“Ədəbiyyat və incəsənət” portalının Güney Azərbaycan Poeziyası Antologiyası layihəsində Təbriz təmsilçimiz Əli Çağlanın növbəti təqdim etdiyi yazar Təbrizdən Fəriba Mürtəzayidir.

 

Fəriba Mürtəzayi

Təbriz

 

 

YAŞADIĞIM HEKAYƏ

 

Mən heç sevincimi gülmədim ki! 

Görüncə də ağladım, gedincə də,

Doğurdan sevinc nədir?

Hüzün nədir?

Öylədir yanılmamışam, ağlamaqdan ibarətdir! 

Mən duyğularımı ağladım,

Diqqət ilə atamın gözlərinin içinə baxardım,

Nədir bala, nə istəyirsən?! 

Dərindən bir ah çəkdim

Uşaq ürəyim böyük ağladı! 

Bir uşaq nə istər?

Anadan savayı nə istər?!

 

“Ədəbiyyat və incəsənət”

(04.11.2024)

Elman Eldaroğlu, “Ədəbiyyat və incəsənət”

 

Deyir ki:- “Əvvəllər bizə “diktor” deyirdilər. Sonradan leksikonumuza “aparıcı” sözü gəldi. Diktor başqasının verdiyi mətni oxuyurdu. Efirə çıxrkən özündən nəsə deyə bilməzdi. Mütləq o verilişin redaktoru, ssenari müəllifi nə yazırdısa, onu oxumalı idi. Əslində, onu oxumaq da böyük məharət tələb edirdi. Aparıcılıq sonradan çıxdı. Deyərdim, haradasa 2000-ci illərdən, 1990-cı illərin ortalarından çıxdı. Amma o vaxt da jurnalistlər var idi. Məsələn, “Dalğa” proqramı var idi, çox böyük səs-küy doğurmuşdu və iki dildə, rus və azərbaycan dillərində yayımlanırdı. Onun da aparıcıları var idi. Amma onlara jurnalist kimi baxırdılar. İndi bizim düşündüyümüz aparıcılar 90-cı illərin sonlarından meydana çıxmağa başladılar. Aparıcı verilişdə öz sözünü deyir, ssenari müəllifi olarsa, daha yaxşı. Veriliş canlı alınır. 1997-ci ildən başlayaraq “Ailələr talelər” verilişinin həm aparıcı, həm ssenari müəllifi oldum. Yəni diktorlar arasında ilk aparıcı, diktor və ssenari müəllifi olanlardan biri idim.”

 

Əziz dostlar, bu gün sizə televiziya aparıcısı, diktor, ssenari müəllifi, Azərbaycan Respublikasının əməkdar artisti Nailə İslamzadədən söhbət açmaq istəyirəm. 

Axı noyabrın 2-si növbəti ad günü idi. 

1961-ci ildə Balakəndə doğulub boya-başa şatan Nailə xanım əmək fəaliyyətinə 1982-ci ildə Azərbaycan Dövlət Televiziyasında başlayıb. 2006-cı ilə qədər orada diktor, aparıcı, jurnalist kimi fəaliyyət göstərib. Dövlət bayramlarına, rəsmi tədbirlərə həsr olunmuş çoxsaylı canlı proqramların, televiziyada çoxsəpkili verilişlərin və "Xəbərlər" proqramının əsas aparıcılarından biri idi. Onun müəllifi və aparıcısı olduğu "Ailələr, talelər" proqramı Azərbaycan televiziya məkanında tok-şou janrında yaranmış ilk veriliş olub. Bu veriliş Azərbaycan ailəsinin mənəvi, sosial və huquqi problemlərinin həlli yolunda ictimai fikrə istiqamətverici təsir göstərərək maarifləndirici, öyrədici rol oynayıb. Və Nailə xanıma böyük tamaşaçı rəğbətini qazandırıb. Bununla yanaşı, o, bir il ərzində Türkiyənin TRT AVAZ kanalının dəvəti ilə hər həftə türk dilində yayımlanan "İş'te kadın" proqramının müəllifi və aparıcısı olub...

 

“Mən özümü hər bir sahədə uğurlu adam sayıram. İstər karyerada, istərsə də şəxsi həyatda. Həmişə özümü inkişaf elətdirməyə çalışmışam və bütün sahələrdə çox fədakar olmuşam. Doğrudur, bu yolda şans da köməyimə gəlib, amma çalışmaq, işgüzar olmaq daha önəmlidir deyə, düşünürəm.”- söyləyir.

 

2007-2016-cı illərdə Azərbaycan Nəqliyyat, Rabitə və Yüksək Texnologiyalar Nazirliyində Multimedia Mərkəzinin rəisi vəzifəsində çalışaraq, nazirliyin mühum layihələrinə həsr olunmuş filmlərin ssenarilərini hazırlayıb.

2014-cü ildən isə Azərbaycan Respublikasının millətlərarası, multikulturalizm və dini məsələlər üzrə Dövlət müşavirliyinin ideyası və Nəqliyyat, Rabitə və Yüksək Texnologiyalar Nazirliyinin maddi-texniki dəstəyi əsasında yaranmış,  məramı milli-mənəvi və dini dəyərlərimizin təbliği, erməni saxtakarlıqlarının üzə çıxması, xalqımızlın həyatında tarixən mövcud olan tolerantlığın, mədəni və linqvistik müxtəlifliyin qorunub saxlanılması olan “Kulturaplus” internet televiziyasına rəhbərlik edərək, Azəbaycan tarixi və mədəniyyəti, ölkəmizin dahi şəxsləri haqqında tammetrajlı publisistik və sənədli filmlərin hazırlanmasına rəhbərlik edib.

2019-cu ildən “İctimai” televiziyada “Ötən günlər” verilişinin aparıcısıdır...

 

Deyir ki:- “Demirəm ki, səhvlərim olmayıb, olub. Təbii ki, çox olub. İnsan yaşayırsa, düşünürsə, hərəkət edirsə, mütləq səhvləri olmalıdır. Amma deyim ki, özümə bağışlaya biməyəcəyim addımım və səhvim olmayıb. Yanlışlarım da olub. Fəqət, o yanlışları o vaxt doğru hesab edirdim. Məsəl üçün, o vaxt o aktual idi və onda mən elə düşünürdüm. Elə düşünməyim lazım idi. İllər keçəndən sonra insan düşünür ki, bəlkə o vaxt gərək belə etməyəydim. O səhvlər, yanlışlar bizi öyrədir. Önəmli olan odur ki, yanlışı edəndə, yıxılanda ağıllı durmağı bacarasan və bir də o səhv etməyəsən.”

 

Ömür-gün yoldaşı onu efirdən görüb, bəyənib. Bir müddətdən sonra onlar ailə qurublar...

 

"Bir vaxtlar şaiyə yayılmışdı ki, Akif İslamzadənin həyat yoldaşıyam. Soyadlarımızın eyni olması buna səbəb olmuşdu. Həm də ki, Akif müəllimin xanımının adı da Nailə idi. Mənim də, onların da bir oğul övladı olduğu üçün, bu kimi uyğunluqlarımız adamları çaşdırırdı. Hətta bu vaxta qədər də deyənlər var ki, Akif İslamzadə ilə ailəliyəm".- söyləyir...

 

Çox ağrılar yaşayıb. Televiziyada işləyəndə atası rəhmətə gedib. Bir müddət sonra iki qardaşı xərçəng xəstəliyindən vəfat edib. Üçüncü qardaşı isə yol qəzasında dünyasını dəyişib...

 

Deyir ki:- “Hər bir insanın həyatında ağır günləri olur. Mənim də həyatımda ağır günlər olub. İnsanın doğmalarını itirməsi, həyatında ən ağır hadisədir. Ölüm haqdır və bu bizim ixtiyarımızda deyil. Doğulmağımız bizdən asılı olmadığı kimi, ölümümüz də bizdən asılı deyil. Düzdü, ölümün vaxtını sağlam qida, sağlam həyat ilə müəyyən  qədər yubatmaq olar, amma hər şey Allahın əlindədir. Mənə elə gəlir ki, insanın həyatında ən ağır hadisə doğmalarını itirməsidir. O da çoxları kimi mənim də başıma gəlib.”

 

Bu günkü televiziyalarımızda aparıcıların buraxdıqları nöqsanlar onu çox narahat edir. Bunun səbəbini peşəkarlığın zəif olmasında görür...

 

“Bəyəndiyim aparıcılar var. Ad deməyəcəm. Əsasən özəl kanallarda sərbəstlik daha çoxdur deyə, gənclər az diqqət edirlər. Bir neçə səhər proqramları, günorta yayımlanan verilişlər var ki, orada özlərini həddindən artıq sərbəst aparırlar. Efirə hazırlaşmaq lazımdır, xüsusən də canlı yayımlara. Gələn qonaqla istədiyini söhbəti, lağ-lağı etmək olmaz. İnsanlar niyə oturub kiminsə lağ-lağısına qulaq asmalıdır? Nəyə görə? Bu ixtiyarı onlara kim verir? Televiziya rəhbərləri verir? Verməməlidirlər. Ona görə hazırlaşıb gəlmək lazımdır ki, boş-boşuna danışmasınlar. Psixologiya, mədəniyyət, ədəbiyyatdan o qədər gözəl mövzular var ki… Onlar haqqında danışılsın. Gərək elə mütləq lağ-lağı danışılsın? Bizim yaxşı gənclərimiz var, amma daha çox üzərlərində çalışmalıdırlar. Aparıcı ləhcə ilə danışmamalıdır. Nitqi örnək olmalıdır.”- söyləyir...

 

Düşünürəm ki, az da olsa Nailə xanım haqqında sizə məlumat verə bildim. 

 

“Ədəbiyyat və incəsənət”

(04.11.2024)

Doğma Sumqayıtımızın 75 yaşı tamam olur. Bu münasibətlə “Ədəbiyyat və incəsənət” portalı Azərbaycan Yazıçılar Birliyi Sumqayıt bölməsi ilə birlikdə “Türkiyə mədəniyyət xadimləri və Sumqayıt” adlı layihə icra edir. 

Layihəmizin bugünkü qonağı Türkiyənin tanınmış sənət adamı, rəssam Kamal Uğurdur. 

 

Layinəni AYB Sumqayıt bölməsinin sədri Gülnarə Cəmaləddin aparır. 

 

-Nasılsınız, Kemal bey?* 

 

Teşekkür ederim sayın Gülnare Cemakeddin. Çok iyiyim efendim. Hatta şu an sizlerle birlikte olmak bana bu imkanı sunmanız ayrı bir keyf oldu.

 

 -Siz Türkiyemizin sanat alananında ünlü ressam, sayılıbseçilen sanatçısınız, Azerbaycanla ilgili neleri biliyorsunuz?

 

-Azerbaycan biz Türkler in kardeşi, ikinci vatanı ve güven duyduğu vazgeçilmezidir. Hani klasikleşmiş bir söz var ya iki devlet tek millet. Benim hatta ülkem için kan ve candır Azerbaycan ve Azerbaycan halkı.

Her koşulda kayıtsız şartsız amasız Azerbaycanın yanındayız.

 

-Ruhunuzdakı Azerbaycanın rengi ve uzun süre hasretini yaşadığınız Azerbaycanın rengi hangi rengdeydi?

 

-Yukarıda bahsettim sizler bizim için kan ve cansınız. O Yüzden Kanımızın rengi olan Kırmızı Azerbaycan'ımızın rengi diyeceğim

 

-44 günlük savaş döneminde an- an, saniye-saniye yanımızda oldunuz. Bizimle ağlayıb, bizimle birlikde güldünüz. Bu bi daha bizim* *iki devlet, bir millet olmamızı ve kan bağlarıyla bağlandığımızı ortaya koydu. Yalnız böyle bi şeyi kardeş kardeşe yapa biliyordu. Degilmi?

 

-Evet. Biz burada Azerbaycan'ı topraklarımız, Sizde orada Türkiye'yi topraklarınız olarak gördüğünüze göre sizin acınız bizim, bizim acımız sizin acınız olabiliyorsa, ki oluyor işte iki devlet tek millet diye kardeşlerimiz diye bundan dolayı deniyor.

 

-Türkiye ile Azerbaycan, hüsusile de Sumqayıtlı sanat insanları arasında kurulan sanat* *köprüsüne vesile olan Şair ve Söz yazarı  Fethi AKIN bey sizleri bize tanıtdı ve bu tanışlık bize çok şeyler bahş etti.

 

-Değerli Şairimiz  Fethi AKIN beyden Allah razı olsun. Bana sizlerle Tanışma, tanıma fırsatı verdi.

Bu bağın hiç kopmaması bu kardeşliğin tüm Dünyada bilinmesi tek dileğim.

 

-Eserlerinizde daha çok hangi renglere önem veriyorsunuz?* 

 

-Eserlerim de doğallığa doğanın bize sunduğu renklere önem veriyorum.  

 

-Hayatın rengini çeke bilirmisiniz?

 

-Hayatın rengini çekmek kolay değil.  Milyonlarca yıllık dünyada hayatın rengi ni çekebilen olduğunu sanmıyorum. Ama benim için hayatın renği Ailem, Devletim, Vatanım ve Tüm Türk Birliğidir.

 

-Ölümün rengi hangi rengdedir?

 

-Ölüm geldikten sonra hangi renkte olmasının bir önemi olduğunu sanmıyorum. Ama illaki bir renk olması gerekiyorsa Karanlığın rengi olan siyah derim.

 

-Tüm sanat adamları içten içe Allaha daha çok yakın olan insanlardır. Ve bence sanat insanlarının iç dünyasındakı Allahın resmi işık, nur şeklindedir. Bes sizde? Dualarınız duyulurmu O katda?

 

-Sanat insanları duyarlı hisleri kuvvetli içleri dışları bir insanlardır. Sanatçıdan asla kötülük gelmez, çünkü kötü duyguları yoktur. Elbette o yüzden de biz sanatçıların dualarının o katta duyulduğu kanaatindeyim.

 

-İstediyiniz zaman resm yapa biliyormusunuz, yoksa Tanrının diktesiyle görüyorsunuz bu işi?

 

-Resim yapmak benim için bir nefes alma şekli, o yüzden imkanım olsa elimde fırça önümde boya ile uyurum, işin espirisi bu ya her istediğim de yapabiliyorum.

 

-Sumgayıtla ilgili neleri biliyorsunuz? Çokmu dostlarınız var burda?

 

-Sumgayıt a ilğim değerli şair dostum Fethi AKIN beyin beni sizlerle tanıştırmasıyla başladı. Azerbaycanımızın ikinci büyük şehri olan Sumgaytı da orada sanatın edebiyatın baş kenti olarak duydum. Kısacası sizler ve sosyal medya aracılığıyla tanıdım. Orada çok fazla tanıdığım yok sizler ve sizlerin aracılığıyla tanıdıklarım var. Ama Azerbaycanın tüm halkı can dostumdur diyebilirim.

Ayrıca bildiğim bu yıl Sumgayıt’ın 75 yılı, bu vesileyle canı gönülden kutlarım, nice yıllar içinde kutlanmasını dilerim.

 

-Sumgayıtın resmini yapmayı düşündünüzmü hiç? Çekseydiniz daha çok hangi rende çekerdiniz?

 

-İnanın hiç düşünmemiştim, ama bu soru bana ilham verdi, neden olmasın yapabilirim.

Genelde kan rengi - acının ve sevincin rengi desem.

 

-Sumgayıtda olmayı düşündünüzmü hiç?

 

-Elbette hatta 75 yılınızı birlikte orada kutlamak isterdim. Hatta seneye bir organizasyonla tüm sanat camiasının Türkiye Azerbaycan sanatçıları olarak festival tadında hep birlikte kutlamayı ben teklif edeyim.

 

-Dünyanın gelecegi hangi rengde gözüküyor ressam, sanatçı Kemal beyin gözünde?* 

 

-Mavi pembe desem. Geleceğe umutla bakıyorum. Erkeğe mavi Kadına pembe renkleri uygun gören toplum bu yaşanan kargaşanın amacının boşa oldugunu elbet anlayacak dünyada barışın ve sevginin hakim olacağına bunu da erkek ve kadının el birliği ile yapacağına inanıyorum. O yüzden mavi ve pembe diyorum.

 

-Bu yıl Sumgayıtın 75 yılı tamam oluyor. Ne dilemek isterdiniz şehirimize, insanlarına?

 

-Sumgayıtın 75 yılını kutluyorum. Umarım ileriki yıllarda Türkiye'den de sanatçı dostların katılımıyla görkemli kutlamalar yapılır. Sizleri seviyoruz ülkeniz ve Sumgayıt'ımız var olsun.

 

-Kara deniz önceki şevkle çırpınıyormu?* 

 

-Bence çırpınıyor, çırpınmaması için bir neden göremiyorum. Zira biz Türklerde Vatan ve Bayrak aşkı o kadar kuvvetli ki. Birlik ve beraberlik ruhu o kadar üst seviyedeki evet karadeniz aynı şevkle çırpınıyor derim.

 

-Sovyetler döneminde Azerbaycanlı kalem adamlarından daha çok kimleri biliyordunuz, şimdi kimlerin ismini biliyorsunuz?

 

-Elbette açıkçası fazla bir bilgim yoktu ama sizleri tanıdıktan sonra dikkatimi çekti, inanın siz ve birkaç sosyal medyadan tanıdığım var çok değil yani, üzgünüm

 

-Azerbaycan Yazarlar Birligi ile ilgili neleri biliyorsunuz?

 

-Bu birliğin çok eski bir kuruluş olduğunu biliyorum.SSCB Döneminde 1934 yılında Bakü'de kurulmuş 1500 civarı üyesi olan nadide bir kuruluş olarak biliyorum.

 

-Azerbaycanın kahraman oğullarının resmini yapmayı düşündünüzmü hiç?

 

-Neden olmasın bana bu fırsat verilirse büyük bir onur ve gururla yaparım tabiki..

Tekrardan bana bu fırsatı verdiğiniz için teşekkür ediyorum. Azerbaycan daki tüm sanat camiasına ve sizlere selam.

 

“Ədəbiyyat və incəsənət”

(04.11.2024)

Vüqar İsmayıl bu günlərdə 25 illiyini qeyd edən Dünya Gənc Türk Yazarlar Birliyinin ilk üzvülərindən biridir. Onun bir neçə şeirini oxucularımızın ixtiyarına buraxırıq. 

 

Habil Yaşar, “Ədəbiyyat və incəsənət”

 

 

Payızım 

 

İliyimi üşütdü,

Yenə dəli payızım.

Pıçıltımı eşitdi,

Nəsim yeli payızım.

 

İstə olum sənə yar,

Xöş gəlmisən yenə yar,

Bir nəğməkar dilin var,

Buyur, bəli, payızım.

 

Arzularım gülləndi,

Çaylar axdı, lilləndi,

Yar telləri yelləndi,

Çəkdim əli, payızım.

 

Yağ çıçəyə şeh kimi,

Ruhuma əs meh kimi,

Yıxacaqsan eh, kimi,

Öyrəncəli payızım.

 

 

Qismətimlə barışmışam.

 

Qismətimlə barışmışam,

Müqəssirəm, seçə-seçə.

Gör kimlərlə yarışmışam,

Zədə verib neçə-neçə.

 

Xəyalları quş etmişəm,

Arzulara tuş etmişəm,

Taleyimi nuş etmişəm,

Həyatımdan keçə-keçə.

 

Çox elçim var deyib gəldin,

Gəlinliyin geyib gəldin,

Yaz ömrümü yeyib gəldin,

Qışı tutdun, becə-becə.

 

İçib məni yüz-yüz getdin,

Qalxıb yolu sən düz getdin,

Nə olmuşdu gündüz getdin?

Qayıtmısan, gecə-gecə.

 

Dedin mənə gül əkmisən,

Ləçəyinə əl çəkmisən,

Qız,sən bəlkə küləkmisən?

Eşitmirsən, necə-necə?

 

 

Yarım

 

Yanağından allanmısan,

Toy düyündə süzən yarım.

Hara belə yollanmısan?

Aşiqini üzən yarım.

 

Həsrət məni çox yükləyib,

Arxasınca sürükləyib,

Saçlarını hörükləyib,

Kürəyinə düzən yarım.

 

Dərd yarası dərin olur,

Sən olanda sərin olur,

Şirindən də şirin olur,

Mənə dodaq büzən yarım.

 

Aşiq eşqin yolun seçdi,

Öz canından belə keçdi,

Sandım həyat puçdu, heçdi,

Sənsiz olmur bə'zən, yarım.

 

“Ədəbiyyat və incəsənət”

(04.11.2024)

“Ədəbiyyat və incəsənət” portalının “Ulduz” jurnalı ilə birgə BİRİ İKİSİNDƏ layihəsində bu gün Ədəbi tənqidin növbəsidir, sizlərə Elxan Yurdoğlunun İbrahim Yusifoğlunun yaradıcılığı barədə qeydlərini təqdim edəcəyik.

 

 

KÖVRƏK ÜRƏYİNDƏ HƏZİN BİR KƏDƏR DAŞIYAN ŞAİR  

yaxud 70 yaşa salam verən İbrahim Yusifoğluna dost məktubu

 

Elə bil dünən idi. “Gəlib çatdım 50 yaşa” deyən İbrahim Yusifoğlunun bir əsri yarılamasının sevincinə şərik olmaq üçün şair dostlarla birlikdə Şərur rayonuna yollanmışdıq. Zarafat deyil, 50 il. Şərur şəhər 2 nömrəli orta məktəbin geniş zalında onun yubiley gecəsi keçirilirdi. Hamı bir-bir danışır, ürək sözlərini söyləyir, təbriklərini çatdırırdı. Dostlar... qohumlar... şairlər... Yazı adamları... Heç şeirə aidiyyəti olmayan adamlar da çox idi. İbrahim Yusifoğlu sevənlərin məclisi idi.

O isə başda oturub qayğılı baxışlarını zalın tavanında, əslində isə sonsuz bir nöqtədə düyünləyib əlini ağappaq saçlarında gəzdirirdi qeyri-ixtiyari. Ağlıq həm də zirvə nişanəsidi axı. Sanki şair uca bir dağa yaslanmışdı. 50 yaş da zirvədi axı. 50 yaşa yaslanıb, bəlkə də, ömrün kulminasiya nöqtəsindən geriyə boylanırdı.

Bu günlərdə, daha dəqiqi desəm, sentyabr ayının 30-da isə onun 70 yaşı tamam olub. Dünənki kimi yaddaşımızda iz qoyan bu 20 illik ömür nə tez keçdi, İlahi!

Rəqəmlərin tilsimi ilə uşaqlıq illərimə, 10 yaşıma qayıdıram. Məktəb direktoru işləyən atamın hər dəfə Şərurdan qayıdanda gətirdiyi qəzetləri maraqla oxuyardım. 20 yanvar hadisələri yenicə baş vermişdi və rayonumuzun “İşıqlı yol” qəzetində dərc olunmuş “mənim inamımı güllələdilər” poemasını maraqla oxumuşdum. Mənə çox qəribə gəlmişdi; necə ola bilər axı, inamı da güllələməkmi olar? Amma olurmuş. Böyüdükcə, yaşa dolduqca nəinki inamı, sevinci də, sevgini də güllələməyin mümkün olduğunu anladım. Bunu isə mənə ilk dəfə üzünü görmədiyim, tanımadığım İbrahim Yusifoğlu başa salmışdı.

Bir müddət sonra atamın kitabxanasında əl içi boyda bir kitab diqqətimi çəkmişdi: bu, inamı güllələnən şairin ilk şeirlər kitabı olan “Araz bayatıları” idi. Həm də mənim oxuduğum ilk şeirlər kitabı.

Daha sonra tələbəlik illərimin ilk vaxtlarında atam mənə daha bir kitab gətirəcəkdi – “Mənim inamımı güllələdilər”. Təkrar oxuduğum həmin poemada mənim üçün hər şey apaydın görünəcəkdi:

 

Çoxu inanmırdı, doğrusu, mən də,

Bu qonşu qəsdinə inanmayırdım.

Bütün sərhədləri bütöv ölkədə

Torpaq davasını gülünc sayırdım.

 

Gözüm görə-görə, haqq deyə-deyə,

Yurduma xəyanət, qəsd eylədilər.

Sülhə, göyərçinə, süni hər şeyə,

Mənim inamımı güllələdilər.

 

İbrahim Yusifoğlu 1954-cü ilin sentyabr ayının 30-da Şərur rayonunun axarlı-baxarlı, dağların sinəsinə söykənmiş Axura kəndində anadan olub. Dağ adamlarının mayasında həmişə bir kövrəklik, həlimlik, zəriflik, bütün bunlarla birlikdə həm də daxili bir sərtlik olur. Mənə elə gəlir ki, haqqında danışdığım şair bu xarakterlərin hamısını özündə ümumiləşdirir. Yazdığı şeirləri oxuduqca da buna əmin olursan. Onun şeirlərində qayaların sivri sərtliyi, bulaqların həzin nəğməsi, çiçəklərin bihuşedici rayihəsi, göy qurşağının cəlbedici rəng harmoniyası var.

Bu sözlərə akademik İsa Həbibbəylinin aşağıdakı fikirlərini də əlavə etməyə ehtiyac var: “Həyatı barmaqları bənövşəyi mürəkkəbli şagirdlərin və müəllimlərin arasında keçən İbrahim Yusifoğlunun bir çox misraları həm rəng çalarına, həm poetik mənasına görə bənövşə çiçəyinə bənzəyir. Bəlkə də, belə demək mümkündür ki, İbrahim Yusifoğlunun şeir yaradıcılığı bütövlükdə sanki badam ağacında bənövşə çiçəyidir”.

Bəli, onun ömrünun 70 ilinin 45 ili pedaqoji fəaliyyətlə keçib. Həmişə də öz peşəsinə sadiq qalıb. Müəllimliyin saflığı, müqəddəsliyi İbrahim Yusifoğlunun şeirlərində də dilə gəlir:

 

Ən parlaq ulduzdu, nur saçan aydı,

Dalğalı dənizdi, ləpəli çaydı,

Ömrü ömürlərə paylanan paydı,

Safdır, müqəddəsdir müəllim ömrü.

 

Həyatda hər zaman gözləri toxdu,

Ürək ovsunlayan sözləri çoxdu,

Dünyanını varında gözləri yoxdu,

Odlu bir nəfəsdi müəllim ömrü.

 

Əmək fəaliyyətinə başladığı dövrdən müəllim işləsə də, özündən fərqli olaraq, yetirmələrinin bir çoxu Əməkdar müəllim adına layiq görülsə də, bu, İbrahim Yusifoğlunun daxilində nə hansısa həsədə səbəb olur, nə də onu narazı salır. Onun dilindən dəfələrlə eşitdiyim cümləni olduğu kimi yazmaq istəyirəm: “Mənim dərs dediyim şagirdlər Əməkdar müəllim fəxri adına layiq görülüblərsə, bu, elə mənim Əməkdar müəllim olmağıma, bununla fəxr etməyimə kifayət edir”. Bir də ki, İbrahim Yusifoğlunu tanıyan hamı onu hər şeydən əvvəl şair kimi sevir. İndiyədək 30-dan çox şeir, poema və nəsr kitabının müəllifi olması da dediklərimizi təsdiq edər.

İbrahim Yusifoğlu şeirlərini iş masasının arxasında əyləşib, “bu gün mütləq bir şeir yazacam” iddiasıyla sözü zorlayaraq yazanlardan deyil. Onun şeirlərində səmimilik var. Bu səmimiliyi oxucu ilk misradan hiss edir, yaşayır:

 

Yaman gileyliyəm özüm özümdən,

Ürəyim istəyən bəxtim olmadı.

Şəvə saçlarıma səpələndi dən,

Məni kövrəldəcək kədər qalmadı.

 

Bu da bir taledi, başım üstündən

Bulud çəkilmədi, günəş doğmadı.

Heç nə istəmirəm Tanrıdan ki mən,

Ruhuma bircə bu yağış doğmadı.

 

Çıxıb gedəcəyəm sənin əlindən,

Dünya, fərq qoymadın ölüyəm, sağam.

Ruhuma qəm hopmuş nəğmələrimlə

Özgə bir dünyada yaşayacağam.

        

Xalq yazıçısı Hüseyn İbrahimov da İbrahim Yusifoğlununu səmimiliyinə işarə vuraraq deyirdi: “İbrahim Yusifoğlu xoşuma gələn şairdir, çünki nə yazırsa, ürəkdən yazır, şeirləri də özü kimi səmimidir”.

         Nədənsə İ.Yusifoğlunun bütün şeirlərində həzin bir kədər var. Bunu ancaq onu lap yaxından tanıyanlar bilər. Kövrəkliyi elə bil ki, onun alın yazısıdı. “Məni kövrəldəcək kədər qalmadı” desə də, o, bir uşağın küsməsindən də kövrələ bilər, bir qızın ayrılıq göz yaşlarından da. Bir şəhid anasının donmuş baxışı, külək aparan çörək qırıntılarının arxasınca hoppana-hoppana gedən sərçə çarəsizliyi də onun kövrəlməsinə səbəb ola bilər.

         Şəvə saçlarına ağappaq qar yağan bu şairin şeirlərini oxuduqca əmin olursan ki, o, küsməyi bacarmır... İnciyir. İncikliyini də heç vaxt büruzə vermək istəmir. Şeirlərinə hopdurur. Sözlərlə açır ürəyini. Vərəqləri qaraldır. Küsə bilməmək azarındandır ki, etiraz kimi oxunur bəzi şeirləri: “Çıxıb gedəcəyəm sənin əlindən” deyir, “Ən əzablı işlərə dözüb sinə gərərəm” deyir. Bəzən isə daha da hiddətlə dinir. “Mən zalım adamam” şeirindəki kimi. Amma taleyinə şairlik yazılıbsa, dünyaya şair kimi gəlibsənsə, istəsən də, zalım ola bilməzsən, İbrahim müəllim. Əsgərlik illərində belə çəkdirdiyi şəklində əlində silah əvəzinə çiçək tutub qoxlayan şairin zalım olmasına kim inanar ki?! İndiyə kimi də kimsə sizin zalımlığınızdan şikayət etməyib, bilirəm.

         Bir məqamı da xüsusi qeyd eləmək istəyirəm. Atalar deyib ki, birini yaxşı tanımaq istəsən, onunla gərək yol yoldaşlığı edəsən. Mən də bir dəfə İbrahim müəllimlə bir həftəlik yol yoldaşlığı eləmişəm. 2008-ci ilin noyabr ayının əvvəllərində mən, Zeyqəm Vüqar və İbrahim Yusifoğlu Urmiya şəhərinə şeir festivalına yollanmışdıq. Hər üçümüz bir otaqda qalırdıq. Axşamlar sərin havada şəhərin mərkəzindən axan Urmiya çayının kənarında o qədər səmimi və şirin söhbətlərimiz olub ki. O vaxta kimi yaxından tanıdığım şairi lap yaxından kəşf elədim. Həmin günlərdə Naxçıvan-Urmiya-Tehran-Məşhəd-Təbriz-Naxçıvan dairəvi marşrutumuzdakı şirin söhbətlər zamanı yazdığı şeirlərin, demək olar ki, hamısının necə yarandığını özündən dinlədim. Bildim ki, “Sulara danışdım yuxularımı” inamına söykənən, “Şairlər Allahdılar, sözlərinin Allahı” əminliyi, “Bu qış xasiyyətdə mənə oxşayır” etirafı, “Sən məni duymazsan duyulan kimi” kskünlüyü hardan gəlir, nədən qaynaqlanır.

         Bəlkə də, sözlərimdə yanılıram, amma İbrahim Yusifoğlu oğul kimi, qardaş kimi, dayı kimi, əmi kimi, ata kimi, həyat yoldaşı kimi, cəmiyyətin üzdə olan ziyalısı kimi tamamilə fərqli bir ampluadadırsa, baba kimi tam başqa bir aləmdədir. Bunu onun uşaqlar üçün yazdığı şeirlərini oxuyanda daha gözəl hiss edirsən. Şairlər onsuz da öz uşaqlıqlarını daim içlərində, gizli bir tərəfdə saxlayırlar. Tək qalanda öz uşaqlıqları ilə uşaq oyunları oynamağı da sevdiklərini bilirəm. Nəvələrinə qoşulub uşaqlaşmağı şairlərdən çox heç kim şiddətlə istəyə bilməz. Çünki şairlər, əslində, nəvələri üçün uşaqlaşmırlar, öz uşaqlıqlarını yaşayırlar. İbrahim Yusifoğlunun şeirlərində də onun uşaqlığını görmək olur. Buna görə də o, uşaqlar üçün yazdığı şeirlərdə də balaca fidanlara nələrisə öyrətməyi, onları düşündürməyə çalışmağı qarşısına məqsəd qoyur:

Günəbaxan, günəbaxan,

Ay özünü günə yaxan.

Quşlar səni dənləyəcək,

Açıq qalıb axı yaxan.

 

         Filologiya üzrə fəlsəfə doktoru Seyfəddin Eyvazovun təbirincə desək, “mayası büllur bulaq suyu ilə nanəli, qərənfilli dağların torpağından yoğrulmuş” İbrahim Yusifoğlunun şeirlərinin böyük bir qismini lirika təşkil etsə də, onun doğma yurda, vətənə, böyüyüb boya-başa çatdığı Axura kəndinə, Şərur torpağına, Naxçıvan elinə, bütün bunların timsalında Azərbaycanın dərdinə, kədərinə, sevincinə həsr olunmuş onlarla şeiri var ki, həmin şeirlərin ovqatı milliliklə mayalanıb. Bu baxımdan onun “Torpaq bayatıları”, “Dərdlərin belimi əydi, ay vətən”, “Vətən haqqında şeir”, “Bu nəğməm sənədi, doğma Naxçıvan”, “Axura kəndi”, “Ana kəndim, qayıtmışam qoynuna”, “Daha Araz boyu qatar getməyir” və bu qəbildən olan şeirlərini oxumağa dəyər.

Hələ Sovet hökuməti dağılmamışdan qabaq inamı silahlara tuş olan İbrahim Yusifoğlu hirsini boğa bilməyərək təəssüflə qələmə sarılırdı:

 

Bizim haqda iftiralar, yalanlar təzə,

Bayquşlara duz veririk, səsləri batmır.

Yaltaqların yaltaqlığı çatır mərkəzə,

Bizim isə haqq sözümüz mərkəzə çatmır...

 

Daha sonra qazanılan müstəqilliyin nələr bahasına başa gəldiyini yaşadığı üçün Vətənə səslənirdi:

 

Axır ki, ayırıb düşməni dostdan,

Tanıdın ən qəddar yağını, Vətən.

Qoynun uzaq olsun alovdan, oddan,

Yaşa müstəqillik çağını, Vətən.

        

İllər keçdikcə, qazanılan müstəqillik firəvan həyata, rahat yaşayışa çevrildikcə, evindəki, qonşudakı, kəndindəki, yurdundakı uşağın, gəlinin, qocanın üzü güldükcə, sevinci gözlərində bərq vurduqca, gündən-günə gözəlləşən doğma el-obası rəngbərəng dona büründükcə, Naxçıvan özünün gül-çiçək ətirli həyatını yaşadıqca İbrahim Yusifoğlu yenə şeirlə dillənəcəkdi:

 

Qovmusan başından dumanı, çəni,

Toylu-büsatlıdı qoynunda hər yan.

Qəlbimdən süzülən bu şən nəğməni

Sənə bəxş edirəm, doğma Naxçıvan.

        

Sevimli şairim, aramızdakı yaş fərqinə baxmayaraq, (İbrahim Yusifoğlu mənim atamla həmyaşıddır) dəyərli dostum İbrahim Yusifoğlu haqqında deyiləcək sözüm çoxdur. Nədənsə varlığımda sevincdən uçunan titrəyiş hiss edirəm. Barmaqlarım klaviaturanı döyəclədikcə demək istədiklərimin hamısını deyə bilməməyin nigaranlığı ürəyimdə qövr eləyir. Əlli yaşında yazdığı şeirini pıçıldayıram qarşımdakı kitabının üz qabığından boylanan ağ saçlı şairə:

 

Əllərim başım altında,

Qismətim daşın altında,

Ölümüm qaşın altında,

Gəlib çatdım əlli yaşa.

 

Əlli yaş nədi ki, İbrahim Yusifoğlu! Bu gün artıq 70 yaşın şeirini gözləyirik sizdən. Aşıq Alı necə demişdi: Yüzə nə qaldı... Həəəə, hələ 80 yaşın, 90 yaşın, 100 yaşın şeirini də gözləyəcəyik sizdən. Axı özünüz demisiz:

 

Ömrümün elə bir zirvəsindəyəm,

Qalıb damağımda gəncliyin tamı.

Yenə yaratmağın həvəsindəyəm,

Məndən ola bilməz özgə adamı.

 

Şair doğulanın başqa adam olmaq şansı olmur. 70 yaşınızda belə yolunuza ağappaq saçlarınızdan işıq düşürsə, nur süzülürsə, 100-ü də yaşamağınızı arzulamadan keçmək olmur. Yenə və yeni-yeni şeirlər yaratmağınız arzusuyla, 70 yaşınız mübarək, İbrahim Yusifoğlu...

 

Elxan YURDOĞLU,

şair dostunuz...

Naxçıvan şəhəri

 

 

 

 

İbrahim Yusifoğlu 1954 –cü ildə Şərur rayonun Axura kəndində anadan olmuşdur. NDU –nun Azərbaycan dili və ədəbiyyatı ixtisası üzrə bitirmiş, uzun müddət təhsil sahəsində çalışmışdır.

1968 – ci ildən bədii yaradacılıqla məşğul olan İbrahim Yusifoğlunun 32 adda müxtəlif janrlarda bədii kitabları çap olunub. O, Azərbaycan Yazıçılar və Jurnalistlər birliklərinin üzvü, “Qızıl Qələm” media mükafatıçısı və Prezident təqaüdçüsüdür.

İbrahim Yusifoğlu hazırda AMEA–nın N.Gəncəvi adına Ədəbiyyat İnstitutunun əməkdaşıdır.

 

YAŞADIĞIN YAŞA DƏYƏR

 

Bu həyatda naşı olsan,

Bir sapandan daşı olsan,

Yanaqların yaşı olsan,

Bəxtin gedib daşa dəyər.

 

Könlün seçdi igid, mərdin,

Çox bəlaya sinə gərdin,

Qurtarmadı sevgi dərdin,

Yanağında yaşa dəyər.

 

İlk eşqini saxlasan da,

Yada salıb ağlasan da.

“Ah”larınla oxlasan da,

Gözdən ötüb qaşa dəyər.

 

Günah sənlə gəzirdisə,

Ürəyini əzirdisə,

O günaha nəzirdisə –

Payladığın aşa dəyər.

 

Hər günü tay ilə bilsən,

Dərdi qəlbdən silə bilsən,

Ömrü ömür bilə bilsən,

Yaşadığın yaşa dəyər.

 

 

MƏN  ÇƏKƏN  DƏRDLƏRİ SƏN  BARI ÇƏKMƏ

 

Mən dedim... sən gəldin...durdun önümdə,

Gözləri çağlayan bulaq kimiydin.

Ruhum ovsunlanan bu xoş günümdə

Sən mənə ünyetməz uzaq kimiydin.

 

Nə qədər yaxındıq, o qədər uzaq,

Sarsıldım duyğulu baxışlarından.

Nə bir qol qaldırdın, nə açdın qucaq,

Qorxdum gözlərinin yağışlarından.

 

Sən ki bənzəmirdin yada, özgəyə,

Bilirdim, sən məni duyub gəlmisən.

Şeir söylətməyə, söz eşitməyə,

Qəlbinin səsinə uyub gəlmisən.

 

Görən, nə tapmısan şeirlərimdə?

Onların sevincdən kədəri çoxdu.

Elə sinəmdəki dərdlərimin də

Qədəri varsa da, hədəri yoxdu .

 

Daha nə söyləyim bu payız günü,

Görürsən, yarpaqlar xəzələ dönüb.

Sənə deyəcəyim şeirlər, düzü,

Yaza bilmədiyim qəzələ dönüb.

 

Mənli hisslərini saxla özündə,

Axı qəm dəniyəm, qəlbinə əkmə.

Yansam da çatdığın ocaq közündə,

Mən çəkən dərdləri, sən barı çəkmə.

Mən dedim...

           sən gəldin...

                      durdun önümdə,

Gözləri çağlayan bulaq kimiydin.

Ruhum ovsunlanan bu xoş günümdə

Sən mənə əlyetməz uzaq kimiydin.

 

 

MƏNƏ BİRCƏ GİLƏ GÖZ YAŞI BƏSDİ

 

Göylərin üzünü aldı buludlar,

Qəlbimi ürpədən külək də əsdi.

Eh, səndə nə qədər əmanətim var,

Qaytarsan... bir gilə göz yaşı bəsdi.

 

Bitdin bənövşətək yolumun üstə,

Yaydın yaylığını qolumun üstə,

Yığdım dərdlərimi solumun üstə,

Ağrılar çoxaldı, səbrimi kəsdi,

 

Mənə bircə gilə göz yaşı bəsdi.

Vətənin obasın, elin sevmişəm,

Günəşin, yağışın, yelin sevmişəm,

Anamın şipşirin dilin sevmişəm,

Zirvənin qartalı, sərt qaşı bəsdi.

 

 

GECİKMİŞ MİSRALAR

 

Özümü   duyandan  gizlicə,  aşkar,

Ruhumu  oxşayan  gül  axtarırdım.

İlməsi  qardan  ağ,  üstündə cüt  nar,

Pəncərə  önündə  tül  axtarırdım.

 

Sənə tuş   gəlmədim  baharda,  yayda,

Çölü,  çəmənliyi  gəzdi  gözlərim.

Bir  payız  günündə çatdılar  dada

Səndən  əllərini  üzən gözlərim.

 

Gördüm, o çiçəksən – gəzdiyim  gülsən,

Ruhuma  yayılan  ətrin  bəsimdi.

Nə  qədər xoşbəxtəm,  nə  qədər,  bilsən,

Sevincdən  ürəyim  əsim-əsimdi.

 

Gəlmişdin  mələyin  qanadlarında,

Saçını  küləklər   darayırdılar.

Alma  qızartısı  yanaqlarında,

Gözlərin  yolumu  arayırdılar.

 

Yamanca  ürkəkdin,   yaman  təlaşlı,

Arxanca   bir  qısqanc   göz  izləyirdi.

Ancaq  xəyalında  bir  qaraqaşlı,

Səni    oxşayırdı,  əzizləyirdi.

 

Sənli   keçəcəkdi  ömrümün ardı,

Qəlbimdən  kədəri,  qəmi   silmişəm,

Nə  yaxşı,  həyatın  payızı  vardı,

Nə  yaxşı,  mən  səni  tapa  bilmişəm.

 

 

NUR SAÇILSIN

 

Bir azcana üzüm gülcək,

Qismətimə daş atılır.

Zərrə boyda sevincimə

Kədər, qüssə, qəm qatılır.

 

Bu ömürdən bezikmişəm,

Çox istəyə gecikmişəm,

Əlli ilə ev tikmişəm,

Nəm çəkməkdən ev dağılır.

 

Yetəmmədim söz taxtıma,

Heç düşmədi söz vaxtına,

Közü basdım öz baxtıma,

Söz süzülür, qaş çatılır.

 

Saçım, qışın qırov qarı,

Yeməyimdi yarma darı.

Şəkər, təzyiq düşmür barı,

Yeməyimə həb qatılır.

 

İçim isti, çölüm buzdu,

Dodaq quru, dil susuzdu,

“Düşmənlərim” şəkər, duzdu,

Yağ da, bal da nəhs sayılır.

 

Qızıl ömrüm döndü misə,

Alov söndü, düşdüm hisə,

Fərq olmadı yaxşı, pisə,

Yerə, göyə çən yayılır.

 

Bu halımla gedim hara,

Dərd əlindən gəldim zara.

Ulu Tanrı, et bir çara –

Dan sökülür, nur saçılır.

 

 

BİR QIZ GÖRDÜM SƏNƏ BƏNZƏR

 

Bir qız gördüm sən yerişdə,

Sən duruşda, sən biçimdə.

Sənə oxşar gülüşündən

Ovsunlandı söz içimdə

 

Yanağı dağ lalasıydı,

Ürkək ceyran balasıydı,

Pəmbə bulud talasıydı,

Yağasıydı su içimdə.

 

Qaşlarını dartması da,

Gözdə ocaq çatması da,

Saçların yan atması da

Sən nizamda, sən idimdə.

 

Süzgün baxıb boylanmağı,

Nazla gəzib dolanmağı,

Hamını xoş, dost sanmağı

Sənə bənzər, sən seçimdə.

 

Bir az dəcəl, şıltaq qızdı,

Neçə donmuş qəlblər qızdı,

Baxışları sərhəd cızdı:

Sənə bənzər, sən seçimdə.

 

Bir qız gördüm, sənə bənzər,

Duyğulanıb saldım nəzər.

Bu sən idin, lap təzətər,

Közərdi bir köz içimdə

 

 

ÖLÜMÜ GÖZLƏYƏN QOCA

 

Gen otaqlar ona dardı,

Çıxıb həyətdə gözləyir.

Deməyə çox sözü vardı,

Yetişən anı izləyir.

Qol da açıb onu quca –

Ölümü gözləyən qoca.

 

Nəfəs dərir ağır-ağır,

Üz-gözündən giley yağır.

İstər dindir, istər çağır,

Çətin sözə qulaq asa –

Ölümü gözləyən qoca

 

Saf ömrünə lil qatdılar,

Böhtan, nöqsan, çirk atdılar,

Sındırdılar, alçaltdılar,

Hər halında oldu uca –

Ölümü gözləyən qoca.

 

Dönüb bir də geri baxmır,

Nə kövrəltmir, nə də yaxmır,

Torlu görür, eynək taxmır

Baxışları dönüb buza –

Ölümü gözləyən qoca.

 

Bilə bilmir, bu nə haldı,

Ölüm harda ölüb qaldı.

Yəqin, şeytan tora saldı,

Heç bilmir ki, necəyoza –

Ölümü gözləyən qoca.

 

Dinən çağı dinənmədi,

Gülən vaxtı güləmmədi,

Ölən çağı öləmmədi.

Həyatından bezən qoca –

Ölümü gözləyən qoca! 

 

“Ədəbiyyat və incəsənət”

(04.11.2024)

 

 

 

Sərtyel, “Ədəbiyyat və incəsənət” 

 

1.

Təsəvvür edirsiz, girirəm mağazaya, görürəm yumurta satılmır, şikayət edirəm ki, niyə yumurta satmırsız, məni itələyib çölə atırlar ki, sən keçən dəfə də süd-qatıq davası döyürsün, bura mebel mağazasıdır. 

 

2.

-Tilovuna qızıl balıq düşsə neyniyərsən?

-Ondan buğlama bişirərəm.

-O niyə?

-Çünki bir dəfə o tərs oğlu tərs tilovuma düşübdür, demişəm, mənə bol  sevgi və dostluq ver. O gündən bütün oğlanlar mənə sevgi elan edir, qızlarsa dostluq. 

 

3.

Həyatın ironiyası:

Yanğınsöndürmə müəssisəsində yanğın baş verib.

 

4.

Qəzetdə elan:

“Üç ildən on beş ilədək taleləri söyləyirəm. Hakim Məmmədov”

 

5.

Bizim fərqimiz ondadır ki, “axı siz neynəyirsiniz?” deyə qışqırmaqdansa, susub öz-özünüzə pıçıldayırsınız: “axı siz neynəyirsiniz?”

 

“Ədəbiyyat və incəsənət”

(04.11.2024)

“Ədəbiyyat və incəsənət” portalı yaşı 35-ədək olan şairlərin şeirlərinin dərcini davam etdirir. Bu gün növbə Eminqueyindir.

 

 

***  

 

elə qısqanarsan, qan tutar gözü,

adam sevdiyini öldürər özü...

neçə milyon ildir öldürür bizi,

necə qısqanc imiş Yaradanımız?!

 

çörək arxasınca sürünha sürün,

ellə, Allah deyib, palaza bürün,

necə sevəsən e bu rəngsiz ömrü,

ev-iş, iş-ev keçir güzəranımız.

 

şükür, az da olsa, işimiz gedir!

bəzən taqətimiz, huşumuz gedir,

çax-çax baş ağrıdır, yaşımız gedir

ömür üyüdəndə dəyirmanımız.

 

qaldır bu badəni, içək dəmadəm,

içimdə hüzn var, içində matəm,

buğda oğrusuydu babamız Adəm,

çörək olmasınmı imtahanımız?!

 

 

*** 

 

bu təklik xərçəng kimidir,

tutulmaq ehtimalı var.

gəbərir içində adam

saçın yolan bir halı var.

 

tarla müqəvvası kimi

açanda qollarımızı,

nolar, bizi də qucaqla

Məryəmin İsası kimi.

 

hardasa bir çomağın var,

təkliyin gözünü çıxart,

başını əz, ilahi.

vallah, öz aramızdı da,

təklik sənə yaraşır,

özün tək gəz, ilahi!

 

 

***

 

ilk dəfə kəndirimi anamın bətnində kəsdilər,

atdılar bu quyu dünyaya məni,

mən ağladım,

onlar isə həmişəki kimi güldülər.

 

məni böldülər:

biraz atama,

biraz anama,

biraz da başqa kimsələrə oxşatdılar,

baxışıma atam vuruldu,

gülüşümə anam,

yerişimə başqa kimsələr.

 

böyüdükcə daha çox atasına,

anasına oxşayır adam,

hə,

yavaş-yavaş onların surəti çıxır cismimizə,

ruhumuza,

özlərini səndə qoyub gedirlər bu dünyadan,

onlar ölsələr də, biraz gülüşündə,

biraz baxışında diridirlər.

məsələn, atam...

 

 

***  

 

özümdən böyüyəm beş-on yaş,

sözümdən birazca kiçiyəm.

yaşayan beşindən biri mən,

can verən birindən üçüyəm.

 

kimsəsiz Hirayam, Sinayam,

dillərə gəlməyən duayam,

bir adam tapılmır sınaya

ki, hardan enmişəm, nəçiyəm?

 

Azan mən, namaz mən, pir də mən,

alətə dönmüşəm yerdə mən,

bölündüm üçə mən, dördə mən,

hələ də bilmirəm neçəyəm?!

 

şər düşmür mindiyi atından

sübh çağı – ya beş, ya altıda,

dağılmış bu evin altında

can verən uşağın içiyəm…

 

 

*** 

 

Sığal istər tellərin, qıvrılarsan yanıma,

Balaca, laaap balaca ağappaq pişiyimsən.

Başıma oyun açan, ərköyünüm, şıltağım,

Evinin ortancılı, mənim sonbeşiyimsən.

 

Yaralarım var idi, gəlib bir-bir sarıdın,

Sənsiz ömrüm qaraydı, indi qara-sarıdı,

Günəbaxan ömrümün üzü sənə sarıdı,

Batma bir ömür boyu, qıyma ki üşüyüm.

Sən…

 

Dodağına boya çək, sürmələn, bəzən mənə,

Ay gözünü süzdürən, dodağın büzən mənə,

Məni mən kimi sevən, sənə də dözən mənəm,

Böyüyəm, dayağımsan, körpəyəm, beşiyimsən.

 

“Xoşbəxtlik” əllərində barmaq sayı qədərdi,

Əllərindən öpməsəm, dodaqlarım hədərdi,

Bir də gördün, gözünü yumub-açdın, səhərdi,

Barmağında üzüyüm, evimsən-eşiyimsən.

 

 

***  

 

səhər yuxularımızdan çin çıxmır ölən adamlar...

yuxumuza elə-belə gəlmir ki gələn adamlar,

ey siz, yuxusunu suya danışıb bölən adamlar,

o sular axıb gedir,

qayıtmır.

 

yuxuya qoşa düşdüyün adamla qoşa düşmürsən,

kiməsə sirrini versən, yuxuda işə düşmürsən,

bir də görürsən, bir adam danışır, başa düşmürsən,

əlini sıxıb gedir,

qayıtmır.

 

yuxudan dirilər adam, adam yuxuda ölər də!

yuxusunu çin istəyir yuxu görən ölülər də,

hamı ölmür bu dünyada...

bilirsənmi,

ölmür,

hərdən çin çıxıb gedir,

qayıtmır....

 

“Ədəbiyyat və incəsənət”

(04.11.2024)