“Ədəbiyyat və incəsənət” portalı şair Təranə Dəmirin yeni şeirlərini təqdim edir. Bir qədər kədər, bir qədər küskünlük, keşməkeşli dünyanı dərk etmək istəyi… Amma kədərə, dərdə əsla əyilməyən lirik ovqat…

 

 

Bu da bir gün olmadı,

Sazaqdan gəldi keçdi.

Xatirələr ağladı,

Yanaqdan gəldi keçdi.

 

Bir mən oldum, bir divar,

Hərənin öz dərdi var,

Məni tutan sevdalar

Uzaqdan gəldi keçdi.

 

Gah susdum, gah danışdım,

"Sənsizliyə alışdım",

Bu da bir aldanışdı,

Dodaqdan gəldi keçdi.

 

Savaş açdım, kiridim,

Buza döndüm, əridim,

Qələm dedi, mən dedim,

Varaqdan gəldi keçdi.

 

Ümidlərim qanadı,

Qırıldı qol-qanadım,

Bu gün də gün olmadı,

Sabahdan gəldi keçdi.

 

 

***

 

Vətən ana, vətən torpaq, vətən eşq,

Vətən qaya, vətən çiçək, vətən daş.

Vətən, Vətən bağırmaqla olmur e,

Heç bilirsən nə üstədi bu savaş?

Vətən söz yox, vətən anddı, vətəndaş.

 

Hər naləsi ürəyindən keçməli,

Hər ağrısı kürəyindən keçməli,

Məhəbbəti bələyindən keçməli,

Sevgi zorla alınmır e, a "qardaş",

Vətən söz yox, vətən anddı, vətəndaş.

 

Çəpərindən yolunacan vətəndi,

Tikanından kolunacan vətəndi,

Təpə-dırnaq bu ruh, bu can vətəndi,

Məndən keçir ayağına dəyən daş,

Vətən söz yox, vətən anddı, vətəndaş.

 

Damarından kafir qanı axdısa,

Taxtın-tacın axırına çıxdısa,

Ürəyində el qeyrəti yoxdusa

Elə get ki, dalınca da qara daş,

Vətən söz yox, vətən anddı, vətəndaş.

Vətən qaya, vətən çiçək, vətən daş!

 

 

***

 

Min düyündən, dağdan keçib,

Min dərdi adlayıb gəlib.

Min nalədən, ahdan keçib,

Min qəmi odlayıb gəlib.

 

Keçib duadan, qarğışdan,

Küləkdən, seldən, yağışdan,

Buz kimi soyuq baxışdan,

Nəfəsi çatlayıb gəlib.

 

Dərindən, dayazdan keçib,

İstidən,  ayazdan keçib,

Bahardan, payızdan keçib,

İlləri çırtlayıb gəlib.

 

Sarıyıblar, qanadıblar,

Güldürüblər, ağladıblar,

Dağa-dərəyə atıblar,

Yolları qatlayıb gəlib.

 

Neçə yol ölüb, dirilib,

Daşa-divara hörülüb,

Min dəfə solub, dərilib,

Çiçəyi çırtlayıb gəlib.

 

Odunda bişib bu sevgi,

Adında bişib bu sevgi,

Gözümdən düşüb bu sevgi,

Təzədən atlayıb gəlib.

 

 

***

 

Dərdin ən yekəsi unudulmaqdı,

Yadından çıxmaqdı dünyanın, atam.

Sən demə əcəlin adı var elə,

Sən demə təklikdən ölürmüş adam.

 

Gözün divarları-daşları gəzir,

Hər şey marağından, dadından düşür.

Fəsillər yerini dəyişir bir-bir,

Sevdiyin adamlar atından düşür.

 

Yadından çıxırsan qohumun, yadın,

Evinin qapısın döyən tapılmır.

Qahmar çıxdıqların yoxa çəkilir,

Sənə bir "günaydın"deyən tapılmır.

 

Yiyə durduqların yiyəsiz qoyur,

Qalırsan kimsəsiz bu göyün altda.

Özünü min yerdən tənələyirsən,

Ürəyin əzilir gileyin altda.

 

Yığırsan ağlına gələn nömrəni,

Telefon əlində susub durursan.

Gecənin yarısı tənhalığını

Bir yadın səsiylə ovundurursan.

 

Bu səssiz otaqda, bu qaranlıqda

Necə şirin gəlir bu səs, İlahi.

Elə asta-asta yalan deyirsən

Heç kimin ağlına gəlməz, İlahi.

 

Bax onda bilirsən unudulmusan,

Unudub sopsoyuq adamlar səni.

Unudub sevginə qonaq olanlar,

Unudub könlündə yatanlar səni.

 

Dərdin ən yekəsi unudulmaqdı,

Yadından çıxmaqdı dünyanın, atam.

Sən demə əcəlin adı var elə,

Sən demə təklikdən ölürmüş adam.

 

 

***

 

Bu gün də dolaşdım ayrılığı otaq-otaq,

Qapı-qapı, pəncərə-pəncərə.

Bir az yuxulu, bir az oyaq xatirələr

Asıldı boğazımdan,

 

Yanaqlarıma hopdu min ilin ağrısı,

Dodaqlarım içdi həsrətini dəniz suyu kimi,

İçdikcə susadım sənsizliyə, adam.

Sənə gedib çatdımı tənhalığın havası?

 

Əllərinin yadına düşdümü saçlarım?

Qəribsədinmi gecənin zülmətində?

Adımı qaranlığa pıçıldadınmı?

Burnuna yovşan ətri doldumu,

 

Barmaqların ağladımı varaqların arasında?

Ayrılığı ölçdümü ayaqların?

Sətir-sətir, misra-misra oxşadınmı təkliyini?

Qolların mənsizliyi qucaqladımı?

 

Gecənin səssizliyinə düşdümü qulaqların,

Gözlərin qaranlığı yordumu?

Ulduz-ulduz gözlədinmi səhəri və

Səhərin alatoranında bir yuxunun qanadında qondummu kirpiklərinə ?...

 

...Bu gün də sənsizliyə açıldı gözlərim,

Bu gün də adını pıçıldadım rəsminə:

– Sabahın xeyir…

Bu gün də günəşi öpdüm ikimizin yerinə...

 

 

***

 

Olum da bir yük imiş,

Çör çəkən nə çəkirmiş,

Yaxşı ki, O tək imiş,

Çoxun da çox dərdi var.

 

Göy tökür, Yer dənləyir,

Vurur, çıxır, cəmləyir,

Zaman ölüm dəmləyir,

Sağın da sağ dərdi var.

 

Min sual bir cavabdı,

Gəl də, get də hesabdı,

Könül vermək savabdı,

Yoxun da yox dərdi var.

 

Şeytanlar oyundadı,

Hərəsi bir dondadı,

Dağlar dağ hayındadı,

Bağın da bağ dərdi var.

 

Həqiqət çox uzaqdı,

Hardan tapaq bu vaxtı?

Gecələr qarabaxtdı,

Ağın da ağ dərdi var.

 

 

***

 

Elə bil ki, dəniz daşır səmadan,

Bu haçanın yağışıdı, İlahi?

Biz bilmirik, bəlkə elə bu yağış

Yazla-qışın barışıdı, İlahi?

 

Sazaqlardan diri çıxan bu torpaq

Gedib gəlib göy üzünə əl açır.

Orda bulud ürəyini boşaldır,

Burda dağlar, burda daşlar dil açır.

 

Yağış yuyur ağaçların saçını,

Meyvələrin üzü gülür budaqda.

Su içdikcə tumurcuqlar dirçəlir,

Bahar söz-söz şeirləşir varaqda.

 

Yağış deyil, buludlardan nur yağır,

Sehrlənir şeh altında göy otlar.

Göz yaşıyla öz eşqini torpağa

Damcı-damcı pıçıldayır buludlar.

 

Elə bil ki, dəniz daşır səmadan,

Bu haçanın yağışıdı, İlahi?

Biz bilmirik, bəlkə elə bu yağış

Yazla qışın barışıdı, İlahi?

 

***

Gör necə nur tökülür

Göylərin bənizindən.

Gəl dönək ulduzlara

Asılaq göy üzündən.

 

Burda bizi duyan yox,

Buralar bizlik deyil.

Bizim məhəbbətimiz

Dağlıq, dənizlik deyil.

 

Bu küçə, bu adamlar,

Bu şəhər bizə yaddı.

Bu qaranlıq gecələr,

Bu səhər bizə yaddı.

 

Burda sevgilər yalan,

Burda sözlər saxtadı.

Hardasa bir işıq var,

O da çox uzaqdadı.

 

Buralar bizlik deyil,

Burda bizi kim anlar?

Bizi duymaz sahillər,

Bu dənizlər, limanlar.

 

Bütün təmiz arzular

Göy üzünə dağılmış.

Yerdə sevgi nə gəzir,

Hamısı bir nağılmış.

 

Gör necə nur tökülür

Göylərin bənizindən.

Gəl dönək ulduzlara

Asılaq göy üzündən.

 

***

Bu ömrü kim yaşadı,

Kim ölür indi, Allah?

Bu od, bu ocaq iyi

Hayandan gəlir, Allah?

 

Bu necə alovdu ki

Tüstüsü göyə çıxmır.

Yanır ocağın altda,

Bəs səsi niyə çıxmır?

 

Kim qorxudub bu canı,

Ruhundan ayrı salıb.

Səsindən, harayından,

Ahından ayrı salıb.

 

Kim yazıb bu yazını,

Kim pozur görüm indi?

Gəlsin də yaxına O,

Gəlsin də Kərim indi.

 

Tutmur bu ağrıları

Ocaq da, od da, Allah.

Tök yükünü aşağı,

Üstündən adda, Allah.

 

 

***

 

Asılmışam gözündən,

Gecə, keç günahımdan.

Bu qaranlıq, bu zülmət

Küçə, keç günahımdan.

 

Bu dünya bir sınaqdı,

Gəl günah, get günahdı,

Qoşulmuşam nə vaxtdı

Köçə, keç günahımdan.

 

Yaşadım neçə ömrü,

Daş ömrü,çiçək ömrü,

Verdim bir qoca ömrü

Heçə, keç günahımdan.

 

Bu dünyada görəsən

Nə var ölümdən asan?

Canım da yox alasan

Əcəl, keç günahımdan.

 

***

 

Buludlar göy üzündən,

Ağaclar yerdən tutur.

Dalğalar dənizindən,

Zirvələr yeldən tutur.

 

Günəş səhərə aşiq,

Ulduzlar gecələrə.

Arzular xəyallara,

Xəyallar küçələrə.

 

Quşlar çöp yuvasına,

Arı pətəyə qaçır.

Göz yaşı kirpiklərə,

Sevgi ürəyə qaçır.

 

Payız xəzana vurğun,

Bahar çiçəyə möhtac.

Səhralar buludlara,

Çöllər küləyə möhtac.

 

Ləpələr qayalardan,

Dənizlər dağdan tutur.

Şairlər qələmindən,

Qələm varaqdan tutur.

 

 

***

 

Nə yaxşı bu şəhərlər,

Nə yaxşı küçələr var.

Nə yaxşı xatirələr,

Nə yaxşı gecələr var.

 

Darıxanda başını

Qatmağa yerin olur.

Təkliyin arasında

Ölüm də şirin olur.

 

Gəzirsən tənhalığı

O küçə-bu küçə sən.

Gülürsən, ağlayırsan?

Kimin nə vecinəsən.

 

Yanından gəlib keçir

Dərd alıb, dərd satanlar.

Baxırsan ki, heç yerdə

Xoşbəxt deyil adamlar.

 

Hamı nədənsə qaçır,

Ya harasa tələsir.

Özünü aldatmağa

Hərə bir küçə gəzir.

 

Hamı öz azarında,

Hamı öz qəmindədi.

Ürək dərd bazarında,

Dünya öz dəmindədi.

 

Nə yaxşı bu şəhərlər,

Nə yaxşı küçələr var.

Nə yaxşı xatirələr,

Nə yaxşı gecələr var.

 

“Ədəbiyyat və incəsənət”

(21.06.2023)

 

 

VAHİD MƏMMƏDLİNİN “ŞƏHRİZAD” ROMANI BARƏDƏ

 

 

“Ədəbiyyat və incəsənət” portalının “Ulduz” jurnalı ilə birgə “Biri ikisində” layihəsində  ədəbiyyatşünas, esseist Mətanət Vahidin özüylə söhbətini təqdim etdik, indi də Vahid Məmmədlinin yaradıcılığı ilə bağlı bir essesi ilə tanış olacaqsınız.

 

 

“Şəhrizad” – milli-tarixi yaddaş romanı, sənət və qadın idealının təcəssümü kimi

 

ADİ SHAKTİ               

      

          Vahid Məmmədlinin yüz ili qapsayan yaxın tarixi dövrün problemlərinin milli müstəvidə əks olunduğu, iblislərlə munislərin qarşılaşdığı “Şəhrizad” romanının ideya-məfkurə yükü əsasən üç istiqamətdə reallaşır:

          Milli-tarixi yaddaş məsələsi. Romanda hadisələr mürəkkəb və ziddiyyətli XX əsr Azərbaycanının 30-cu illərində cərəyan edir. İctimai-siyasi həyatda feodalizm münasibətlərinin burjua-kapitalist axarı ilə əvəzlənməsi, Rusiyada baş verənlərin ölkəmizə əhəmiyyətli təsiri, imperializmin müstəmləkəçilik siyasəti və bütün bunlara qarşı “xilaskar” bolşevizm hərəkatının yaranması, yayıldıqca, şüurlara hakim olduqca insanlara da qənim kəsilməsi bədii müstəvidə əksini tapdığından əsər bütün hallarda həm də yaddaş romanıdır – milli, tarixi, mədəni, kollektiv, fərdi yaddaş və s.

          “Qırmızı faciə Bakıya yaxınlaşmışdı” – “Şəhrizad” romanının bu ilk cümləsi Azərbaycanın mənəvi terrora məruz qalmasının, ictimai-siyasi, mədəni-iqtisadi sferalarda, sənaye və kənd təsərrüfatı sahələrində kommunist ideologiyasına xas üsul və vasitələrə üz tutan yeni quruluşun özü ilə miqyaslı bədbəxtliklər gətirdiyinin ifadəsidir. Romanda sürgün və həbslərin o qədər də intensiv olmadığı iyirminci illərdəki təşkilatlanma prosesi təsvir olunur, bir neçə cümlə ilə sənaye və kənd təsərrüfatında sosializm prinsiplərinin həyata keçirilməsi mexanizmi əksini tapır. Bəzən yeni quruluşun gətirdiyi dağıdıcı “quruculuq” işləri hər hansı obrazın dilindən ötəri səsləndirilərək gün üzünə çıxır.

          Mövcud sosial tərəqqi təliminə özünün məşhur sinfi mübarizə ideyasını gətirən bolşevik əxlaqı mənafeyini bəşəri dəyərlərə qarşı qoymaqla ən sonuncu pilləyə insanı yerləşdirir. Çünki sinfi mənafe onu şəxsiyyət və ya fərd olaraq görmür, qəbul etmir, bolşevik əxlaqı üçün insan sadəcə olaraq bir təbəqənin elementi, detalıdır. Bütün sovet xalqları kimi, Azərbaycan xalqı da partiya və dövlətin istəklərinə uyğunlaşmağa məcbur, tələblərini yerinə yetirməyə məhkum kütlədir. Vahid Məmmədli “Şəhrizad” romanında iki nəfərin sevgisi fonunda keçmişin hadisələrini təhlil predmetinə çevirərkən tarixin “şifahi ənənə”dəki bu obrazını əsas götürür və 20-30-cu illərdə sovet hökumətinin Azərbaycana gəlişi ilə bağlı baş verənləri olduğu kimi deyil, araşdırmalarının nəticələrini yazıçı təfəkküründən keçirərək əsərin əsas materialına çevirir. “Şəhrizad” romanında bəzən konkret tarix, gün, saat dəqiqliklə qeyd olunur,  müəllifin ata-babalarının bioqrafiyasından irəli gələn faktlar, baş verənlərin sənədliliyinin gerçəyi əks etdirdiyinə şübhə yeri qoymaması kimi bədii priyomla uydurma obrazlar, hadisə və detallar bir müstəviyə gətirilir. Romanda “tarixin payı çoxdur, yoxsa müəllif təxəyyülünün?” deyə axtarışa çıxmaq bihudə zəhmətdir.

          Hər bir individ iki bir-birindən tamamilə fərqli yaddaş tipinə malikdir: 1) xatirələrin şəxsiyyətin və ya şəxsi həyatın çərçivəsinə sığdığı fərdi yaddaş; 2) müəyyən məqamlarda sadəcə olaraq qrup üzvü kimi davranmağa sövq edən kollektiv yaddaş. Bu ikisi bir-birinə nüfuz etsə də, kollektiv yaddaş özünəməxsus qanunauyğunluqla inkişaf edərək əksər hallarda şəxsiyyətin fərdi yaddaşını ram edib özünə tabe edir, udur, özü ilə bütövləşdirir. Vahid Məmmədlinin “Şəhrizad” romanında əsas konflikt qırmızı komandirin əli ilə Şəhrizadı göstərib yanındakı yoldaşından sakitcə “bu qız kimdir?” soruşması və nişanlısı Talıbın dərhal tüfəngdən atəş açaraq onu öldürməsi epizodu ilə başlayır. Ümumiyyətlə, roman boyu bütün konfliktlərin kəskinləşmə səbəbi qadınlardır, daha doğrusu, yanlış kişilərin onlara aid olmayan qadınlara olan tutqusu. Romanda yeri gəldikcə adət-ənənələrdən də bəhs olunur. Oxucu şahid olur ki, bəzən kiçik qığılcımlardan doğan və fəlakətlərə səbəb olan insidentlərdə fərdlərin iradəsi şüuraltı olaraq kollektiv yaddaşa tabedir. Görməzdən gəlməyin, susmağın, tolerant yanaşmağın mümkün olduğu situasiyalarda belə, kollektiv yaddaş oyanıb özünü xatırladır və  ənənədən gələn nüanslara söykənərək bəzən böyük faciələrə səbəb olur. “Şəhrizad” romanında yaddaşların müharibəsi və ya mübarizəsini izləmirik, hər bir fərd kollektiv yaddaşa inanır və onun qanunlarına kor-koranə tutunaraq addım atır. Müəllif bu məsələlərə öz münasibətini yansıtmır, sadəcə, situasiyanı təsvir edir və səbəblərin doğurduğu nəticələri təqdim edir.

          Romanın bir “gizli qəhrəman”ı da tarix və folklorumuzun qovuşağında yerləşən, tarixi yaddaşımızda əfsanələşən Şuşa şəhəridir. Əsər boyu Şuşanın adı cəmi iki-üç yerdə çəkilir, lakin romanda azərbaycanlıların mənəvi təzahürünün parlaq obrazına çevrilmiş şuşalılar öz simasında doğma yurdun adını yaşadır, şərəfini qoruyur. Hadisələrin dinamik inkişafda cərəyan etdiyi, dialoqların üstünlük təşkil etdiyi “Şəhrizad” romanında milli-tarixi yaddaş daha çox müəllif təhkiyəsi ilə deyil, obrazların fikirləri, sözləri, hərəkət və davranışları vasitəsilə ifadəsini tapır.

          Milli ağrı yaddaşımız olan repressiya Çağdaş Azərbaycan ədəbiyyatında ictmai-siyasi prosesin ən əhəmiyyətli hadisəsi olaraq görülür və əksini tapır. Daha öncə repressiya haqqında Yusif Səmədoğlunun “Qətl günü”, Elçinin “Ölüm hökmü”, İsmayıl Şıxlının “Ölən dünyam” və s. kimi əsərlər yazılsa da, 90-cı illərdən sonra mövzuya maraq, təbii olaraq, artdı. Bunun səbəbi ölkəmizin müstəqillik əldə etməsi və bu vasitə ilə indiyə qədər naməlum qalan faktların üzə çıxması, repressiyanın səbəb və nəticələrinin geniş və hərtərəfli təhlil olunması idi. Vahid Məmmədlinin “Şəhrizad” romanının bu mövzudakı digər əsərlərdən əsas fərqi repressiyanın qadın üzüdür – o üzü ki, bütövlükdə qadın başlanğıcını simvolizə edir.

          Stalin repressiyaları əksinqilabi fəaliyyətdə, casusluqda, anti-sovet təbliğatında şübhəli bilinən, əsli-astarı olmadıqda zorla boynuna qoyulan, yeni düzənə ən kiçik etirazla belə qarşı gələn qolçomaqların təqibi, həbsi, əmək düşərgələrinə göndərilmələri, sürgün və  deportasiyalarla gerçəkləşirdi; bir addım sağa, bir addım sola, güllələnmə özünü yubatmırdı. Sosializm diktaturasının “mədəni inqilab” proqramına görə, ön plana çəkilən sinfi-siyasi münasibətlər əsasən ölkənin ali rəhbərlərini, ruhani və ziyalıları, bəyləri hədəf alsa da, nəticə etibarilə, repressiya alovu miqyası ilə bütün Azərbaycanı qarsmışdı. M.Ə.Rəsulzadə bolşeviklərin “milli Azərbaycan ruhunu çürütmək” istədiklərini və əvəzində “proletkult” mədəniyyət yaratdığını yazırdı, məqsəd, əlbəttə, nəsillər arsında mədəni uçurum yaratmaq, milli-tarixi yaddaşı silmək idi. Repressiya maşını millətin potensial imkanlarını, intellektual zümrəsini məhv edirdi. “Şəhrizad” romanında gənc şair Məlik Məftunun əmək qəhrəmanı Şəhrizada həsr olunmuş şeiri ömrünün yarıda kəsilməsi üçün bəhanə olur. Donosbaz Fərrux Söhbətov qisas almaq istədiyi Məlikin şeiri haqqında deyir: “Hmm... Əmək qəhrəmanı... O, bir bəy qızını, qırmızı komandiri öldürən qatı cinayətkarın həyat yoldaşını, əksinqilabçı quldurun bacısını tərənnüm edir. Deməli, Məlik Məftun bəyliyi, xanlığı, bizim düşmənlərimizi tərənnüm edir”. (s.91) Donos və iftiralara əsasən həbs olunub güllələnən Məlik Məftunun taleyi oxucuya Hüseyn Cavid, Əhməd Cavad, Hacı Kərim Sanılı, Qantəmir və repressiyanın qurbanı olmuş onlarla digər ədəbiyyat adamını xatırlatsa da, onu daha çox Mikayıl Müşfiqə bənzədirik – tumurcuq arzuları çiçək açmamış güllələnən nakam gənc şairə. Həyat və sevgi dolu işıqlı bir gəncin, istedadlı bir şairin ən inandığı dostları, çevrəsi üzünə durur, “təqsiri” təsdiqlənir və... Özü ilə bərabər sevgilisi Sənəmi də aparır: Məlik repressiyanın zəhərli gülləsinə qurban gedir, onsuz bir dünyanı istəməyən Sənəm isə Kürün sularına qərq olur. Totalitar rejimə, irticaya münasibətdə qətiyyətli mövqe nümayiş etdirən ziyalılarla yırtıcı zaman arasındakı qarşıdurmada birincilərin cismani məhvi, əslində, onların, “Şəhrizad” romanında olduğu kimi, Məlik Məftunların mənəvi qələbəsi idi...

          Romanda “bolşevizmin qara üzü” olan fərrux söhbətovlar, sevyan və çəltikovlar kimi fərdlərin öz maraqları uğrundakı çirkin manevrlərini, ictimai münasibətlərdəki konformizmi fonunda bütövlükdə şərə məruz qalmış cəmiyyətin bu prosesdəki mənəvi itkilərlə üzləşməsini  ürək ağrısı ilə izləyirik. Partiya diktaturası, şəxsiyyətə pərəstişin bərqərar olduğu Stalin sosialist modelinin formalaşdırdığı bütün bu siyasi-ideoloji proseslərin içərisində təkcə öz milli kimliyini deyil, sosialist realizminin tələbləri çərçivəsində həmçinin insanlığını qorumaq asan deyildi. Bu insanlar – Əmiraslan bəylər, Talıblar, İsmayıllar, Şəhrizadlar, Məliklər, Qəzənfərlər və digərləri yalnız quruluşla mübarizə aparmırdılar, bu quruluşun qurbanı olmamaq, çarxında üyüdülməmək üçün həm də öz nəfsləri ilə mücadilədə idilər. Romanda onların simasında görə bilirik ki, xarakter bitkin nəsnədir və milli düşüncə, qürur, xeyirxahlıq, mərhəmət kimi duyğular xeyrə xidmət edən, onu yaradan, formalaşdıran xüsusiyyətlərdir; əks cəbhədəki obrazlar isə şərin özüdür, sevgisi də qəlpdir, arzuları da çiydir, xəyalları da bulanıq...

          O münasibətlərdə ki motiv sevgi deyil, insanlar öz şəhvətinin əsiridir, orada nə insanlıqdan, nə ülviyyətdən, nə alilikdən söhbət gedə bilər – “Şəhrizad” romanı boyu bu düşüncənin izləri hər yerdə qarşımıza çıxır, xüsusən Zinik və Fərruxun simasında. “Sevgisiz yaşamaq həyat acısıdır. Bu acı ilə ömür sürənlər yanğılarını şəhvətlə söndürməyə çalışırlar. Sevgi bir dənizdir. Sevən insanlar o dənizə baş vurub ləpələrin sərinliyindən əbədi həzz alırlar. Sevgisiz insanlar cadar-cadar olmuş susuz torpağı xatırladırlar... Ara-sıra yağan yağışlar onları islatsa da, münbit torpaq olub gül-çiçək açmırlar, suya möhtac torpaq kimi qalırlar... Belələri sevgidən naümiddirlər... kiminsə onları nə vaxtsa sevəcəyinə inanmadıqlarından yalnız zor, özündən asılı vəziyyətə gətirmək belələrinin yeganə çıxış yoludur...” (səh. 150-151)

          Roman boyu Şəhrizadla Talıbın sevgisi xoşbəxtlik və ümid atmosferi yaratsa da, nakam sevgilər üzür, kədərləndirir: əsərdə Ayna İsmayılı sevsə də, İsmayıl onu sanki görmür, sevə bilmir; onun az qala ömrü boyu sevdiyi Şəhrizad Talıbı sevir; İsmayılın dərdindən dəli-divanə olan Aynaya isə ta uşaqlıqdan Məmmədrəsul cavabsız sevgisini böyüdür… Romanda İsmayıl öz ağasının qızını sevən mehtər oğludur. Lakin Şəhrizad öz əmisi oğlu Talıbı sevib ona ərə getdiyindən İsmayıl öz sevgisini ömürlük ürəyinə gömür, həyatı boyu nə başqa bir qadına könül verir, nə də başını qaldırıb sevdiyi, amma imkansız sevgisinin obyekti olan qadına gözucu baxır. Bədii detal mətndə müəllifin iradəsini ifadə edən podtekstdir. “Şəhrizad” romanında həyatla ölümün sərhədini müəyyənləşdirən adi məişət detallarından tutmuş, ədəbiyyat üçün klassikaya çevrilmiş bataqlıq (ölümün simvolu), çay (həyatın axışına işarə), cığır (həyat yolu) və s. kimi rəmzlərə, yuxu metaforasınadək hər şey mətnin poetikasına əhəmiyyətli təsir göstərir. İsmayılın həbsdən qaçarkən çayın axınına qarışıb həlak olması, Talıbın sağ-salamat sevgilisinin yanına qayıtması da rəmzidir: Talıbı gözləyən, ona qovuşmağa can atan, daim dua edən bir qadın vardı, İsmayılı isə məhz həmin qadın nə sevir, nə gözləyirdi. Bu üzdən də romanın bədii gerçəyi baxımdan onun ömrünün sonlanması qanunauyğunluqdur: sevgi xilaskar, sevilməzlik – ölümdür.

          Vahid Məmmədlinin obrazlar qalereyasında müxtəlif xarakterli insan tipləri birləşərək bütöv bir xalqın ümumiləşmiş obrazını verə bilir. “Şəhrizad” romanında xalqın və çağın obrazı məsələsini şərh etmək niyyətini Aqşin Yenisey belə əsaslandırır: “Məqsədim romanda hadisələrin baş verdiyi çağın özünün obrazını canlandırmaqdır ki, bu fikrə düşməyimin səbəbi də Vahid Məmmədlinin öz əsərində çoxsaylı qəhrəmanlar vasitəsilə müstəmləkə zülmünə məruz qalan ayrı-ayrı azərbaycanlıların deyil, əslində, bütöv bir XALQ-ın obrazını yaratmaq cəhdidir. Müəllif Xalqın obrazını yaradıbsa, biz də Çağın obrazını yaratmağa cəhd etməliyik”.

          “Şəhrizad” romanında bəzən lirik ricətlər, bəzən qəfil publisistik notlara köklənmələr, kiçik fəlsəfi-psixoloji haşiyələr mətni adi axarından çıxarsa da, tez də oxucunu əvvəlki ahəngə qaytarır. Fleşbəklərlə ara-sıra keçmişə ekskurs xarakterlərin açılması baxımından əhəmiyyətli yer tutur. Bu barədə Stalin obrazı, başına gələnləri xatırlaması, diktator təbiətinin səbəblərinin dərin qatlarda aranması xüsusi vurğulanmalıdır: “Bütün inqilabçılar ya əzilən bir ananın, ya da əzazil atanın övladlarıdır. Uşaqlıqdan özünə güvən hissi belələrində az olduğundan ilk başda düşdükləri mühitdə yalquzağa çevrilir, sonra isə kimlərəsə nəsə sübut etməyə çalışırlar. Bu əsnada onlar heç kimin etmədiyi risklər edir, haralarda ki bu risk nəticə verir, tezliklə onlar yaşıdlarından fərqli olaraq, daha güclü və qorxmaz olurlar. “Mən bacaranam, hamı görəcək mən kiməm” deyəcək yola çıxırlar...” (səh.232) Müəllif romanda Stalinin psixoloji portetini yaratmaqla, əslində, bütün diktator və faşistlərin beyinlərinin dərin qatlarına nüfuz edir,  yarımçıqlıq kompleksini, başqalarını əzərək, tapdalayaraq özünü tamamlamağa çalışdığını bir neçə cümləyə sığdırır: “Koba uşaqlıqdan bəri sübut etməyə çalışırdı ki, o hamının düşündüyü xəstə, qolunun biri o birindən gödək olan həmin uşaq deyil”. İstər-istəməz düşünməli olursan ki, doğrudanmı, zəiflik, gücsüzlük insanı minlərin, milyonların qətlinə fərman verəcək qədər qəddarlaşdıra bilir?

          Əsərdə repressiya bataqlığın, çayın gur axınının simasında günahsız insanları “udan”, məhv edən qanlı əjdahaya çevrilir. Stalin terroru haqqında mədəni-tarixi yaddaşın əksini tapdığı “Şəhrizad” romanı boyunca yaşanan bütün əzab və iztirablara rəğmən, sonda, lap nağıllarda olduğu kimi, xeyir qalibdir. Ümumiyyətlə, Vahid Məmmədlinin əsərlərində, demək olar, alternatv variant yoxdur – qalib tərəf həmişə xeyirdir; bu əsərlərdə cəhənnəmi görmək mümkün deyil, çətinliklər sonlanınca əbədi cənnət həyatı başlayır. Onun nəsrində, xüsusən romanlarında folklordangəlmə ənənə ən çox elə bu inam məqamı ilə bağlıdır – mətn nə qədər realist olursa-olsun, sonu nağılvari – mütləq xeyirin qələbəsi ilə tamamlanır: bütün situasiyalarda sevənlər qovuşur, etibarlar doğrulur, sədaqət zəfər çalır.

Sadalananlarla yanaşı, əlbəttə, oxucunu “əsərin adı niyə məhz “Şəhrizad”dır?” sualı düşündürür. Çünki zamanın maşınında çəkilən insan taleləri arasında müəllifin qabartdığı obraz Şəhrizaddır – Azərbaycan qadını, böyük mənada, sadəcə, qadın.

          Zərif və güclü. Vahid Məmmədlinin bütün nəsrindəki obrazlar qalereyasında qadınlar – haqqında ayrıca bəhs edilməyə layiqdir. Patriarxal ənənələrin hökm sürdüyü bir keçmişi ədəbi müstəviyə gətirib bu kontekstdə üstünlüyü qadına vermək “Şəhrizad” romanını fərqləndirən əsas xüsusiyyətlərdən biridir. Müəllifin digər əsərlərində olduğu kimi, bu romanında da qadın yaradıcı, qurucu və yaratdığını harmoniyada saxlamağa can atan varlıqdır, qoruyucudur, xilaskardır.

          V.Məmmədlinin Azərbaycan ədəbiyyatında ilk fentezi olan “Atropatena dastanı” trilogiyasını oxuyarkən də bu düşüncədəydim və təxminən belə bir fikri vurğulamışdım ki, əsərdə qadın – başlanğıcı, gücü, harmoniyanı ifadə edir. Eynisini və hətta daha artığını protaqonistin simasında “Şəhrizad” romanında da izləyə bilirik. Bəli, romanda keçmişin zamanın – xalqın – millətin obrazı nə qədər qabarıqdırsa, bir o qədər ağır və böyük vurğu qadınadır – Şəhrizad Azərbaycan qadınının milli yaddaşımızda yer etmiş ideal obrazının rəmzidir.

          Romanın əsas qəhrəmanı zərif, gözəl, ağıllı, iffətli, anlayışlı, bütün situasiyalarda ərinə – sevgisinə sadiq, ideal bir obrazdır. Şəhrizadın simasında təbiətən qadının fitrətində mövcud olan humanist başlanğıca, xeyirxahlıq və zərifliyə vurğu edilir, baxmayaraq ki, kritik situasiyalarda o, dişi canavara çevrilməyi də bacarır. Şəhrizadın xeyirxahlığı, humanizmi, əsər boyu bəzən hətta gərəyindən çox vurğu edilən zərifliyi, gözəlliyi, bir növ, romandakı siyasi-tarixi fonla kontrast təşkil edir. Şəraitsizlik, əzablar onu qəddarlaşdırmır, dəyişmir. Başqa sözlə, Şəhrizad sürgündə, əzablı yollar keçəndə belə, insan qalmağı bacarır, təbiətən xarakterindəki humanizmdən uzaqlaşmır. Nəticə etibarilə, Şəhrizadın simasında qadın əbədi xeyirin, gözəlliyin, qələbənin, sevginin, yaxşılığın simvoluna çevrilir.

          Şəhrizad sadəcə zahiri görkəmi etibarilə gözəl qadın deyil, damarlarında Şuşa bəylərinin qanı axan qürurlu, kübar, mədəni olduğu qədər də yeri gələndə sərt qadındır. Əgər romanın əvvəlində Şəhrizad atası və altı qardaşının qoruma və himayəsində olan ərköyün bir bəy qızıdırsa, az sonra başlarına gələnlər onu ailəsinin həm xanımı, həm qulluqçusuna çevirir – dünən xidmətində dayanan qadınlar artıq onun iş yoldaşları, tay-tuşudur, daha ona “xanım” deyə müraciət etmir, “bacı” çağırırlar. Şəhrizad asi olmur, taleyin qədərini təmkinlə qarşılayır. Növbəti mərhələdə isə o, sürgündədir və yenə xarakterinin əsasındakı yaxşılıq, xeyirxahlıq onu tərk etmir.

          Müəllif qatardakı əzab-əziyyətləri uzun-uzadı anlatmır, romanda məqsəd bu olmadığından “Sürgün yerinə çatmağın özü də bir xoşbəxtlik idi”. cümləsi əksəriyyət üçün gedər-gəlməz səfərin məşəqqətlərini ifadə edə bilir. Sürgün düşərgələrində çirkin və ya gözəl, fərqi yoxdur, sadəcə qadın olmaq sürəkli təqiblərə məruz qalmaq demək ikən, ağlı başdan aparacaq qədər gözəl qadın üçün qurdların hücumundan özünü qorumaq məşəqqətdir. Müəllif öz protaqonistini hər cür ekstremal situasiyada təsvir etməklə, onun hərtərəfli, dolğun, bitkin obrazını yaradır. Lap balacalığından Şəhrizadın qəfəsdə quş görəndə onu mütləq açıb buraxması detalı onun ömür boyu azadlıq carçısı olduğu, xilaskar obrazını vurğulayır. Hələ sürgündən öncə həbsdə olarkən Şəhrizad intihara cəhd edərək özünü kəlağayısından assa da, parça onun ağırlığına dözməyib ikiyə bölünür və qadın yerə dəyib yarımcan olsa da, sağ qalır. Onunçun düşmən əlində əsir olmaqdansa həyatından vaz keçmək daha dəyərlidir.

          Sürgündə özünü ətrafdakıları dəhşətə gətirən şiddətli qışqırıqla qoruyur və bunun özündən asılı olmadığını, bağırtının ürəyindən qopduğunu deyir. Yəni dolayısı ilə yenə onu hansısa fövqəlqüvvə qoruyur. Bəzən Şəhrizad özünün belə təəccüb etdiyi qədər gələcəyi hiss edir. Onun timsalında özünü qorumaqdan ötrü üst-başından üfunət qoxusunun gəlməsi üçün əlindən gələni edən Şükriyyənin iztirab və ağrılarını da duyuruq, Müşfiqindən ayrılıb həbs olunduğu üçün ağlını itirən Dilbərin dəlicə çığırtılarını da eşdirik. Şəhrizad repressiyaya məruz qalmış Azərbaycan qadınının ümumiləşdirilmiş obrazıdır, lakin yalnız repressiyaya məruz qalan yox, bütün çətin situasiyalarda – özünü qorumaq məqamı gələndə qəzəbindən güc alan qorxmaz, mərdanə və ən əsası, hər zaman sevgi(li)sinə sadiq.

          “Şəhrizad” romanında Aybikənin simasında məkrli, sevgisiz, hesab-kitablı qadın obrazına da rast gəlirik və onun xəyanətə meyilliliyi də, paxıllığı da psixoloji keçmişinə nüfuz edilərək əsaslandırılır.  Sürgündə tanış olduğu Tamara, Aybarşa, Aybikə nəinki öz çarəsizliyinə baxmayaraq, onlar üçün də ümid işığına çevrilən Şəhrizad qədər güclü deyillər, hətta çox zəifdirlər. Şəhrizadın simasında görürük ki, insan başqasının ağrısını duyub ona çarə qılmağa çalışdığı müddətcə əsl insandır. Sürgün gözəlliklərin məhv olduğu məqamdır. Romanda bu həyat tərzi bütün çirkinlikləri ilə təsvir olunmur, çünki müəllifin məqsədi sürgün həyatını göstərmək yox, bu fonda qadına fokuslanmaqdır. Sürgün əzabı və məhrumiyyətlər fonunda Şəhrizad obrazı daha da aydınlanır, xarakteri bariz bir şəkildə oxucunun gözü önündə canlanır.

          “Şəhrizad” romanının qəhrəmanları yalnız rifah içində ikən sevənlər deyillər, hər cür çətinliyin, ağrının ortasında tək sığınacaqları sevgidir. Hətta bu sevgi onları həyata daha çox bağlayır, fədakarlıqlara, qəhrəmanlıqlara sövq edir, ümidlərin sarsılmasına, inamın qırılmasına imkan vermir. Şəhrizad – qadın özü də fərqində olmadan Talıbın – kişinin ilham pərisi, xoşbəxtlik qaynağı, ümid və inamının mənbəyidir.  Vahid Məmmədlinin digər əsərlərində olduğu kimi, bu romanında da qadın – azadlığın, səadətin, həyatın simvoludur.

          Ən çətin məqamlarda insanları ayaqda tutan, güc verən inam hissidir. Sürgündə ərinin həbsdən qaçdığını, onunla görüşdüyünü artıq etiraf etdiyini deyib Şəhrizaddan da etiraf tələb etsələr də, o, dediyindən dönmür, israrla əri ilə görüşmədiyini təkrarlayır. Çünki sevgilisi – əri Talıba da özü qədər güvənir, ölümü bahasına olsa belə, onunla görüşdüyünü boynuna almayacağını bilir. Bu iki insan arasındakı qeyd-şərtsiz inam, etibar, sadaqət onların xilası üçün həlledici rol oynayır.

          Vahid Məmmədlinin, ümumiyyətlə, bir çox mətnlərinə xas nağıl estetikası və poetikası bu roman üçün xüsusilə keçərlidir. Şəhrizadın öncəgörmələri, kritik məqamda dəhşətli qışqırtısı nağılvari möcüzələrdir. Təbii ki, gerçəklik bu kimi möcüzələrdən xali deyil və real həyatımızda bunlara bənzər yüzlərlə nümunə saymaq mümkündür. Lakin “Şəhrizad” romanındakı möcüzələr də xilasa, qurtuluşa xidmət edir, bu hallarda ümidin möcüzəyə qaldığını izləyirik və o baş verir, çünki möcüzə yalnız ona inananları tapar. Bu möcüzələr məhz Şəhrizadı tapır, bununla müəllif onu fövqəlgüc olaraq mənalandırır.

          Bu romanda qadın xilaskardır, öc alan, sadiq qalan sədaqət rəmzidir. Həm də yalnız Şəhrizadın deyil, həmçinin atası və bacısının qisasını alan Aynanın, sevgilisi  Məlikdən sonra yaşaya bilməyib intihar edən Sənəmin, İsmayıl onu sevməsə də, öz eşqinə həmişə sadiq qalan Xoşqədəmin simasında. Əlbəttə, romandakı obrazların bu və ya digər  situasiyalardakı seçim və davranışları müzakirə mövzusu ola bilər, lakin biz burada  motivlərə əsasən dəyərləndirməyə fokuslanırıq.

          Sənət xilaskardır. Şəhrizadı və sevgilisini sürgündən xilas edən sənətdir - əsərin estetikası, harmoniyasıdır. “Şəhrizad” romanının ikinci adı “Stalin üçün xalça”dır, başqa sözlə, əsərin bir qəhrəmanı qadın, digəri xalça sənətdir. Şəhrizad minlərin qətlinə bais olan cəlladın rəsmini xalça üzərində əbədiləşdirərkən təbəddülat keçirir, bu məsələ onun üçün “olum, ya ölüm?” dilemmasına çevrilir. Lakin məcburiyyətdən toxuduğu xalça onun xilas yolu olur.

          Romanın ikinci adı və paralel qayəsi onun intermedial qatı, hədəfidir. Qarabağ çeşnisində toxunmuş Stalin xalçası naxışlarının gözəlliyi, fövqəladəliyi ilə gözü, könlü oxşayır. Şəhrizadın xəyalən söhbətləşdiyi Stalin deyir: “Əlbət ki, mən də əbədi deyiləm, bu dünyada qalmayacağam. O zaman ən azından, sənin toxuduğun bu xalça qalacaq. Bu xalça nə qədər gözəl olsa, mən də tarixdə bir o qədər qalacam. İnsanlar heykəllərimi, qurduğum dövləti məhv edəcəklər, amma xalçaları məhv etməyə əlləri gəlməz...” (s.228 ) Romanda tarixdə ad qoyan ən qəddar başkəsənlərdən biri olan Stalin həyatda əbədi qalmağın tək yolu kimi sənəti görür. Burada xalça, ümumiyyətlə, sənətə münasibətin təcəssümü, əbədinin yalnız sənət olduğuna vurğudur.

          Tarixi gerçəklikdə Stalinin 70 illiyi münasibətilə toxunmuş xalçanın zamanı, müəllifləri bəlli olsa da, “Şəhrizad” romanında sənədlilik, tarixilik və uydurmanın sərhədləri silinərək yeni reallıq yaradılır. Burada həmin xalçanın müəllifi şuşalı bəy qızı Şəhrizaddır və tarixin ən qorxunc obrazlarından olan qaniçən Stalin sənətə ehtiramı səbəbilə bu xalça müəllifini tanımadan əlindən aldığı azadlığı ona geri qaytarır. Bu məqamda Vahid Məmmədlinin “Şəhrizad” romanı vasitəsilə ilhamlandığı “Min bir gecə” nağılları ilə paralellər aparmaq yerinə düşür, çünki repressiya dövründən bəhs edən romanın və ideal qəhrəmanının adı təsadüfən seçilməyib.

          “Min bir gecə” nağıllarında böyük əksəriyyətin gözdən qaçırdığı məqam bu mətnlərdə müxtəlif janrlı çoxsaylı mətnlər (nağıl, əfsanə, pritça, şeir, atalar sözü, tapmaca, nəğmə, şeir) vasitəsilə maariflənmə, oxuma-yazma təbliğinin qırmızı xətt kimi keçməsidir və burada, nəticə etibarilə, xilasedici olan sözdür, sənətdir. Vahid Məmmədlinin “Şəhrizad” romanında da eynilə sənətin xilasedici olduğuna vurğu edilir.

          Xalça Stalinin xoşuna gəlməsəydi, müəllifinin ölüm hökmünü verəcəkdi, eynən Şəhrizadın nağıllarını şah bəyənməsə, onu öldürəcəyi kimi. “Min bir gecə nağılları”nda nağılın ən maraqlı yerində davamını axşama saxlayan Şəhrizad qadınları qəddar Şəhriyarın qurbanı olmaqdan xilas edirsə, romanda Şəhrizadın istedad və qabiliyyəti özünü, sevgilisini və Taxtabayı ölümdən, həbsdən xilas edir. “Nağıllar”da Şəhrizad şahın əsiridir, nağıl danışmağa başlayıb onu sonraya saxladığı müddətcə isə Şəhriyar şah öz marağı ilə Şəhrizadın, sözün, sənətin əsiridir. Vahid Məmmədlinin romanında Şəhrizad xalçanı toxuduğu müddətdə Stalinin əsiri idi, xalça hazır olduqdan sonra isə onu toxuyan, yaradan Şəhrizad azaddır, Stalin onun, xalçanın, sənətin əsiri, vurğunudur.

          Göründüyü kimi, Vahid Məmmədlinin “Şəhrizad” romanında müxtəlif kulturoloji ənənələrdən yaranan, biri digərini güzgü kimi əks etdirən folklordangəlmə və müəllifin yaradıcı fantaziyasını əks etdirən artefaktlar eklektik vəhdət deyil, milli-mədəni yaddaşın ilkin mənalarını dərk etməyə yönəlmiş polifonik bütövlükdür. Nəticə etibarilə, zahirən repressiyadan bəhs edirmiş kimi görünən “Şəhrizad” romanı milli-mənəvi ideallarla yanaşı, təbiətin qadın başlanğıcı və sənət qarşısında təzim aktına çevrilir.

 

“Ədəbiyyat və incəsənət”

(21.06.2023)

 

 

BU GÜN 4-CÜ İŞ GÜNÜDÜR

 

Ölkənin əsas musiqi hadisələri sırasında yer alan “Muğam aləmi” VI Beynəlxalq Musiqi Festivalı davam edir. 

İyunun 25-i başa çatacaq Musiqi Festivalı Heydər Əliyev Fondu və Mədəniyyət Nazirliyinin təşkilatçılığı, Elm və Təhsil Nazirliyinin, Azərbaycan Milli Konservatoriyasının dəstəyi ilə keçirilir. Festivalda Azərbaycanla yanaşı, Misir, Özbəkistan, Tacikistan, İordaniya, İran, Hindistan, Əfqanıstan, Pakistan və hətta Yunanıstandan gəlmiş muğam ifaçıları mükafalar uğrunda yarışırlar. 

 

“Ədəbiyyat və incəsənət” portalı xəbər verir ki, festivalda ölkəmizi aprelin 24-27-də keçirilmiş Milli Muğam Müsabiqəsinin qalibləri təmsil edir. Festival çərçivəsində Bakı, Ağcabədi və Şuşa şəhərlərində müxtəlif konsertlər təşkil olunacaq.

Son illər Azərbaycanda muğamın qorunması və inkişafı istiqamətində böyük işlər görülüb. Azərbaycanın Birinci vitse-prezidenti Mehriban Əliyevanın milli mədəniyyətimizə, muğam sənətinə göstərdiyi dəstəyin və bu istiqamətdə aparılan işlərin nəticəsidir ki, Azərbaycan muğamları 2008-ci ildə UNESCO-nun Bəşəriyyətin Qeyri-maddi İrsi üzrə Reprezentativ Siyahısına daxil edilib.

Xatırladaq ki, Mehriban Əliyevanın rəhbərlik etdiyi Heydər Əliyev Fondunun təşəbbüsü ilə 2009-cu ildən Milli Muğam müsabiqələri və Beynəlxalq Muğam festivalları təşkil olunur. Bu layihələr milli sərvətimiz olan muğamı dünya mədəniyyəti kontekstində bir daha nümayiş etdirmək və yaşatmaq məqsədi daşıyır.

Biz festivalın gündəliyini və gözlənilən nümayişləri vaxtaşırı olaraq sizlərin diqqətinizə çatdırmaqdayıq. 

 

18 İYUN

Festivala Heydər Əliyev Sarayında “Alim Qasımov və onun qonaqları” adlı konsertlə start verilib. Konsertdə dövlət və hökumət rəsmiləri, tanınmış elm və mədəniyyət xadimləri, eləcə də muğamsevərlər iştirak ediblər.

Konsertdə muğamı müasir musiqi cərəyanları ilə sintez edən görkəmli xanəndə, Azərbaycan Respublikasının Xalq artisti Alim Qasımov, Əməkdar artist Fərqanə Qasımova, Əfqan rübabı və Hind sarodunun dünyaşöhrətli ifaçısı Daud Xan Sadozai, xoreoqraf, muğamla rəqs hərəkətlərini sistemləşdirən tədqiqatçı, 2004-cü ildə Kraliça Elizabetin “Almaz” medalına layiq görülən Saşar Zərif və Türkiyənin xalq musiqi sənətçisi Senem Akdemir çıxış ediblər.

“Alim Qasımov və onun qonaqları” adlı konsertdə əsrarəngiz ifalar gecəyə gələnlərə xoş duyğular bəxş edib.

Qeyd edək ki, festivalın birinci günü həm də Milli Konservatoriyada Xalq artisti Ənvər Sadıqov və Əməkdar artist Emil Əfrasiyabın konsertləri keçirilib.

 

19 İYUN

Festival Beynəlxalq Muğam Mərkəzi, Milli Konservatoriya və Daş Salnamə Muzeyində Azərbaycandan Əməkdar artist Elçin Şirinov və bir sıra muğam ifaçılarının, Əfqanıstandan Daud Khan Sadozai və İrandan Mahan Mirarabın konsertləri ilə davam edib.

İyunun 19-da habelə Azərbaycan Milli Konservatoriyasında Beynəlxalq Muğam Müsabiqəsinin birinci turunun ilk mərhələsi təşkil olunub. 

Beynəlxalq Muğam Müsabiqəsi xanəndə və instrumental ifaçılıq kateqoriyaları üzrə təşkil edilib. Müsabiqənin xanəndə və instrumental ifaçılıq kateqoriyaları üzrə münsiflər heyətinin sədri, Milli Konservatoriyanın rektoru, Xalq artisti Siyavuş Kərimi, üzvləri isə Böyük Britaniyadan tanınmış musiqi nəşri olan "Songlines" jurnalının baş redaktoru Simon Broughton, İraqdan musiqiçi, ud ifaçısı, UNESCO-nun Sülh Artisti Nasir Şamma (Naseer Shamma), Özbəkistandan "Soqdiana" Dövlət Ənənəvi Alətlər Kamera Orkestrinin yaradıcısı və dirijoru Firuzə Abdurahimova, Türkiyədən Beynəlxalq Ənənəvi Musiqi Şurasının Türkdilli Dünya Musiqisi üzrə tədqiqat qrupunun sədri Abdullah Akatdır. 

Beynəlxalq Muğam Müsabiqəsində Azərbaycanla yanaşı, İran, İsrail, Özbəkistan və Türkiyədən ümumilikdə 22 ifaçı iştirak edir. Birinci yer uğrunda instrumental ifaçılıq kateqoriyası üzrə 12, xanəndəlik kateqoriyası üzrə isə 10 ifaçı mübarizə aparır. 

Müsabiqədə ölkəmizi instrumental ifaçılıq kateqoriyası üzrə 5, xanəndəlik kateqoriyası üzrə isə 4 ifaçı təmsil edir. Xanəndəlik kateqoriyasında Mirəli Sarızadə, Xəyal Hüseynov, Zümrüd Məmmədova, Daşqın Kürçaylı, instrumental ifaçılıq kateqoriyasında isə Vaqif Təhməzov, Cahandar Mikayılov, Bayraməli Əliyev və Soltan Nadirov Milli Muğam Müsabiqəsində ilk 3 yeri tutmuş ifaçılardır. İnstrumental ifaçılıq kateqoriyası üzrə ölkəmizi təmsil edən digər ifaçı Anar Vəlizadə isə Milli Konservatoriyanın tələbəsidir.

Müsabiqə üzrə ilk dinləmələr instrumental ifaçılıq kateqoriyası üzrə aparılıb. Bu kateqoriyada püşkatmada adları çıxan 6 iştirakçı - Bayraməli Əliyev, Sultan Nadirov, Vaqif Təhməzov (Azərbaycan), Zilola Ruziyeva, Jahongir Otamurodov, Shoxijohan Yoriev (Özbəkistan), xanəndəlik kateqoriyası üzrə olan püşkatmada isə 5 iştirakçı - Daşqın Kürçaylı, Zümrüd Məmmədova (Azərbaycan), Mohiçehra Şahmurotova, Ramziddin Ergashev, Dostmurod Negmurodov (Özbəkistan) öz ifalarını təqdim ediblər. 

 

20 İYUN

“Muğam aləmi” VI Beynəlxalq Musiqi Festivalının üçüncü günü də zəngin proqramla yadda qalıb. Həmin gün muğamsevərlərə festival çərçivəsində təşkil olunan beynəlxalq elmi simpoziumda iştirak etmək, Beynəlxalq Muğam Müsabiqəsini, həmçinin muğam kompozisiyasından ibarət fotosərgini izləmək, “Səmimi muğam” konsertini dinləmək imkanı yaradılıb. 

Şirvanşahlar sarayında təşkil olunan “Səmimi muğam” konserti çərçivəsində hər musiqiçi ifasını öz dinləyicisi ilə üzbəüz təqdim edib. Bu konsertdə Azərbaycan Milli Konservatoriyasının tələbələri çıxış ediblər.

Aytən Rüstəmli kamançada “Bayatı-Şiraz”, Kamal Şükürov tarda “Şur”, Baloğlan Qafarov kamançada “Xaric-segah”, Nağızadə Gülnar kamançada “Şur”, Araz Fətəliyev balabanda “Şur”, Abuzər Əsgərli kamançada “Mahur - hindi”, Hüseyn Nağıyev isə kamançada “Şur” muğamlarını məharətlə dinləyicilərinə çatdırıblar.

Növbəti ifalar iyunun Kamera və orqan musiqisi zalı, Beynəlxalq Muğam Mərkəzi, Milli Konservatoriyada dinlənilib. Həmin məkanlarda Azərbaycandan Xalq artisti Səkinə İsmayılova, Beynəlxalq müsabiqələr laureatı Etibar Əsədli, Hindistandan Vasumathi Badrinathan və Jyotsna Srikanth, Malidən Kankou Kouyatenin çıxışları olub. 

İyunun 20-də müsabiqənin birinci turunun növbəti mərhələsində isə instrumental ifaçılıq kateqoriyası üzrə digər 6, xanəndəlik üzrə 5 ifaçının dinləmələri təşkil edilib. 

Qeyd edək ki, müsabiqədə dinləmələrdən sonra ikinci tura keçən ifaçılar arasından qaliblər seçilib. 

 

21 İYUN

Festivalın növbəti günü - bu gün – iyunun 21-də Azərbaycan Dövlət Mədəniyyət və İncəsənət Universiteti nəzdində fəaliyyət göstərən “Cadenza” Orkestrinin, piano ifaçısı Tural Rafaelin, İordaniyadan Macadi Nahhas, Özbəkistandan İlyos Arabov, Tacikistandan Sardor Soliyevin ifaları gözlənilir.

Müsabiqənin ikinci turu bu gün - iyunun 21-də keçiriləcək. 

 

22 İYUN

Beynəlxalq Muğam Mərkəzində Misirdən Mustafa Said və “Asil” ansamblı, Milli Konservatoriyada Azərbaycandan Firudin Həmidov, Hindistandan Varijashree Venugopal, Jyotsna Srikanth, Kamera və orqan musiqisi zalında Yunanıstandan “En Chordais” ansamblı iyunun 22-də səhnəyə çıxacaq.

 

24 İYUN

İyunun 24-də Heydər Əliyev Mərkəzində Üzeyir Hacıbəyli adına Azərbaycan Dövlət Simfonik Orkestrinin, Milli Konservatoriyada Xalq artisti, xanəndə Teyyub Aslanov və piano ifaçısı Nicat Aslanovun konsertləri keçiriləcək.

 

25 İYUN

Festivalın sonuncu günü – iyunun 25-də Müslüm Maqomayev adına Azərbaycan Dövlət Akademik Filarmoniyasında “Muğam aləmi”nin bağlanış mərasimi olacaq. Burada festival çərçivəsində keçirilən Beynəlxalq Muğam Müsabiqəsi qaliblərinin mükaftlandırılmasından sonra konsert təqdim ediləcək.

 

Festival çərçivəsində Ağcabədi şəhərində muğam ifaçılarının iştirakı ilə konsert təşkil ediləcək. Mədəniyyət paytaxtımız Şuşada müxtəlif məkanlarda muğam və poeziya ifaları olacaq. Festival günlərində Beynəlxalq simpozium keçiriləcək, İçərişəhərdə instrumental muğamlar təqdim ediləcək, 24 saat ərzində eyni məkanda bir-birini əvəz edən 24 qrupun ifasında muğam marafonu və açıq havada “Muğam saatı” təşkil olunacaq.

Müsabiqənin xanəndə və instrumental ifaçılıq üzrə qaliblərini Azərbaycan, Böyük Britaniya, İraq, Özbəkistan və Türkiyədən olan beynəlxalq münsiflər heyəti seçəcək.

 

“Ədəbiyyat və incəsənət”

(21.06.2023)

BU GÜN HAMININ TANIDIĞI RASİM MÜZƏFFƏRLİNİN 65 YAŞI TAMAM OLUR

 

Elman Eldaroğlu, “Ədəbiyyat və incəsənət”

 

Bir vaxtlar Pakistanın baş naziri olan Bənazir Buhutto ilə eyni gündə anadan olublar. Amma aralarında beş il fərq var. Yəni indi Bərzəxdə qiyamət gününü gözləyən, rəhmətlik baş nazirdən beş il sonra dünyaya gəlib…

 

Kiminsə haqqına girməyi xoşlamaz. Haqqına girdilərsə çəkinmədən özünümüdafiəyə qalxar. Onun qəlbinə yol tapmaq elə də asan məsələ deyil, etimadını qazandınsa əbədi dostun olacaq. Əzmkar, iradəli, emosional və duyğusaldır. Əhval-ruhiyyəsi bir anda dəyişə bilər. Ləzzətli təamlara meyilli olsa da süfrəsində hazırcavabların, ağıllı adamların olmasını xoşlayır. Dünyagörüşü, mütaliyəsi güclü olduğundan bəlağətli, məntiqli danışmağı bacarır. Mübahisə və diskusiyalarda öz bildiyini, inandığını sübut etməsə əl çəkmir. Buna rəğmən həmsöhbətini səbrlə dinləməyi də var. Ürəyi çox yumşaqdır, sevdiklərinə kömək etməyə həmişə hazırdır, ən əsası bağışlamağı bacarır…

 

1958-ci ildə Şuşa şəhərində dünyaya gəlib. Orta təhsilini Bakı şəhərində, 20 nömrəli məktəbdə başa vurub. Sonra beş il Lomonosov adına Moskva Dövlət Universitetinin fəlsəfə fakültəsində ali təhsil alıb. Daha sonra fəlsəfə elmləri namizədi alimlik dərəcəsinə yiyələnib. Azərbaycanda ilk qeyri-formal ictimai təşkilatlardan biri olan “CƏNGİ” birliyini yaradıb və rəhbərlik edib. Keçən əsrin 80-90-cı illərində Azərbaycan Dövlət Televiziyasında “Ekspromt” və “Çərşənbə axşamı” verilişlərinin, 2006-2007-ci illərdə isə ANS televiziya kanalında “CƏM” adlı ictimai-siyasi tok-şounun müəllifi və aparıcısı olub. 1980-ci illərin əfsanəvi “OZAN” muğam-rok qrupunun yaradıcısı və rəhbəridir. "Şərq-Qərb" Nəşriyyat Evinin yaradaraq bir müddət oranı idarə edib. 2017-ci ildən "1001 kitab" və "Quran nəşrləri" nəşriyyatlarına rəhbərlik edir...

 

Deyir ki,- “Atam iqtisadçı-jurnalist kimi uzun illər jurnal redaktoru işləyib. Mənim nə vaxtsa onun kimi naşirlik edəcəyimi, əminəm ki, təsəvvür etmirdi. Çünki aradabir kitablar üzərində işləsəm də, nə vaxtsa əsas peşəmin naşirlik olacağını heç mən özüm də ağlıma gətirməzdim. 1996-cı ildə atam vəfat edəndə, mən bank sahibi və “bərkgedən” iş adamı idim... Anam isə naşirliyimə həm şahidlik edib, həm dəstək olub. O, Azərbaycan dili və ədəbiyyatı müəllimi, dilçi-alim olduğuna görə, redaktədə işim çətinə düşəndə, baş məsləhətçim idi. Sağlığında dilçilik üzrə onun iki elmi kitabını nəşr edə bildiyim üçün müəyyən təskinlik tapıram. Evdə üç uşaq olmuşuq. İndiki Hüseyn Cavid prospektində yaşamışıq və üçümüz də 20 nömrəli orta məktəbi bitirmişik. Mən orta məktəbin 4-8-ci siniflərində oxuyanda, həm də 16 nömrəli musiqi məktəbində tar üzrə beşillik təhsil almışam. Ailəmizdə ortancıl övlad olmuşam. Böyük qardaşım iqtisadçı-alim, kiçik bacım qəzet redaktorudur. Budur ki, yazı-pozu işi bizim bir növ ailəvi sənətimizdir”...

 

Hadisələri dərindən təhlil etməyi bacarır, analitik ağlı ilə ən dolaşıq problemləri həll edə bilir. İqtisadi məsələlərindən yaxşı baş çıxarır, lakin ənənəvi yolla qazanmağa üstünlük verir. Risk etməyi xoşlamır. Keçmişə çox bağlı adamdır, daha doğrusu, mühafizəkardır. Ötən günləri tez-tez xatırlayıb köks ötürür. Məqsədə doğru gedən yolda iradə nümayiş etdirməkdən çəkinmir. Həssaslığı və intellekti onu filosofluqdan əlavə şair-bəstəkar məqamınadək yüksəldə bilib. Piano, gitara, tar musiqi alətlərini mükəmməl dilləndirə bilir. Otuzdan yuxarı musiqinin müəllifidir. Gözəl poeziya nümunələri yaradıb...

 

Deyir ki,- “Gəldiyim qənaətlərdən birini söyləyəcəm. Tələbə olarkən belə fikirlərimə görə mənə “vulqar materialist” deyirdilər. Vaxtilə, Vladimir Vernadskinin istifadə elədiyi “noosfer” anlayışı, hətta, demək olar, nəzəriyyəsi var idi. Nədir noosfer? Hələ internet dövründən əvvəl, XIX əsrin sonlarında və XX əsrin 1-ci yarısında yaşayıb yaratmış Vernadski deyirdi ki, necə ki, Yer kürəsinin atmosfer, litosfer və digər təbəqələri var, eləcə də noosfer təbəqəsi var. Vernadskiyə görə, noosfer – insanın əldə etdiyi biliklərin Yerin ətrafında əmələ gətirdiyi bir təbəqədir. Məncə, medianı da bu təbəqəyə aid etmək olar. Baxın, məsələn, bu gün biz kompüterimizdə hər hansı bir informasiyanı silirik. Amma o yox olmur. Fizikanın fundamental qanunlarına görə, maddi olan bir şey yox olmur, yalnız başqa formada mövcud olmaqda davam edir. Odur ki, kompüterdə hansısa informasiya neçəsə bit, bayt, geqabayt həcmdə maddi olan bir yeri tutubsa, deməli, o yox ola bilməz. Biz onu kompüterdən silirik, amma o harasa gedir, yox olmur”…

 

Bəli, bu dünyada heç kim heç zaman yox olmur. Kimisi SƏSə, kimisi SÖZə, kimisi MUSİQİyə, kimisi də TARİXə çevrilir. Haqqında söhbət açdığım Rasim Müzəffərli isə xoşbəxt adamlardandır, nə vaxtsa həm SƏS, həm SÖZ, həm MUSİQİ, həm də TARİX olacaq. Çünki o, əbədiyyətə gedən yolun yolçusudur…

 

Yəqin ki, yadınızdan çıxmayıb, bu gün - iyunun 21-i Rasim Müzəffərlinin 65 yaşı tamam olur. Ona möhkəm can sağlığı arzulayırıq.

 

“Ədəbiyyat və incəsənət”

(21.06.2023)