“Ədəbiyyat və incəsənət” portalı Azərbaycan Yazıçılar Birliyinin katibi Səlim Babullaoğlunun tanınmış şair Əkbər Qoşalının 50 yaşına həsr etdiyi yazısını təqdim edir

Şairlər var obrazlarla danışır, təşbeh və məcazlarla; şairlər var hikmətlə danışırlar; şairlər var sükunət halıyla ətrafa sarılırlar, buna ruslar “sozersaniye” deyirlər; şairlər var nitqə sarılırlar, həmişə istənilən şairdən böyük olan xalqın dilinə-bir növ öz kiçik, məhdud reallıqları ilə böyük dilin arasındakı maneəni götürüb yazır, “canbir” olurlar dillə (bu o şeydi ki, “şüuraxını” deyir ədəbiyyatşünaslıq buna), bilmirəm, bilirlərmi-bilmirlərmi ki, obraz da, təşbeh də, məcaz da, hikmət də, ətraf da elə nitqdədir, lap düzü, sözüylə özü bir olan xalqın dilində. Əkbər Qoşalının “Çobanbayatı” poemasını oxuyar-oxumaz ağılma ilk gələn elə indiyəqədərki bu fikirlər oldu.

*

Biz poeziyanın “poemasız” dövründə yaşayırıq. Və xatırlamağa çalışıram, son iyirmi ildə hansı poemaları oxumuşam? Yadımda nələr qalıb? Qeyd dəftərçəmi, yaddaşımı vərərəqləyə-vərəqləyə sevdiyim poemaların natamam siyahısını çıxarıram: Zəlimxan Yaqubun, Vaqif Səmədoğlunun, Kəramət Şükürovun, Çingiz Əlioğlunun, Mübariz Məsimoğlunun – “Sürgün”, “Şəffaf balıq”, “Atamın məktublarına cavab”, “ Bayquş”, “Diaspora”, “Mühacir” poemalarını xatırlayıram… Biri də elə indi əlavə olundu: “Çobanbayatı”.

Heç vaxt bu qədər dərin bədii-etnoqrafik yükü olan poetik əsər oxumamışam. Özü də təcrübəm məni aldatmırsa, 3-4 fraqmenti çıxmaq şərtilə bütünlüklə birnəfəsə yazılıb əsər, sərbəstlə hecanın qəribə kombinasiyalarıyla təzahür edib.

Fikirləşirəm ki, əgər “Azərbaycanşünaslıq” üzrə təhsil proqramı olsaydı, axıcı, müasir və eyni zamanda xəlqi dillə yazılan bu əsəri “mütləq oxu” siyahısına salmaq lazım gələcəkdi. Burda nələr yoxdu?! Aşıq sənətinin “minimumları”, milli mətbəxin böyük bir “süfrəsi”, müxtəlif nəsillərin uğurlu-uğursuz taleyi, unudulmuş sözlərin dirçəlişi, iman, inam, liriklik, epiklik…

Və fikirləşirəm ki, şair Əkbər Qoşalı yalnız bu əsəri, yalnız və yalnız bir bu əsəri yazmış olsaydı, bəs edərdi. Əziz Əkbər Qoşalını bu gözəl əsər münasibətiylə təbrik edirəm, inanıram ki, bizim “ədəbi tənqid” adəti üzrə gecikməyəcək, əsər haqqında fikrini deyəcək.

*

Əziz həmkarım Əkbər Qoşalının 50 yaşı ərəfəsində yazdığım bu yazıda xatırlamağa borc bildiyim ikinci əsəri “Əziz Şuşa” şeiridir (bu əsərlə poemadan daha əvvəl tanışam). Gözəl Şuşa haqqında son iki ildə çoxlu bir-birindən fərqli, iste-dadlı, səmimi poetik əsərlər yazılıb və yenə də yazılacaq; bu əsərlərin hamısı bizim üçün əz azı Şuşanın xətrinə əziz olacaq. Amma Əkbərin şeirində qəribə bir deyiş vardı:

“Mənim qədim ölkəmin 

hər şəhəri əzizdir. 

Şəhərlər inciməsin, 

ancaq bu söz elə bil, 

sənin üçün yaranıb,

sənin üçün biçilib: 

Əziz Şuşa!”

İlk baxışdan poetik anlamda adi görünən bu sətirlərdə çoxumuzun şahidi oldu-ğumuz undulmaz bir fakt təsdiq tapırdı;Şuşa alınan gün və sonrakı günlər Ali Baş Komandanın dilindən səslənən “Əziz Şuşa” xitabının xüsusi bir enerjisi vardı ki, Əkbərin şeiri, misraları həmin enerjini özünə hopdurub sankı. Məhz bu xüsus şeiri “dokument” olmaqdan həm xilas edir, amma eyni zamanda o “fakt və dokumentlə” əlaqəni qırmadan onu bədiiləşdirir.

*

“Sözlərim yol çəkir, yol…”, “Sevinə bilirəm, Tanrım”, “Əlini ver əlimə” və başqa şeirlərini xatırlayıram Əkbər Qoşalının. Fikirləşirəm ki, ilk növbədə şair olan Əkbər Qoşalının sözləri yalnız yol çəkmir, həm də vətəndaş olmağın “yol xəritəsi”ni çəkir, necə ki, indiyəqədər bəlkə də tən yarısını ədəbiyyata, sözə bağladığı 50 illik ömründə həmişə çəkib.

*

Bu gün, şükür Allaha, Türkiyə ilə, digər türk dövlətləri, topluluqları ilə hamımızın əlaqəsi, ədəbi “get-gəli” var; sanki bir az hamı da qədimdən qədim “türkçü”dür, olsun, nolar. Amma mən 90-ların sonunu, 2000-ci illərin lap əvvəlini xaıtrlayıram. Və o illərdə türk arealının ədəbiyyat meydanları arasında tək bir körpüsalan görürəm. Ardıcıl, məqsədyönlü, həqiqi vətəndaş və istedadlı şair, ədəbiyyatçı kimi çalışan Əkbər Qoşalını.

Əziz dostum, səni 50 yaşın münasibətilə təbrik edirəm. Uzun və xoşbəxt yaşa!

Qoy vətəndaşlıq və şairlik adındakı kimi ömrünün bundan sonrakı illərində də qoşa olsun. Qalan sözlərimi şifahi deyərəm; bilirsən ki, şeir şifahi hadisədir, hətta yazılsa belə.

“Ədəbiyyat və incəsənət”

(27.03.2023)

Sabit Rəhmanın doğum gününə

Ötən gün Azərbaycan Sovet yazıçısı və dramaturqu Sabit Rəhmanın doğum günüydü, anadan olmasının 113-cü ildönümü idi. Olsun ki, ədəbiyyat kuluarlarında bu hadisə sükutla ötüşdü. Amma “Ədəbiyyat və incəsənət” portalı olaraq sizləri əmin edirik ki, Sabit Rəhman özü haqqında ucadan danışılmasını həqq edən yazıçı və dramaturqdur. Tək elə bir “Toy” komediyasına görə. Amma bundan əvvəl o, ən gözəl kino və teatr komediyalarının ssenari müəllifi kimi tarixdə qalıb. Tərcümeyi halı ilə sizləri tanış etdikdə onu kifayət qədər tanımayanlar təəccüblənəcəklər ki, bütün məşhur komedik tamaşa və filmlər bu şəxsə məxsus imiş ki. Amma öncə məhz “Toy” haqqında danışacağıq. O “Toy” ki, Sovet rejiminə qılıncının dalı və qabağı kəsdiyi bir dövrdə əsl toy tutmuşdu. 

Müasir Azərbaycan komediyasının yaranmasında və inkişafında xüsusi xidmətləri olan Sabit Rəhman məhz 1938-ci ildə “Toy” komediyasını yazır. 1937-ci ildəki dəhşətli repressiyalardan sonra yazılan bu komediya ilk baxışda adi gülüş toplusu idi, onu elə adi komediya kimi də qarşıladılar, halbuki “Toy”un əsl mahiyyətini bilmək üçün böyük bir imperiyanın süqutunu gözləmək lazım gəlirdi. 

“Toy” komediyası barədə ədəbiyyatşünas-tənqidçi Yaşar Qarayevin yazdıqlarına diqqət edək: “Mən həmişə heyrət edirdim ki, bu qədər şaqraq, şən və şux bir “Toy” 1937-ci ildən dərhal sonra 1938-ci ildə necə meydana çıxa və necə belə ucadan səslənə bilərdi?! Doğrudanmı, bu “Toy” - matəmdə bayram, vəba vaxtı işrət” idi?”

Sabit Rəhman ideal sayılan və təbliğ edilən sovet cəmiyyətinin nöqsanlarını gülə-gülə göstərsə də, əslində bu gülüşün arxasında bir insan taleyi dayanırdı. Özü “Toy” komediyasını yazandan sonra demişdi: “Mən öncədən bilirdim ki, yerim 37-ci ildə tutulan yazıçıların arasında olacaq. Lakin yazıçı borcumu yerinə yetirmək mənə üstün gəldi”.

Bəli, əsl yazıçı belə olar, haqsızlığa əsla susmaz. 

Sabit Rəhman XX əsr Azərbaycan ədəbiyyatında, mədəniyyət və incəsənətində mühüm yer tutan sənətkarlardandır. Yazıçı, dramaturq, kinossenarist kimi o dövrün ictimai-siyasi prosesləri onun əsərlərində öz əksini tapıb. Sabit Rəhmanın tamaşaları səhnəmizə yeni nəfəs, yeni mövzu və sağlam gülüş gətirib. 70 ildən çoxdur ki, səhnəmizdə “Toy”, “Xoşbəxtlər”, “Aydınlıq”, “Nişanlı qız”, “Hicran”, “Əliqulu evlənir” oynanılmaqdadır. Bütün bunlarsız Azərbaycan səhnəsinin nə qədər kasıb olacağını təsəvvür etmək isə o qədər də çətin deyil. Elə hər bayramda komediya ulduzlarımız Nəsibə Zeynalova, Səyavuş Aslan və Hacıbaba Bağırov triosunun ifasında “Hicran” tamaşasına teleekranlardan təkrar-təkrar baxmırıqmı? 

Sabir Kərim oğlu Mahmudov (Sabit Rəhman) 1910-cu il martın 26-da Şəkidə dünyaya gəlib. 1926-cı ildə “Molla Nəsrəddin” jurnalında “Şeyx Samit” imzası ilə dərc olunan felyetonu ədəbiyyat aləminə yeni bir istedadın gəlişindən xəbər verirdi. Ardınca 50-dən çox hekayə, “Vəfasız”, “Son faciə”, “Arzular” povestlərini, “Nina”, “Böyük günlər” romanları, “Hicran”, “Ulduz” musiqili komediyaları yazıdı, Sabit Rəhman daha çox səhnəmizin gülüşü və təbəssümü kimi sevildi. 

Sabit Rəhman təkcə nasir, dramaturq kimi yox, qeyri-adi istedadı, fərqli düşüncəsi, cəsarəti ilə kinossenarist kimi də uğur qazandı. Sabit Rəhmanın qələmindən çıxan “Arşın mal alan”, “O olmasın bu olsun”, “Koroğlu”, “Əhməd haradadır” filmlərinin ssenarisi təsadüfi deyil ki, kinossenarilərimizin ən gözəl nümunələrindən sayılır. Bunu vaxtı ilə “Arşın mal alan” filminin kinossenarisini oxuyan Üzeyir bəy Hacıbəylinin Sabit Rəhmana dediyi sözlər də təsdiq edir: “Başqası mənim gülüşlərimi hoqqabazlığa çevirə bilərdi, amma sən gülüşlərimə ekran üçün can vermisən”.

Sabit Rəhman 1970-ci il sentyabrın 23-də Bakıda vəfat edib.

Ruhu şad olsun!

Şəkildə: “Hicran” tamaşasından görüntü. (Kadr AzTV-nin efirindən götürülüb)

“Ədəbiyyat və incəsənət”

(27.03.2023)

“Ədəbiyyat və incəsənət” portalının Güney Azərbaycan təmsilçisi Əli Çağla xəbər verir ki, güneyli şair Hümmət Şəhbazinin «Bulud qonur gözlərinə» şeir kitabı Təbrizin «ydın sav» nəşriyyatı tərəfindən çap olunub.

İndiyədək tənqid və tənqidçilik sahəsində müxtəlif əsərlər və məqalələr müəllifi olan şair-yazıçı, bu dəfə 1991-2001-ci illər arasında yazdığı şeirlərindən seçim edərək şeir toplusu müəllifi kimi çıxış etdi. Şair şeir kitabına yazdığı önsözdə uğraşdığı tənqid sahəsini unutmayaraq yenə də o dövər şeirimizin sürdüyü yolları qısaca işıqlandırır. O, tənqid sahəsinə istiqamətlənmə səbəblərini və tənqidlə uğraşdığı səbəbdən şeirlərinin çap olmasını ikinci dərəcəli ahəmmiyyətə buraxdığını da açıqlayır:

1992-sə doktor Rza Bərahəninin çap olan üç cildlik «təla dər mes (misdə qızıl)» adında tənqid kitabını da oxudum. Bu kitab məndə ana dilli ədəbiyyatımızda tənqidin boşluğunu, və bu boşluğu doldurmaq duyğusunu oyatdı. Bu duyğunu gücləndirən başqa bir amil də oldu. Ədəbi yığıncaqlarda Fars dilində yazan Fars öyrəncilərinin qıcıqlandırıcı düşüncələri. Onların birinin verdiyi sual on il mənim qulağımda cingildədi: «Türk dilində də şeir yazmaq olarmı?»

Bu kimi təhqiredici sorğulara cavab axtarmaq üçün Hümmət Şəhbazi daha çox tənqidlə uğraşdı; bu məsələ onun şeirlərinin çap olmasını arxa plana salaraq gecikdirdi. Özü yazmışkən: «Tənqid mövzusuna birinci dərəcədə önəm vermək, şeir kitabımın çap olmasını ikinci və üçüncü dərəcəli əhəmiyyətə çevirdi». Önəm verdiyi tənqidi araşdırmalarını çap etdirdikdən sonra arxayınlığa çıxan yazar, şeir kitabını çap etməyin vaxtı çatıbdır deyə onları çap etmək qərarına gəldiyini də vurğulayır. Beləliklə «Bulud qonur gözlərinə» ilk şeir toplusu, şairin yuxarıda qeyd olan illərdəki şeirlərini çevrəyərək sıra ilə yazı tarixləri ilə çap olubdur.

BULUD QONUR GÖZLƏRİNƏ

Züv gedirdim qarlar üstündə

Göylərdə quş olub

Uçmaq sevinci ilə uçurdum

Mavi səmanı da ağ görürdüm qarlar kimi

Dünya sığınacaq yerdir

Gündüzlər, göyün işıqlı kölgəsində

Aylı gecələr,

Qucağını açır

Gözlərindən axan sevgi sehrinə

Qışın qırovlu qarları

Sevgini xıncır

Dişlərinin arasında

Hamı sığınan

Bu qışın qırovlu çağında

Bir serçə yolunu azır

Budaqların qarlı qucağında

Üşüyür

            Üşüyür

Və sığınmadan

Bulud qonur gözlərinə.

“Ədəbiyyat və incəsənət”

(27.03.2023)