Elman Eldaroğlu, “Ədəbiyyat və incəsənət”

Deyirdi ki;- “Toy elin adətidir, mədəni abidəmizdir. Milli Məclisin də aparıcısı var, ölkəmizin də. Hər işin öz aparıcısı olur. Görürsən ki, bir aktyor məclisdədir, dəvət edirsən, çıxıb iki kəlmə danışmaq istəmir. Qardaş, səhnədə danışa bilmirsən, heç olmasa burda danış da. Telekanallarda imkan vermirlər sözünü deyəsən. Gedirsən çəkilişə, verilişə baxanda görürsən ki, dediyin bütün şeirləri yarımçıq veriblər. Şair yazıq qulaq asır, deyir sözlərimi niyə yarımçıq dedin? Deyirəm, mənlik deyil, orda kəsiblər. Savadsızlar işləyir orda. Bir dənə təmiz yerimiz teatrdır. Teatrı da az qalıb korlasınlar. Filmləri, telekanalları görürəm də nə vəziyyətdədir. Dərdimiz böyükdür. Ona görə də ən kasıbın da məclisinə uça-uça gedirəm. Çünki bilirəm ki, məni ürəkdən istəyirlər.”

Xalq artisti Firəngiz Mütəllimova onu belə xatırlayır: "Zemfira Nərimanova, İlham Əsgərov və mən universitetdə bir qrupda oxumuşuq. Hətta İlhamla mən bir partada da əyləşmişik. İlham çox mədəni, çox alicənab, qayğıkeş, namuslu, qeyrətli, üzündən nur yağan bir insan idi. Onun gözəl bədii qiraəti, rolları var. İlham Azərbaycan xalqı, milləti üçün dəyərli bir sənətkar idi."

Əməkdar artist Sənubər İsgəndərli isə:- "Onun insanlığı, mədəniyyəti, sənətkarlığı haqqında heç kim fərqli bir söz deməyəcək. Sözün əsl mənasında İlham çox abırlı insan idi. O, uşaqla uşaq, böyüklə böyük ola bilirdi. Sonuncu dəfə onunla ölümündən üç gün öncə görüşmüşdük. Uzun illərdir ki, hər dəfə məni görəndə gülərək "Boyu boyumdan, soyu soyumdan..." deyə müraciət edirdi. Deyirdi ki, bizim boyumuz da yaraşır, amma heç vaxt tərəf müqabili olmamışıq. Doğrudan da, onunla səhnədə tərəf müqabili olmaq mənə qismət olmadı. Eyni tamaşada oynadıq, amma oynadığımız personajların bir-birinə aidiyyəti olmadı, bir sözlə, eyni tamaşada olsaq da, eyni səhnəni paylaşmadıq. Elə son dəfə bunu dedi, qucaqlaşdıq. Mən bilmədim ki, bu, bizim sonuncu görüşümüz olacaq. Allah ona rəhmət eləsin!"- deyir.

Bəli, xalq artisti, mərhum İlham Əsgərov gözəl insan idi. Yaşasaydı, bu günlərdə 65 yaşını qeyd edəcəkdi. O, 16 iyul 1958-ci ildə Masallı rayonu Xoşçobanlı kəndində dünyaya gəmişdi. Azərbaycan Dövlət İncəsənət Universitetini bitirmişdi. Çalışdığı Azərbaycan Dövlət Milli Dram Teatrında bir çox yadda qalan obrazlar yaradıb. 2015-ci ildə 57 yaşında ikən vəfat edib.

Ruhu şad olsun!

“Ədəbiyyat və incəsənət”

(18.07.2023)

“Ədəbiyyat və incəsənət” portalının “Ulduz” jurnalı ilə birgə “Biri ikisində” layihəsində Nəsr saatı davam edir. Ötən gün gənc yazar Nadir Yalçının bir hekayəsi təqdim edilmişdi, bu gün növbəti hekayəsi ilə tanış olacaqsınız. Yeri gəlmişkən, Nadir hazırda hərbi xidmətdədir, sağ-salamat qayıtsın, inşallah!

SƏFƏR MÜƏLLİMƏ NƏSƏ OLUB...

– Hansı tamaşa məsləhətlidi?

Kassir eynəyini burnunun ucuna sürüşdürüb qarşısındakı iri gövdəli kişini aşağıdan yuxarı istehza ilə süzdü:

– Necə tamaşa olsun, yoldaş Stanislavski, ağlamalı, ya gülməli?

Kassirin bu cür müraciəti onu çaşdırsa da, mağmınlığını ört-basdır eləməkdən ötrü səsini bir az da qalınlaşdırdı:

– Stanislavskinin məsələyə dəxli yoxdu.

– Tutaq ki, elə söz deməmişəm, hər halda söyüş deyil, üstündən keçin, sualımın ikinci hissəsi barədə düşünün.

Yekəpər başını qaşıyıb fikrə getdi. Arxada növbə gözləyən Əzizin qəsdən öskürməyi onu ayıltdı:

– Bilirsiz necə olsun? Demək… Həm gülməli, həm ağlamalı.

Kassir başını yelləyib bığaltı güldü. Afişa çap olunan kağızı götürüb siyahıya baxdı:

– Olsun ki, “Molla Nəsrəddinin beş arvadı” siz deyəndi, neçə bilet lazımdı?

– Molla Nəsrəddində ağlamalı nə var?

– İndi beşarvadlı olmaq bilirsiz, nə qədər böyük bədbəxtlikdi?

– 2 bilet verin.

Əziz kassaya yaxınlaşanda kassirin bayaqkı yekəpərdən qeybətə hazır olduğunu hiss elədi. Çoxdanın tanışları kimi, – görürsən bu təpəgözü? – deyib arxasınca gözünü zillədi:

– Elə danışır, elə bil teatrdan-zaddan başı çıxır, özünü Stanislavski kimi aparır, heç o rəhmətdiyin adını da eşitməyib haa… Maskanı da çəkib alnına, o saat bilinir simicin biridi, cərimənin dərdinnən az qalır maskanın birini də başına keçirsin.

– Hardan bilirsiz, bəlkə, doğrudan özünü xəstəlikdən qoruyur?

– Onun gövdəsini görmədin? Oksigenin düşmənidi, beş adamın yerinə nəfəs alır. Elə bil Həzrət Abbas cöngəsidi. Belələri tamaşaya özlərini göstərmək üçün gəlirlər. Lap rəhmətlik qayınanam yadıma düşdü…

Kassir, deyəsən, onu hörmətlə dinləyən adam tapmışdı. Susmaq bilmirdi:

– Sən də məni bağışla, arvadağa doğanda qaynanam dedi ki, bala, quymaq qatı olsun, ya duru? Dedim, xala, nə qatı olsun, nə duru, orta. Yazıq arvad həmən gündən qızının dərdin çəkdi ki, balam bununla necə dolanacaq? İndi bu da, nə gülməli olsun, nə ağlamalı, sürüş əəə, “svolıç”…

Əziz xeyli güldü, rastına maraqlı adam çıxmışdı. O belə insanları bir yerə yığıb ansambl düzəltməyi xəyal edirdi. Ansamblın rəhbəri də qapıbir qonşusu Səfər müəllim. Qiyamət adamdı!

Əziz yubandığını hiss elədi:

– “Paris Notr dam kilsəsi”nə iki bilet, zəhmət olmasa.

Kassir yerində qurdalandı, kağızlara baxdı. Özünü piştaxtada hiss edirdi. Sanki bütün tamaşaları camaata o göstərirdi. Ürəyinə yatmayan nəsə olanda qanı qaralır, eynəyini çıxarıb baş barmağı ilə şəhadət barmağını iki gözünün bulağına sıxırdı.

Həmin şey yenə təkrarlandı. Kassir göz qapaqlarını kölgələyən qaşlarını çatdı. Əzizin yadına məhlələrindəki südçü kişi düşdü. Südçü kişi “Satdığın süd çürüdü” deyib üstünə şığıyan qadınları görəndə necə rəng alıb rəng verirdisə, kassir də həmin hala düşmüşdü.

– Oğul, yanaşı yer qalmayıb. Ayrı-ayrı yerlər var.

– Yerləri əvəzləmək olmaz?

– Qəribə adamlar var e, a bala, bilet satdığım adamların anketini doldururam? Kimə zəng edim deyim ki, bəs gəl, yerləri əvəzləyirik?

“Əşi, niyə əsəbləşirsiz e… Eybi yox, ayrı-ayrı yerlər olsun, iki bilet verin”, – Əziz verdiyi sualın mənasız olduğunu başa düşüb pərt oldu.

Biletlərini cibinə qoyub təzəcə beş-altı addım aralanmışdı, kassir arxadan səsləndi:

– Oğul, bir dəqiqə bura gəl.

Əziz yaxınlaşdı. Yerlərlə bağlı xoş xəbərə gümanı vardı.

– Sən nömrəni ver mənə. Aktyorlar dost-aşnalarına dəvətnamə verirlər. Yanaşı olan dəvətnamələrdən hansısa qayıtsa, deyərəm, gələrsən, biletləri əvəzləyərik.

Əziz nömrəni verib razılıq kimi başını yellədi.

Çağırılmamış qonaq kimi özünü yayın bağlı qapısından içəri soxuşduran payız soyuğu onun əllərini qaxaca döndərmişdi. Telefonuna zəng gələndə əllərini cibindən çıxarmağa ərindi, könülsüz cavab verdi:

– Hə, Orxan.

– Əziz, evə gəlirsən?

– Birazdan gələcəm.

– Bu gün dərsdə qəribə şeylər oldu.

– Noolub?

– Əziz, Səfər müəllimə nəsə olub. Qəribə danışır. Axır vaxtlar özündə deyil. Elə hey dərsin mövzusundan uzaqlaşır. Haşiyədən haşiyəyə keçir. Məsələn, bu gün şəxs əvəzliklərindən danışırdı. Dərs qutaranda gördük ki, cinas qafiyələrə keçib. Tez-tez duruxur. Bəlkə, əlaqə saxlayasan?

– Görəsən, nolub… Bəlkə… Mən də bu gün Səfər müəllimlə özümə tamaşa üçün iki bilet almışdım. Nəysə, dərslərinə bax, özüm yığıb danışacam.

Qardaşının sözləri Əzizin xəyalını min yerə apardı. Yerlə göy lapdan gözündə tənləşdi. Çoxdandı belə yana-yana siqaret yandırmamışdı. Bir qullab çəkib duruxdu. Şalvarının üstünə səpələnən külə əhəmiyyət vermədi. Elə hey götür-qoy edirdi…

Əzizin canında bayaqkı soyuqdan əsər-əlamət qalmamışdı. Ağacların koğuşunda gizlənən istilik onun bədəninə hopmuşdu. Tez telefona əl atıb Səfər müəllimə zəng elədi. Səfər müəllimin titrək səsi eşidildi:

– Bəli, Əzizcan.

– Necəsiz, Səfər müəllim?

– Sağ ol, bala, kefin yaxşı olsun.

– Hardasız?

– Bulvara tərəf gedirəm.

– Sizə yoldaşlıq eləyə bilərəm.

– Üşüyərsən e, soyuqdu… Amma gəl, bir isti çay alaram, qızışarıq.

Əziz teatrın yanından piyada bulvara düşdü. Saatın yanında görüşdülər. Yavaş-yavaş Kukla teatrına tərəf irəliləyirdilər.

Birdən Səfər müəllimin gözü sağ ayağına sataşdı. Şalvarının qatı əyri idi. Ayağı ayağına dolaşdı, pərt oldu, elə bildi, hamı şalvarının əyri qatına baxıb gülür. Səfər müəllim belə şeyə öyrəşməmişdi. Ürəyində qocalığına məzəmmət, təkliyinə üsyan elədi. Şalvarının əyri qatı onun əyilən qamətini haçalandırdı. Ovqatı lap təlx oldu.

Küləyin sürətinə məhəl qoymadan göy Xəzərin üzərinə səpələnən şəfəq günorta çağının heç vaxt ünvana gecikməyən nurlu paçtalyonu idi. Səfər müəllim elə bilirdi, onun özünün xoşbəxtlik carçısı olan paçtalyonunu kimsə hardasa yubandırır. Həmişə nəsə gözləyirdi…

Nimdaş ayaqqabısının üzərinə düşən sarı yarpaq yorulmuş cisminə kar eləməsə də, ruhunu sızıldatdı. Əyilib yarpağı götürdü. Əllərinin üstündəki incəlib ətindən ayrılan dərisi adda-budda göyərmişdi, kapilyarları xəfif zərbədən partlayırdı. Yarpağı əlinin üstünə qoyub acı-acı gülümsündü. O yarpaq bardağı daşıran sonun damcı idi. Soluxan yarpaq yaşamaqdan küsən Səfər müəllimin ağrılarına bir az da ağırlıq gətirdi. Səfər müəllim üçün yayın son elçisi, payızın ilk müjdəçisi arzuolunmaz qonaq olsa da, əlinin göyü ilə yarpağın sarısı uyuşurdu, hər ikisi payızdan xəbər verirdi. Səfər müəllimin ömrünün payızı gömgöy idi.

Ağır addımları ilə buxağının dərisi eyni tərpənirdi, ulğumu üzülmüşdü.

Bir qədər irəlilədikdən sonra Səfər müəllim bulvarda iri gövdəli ağacın qabağında dayanıb gözlərini qıydı. Ağacın üzərindəki kiçik lövhədən yazıları çətinliklə oxudu. Ağacın adını ürəyində də səlis deyə bilmədi, karıxdı. Lövhənin aşağısındakı cümlə mehdən əsən yalın ağaclar kimi Səfər müəllimi titrətdi:

“Bu ağacın vətəni Almaniyadır”.

Qanrılıb Xəzərə baxdı. Çopur daşlara yaxınlaşıb sulara tamaşa elədi. Öz yerində dayanmadan dövr edən qağayıların ecazından məst olsa da, kövrəlmişdi, bir anlıq özünü ovundurammadı. Qağayılar arabir aşağı enib suda bullanır, yenidən qanad çalıb dövr edirdilər.

Kəndi xatırladı:

– Əziz, inan, evimizlə klubun arasındakı qobudan bir də aşmaq üçün parça-parça olan ömrünün qalanını peşkəş verərdim.

– Mən axı neçə dəfə dedim… Gedin, gəzin, olmaz e belə…

– O qobuda nənəmin kəlağayısının sürüşüb düşməyi gözümün qabağına gəldi. Çox ötkəm arvad idi. Bir çalma bağlayırdı, üstündən də qara noxudu kəlağayı örtürdü. Nənəm yaralı yerim idi. Qadın olsa da, əlləri, elə bil, palıd budağı idi. Müharibədən qayıtmayan əmimdən danışanda əllərini üzülən qıçına elə çırpırdı ki, elə bil yüz yaşlı palıdın budaqları sınıb yerə çırpılırdı. Oğluna gecələr  səssiz-səssiz ağalyırdı. Örpəyinin ucunu ağzına tuturdu ki, günümüzü qara eləməsin. Hərdən elə sözlər deyirdi ki…

– Oları yazmaq lazımdı…

– Elə şeylər var ki, onu yazsan, sehri qaçar. Axı olduğu kimi ifadə eləyə bilmirsən. Necə yazsan da, hadisənin yanında sönük qalır… Deyirdi ki, “Bala, nabələd kor olar..”… Həəə, bala, mən də otuz ildi bu şəhərdə eləyəm…

– Siz ki şəhəri əla tanıyırsız, nabələd niyə olursuz?

Səfər müəllim gülümsündü, əlini Əzizin çiyninə qoydu:

– Ayağım gedir e, ürəyim yatmır bu yol-irzə. Mən burda yadam, yad da öləcəm…

Səfər müəllimi kəndə buraxmayan nəsnə yuxularını qaramata döndərirdi. Neçə dəfə getməyə cəhd eləsə də, alınmırdı. Ayaqlarına qıfıl olan keçən günləri qarğıyırdı.

Səfər müəllim Əzizə sarı baxıb gözlərini qıydı:

– Əziz, deyirik ki, əvəzliklər bütün nitq hissələrini əvəz edir.

– Hə, hətta özünü belə.

Səfər müəllim yeni nəsə kəşf eləyirmiş kimi gözlərini bərəltdi, yumruqdan ayrılmış şəhadət barmağını qənşərindən bura-bura qabağa uzadıb uca səslə dedi:

– Bəli, hətta özünü belə!

– Bəs biz kimi əvəz edirik? “Biz” də əvəzlikdi də, birinci şəxsin cəmi… Bəs biz özümüz əvəzlik deyilik? Biz əvəzliyiksə, biz kimi əvəz edirik? Ümumiyyətlə, “mən”i, “sən”i “o”nu “biz” niyə əvəz edir?

Səfər müəllim yerindəcə donub qaldı, şəxs əvəzliyin altısı da beynində fırlandı. Gözləri qıyıldıqca gözəçarpan qırışları bir az da dərinləşirdi. Hər qırışı bir ağrı idi, kənardan bilmirdilər…

“Nəysə, bala, – dedi, – mənə fikir vermə…”

Hava getdikcə soyuyurdu. Payız yayın qapısını iki əlli döyəcləyirdi. Ağaclar üryanlaşdığını hiss edib utanan adamlar kimi əsirdi.

– Gəlsənə, evdə bir çay içək, bayaq başımız qarışdı, bulvarda da içmədik. Gəl bizə.

Əzizi təkidlə evə dəvət elədi.

Səfər müəllim evə girəndə barmağını dişlədi, işıqlar yanılı qalmışdı. Çay dəmlədilər. Çoxdandı evdə təkbətək qalmamışdılar. Əziz müəllimin ürəyinin dolu olduğu yaxşı bilirdi.

Səfər müəllim çaydan bir qurtum içib dilləndi:

– Rəhmətlik qardaşımı tez-tez yuxuda görürəm… Ona çoxlu suallar verirəm. Deyirəm, Vahid, biz öləndə kənddə basdıracaqlar? Atamızın yanı boşdu? Deyirəm, sənə görə ayağımız kənddən kəsildi axı… Niyə elə elədin?

– Qardaşınız neyləmişdi ki?

– Bəs indiyəcən nə əcəb kəndə niyə getmədiyimi xəbər almamısan?

– Yaranızın qaysağını qopartmağa ürək eləməmişəm.

– Ay bala, yaram nə vaxt qaysaqladı ki…

Səfər müəllim ayağa qalxıb pəncərəyə yaxınlaşdı:

– Qardaşım məktəbi təzə bitirmişdi. Laçın vaxtları idi. Elə gözəl qaməti var idi ki! Yar-yaraşığından adam doyurdu. Kolxoz sədrinin qızını sevirdi. Anası bostanda “Pəri” deyib haylayanda ovçu hənirtisindən qaçan ceyran balası kimi boynunu çevirib yaşıllığa götürülürdü…

– O da qardaşınızı sevirdi?

– Dəli kimi! Onu görəndə bədəni əsirdi. Həyəcandan ağır-ağır nəfəs alanda sinəsi uşaq beşiyi kimi qalxıb enirdi. Qardaşımın bir baxışına, gülüşünə bənd idi. Qağam toyda qol açıb oynayanda elə bilirdin, tərlan süzür. Pərinin eşqinə “Qarabuğdayı qız” mahnısına oynayırdı. Toyun axırına yaxın mağarın ev tərəfindəki qanadı açılırdı. Pəri pəncərədən tamaşaya çıxırdı. Qağam qol qaldıranda, elə bilirdin, Pərinin ürəyinə xəncər salırlar. Bütün qızların gözünü bağlamaq istəyirdi. Xanəndə də  elə ürəklə oxuyurdu ki…

“Eşqə düşən könlümü

eyləmisən qərarsız,

mən səni çoxdan sevirəm,

ay qarabuğdayı qız…”

– Hə, sizin ən çox sevdiyiniz mahnı…

Səfər müəllim qaşlarını çatdı:

– Sən hardan bilirsən?

– Babam deyib.

Səfər müəllim başını yelləyib fikrə getdi. Əziz dediyinə peşman oldu: “Axı niyə Səfər müəllim bu sözümə tutuldu?..”

– Səfər müəllim, qardaşınızla Pərinin axırı necə oldu?

– Onun dədəsi bizə qız verməzdi axı… Qardaşım da bunu bilirdi. Ona görə qızı qaçırmaq istəyirdi. Bilirsən, gərək əvvəl elçi göndərərdi, bəlkə, verəcəkdilər…

– Qaçıra bildi? Necə oldu?

– Atamın qiyməti bilinməz bir kəhər atı var idi. Gecənin bir aləmi atı səssiz-səmirsiz həyətdən çıxardı. Ata qardaşım özü qulluq edirdi. Heyvan ona öyrəşsə də, nəsə həmin gecə dalın-dalın gedirdi. Həyətdən çıxmaq istəmirdi, yüyəngini qaçırırdı.

Danışdıqca Səfər müəllimin alnında tər tumurcuqlanırdı. Tez-tez siqaret yandırır, fikirləşir, davam edirdi. Pəridən danışanda barmaqlarının ucunu ovuşdurur, dırnağının kənarlarını didirdi. Başını pəncərəyə dirəyib ayparaya zilləndi:

– Həmin gecə də on dörd günlük ay qardaşımın yoluna ürəksiz işıq saçırdı. Pəri çəpərin döşündə tir-tir əsirdi. Bir gözü evin qapısında idi. Vahid yaxınlaşdıqca Pərinin ürək döyüntüləri artırdı.

– Qorxurmuş…

– Qorxmaq da sözdü? Qağam atı xeyli aralıda, kəndin ayağında ağaca bağlamışdı. Oracan ayaqla getdilər. Atın belinə atlanandan sonra Pəri qardaşımın kürəyini bərk-bərk qucaqladı. Saçı boynuna dolandı, ağappaq, pambıq baldırı bədənində od qaladı. Vahid Pərinin ürək döyüntüsünü öz kürəyində hiss eliyirdi. Qaranlıqda göz-gözü görmürdü. Amma bir işartı…

– Kimsə gördü?

– Pəri uzaqdan köz işığı gördü. Kimsə siqaret yandırmışdı… Elə onda götürüldülər, əl-ələ tutub elə qaçırdılar ki… Atla dəbərənə yaxın daldan güllə səsi gəldi…

– Kim idi o?

– Pərinin qardaşı… Xəbər tutublar, düşüblər yolun canına. Güllə göyə açılmışdı. Qağam dayanmadı, ta Pəri uçunana qədər… Pərinin ürəkkeçməsi var idi. Həyəcandan özündən getdi, qolları boşaldı. Tez atdan düşdülər, Pərinin qardaşı da çatırdı. O çatanacan Pəri canı ilə əlləşdi. Qağamın qucağında göyərçin kimi titrəyirdi. Pəri can verirdi…

– Niyə axı?

– Bəs demirəm, ürəyi xəstə idi? Havaya açılan güllənin səsi Pərinin ürəyinə tuşlandı. Körpə canıyla qağamın qolunda can verdi Pəri… O gündən kənddən baş götürüb qaçdıq… Getmədik haaa, əməlli-başlı qaçdıq…

Səfər müəllim danışa-danışa gözündə yaş gilələndi. Əziz heç vaxt onu belə görməmişdi. Həmin gecə çox danışdılar, çox söhbət elədilər. Həmin gecə Əzizi qorxudan şeylər də oldu. Qonşu otağın qapısı çırpılanda Əziz soruşdu ki, niyə pəncərələr açıq qalıb, Səfər müəllim dedi, mən eləməmişəm.

Səfər müəllim bir neçə dəfə belə qarışıq cavablar verdi, sonda divanda yuxuya getdi. Əziz onun üstünü örtüb öz evlərinə keçdi. Nə fikirləşəcəyini bilmirdi. Anası niyə bu halda olduğunu soruşanda söz tapıb deyə bilmədi. Bircə onu soruşdu ki, ana, Səfər müəllimin qardaşını görmüşdün? Heç gəlib-gedirdi?

Anası təəccübləndi:

– Əziz, Səfər müəllimgil bir bacı, bir qardaş olublar. Qardaşı olduğunu hardan çıxartdın?

Əziz daha heç nə demədi, yerinə uzandı, yuxusu ərşə çəkildi. Səhər 10-a qalmış təzəcə mürgüləyirdi ki telefona zəng gəldi:

– Mənəm, teatrın kassiri. Yerləri əvəzlədim, gəlin biletləri dəyişək!

Kassirin səsi Əzizin qulaqlarında əks-səda verdi. Elə bu an südçü kişinin səsi məhəlləni bürüdü. Səfər müəllim isə hələ yuxuda idi…

“Ədəbiyyat və incəsənət”

(18.07.2023)

“Ədəbiyyat və incəsənət” portalında dərc edilən Güney Azərbaycan ədiblərinin ən yaxşı nümunələrini diqqətinizə çatdırmaqdayıq. 

Portalımızın Güney Azərbaycan təmsilçisi Əli Çağlanln təqdimatında bu həftə Zaman Paşazadə öz şeirləri ilə hüzurunuzdadır. 

O, bu dəfə “İntihar” söyləyəcək. 

Kağızların üzərində uyumuşkən yazıçı,

Romandan baş qaldırıb çıxdı karakter

Divardan asılmış tüfəngi götürdü

Taraq

İntihar etdi…

Dik atıldı yazıçı

Qələmi götürüb beləcə bitirdi:

Divardan asılmış tüfəngi götürdü

Taraq

İntihar etdi…

Diskindi qəzetlər

Beləcə titr vurdular:

Divardan asılmış tüfəngi götürdü

Taraq

İntihar etdi…

Diskindi oxucu

Divardan asılmış tüfəngi götürdü

Taraq

İntihar etdi…

“Ədəbiyyat və incəsənət”

(18.07.2023)

“Ədəbiyyat və incəsənət” portalının oxucuları üçün professor, yazıçı, motivasiya spikeri Əlibala Məhərrəmzadənin “Ev tapşırığı: Uğur düsturunu tapacağıq” layihəsinin təqdimini davam etdiririk.

Bu dəfə mövzumuz beş ən mükəmməl motivasiya təlimi barədədir.

Bütün əvvəlki hissələrdə uğura aparan konkret yollardan bəs etdikcə özümüzə əxz edə bildik ki, 1) «Hər şey arzulamaqdan başlayır»; 2) «Uğura doğru getməkçün mütləq özündə möhkəm xarakter formalaşdırmalısan»;  3) «Sizə maneçilik törədən axmaq vərdişlərdən mütləq yan qaçmalısınız»; 4) «Məqsədə doğru iləriləyərkən ən kreativ üsullardan istifadə etməlisiniz»; 5) «Kifayət qədər gödək olan ömrü dəyərli yaşamaqla, dəyərsiz işlərə vaxt ayırmamaqla bir qədər uzatmalısınız».

Mən niyə məhz bu beş şərtlərin adını çəkdim? Çünki bu şərtlərlə bağlı ən mükəmməl hesab etdiyim motivasiya təlimlərini sizin diqqətinizə çatdırmaq istəyirəm ki, bunlar da Barbara Şer, Riçard Vaysman, Devid Şvarts, İrina Xakamada və Den Valdşmidtə məxsusdur.

Bacardığınız qədər hər bir frazaya diqqət etməyi sizdən rica edirəm. Beləliklə, sıra ilə Barbara Şerin «arzulamalarından» başlayıb ta ki, Den Valdşmidtin «6 il əlavə yaşamaq» sirrinə qədər davam edirik.

             Arzuları necə həyata keçirməyin Barbara Şer təlimatı

Əlbəttə, biz hamımız müvəffəqiyyətli adam olmağa cəhd edirik, amma çox vaxt bunun üçün nə edəcəyimizi bilmirik. Tanınmış motivasiya spikeri Barbara Şerin  Enn Qotliblə birgə yazdığı «Arzulamaq ziyanlı deyil» adlı təlimi ilə tanışlıqdan hədsiz məmnun olmuşam. Belə ki, xanım Barbara arzuları həyata keçirmək metodikasını açıqlayır. Özü də o, «arzulara inan, onlar mütləq həyata keçəcək» kimi banal məsləhət vermir, «sabahkı gündən hər şeyi yenidən başla» kimi taftalogiyaya müraciət etmir. O, həyat tərzinizi dəyişmədən hər gün məqsədə, uğura doğru bir kiçik addım atmağın yolunu göstərir. Çox maraqlıdır, deyilmi?

«Arzulamaq ziyanlı deyil» - bəzən biz bu frazanı kinayə ilə, ironiya ilə işlədirik. Amma Barbara Şer isbat edir ki, arzulamaq heç də ziyan deyil, əksinə, olduqca faydalıdır. Ən əsası – düzgün arzulamaq lazımdır,  bəxtəvərlikdən göylərdə üçmaq, dünyaya sahib olmaq, xoşbəxtlik istəmək kimi mücərrəd arzulardan qopmaq, konkret olaraq nə istədiyini bilmək lazımdır.

Möcüzəyə ümid bağlamamaq, arzulara addımbaaddım çatmağın planını tutmaq lazımdır. Nizam-intizamla, şansları düzgün dəyərləndirməklə, köməyə ehtiyac olanda utanmadan kömək istəməklə siz arzunuza çatacaqsınız.

Barbara Şer arzuya çatılmasını ağır, monoton bir iş hesab edir, hamıya da arzulara məhz bu prizmadan baxmağı tövsiyə edir.

İş ondadır ki, müəllifin özünün də həyatında çox ağır dönəmlər olub. Dul qalan qadın iki övladını böyütmək üçün bir neçə il ərzində ofisiant işləyib. Hədsiz ehtiyac çəkiblər. Öz rastına çıxan çətinliklər, öz acı həyat hekayəsi onu motivasiya kitabları yazmağa vadar edib. İlk belə kitabı xanım qırx yaşında yazıb. Bu gün, 37 ildən sonra onun hesabında artıq yeddi bestsellər vardır və o, dünyanın ən yaxşı motivasiya spikerlərindən biridir.

Tam adı «Arzulamaq ziyanlı deyil. Doğrudan da, istədiyin şeyi necə əldə etməli» olan kitabın məğzi budur: «Arzuların həyata keçməsi üçün özünühipnozla məşğul olmaq, ekstrasens – falçı yanına getmək lazım deyil. Lazım olan arzuya çatmaq məsələsinin praktiki  metodikasını işləyib hazırlamaq, planlaşdıra bilmək bacarığı, özünü yeniliklərə hazırlamaq xüsusiyyəti, lazımi material və informasiyalara yol tapmaq, yeni kontaktlar qazanmaqdır».

Barbara Şerin kitabında çox dəyərli bir hissə var: həyatdan nə istədiyinizi bilmək, özünüzə yaxın olan emosional obrazı tapmaq, öz arzularınızı daha yaxşı ifadə etmək üçün 5 sadə çalışma.

Bu gün 1-ci çalışma ilə tanış olacağıq.

Birinci çalışma.

Sizdə müsbət emosiya yaradan rəngi seçin. Bu, vacib deyil ki, ən çox sevdiyiniz rəng olsun. Rəngi seçdikdən sonra təsəvvür edin ki, həmin rəng siz özünüzsünüz. Rəngin adından mətn yazmağa başlayın: «Mən göy rəngəm. Mən səmanın və dənizin rəngiyəm. Mən də bu iki varlıq kimi azad, güclü və üsyankaram».

“Ədəbiyyat və incəsənət”

(18.07.2023)

Kənan Məmmədli, “Ədəbiyyat və incəsənət”

Bizim uşaqlığımızda hamı Canavarla Dovşanın mücadiləsindən bəhs edən “Nu poqodi” cizgi filmi ilə yaşayırdı, hər bölümü əzbər bilərdik. İllər dəyişdi, o vaxt Sovet əsarətindəydilsə indi müstəqil olduq. Bugünkü uşaqlar “Maşa və Ayı” cizgi filminin təsirindədirlər. O vaxt da rus diktəsi, indi də. 

Bu dəfə siyasətdən yox, cizgi filmlərindən danışacağıq. Amma ümid də edəcəyik ki, Maşaların və Ayıların əsirliyindən bir sehirli qüvvə azərbaycanlı uşaqları qoparacaq nəhayət ki. 

Rahat qavranılan ssenarilər və rəngli personajlar animasiya filmlərini azyaşlılara sevdirən başlıca amillərdəndir. Cizgi filmləri uşaqları əyləndirir, öyrədir və xəyal dünyalarına aparır. Lakin həmin filmlərin yalnız uşaqlar üçün olduğunu düşünənlər yanılırlar. Elə animasiya filmləri var ki, nəinki uşaqları, böyükləri də özünə cəlb edir. Ayrıca Böyüklər üçün də cizgi fiımləri var. Uşaqlar cizgi fiımlərinə baxıb əylənirlərsə də, böyüklər xatirələrə dalır, yenidən gözəl uşaqlığı yaşayırlar. 

“Tık-tık xanım”, “Cırtdan” və daha bir-iki fiım. Çox təəsaüf ki, bizdə cizgi filmi sahəsi çox zəif inkişaf edir. Ümumiyyətlə, hazırda ölkəmizdə film sənayesi inkişaf edir, yerli serialların sayı artır, cizgi filmi istehsalı isə, sanki, kölgədə qalıb. 

Elə buna görə bu sahədə görülən işlər, mövcud problemlər, qarşıda duran hədəflər və digər məsələlərlə əlaqədar Azərbaycan Animasiya Assosiasiyasının sədri, “Animafilm” Beynəlxalq Animasiya Festivalının təsisçisi və direktoru Rəşid Ağamalıyevin fikirlərinə diqqət yetirməyimiz yaxşı olardı. 

ASSOSİASİYA BARƏDƏ

Azərbaycan Animasiya Assosiasiyası rəsmi olaraq 2022-ci il aprelin 19-da qeydiyyata alınsa da, 2016-cı ildən fəaliyyət göstərir. Əvvəlcə Azərbaycanda animasiyanın gələcəyi mövzusunda dəyirmi masalar, konfrans və görüşlər təşkil etdik. Ötən müddət ərzində “Azərbaycan animasiyası” kitabı çap olunub, “Animafilm” Beynəlxalq Animasiya Festivalının 5 buraxılışı keçirilib, 2020-ci ildə “Animafilm School” adlı peşəkar animasiya məktəbi təsis edilib. 2018-ci ildən bəri Azərbaycan animasiyası Fransa, Gürcüstan, Özbəkistan, Polşa, Çexiya, Yunanıstan və Almaniyanın beynəlxalq animasiya festivallarında, müxtəlif tədbirlərdə təmsil olunur, yerli animasiya sənətçiləri və beynəlxalq mütəxəssislərlə peşəkar əlaqələr yaradılır.

Regionlarda animasiya sənətini inkişaf etdirmək əsas priorititet sahələrdəndir. 2021-ci ilin noyabrında Mədəniyyət Nazirliyi və Şəki Şəhər İcra Hakimiyyətinin dəstəyi ilə Şəki “ASAN xidmət” mərkəzində “IV Animafilm festivalının Şəkidə əks-sədası” tədbiri keçirildi. “Animafilm Şəkidə” tədbirində üç gün ərzində uşaq və böyüklər üçün çəkilmiş ən maraqlı yerli və xarici animasiya filmləri nümayiş etdirildi, vörkşoplar təşkil olundu. Tədbirdə Şəkidən və ətraf rayonlardan gələn yüzlərlə tamaşaçı iştirak etdi.

2019-cu ildən bəri “Animafilm” Beynəlxalq Animasiya Festivalının təşəbbüsü və Azərbaycandakı Fransız İnstitutu, Fransanın Azərbaycandakı səfirliyinin dəstəyi ilə “Animafilm” festivalının “Ən yaxşı Azərbaycan qısametrajlı animasiya filmi” mükafatının qalibi dünyanın ən böyük animasiya festivalı – Fransanın Annecy Festivalına peşəkar MİFA akkreditasiyası ilə qoşulur. Bu, onlar üçün xarici animasiya peşəkarları ilə hərtərəfli əlaqələr yaratmaq baxımından çox böyük fürsətdir.

V ANİMAFİLM FESTİVALI BARƏDƏ

2019-cu ildə 3-cü “Animafilm” festivalında ilk dəfə festivalın yerli müsabiqəsini elan etdiyimizi və o vaxt cəmi 1 müraciət aldığımızı xatırlayıram. Sonradan 2021-ci ildə 4-cü “Animafilm” festivalında və ələlxüsus ötən il 5-ci “Animafilm” festivalına müraciət edən yerli filmlərin sayı əhəmiyyətli dərəcədə artdı. Müsabiqə iştirakçıları ilə şəxsən tanış oldum, izləyicilərin onları dinləmək, onlarla sual-cavab etmək imkanı oldu. Gənclər arasında bu sahəyə olan marağı ilk dəfə onda dördüm.

Son festivalımızı 5 gün ərzində 1500-ə yaxın tamaşaçının izləməsi öz növbəsində bu sahəyə olan maraq və diqqətin göstəricisidir. Artıq 2022-ci ildən Azərbaycanda yerli animasiyaya həm dövlətin, həm də medianın maraqla yanaşdığını görürəm. Şübhəsiz ki, bu, ilk növbədə festivalın uğurudur.

NİYƏ YERLİ CİZGİ FİLMLƏRİNƏ MARAQ AZDIR?

Düzünü desəm, bəzən özüm də bu barədə düşünsəm də, tutarlı cavab tapa bilmirəm, çünki animasiya – ümumən, kino dünyada çox gəlir gətirən və daim inkişaf edən nəhəng bir sənayedir. Azərbaycanda isə təəssüf ki, bu sahənin potensialı kifayət qədər dəyərləndirilmir.

Sovet dövründə vəziyyət tamam başqa idi. Azərbaycan animasiya tarixinə nəzər salsaq, o dövrdə milli animasiyanın istehsal cəhətdən nə dərəcədə məhsuldar bir dövr yaşadığına əmin ola bilərik. İmperiyanın süqutundan sonra ölkəmizdə sosial-siyası vəziyyət dəyişdi, animasiya və kino arxa plana keçdi.

Hazırkı vəziyyət haqqında onu deyə bilərəm ki, yerli animasiya filmləri istehsal olunur, lakin maliyyə vəsaiti kifayət qədər olmadığı üçün filmlərin ya keyfiyyəti, ya da reklamı müəyyən qədər zəif olur. Bu və bu kimi amillərin nəticəsində filmlər istər yerli tamaşaçılar, istərsə də beynəlxalq səviyyədə məşhurlaşa bilmir. Onların çoxundan yerli tamaşaçıların xəbəri yoxdur, çünki yerli mediada həmin animasiya filmləri işıqlandırılmır, televiziyada yayımlanmır. İzləyici marağının azlığı da birbaşa olaraq, istehsala mənfi təsir göstərir.

Sevindirici haldır ki, Prezident İlham Əliyev bu yaxınlarda Kino Agentliyinin nizamnaməsini təsdiqlədi. Agentliyin təsis edilməsi çox böyük işdir. Ümid edirik ki, onun fəaliyyətə başlaması ilə Azərbaycan kinosunda müsbət dəyişikliklər baş verəcək, böyük islahatlar aparılacaq.

YERLİ MÜTƏXƏSSİSLƏR BARƏDƏ

Bu sahədə potensiallı gənclərimiz var, lakin ölkəmizdə bu sahədə iş imkanları çox az olduğundan peşəkar animatorların çoxu xarici studiyalara üz tutur. Azərbaycanda animasiya təhsili imkanları da çox azdır, buna baxmayaraq, ölkəmizdə bu sahədə perspektiv vəd edən animasiya studiyaları və müstəqil animatorlar var. Əlbəttə, Azərbaycan animasiyasının ustadları Elçin Hami Axundov, Məsud Pənahi və Firəngiz Qurbanovanın gördüyü işləri xüsusi qeyd etmək lazımdır. Lakin böyük bir sənayenin inkişafını bir neçə peşəkarın çiyinlərinə yükləmək olmaz. 

SON FİLM

Ən son çəkilən animasiya filmləri ötən ilin sentyabrında 5-ci “Animafilm” Beynəlxalq Animasiya Festivalında nümayiş olundu. Bunlar ümumilikdə 16 qısametrajlı animasiya filmi idi. Bu filmlərin ölkəmizdə keçirilən yeganə animasiya festivalında nümayişi böyük uğurdur. Burada nümayiş olunan filmləri böyük salonda 1500-ə yaxın tamaşaçı, xaricdən gələn peşəkar münsiflər heyəti və dövlət nümayəndələri izləyirdi. Sözsüz ki, bu da öz növbəsində yeni animafilmlərin həm say, həm də keyfiyyət baxımından çoxalmasına təkan verəcək...

BUİLKİ PLANLAR

2023-cü il ən böyük və ən əsas planımız sentyabrda keçiriləcək VI “Animafilm” Beynəlxalq Animasiya Festivalına hazırlıq və onun təşkili ilə əlaqədar işlərdir. Artıq 6-cı festivala film müraciətləri qəbul olunmağa başlanılıb. Ümid etməyə dəyər ki, növbəti festival bu sahədə irəliyə doğru daha uğurlu bir addım olacaqdır.

“Ədəbiyyat və incəsənət”

(18.07.2023)