Zahirə Cabir, “Ədəbiyyat və incəsənət” üçün

Çox-çox illər bundan qabaq gözəl, sıx meşəsi olankənddə kasıb bir odunçu yaşayırdı. O, hər gün ağackəsib, odun eləmək üçün meşəyə gedərdi. Bir gün yenəsəhər baltasını, ipini götürüb meşəyə getməyəhazırlaşdı. Arvadı torbasına bir parça çörək, pendir vəbir bardaq da su qoydu. 

Odunçu bütün günü meşəni gəzdi. Meşənin dərin, sıx bir yerində palıd ağacı ilə rastlaşdı. O, qüdrətli, qocapalıd ağacına baxıb: 

“Bu palıddan yaxşı odunlar çıxar”- deyə düşündü.

Odur ki, qoca palıd ağacına yaxınlaşıb baltasını çıxarıbyellədi. Sanki, ağacı bir zərbə ilə aşıracaqdı. Baltanıağacın gövdəsinə vurmaq istəyəndə çox kədərli bir səseşitdi. Ağac mələyə döndü və qarşısında əlində baltatutmuş odunçuya dedi: 

- Məni kəsmə. Mənim kölgəmdə nə qədər insanlardincəlir, mənimlə dərdləşir, bölüşürlər. 

Odunçu heyrətləndi və ağzını açıb bir söz deyəbilmədi. Nəhayət özünə gəlib dedi: 

- Narahat olma. Səni kəsmərəm.

“Çox sağ ol, əziz insan. Sənə təşəkkür edirəm. Yaxşılığıvın əvəzində sənin üç arzunu yerinəyetirəcəyəm.”- mələk üzlü palıd razılıqla başınıtərpətdi.

Odunçu çox üzgün, yorğun halda evə qayıtdı. Yol boyubaşına gələnləri xatırladı, heyrətləndi, gördüklərindənhələ də özünə gələ bilməmişdi. Nəhayət evə çatdı. Fikrində yalnız bir şey var idi: oturub dincəlmək. Gördüklərinin bir yuxu olduğuna özünü inandırmaq. Kətilin üstündə oturdu. Az sonra başına gələnləriarvadına söylədi. Arvadı heç bir söz demədən kişininhavalandığını zənn etdi. Heç bir söz demədən oradanuzaqlaşdı. Odunçu çox acımışdı, şam yeməyinə isəxeyli vaxt var idi. 

- Şam yeməyinə nə bişirmisən? – deyə arvadındansoruşdu.

“Heç nə bişirməmişəm. gözləyirdim ki, sən odun satıbbazardan ayın-oyun alıb gətirəsən, mən də bişirim. Səndə ki…” arvadı səsini qaldırdı.

- Eh! – odunçu ah çəkdi: “Kaş ki, indi bir qazan ətlişorba, bir də təndir çörəyi olardı. Doyunca yeyərdim.”

Elə bunu demişdi ki, birdən qarşısında süfrə açıldı, üstündə bir qazan ətli şorba ilə çörək hazır oldu. Odunçunun sevincdən gözləri bərəldi. Arvadı isətəəccübündən yerə yıxıldı. Sonra özünə gəlib:

- Bu nədir? - deyindi. - Sən necə də axmaqsan! Deyəbilmirdin ki, bizə bir ulağ lazımdır ki, odunu belinəşəlləyib bazara aparasan!

Odunçu avradına deməyə bir söz, gözlərini qırpmağavaxt tapmamışdı ki, doqqazdan ulağın anqırtı səsigəldi. Əyri boyun ulağ qapını təpiklə açıb evə daxiloldu. Gəlib odunçunun düz qarşısında durdu. 

Arvadı ulağa baxıb:

- Bu necə eşşəkdir. Boynu lap dəvəyə oxşayır. Beləeşşək olmaqdansa daşa gönsün.

Bunu eşidən ulağ ildırım sürətilə evdən çıxdı. Odunçuonun dalınca qacdı. Dəvə boyunlu eşşək palıd ağacınatərəf gəlib ona nəsə deyib uzaqlaşdı, sonra gözdən itdi. Gözdən itdiyi yerdəcə daşlaşdı, böyük bir dağ əmələgəldi. Dağ dəvənin boynunu xatırladırdı. İnsanlarsonralar bu dağı dəvəboynu dağı adlandırdılar. 

Dəvəboynu dağı Zəngəzur mahalının Qarakilsərayonu ərazisində yerləşir. Ən hündür zirvəsi 3594 m-dir. 

“Ədəbiyyat və incəsənət”

(16.07.2024)

Təqdim edir: Heyran Zöhrabova, “Ədəbiyyat və incəsənət”

Mən öz qardaşıma mehman gələndə

Bir qələm, bir dəftər, bir can gətirdim

Dağların döşünü toplar dələndə

Bir ləkə düşməyən vicdan gətirdim.

Mən onu günəşdən təmiz saxladım,

Canımdan, gözümdən əziz saxladım,

Bu kiçik qəlbimdə dəniz saxladım

Bir xilqət görmədi, pünhan gətirdim.

Ucuz tutmasınlar bu sovqatımı

Hissimi, duyğumu, ehsasatımı,

Mən öz varlığımı, öz həyatımı

Doğma qardaşıma qurban gətirdim.

Ürək daş deyildir, bir parça ətdir

Bəs onu yaşadan hansı qüdrətdir?

Bir arzu, bir ümid, bir məhəbbətdir,

Mən o məhəbbətdən nişan gətirdim.

Qardaşım, illərlə istədin ki sən

Öz ana yurdumda azad olum mən…

Lakin cəlalımı dağıtdı düşmən,

Tək sənə, tək sənə güman gətirdim.

Yenə Azərbaycan qan ağlayır, qan

O azad olmasa, yaşamam, inan!

Gərək mən Təbrizə qayıdan zaman

Deyəm ki, təzə bir dövran gətirdim.

“Ədəbiyyat və incəsənət”

(16.07.2024)

Kənan Məmmədli, “Ədəbiyyat və incəsənət”

Ötən gün tanınmış heykəltaraş, Xalq rəssamı Cəlal Qaryağdının anadan olmasından 109 il ötdü. Mən onun Nəriman Nərimanova ucaltdığı möhtəşəm abidəni xüsusən qeyd etmək istəyirəm. Eləcə də Sabirin abidəsini. 

Cəlal Qaryağdı 1915-ci ildə iyulun 15-də Şuşa şəhərində anadan olmuşdur. Şuşanın məşhur Qaryağdılar nəslinin nümayəndəsi, böyük xanəndə Cabbar Qaryağdıoğlunun qardaşı oğludur. Erkən yaşlarında ata-anasını itirib, onu xalası ilə nənəsi böyüdüb. 1927-ci ildə Cəlal Bakıya gəlib. Burada Rəssamlıq Məktəbinə qəbul olunur. Sonra təhsilini Tbilisi Rəssamlıq Akademiyasında (1932-1935) davam etdirir, lakin maddi imkansızlıq ucbatından təhsilini yarımçıq qoyaraq Bakıya qayıdır. Ötən əsrin 30-cu illərində qəzetlərdə rəssam, həm də Rəssamlıq Məktəbində müəllim olaraq çalışır. 40-cı illərdə heykəltaraşlıq əsərlərini yaratmağa başlayır.

Cəlalın gəncliyi müharibə illərinə təsadüf etdiyindən, bu, yaradıcılığında da öz izlərini qoyub. Təyyarəçi Adil Quliyevin büstü, tank qoşunları general - mayoru Həzi Aslanovun, snayper Ziba Qəniyevanın portretləri müharibə mövzuludur. Cəlal Qaryağdının müəllifi olduğu digər portretlər – Bülbül, Rəşid Behbudov, Qara Qarayev, Fikrət Əmirov, Cahangir Cahangirov, Niyazi kimi məşhur insanların silsilə portretləri zamanında böyük maraqla qarşılanmışdı.

Qaryağdı yaradıcılığında Mirzə Ələkbər Sabirin abidəsi xüsusi yer tutur. 

Nəriman Nərimanovun tunc abidəsinə gəlinə isə onun maraqlı bir tarixçəsi var. Bu barədə mən AzərTAC-dan oxumuşam. 1970-ci illər idi. Heykəltaraş Nərimanovun heykəlini yüksək səviyyədə, içindən gələn milli təəssübkeşliklə hazırlayıb tamama yetirdi. Abidə yerinə qoyulduqdan bir qədər sonra ətrafı yenidən hasarlandı, heykəlin üstü kətan parça ilə örtüldü. Bunun şahidi olanlar xatırlayırlar ki, o vaxt Bakıda heykəlin götürüləcəyi barədə söz-söhbət gəzirdi. Bu söz-söhbət əsassız deyildi. Nərimanovun heykəli erməni şovinistlərinin qısqanclığına səbəb olmuşdu. Moskvaya bu məzmunda donos verilmişdi: Azərbaycanlı Nərimanovun heykəli rus Kirovun Dağüstü parkdakı heykəlindən uca alınıb və buradan millətçilik qoxusu gəlir.

Kreml işə qarışdı. İstədilər heykəli kiçiltsinlər. Amma abidə tuncdan töküldüyündən bu mümkün olmadı. Çıxış yolunu kürsünün qısaldılmasında gördülər. Bununla da heykəl-kürsü nisbəti pozuldu və kompozisiya əvvəlcədən düşünülmüş monumentallığını itirdi.

Cəlal Qaryağdı yaradıcılığının nişanələrinə təkcə Bakıda deyil, respublikanın müxtəlif şəhər və rayonlarında da rast gəlmək olar. Şair Səməd Vurğunun Qazaxda, kimyaçı alim Yusif Məmmədəliyevin Ordubadda ucaldılmış abidələri bu qəbildəndir. Səməd Vurğunun Fəxri xiyabandakı məzarüstü abidəsinin müəllifi də Cəlal Qaryağdıdır.

C.Qaryağdı heykəltaraşlığın müxtəlif janrlarında – monumental heykəl, portret, büst, qorelyef, barelyef və s. bir-birindən maraqlı əsərlər yaradıb. Görkəmli tişə ustasının yaradıcılığının səciyyəvi xüsusiyyətləri kimi, obrazların mahiranə plastik həllini, kompozisiya bitkinliyini, yaradıcılıq manerasının genişliyini, surətlərin fərdi xarakterlərinin ustalıqla açılmasını, heykəltaraşın özünə qarşı yaradıcılıq tələbkarlığını və s. xüsusiyyətləri qeyd etmək olar.

Heykəltaraş 1954-cü ildə Azərbaycanın Əməkdar incəsənət xadimi, 1960-cı ildə isə Xalq rəssamı fəxri adlarına layiq görülüb.

Görkəmli sənətkar 2001-ci ildə vəfat edib. 

Ruhu şad olsun!

Sonda bir istəyimi də dilə gətirim. İndi ki müstəqil dövlətik. Bəlkə Nərimanovun abidəsinin postamentini dəyişək?

“Ədəbiyyat və incəsənət”

(16.07.2024)

XX əsr milli ədəbi-bədii fikir tarixinin görkəmli nümayəndəsi, yazıçı, alim və pedaqoq Mir Cəlalın 1920-1940-cı illərdə İçərişəhərdə yaşadığı məkanda yaradılmış “Ədibin Evi” Ədəbiyyata Dəstək Fondu üç illiyini qeyd edib. 

“Ədəbiyyat və incəsənət” portalı AzərTAC-a istinadən xəbər verir ki, bununla bağlı keçirilən tədbirə ədəbiyyat, mədəniyyət və elm xadimləri iştirak edib. 

Tədbirdə çıxış edən fondun icraçı direktoru Şəfəq Mehrəliyeva Fondun bu günə qədər həyata keçirdiyi işlərdən söhbət açıb, o cümlədən cari ilin altı ayında layihələrin uğuruna görə tərəfdaşlara “Ədibin Evi”nin Himayəçilik Şurası adından minnətdarlığını bildirib.

O, Fondun gənc nəsli diqqətdə saxlayaraq “oxu” mədəniyyətini gücləndirmək, xalqa və Vətənə sevginin aşılanmasında ədəbiyyatımızın rolunu vurğulamaq missiyasını xatırladaraq builki layihələrin bu hədəfə çatdığını məmnunluqla qeyd edib. 

Bildirilib ki, ilin əvvəlindən həyata keçirilən layihələr arasında Elm və Təhsil Nazirliyinin Bakı Şəhəri üzrə Təhsil İdarəsi ilə birgə başladığı “Məktəblilər “Ədibin Evi”ndə”, MEDİA İnkişaf Agentliyi ilə birgə hazırladığı “Ədibin Evi”ndə COP29 silsilə mühazirələri Azərbaycan kimliyinin möhkəmlənməsi baxımından ölkəmiz üçün vacib məsələləri ictimaiyyətin müxtəlif təbəqələrinin diqqətinə çatdırıb. 

Media layihələrinin Azərbaycan ədəbiyyatının təbliğində səmərəliliyini nəzərə alaraq 2021-ci ildən “ASAN Radio” ilə başlanılan rəqəmsal mühitdə gənc nəsli mütaliəyə həvəsləndirmək, klassiklərimizin qısa hekayə janrına aid ölməz əsərlərini tanıdan “Ədibin Evindən Hekayələr” layihəsi bu ildən Azərbaycan Dövlət Mədəniyyət və İncəsənət Universitetinin Aktyorluq fakültəsinin tələbələri ilə Mədəniyyət TV-də davam etdirilib. Bununla yanaşı “Ədibin Evi”nin dəstəyi ilə həyata keçirilən “Tarixin güzgüsü” adlı media layihəsi İctimai TV-də XX əsrin əvvəlində Azərbaycan Xalq Cümhuriyyətinin mətbu orqanı olan “Azərbaycan” qəzetinin arxivi əsasında yüz il əvvəlki Azərbaycana nəzər salıb tarixin güzgüsünü bu günümüzə tutub.

Zamanında xalq yaradıcılığı ilə klassik bədii üslubun qabaqcıl təcrübələrini ədəbiyyatımızın hekayəçilik ənənələrinə gətirən Mir Cəlalın irsini gənc yazıçılara nümunə göstərən ənənəvi Mir Cəlal adına Hekayə müsabiqəsi bu il də davam edib. 3-cü Hekayə müsabiqəsindən seçmələr toplu şəklində Azərbaycan Dəmir Yollarının dəstəyi ilə kitab şəklində çıxarılıb və qatarlarda qiraət üçün oxuculara təqdim edilib 4-cü Hekayə müsabiqəsi yekunlaşaraq qaliblər elan edilib və onların hekayələri “Azərbaycan” jurnalının son buraxılışında işıq üzü görüb.

“Ədibin Evi”nin bu il müraciət etdiyi yeni istiqamət isə əski Azərbaycan əlifbasında yazılan ədəbiyyatımızın tədris və tədqiqi olub. Belə ki, ilin əvvəlindən ilk dəfə olaraq Azərbaycanın müxtəlif ali təhsil ocaqlarının filologiya fakültəsinin tələbələri “Ədibin Evi”ndən qazandıqları təqaüdlə “Əski Azərbaycan Əlifbası” kursuna başlayıb və Azərbaycan ədəbiyyatı xəzinəsinin misilsiz bir hissəsinə açar axtarıblar. 

Qeyd edilib ki, kursun ilk sinfi tədbir zamanı keçirilən məzun günündə təmsil etdikləri universitetlərin rektorları tərəfindən sertifikatla təltif olunublar. 

“Əski Azərbaycan Əlifbası” kursunun gələcəkdə də davam edəcəyini elan edən Fondun direktoru Şəfəq Mehrəliyeva nəzəri bilikləri möhkəmləndirmək məqsədilə ilk məzun sinfinin növbəti akademik semestr ərzində Azərbaycan Respublikası Prezidentinin İşlər İdarəsinin İctimai-Siyasi Sənədlər Arxivinin bölmə müdiri, filologiya üzrə fəlsəfə doktoru Şəhla Abdullayevanın rəhbərliyi ilə birgə transliterasiya layihəsi üzərinə çalışacağını elan edib.

Diqqətə çatdırılıb ki, “Ədibin Evi”nin ədəbiyyatsevərlərə bu günə qədər ən böyük töhfəsi üzərində iş də bu il başlayıb. Belə ki, Fond hazırda 1915-1916-cı illərdə Bakıda nəşr olunmuş “Babayi-Əmir” adlı satirik jurnalın tam mətninin (65 nömrəsinin) transliterasiya olunaraq gələn il jurnalın 110 illiyində ictimaiyyətə təqdim olunmasına hazırlaşır. Qeyd edək ki, Əliabbas Müznibin redaktorluğu altında nəşr olunan “Babayi-Əmir” jurnalı “Molla Nəsrəddin” ənənələrini təqib edərək XX əsrin əvvələrində dini avamlıq, cəhaləti açıq tənqid edib, söz azadlığı, qadın azadlığını geniş dəstəkləyən yazılarla çıxış edib. Jurnalda dövrün məşhur şəxsiyyətləri, o cümlədən M.S.Ordubadi, Cəfər Cabbarlı, Əliağa Vahid, Nemət Bəsir və başqalarının məqalələri dərc olunub.

“Ədibin Evi” Ədəbiyyata Dəstək Fondunun üç yaşına həsr edilmiş tədbir Rəşid Behbudov adına 2 nömrəli onbirillik musiqi məktəbinin məzunlarının ifasında bədii proqramla yekunlaşıb.

“Ədəbiyyat və incəsənət”

(16.07.2024)

“Ədəbiyyat və incəsənət” portalının “Ədəbiyyat qəzeti” ilə birgə ƏDƏBİYYATIMIZI SEVDİRƏK layihəsində bu gün sizlərə Anar Turanın “Portmanatda gizlənən sirr”  hekayəsini təqdim edirik. 

Paltarını tez-tələsik əyninə geyinən Kənanı elə bil, qolundan tutub evdən bayıra atdılar. Çıxan kimi ilk işi dərindən nəfəsini dərmək oldu. Evdə boğulurdu. İşsizliyin ona verdiyi sıxıntılardan bezmiş, həyatını dəyişmək üçün gecə-gündüz düşünməkdən az qala başına hava gəlmişdi. Evdə onun-bunun uşağını misal gətirən anası onun ovqatını bir az da təlx edirdi.

- Kənan, sən diribaş olmadın. Mənim oğlum niyə fərasətsiz çıxdı, axı? Heyif buna çəkdiyimiz əziyyətdən. Təhsil verdik, oxutdurduq, qalıb işsiz. Gör, camaatın uşağı necə qaz vurub, qazan doldurur. A bala, Familə bax, səninlə yaşıddır, yetimçiliklə böyüsə də, gör, alver etməklə hara gəldi çıxdı. Özünə bir dənə də ev aldı, altında yaxşı maşını, uşağı-ailəsi. Sən hələ də subaysan, 31 yaşın var, üstəlik, işin-gücün yox, bizdən pul alırsan. İşləmək barədə də heç fikirləşmirsən. Elə bil, belə də olmalıdır. Vaxtında sənə deyəndə ki, ingilis dilini öyrən, kompüteri öyrən, getdin dost dediyin xeyirsiz adamlarla avaralandın. İndi o dost dediklərin hardadır? Düzəltsinlər də, səni bir işə. Hərəsi bir yerdə işləyir. Bir iş tapmırlar sənə...

Təngə gələn Kənanın əlindən ancaq o gəlirdi ki, anasının deyingənliyinə məhəl qoymasın. Uzağı, bir az donquldanıb evdən baş götürüb qaçırdı. Bir də gecə saatlarında qayıdırdı. Artıq oturub kiminsə zəngini də gözləmirdi, özü hamıya yığırdı. Heç kimlə görüşə bilmədiyi günü də kiminləsə görüş adıyla evdən çıxıb tək-tənha fırlanırdı.

Bu dəfə də anası bərk deyinmişdi. Yaşlı anasının nəfəs dərmədən dediyi ittihamlara dözməyən Kənan axır ki, dilləndi:

- Bəsdir də, yenə ondan-bundan misallar gətirdin. "Xalxın uşağı, camaatın uşağı..." Daha bezdirdin məni. Olanım budur da, neyniyim. Yoxdur da bu xarabada, ya adamın ola, ya da ingilis dilini elə biləsən ki, qabağa gedə biləsən. Öyrənə bilmirəm də bu zəhrimar dili.

Doğrudan da, Kənanın məzəmmətində bir həqiqət var idi. O iş axtarırdı, amma hamı söz verir, kimsə çağırmırdı. Arada fəhləlik üçün də müraciət etmişdi. Təxminən, 1 ay fəhləlik etdikdən sonra bel fəqərələrində qabarmalar yaranmışdı deyə, oranı da tərk etmişdi. Ağlına min cür fikirlər, qarabasmalar gəlirdi: "Elə bil, bütün dünyanın ağırlığı mənim üzərimə çöküb. Niyə axı mən? Mən niyə bu vəziyyətə düşməliyəm axı? Niyə evdəkilərin yanında utanmalıyam? Niyə dost-tanışın yanında utanmalıyam? Niyə mən boyda adam işsiz-gücsüz, pulsuz qalmalıyam. Hara əl atıramsa, elə bil daşa dirənir. Cavan olsam da, ümidsizlik, sanki üzümə çöküb".

Bəli, Kənanın nəsə etmək istəməsi ilə əlində olan imkanlar düz gəlmirdi. Onu narahat edən isə vəziyyətini dərk etməsi, fərqinə varmağı idi. Fərqinə varırdı deyə daha çox düşünüb narahat olurdu. Bəlkə də arsız, vecsiz olsaydı, belə narahat olmazdı. Elə gənc yaşında saçlarına düşən dən də işsizlikdən yaranan nigarançılıqla bağlı idi. Özü də deyinməyə başlamışdı. Elə hey deyinirdi ki, dəli olsaydı, indi hamı başına fırlanırdı, onun dərdini çəkirdi. Hər gün deyinirdi ki, vallah, anamgil axırda məni dəli edəcəklər. Heç kim məni başa düşmür: nə ana, nə ata, nə əmi, nə dayı. Mənə avara kimi baxırlar. Axı mən belə deyiləm. Hərdən 3-5 manat pul verirlər, vəssalam. Amma anlamırlar ki, mən iş axtarıram, tənbəl deyiləm.

Bu gün də evin yeknəsək ab-havasından bezərək, evdən qaçırmış kimi dostlarının yanına tələsirdi. İki-üç gündən bir görüşdüyü tay-tuşları ilə vaxt keçirmək istəyirdi. Yolboyu beynində ancaq anasının deyinməyi, atasının tənələri və hərdən də dostlarının onun pulsuzluğunu üzünə vuran eyhamları yadına düşür, bir gün bunlardan xilas olacağını düşünürdü... Elə bunları düşünmüşdü ki, yerə düşmüş portmanatı az qaldı ki, tapdalasın. Özünü saxlayıb bu dəri pulqabıya, bir də ətrafa baxdı.

- Bu nədir? Yəni bu, portmanatdır? Görəsən, kimindir? Götürüm? Görəsən, içində nə qədər pul var? Kaş ki, içində pul olardı. Yaman kasıbçılıqdır. Türklər demiş, köşəyə dönərdik. Pul olsa, bu gün hesabı mən verəcəm, bütün çayın pulun verəcəm. Hətta pivə də sifariş verəcəm uşaqlara. Qoy, görsünlər ki, mən simic adam deyiləm, olanda xərcləyirəm. Bəs birdən tələ olsa? Bəlkə kimsə bura atıb ki, sonra məni şərləsin? Əşi, qalsın, lazım deyil. Götürüm, yoxsa, qalsın? Qərar ver, Kənan! Cəhənnəm olsunlar. Nə olsa da, deyərəm ki, tapmışam, oğurlamamışam ki? Nə olar, olar...

Yerə atılan pulqabına işıldayan nəzərlərlə baxan, bir növ, sevincək olan Kənan içindəki qeyri-müəyyənliyi dayandırdı. Cəld əyildi və portmanatı yerdən götürüb açdı.

İçində sənədlər, kartlar və pul var idi. Pulu saydı. Düz 355 manat. Bu onun istədiyi, qane olduğu maaş qədər pul idi. Hətta "eybi yox, 300 manatlıq iş olsun, təki işləyim, hər gün işə gedim" dediyi məbləğ idi. İndi ona hava-su kimi lazım olan pulu dərhal götürüb cibinə qoydu. Portmanatı yerə atdı və ordan uzaqlaşdı. Bir xeyli getmişdi ki, birdən fikrini dəyişdi. Ani qərar vermişdi. Geri dönərək, pulqabını atdığı yerə doğru qayıtdı. Nə edib-etməli olduğunu düşünmədən geri döndü. Sanki hansısa ruh onun qarşısını kəsərək, əmr vermişdi ki, pulqabını atdığın yerə qayıt. O da qorxusundan iti addımlarla geri qayıdırdı. Ürəyini yemişdi ki, bircə portmanatı kimsə götürməsin. Nəhayət, aralandığı yerə gəlib çatdıqda, pulqabını orda görcək gözlərinə işıq gəldi. Yenə bir göz qırpımında əyilib bu dəriyə oxşayan, üzü timsah dərisini xatırladan pulqabını yerdən götürdü. Pulları cibindən çıxararaq səliqəylə içinə düzdü. Kartları çıxarıb bir-bir baxmağa başladı ki, bəlkə sahibinin əlaqə nömrəsi olar. Kartların içində cəmi biri diqqətini çəkdi, hansı ki, üzərində qələmlə telefon nömrəsi yazılmışdı.

- Həə, deməli, nömrə budur. Ancaq bu olacaq üstündəki nömrə. Kimdirsə ağıllı adamdır. Bu olmasaydı, polisə təhvil verəcəkdim. Onlar da sahibini nə vaxt tapacaqdılar, Allah bilir. Bəlkə də tapmayacaqdılar. Aha, bu da şəxsiyyət vəsiqəsi. Yazığın nəyi varsa, burdadır ki?

Kənan dərhal həmin nömrəyə yığıb sahibi ilə danışdı və ona portmanatının itdiyini dedi.

Cəmi 5 dəqiqə keçməmişdi ki, yaxınlıqdakı restoranların birindən bir cavan oğlan yaxınlaşdı.

- Siz tapmısınız?

- Bəli...

- Taksidən düşəndə cibimdən düşüb. Necə hiss etməmişəm.

- Sizə çox minnətdaram, indi sizin kimi insanlar tapmaq çox çətindir. Buyurun, bu da məndən sizə şirinlik deyib, təxminən 30 manat pulu Kənana doğru uzatdı.

- Qardaş, qalsın. Mənim buna ehtiyacım yoxdur. Mənə pul lazım olsaydı, elə pulu götürüb gedərdim, deyib güldü. Çox sağ ol, qardaş. Pulunu cibinə qoy, xeyirliyə xərclə. Bunu tapıb sənə qaytarmaq mənə o qədər xoşdur ki, izah edə bilmirəm. Allah savaba yazsın. Sənin duan mənə bəsdir, - deyib oğlanla əl-ələ görüşərək sağollaşdı.

Kənan gedə-gedə dərin xəyala daldı və etiraf monoloqu başladı: "Düz elədim, yoxsa, səhv? Əlbəttə, düz! Amma pul mənə lazım idi, axı. Bir az vəziyyətdən çıxardım. Əşşi, yox! Mən təslim olmayacam. Kasıblıq, pulsuzluq məni sındırmayacaq. Mənə o pul lazım deyil. O pul müvəqqətidir. Xərclənib qurtaracaq, amma həmişə deyəcəm ki, mən kiminsə itmiş pulqabısını tapdım, bəlkə də sahibinin son ümidi olan pulunu xərclədim. Hələ ordakı sənədləri demirəm. O sənədləri yenidən əldə etmək nə qədər çətindir. Yox, çox düz iş gördüm. İndi cibimdə pul olmasa da, rahatam. Vicdanım rahatdır.

Hadisənin üstündən bir-iki həftə keçdi... Kənanın günləri bomboz keçirdi.  Düz getməyən işlərinin arasında bir ümidsizlik də lövbər salmışdı.

Növbəti cansıxıcı günlərindən biri idi. Axşama doğru birdən telefonuna zəng gəldi:

- Salam, Hüseynov Kənandır?

- Bəli, buyurun.

- Kənan bəy, sizi "BERNİ" Otellər Şəbəkəsindən narahat edirik. Müraciət etdiyiniz vakansiya üzrə məsləhət aparılıb və sizin tərcümeyi-halınız, müsahibəniz bəyənilib. Vakansiyaya siz münasib bilinmisiniz. İki gündən sonra işə başlaya bilərsiniz. İlk iş günü tanışlıq olacaq, ikinci gün isə tam gücüylə işləyəcəksiniz. Xahiş edirəm, rəsmi geyimdə olarsınız.

Zəngin şokundan həyəcanlanan, dodaqları əsə-əsə xanıma təşəkkürünü bildirib sağollaşan Kənan qonaq otağındakı divana sərələndi. Sanki bir KamAz kubik boşaldıb evə gəlmiş və boğazından su da keçirməyib yorğunluğunu çıxarmağı düşünürdü.

Bu, düz iki həftə əvvəl Kənanın müraciət etdiyi və heç götürəcəklərini zərrə qədər ümid etmədiyi şəhərin dördulduzlu, tanınmış oteli idi. Hansı ki, ingilis dilini bilmədiyinə görə götürülməyəcəyini yəqin etmişdi. Amma budur, indi onu yüksək maaşlı işə çağırırdılar. Kənan bu oteldə menecerlərdən biri olacaqdı. Artıq kasıbçılığın daşını atmağa gedən yolun düz başlanğıcında idi. Bundan sonra işləyib yüksəlməsi üçün yaxşı şans yaranmışdı.

"Necə oldu axı, məni çağırdılar? Möcüzədir! Göstəricilərim düz gələn işlərdən xəbər çıxmadı, amma heç ümid etmədiyim işdən isə dəvət aldım. Axı bu necə ola bilər?" Bunları fikirləşən Kənanın dodaqları birdən tərpənməyə başladı.

- Eh, tapdım... Sənin üstünü qaramat kimi alan bu bədlik bir sirr idi. Bu sirr o itən portmanatda gizlənmişdi. Mən bu sirri çözdüm. Onu sahibinə qaytardığım üçün göndərilən mükafat da budur. Bax, deyirlər e, həyat, dünya böyük enerjidir. Nə etdinsə, özünə qayıdır. Bax, budur. Bax, "ilahi ədalət" deyillər e, elə budur. Nə etdinsə, qabağına çıxacaq, taledir. Bu bir sınaq idi və nə yaxşı ki, mən bu sınaqda səhv etmədim...

“Ədəbiyyat və incəsənət”

(15.07.2024)