“Ədəbiyyat və incəsənət” portalı Xalq yazıçısı, Azərbaycan Yazıçılar Birliyinin Birinci katibi Çingiz Abdullayevin

Qış idi, növbəti dəfə dostum Rəhimlə Moskvaya, oradan isə Berlinə səfər edirdik. Qatarla. Kupemizdə əslən sabirabadlı Aslan adlı bir nəfər də gedirdi. 40-45 yaşı olardı. Bakı-Moskva qatarının köhnə alman vaqonlarında – sərnişini çox olmayan kupelər darıxdırıcı olduğu üçün yol boyu hamı bir-biri ilə tanış olur və maraqlı əhvalatlar danışırdı.

Mən də dəfələrlə səfərlər zamanı rastlaşdığım azərbaycanlıların Rusiyadakı durumundan, onların qazanc dalınca Rusiyaya getmələrindən, əziyyət çəkmələrindən danışırdım. Birdən Aslan sözümü kəsdi – “Siz əzab-əziyyət görməmisiniz ki!” – deyib, başına gələnləri danışmağa başladı.

Aslan:

"Sovet Ordusunda qulluq etdiyim zaman Əfqanıstana hərbi xidmətə göndərilmişdim. Əfqanıstan müharibəsi zamanı əfqanlar tərəfindən əsir götürülərək, kəndlərin birində iki həmvətənim və bir gürcü ilə yeraltı zirzəmidə əsir həyatı yaşayırdım. Azərbaycanda bizim əsir düşməmiz barədə xəbər yayılmışdı və hamı  elə bilirdi ki, bizi öldürüblər. Ancaq əsirlik zamanı bizi bir başqa kəndə aparıb tövləyəbənzər yerə atdılar. Aclıqdan qabaqdan qalan yeməkləri yeyirdik. İlk vaxtlar bizi sorğu-suala tutaraq SSRİ-nin Əfqanıstanı işğal etməsini bəhanə gətirib bizə olmazın əziyyət verirdilər. Çətinliklərə, əzablara dözərək azadlıq arzusu ilə yaşayırdıq. Oradakı ev sahibləri bir neçə müddət keçəndən sonra yavaş-yavaş bizə öyrəşmişdilər.

Gözətçimiz insaflı adama oxşayırdı. Başqalarından fərqli olaraq, bizimlə daha yumşaq rəftar edirdi. Arada imkan düşən kimi gizlicə bizə siqaret, çörək və su verərdi. Başa düşürdü ki, bizim heç bir günahımız yoxdu. Öz istəyimizlə əfqanlara güllə atmağa gəlməmişdik.

Dağətəyi kənddə yaşayıb işləyirdik. Bir gün iş vaxtı gözətçi təxmini məsafəni göstərib – “Siz bu dağ aşırımını 30 saniyəyə qaça bilərsiz?” – deyərək bizə kömək etmək istədiyini bildirdi. Uzaqdan çətin görsənirdi. Ancaq azadlıq istəyi bizi quş kimi uçmağa sövq edirdi. Sevincimizi sözlə ifadə etmək olmurdu. Axı dağın o tayı SSRİ ərazisi idi. Anlayırdıq ki, bu, bir şansdır. Ondan istifadə etməliyik.

Bir müddət sonra Pakistan əsilli gözətçi bizim üçün yüngül çarıq gətirib hazırlaşmağı məsləhət gördü. Axşam bizə yaxınlaşaraq türkləri çox sevdiyini və bunun üçün bizə kömək etdiyini söylədi. Təyin olunmuş vaxtda bizi zirzəmidən çıxardıb qaçacağımız yerə gətirdi. Ayrıldıq.

Bizə şərti işarə verəcəyini, hamımızın yaxşı bildiyimiz, Şərqi tərənnüm edən bir musiqi parçasını ucadan oxuyacağını söylədi. 10-15 dəqiqədən sonra o səsi, o parçanı eşitdik. Hazır idik. Həmin məsafəni 30 saniyəyə qaçmasaydıq, bizi vuracaqdılar. Yəqin, o 30 saniyə onların sərhəd zonalarında yaranmış boşluq postun dəyişməsi ilə bağlı idi. Bir göz qırpımında sanki uçaraq sərhədi keçdik və nəhayət, ruslara rast gəldik. Bu dəfə də ruslar bizi sorğu-suala tutdular. Bir müddət sonra bizi Moskvaya göndərdilər. Aeroporta gəldik. Bakıya uçmaq üçün bilet almağa pulumuz yox idi. Hava limanında bir azərbaycanlı bizə bilet aldı. Azərbaycanda heç kim inanmırdı ki, biz sağıq. Hamı sevindi. Yeni həyata beləcə qədəm qoyaraq işləməyə başladıq.

O zamandan Xaçmazdan, İsmayıllıdan və Gürcüstandan olan əsgər yoldaşlarımızla dostluq edirik. Gürcü dostumuz Davidlə tez-tez əlaqə saxlayırdıq. Bir gün David zəng edib ailə həyatı qurmalarının 20 illiyi və qızı Ninonun 15 yaşının tamam olması münasibəti ilə bizi Qori yaxınlığında yerləşən kəndlərinə dəvət etdi. Dəvət Novruz bayramı ərəfəsində olduğu üçün bizdə bayram xonçası ilə yanaşı, bir xalça da hədiyyə üçün özümüzlə götürüb yola düşdük.   Həyat yoldaşım, oğlum Əli və mən Gürcüstana səfər etdik. Bizi təmtərahla qarşılayıb qohum-qonşuya təqdim etdilər. Evlərindəki böyük otağı da bizə ayırmışdılar.

Ertəsi gün, adətləri üzrə, səhərdən məclis başladı. Arabir keçmişdəki çətin günlərimizi yada salıb söhbətləşirdik.

Birdən mənim gözüm Əli ilə Ninonun həyətyanı sahədə üzümləri dərib zənbilə yığaraq şirin-şirin söhbət etmələrinə sataşdı. Onlar həmyaşıd olduqları üçün öz dünyalarına qapılmışdılar. Sanki ətrafı görmürdülər. Bir neçə gündən sonra Azərbaycan qayıtdıq.

Zaman keçdi. Əli universitetdə təhsilini davam etdirmək üçün  – “Ata, mən Almaniyada oxumaq istəyirəm” – dedi. Bir az duruxdum, sonra isə dedim: “Oğlum, indi Azərbaycan müstəqil ölkədir. Harda istəsən, gedib oxuya bilərsən. Əsas odur ki, savadlı olasan”.

Günlərin bir günü Əli Mainz Universitetindən dəvət aldığını söylədi. Sən demə, dostum Davidin qızı Nino da elə həmin universitetdə oxumaq üçün Almaniyaya gedibmiş. Bunu biz Davidlə  telefonla danışanda bildik, üstünü vurmadıq.  Əli və Nino universitetdə tədqiqatçı alim, islamı qəbul etmiş Əhməd Şmide ilə tanış olmuşdu. Əhməd bəy eşidəndə ki onlar Qafqazdandır, bir gün onları evinə də dəvət etmişdi.

Əli:

Həftə sonu biz onun evinə getdik. Mart ayı olduğundan gedəndə Novruz şirniyyatlarını da özümüzlə götürdük.

Əhməd bəy bizi görüb çox sevindi. Xanımı Aişə türk olduğundan bizə çox isti münasibət göstərdi.

Çay süfrəsi ətrafında türk dünyası ilə ilişkilərindən, Qafqazdakı durumdan söhbət açdı. Sonra isə bizi yazı otağına dəvət edərək kitablarla tanış etdi.

Kitablar alman və türk dillərində idi. Birdən gözümüzə “Əli və Nino” əsəri dəydi. İkimiz də bir ağızdan: “Bu əsərlə tanışsınız?” – deyə soruşduq. Gülümsündü. “Əlbəttə, tanışam. Müəllifi bakılıdır” – dedi. Əsər barədə ətraflı danışdı. Mən Ninoya baxanda sanki röyalarda olduğunu hiss etdim. Doğrudanmı bu bir möcüzədir, bəlkə, gerçəklikdir? Yoxsa  bir təsadüfdür?

Şmide bu əsərin dünya şöhrəti qazanmasından və müxtəlif dillərə tərcümə olunmasından danışırdı. Əsərin müəllifinin həyat və yaradıcılığı ilə məşğul olan Berlin Şərq Tədqiqatları İnstitutunun professoru Gerhard Hopp haqqında çox maraqlı açıqlamalar verdi. Müəllifin İtaliya həyatı ilə bağlı, Avstriyada birgə  əməkdaşlıq etdiyi Baronessa Elfrede Erenfels haqqında çox maraqlı əhvalatlar danışdı. Əsərin Qafqazın simvolu ola biləcək qədər dünya çapındakı sədasından söhbət açdı. Qəfil Əhməd bəy isimlərimizi dəqiqliyi ilə bir daha soruşdu. Adımın Əli, qızın adının isə Nino olduğunu xatırlatdım. O duruxdu. Doğrudanmı bu, bir təsadüfdür? – deyə, fikrə daldı. Aişə xanımı çağıraraq: – “Sən bir təsadüfə bax! Bu gənclərin adı Əli və Ninodur” – dedi. Aişə xanım isə: - “O gün olsun ki, sizin düyününüzdə iştirak edə bilək” – sözlərini zarafatla söylədi.

Əhməd bəy hiss etmişdi ki, biz bir-birimizi sevirik. O da xanımının sözlərinə qüvvət verərək: “Hə, düz deyirsən, Qafqazda bir maraqlı milli toya getmək pis olmazdı” – dedi. – Sonra isə burda nə var ki, mən islamı qəbul edib Aişə xanımla həyat qurmuşam. Bir də ki dinin buna nə dəxli? Bütün dinlərə hörmətlə yanaşmaq lazımdır”.

– Universitetdə tanış olmusunuz? – deyə sual verdi.

Mən isə atalarımızın dost olduğunu, Əfqanıstanda onların başına gələnləri qısaca danışdım.

Zaman keçdi. Universiteti bitirmək üzrə idik. Ancaq arabir Əhməd bəygilə gedib, onunla görüşüb bəzi şeyləri məsləhətləşirdik. Bir gün Şmidenin evinə gələndə qapının bağlı olduğunu gördük. Həyətində bir nəfər bağ təmizləyir, ağaclara su verirdi.

Bu zaman bizə yaxınlaşan adam – “Siz Allah, bağışlayın. Bir az gecikdim” – deyə bizimlə salamlaşdı. Bizə isə bu kişinin kim olduğunu dedi: “O, Əfqanıstandandır. Bağıma baxır, ağaclara qulluq edir. Əfqanıstan müharibəsindən baş götürüb qaçanlardandır. Yaxşı adamdır, artıq dost olmuşuq”.

Günlərin bir günü Nino ilə evlənmək qərarını verdik. Bu haqda valideynlərimizə xəbər də göndərdik. Evdən “Gələrsiniz, baxarıq, məsləhətləşərik. Evlənmək oyuncaq deyil ki, adət-ənənəmiz var. Elçi getməliyik. Qız tərəfin razılığı olmalıdır” söylədilər. İstəyimizi doğmalaşan Əhməd bəyə də bildirdik. O da çox sevindi: “Dəvət etsəniz, toyunuza gələrəm. Həm Azərbaycanı, həm də Gürcüstanı görərəm”.

Evə döndükdən bir müddət sonra valideynlərimiz də razı olub “Xoşbəxt olun!” dedilər.

Biz öz növbəmizdə, Almaniyadan hörmətli müəllimimiz. Şmideni toya dəvət etmək istəyimizi bildirdik.  Atam:  – Əlbəttə, çox yaxşı olar. Elə mən də, dostlar da, David də bizi həyata qaytaran, xilaskarımız olan, Pakistanda yaşayan Qurban Səid Məhəmməd Əsədi toya dəvət etmək istəyirik. Görəsən, onu tapa biləcəyikmi?

Bir ay sonra Əhməd bəyə  telefon açaraq onu və həyat yoldaşını toyumuza dəvət etdim. O çox sevindi. Toy öncəsi və sonrası prosesləri diqqətlə izləyəcəyini və bu adət-ənənəni lentə alacağını söylədi: “Etiraz etməsəniz, mən özümlə dostum bağbanı da gətirərəm”,  sizin haqqınızda danışanda o, çox maraq göstərdi. Bakıya gedəndə özümlə götürməsini xahiş etdi. Sən demə onun da Bakıda əfqan qohumları varmış. Həm də onları da görmək istəyir.

Şmide:

Bir ay sonra Gürcüstanda başlayan xeyir iş, qohumlarla görüş, qız toyu sonda Azərbaycanda davam elədi. Bakıda aeroportda bizi qarşılayan zaman yanımdakı əfqan dostum çox həyəcanlı idi.

Bizi qarşılayıb İçərişəhərdə “Altstadt” adlı qonaq evinə gətirdilər. İçəri şəhərin dar keçidləri, sakitliyi, insanların məhəbbəti, qonağa hörmət bizi valeh etmişdi.

Ertəsi gün Şamaxıya, oradan isə Pirquluya yola düşdük.

Budur, atlılar faytonda bəylə gəlini mağara gətirdilər. Azərbaycanın el adəti ilə musiqi çalınırdı, stolun üzərinə  qırmızı  lentli güzgü də qoyulmuşdu. Kənd yeri olduğundan uşaq-böyük bir-birinə qarışmış, Almaniyadan gəldiyimiz üçün başımıza yığışmışdılar. Bizim türkcə mükəmməl danışmamız onları heyran etmişdi. Hamı bizimlə şəkil çəkdirmək istəyirdi.

Bu arada,  dostuma evlənənlərin valideynlərinin başına gələnləri danışanda o, nəsə fikrə getmişdi . Bakıda hələ aeroportda qarşılaşanda  qonaq Əlinin atasının tanış siması olduğunu demişdi.  

*

Şmide bağbanla bərabər toyxanaya daxil olub mikrofonu əlinə götürdü, təbrik üçün söz deyəcəklərini, ilk sözü bağbanın deyəcəyini, onun isə həmin sözləri tərcümə edəcəyini söylədi. Qurban Səid xasiyyətcə danışmayan, susqun bir adam idi, odur ki, Şmide bir az da təəccüb qalmışdı. Bağban toy sahiblərini təbrik elədi, musiqi sifariş edib rəqs etməyə başladı. Şərqi tərənnüm edən məşhur bir musiqi. Əsirlikdə olmuş üç dostu da rəqsə dəvət etdi. Birdən Aslan sevincək qışqırdı ki, a kişilər, tanıdızmı kiminlə rəqs edirik?”

Dünya, doğrudan da kiçikdi...

“Ədəbiyyat və incəsənət”

(23.02.2024)

Könül, “Ədəbiyyat və incəsənət”

Xalq şairi Bəxtiyar Vahabzadə Sovet dönəminin sonlarında və müstəqilliyimizin ilk illərində poeziyamızda parlayan ən parlaq ulduz olub. Onun bir neçə şeiri poeziyamızın qızıl fondunu təşkil edir. Vətəndaşlıq mövqeyi Bəxtiyar Vahabzadə şeirlərinin əsas qayəsidir. 

ÖMÜR

Deyirlər, çox azdır yüz il, əlli il,

İnsana bir ömür kifayət deyil.

Hələ isitməmiş öz yerimizi

Ölüm cəllad olub haqlayır bizi.

Deyirlər, şirindir dadı dünyanın,

Kaş iki olaydı ömrü insanın.

Nola, çalışsaydıq ömrün birində,

Sonra əylənəydik biz digərində. 

Hərə öz ömrünə bir cürə baxmış,

Hərə bu dünyanı bir cürə anlar.

Cahanda bəs nədən zövq alacaqmış

Zəhmətin özündən zövq almayanlar?

Yüz-yüz ömür belə azdır doğrusu

Bir ömrü insana az sayanlara

Haramdır bu hava, haramdır bu su

Əylənmək eşqilə yaşayanlara.

Yaşamaq, yanmaqdır, yanasan gərək,

Həyatın mənası yalnız ondadır

Şam əgər yanmasa, yaşamır demək

Onun da həyatı yanmağındadır.

Ömrü az olsa da, qartal yenmədi

Dedi, səmalarda öz oylağım var.

Ömrün azlığından gileylənmədi

Ömrü insan kimi başa vuranlar.

«Bu dünya beş gündür»,- deyib hər yerdə

Sağ ikən qəbirdə uzanan da var.

Öz alın tərilə bircə ömürdə

Yüz insan ömrünü qazanan da var.

“Ədəbiyyat və incəsənət”

(15.02.2024)

Elman Eldaroğlu, “Ədəbiyyat və incəsənət”

Ötən gün Azərbaycan Prezidenti İlham Əliyevin andişmə mərasimi oldu.

Adəmin də, Nuhun da, lap elə həzrəti Məhəmməd peyğəmbərin də vaxtında 2-ni 2-yə vuranda 4 eləyirdi, indi də elədir. Amma bu cəmin 5 olduğunu sübut etməyə çalışanlar və ya necə deyərlər, üç "altı"yla oyunu aparmağı arzulayanlar, üç “tuz”un qarşısında “pas”a atıb, yenə də məğlub oldular...

Bəli, O, güclüdür- rəqiblərinə baxanda bunu aydın görmək olur…

O, müdrikdir- işıqlı gələcəyə yol açır...

Qazilərə, köçkünlərə, hərbiçilərə ev verilir, üstəgəl avtomobillər- heç bir ölkənin rəhbəri bu səxavəti göstərməyib…

Böyük işlər görülür- yollar, körpülər, məktəblər, bağçalar, xəstəxanalar, salınan şəhərciklər buna bariz nümunədir…

Yaxşıları dəyərləndirmək asandır, pisləri cəzalandırmaq çətin- bilmir ki, bilmir-lər baş aparır…

Hamının sevimlisi olmaq mümkün deyil- aramızda nadanlar, xəbislər, naşükürlər var…

Hamını sevmək də olmur- naxələf, namərd, satqın az deyil…

Müstəqilliyi qorumaq çətindir- şimal, cənub, şərq, qərb. Axı qonşuların hamısı dost deyil. Üzümüzə güləni də var, diş qıcıyanı da, arxadan vuranı da…

Heç bir rəhbərin əlində sehirli çubuq yoxdur- ölkə zaman-zaman dirçəlir, inkişaf edir…

Hər bir ölkəni təmsil edən simvollar var- himn, bayraq, gerb və prezident!

Bu simvolların canlısı, ən cavanı, prezident İlham Əliyevi növbəti prezidentlik dönəmi münasibətilə təbrik edir, ona növbəti möhkəm can sağlığı arzulayırıq. 

Demişdim, deyirəm, yenə də deyəcəm: Liderləri Allah seçir...

“Ədəbiyyat və incəsənət”

(15.02.2024)

“Ədəbiyyat və incəsənət” portalının Güney Azərbaycan Poeziyası Antologiyası layihəsində portalımızın Güney təmsilçisi Əli Çağla bu dəfə sizlərə Vüqar Nemətin şeirlərini təqdim edir.

EŞQİN PƏRDƏARXASI

Gör bir kimi sevdim mən arxadaş!

Üzümə, üzümə durdu.

Gözləri əsla eşitməz

Və qulaqları kordu!..

Durdum gecə boyu yoxluğunun qapısında

Uçdum sözcüklərin qanadlarında

Özgə-özgə düşünüb

Ağladım öz yerimə

Heç bir kimsə bilmədi

Gülüşlərim qanadı

Mən bir sevda yolçusuydum

Uyur-gəzərlər kimi.

Sətir-sətir gəzərdim

Bu yağış ölkəsini.

Yoluma işıq tutardı onun gözləri

Gözlüyünü saxlamaq üçün

Yaxşıca tasarlanmışdı

Qulaqları və burnu!..

Həsrətdir, kədərdir, acıdır, qəmdir

Eşqin pərdə arxası cəhənnəmdir.

Durmadan qaralar qanlar

Özünü div aynasında görən bunu nə anlar?!

Göy üzünü dilə-dişə saldılar

Ölü göz adamlar.

Aktyor adamlar.

Bir də, adı pisə çıxmış bir ölüm!..

Gör bir kimi sevdim mən arxadaş!

Üzümə, üzümə vurdu.

Gözləri əsla eşitməz

Və qulaqları kordu!

“Ədəbiyyat və incəsənət”

(15.02.2024)

Elman Eldaroğlu, “Ədəbiyyat və incəsənət”

Onu bal arısına da bənzətmək olar, çiçəklərin şirələrini çəkib bal hazırlayan zəhmətkeş arıya. Ötən ömrünü elmə, yaradıcılığa həsr edib. Öyrənib bildiklərini təfəkkürünün süzgəcindən keçirərək ortaya sanballı işlər qoyub. Hələ şagird olduğu vaxtlardan başlayaraq dövri mətbuatda məqalələri və bədii yazıları çap olunub. Jurnalistlik fəaliyyətinə "7 gün" qəzetində başlayıb və bir müddət "Müxalifət" qəzetində çalışıb. 1996-cı ildə "Şərq" qəzetini təsis edib. Həmin vaxtdan etibarən "Şərq"in baş redaktorudur. Ciddi tədqiqatçı, istedadlı jurnalist kimi, onu ölkədə çox adam tanınıyır. Adını çəkməsəm də söhbətin kimdən getdiyini bilənlər inanıram ki, az deyillər. Bəli, bu bəstəboy oğlan Akif Aşırlıdır...

Səhv etmirəmsə, mərhum şair Hüseyn Arifin sözləridir- “Adam haralı olar? Əlbəttə Qazaxlı.” O da, 1969-cu ildə söz-sənət beşiyi Qazax rayonunun Daş Salahlı kəndində anadan olub. Qayğsız uşaqlıq illərini orada keçirib. Orta təhsilini Daş Salahlı kənd 1 saylı orta məktəbdə bitirib. Əsgərlikdən geri dönəndən bir qədər sonra BDU-nun tarix fakültəsinə daxil olub. BDU-da təhsil aldığı illərdə paralel olaraq Azərbaycan Jurnalist Sənətkarlığı İnstitutunda oxuyub. Bununla kifayətlənməyərək "Təfəkkür" Universitetində jurnalist ixtisası üzrə magistr dərəcəsi alıb.

1993-cü ildə ABŞ-nin rəsmi dövlət agentliyi YUSİA-nın dəvəti ilə bu ölkədə olub. 2005-ci ildə İsveçin Stokholm şəhərində keçirilən Dünya Azərbaycanlıları Konqresində Məclis üzvü və məclis katibi seçilib. 2007-ci ilə qədər bu vəzifəni icra edib. Bir qrup ziyalı ilə birgə 1918–1920-ci illərdə fəaliyyət göstərən Azərbaycan Türk Ocağı təşkilatını barpa edib. 2019-cu ildən Azərbaycan Türk Ocağının başqanıdır...

Deyir ki,- “Bu gün Azərbaycan ədəbi dili şəhərdə yox, kənddədir. Söhbət canlı danışıq dilindən gedir. Var quru dil, var oynaq dil, var şirin dil. Əsl Azərbaycan türkcəsi canlı dildir. Bizim gənc yazarlarımız gedib kəndlərdə oturmalı, kənd adamları ilə söhbət etməlidir. Bu da əsərlərdə özünü göstərməlidir. Şəhər ədəbiyyatından İlqar Fəhmini çox bəyənirəm. Onun “Bakı tarixindən kollaj” əsəri həm dil baxımından, həm faktlar baxımından çox zəngindir. Kənd və şəhər təfəkkürünün sintezini gözəl verib. Yazıçı şəhərdən çıxdı, kənddən gəldi, bunun fərqinə varmaq lazım deyil. “Qazaxşina”, “Qarabağşina”, “Cənubşina” söhbətlərinə son qoyulmalıdır. Ziyalı Azərbaycanı bütöv götürməlidir. Turançı olmalı, türk dünyasının bütövlüyü üçün çalışmalıdır...”

İndiyədək "Ağlama, Damcılı bulağı", "Türkün Xocalı soyqırımı", "Nəriman Nərimanovun Kremildə qətli", "Cümhuriyyət mətbuatında Qafqaz İslam Ordusu", iki cilddə "Azərbaycan mətbuatı tarixi" kitablarının müəllifi, "Bağanıs Ayrım soyqırımı" kitabının həmmüəllifidir. Türkiyədə "Sarıqamış əsirlərinin dramı- Nargin", "Xocalıda türk soyqırımı", "Azərbaycanda Türk Ocağı", "Cümhuriyyət dövrü mətbuatında Qafqaz İslam Ordusu hərəkatı" və s. kitabları çap olunub.

2016-cı ildə AMEA-nın Tarix institunda "Qafqaz İslam Ordusu Cumhuriyyət dövrü mətbuatında" adlı dissertasya işini müdafiə edərək tarix elmi üzrə fəlsəfə doktoru alimlik dərəcəsinə yüksəlib. Azərbaycan Xalq Cümhuriyyəti dövrü və Mətbuat tarixi ilə bağlı çoxsaylı elmi publisistik məqalələri var. Mətbuat Şurası idarə heyətinin üzvüdür. Əsərləri Türkiyə, Gürcüstan və Ukraynanın populyar elmi jurnallarında dərc olunub...

“Doğrudur, ömrümün uşaqlıq illəri Sovet dövründə keçib, amma o dövrün də özünün maraqlı cəhətləri var idi. Gəncliyim çox maraqlı keçib,  Azərbaycanın müstəqilliyi uğrunda mübarizədə iştirak etmək üçün tarix mənə də fürsət verdi. Milli Azadlıq hərəkatında iştirak edə bildim. O dövrün qəzet və jurnallarında çıxışlarım çoxdur. Uzun illər “Yeni gün” və “Müxalifət” qəzetlərində çalışsam da, daha sonra “Şərq”  qəzetini yaratdım. Belə bir həyat yaşadığım üçün heç də peşman deyiləm. Amma etiraf edim ki, otuz yaşında etdiklərimi indi edə bilmirəm, adama çətin gəlir. Ona görə də geriyə baxanda elə də kədərlənmirəm. Yaşadığım illər ərzində xeyli sayda kitablarım, məqalələrim, araşdırmalarım çıxıb. Düşünürəm ki, o qədər də məhsuldar olmasam da gələcək nəsillər üçün nəsə saxlaya bilmişəm.”- söyləyir...

Ünsiyyətdə çox sadə, təvazökar adamdır. Yaxşı yoldaşlığı, dostluğu var. Vəfalı olduğu üçün xəyanətə dözümsüzdür. Yalançı, aravuran adamlar gözünün düşmənləridir. Onda zərrəcə paxıllıq hissi tapmazsan, xəbislikdən çox uzaqdır. Elə bu xüsusiyyətlərinə görə də sevilir, səmimi hörmətlə qarşılanır.

Çox zəhmətkeşdir. Bundan sonra heç nə etməsə belə saysız-hesabsız məqalələr yazıb, reportajlar hazırlayıb. Cəbhə bölgələrində çox olub, Ağdərə döyüşlərindən, Tərtərdən reportajlar hazırlayıb. 1992-1993-cü illərdə Qazaxın, Tovuzun sərhəd kəndlərindən hazırladığı reportajları bu gün də qoruyub saxlayır. Taleyinə ABŞ-ın 7 ştatına səfərə getmək də yazılıb. Hətta orada jurnalistika kursu da keçib. Bunların hər biri onun həyatında silinməz izlər buraxıb. Söhbətin bu yerində yadıma ABŞ-da yaşadığım illər düşdü. Mən də orada jurnalistika kursu keçən bir adam kimi, yaxşı yadımdadır ki, rusdilli bir yəhudi müəllimdən sovet dövrünün oçerklərini darmadağın edən, portret janrının yeni üslubunu öyrəndim. Onun mənə bir tapşırığı var idi- “Bütün öyrətdiklərimi milliləşdir, öz xalqının dilinə, mentlitetinə uyğunlaşdır.”

Peşəkar jurnalist olmaq üçün öz üzərində çox çalışıb. Mütaliə etməyi heç zaman unutmayıb. 

Deyir ki,- “Hər bir qələm adamı yazdıqlarına cavabdeh olmağı bacarmalıdır. Hansı mövzular ki, təmsil etdiyin cəmiyyət üçün maraqlıdırsa, o mövzuları işləməlisən. İndi jurnalistlər məhkəmələrə çox çəkilmir, mənim vaxtımın böyük hissəsi məhkəmələrdə keçib. Yazdığım faktların doğru olduğunu, haqqı tərənnüm etdiyimi, yeri gələndə məhkəmələrdə sübut etmişəm. Doğrudur, məhkəmələrin həm ədalətli, həm də ədalətsiz qərarları da olub, amma bütün bunlar məni ruhdan salmayıb, əksinə əzm və iradəmi mökəmləndirib. Bəli, jurnalist öz üzərində daha da çalışmalıdır. Cəmiyyət görəndə ki, onun sabit fikirləri var, öz fikirlərini doğru ifadə etməyi bacarır, öz fikirlərinin arxasındadır, həmin jurnalistin qələminə hörmətlə yanaşır...”

Arzuları çoxdur. Həyatda yaxşı ömür sürmək, demokratik cəmiyyətdə yaşamaq, ailədə, cəmiyyətdə hüzurlu olmaq onun arzuları sırasındadır. “Xalq arasında məşhur olmaq şans işidir, həm də alın yazısıdır. Amma gərək bunun üçün yorulmadan əmək sərf edəsən, zəhmət çəkəsən. Gərək daim çalışasan ki, cəmiyyətə, yaxın ətrafına xeyir verəsən. İndi bilmirəm, mən buna nə qədər nail olmuşam.”- söyləyir...

İllər necə gəlib keçir adam hiss etmir. Budur, 55 də gəlib çatıb. Amma bu hələ o demək deyil ki, qəhrəmanım artıq qocalıb. Bu yaş qocalığa gedən ömür yolunun gənclik çağlarıdır. Yenə də hər zamanki kimi səhər yaradıcılıq ovqatıyla ayağa durub iş başına tələsir, yaradıcılıqla məşğul olur. Hesab edir ki, insan üçün ən yaxşı hal onun sevdiyi peşə ilə məşğul olması və illərlə yol gedəcəyi sədaqətli dostları ilə münasibətlərini qorumasıdır. “Həyat insana həm ailəsi- övladları və həm də dostları ilə maraqlıdır.”- söyləyir.

Bəli, haqqında söhbət açdığım Akif Aşırlı xoşbəxt adamlardandır. Xoşbəxtdir ona görə ki, həyatından razıdır, həmişə ətrafına fayda verib...

Bu gün - fevralın 15-i “Tərəqqi”, "Azərbaycan Xalq Cümhuriyyəti- 100" medallarına layiq görülən, əməkdar jurnalist Akif Aşırlının 55 yaşı tamam olur. Onu bu münasibətlə təbrik edir, möhkəm can sağlığı, yaradıcılıq uğurları arzulayırıq. 

Çox yaşasın!

“Ədəbiyyat və incəsənət”

(15.02.2024)