Ölkəmizdə Kino ssenarilərini dərc edən bir mətbu orqan, dərgi yoxdur. Ümumən, son illərdə heç dramaturji kitablar da nəşr edilmir. Kinoşünaslıq, kinotənqid sahələri də öz qürub dövrünü yaşayır. Bu da kinomuzun inkişaf strategiyasının ziddinədir.

Hazırda həm Mədəniyyət Nazirliyinin, həm də Kino Agentliyinin reallaşdırmaq istədikləri geniş fəaliyyət spektrində bu nöqsanların aradan götürülməsi də aparıcı rol oynayır.

Bu günlərdə “Elm və təhsil” nəşriyyatı tərəfindən tanınmış kinodramaturq, yazıçı, Azərbaycan Kini Agentliyinin direktoru Orxan Fikrətoğlunun “Kinocizgilər” adlı kitabı işıq üzü görəcək. Kitabda həm tammetrajlı, həm qısametrajlı bədii və sənədli film ssenariləri, ekran həlli üçün uyğunlaşdırılmış qısa hekayələr və novellalar yer alıb.

Bu gündən etibarən oxucularımızı “Kinocizgilər” kitabındakı yazılarla tanışlıq gözləyir. Xüsusən, kino sahəsi ilə maraqlananlar üçün, gənc ssenaristlər və rejissorlar üçün düşünürük ki, bu dərclər faydalı olacaq.

“DƏCCAL” kinonovellasının növbəti bölümü təqdim olunur.

Valentina ilə şəkil çəkdirməyini isə nə illah eləyirdi, xatırlaya bilmirdi. Belə bir iş olmamışdı. Ol­saydı, yadına düşərdi. Namaz bildir ölmüşdü deyə, on­dan daha heç nə soruşa bilməyə­cəkdi. Yəni deyirsən, əlli min kişi görmüş qadın ondan uşaq doğub? Səkinənin atdığı o qara daş nə bəd daş imiş. Bütün ömrünü alt-üst etdi. Görəcək günləri hələ qabaqdaymış.

Qafar hövl­lənib içəri otağa keçdi. Sarışın kiçik qızı Sənubərlə di­van­da oturub dinməzcə televizora baxırdı. Elə bil bir almay­dılar, ikiyə bölmüşdün. Baxışları da, oturuşları da doğmaydı. Boyları, gözlərinin rəngi eyniydi. Sənubər sarışına nəsə deyirdi. O da qızın sözlərinə ürəkdən gülür­dü. Molla Qafar nədənsə bu oxşarlıqdan sinirlənib mətbə­xə keçdi. Gülər bir küncdə oturub ağlayırdı. Onu görən təki dəsmalının ucuyla gözünün yaşını sildi.

Qafar:

– O, mənim oğlum deyil, – dedi.

Gülər:

– Özümə, sənə həsr etdiyim ömrümə, günlə­rimə yazığım gəlir. Bilsəydim məni aldadırsan, gedərdim atamın xarabasına. O qədər istəyənim vardı ki... Kül ol­sun mənim başıma. Nə deyib səndə oturdum?

Qafar danışmağın yersiz olduğunu anlayıb qazandan özünə bir çömçə şorba çəkdi. Mizin arxasında oturub so­yumuş şorbanı dinməzcə qaşıqlamağa başladı. Gülər bir az da səssizcə ağlayıb kiridi. Ayağa qalxıb Molla Qafarın qarşısına gəldi. Ağla­maqdan boşalmış, lal gözləriylə onu bir xeyli süzdü. Sonra əlini yuxarı qaldırıb pıçıltıyla:

– Yaxşı, mən heç. Deyək ki, məni aldatdın. Bəs o kişiyə necə cavab verəcəksən? – soruşdu.

Molla Qafar ağzın­dakı çörək tikəsini güclə udub:

– Elə mən də bayaqdan onu düşünürəm. O olmasaydı, sarışını çoxdan evdən qovmuşdum, – dedi.

Gülər ayağa qalxıb mətbəxdən çıxanda içəri otaqdan sarışının şaqqıltısı eşidildi. Molla Qafar ayağa qalxıb bu şit gülüşün arxasınca otağa keçdi. Sarışın indi də böyük qızı Ayişə ilə söhbətləşirdi. Qızların sarışından açıq-aydın xoşları gəlmişdi. Adətən hərəyə bir mız qoyan qızlar bayaqdan bəri ataları tərəfə heç baxmamışdılar da. Sarışın Molla Qafarı görüb ayağa qalxdı. Cibindən çıxartdığı qızıl qol saatını ona uzadıb:

– Az qala unutmuşdum. Sənə hədiyyə gətirmişəm, ata, – dedi.   Molla Qafar saatı sarışından alıb qulağına tutdu. Saatın əqrəbi elə bil ki, başqa saat əqrəblərindən daha tez tərpənirdi. Sarışının gəlişi Molla Qafarı tamam başqa bir zamana kökləmişdi. Ona hədiyyə olunan saat da, yəqin, bu zamanın vaxtı ilə işləyəcəkdi. Molla Qafar ürəyində qor­xa-qorxa: “Bu sarışın şeytandan olmaya”, – düşündü. Və düşün­cə­si­nin arxasınca çevrilib diqqətlə bir də sarışının üzünə baxdı. Sarışın çox yaraşıqlı idi. Cazibədardı. Özünü adama sevdirirdi. Qəfil Gülərin səsi eşidilməsəydi, Molla Qafar sarışını başqa tərəflərdən də tanıyacaqdı. Qızlar səsə yüyürdülər. Sonra Sənu­bər hamamdan geri qayıdıb: “Ana isti sudan yanıb”, – dedi. Molla Qafar çatana qədər sarışın Güləri hamam­dan çıxarıb yelpikləyirdi. Gülərin ətli əndamı açıqda qalsa da, sarışından “yaşmaqlanmağı” düşünmürdü. Ağrısını unudub şəhvani ehtirasla sarışına baxırdı. Sarışının özü də Gülərə oğul gözüylə baxmırdı. Molla Qafara bu baxışlar Gülərin yanma­ğından daha ağır təsir etdi.

– Naməhrəm qadın olan yerdə kişi hərlənməz, – qışqırdı.

Sarışın sadəlövh gözləri ilə Molla Qafara baxıb iç ota­ğa keçdi. Ordan: – Qorxmayın, yanıq elə də qorxulu deyil, – dedi.

Molla Qafar Güləri qucağına alıb ayağa qalxdı. Ərinin səsindən “özünə gəlmiş” Gülər bayaqkı baxışlarından utan­ırdı. Qafar onu yataq otağına qədər qucağında aparıb çarpayıya uzatdı. Gülərin bədəni həyə­candan əsirdi. Üzündə cavanlıq işartıları əmələ gəlmişdi. Molla Qafar qızları çağırıb otaqdan eşiyə çıxdı.

***

Molla Qafarın müdiri olduğu kənd məktəbi altı otaqlı qədim tikiliydi. Qafar bu qədim mülkü abad etmək üçün suvatsa da, köhnə rəng suvaq altından görünürdü. Bina axırıncı dəfə sovet vaxtı rənglənmişdi. Sovet hö­kuməti rəngdən bol idi. Xüsusilə də yaşıl rəngdən. Haranı rəngləyir-rəngləsin, o hökumət mütləq ora bir yaşıl çalar əlavə etməliydi. Molla Qafarın özü də yaşıl çalarlıydı. Başına qoyduğu yaşıl fəs onu da məktəbin bir parçası edirdi. Deyirdin, onun da başını haçansa “sovet” rəng­ləyib. Kişi başına yaşıl fəs qoyub, yaşıl məktəbin qən­şərində sovetlərdən qabaq əkilmiş yamyaşıl tut ağacının altında oturub qəfil başına gələn işləri düşünürdü. Sə­hər yenicə açılmışdı. Xoruzlar hələ kal-kal banlayırdılar. Qara toyuq səsinin nəmini açırdı. Uşaqlar iki-bir, üç-bir əsnəyə-əsnəyə məktəbə gəlirdilər. Görünən nə vardısa, yuxudan oya­nır­dı, dəyişirdi. Dirilirdi. Özündən oyan­mayan təkcə Molla Qafar­dı. Fikirləri onu olanların əksinə, gecəyə aparıb təzədən yatı­rır­dı. Sarışın onun oğlu deyildi. Ola da bilməzdi. Düzdür, Qafar o zaman Valentina ilə “əlaqədə” olmuş­du. Amma bu, heç nə demək deyildi. Onun qədər Namaz da Valentina ilə yatmışdı. Uşaq onun da ola bilərdi. Bir də Valentina ancaq Qafarla Namazı toruna salmamışdı ki. Onun o qədər Qafarı, Namazı olmuşdu ki. Bəs niyə sarışın onun qapısına gəlib? Ona kim deyib ki, Qafar sənin atandır? Axı Valentina fahişə idi. Əlli min kişi ilə yatmış zinakar idi. Fahişə? Bəlkə sarışın Allah tərəfindən ona göndərilən bir sınaqdır? Bəlkə Allah onu bu sarışın oğlanla sınağa çəkir? İmanını yoxlayır. Görəsən, Qafar fahişənin doğduğu sarışını öz oğlu kimi qəbul etməyə qadir­dir­mi? Buna onun imanı çatarmı? Axı Allah hamımızı bərabər yaratdı. Tövbə qəbulolunandır. Fahişənin də tövbəsi qəbul olunur. Qafarın buna iradəsi, gücü yetəcəkmi? İnsanların içində gülünc olmaqdan qorxmayacaq ki? Molla Qafar olanları və olacaqları düşündükcə qırx arşın quyunun dibinə düşdüyünü hiss edirdi. Zarafat-zarafat məsələ qəlizləş­mişdi. Qayıdıb o sarışını evdən qovmaq o qədər də çətin iş deyildi. Bunu etsə, yenə əvvəlki təki sakitcə yaşa­yacaqdı. Gülər uzağı bir-iki gün deyinib sakitləşəcəkdi. Amma Qafar nədənsə bunu edə bilmirdi. Nəsə ona mane olurdu. Düşüncəsində şübhələr yara­dırdı. Allahın işidir də. Oldu oldu. Bəlkə o sarışın, doğrudan da, öz oğludur? Bəs onda necə olacaq? O zaman nə edəcək?

Molla Qafar o qədər fikirliydi ki, Sarı Həmidin haçan gəlib başının üstündə dayandığını görməmişdi. Ancaq Həmid danışan­da diksinib üzünə baxdı. Həmid səhər dumanını qovmağa qadir gur səsiylə:

– Sən onun bir qanını yoxlatdır. Qafar, bəlkə elə doğurdan oğlundur?! – dedi. Sarı Həmid öm­ründə birinci dəfəy­di ki, ağıllı söz deyirdi. Qanın yoxlanılması Qafarı şübhələrdən qurtarardı. Bu, heç onun ağlına gəlməmişdi. Molla Qafar Həmidə bir söz demədi. Ayağa qalxıb dinməzcə evinə tərəf getdi. Söz ağlına batmışdı. Həmin gün məktəbdə dərs keçilmədi. Uşaqlar Sarı Həmidin atasının goruna rəhmət oxudular. Bütün kənd Armavirdən gəlmiş sarışın oğlanın Molla Qafarın oğlu olub-olmaması xəbərini gözlədi. Xəbər bir aydan sonra, Sankt-Peterburqdan gəldi. Sən demə, sarışın, həqiqətən də, Molla Qafarın oğluymuş. Xəbərin üstündən üç saat keçməmiş Gülər sarışın oğlanı köynəyindən keçirdi. Və pal-paltarlarını yığıb dədəsi evinə qayıtdı. Bütün kəndi Gülərin dədəsinə minnətçi salan Molla Qafara o evdən qəti söz dedilər: “Ya Gülər, ya oğlun sarışın. İkisindən birini seç”. Qafar Allahdan da qorxurdu, arvadını da sevirdi. Başını itirmişdi. Qapısına pənah gətirmiş oğlunu Allahdan qorxduğu üçün qova bilmirdi. Başına daha pis işlərin gələcəyindən çəkinib sarışının xətrinə dəymirdi. Valentina nə yuvanın quşu olur-olsun, sarışın oğlu imiş. Bunun özü də bir möcü­zəydi. İlahi müdaxiləydi. Yüzlərlə kişinin içindən Valen­tina Qafardan uşaq doğduğunu, görəsən, necə bilmişdi?

Kənd adamlarına Armavirdə olanları hec cür danışa bilməzdi. Danışsa, onların gözündə bir qəpiklik olardı. Onlar bilsəydilər ki, ölülərini əmanət etdikləri molla fahişədən uşaq əmələ gətirib, bir də onun qapısına gələr­di­lərmi? Ətövbə, gəlməzdilər. Valentinanın küçə fahişəsi oldu­ğu­nu əgər Gülər bilsəydi, Qafara daha çox nifrət edərdi. O, yəqin, Valentinanın ədəbli qadın olduğunu düşünür. Bəlkə elə sarışın Allahın sınaq üçün qapısına göndərdiyi Nuh peyğəm­bər­dir? Qiyafəsini dəyişib? Nə bilmək olar? Qafar hər əmələ görə cavab verilə­cəyini bilirdi. Amma Gülərsiz də yaşaya bilmirdi. Güləri də ona Allah göndərmişdi. Ömrünü Molla Qafara qurban vermiş Gülər onun üçün hər şey demək idi. Evlənəndən sonra Gülərdən savayı heç bir qadına kişi gözü ilə baxmamışdı. Qafar üçün bu müvəqqəti dünya evində rahatlıq deyilən nə vardısa, ancaq Gülərin adıyla bağlıydı. Hər şey bir kənara qalsın, corablarının yerini belə onsuz tapa bilməzdi. Bir yandan borc, Allah kəlamı, digər tərəfdən namus və sevgi Qafarı dar məngə­nəyə salıb boğurdu. O, nə edəcəyini, bu nəyi necə edəcəyini bilmirdi. İlk dəfəydi Qafar sabahını qurmaqda acizdi. Sarışının qəfil gəlişi bütün ömrünü alt-üst eləmişdi. Cavan­lığında düşünmə­dən etdiyi bir səhv bu gün dirilib qapısına qədər gəlmişdi. Bu səhv ondan cavab tələb edirdi. Həyatının dəyişil­mə­sini istəyirdi. O, buna hazır idimi? Dinc ömür nizamının qəfil pozulmasına öyrəşə biləcəkdimi?

Davamı var

“Ədəbiyyat və incəsənət”

(04.04.2024)

Ramiz Göyüş, yazıçı-publisist. “Ədəbiyyat və incəsənət” üçün

Araşdırmalar və müşahidələr göstərir ki, məhəbbət şeirləri şairlərin ilk şeirlərinin mövzusu olub. Şairlərimizin böyük əksəriyyəti də ilk məhəbbət bəlasına düçar olduqdan sonra şeir yazmağa başlayıblar və onlar uzun müddət ilk məhəbbətin təsiri altında çoxsaylı, silsilə şeirlər yazıblar. 

İlk məhəbbətdən yaranmış duyğular getdikcə püxtələşmiş, kamilləşmiş və sonda ilk məhəbbət şeirləri tədricən ictimai məzmun kəsb edən şeirlərlə əvəz olunmuşdur. Müşahidələr də sübut edir ki, dünyaca məşhur şairlərin də ən gözəl şeirləri sevgi və məhəbbətə həsr olunmuş əsərlərdir. Elə bilirəm ki, dediklərimə dahi Nizaminin “Xosrov və Şirin”, Füzulinin “Leyli və Məcnun”, Şeksprin “Romeo və Julyetta”, Puşkinin “Ruslan və Lyudmila” poemalarını, müəllifi və yaranma tarixi bilinməyən “Yusif və Züleyxa”, “Tahir və Zöhrə”, ”Şahsənəm və Qərib”, “Əsli və Kərəm” məhəbbət dastanlarını misal gətirsəm kifayət edər. Deyilənlərdən belə nəticə hasil olur ki, məhəbbət mövzusu poeziyamızın əzəli və əbədi mövzusu olaraq qalacaqdır. 

Bir həqiqət də aydındır ki, dünyada nə qədər insan var, o qədər də məhəbbət var və bu məhəbbətlərin heç biri də bir-birinə oxşamır. Bu səbəbdən şairlərin məhəbbət mövzusunda yazdığı şeirlərin məzmunu da, müəllifin ustalığı da, poetik ifadə forması da fərqlidir.  

Yaradıcılığını araşdırmaq istədiyim İbrahim İlyaslı fitrətən məhəbbət şairidir. Onun nəinki məhəbbət mövzusunda yazdığı şeirlər, əslində bütün yaradıcılığı tamamilə səmimiyyətdən yoğrulub. Elə ona görə də şeirləri bu qədər oxunaqlı, cəlbedici, yaddaqalandır. Xalq şairi, Ustadımız Nəriman Həsənzadə demiş: ”Onun təfəkkür tərzi aydın olduğu üçün, fikrini sadə şəkildə ifadə edir, istədiyi oxucuda istədiyi poetik ovqatı oyada bilir. İbrahim sözə qənaət edir, o, fikrə geniş yer verməyə çalışan oxunaqlı şairlərimizdəndir:”

Sən gözəl olmaya bilməzsən, xanım!

Sözlərindən çəmən, çöl ətri gəlir.

Bircə yol tel vurub səsini duydum,-

Bir ildi ovcumdan gül ətri gəlir.

Xəyalımda əsmər bənizin durur,

Unutmam - çalına İsrafil Suru...

Bu qara sevdadan, gözümün nuru,

İbrahim qoxuyan kül ətri gəlir.            

Təsadüfi deyil ki, İbrahim İlyaslı çağdaş poeziyamızda şeirləri bədii qiraətçilərin diqqətini özünə cəlb edən, radio və televiziya kanallarında, sosial şəbəkələrdə ən çox səslənən və dinlənən barmaqla sayılan şairlərimizdən biridir. Bədii qiraətçilərimizin ustalığına və ifasına zərrə qədər xələl gətirmədən elə burada xüsusulə qeyd etmək istəyirəm ki, İbrahım İlyaslının şeirləri öz səsində, öz ifasında daha möhtəşəmdir. Və mənə elə gəlir ki, şairin öz səsində şeirləri birbaşa öxucunun, dinləyicinin qanına, iliyinə işləyir.

Səmimi desək, İbrahim İlyaslının poeziya yaradıcılığı özünəməxsusluğu ilə fərqlənir və onun şeirlərində bir misra belə boşuna deyilməyib. Sanki bu misraların hər biri göydən bir vəhy şəklində diktə olunur:     

 Könlümün gizli bir şahzadəsidi,

 Ayın sirri, Günün ağ haləsidi.

 Bu qoşma bir ahın şəlaləsidi,

 İbrahim eləcə mirzədi, deynən.

 Elə bu baxımdan bu yazıda mən fikirlərimi İbrahim İlyaslının sevgi şeirləri üzərində kökləmək istəyirəm. 

Görkəmli ədəbiyyatşünas-alim, professor Rüstəm Kamal şairlərin sevgi şeirlərindən söhbət salanda demişdir: “Qadın sevgisi kişi yaddaşının varlığını şərtləndirir. Uşaqlıq xatirələrindən, yurd nisgilindən sonra sevgi tarixçələri kişinin xatırlamaq istədiyi, ən şirin xatirələrdir”. Rüstəm müəllimin bu kəlamları fonunda, İbrahim İlyaslının “Sizin də məhləyə yağış yağırmı” sətri ilə başlayan şeirini nəzərdən keçirək:

Sizin də məhləyə yağış yağırmı,

Sular söyləşirmi navalçalarda?

Ala gözlərinə qonan buludun,

Neçə yaşı olur bu son baharda?

Kəndə dönürsənmi xəyallarında,

Yadına düşürmü o payız günü?-

Birlikdə məktəbdən evə dönürdük,

Yeni haqlamışdıq “Sarı Körpü”nü.

“Və qəfil başladı leysan tökməyə, sel ağzına aldı, bərəni, bəndi”. Bu şeiri oxuduqca mənə elə gəldi ki, şair bu şeiri elə həmin anda, o dəm, bədahətən, məktəbdən evə qayıdanda yazıb. Baharda yenicə tumurcuqlamağa başlayan çiçəklər kimi içində çücərmək ictəyən pak, təmiz, şəffaf və zərif duyğuların ifadəsidir bu şeir. Adama elə gəlir ki, müəllif içində bu cücərən müəmmalı, anlaşılmaz duyğuların sevgi adlandığını bəlkə heç özü də hələ dərk də bilmirdi. Şeiri oxuduqca ifadənin səmimiliyi oxucunu heyrətə gətirir:

Başqa yermi vardı daldalanmağa,

Qaçıb akasiyanın altında durduq...

Titrəyib əsirdin həyacanından,

Tutub əllərindən qorxma söylədim.

Qorxulu nağıllar düşdü yadıma,

Sənin qəhrəmanın olmaq istədim.

“Sonrası?.... Nə deyim, sonrası heç nə. Buludlar dağıldı, yağış da kəsdi, 

Ancaq ürəyimdə şırım açmağa, 

mənə bu  xatirə bir ömür bəsdi.” 

İndi aradan 40 il keçdikdən sonra o vaxt  cücərməyə başlamış, lakin gül açmamış bu sevdanın sızıltısı, göynərtisi yenidən müəllifi özündən alıb düz 40 il bundan əvvələ aparır:

Sizin də məhləyə yağış yağırmı,

Sular sevişirmi navalçalarda?

Qırx ildi həməncə ağacın altda

Səni gözləyirəm, hardasan, harda?

İbrahim İlyaslı öz yaradıcılığı haqqında danışarkən yazır: “Yazdıqlarımda uğurlu nə varsa hamısına görə… çanağını ürəyim bildiyim saza, Yunus Əmrəni, Füzulini, Nəsimini, Seyyid Mir Həmzə Nigarini, müqəddəs ziyarətgahım Hacı Mahmud Əfəndini mənə anladan Nəqşibəndi müridlərinə... və bir də əzəlim-sonum İncə Dərəsinə borcluyam”. Düşünürəm ki, İbrahim İlyaslı yaradıcılığının araşdırıcıları onun əsərlərini gələcəkdə məhz bu kontekstdə öyrənməli və araşdırmalı olacaqlar.   

Bu mənada, filologiya üzrə fəlsəfə doktoru, şairə Adilə Nəzər - ”İbrahim İlyaslı bütün yaradıcılığı ilə Mövlanə, Yunis Əmrə mürididir”. - deyəndə tamamilə haqlı imiş.

Mənim qənaətimcə sevg- məhəbbət şeirlərinə münasibətdə İbrahim İlyaslı həm də Füzuli mürididir. Füzulidə olduğu kimi İbrahim İlyaslı da ilahi bir Eşqə mübtəla olub və şeirlərin qəhrəmanı da Füzuli kimi müəllifin özüdür.

Əgər Füzuli  “Məndə Məcnundan füzun aşiqlik istedadı var, Aşiqi sadiq mənəm Məcnunun ancaq adı var”, və ya “Nə pərvanə doyar bir şöləyə, nə şəm bir aha, Füzuli, sanma kim, bənzər sənə aləmdə hər aşiq.” deməklə, indi 500 il keçdikdən sonra bütün ədəbi aləm Məcnun obrazının məhz Füzulinin özü olduğunu etiraf etməyə məcbur edirsə, o zaman Füzuli dühası qarşısında  bir daha baş əyməli olursan. Və həqiqətən ona bənzər bir aşiqin olmadığını qəbul etməkdən başqa bir imkan qalmır. Məhz İbrahim İlyaslı da öz mürşidinin yolu ilə gedərək yaratdığı məhəbbət dastanlarında (Onun sevgi məhəbbət haqqında yazdığı şeirlərin hər biri bir dastan yükü daşıyır) baş qəhrəman olaraq özünün obrazını yaradıb.

Mən eşq əsiriyəm, gül sevdalısı,

Bircə bülbüllərə həsədim qalır.

Mən eşqə düşəndə canla düşürəm,

Çıxanda quruca cəsədim qalır. 

Diqqət yetirsək görərik ki, İbrahim İlyaslı bir qayda olaraq sevgi şeirlərinə müxtəlif müəlliflərdən epiqraflar seçir. Seçilmiş epiqrafların xeyli hissəsi Füzuli qəzəllərindən götürülmüşdür və bu da təsadüfi deyil. Əslində seçilmiş bu epiqraflar şairin-aşiqin, Füzuli dühasına, onun şəxsiyyətinə, yaradıcılığına böyük sevgisindən, məhəbbətindən irəli gəlir. Ancaq təkcə bu da deyil. Füzulinin qəzəllərindən seçilən, bir növ həm də Füzuli şeirinin ruhundan, məzmunundan, ahəngindən vəcdə gələrək onun qəzəlləri ruhunda öz qoşmalarını yaratdığına dəlalət edir. Gəlin şairin “Məni ömrüm boyu çək imtahana” sətri ilə başlayan şeirinə diqqət yetirək. Şeirə Böyük Füzulinin “Ya Rəbb, bəlayi-eşq ilə qıl aşina məni, Bir dəm bəlayi-eşqdən etmə cüda məni” bəndi epiqraf seçilmişdir.            

Böyük Füzuli burda epiqraf gətirilən şeirini qəzəl janrında, İbrahi İlyaslı İsə qoşma janrında yazıb. Hər iki əsərdə aşiq sevgilisinin vüsalına yetmək üçün hər cür cəfa çəkməyə hazırdır.

Ya Rəb, bəlayi-eşq ilə qıl aşina məni!  

 Bir dəm bəlayi-eşqdən etmə cuda məni.

Az eyləmə inayətini əhli-dərddən.  

Yəni ki, çox bəlalarə qıl mübtəla məni!  

İbrahimi İlyaslının böyük məhəbbət şairi Füzuliyə müraciət etməsi təkcə ona olan böyük sevgidən irəli gəlmir, həm də sevgi və məhəbbətin əbədiliyindən irəli gəlir, hisslərin, duyğuların təkrar olunduğunu sübut edir. 

Məni ömrün boyu çək imtahana,

Mənə ömrün boyu zülm elə noolar.

Görüm nə çəkibdir dəli-divana,

Görüm eşq əhlinə zülm ilə noolar.

Şeirin ikinci bəndində İbrahım İlyaslı sanki yenidən Füzulinin “Məni candan üsandırdın, Cəfadan yar usanmazmı” məşhur beytinə müraciətən şeirin növbəti bəndini davam etdirir:

Təsəlli umduqca kəs umudumu,

Görüm necə olur candan usanmaq.

Tutuşub odlara, deyim-budumu

Füzulidə yanmaq, Vaqifi qanmaq!

Şeir davam etdkcə oxucunu ovsunlayır, sehrinə salır. Sanki müəllifin aləmində, vəcd məqamındasan:

Yaşıl ağac olam, qara daş olam,

Yolların üstündə bitməyə qoyma,

Sərgərdan ruh olam, kəsik baş olam

Qoyma vüsalına yetməyə, qoyma.

Göründüyü kimi Füzulinin 500 il bundan əvvəl yazdığı qəzəllə, İbrahim İlyaslının indi yazdığı  qoşma məna etibarı ilə eyni səsələnsə də, həm forma, həm də məzmunca fərqlənir.

Şairin, ”Şair olmaq zülümdür” kitabında “Bir havanın dörd qoşması“  başlığı ilə təqdim olunmuş “Ömrüm” adl qoşmaya müəllif Füzulinin “Nalədəndir ney kimi avazeyi- eşqim bülənd. Nalə tərkin qılmazam, neytək kəsilsəm bənd-bənd” misralarını epiqraf götürüb. 

Böyük Üzeyir Bəyin “Arşın mal alan” operettasında və filmində Füzuli və Üzeyir Bəy dühalarının birgə məhsulu kimi təqdim olunan Əsgərin ariyasının sözləri də, musiqisi də, ifa da doğurdan da möhtəşəmdir. Mən indi deyə bilmərəm ki, Füzuli qəzəli filmdəmi İbrahim İlyaslının diqqətini cəlb edib, yoxsa tamaşadamı? Hər halda Əsgərin ariyasını dinlədikcə dərhal xəylından ilk sevgi oxu daşa dəymiş, sevgilisinin vüsalına çatmaq üçün hər əzab, əziyyətə qatlaşmağa hazır olan aşiqin kədərli anları göz önündən keçir.

Şair İbrahim İlyaslı isə təkcə Füzulinin deyil, həm Əsgərin, həm də müəllifin özünüün sevgi iztirablarını qeyri adi ifa tərzi ilə poetik ustalıqla ifadə edə bilib. Və güman edirəm ki, son dövrlərdə ədəbiyyatımızda və poeziyamızda bu səpkili bir əsər yaranmamışdır. İbrahim İlyaslının bu şeirini bəlkə də Füzuli qəzəlinə bir nəzirə adlandırmaq olardı. Lakin hər iki şeirin mətni mahiyyət etibarı ilə eyni olsa da, həm də  bir-birindən ciddi sürətdə fərqlənir. Etiraf etmək lazımdır ki, İbrahim İlyaslının “Ömrüm” şeirində sevgisinə qovuşmaq üçün hər əzaba hazır olan aşiqin iztirabları daha çanlı və daha inandırıcı, həm də daha qabarıq formada təqdim edilir. Müəllif  həmin qoşmanı dörd hissəyə bölmüşdür və onu “Bir havanın dörd qoşması” adlandırmışdır. “Hava” deməklə düşünürəm ki, müəllif həm də Üzeyir Bəyin operettasındakı ariyadakı kimi şeiri hansısa musiqinin, havanın sehri altında yazıb. Mənim qənaətimcə, şair həm də bu qoşmalarla xəyalən bir sevgi- məhəbbət dastanın süjetini, ssenarisini qurmuşdur. Hissələr bir-birindən fərqli olmaqla bərabər, həm də biri-birini tamamlayır:

Dünən bir tənəli söz dedin mənə,

Nə şirin səsləndi, yenə de, ömrüm!

Nə xoşuymuş sənin acını çəkmək,

Ən acı sözünü mənə de, ömrüm.

Ərkini görk elə - nə sədd, nə sərhəd,

Unut nə olandı insaf, mərhəmət.

Mahnıda deyir e... kəs doğra bənd-bənd,

Canım ney deyil də, bə nədi, ömrüm?

Göründüyü kimi aşiq sevgilisinin vüsalına yetmək üçün hər acını çəkməyə hazır olduğunu bildirməklə, insaf və mərhəmətin nə olduğunu sevgilisinə unutdurmaqla bir ney kim bənd-bənd doğranmağa hazır olduğunu bəyan edir. Və budur, bütün bu iztirabların sonu, aşiq vüsal dəmindədir:

Sön dedin göylərin çırağı söndü,

İtirdim qibləmi bu hansı yöndü?

Ağzımdan çıxınca bülbülə döndü,-

Hanı bərabəri bu ahın, ömrüm?!

Olmazlar vardı ha... nəhayət oldu,

Eşqin sirr üzünə səyahət oldu!

Yanında gündüzlər xəcalət oldu,

Gecəsinə şükür Allahın, ömrüm.

Qoşmanın 3-cü hissəsi vüsal dəminin şirinliyinin vəcd məqamında təsvir olunur.

Gözündən irağa qoyma, təngidim,_

Mənə hava göndər bir udum, ömrüm.

Sinədən sıyrılmış ürək kimidir,-

Gör necə çırpınır vücudum, ömrüm.

Gəl ya dəli elə, ya qandır məni,

Ya gizlət ovcunda, ya yandır məni.

Hər gün bir yalana inandır məni,-

Səndən üzülməsin umudum ömrüm.

Və qoşmanın sonuncu hissəsi. Aşiq sevgilisinin vüsalına yetdikdən sonra bəlkə də demək olardı ki, o artıq arzusuna catıb. Lakin sən demə bu hələ başlanğıcdır. Sevgilisinin vüsalına çatmaq, eşqin sirr üzünə səyahət etmək, təsəvvüründə canlandırdığı “olmazların” olması hələ hər şey deyilmiş. Aşiqin od kimi yaşamaq əhdi, sevgilisinin şəhla gözlərində alışıb yanmaq arzusu var imiş. Yenə də Böyük Füzulinin “Leyli və Məcnun” poemasının qəhrəmanı obrazında təsəvvür edir özünü:

Divanə olanın məskənı çöldü,

Bir barmaq alovdu, bir ovuc küldü.

Mənim tək qulların yeri könüldü,

Gözündən könlünə sat məni, ömrüm.

Və nəhayət şeirin finalı. Aşiq fiziki aləmdən ayrılıb xəyalən əbədi olaraq sevgisinə qovuşmağa can atır. Bu artıq böyük eşqdir. Müəllif süfiyana bir tərzdə cezv məqamındadır.

Oydur gözlərimi - gözü tox olum,

Bir az artır məni - bir az çox olum.

Səndə var olmuşam, səndə yox olum,

Əridib özünə qat məni, omrüm.

Mən həm də düşünürəm ki, İbrahim İlyaslı 4 fərqli, eyni zamanda bir-biri ilə üzvü surətdə bağlı “Ömrüm” qoşmasını yaratmaqla çağdaş şeirimizdə sentimental poeziyanın təkrarsız nümunəsini yaratmışdır. 

Klassik Azərbaycan poeziyasında sentimental poeziyaların ən parlaq nümunələrini “Leyli və Məcnun” poemasında Məhəmməd Fizuli yaratmışdır. Sonrakı dönəmlərdə istər klassik, istərsə də çağdaş poeziyamızın bir çox nümayəndələrinin yaradıcılığında sentimental mövzulu və ruhlu nümunələr kifayət qədərdir. Əslində sentimental hisslərin özü böyük eşqdən, sevgi və məhəbbətdən qaynaqlanır. Hələ məşuqunun vüsalına yetməmiş aşiq, həmin vüsalı xəyallarında qurur. Sevgilisinin vüsalına yetmək üçün hər çür əzab-əziyyətə qatlaşmağa, cəfalar çəkməyə, hətta ölümə belə getməyə hazırdır. Lakin burda ölüm yoxdur, qovuşma var. Ruhən qovuşma. Şair “Səndə var olmuşam səndə yox olum, əridib özünə qat nəni ömrüm” deməklə, artıq sevgilisinin vüsalına qovuşmuş olur. Düşünürəm ki,  İbrahim İlyaslın yaratdığı “Ömrüm”qoşması ilə mürşidi Füzulinin yolu ilə gedərək parlaq sentimental poeziya nümunəsi yaratmışdır.    

“Ədəbiyyat və incəsənət”

(04.04.2024)

.

“Ədəbiyyat və incəsənət” portalının Güney Azərbaycan təmsilçisi, təbrizli şair Əli Çağla tanınmış türk şairi Məmməd Nuri Barmaqsızın şeirlərini dilimizə uyğunlaşdırmışdır. 

Həmin şeirləri təqdim edirik. 

GÖZLƏYƏRƏM

Hər gecə həsrətinlə

Qəlbinə uzanar əllərim.

Arzularım uçqunlar ilə yarışar

Və qoxum

Özündən keçmiş bir halda qoxuna qarışar.

Qəlbimdə zanbaqların dansı,

Üzümdə sevincin rəqsi,

Gözlərində həsrəti bəstələyər gözlərim.

Yuxuna uzanar əllərim, gözləyərəm...

Hər gecə həsrətinlə

Xəyallarına uzanar xəyallarım.

Qəlbim böyüdükcə böyüyər,

Ərzin çoxunu içinə alar əllərim.

Daldığım yuxulardan məni oyandırar gülüşlərin.

Sifətin könlümə ilmək-ilmək işlənən naxış,

Əsrlik həsrətinlə hər gecə yuyular gözlərim.

Gözlərində həsrəti bəstələyər gözlərim.

Əllərinə uzanar əllərim, gözləyərəm.

Hər gecə həsrətinlə

Hicranına uzanar gözlərim.

Göz bəbəklərin böyüdükcə böyüyər içimdə.

Məhşəri gözləyən duyğularla

Qəlbimdəki küncümə çəkilər

Çarəsiz bir halda səni gözləyərəm.

Gözlərində həsrəti bəstələyər gözlərim.

Yoxluğunda dualarla tərləyən əllərim

Göylərə uzanar, gözləyərəm...

BİR GÜN

Və bir gün nə uzun röya idi deyəcəksən,

Güləcəksən...

Sonra eyni röya üçün bir ömür gözləyəcəksən.

Heyhat!

Zamanla qocalacaq xatirələrin,

Röya qurtaracaq

Ömür keçəcək

Və sən xəyalların qucağında

Məni yaşadığın o günləri

Özləyəcəksən...

SÜKUT QUŞU

Yağışın damarlarında buluddan röya

Saçların külək atı, gözlərin əyləncə parkı.

Əllərində rənglənir sevinc qoxuyan dünya

Əllərin, içimdəki uşağın sallandığı yelləncək...

Gözlərindən seyr edərəm rəngləri,

Gözlərin, əllərin kimi özəl...

Gözlərin, gecəmi gündüz eləyən ulduz...

Gözlərindən başqa mənə hər yer yalqız.

Yağışsan, bərəkətin gülüşündə gizlənibdir.

Bilməyirsən də, öyrən, sükut quşum

Sükut, səndən alır gözəlliyini.

Baxışın sonsuzluğu muştuluqlayan qapı

Qəlbindən başqası ruhuma özgədir...

UÇMAĞA YASAQ QANADLAR

Qanadları olan da uçmaqdan qorxar, yar!

Qanadları olan da uçmaqdan qorxar...

Gecələr qar, gecələr xar, gecələr kədərə yar

Gecələr eşqin kökündə qəlbimi yoxlar.

Qanadları olan da uçmaqdan qorxar, yar!

Qanadları olan da uçmaqdan qorxar, yar!

Qanadları olan da uçmaqdan qorxar...

Bir toxumun torpağa düşməyi kimi

Əllərində var olmağı sevdim mən.

Bir dincəlməyin dincəlməyi tapmağı kimi

Dizlərinə uzanmağı sevdim mən.

Gözlərin, dərinlərə belə ilham verən gözlərin

Yadımdan heç çıxmayan o əllərin

Və məni sənə bəndə eləyən sözlərin

Hər gecə kədərimin divarlarını yıxar.

Qanadları olan da uçmaqdan qorxar, yar!

Qanadları olan da uçmaqdan qorxar, yar!

Qanadları olan da uçmaqdan qorxar...

Qırılınca qanadlar,

Sevgidən dəli olan həsrətim

Kədərin mahnısını çalar.

Qırılınca qanadlar,

Sevgi boyalı göy üzü

Göz yaşımdan dənizinə damlayar.

Qanadları olan da uçmaqdan qorxar, yar!

Qanadları olan da uçmaqdan qorxar, yar!

Qanadları olan da uçmaqdan qorxar...

Uçurum, yüksəkliyi ilə deyil,

Ayazı ilə ürəyimi yandırar.

Gecələr hər səhər sükutu bəstələyib ruhuma dolar.

İndi belə gecələr də yar!

Qanadları olan da uçmaqdan qorxar...

Barmaqların, yuxularımda belə həsrətin mahnısını çalar.

Dənizin dibindəki balıqlar

Göy üzündəki damla-damla buludlar

Ruhumla birlikdə sənə,

Sadəcə sənə serenada düzəldər.

Qanadları olan da uçmaqdan qorxar, yar!

Qanadları olan da uçmaqdan qorxar...

DİNLƏ QUŞLARIN SƏSİNİ

Bəli, etiraf edirəm

Səhərlər göy üzünü maviyə boyayan mənəm,

Çiçəklərin üstündəki şeh də...

Kleopatra hekayəsini də mən yazdım

Kimsə sənin gözəlliyindən xəbərdar olmasın deyə.

Leylanı da Məcnuna mən aşiq elətdirdim

İnsanlar hekayəsiz qalmasın deyə.

Gecələr boyu əsən külək

Sevginin fırtınası oldum səninlə.

Quşlar ilə köçdüm sənsizliyi tapmaq üçün

Hər rəsimdə, hər mahnıda səndən bir şey aradım boş yerə.

Tapa bilmdəim sevgilim, tapa bilmədim...

Sənsizliyi heç bir yerdə.

İndi yatmaq istəyirsən bəlkə də,

Mənsizliyi çəkirsən ciyərlərinə

O həsrətdən hörülü ölkəndə.

Mənmi?

Gecənin bilmirəm nə vaxtında,

Ürəyimin həsrəti çırpındığı vaxtda,

Mən yenə səni düşünürəm sevgilim.

Bütün misralarda sən varsan,

Bütün şeirlərdə sən.

Qələmimin yazdığı sənsən, dilimin döndüyü sən.

Bütün bunları mənə yazdıran nədir

Bilmək istərsənmi sevgilim?

O zaman xəyallara dalıb dinlə quşların səsini.

“Ədəbiyyat və incəsənət”

(04.04.2024)

Aida Eyvazlı, “Ədəbiyyat və incəsənət”

-Ay şofer, o göz xəstəxanasının yanından keçəndə mənə deyərsən. Orda düşəcəm. Gözümün birini operasiya ediblər, indi o biri üçün gedirəm. 85 yaşım var. Mənə mütləq de. Dərdin mənə gəlsin, şofer.- deyir əlində əsa qarşımdakı oturacaqda əyləşən qoca qadın. 

... Bir az keçəndən sonra yenə onunla üzbəüz oturan qadından soruşur ki, o xəstəxanaya nə vaxt catacaq.  Zərifə Əliyeva adına göz xəstəxanasını soruşurmuş. Qadın deyir ki, ana, hələ çox var. Ləhcəsindən bilinir ki, Azərbaycanın Gədəbəy-Şəmkir tərəfindəndir.

Mən 85 yaşlı ananın arxasındakı oturacaqda oturmuşam. Soruşuram ki, "Ana niyə tək buraxıblaar səni evdən?".

Ana elə bil ki, bu sözə bənd imiş. Ürəyi açılır nə açılır: 

"Ay bala, hərəsinin öz işi-gücü var, biri işə gedir, biri uşağını dərsə aparır. Kimisi də kefində-damağında. Eh... indi onların nəyinə lazımam. Oxutdum, böyütdüm, çörəkli, evli-eşikli elədim... Qoca kimə lazımdır ki... Evimə "propiska" elədim... Aldıqlarını aldılar, yediklərini yedilər...".

Ananın harayını, şikayətini sona qədər dinləyə bilmirəm. İşə tələsirəm. Vacib görüşüm var...

Lakin göz yaşlarımı boğa bilmirəm. Yanağımdan üzü aşağı süzülür. Mən belə olmadım. Anamın qulluğunda durdum. Həkiminə, sanatoriyasına apardım, palın-paltarını aldım. Bu, mənim borcum idi. Bu, Tanrının mənə verdiyi ən gözəl fürsət idi.

Tanrı... İndi fikirləşirəm ki, bəs o ana-atanı unudan, haqqını-zəhmətini yerə vuran, gedib eyş-işrətlə məşğul olan, nadan və əbləh, soysuz-köksiz birinə satan övladlar heç Tanrını tanıyırlarmı?  

O ananın duruşundan, əllərindən məlum idi ki, zəhmətkeş ana olub. Övladını pis yolla böyütməyib. Belə zəhmətkeş ananın haqqını danan övlad mütləq öz övladından görəcək, azdığı yolundan tapacaq.

Etməyin, belə etməyin! Ata-anaya xəyanət etmək olmaz. Bəzən ana-ata övladına görə oğurluq edir ki, övladı korluq çəkməsin. Əlbəttə mən bunun tərəfdarı deyiləm. 

Ancaq düşünürəm ki, belə zəhmətlə övladlar böyüdən ana niyə indi göz xəstəxanasına  əlindəki əsaya söykənərək, tək-tənha gedir?

Mən anasını satan övladdan dönərəm, üzünə baxmaram. Belə övlada öyüd-nəsihət etmək, məsləhət vermək də əbəsdir. Bəlkə də o qadının qızı və ya oğlu hansısa bir əxlaqsız ər və ya arvadı ilə məsləhətləşib, onu tək qoyublar. Qanı təmiz olan ananı əxlaqsız ərə və ya gəlinə satmaz. Anasını  atan, anaya qarşı olan yalnız əxlaqsız ola bilər. Ya da psixopat.

“Ədəbiyyat və incəsənət”

(04.04.2024)

Kubra Quliyeva, “Ədəbiyyat və incəsənət”

Dumanlıq əsasən kosmosda toz və qaz bulududur. Dumanlıqlar (dumanlığın cəmi) ulduzların əmələ gəldiyi, yaxud ölü və ya ölməkdə olan ulduzların yaşadığı bölgələrdir. Dumanlıqlar müxtəlif forma və ölçülərdə olur.

 (http://coolcosmos.ipac.caltech.edu) 

Dumanlıqlar əsasən kosmosda qaza bənzər kütlələrdir. Dumanlığa çevrilməmişdən əvvəl onlar böyük ulduzlardır, böyük quruluşlarına görə yüksək daxili təzyiq və temperaturlara görə kosmosa qazlar buraxırlar. Bu püskürmələr çox böyük və sürətlidir. Daha sonra qaz kütlələri birləşərək, temperaturu 15000 0C-dən çox olan və dumanlıq kimi tanınan qaz buludu əmələ gətirir. Belə dumanlıqlardan biri Rozet dumanlığı adlanır, bu dumanlıq adını qırmızı rənginə görə almışdır. Rozet dumanlığının qızılgüllə heyrətamiz oxşarlığı var, ona görə də bu ad verilmişdir. Bu, tam ayın sahəsindən demək olar ki, beş dəfə böyük olan böyük bir qaz kütləsidir. Onun diametrinin 130 işıq ili olduğu təxmin edilir. Qurani-Kərimdə də Roset dumanlığı təsvir edilmişdir. Uca Allah buyurur: “Göy yarılacağı və ləkələnmiş dəri kimi qırmızı rəngə çevriləcəyi zaman. (Rəhman surəsi, 37)

Yuxarıdakı ərəb dilindən tərcümədə

 “qırmızı qızılgül ol, ləkələnmiş dəri kimi” ifadəsi səmada görünən şəkli qırmızı qızılgüllə müqayisə edir. Bu təsvir oxşar görünüşə malik qırmızı göy cisimləri ilə, xüsusən də “Roset Dumanlığı” ilə sıx oxşarlıq daşıyır. Bu barədə 1400 ildən çox əvvəl müqəddəs kitab olan Quranda qeyd edilmişdir; Həqiqətən, bizim üçün bir nemətdir ki, üzərində düşünək. Bu bizə göstərir ki, Allah həqiqətən də kainatı yaradandır. Qurani-Kərimi bütün zamanların sonuncu kitabı olaraq nazil etmişdir. Quran elmi həqiqətlər kitabıdır, hər bir möcüzə Allahın varlığına və hidayətinə işarə edir.

“Ədəbiyyat və incəsənət”

(04.04.2024)

Heyran Zöhrabova, "Ədəbiyyat və incəsənət" 

Duman dağı dolanar,

Qiyamət olar.

Duman yola sallanar,

Müsibət olar.

Müsibət oluruq biz,

Səhv düşəndə yerimiz. 

Ümman gəmisi çayda

Oturar, üzməz!

Çay gəmisi, dağ boyda

Dalğaya dözməz!

Dözümsüz oluruq biz,

Səhv düşəndə yerimiz.

Muğan həsrət yağışa, 

Buludlar xəsis...

Yağış tökür Talışa,

Hey-hey gərəksiz...

Gərəksiz oluruq biz,

Səhv düşəndə yerimiz. 

 Küt bıçaq parıldayıb

Xırçıltı salıb.

Qılınc qında pas atıb

Qında korşalıb...

Heyf... korşalırıq  biz,

Səhv düşəndə yerimiz. 

Ağ biləklər, gül əllər

Tarlada qabar.

Bir qeyrətsiz yekəpər

Qızılgül satar.

Qeyrətsiz oluruq biz,

Səhv düşəndə yerimiz. 

Tarın pərdələrini

Düzənə qurban!

Yerdəyiş et birini,

Xaric vurarsan.

Xaric səslənirik biz,

Səhv düşəndə yerimiz. 

Bu gün Azərbaycan Dövlət mükafatları laureatı, əməkdar incəsənət xadimi, Azərbaycan Respublikası Prezidentinin fərdi təqaüdçüsü, xalq şairi Qabilin anım günüdür. 

Qabil Allahverdi oğlu İmamverdiyev 1926-cı il avqustun 12-də Bakı şəhərində anadan olmuşdur. 

Orta məktəbi bitirdikdən sonra 1944-1948-ci illərdə Azərbaycan Dövlət Pedaqoji İnstitutunun (İndiki Azərbaycan Dövlət Pedaqoji Universiteti) dil və ədəbiyyat fakültəsində ali təhsil almışdır. O, 1954-1956-cı illərdə təhsilini Moskvada Maksim Qorki adına Ədəbiyyat İnstitutunun ali ədəbiyyat kurslarında davam etdirmişdir. 

Əmək fəaliyyətinə 1949-1951-ci illərdə Yardımlı rayonunda və Bakı şəhərində orta məktəb müəllimi və Azərbaycan Dövlət Pedaqoji İnstitutunda laborant kimi çalışaraq başlayan Qabil 1951-1953-cü illərdə “Azərbaycan müəllimi” qəzetinin redaksiyasında şöbə müdiri, 1954-cü ildə “Kommunist” qəzeti redaksiyasında tərcüməçi-redaktor, 1957-1958-ci illərdə Azərbaycan Dövlət Televiziya və Radio Verilişləri Komitəsində ədəbi-dram verilişləri redaksiyasının məsul redaktoru, 1960-1972-ci illərdə “Ədəbiyyat və incəsənət” qəzetinin redaksiyasında poeziya şöbəsinin müdiri, 1975-1979-cu illərdə “Azərbaycan” jurnalı redaksiyasında ədəb işçi və baş redaktor müavini vəzifələrində işləmişdir.

Fəaliyyətlərinə görə o, bir sıra fəxri ad və medallarla, o cümlədən Azərbaycan Respublikasının ali dövlət mükafatları  “Şöhrət” və “İstiqlal” ordenləri ilə təltif olunmuşdur. 

Şair ədəbi fəaliyyətə 1944-cü ildə “Ədəbiyyat” qəzetində çap olunan "Gəl baharım” adlı şeiri ilə başlamışdır. Bundan sonra şairin müxtəlif illərdə “Səhər açılır”, "Mənim mavi Xəzərim”, "Küləkli havalarda”, Qoy danışsın təbiət”, “Vətəndaş sərnişinlər” və s. kitabları işıq üzü görmüşdür. 

Yaradıcılıq zirvəsi hesab edilən “Nəsimi” poeması ilə böyük rəğbət qazanan şairin “Səhv düşəndə yerimiz”, "Bakılı”, “Qarışdırma”, “Çörək”, “Təmizlik”, “Gülləbaran eylədilər”, “Nəsimi bazarında”, “Beşiyimdir - məzarımdır o mənim”, “Dağlar”, “Azərbaycan torpağı” və s. kimi şeirləri də oxucular tərəfindən ayrıca sevilir. 

Qabil İmamverdiyev 2007-ci il aprelin 4-də 81 yaşında vəfat etmiş, Fəxri xiyabanda dəfn olunmuşdur. 

Mən səni xatırlaram 

Xəzərin dalğaları 

Qalxanda-alçalanda. 

Külək qoşa çinarı 

Tərpədib aram-aram 

Həzin layla çalanda, 

Mən səni xatırlaram. 

Mən səni xatırlaram 

Ellərdə, obalarda 

Körpələr dil açanda. 

İlk qarda, ilk baharda 

Neçə-neçə arzu-kam 

Qönçətək gül açanda, 

Mən səni xatırlaram. 

Mən səni xatırlaram 

Zirvələri aşanda, 

Yaratmaq atəşilə 

Qaynayanda, daşanda. 

Hər qızıl telli səhər, 

Hər gümüş telli axşam, 

Mən səni xatırlaram. 

Mən səni xatırlaram 

Kürün sakit səsində,

Burulğanlı Arazın 

Üsyankar nəğməsində 

Qəlbinin vurğusunu 

Hiss edərəm, duyaram, 

Mən səni xatırlaram. 

Mən səni xatırlaram 

Durna keçəndə göydən, 

Quzular mələşəndə, 

Göz yaşaranda neydən.

Gəlib çoban qardaşın 

Boynuna qol salaram, 

Mən səni xatırlaram. 

Mən səni xatırlaram 

Desən də, deməsən də... 

Şe`rin dilimdə əzbər. 

Elləri vəsf edəni 

Haçan unudub ellər? 

Vətən məhəbbətinə 

Qəlbimdə sonsuz inam 

Mən səni xatırlaram. 

Mən səni xatırlaram 

Yaşıllıqlar içində 

Sarı yarpaq kimi yox, 

Gözdən uzaq kimi yox. 

İlham çiçəklərinə, 

Ümman diləklərinə 

Ürəyimdə ehtiram, 

Mən səni xatırlaram.

“Ədəbiyyat və incəsənət”

(04.04.2024)