Ülviyyə Əbülfəzqızı, “Ədəbiyyat və incəsənət”

Yağış! 

Səbirsizmisən? 

Əsəbindən dolmuş buludun göz yaşımısan? Nədir fikrin? 

Hər kəsi islatmaqmı istəyirsən? 

Bəlkə, çoxu hələ öz arzusu ilə islanmaq istəyir. Sən də onların arzularını həyata keçirirsən, ey yağışım. 

Bir xahişim var. Yerinə yetirərsənmi? İslat, yağışım. İslat mənfi düşüncələri, qurumağa

qoyma, sən Allah. İslat ki, özü bezsin, yox olsun, tərk etsin bizi. İslat, ərit buzlu kinləri, islat, qurban olum! Ərit o kinləri. Ərit ki, kin kiçik intihardır. O intihar məhv etməsin bizləri. Yu apar, dərdləri. İslat, yu çirkli qəlbləri, qoy təmiz hisslə döyünsün. Apar qəlbdən xəyanətləri. Apar, qoy aşiqlər saf məhəbbətlə sevsin! İslat, islat, apar yerin dərinliklərinə pis xatirələri və bir daha geri göndərmə! 

Sən bunu bacararsan, inanıram, yağışım. Yağ, sevinc gətir körpə balalara. Qoy, sənin damlaların altında qayğısız rəqs etsinlər. Yağ yağışım, xoş anlar yarat sevənlər arasında. Qoy çətir bəhanəsi ilə isinsinlər bir-birinə. 

Yağ yağışım, küsmüş həyat yoldaşlarını barışdır. Qoy bəhanə edib desinlər ki: “Yağış elə güclənsin ki, sel səni aparsın". Təbəssüm yarat bu küsmüş sevənlərin arasında. Barışdır onları. 

Hə yağışım, sən nursan. Sən göyqurşağını səmaya bəxş edənsən. Çək, çək bu rəngləri səmaya. Səmada gözəllik yarat. Baxaq, bu  gözəlliyə heyran olaq. Rənglərin sirrində itək. Hər rəngə şeir qoşaq, nəğmə deyək! Həyatımıza bu rənglərdən rəng qataq. Şükr edək Allaha. Hər günümüzə, hər saniyəmizə şükr edək. Unudaq acıları, yağışım. Allahın verdiyi ömrü sevərək, şikayətsiz yaşayaq. Anlayaq ki, gözəl həyat gözəl düşüncələrdən başlayır. Düşüncəmiz nədirsə, biz də ona çevrilirik. 

Elə isə gözəl düşünək ki, həyatımız gözəlliklərə bürünsün. Gözəl ovqatla ətrafdakıları da xoşbəxtlik sehrinə salaq.  Qoy, bu sehrin müddəti isə heç bitməsin. Daim var olsun, yağışım! 

Yağ yağışım, yağ arzularıma qoşul, yağışım.

 “Ədəbiyyat və incəsənət”

(21.11.2023)

“Ədəbiyyat və incəsənət” portalının poçtuna gələn növbəti məktub Coşqun Xəliloğlundandır.  O, vətənpərvərlik ruhunda yazdığı şeirlərini göndərib. Buyurun, oxuyun.

QIRX DÖRD

Nə qırx üç, nə də qırx beş

Olmadı, qırx dörd oldu,

Kafirlərə  əbədi

Qüssə oldu, dərd oldu.

Qırx dörd -zəfər deməkdir,

Qırx dörd-hünər deməkdir,

Qırx dörd- Qarabağıma

Doğan səhər deməkdir.

Qırx dörd –cəsurum, mərdim,

Qırx dörd -ölməz şəhidim,

Qırx dörd-saysız igidim,-

Yenilməz  ər deməkdir.

Qırx dörd -sevgi səngərə,

Qırx dörd-ümid əsgərə,

Qırx dörd -iblisə, şərə

Möhkəm sipər deməkdir.

Qırx dörd- sözüdür haqqın,

Qırx dörd -gülməsi baxtın,

Qırx dörd- birliyi xalqın,

Müdrik rəhbər deməkdir.

Qırx dörd-  xoş gün, xoş soraq,

Qırx dörd –sönməyən çıraq,

Qırx dörd- müqəddəs ocaq,

Ziyarət, pir deməkdir.

Qırx dörd- müzəffər ordum,

Qırx dörd-azaddır yurdum,

Qırx dörd- “Düşməni qovduq”-

Xoş bir xəbər deməkdir

Qırx dörd- sevinci elin,

Qırx dörd –xoş sözüd ilin

Qırx dörd- “Xarı bülbülüm

yenə gülər” deməkdir.

Qırx dörd-düşmənə əzab,

Qırx dörd-xeyir iş, savab,

Qırx dörd haqsıza cavab,

Sərhəd, çəpər deməkdir.

Qırx dörddən sevinc doğdu,

Qırx dörd –şeytanı boğdu,

Qırx dörd -dəmir yumruqdu,

Tarix-əsər deməkdir.

AZƏRBAYCAN ƏSGƏRİ

Dayanıb gecə-gündüz

Vətənin keşiyində,

Mərdlik öyrədib ona

Anası beşiyində.

Qəhrəman millətimin,

Ulu Türkün öğludur,

Cəsarətdə, qeyrətdə,

Babəkdir, Koroğludur.

Qorxmazdır, Mübarizdir,

Cəsur bir övladdır o,

Yenilməz qəhrəmandır,

Əyilməz  Poladdır o.

Azərbaycan əsgəri

Xalqımızdan güc aldı,

Müqəddəs bir savaşda

Düşmənindən öc aldı.

Qeyrətiylə, gücüylə

Necə öyünməyim mən,

Xilaskar əsgərin var

Gözlərin aydın, Vətən.

Qovdu yurdumuzdan o,

Xain, rəzil yağını,

Düşməndən azad etdi,

Müqəddəs torpağını.

Azərbaycan əsgəri

Məhv eylədi düşməni,

Ən böyük arzusudur

Bütöv görmək Vətəni!

Hazırdır hər əmrinə

Ali Baş Komandanın.

Daim üstündə olsun

Nəzəri yaradanın!

Hələ neçə zəfərə

O, imza atacaqdır,

Xalqımın sevincinə

Min sevinc qatacaqdır.

AĞLAMA, ANAM, AĞLAMA

Şəhid analarına ithaf

Böyüyüb bir igid oldum,

Ağlama, anam, ağlama.

Yurd uğrunda şəhid oldum,

Ağlama, anam, ağlama.

Şirin laylanla böyüdüm,

Mənə deyirdin, “İgidim”,

Qulağımdadır öyüdün,

Ağlama, anam, ağlama.

Yeridim düşmən üstünə,

Yağını qoydum  pis günə,

Fəxr et, ağı demə mənə,

Ağlama, anam, ağlama.

Axı, niyə ağlayırsan,

Qara yaylıq bağlayırsan?

Ürəyimi dağlayırsan,

Ağlama, anam, ağlama.

Mən məğlub yox, qalib oldum,

Öz yurduma sahib oldum,

Dərd-qəminə təbib oldum,

Ağlama, anam, ağlama.

Mən Vətən torpağındayam,

Bir çiçəkli bağındayam,

Anamın qucağındayam,

Ağlama, anam, ağlama.

Burda neçə qardaşıq biz,

Etibarlı yoldaşıq biz,

Vəfalı dost, sirdaşıq biz,

Ağlama, anam, ağlama.

Sən ağlarkən dolur gözüm,

Saralır bənizim, üzüm,

Canım-gözüm, budur, sözüm;

Ağlama, anam, ağlama.

Ətir saçan qızılgüləm,

Al  laləyəm, qərənfiləm,

Şuşada xarıbülbüləm,

Ağlama, anam, ağlama.

Əyilmə, dik tut başını,

Sel eyləmə göz yaşını,

Qeyd elə hər il yaşımı,

Ağlama, anam, ağlama.

“Ədəbiyyat və incəsənət”

(21.11.2023)

“Ədəbiyyat və incəsənət” portalının Poetik qiraət rubrikasında bu gün sizlərlə şair Musa Ələkbərli görüşür.

GEDƏCƏM

Bu ömürdən-gündən yarımadımsa,

Karsız həyatımdan doyub gedəcəm.

Nişanə qalacaq bir adımdısa,

Onu bir sal daşda oyub gedəcəm.

Doğulduğum gündən elə qəmliyəm,

Ürəyi buludlu, gözü nəmliyəm.

Bitməyən arzumla cəhənnəmliyəm

Cənnət xülyasına uyub gedəcəm.

Yox, bu nə yolluqdu, nə yolçuluqdu,

Zəmanə acgözdü, dövran şuluqdu.

Baxıram hər yanda soyğunçuluqdu,

Mən də öz ruhumu soyub gedəcəm.

Dünyada hər kəsin bir dünyası var,

Ya gerçək həyatı, ya röyası var...

Sevgisiz bir ömrün nə mənası var,

Getmək məqamını duyub gedəcəm.

Ürəyim əkilir hər gün şum kimi,

Udduğum hava da qurğuşun kimi.

Dərd gəlir üstümə bir qoşun kimi,

Onu bircə-bircə sayıb gedəcəm.

Canımda qorxunu öldürəcəyəm,

Bir gün kimliyimi bildirəcəyəm.

Aləmi üstümə güldürəcəyəm,

Ən mübhəm sirrimi yayıb gedəcəm.

Məni eşitsə də allahım mənim,

Ona yetişmədi çox ahım mənim.

Dünyaya gəlməkmiş günahım mənim,

Bax bu günahımı yuyub gedəcəm.

Ürəyim bağlıdır elə, ulusa,

Torpaq altında da o çətin susa.

Ona yanıram ki, Musa, ay Musa,

Bu gözəl dünyanı qoyub gedəcəm.

Sevgiyə layiq dostun yox,

Nifrətə layiq düşmənin.

Nə layiqsiz adamsan sən –

Bə sənin nəyin var, nəyin?!

Nə dərdindən ölənin var,

Nə öldürmək istəyənin.

Zalım adam, aciz adam,

Bə sənin nəyin var, nəyin?!

Matdım-matdım nə baxarsan,

Bu Yer sənin, bu Göy sənin.

Səninkilər sənin deyil,

Bə sənin nəyin var, nəyin?!

Nə haqqını tanıyırsan,

Nə nahaqdan yox köməyin.

Haqlı adam, haqsız adam,

Bə sənin nəyin var, nəyin?!

Nə ağ bayrağın yellənir,

Nə gəlir qanlı köynəyin.

Amalın yox, amacın yox,

Bə sənin nəyin var, nəyin?!

Yaşa dolmaq yaşamaqmı,

Yaşanıb tükənmiş adam?

Yaradandan utan barı,

“Yox”una söykənmiş adam!

“Ədəbiyyat və incəsənət”

(21.11.2023)

“Ədəbiyyat və incəsənət” portalı ədəbi tənqidə də ara-sıra yer ayırır. Bu gün söz tanınmış tənqidçi Nərgiz Cabbarlınlndır. 

Qədim tarixə malik olan Azərbaycan ədəbiyyatının, nəsrinin ən gec yaranan janrlarından biri də romandır. XX və XXI əsr ədəbiyyatında ən geniş yayılmış və üzərində bir çox eksperimentlər aparılmış roman janrı hələ öz formalaşma prosesini tamamlamış hesab edilməsə də (M.Baxtin), uzun bir təkümül dövrü keçmişdir. Lakin onun meydana çaxması, ilkin poetik xüsusiyyətlərini qazanması və formalaşma prosesi ilə bağlı elmi ədəbiyyatda bir-birindən fərqli, hətta bir-birinə zidd mühakimələr mövcuddur.

Roman janrının yaranma tarixi haqqında dünya ədəbiyyatşünaslıq elmində əsasən iki tezis irəli sürülür.

1. Romanın yeni ictimai münasibətlər dövrünün faktı olması, XVIII əsrdə meydana çıxması, burjuaziya mühitinin formalaşdırdığı ədəbiyyat faktı kimi dəyərləndirilməsi; 2. Romanın  orta əsrlər ədəbiyyatı faktı olması və onun poetik köklərinin antik ədəbiyyatda və orta əsrlər ədəbiyyatında axtarılması.

Məsələn, ingilis nəzəriyyəçisi Ralf Foks romanın Heredot dövründən - e.ə.V əsrdən  gəlib çıxdığını yazırdı. Rus tədqiqatçılarından V.V.Kojinov isə hesab edirdi ki, "romanların izini antik ədəbiyyatda və orta əsrlərdə axataranlar keçmiş dövrlərin ədəbiyyatlarının bədii təkrarsızlığı faktını yaddan çıxarırlar". M.Baxtin belə bir qənaətə gəlirdi ki, antik ədəbiyyatda roman təşəkkül tapmamışdı, çünki "dialoji prinsip ədəbi prosesin yaradıcılıq mərkəzinə çevrilməmişdi". Ümumiyyətlə, M.M.Baxtin romanı yeni dövrün janrı hesab edərək yazırdı: "Roman ona görə yeni dövrün ədəbi inkişaf dramının aparıcı qəhrəmanına çevrildi ki, o, yeni dünyanın təşəkkül tapma tendensiyasını hər şeydən daha yaxşı ifadə edir. Axı o məhz həmin bu yeni dünya tərəfindən dünyaya gətirilən yeganə janrdır və özlüyündə onunla eyni təbiətə malikdir".

Eyni tendensiya artıq uzun illərdir ki, Azərbaycan ədəbiyyatşünaslığında da müşahidə edilir və bu günə qədər də davam etməkdədir. Romanın poetik xüsusiyyətlərini orta əsrlər ədəbiyyatında, Nizaminin yaradıcılığında arayan tədqiqatçılar onun bir çox əsərlərini nəzmlə yazılmış roman adlandırılar. Bu tədqatçılar arasında H.Araslı, H.Quliyev, N.Şəmsizadə, M.Əliyev, R.Yusifoğlunun adlarını göstərmək olar. Lakin bu tezislərlə bağlı araşdırmalarda meydana çıxan maraqlı nüanslardan biri budur ki, bu müəlliflərin tədqiqatlarında bir-birini zidd fikirlər mövcuddur və bu da ədəbi-nəzəri düşüncədə qarışıqlığın yaranmasına səbəb olur.

Azərbaycan romanının ilk poetik xüsusiyyətlərini Orta əsrlər ədəbiyyatında, xalq ədəbiyyatında, xüsusilə dastanlarda aranması təbiidir. Lakin bizim qənaətimizə görə də, romanın bir ədəbi janr olaraq Azərbaycan ədəbiyyatında meydana çıxma və formalaşma prosesi XX əsrə aiddir. Hətta roman xüsusiyyətlərini tam qazanmış mətnlərin yaranması prosesinin XX əsrin 60-cı illərində müşahidə edildiyini də qəti bir əminliklə söyləyə bilərik.

Bu tezisi əsaslandırmağa çalışaq.

Bizim düşüncəmizə görə, hər bir janrın meydana çıxması, formalaşması üçün öz zəmini, mühiti olmalıdır və janrın formalaşma prosesi mütləq olaraq müəyyən mərhələlərdən keçməli, bu mərhələlərdə janr öz poetik xüsusiyyətlərini qazanmalı, cilalamalı, bəzilərini möhkəmləndirməli, hansısa xüsusiyyətləri isə itirməlidir. Bundan başqa, hər bir janrın keçdiyi inkişaf yolu və inkişaf prosesi tarixi rakursdan baxıldıqda aydın görünməli, onun ədəbiyyat tarixi meydanına çıxdığı, aktuallıq qazandığı və ya aktuallığını itirdiyi mərhələləri izləmək mümkün olmalıdır. Həmçinin janrın inkişafa, formalaşmağa başlama prosesi onu seçən, onu istifadə edən bəlli müəlliflər toplusunun marağını, təcrübəsini, eksperimentlərini tələb edir. Bu maraq janrın təkmilləşmə və formalaşma prosesinə adekvat olmalıdır.

Romanın isə Azərbaycan ədəbiyyatında bir janr (anlayış) olaraq meydana çıxması, ilk nümunələrinin yaranmasına edilən cəhdlər (eynilə dram kimi) yalnız XIX əsrin sonlarına, ilk roman elementlərinin özünü təsdiqlədiyi nümunələrin yaranması prosesi XX əsrin əvvəllərinə, inkişaf dinamikası qazanması və formalaşma prosesi keçməsi isə XX əsrin ortalarına təsadüf edir. 

Əlbəttə, dram kimi romanın da tarixi köklərini müxtəlif xalq ədəbiyyatında və ya klassik nümunələrdə arayıb-axtarma cəhdlərinə haqq qazandırmaq mümkündür. Çünki söz sənətindən söhbət gedir və bu sənətin yaradılmasında rolu olan bütün janrlar bir-biri ilə qarşılıqlı əlaqədədir, olub və olacaq da. Lakin hər hansı bir janrın əlamətlərinin tarixin hansısa bir mərhələsində müşahidə edilməsi, axtarılması, müqayisə edilməsi başqa məsələdir, janrın tarixi bir fakt olaraq meydana çıxma, formalaşma, təkamül prosesi keçməsi isə tamamilə başqa.

Bu məsələ araşdırılarkən roman və onun ictimai-siyasi mühitin tələbi olaraq meydana çıxması, romanın milli dil faktoru ilə bağlılığı, roman və nəsr yaradıcılığı arasındakı əlaqə, roman anlayışının ədəbi mühitdə işlənmə və dərk edilmə faktı və s. kimi amillər mütləq olaraq araşdırılmalı və onlar nəzərdə alınaraq qənaət çıxarılmalıdır.

Fkirlərimizi əsaslandırmaq üçün ədəbiyyat tarixinə nəzər salaq. XIX əsrin sonları - XX əsrin əvvəllərində gedən ictimai-siyasi proseslər zəminində ədəbi mühitə daxil olan yeni ədəbi, terminoloji anlayışlar, dünyanın tanıdığı, təqdim etdiyi yeni janr və formalara maraq, klassik poeziya və şeir "məngənəsi"ndən qurtularaq yeni, sadə dildə yazılan, həm də nəsrlə yazılan əsərlərə maraq müşahidə edilirdi. Dram, pyes, komediya kimi roman anlayışı da Azərbaycan ədəbiyyatı üçün o tarixi mərhələdə yeni idi. Dram kimi roman anlayışının da ilk dəfə Mirzə Fətəli Axundzadənin ədəbi yaradıcılığında, terminoloji leksikonunda - XIX əsrin sonlarında işlədilməyə başladığını görürük. Axundzadə yazırdı: "Bu gün millət üçün faydalı və oxucuların zövqü üçün rəğbətli olan əsər dram və romandır. Roman və dram fənninin bir qismidir ki, izahı üçün şərhə möhtacdır. Bunu səfarətxanalarında işlədiyiniz firənglərdən şifahi soruşun, sizə bəyan söyləsinlər". Yaxud M.F.Axundzadə Mirzə Yusif xana məktubunda yazırdı: "Mən kiçik məsələni əldə bəhanə edib öz fikrimdə onu genişləndirmişəm. Ozamankı nazirləri və dövlət başçılarının ağılsızlığını ifşa etmişəm ki, gələcək nəsillər üçün ibrət olsun... Bu kimi əsərlərə roman deyilir".

Göründüyü kimi, XIX əsrin sonlarında hələ ki Azərbaycan ədəbi fikri romanın nə olduğunu anlamağa və izah etməyə çalışırdı. Onun müəyyən poetik xüsusiyyətlərini dərk etməyə və izah etməyə ilkin cəhdlər olunurdu (məsələn, oxşar prosesi XX əsrin sonlarında Azərbaycan ədəbiyyatı və ədəbi mühiti üçün yeni olan postmodern roman anlayışı haqqında da söyləmək olar). Yuxarıda da qeyd eydiyimiz kimi, bu proses dramla bağlı da eyni məntiqi ardıcıllıqla ədəbi mühitdə yaşanmışdı.

Ədəbiyyat tariximizdən bu prosesi əks etdirən faktlar az deyildir. Azərbaycan ədəbiyyatı tarixinin ilk yaradıcısı olan Firidun bəy Köçərli 1889-cu il sentyabrın 21-də dostu Həsənəli ağa Qaracadağiyə yazdığı məktubda roman janrının Azərbaycan ədəbiyyatı üçün nə qədər əhəmiyyətli olduğu haqda bu qeydləri edirdi: "Xahişim var ki, öz dirilik və zindəganlığınıza dair roman kimi bir əhvalat tərtib və təsnif edin". O, 1903-cü ildə Tiflisdə buraxdığı bir məqaləsində "yeni ədəbiyyat" adlandırdığı bu cür əsərlərdən və yazıçılardan yazırdı: "Azərbaycan ədəbiyyatı nəsr əsərləri ilə daha az fəxr edə bilər. Azərbaycan və fars dillərində heç bir roman göstərmək olmaz". Lakin F.Köçərli yalnız real mənzərəni təsvir etməklə kifayətlənmir, eyni zamanda da bunun səbəbini araşdıraraqa bu qənatə gəlirdi ki, nəsr əsərlərinin Şərq xalqlarının ədəbiyyatında belə az olması bu xalqların örtülü vəziyyətdə saxlanması və öz xalqlarının həyatına təsir etmək imkanından məhrum olması ilə bağlıdır: "Bir halda ki, qadınlar həmişəlik kölə vəziyyətindədir və həyatda müəyyən rol oynamaq imkanından məhrumdurlar, onların haqqında azad adamlar kimi, müəyyən ideyalara, meyillərə malik qəhrəmanlar kimi danışmaq da mümkün deyildir. Qadın, yəni məhəbbət və bununla əlaqədar olan əziyyətlər, bir-birinə qarşı duran xeyir və şər qüvvələrin mübarizəsi olmayan roman isə çox darıxdırıcı bir şeydir. Belə roman oxucuya səmərəli, nəcib və yüksək təsir göstərə bilməz. Buna görə də heç də təəccüblü deyildir ki, cənab Nərimanovun "Bahadır və Sona" adlı povestində qadın rolunda müsəlman qızı deyil, erməni qızı Sona göstərilmişdir. Həmçinin cənab Qəniyevin "Şeydabəyin məktubları" adlı romanının ikinci hissəsində də baş qəhrəman kimi çıxış edən qadın rus ziyalısı Sofya Mixaylovnadır".   

Əslində, Köçərli burada roman üçün çox əhəmiyyətli olan bir poetik xüsusiyyəti - konfliklin vacibliyini ortaya çıxarırdı. Həmçinin roman janrı üçün ictimai proseslərlə eyni dərəcədə (hətta daha artıq dərəcədə də deyə bilərik!) əhəmiyyətli olan fərdi talelərin vacibliyi də diqqət mərkəzinə çəkilirdi. Əlbəttə, roman janrında əsas aparıcı xətt olan sevgi xəttinin  bir tərəfi olan qadın azadlığı məsələsində bəlli bir həqiqət vardır. Lakin bundan daha böyük həqiqət və reallıq ilk ədəbiyyat tariximizin müəllifinin "yeni ədəbiyyat" adlandırdığı romanın "Şərq xalqları ədəbiyyatında az olması", "Azərbaycan və fars dillərində heç bir roman göstərmək olmaz" qənaətləridir ki, bu gün bizim üçün böyük əhəmiyyət daşıyır. Həmçinin daha bir poetik xüsusiyyət olaraq roman mövzusunun şəxsi taleləri özündə ehtiva etməsinin vacibliyi də diqqətə çatdırılırdı. Onun xüsusi olaraq qeyd etdiyi xüsusiyyətlərdən biri də nəsr əsərlərinin dili məsələsi idi. F.Köçərli Abdulla Şaiqə yazırdı: "Bu qism sadə dildə yazılmış və malı öz məişətimizdən götürülmüş əsərlər yenicə başlayır meydana gəlmələyə və bu yolda Sizin xidmətlərinizin qədrü qiyməti çoxdur". Əslində, ilk romanların yaranması ilə sadə nəsr dili uğrunda aparılan mübarizənin başlaması da eyni dövrə aiddir. Bu faktı da diqqətdən kənarda saxlamaq olmaz.

Beləliklə, XIX əsrin sonları XX əsrin əvvəllərində artıq dünya romanları haqqında, onun metod və strukturu haqqında Azərbaycan ədəbi mühitində müəyyən məlumat var idi. Məhz bu səbəbdəndir ki, XIX əsrin sonları XX əsrin əvvəllərində yeni icimai-siyasi və ədəbi-bədii hadisələr zəminində təhlillər aparan, müasir dövrün, vəziyyətin aydın, anlaşıqlı, xalqa yaxın ədəbi dil tələblərinin fonunda meydana çıxan və inkişafı üçün zəmin yaranan yeni janrlar diqqət mərkəzinə çəkilirdi. Nəinki romançılıq, hətta hekayənəvislik belə bu dövr üçün yeni fakt idi. İlk roman müəlliflərindən biri kimi Azərbaycan ədəbiyyatı tarixinə düşən S.M.Qənizadə 1894-cü ildə Məhəmməd Tağı Sidqiyə göndərdiyi məktubda hekayənəvisliyin əhəmiyyətindən söz açaraq deyirdi: "...Bu zəmanədə hekayənəvislik bazari-xacə Hafiz xətm etdiyi qəzəliyyatın təhrifatından rəvacdır". Çünki artıq "qəzəliyyat" və klassik Şərq şeikri öz mövzu dairəsi, problematikası ilə müasir dövrün "məzmununu" ifadə etmək iqtidarında deyildi. Yeni janrlar isə hələ ki yalnız anlayış olaraq ədəbiyyata daxil olurdu. Və dövrün qabaqcıl ziyalıları bir-birini bu janrı dəstəkləməyə, bu janrda yazmağa səsləyirdi.  Məsələn, Tənqidçi S.Hüseyn "İqbal" qəzetində çıxan bir məqaləsində yazırdı: "Romançılıq ədəbiyyat aləmində bir sənətdir. Bizim ədəbiyyatımız sair müsəlman olan millətlər ilə bərabər şeir babında çox irəliləmişdir. Nəsr babında qeyrilərə nisbətən geridə qaldığından romançılıq sənəti bizdə bir halətdədir. Halbuki romanın təhzibi-əxlaq üçün əhəmiyyəti çoxdur. Roman vasitəsilə bir millətin həqiqət kimi qəbul etdiyi nöqsanlarını elə tənqid etmək olar ki, oxucu onu şirin oxumaqla, öz nöqsanlarını düşünə bilər".

Göründüyü kimi, bu sitatda da romanın ictimai-siyasi mühit, bu mühitin və cəmiyyətin, millətin problemləri haqqında danışmaq, onları təhlil etmək üçün geniş imkanlar yaradan bir janr olması xüsusiyyəti diqqətə çatdırılır.

“Ədəbiyyat və incəsənət”

(21.11.2023)

Etibar Əbilov, “Ədəbiyyat və incəsənət” üçün

Ötən gün şair dostum Zabil Pervizin ad günüydü. Zabil Pərviz şair kimi tanınanda mən hələ məktəbli idim. Baxmayaraq ki, özü də çox gənc idi, institutun I kursunda oxuyurdu. Bizə gələrdi, yazdığı təzə şeirlərini atam üçün oxuyardı. Mən də bir tərəfdə əyləşib, yaşıdlarından tamamilə fərqlənən, bir qədər də qeyri-adi olan bu istedadlı gənc şairə qulaq asardım. 

O vaxt, yəni 70-çi illərdə "Azərbaycan", "Ulduz" dərgilərində müntəzəm çap olunardı. Dövrünün ən məşhur gənc şairlərdən idi. Əliaga Kürçaylı, Xəlil Rza Ulutürk kimi böyük şairlərlə dostluq edirdi. Xəlil Rza Ulutürkün onu nə qədər çox istədiyinin, şeirlərinə nə qədər böyük dəyər verdiyinin şahidiyəm. Rəhmətlik Xəlil bəy Zabil müəllimin şeirlərini əzbər söyləyirdi... Sonralar o da, mən də yaşa dolduq, ədəbiyyata olan böyük sevgimiz bizi dostlaşdırdı.

Zabil Pərviz əqidə adamıdır, dəyişməyən, sabit əqidəsi var. Bir qədər əvvəl şair Qəşəm Nəcəfzadənin Zabil Pərviz haqqında yazdlğı dəyərli bir yazısını oxudum. Böyük ürək sahibi olan insanların varlığı məni həmişə sevindirir. Qəşəm müəllim Zabil müəllimin xarakterini dəqiqliklə dələmə alıb, şeirlərini çox yüksək səviyyədə təhlil edib. Ürəyimdən xəbər verən bu qiymətli məqaləsinə görə də Qəşəm müəllimə təşəkkür edirəm.

Zabil Pərviz əsl şairdir, əsl ədəbiyyat adamıdır. Sədaqətli dostdur. Başqalarının uğuruna öz uğuru qədər sevinən adamdır.

Əziz dostumu yubileti münasıbəti ilə təbrik edirəm. Ona yeni yaradıcılıq uğurları arzu edirəm.

“Ədəbiyyat və incəsənət”

(21.11.2023)

Kubra Quliyeva, “Ədəbiyyat və incəsənət”

İllər sonra..

İllər sonra mən olmayacam.

İllər sonra sən olmayacaqsan 

İllər sonra biz olmayacağıq.

Güya indi biz varıq?

Biz heç zaman biz olmamışdıq.

Biz heç zaman biz olmayacağıq.

Torpaq sümüklərimizi, həyat ruhumuzu çürüdəcək. Doya-doya yaşaya bilməyəcəyik bəlkə heç nəyi.

Doya-doya gülməmiş

Doya-doya ağlamamış

Doyunca sevdiklərimizə sarılmamış

Doyunca vaxt ayırıb əylənməmiş

Duyğularımızı bölə bilməmiş olacağıq.

Qürurumuz ruhumuzu necə qandallamışdısa biz bir ömrün 2 yarımcanı olaraq qalacağdıq.

Öyrəndiyimiz ən gözəl şey gizlətmək olmuşdur sadəcə.

İçimizdən keçən hər şeyi gizlədə bilən amma, göz-gözə gələndə 2 cahan  arasından qucaqlaşan biz olmuş olacağıq.

İllər bizi bizdən alacaq.

İllər yaralar açacaq bizdə.

İllər yaralarımızın köz bağlamasına kömək edəcək.

İllər həyatımıza yeniliklər gətirəcək.

Və yenə illər köhnələri axtarmaq üçün gec olduğunu bizə xatırladacaq.

Yenə köz bağlayan yaralarımız qanayacaq.

Bəlkə yarım qalmış olacağıq.

Bəlkə də, bütünlüyümüz elə bura qədər imiş...... 

İllər bizi bizdən alacaq.

İllər bizi bizə qaytaracaq.

İllər bizi xatırladacaq.

İllər iliklərimizə darıxmaq duyğusunu aşılayacaq.

İllər hicranla vüsal arasında dövr edəcək.

İllər keçəcək, anlar keçməyəcək.

Yeri gələcək, xatirələr içimizi titrədəcək.

Yeri gələcək, xatirələr qəlbimizi buz dağına çevirəcək.

Beləcə illər keçəcək, amma yaşananlar keçməyəcək.

Və illər bizi bir-birinə ən doğma olan 2 yad  edəcək.

“Ədəbiyyat və incəsənət”

(21.11.2023)