Bir xalqın formalaşmasında onun folkloru əhəmiyyətli rol oynayır. Çünki mədəniyyətin alt qatı məhz şifahi xalq ədəbiyyatı, folklordur. 

 

Xəbər verdiyimiz kimi, Mədəniyyət Nazirliyinin dəstəyi, "Miras" mədəni irsin öyrənilməsinə kömək İctimai Birliyinin təşkilatçılığı ilə "Tərəkəmə Çərşənbəsi beşinci beynəlxalq folklor festivalının keçirilməsi" layihəsi çərçivəsində növbəti festival başlayır. 

Sabah - iyunun 1-də, eləcə də ertəsi gün Ağsu rayonu Gəgəli kəndi Tərəkəmə yurdu folklor turizm məkanı beynəlxalq festivala evsahibliyi edəcək. 

 

“Ədəbiyyat və incəsənət” portalı təşkilatçıya istinadən xəbər verir ki, festival çərçivəsində Bakı şəhərindən, Qazax-Tovuz, Lənkəran-Astara, Şirvan-Salyan, Gəncə-Daşkəsən, Dağlıq Şirvan, Quba-Xaçmaz, Mil-Muğan, Qarabağ, Mərkəzi Aran, Abşeron-Xızı bölgələrindən folklor kollektivlərinin çıxışları olacaq.

Kəndirbazlar, Zorxana, Oxatma, Çilingağac kimi milli oyunlar paralel göstəriləcək. Türkiyə, Gürcüstan və İtaliyadan qonaqlar festivala qoşulacaqlar.

Festival çərçivəsində rəsm əsərləri, dekorativ-sənətkarlıq nümunələri, kənd məhsullarından ibarət sərgi-yarmarka təşkil ediləcək. Tanınmış rəssamlar, heykəltaraşlar, el sənətkarları, idman ustalarının ustad dərsləri keçiriləcək. Oturma gecələrində tərəkəmə həyat tərzi ilə bağlı filmlər izləniləcək, müzakirələr aparılacaq. 

Xarici və yerli qonaqlar kənddə əvvəlcədən müəyyən edilmiş evlərdə qalacaq və ünsiyyət bağları quracaqlar. Səhər tezdən Tərəkəmə marafonu təşkil ediləcək və qonaqlar "Bel daşı əfsanəsi" marşrutu ilə hərəkət edəcəklər. 

Festival hər iki gün maraqlı proqramlarla davam edəcək.

Festivalın keçirilməsi tərəkəmə həyat tərzinin və köç yollarının UNESCO siyahısına alınması ilə səsləşir. Tədbir təşkilatçılarının əsas hədəfi festivalın davamlı olması və UNESCO-nun ilkin qeyri-maddi mədəni irs siyahısına daxil edilməsidir.

Niyə də yox? 

 

“Ədəbiyyat və incəsənət”

(31.05.2024)

Varis, “Ədəbiyyat və incəsənət” üçün

 

 

 

“Ən çətin şey hərəkət etmək qərarına gəlməkdir. Qalanları əzm məsələsidir”.

                                                                                                   Ameliya Erhart

 

Sizə onun barəsində danışmaq istəyirəm. Onun – Musa Əliyevin.

İlk baxışda bu ad çoxunuza heç nə demədi. Bəzən tarixi ardınca daşıyan insanlar olur ki, gördükləri çox böyük, nəhəng işlərin müqabilində heç vaxt öndə görünməyə can atmır, özləri barədə əfsanələr qoşulmasını istəmirlər. Sakitcə öz işlərini görür, dövlət və xalq mənafeyi üçün hər şeylərindən keçməyə hazır olurlar. Görkəmli Azərbaycan alimi, ictimai və siyasi xadim, akademik Musa Əliyev də belə bir şəxs olub.

İlk olaraq ondan başlayım ki, əfsanəvi Neft Daşlarının istismarı layihəsinə məhz o həyat verib və tək elə bu fakt da onun tarixdə qalmasını təmin edir. Neçə-neçə faydalı qazıntı yatağını üzə çıxaran, paleontologiya və stratiqrafiyanın naməlum təbəqələrini kəşf edən, Yura dövrünün elmə məlum olmayan molyuska növünü  aşkarlayaraq onu Vətənimizin şərəfinə seramus-azerbaycanius adlandıran, Azərbaycan Sənaye İnstitutunda rektorluğu zamanı “O illərdə aldığım təhsil, tərbiyə, intizam, biliklər həyatımda çox böyük rol oynadı” deyən Heydər Əliyev kimi bir dahi məzunla öyünə bilən,Azərbaycan Elmlər Akademiyasına prezidentlik edərkən akademiyanın qızıl dövrünün müəllifinə çevrilən, 350-yə yaxın elmi əsərin müəllifi olan, 60-dan artıq elmlər doktoru və fəlsəfə doktoru yetişdirən, Dövlət Plan Komitəsinin sədri ikən Bakının simasına olduqca mükəmməl arxitekturaları ilə seçilən binalarla, o cümlədən Bakı Metrosu ilə gözəllik qatan, Qırmızı terrordan Səməd Vurğun, Mirzə İbrahimov kimi dahilərimizi qoruyan, Mir Cəfər Bağırov tərəfindən həbslə, sürgünlə hədələnsə belə, daim satqınlıqlarla, xəyanətlərlə üzləşsə belə, bir an da olsa ümumxalq mənafeyindən geri çəkilməyən, zorən qürbətə gedib bu dəfə ruslara geologiyanın sirlərini açan, daha sonra Əlcəzair prezidentinin neft məsələləri üzrə müşaviri işləyərək neftlə zəngin Saharanı kəşf edən, ömrünün sonlarında vətən həsrəti ilə qovrulan, görmə qabiliyyətini büsbütün itirən, amma vətən sevgisi bir an belə azalmayan, sözün həqiqi mənasında adı böyük hərflərlə yazılan bir azərbaycanlı olub Musa Əliyev.

Bizim bu çür şəxsiyyətləri unutmağa haqqımız yoxdur.

 

1.

ANA HƏSRƏTİ

O, bir bahar günündə - 1908-ci il aprelin 11-də Şamaxı şəhərində anadan olub. Atası Mirzə Mahmud zəngin iş adamı, əmisi Məmmədtağı Əliyev tanınmış maarifçi imişlər. Əmisi hətta bir müddət Sankt-Peterburqda yaşamış, I Dövlət Dumasına deputat seçilmişdi. Əlbəttə ki, insanın formalaşmasında nəsil şəcərəsi əhəmiyyətli rol oynayır.

Musa bir yaşından gəzməyə başlayanda artıq duyulurdu ki, bu uşaq fərqli uşaq olacaq. Sakit, həlim, yaraşıqlı, gur qara saçlı, saatlarla öz-özüylə oynayan bir oğlan imiş. Uşaqlıqdan yaşayış yerləri taleyin hökmü ilə Şamaxıdan Bakıya, ordan Aşqabada, sonra yenə də Bakıya dəyişilmişdi.

Uşaqlıq xatirələrində həmişə başda anası Nabat – çox erkən itirdiyi, dünyada ən çox sevdiyi şəxs dayanırdı. Anası çox gözəl, zərif, incə bir xanım idi. Onun Avropa və Şərq tərzində bahalı geyimləri, çox sayda qızıl-zinyət əşyaları vardı, atası anasını çox sevir, daim dəbdəbə içində saxlayırdı. Balaca Musa anasının dalınca gəzər, başını onun dizləri üstünə qoymaqdan, ona sığınmaqdan rahatlanardı. Gecələr anası ona nağıl kitablarından nağıllar oxuyardı, onun sonrakı ziyalılıq ümmanının ilk damlaları bax bu cür yaranırdı. Nabat xanım Musanın tək tərbiyəçisi, himayəçisi deyildi, həm də uşaq qəlbinin sirdaşı idi, ona təbiətin gözəlliklərindən – çiçəklərin ətrindən, günəşin qürubundan, quşların cəh-cəhindən vəcdə gəlməyi, mənəvi ünsiyyətdən zövq almağı öyrədirdi.

1913-cü ildə - Musanın 5 yaşı olanda anası qəfil xəstələndi, həkimlər ona ağciyər vərəmi diaqnozu qoydular. Anasının sağalması üçün atası hər şeyə əl atırdı, daha geniş, bol havalı, bol işıqlı yeni mənzil, çox sayda qulluqçular, ən dəbdəbəli Samara xəstəxanasında müalicə - əfsus ki, bunların heç biri anasına kömək olmadı. Müalicə aldığı Samaradan Aşqabada dönəndən sonra o lap zəiflədi, çəkisini itirdi.

O dönəmdə Musa həyətdə uşaqlarla oynamağa belə getməz, anasının yanında bitərdi. Vərəm yoluxucu xəstəlik olduğundan, bu hal çox təhlükəli idi. Nəticədə atası məcbur qalıb Musanı gimnaziyaya hazırlıq bəhanəsi ilə pansiona yerləşdirdi, altı yaşlı uşaq bir anda evdən, ailədən, ən əsası, ayrı qala bilmədiyi anasından uzaq düşdü. Kədərdən, həsrətdən əzab çəkir, gecələr ağlayırdı. Anası da bu möhnətə dözə bilmədi, tezliklə Musanı evə qaytartdı. Balaca Musa gəlib anasının yanında oturarmış, ona kitabdan şeirlər oxuyarmış ki başını qatsın, ağrılarını unutdursun:

Öndə Bayan adası, Çar Saltanın qalası,

Əynində qızıl bafta, Saltan əyləşib taxtda

Başda tac, üzdə kədər, onu nə qəmli edər?

Atası anasını hətta uzaq yol qət edib müalicəvi suya malik olan bulağa, Məşhəd ziyarətinə belə apardı, amma yenə xilas edə bilmədi. Bir gün Musa dərsdən gələrkən həyətlərində izdiham gördü, hövlnak evə cumdu, anasını yataqda gözüyumulu, gülümsər sifət ifadəsi ilə gördü. Onun üzünə toxundu, gördü ki, bumbuzdur. Və kimsə deyəndə ki, anan ölüb, hüşunu itirdi. Onda 1917-ci il idi...

Çox-çox sonralar – 70 yaşında oturub xatirələrini yazanda Musa Əliyevin anası barədə olan hissəni göz yaşları içində yazması dərhal duyulacaqdı. Bu qədər illər keçməsinə baxmayaraq anası onun gözü önündən əsla çəkilməmişdi. Və bu xatirələrin ən təsirli hissəsi 8-9 yaşlarının hafizəsindən qopub gələn anasının geyindiyi libasın, taxdığı zinyət əşyalarının rəsmini 70 yaşında ikən çəkməsi idi...

 

2.

ŞAMAXI QIRĞINI

1918-ci ildə Musa həyatdan ikinci zərbəni aldı. Bu dəfə qardaşı İsa vəfat etdi. Atası bu dərdə tab gətirməkdə çətinlik çəkərdi, gizlində zülüm-zülüm ağlayardı, Musa da heç cür doğmalarını itirməsi ilə barışa bilmirdi. Amma 1918-ci il tək qardaşını öldürməklə kifayətlənmədi, onlara növbəti zərbəni vurdu. Ermənilər Şamaxıya basqın edib misli görünməmiş qırğın törətdilər. Məhz bu hadisə Musanın uşaq yaddaşına bu qonşu millətin əsl simasını hopdurdu. Sonradan özü də dəfələrlə erməni tələsinə düşəcəkdi, amma tədbirli çıxıb qurtula biləcəkdi.

Əmisi Məmmədtağı Əliyev həmin dönəmdə Sankt-Peterburqdan ata yurdu Şamaxıya köçmüşdü, ailəsi ilə birgə orada yaşayırdı. Təpədən dırnağadək silahlanmış erməni qəsbkarları hücum edəndə çaxnaşma düşür, əliyalın insanlar evlərini, mal-dövlətlərini atıb qaçmağa başlayırlar, Məmmədtağı Əliyev isə qaçmır. Onun olduqca zəngin kitabxanası varmış – orada ən dəyərli kitablar, unukal tarixi sənədlər, hətta Nizami Gəncəvinin əlyazması toplanmışdı. Belə bir sərvəti qoyub necə qaça bilərdi axı? Evinin qarşısında durub düşmənə müqavimət göstərir. Və vəhşicəsinə öldürülür...

Musanın atası bu xəbəri eşitcək həyatını riskə atıb Aşğabaddan gəlir, salamat qalmış əzizlərini, o cümlədən də qardaşının qızı Sonanı ölümün ağuşundan qopararaq xilas edə bilir və özüylə Aşqabada aparır.

Mən bu epizodu boşuna xatırlatmadım. Çünki sonradan Sona Musanın həyatında ən əsas yeri tutacaqdı...

1918-ci il faciələri bununla da bitmədi. Aşqabadda dəmiryolçular tətil etdilər, özbaşnalıqlar başladı, soyğunçuluq, qətl hadisələri kütləvi hal aldı. Musagilin evləri bir neçə dəfə gülləbaran da edildi. Zəngin adamlar hədəfə alınmışdılar, xüsusən də əcnəbi olanlar burada qalmaq mümkünsüz idi. Atası qərar verdi və gecəylə Aşqabaddan qaçdılar, min bir zülmlə Bakıya yetişdilər.

Artıq Mirzə Mahmud zəngin adam deyildi, demək olar ki, bütün varidatından məhrum olmuşdu, üstəlik, bu qədər başsız qalmış qohum-əqrəbanı dolandırmaq yükü də onun üzərində idi. Bakı dönəmi bax bu cür məhrumiyyətlərlə dolu bir dönəm oldu...

O illərdə Musanın uşaq yaddaşına bir də Azərbaycan Cumhuriyyətinin rəsmən tanınması münasibətilə İçərişəhərdə düzənlənən parad qalacaqdı. Bu adi parad deyildi, bu, illərlə çarizm boyunduruğu altında inləyən bir xalqın şirin azadlığı dadması idi, bundan başgicəlləndirici sərməstlik duyması idi.

Tarix tək onu görüb yaşamaq deyil ki. Tarix həm də ondan öyrənmək, ibrət dərsi almaq üçün ən böyük müəllimdir.

1920-ci il bolşevik istilasından sonra Musagil yenidən Aşqabada qayıdası oldular, anasının, qardaşının qəbri olan bir məkana dönmək onların tale yazısı imiş. Amma ürək ağrısı ilə evlərinin zəbt olunduğuna, mal-mülklərinin talan edildiyinə şahidlik etdilər.

Ağır keçən günlər davam edirdi. O dönəmdə Musaya anasının aşıladığı kitab sevgisini ədəbiyyat müəlliməsi Olqa İlyiniçna davam etdirir, ona oxuması üçün müxtəlif kitablar verirdi. İlk verdiyi Mayn Ridin cildləri olmuşdu. Sonradan Musa əlinə pul keçən kimi Aşqabad bazarındakı bukinistdən kitablar almağa başladı. Cek Londonu, Uilyam Lokkanı, Viktor Marqeriti uşaq yaşlarında maraqla oxudu. Beləcə, onun şəxsi kitabxanası formalaşırdı, Bakıya təhsil almağa yollananda bu kitabxananı da özüylə aparacaqdı.

Kitablar onun üçün asudə vaxtını keçirmək üçün vasitə deyildi, o, kitablardan yaxşı, gərəkli insan olmağı, paxıllıqdan, eqoizmdən uzaq qaçmağı, xeyirxahlığı, humanizmi, vətən sevgisini öyrənirdi. Həm də liderlik keyfiyyətlərini.

Çox-çox sonralar ən yaxın dostuna çevriləcək Xalq şairi Səməd Vurğunun “Vaqif” pyesini əzbər söyləməsi ilə hamını təəccübləndirəcəkdi. Çünki bu tarixi pyesdə hər bir misra onun yaşadığı dövrlə səsləşirdi:

-Şair, hökmdarın hüzurundasan

-Bunu sizsiz belə düşünürüəm mən.

-Bəs baş əymədiniz.

-Əymədim, bəli.

 Əyilməz vicdanın böyük heykəli.

Bəli, o, hökmdarlara baş əymədən 77 illik vicdanlı və şərəfli bir ömür yaşayacaqdı...

 

3.

BİR ADDIM ÖNDƏ

Yeddinci sinifdə oxuyanda Musanın təşəbbüsü ilə SİVREN adlı qrup yaradıldı. Bu abreviatura rus dilindən tərcümədə güc, zaman, enerji sözlərinin birləşməsindən yaranmışdı. Daha sonra Musa hamını növbəti dəfə təəccübləndirdi, ikisilindrli mühərrikli təyyarə konstruksiyası yaratdı. Ona birinci dərəcəli diplom və otuz manat da pul mükafatı verildi.

Məktəbi bitirəndə ona fizika-riyaziyyat, bir də təbiət-biologiya sahəsindəki biliklərinə görə fərqləndirici sənəd – çıxarış verilməli idi, amma məktəbin rəhbəri olan Rublyov bir şagirdə birdən-birə iki sahə üzrə fərqlənmə verməyin əleyhinə getdi, dedi, bu ki əksinqilabçı ünsürün, keçmiş tacirin oğludur. Üstəlik, Musanın Moskvaya gedib ali təhsil alması üçün lazım olan arayışı da vermədi. Nəticədə, Moskvada onun sənədləri qəbul edilmədi və o, Bakıya yollanası oldu. Sənədlərini Azərbaycan Politexnik İnstitutunun Energetika fakültəsinə verdi. Əminliklə qəbul oldu.

 O zamanlar Bakıda tələbə az idi, tələbə furajkası qoyanlara hər kəs, xüsusən qızlar həsədlə baxırdı. Musa bu xoşbəxtliyi daddı, üstəlik, aldığı 25 manat təqaüd ona xərclik üçün gen-bol bəs etməkdəydi. Məmmədtağı əmisinin Bakıdakı evində yaşayırdı. Ağır və məşəqqətli həyatın zülməti arxada qalmışdı, ömrünə günəş doğmuşdu...

Təhsil alır, acgözlüklə kitablar oxuyurdu. Teatra xüsusi marağı vardı, bir tamaşa belə buraxmırdı.

 

4.

SONALI GÜNLƏR

Ömür ağ və qara zolaqların fasiləsiz olaraq bir-birini əvəzləməsi deyilmi? Qəflətən Musa qarın yatalağı xəstəliyinə tutuldu. Xəstəlik sonradan quru plevrit kimi daha dərin fəsad verdi. 15 kilo çəkisi itdi, gün-gündən gerilədi. Hətta ölüm ayağında olduğu deyilirdi. Atası xəbəri eşidib gəldi, bulud kimi tutqun halda övladının xilası üçün əlindən gələni əsirgəmədi.

Musa ev şəraitində müalicə alırdı. Həmin vaxt Tibb institutunda təhsil alan əmisi qızı  Sona onun müalicəsi ilə özü məşğul olurdu. Həkimin verdiyi dərmanların vaxtı-vaxtında içilməsi, necə qidalanma, necə yatıb-durma – hamısına nəzarət edirdi. Bəlkə də, Musanı həyata məhz Sonanın bu fədakarlığı qaytardı. Məhz o dönəmdə onların arasında qırılmaz ülvi bağlılıq yarandı. Sevginin ilk baxışdan yarandığını deyənlər sadəcə utopistlərdir. İlk baxışdan yalnız bəyənmə mümkündür. Sevgisə daha mürəkkəb bir prosesdir. Onun yaranışı tək baxışlardan şərtlənmir, beyin, ürək, ən əsası da ruh birləşdikdə sevgi yaranır.

...Sonaya çox imkanlı bir yerdən elçi gəlsə belə o, gələnləri əliboş qaytardı. Sonradan Musa məhz Sona ilə ömür-gün yoldaşı olacaqdı. Bu, 1930-cu ilin 30 sentyabrında baş verəcəkdi...

 

5.

 UÇURUMLA ÜZBƏÜZ
1928-ci ildə Palentologiya və tarixi geologiya kafedrasının müdiri elm sahəsinin əfsanəsi sayılan Vladimir Boqaçov idi. Əlaçı olan Musanın istedadını kim də görməsəydi məhz o görməliydi. O, Musanı öz köməkçisi təyin etdi, ardınca isə öz kafedrasına laborant. Təqaüddən əlavə 60 manat maaş da almaq Musanın işinə lap yaradı. Ən əsası isə tələbənin bu cür yüksələ bilməsi üstünlüyünün avantajı idi ki, bu da Musaya qol-qanad verirdi.

O, geoloji ekspedisiyalara gedir, hətta ən təhlükəli olanları seçir, biliyi, intuisiyası sayəsində zəngin qızıl, kobalt, molibden yataqları kəşf  edirdi. Bir dəfə hətta  qayadan yıxıldı, uçuruma yuvarlanarkən bir təsadüf onu həyatda saxladı, sıldırımda bitmiş tikan koluna ilişib qaldı, onu xilas etdilər.

Sonradan hər dəfə həyatına təhlükə duyulanda, hər dəfə faciə onu ağuşuna alanda bir sehirli əl onu çəkib çıxarır, bir sehirli qüvvə onu hifz edirdi. (Rəvayətə görə, Gözəgörünməz öz seçilmiş bəndələrinə həmişə göz qoyur, onları güdaza vermir).

Musa Əliyev 1931-ci ildə Azərbaycan Poliyexnik İnstitutunun Geoloji-kəşfiyyat fakültəsini fərqlənmə diplomu ilə bitirdi, sonra aspirantura oxuyacaqdı,  27 yaşında namizədlik dissertasiyası müdafiə edəcəkdi. İnanılmaz bir yüksəlişlə karyera qurmaqdaydı.

O dönəmdə Sona ilə İçərişəhərdə yaşayırdılar, Musa Aşqabadda yaşayan atasının da Bakıya köçüb onlarla yaşamasını təmin etmişdi. Atasına iş də tapmışdı. Amma bir gün evlərinə milis soxuldu, xeyli axtarış etdilər, atasını da Aşqabada deportasiya elədilər. Guya o, Aşqabadda ikən gizlincə İranla alver edirmiş. Atasını sadəcə qurama işlə şərləmişdilər. İş yerindən qopa bilməyən Musa özü gedə bilməsə də Sona Aşqabada getdi, neçə-neçə qapı döyüb əmisinin günahsız olduğunu sübut edə bildi, ona bəraət aldı.

1933-34-cü illər çox ağır dönəmlər idi, kollektivləşmə dövrüydü, ərzağın qiyməti sürətlə qalxır, pul dəyərdən düşürdü. Musanı Leninqrada ezam etmişdilər, ailənin güzəranı lap pisləşmişdi, körpə övladları Ömər Xəyyamı böyütmək, ailəni dolandırmaq Sonanın boynunda idi. Musanın atasına iş də tapa bilmirdilər, sovet rejimi keçmişinə görə bu dürüst insanı təqib etməkdən əsla usanmırdı.

Musa Bakıya qayıdanda vağzalda üstünə gələn arıqlamış, qocalmış xanımı əsla tanımadı. Bu, həyat yoldaşı Sona imiş, maddi sıxıntı onu bu hala salıbmış...

O dönəmdə insanların aqibəti bax bu idi: maddi sıxıntı, azadlıqların tam məhdudlaşması, yersiz təqiblər...

 

6.

 SÜRƏTLİ YÜKSƏLİŞ

Çox savadlı, çox istedadlı, təşəbbüskar, əzmkar olması, geoloji ekspedisiyalarda özünü ən yaxşı şəkildə göstərə bilməsi tezliklə öz sözünü dedi, 1935-ci ildə Musa Əliyev Mərkəzi Komitənin təqdimatı ilə Zaqafqaziya Geologiya Trestinin nəzdindəki Azgeolbüroya rəis təyin olundu. İdarədə əsl inqilab etdi, ora ən layiqli kadrları topladı, geoloji ekspedisiyaların sayını otuz dəfəyə qədər artırdı. İdarə üçün avadanlıq almaq bir ayrı çətinlik törədirdi. O, artıq millətçi damğasına da tuş gəlmişdi, Gürcüstana gedən avadanlıqların daha vacib olan Azərbaycana gətirilməsi üçün dəridən-qabıqdan çıxırdı, buna nail də oldu. Nüfuzu qalxdıqca  köhnələr daim ondan şikayət yazır, onun işdən getməsini arzulayırdılar. Elə bu avadanlıq məsələsi də onun üzərinə Moskvadan yoxlama gətirilməsinə səbəb oldu. Amma yoxlamanın başında duran Rıbin soyadlı şəxsin ədalətlilik prinsipi güclü imiş. O, Musa Əliyevin elm üçün nələr etdiyini görüb də “Sənin kimi oğullarla Azərbaycan batmaz” deyərək Moskvaya onun xeyrinə rəy vermiş oldu.

1936-cı ildə Musaya daha bir vəzifə verildi. Azərbaycan Sənaye İnstitutunda fakültə dekanı. 28 yaşında bu institutda dekan olmaq o dövrdə heç kəsə müyəssər olmamışdı. Sonradan institutun rektoru vəzifəsinə də çəkiləcəkdi. Və məhz həmin dönəmdə Azərbaycanın ümummilli lideri Heydər Əliyev orada təhsil alacaqdı. Heydər Əliyev həmin dönəmi sonradan bu cür xatırlamışdı:

“Nizam-intizam çox ciddi idi. Tələbələr çalışırdılar ki, dərsə gecikməsinlər. Qapıda həmişə tıxac əmələ gələrdi. O illərdə aldığım təhsil, tərbiyə, intizam, biliklər həyatımda çox böyük rol oynadı. Ona görə də həmin illəri həmişə dərin məmnuniyyət hissi ilə xatırlayıram. O dövrdə burada rektor Musa Əliyev idi. O, sonradan görkəmli alim, akademiyanın prezidenti oldu.”

Musa Əliyevin bu cür yüksəlişi anonim məktubların, şikayətlərin, qurma işlərin yeni dalğasının başlamasına rəvac verdi, üstünə komissiya dalınca komissiya gəldi. Onun institutdan kənarlaşdırılması məsələsi gündəmə gələndə haqqında daim tərif eşidən respublika rəhbəri Mir Cəfər Bağırov “Əliyev kimi mühazirəçiləri biz institutdan kənarlaşdıra bilmərik” deyərək işinə davam etməsini məqsədəuyğun saydı.

 

7.

REPRESSİYA DALĞASI

Kim eşitməyib 1937-ci il barədə?  Repressiyalar onsuz da dözülməz şəraiti son həddə çatdırdı. Bu qanlı aktın Azərbaycan üzrə əsas cəlladlarından biri – Qriqoryan soyadlı erməninin əli ilə minlərlə insan həyatını itirdi. Azərbaycanın ən işıqlı şəxsləri güllələnirdi, sürgün edilirdi. Musa Əliyevin çevrəsindəki adamlar da həmçinin. Ardıcıl olaraq Sənaye institutunun direktoru Axundzadə, Azneftin bütün müdiriyyəti həbs olunmuşdu. Qriqoryan növbəti bir edam hökmündən sonra anasına belə bir məktub yazmışdı ki, sənin qardaşının, mənim dayımın ölümünün yüz dəfə artıq intiqamını aldım.

Musa Əliyevi az qala hər həftə sorğu-suala çağırırdılar, hər gedəndə bir daha qayıtmayacağı təhlükəsini duyub Sonayla, oğluyla vidalaşırdı. Onu silmək istəyirdilər, amma əlləri gəlmirdi. Ölkəyə bu qədər fayda verə biləcək kadrı hardan tapmaq olardı axı?

Qeyd eydiyim kimi, 1938-ci ildə institut direktorluğu (rektorluğu) vəzifəsinə təyin edildi. Qısa bir müddətdə islahatlar apardı, əyrilikləri düzəltdi. 1940-cı ildə artıq Sənaye institutu neft sahəsi üzrə SSRİ ali təhsil ocaqları arasında birinci yeri tutdu, nüfuzlu və məşhur Moskva Neft institutunu qabaqlayaraq keçici qırmızı bayrağa layiq görüldü. Şərqin ən nüfuzlu təhsil ocaqlarından birinə çevrilən bu institutun adı bütün dünyaya yayıldı...

1941-ci il – Böyük Vətən müharibəsi ərəfəsi Musa Əliyevin Moskvaya çağırılması ilə yadda qaldı. Ona Moskva Neft İnstitutunun “Paleontologiya və tarixi geologiya” kafedrasının dosenti və  SSRİ Xalq Sənayesi Komissarlığının Tədris müəssisələri baş idarəsinin müdiri vəzifələrində işləmək təklif olundu. Bakı ilə vidalaşmaq əlbəttə ağır idi, həm də artıq 3 uşaq atası idi. Vətən, sevimli Sonası, uşaqları, atası, institut, təhqiqat işləri – bunların hamısını necə qoyub getmək olardı? Amma daimi təqiblər, 37-ci ilin xofu, ətrafdakıların donosbazlığı, bir-birini güdaza verməsi onu çox yormuşdu, “bəlkə Moskvada fərqli mühit olacaqdı” deyə düşünürdü.

Siz belə bir şey eşitmisinizmi, bir kadr uğrunda idarə və təşkilatlar o yana, respublikalar mübarizə aparsınlar? Musa Əliyev Moskvaya lazım idi, amma Bakı da onu buraxmayacaqdı, ona görə də Kreml onun Moskvaya gedişini Mir Cəfər Bağırovla yox, ikinci katib Çeplakovla razılaşdırdı...

 

8.

MÜHARİBƏ

Moskva həyatına hələ alışmamış müharibə başladı. İkinci dünya müharibəsinin taleyini Qafqaz nefti həll edirdi, Musa Əliyev də ölkə başçısı İosif Stalinin mandatı ilə gənc neftçilərin yetişdirilib artıq Mozdoka qədər gəlmiş faşistlərin üzərinə şığıyan texnikanı cana gətirmələri ilə şücaət göstərirdi. Onun tabeçiliyində 25 neft məktəbi var idi.

1941-ci ilin oktyabrında – İkinci dünya müharibəsinin ən həlledici məqamında, onda ki faşistlər Moskvanın həndəvərinə çatmışdılar, Hitler Kremldə toy-bayram etmək tədarükü görürdü, moskvalılar evakuasiya olunurdu, sovet qoşunlarının şəhəri tərk edəcəyi barədə şayiələr yayılmışdı, onda ki şəhər fasiləsiz olaraq mərmi yağışına tutulurdu, bir çox yüksək postlu məmurlar belə şəhərdən çıxdılar, amma Musa Əliyev çıxmadı, haradasa 1918-ci ildə ermənilərin qarşısında duruş gətirmək istəyən rəhmətlik əmisi Məmmədtağı kimi hərəkət etdi. Yaşadığı bina bombalandı, dağıdıldı, yenə də şəhəri tərk etmədi. Hətta noyabr ayında  Moskva Neft İnstitutunu Ufaya köçürəndən sonra Moskvaya qayıtmaq demək olar ki, mümkünsüz olanda – almanlar artıq Mojaysk şossesində, Moskvanın 10 kilometrliyində olan Ximkidə yerləşmişdilər – yenə də yol tapıb Moskvaya qayıtdı. Onda rus, azərbaycanlı söhbəti deyil, ümumi vətən söhbəti gedirdi axı, Moskva onun xalqının da daxil olduğu bir böyük ailənin paytaxt şəhəri idi.

O dönəmdə Bağırov dəfələrlə Kremllə əlqə yaradır, israrla Musa Əliyevi Bakıya qaytarmaq istəyirdi. Stalindən mandat almış və Moskvada xidmət göstərən bu cür uğurlu bir azərbaycanlının mövcudiyyatı Bağırov kimi xudbin bir lider üçün təhlükə mənbəyi sayılmaqdaydı.

 

9.

BAĞIROVUN TƏQİBİ

Belə bir hadisə baş veribmiş. O dönəmdə ailəsinin Bakıda çox ciddi sıxıntı çəkdiyini bilən Musa Əliyev Azərbaycan xalq ticarət komissarlığına müraciət edibmiş ki, atasından, üç övladından ibarət ailəsi əlavə təminat alsın. Komissarlıq Bağırova məlumat veribmiş, o da deyibmiş ki, əlbəttə imtina edin, qoy o kəs ailəsini də yanına aparsın.

Gözünü açandan ailə dəyərlərinin nə olduğunu gözəl bilən Musa Əliyev məhz o zaman Bağırov kimi bir adamın hökmranlığı altında qalan ailəsinin taleyindən tam narahat olur, Bakıya qayıtmaq qərarı verir. Bu böyük imtiyazından  və vəzifələrdən imtina edib Bakıya qayıdır və xeyli aşağı vəzifədə - Sənaye institutunda dosent vəzifəsində fəaliyyətini davam etdirir. Dərhal da ona xəbər çatdırılır ki, bəs Bağırov səni görmək istəyir. Gedir və Bağırov özündənrazı halda söyləyir: “-Elə bilirdin, mənim yanımdan getmək belə asandır? Gördün, yenə mənim tabeliyimə düşdün? “ Və onu öz sahəsi olmayan Energetika şöbəsinə müdir müavini təyin edir. Bu, Bağırovun ona tor qurması deyildi, onun bacarığı və işgüzarlığı sayəsində bərbad vəziyyətdə olan respublika energetikasını dirçəltmək istəyi idi. Çox qısa müddətdə Musa Əliyev bu sahədə inanılmaz nəticələrə imza atır, tezliklə Azərbaycan KP MK-nın Baş energetiki təyin edilir. İşlər nizama salınan kimisə yenidən vəzifəsi dəyişdirilir, bu dəfə onu öz sahəsinə qaytarırlar, Geologiya İdarəsinin müdiri qoyurlar. Daha bir il keçməmiş bu dəfə MK-nın Təhsil şöbəsinin müdiri təyin olunur. O, hər bir sahəyə gərəkli idi, o, tək idi, sahələrsə çox idi. Bura qoyurdular, işləri sahmana salırdı, dərhal yerini dəyişirdilər.

35 yaşı var idi, artıq saçları ağarmağa başlamışdı... Bu amansız iş rejimindən yalnız 1947-ci ildə bərk xəstələnməsi səbəbindən qopa bildi. Kislovodska müalicəyə getdi. Amma heç iki həftə keçməmiş təcili Bakıya çağırıldı. Onu MK-nın sənaye üzrə 3-cü katibi təyin etmiş, respublika Ali Sovetinə deputat seçmişdilər. Bir neçə aydan sonra da Nazirlər Soveti Sədrinin müavini və Dövlət Plan Komitəsinin sədri təyin edildi. Bu, başgicəlləndirici bir yüksəliş idi. Amma daha yüksəkliklərdən yıxıldıqda sağ qalmamaq ehtimalı da böyük idi.

 

10.

NEFT DAŞLARI EPOPEYASI

Musa Əliyev ətrafındakılardan fərqli olaraq ali vəzifə kürsüsünə başqa gözlə baxır, rüşvətxorluqla, korrupsiya ilə mübarizə aparır, bütün neqativlərin üstünə şığıyırdı. Xalqı üçün, respublikası üçün bacardıqca Moskvadan daha böyük imtiyazlar qoparmağa çalışırdı.

Plan Komitəsinə rəhbərlik etdiyi dönəmdə onun təşəbbüsü ilə paytaxtın simasına gözəllik, insanlarına hədsiz fayda gətirən Respublika Kitabxanasının, Dram Teatrının, Akademiya şəhərciyinin, metronun, Astrofizika rəsədxanasının inşasına başlanıldı. Moskvadan bu qədər böyük tikintilərə vəsait qoparmaq inanılmaz dərəcədə çətin idi. Elə həmin dönəmlərdə Musa Əliyev Azərbaycan üçün ən taleyüklü bir məsələnin ağır yükü altına çiynini qoydu. O, Dəniz Neft İdarəsi təşkil etmək, Neft Daşlarının Istismarını həyata keçirmək kimi bir möhtəşəm layihə hazırladı. Moskvadakı Neft Nazirliyinə gedərək məqsədini açıqladı, kifayət qədər dürüst tərzdə tezisləri izah etdi. Və layihəsi təsdiqləndi, Neft Daşları epopeyası beləcə başladı. Bakıya dönən kimi dənizə ilk desant çıxarıldı, köhnə gəmilər neftçilərin ilk sığınacağı oldu, polad estakadalar qurulmağa başladı. Tezliklə iyirmibeş metrlik ilk estakada istifadəyə verildi. İlk neft tankeri ilk nefti daşıdı. Musa Əliyev sevincindən uşaq kimi ağlayırdı. Bir şəxs öz xalqı, vətəni üçün bundan artıq daha nə edə bilərdi ki? Amma haqsızlıq, ədalətsizlik cövlan edirdi. Dənizdə neft kəşfiyyatının banisi olan Musa Əliyev dənizdə ilk neft hasilatına görə təltif olunmuşlar siyahısında öz adını görmədi. Üstəlik, Bağırov idarəyə rəhbərliyə öz qohumunu gətirdi. Bu, diktatorun növbəti qisası idi.

1950-ci ildə isə...

 

11.

HEYDƏR HÜSEYNOV FACİƏSİ

Onu Azərbaycan SSR Elmlər Akademiyasına dəvət etdilər, həqiqətən də o qədər işlər görür, o qədər sevilirdi ki, hər sahədə ona ehtiyac var idi. O cümlədən akademiklər də Akademiyanın itmiş nüfuzunu qaytarmaq üçün onu öz sıralarında görmək istəyirdilər. Beləcə, elmlər namizədi olduğu halda birdən-birə ona  akademik statusu verdilər. Və az sonra o, Akademiaynın prezidenti vəzifəsinə təyin edildi. O dönəmdə Akademiyanın vəziyyətini Musa müəllim öz xatirələrində belə şərh edirdi:

“Mən akademiyanı şox acınacaqlı vəziyyətdə qəbul etdim. Akademiya, sözün əsl mənasında çəkişmələrdən və qarşıdurmalardan partlayırdı. Keçmiş prezident və vitse-prezident ölüm-dirim düşmənçiliyi aparırdılar. Bütün institutlar da iki əks cəbhəyə bölünmüşdü”

Elə ilk dönəmdəcə Musa Əliyev həyatdan daha bir zərbə aldı. O zamanlar akademiyanın vitse-prezidenti görkəmli filosof  Heydər Hüseynov idi. Bu işıqlı şəxsiyyətlə dərhal dostlaşmış, işbirliyi qurmuşdular. Hüseynovun doktorluq dissertasiyası otuz il çar rejimi ilə vuruşaraq vətənini ekspansiyadan azad etmək istəyən Dağıstanın məşhur qəhrəmanı Şeyx Şamil barədə idi. O zaman bu şəxsə əksər dairələrdə böyük rəğbət vardı. SSRİ Elmlər Akademiyasını tarix institutu azərbaycanlı alimin mövqeyini dəstəkləmiş, onun işini Stalin mükafatına layiq görmüşdü. 1950-ci ildə Hüseynov həmin mükafatı aldı. Bağırov xəbəri eşitcək  qəzəbləndi. Necə yəni, mənim xəbərim olmadan belə şey baş verib? Dərhal mətbuatda Şeyx Şamili xalq düşməni, Hüseynovu isə ona mədhiyyə yazan antisovet ünsür adlandırdılar. Bağırov Musa Əliyevə “bu özbaşnalıq sənə baha başa gələcək” xəbərdarlığı edərək məcbur etdi ki, Hüseynov mükafatdan imtina etsin. Çarəsiz qalan Hüseynov imtina etdi də. Amma bu, Bağırova az oldu, onu vəzifədən də götürdü. Halbuki, kimisə seçkili orqandan vəzifədən götürmək MK katibinin səlahiyyətində deyildi. Buna etriaz əlaməti olaraq Hüseynov kabinetində damarlarını kəsdi. Musa Əliyev bu hadisədən bərk sarsıntı keçirdi, al-qana bulaşmış Hüseynovu xəstəxanaya götürərək həyatını xilas etdi. Amma Bağırov yenə əl çəkmirdi. Hüseynov xəstəxanadan çıxan günü onun evinə zəng gəldi ki, Bağırov sabah səni gözləyir. Və xalqın ən işıqlı simalarından biri olan Heydər Hüseynov gecəynən bağ evində özünü asdı.

Bu olay Musa Əliyevlə Bağırov arasındakı münasibəti lap pisləşdirdi. Musa Əliyev çox sarsılmışdı, bir daha əmin olmuşdu ki, fərdləri inkubator cücəsi kimi eyniləşdirmək istəyən, fərqlənənləri məhv edən bir rejimin əsirliyindədir.

O dönəmlərdə onun başı artıq qar kimi ağappaq idi. Eynən özündən iki yaş böyük olan dostu Səməd Vurğunun başı kimi...

 

12.

GÖZDƏNSALMA KAMPANİYASI

Musa Əliyevin taleyində Akademiyadan getmək, Azərbaycanı yenidən, bu dəfə əbədi tərk etmək də var imiş.

Sonradan yazacaqdı: “Hərdən düşünürəm ki, görəsən, düzgün edib Bakıdan getmişəm? Əgər o zaman Elmlər Akademiyasının prezidenti kimi qalsaydım, respublikanın elmi üçün nə qədər gərəkli və faydalı işlər görə bilərdim! Digər tərəfdən də, fikirləşirəm ki, düzgün edib Bakıdan getmişəm. Bəlkə də indi sağ qalmağıma səbəb Bakıdan getməyim olub.

Amma bu gediş, hələ bir qədər sonra olacaqdı...

Ağır illər idi, insanlar zorən sovetləşdirilirdi, milli dəyərlər ucdantutma yox edilməyə məhkum olunmuşdu. Belə bir vaxtda təpədən dırnağa milli olan Musa Əliyev tutduğu məsul vəzifələrin hamısında xalqına fayda gətirməyi düşünür, karyerasını, həyatını riskə atırdı. Onsuz da elektrik stulunda əyləşmisən. Naqili cərəyana əvvəl-axır qoşacaqlar. Barı, xalqına faydalı ol!

1952-ci ildə Bağırovla növbəti dəfə toqquşası oldu. Erməni geoloq Laçınyan Bağırova yalan məlumat vermişdi ki, respublikanın Qərbində - Alabaşlıda 5 milyon tonluq hematit yatağı aşkarlayıb. Bağırov da bu barədə Kremlə məlumat verib bir “şox sağ ol” almışdı. İndi dövlətin milyonlarla vəsaitini dağıdıb o yatağı istismar etmək fikrində idilər. Musa Əliyev dərhal buna qarşı çıxdı, müşavirədə Bağırova bildirdi ki, orda cəmi 250 min ton, özü də yarasız, kvarslaşmış hematit var. ”Laçınyan kəmsavad geoloqdur, səkkiz dəfə çökən bir layı səkkiz lay hesab edir” deyə erməni geoloqu da susdurdu, bu iş üçün çəkiləcək məsrəfin özünü doğrultmayacağını iddia etdi. Amma MK-ya məlumat verib özünə tərif qazanan Bağırov Musa Əliyevi tənqid edib, “xalq düşməni” çıxarıb şiddətli töhmətlə cəzalandırdı. Münasibətləri lap pisləşdi.

Onu gözdənsalma kampaniyası başladı, qəzetlər onu guya kabinetinə xalça, soyuducu almaqda ittiham edirdilər, onu Laçınyanın uğuruna kölgə salmaqda suçlayırdılar. Musa Əliyev bilirdi ki, daha təhlükəlisi hələ qabaqdadır. Çox güman ki, Heydər Hüseynovun aqibəti kimi bir aqibət də onu gözləyirdi.

Bu ittihamlar MK-nın növbəti iclasında da səsləndi. İnsanlar sıra ilə çıxış edərək onun üzünə durur, ona böhtan atırdılar. Hətta duz-çörək kəsdikləri, salamlaşarkən öpüşdükləri kəslər də belə edirdilər. Bağırov öz çıxışında həm onu, həm də Akademiyanın vitse-prezidenti təyin edilən Səməd Vurğunu aşağıladı, ən qaba sözlərə tuş elədi.

Və o, ürək ağrısı ilə bu vəhşiliyi, ədalətsizliyi süzürdü. Ona söz veriləndə hətta nə deyəcəyini belə bilmədən tərəddüdlə tribunaya doğru yol aldı. İnsanların rejimə xidmət etməsi hardasa başadüşüləndir. Amma aşkarca şərə xidmət etmələri, ağa qara demələri, öz dost-tanışlarına, həmkarlarına çamur atmaları əsl rəzalətdir.

Bəzən meydanda tək olanda qarşı tərəfin hücumları qarşısında qaldırmağa qalxanın olmur. Belədə heç olmasa bir dəstəkçiyə, tərəfkeşə ehtiyacın olur. Tribunaya doğru qətiyyətsiz halda irəliləyən zaman bir şəxs onun çiyninə toxunaraq  “Biz sizin xətrinizi çox istəyirik, ürəkli olun” söylədi. Bu, MK-nın üzvü Əliş Ləmbəranski idi. Və elə bu toxtatma da öz sözünü dedi. Musa Əliyev dərhal toparlandı, çıxıb kəskin şəkildə özünü müdafiə edərək gördüyü işlərdən, əldə etdiyi nailiyyətlərdən danışdı, xalq təsərrüfatına verdiyi milyonlarla gəlirdən söhbət açdı. Onun çıxışı gurultulu alqışlar qazandı. Bağırov bir dəfə də olsun onun sözünü kəsmədi. Bilirdi ki, bu sonsuz hiddət içində olan şəxsin sözünü kəssə, camaatın içində qaba cavab ala bilər.

Daha sonrakı illərdə - Akademiya şəhərçiyi tikiləndə memari Mikayıl Useynov olan bu tikilini milli kolorit və elementlərlə zənginləşdirməyi qarşısına məqsəd qoymuş Musa Əliyev divar üzlükləri üçün şəxsən özü gedib Xarkovdan qranit gətizdirmişdi. Bina yarıyacan hazır olanda milli kadrların bu cür özbaşınalığını həzm edə bilməyərək Stalindən sonra ölkə rəhbərliyinə gətirilmiş Nikita Xruşov “tikintidə memarlıq bəzəklərinin həddən artıq çox olması” barədə məruzə etmiş, “Pravda” qəzetində memarı və akademiya prezidentini  tənqid edən məqalə çıxmışdı. Nəticədə binanın dörd qülləsi kompozisiyadan çıxarılmışdı. Bununla belə, qranit üzlük qalmış, binaya həddən artıq gözəllik bəxş etmişdi. Günü bu gün də bakılılar və şəhərin qonaqları bu möhtəşəm tikiliyə heyranlıqla tamaşa edirlər.

 

13.

SƏMƏD VURĞUNUN XİLASI

Tale elə gətirmişdi ki, Bağırov rejiminin sərt təpkiləri dönəmində Musa Əliyevin ən yaxın dostu, sirdaşı Xalq şairi, milyonların sevimlisi Səməd Vurğun olmuşdu.  Şair həm də Akademiyanın vitse-prezidenti kimi onun əqidədaşı, məsləkdaşı idi. Səməd Vurğunun taleyini həll edən məqamda Musa Əliyev heç nəyi düşünmədən dostluq etdiyi şairin müdafiəsinə qalxdı, buna görə Mir Cəfər Bağırov ona xəbərdarlıq edərək dedi: “Belə getsə, sən o ağarmış başını Solovkidə qoyacaqsan”. Solovki sürgünü ziyalıların aqibətini təyin edən ən dəhşətli sürgün sayılırdı o zamanlar. 1953-cü ilin fevralında isə Bağırov səhər saatlarında Musa Əliyevə zəng vuraraq dərhal Səməd Vurğunla Mirzə İbrahimovun Akademiyadan xaric edilməsi əmrini verdi, “tapşırığımı yerinə yetirməsən özündən küs” dedi. Bu, iki böyük şəxsiyyətin yalnız Akademiyadan xaric edilməsi deyildi, onların vurulma prosesinin başlanğıcı idi. Gerisi nə olacaqdı, aydın duyulurdu.

Musa Əliyev tam çıxılmaz vəziyyətə düşmüşdü. Belədə, Allah özü onun köməyin yetişdi. Ölkə rəhbəri İosif Stalinin vəfatı xəbəri gəldi, Mir Cəfərin başı qarışdı, verdiyi ultimatum bir müddət yadından çıxdı. Amma sonradan Bağırov yenidən bu məsələnin üstünə qayıtdı. Onun emissarı Musa Əliyevin yanına gedib ertəsi gün saat 11-ə kimi ona məsələni həll etməyi tapşırdı. Musa Əliyev səhərədək gözünü yuma bilmədi. O, xalqın ən öndə olan ziyalılarını güdaza verə bilməyəcəkdi, buna onun kişiliyi, ləyaqəti yol verməzdi, demək, özü qurban gedəcəkdi.

Allah böyükdür, bu dəfə də gözlənilmədən Musa Əliyev xilas oldu. Həmin dönəmdə o, Akademiya prezidentliyi ilə yanaşı, SSRİ Ali Soveti deputatı kimi ağır sənaye seksiyasının sədri də idi. Və saat 11-ə sayılı saatlar qalanda Kremldən onun adına teleqram gəldi ki, təcili Moskvaya gəlsin, Ali Sovetin növbədənkənar iclası keçiriləcək. O, Moskvaya uçası oldu, bir həftə davam edən iclaslarda iştirak etdi. Amma təbii ki, fikri Bakıda qalmışdı, orada Mir Cəfər onun hökmünü çıxarmağa hazır vəziyyətdə yolunu gözləyirdi.

Möcüzə bəzən insanın bütün ümidləri üzüləndə, hətta yapışmağa saman çöpü belə qalmayanda gəlir, həftənin tamamına bir gün qalmış – iyulun 12-si səhər ertə bir xəbər ildırım kimi çaxdı, gündəmi zəbt etdi. SSRİ rəhbərliyinin elitasında qərarlaşmış ən mənfur şəxs, Mir Cəfər Bağırovun da havadarı Lavrentiy Beriya həbs edilib, Bağırov da işdən qovulub.

Dünyada bir vəfa borcu, bir kişilik deyilən anlayış da var, onları yerinə yetirəndə hər şeyi, ölümü belə göz altına alırsan. 1954-cü ildə Bağırovun yerinə yeni birinci katib seçilməsi üçün Mərkəzi Komitənin plenumu keçirilirdi. Kremlin nümayəndəsi öz namizədlərinin adını şəkmişdi – MK-nın kənd təsərrüfatı üzrə katibi işləmiş İmam Mustafayev Azərbaycanın yeni rəhbəri olacaqdı. O dövrdə seçki-filan, bunlar çox formal şeylər idi, təklif gəlirdi və yekdilliklə hamı deyilən şəxsə səs verirdi. Amma bu dəm gözlənilmədən plenum üzvü Səməd Vurğun yerindən qalxıb tribunaya yaxınlaşdı və dedi ki, bu şəxsi seçməkdənsə mən daha layiqli şəxsin – akademik Musa Əliyevin namizədliyini irəli sürürəm.

Bu gözlənilməz addımdan hamı şaşırdı, hamı təəccüb içində qaldı. Səməd Vurğunun şair qəlbi dostunun ona etdiyi yaxşılığa yaxşılıqla cavab vermək, bununla belə özünü misilsiz bir təhlükəyə atmağa vadar etmişdi. Bu dəm onu xilas etmək üçün Musa Əliyev yerindən qalxıb söylədi ki, mən öz namizədliyimi geri götürürəm...

İndi arxaya boylandıqda, tarixin saralmış səhifələrini vərəqləyəndə görürük ki, biz necə insanları itirmişik. Musa Əliyev, Səməd Vurğun kimilər həqiqətən də xalqın kisəsindən gediblər.

Musa Əliyev 8 il Akademyaya prezidentlik etdi. O, işə başlayanda akademya əməkdaşlarının sayı 1050 nəfər idi, bunların da cəmi 30 faizi azərbaycanlılar idi. O işdən çıxanda isə artıq burada 2500 nəfər çalışırdı və bunların da 70 faizi azərbaycanlı idi.

O dövrdə daim üzdə olmaq, böyük vəzifə daşımaq, əyilməmək, sınmamaq, qürurunu qorumaq, bir də milli ləyaqət hissini saxlamaq demək olar ki, mümkünsüz idi, səni tutacaq, sürgün edəcək, güllələyəcəkdilər, bunların heç biri olmasa da, ən azından, ürəyini partladacaqdılar.

-Bəs baş əymədiniz.

-Əymədim, bəli.

 Əyilməz vicdanın böyük heykəli.

Musa Əliyevi tək Allahmı qoruyurdu? Tək talemi ona qarşı ədalətli mövqe tutmağa and içmişdi? Yox. O, SSRİ-yə lazım idi, onun bildiklərini başqaları bilmir, bacardıqlarını bacarmırdı. Ona görə də onu sıxma-boğmaya salsalar, hədə-qorxularla yamanlasalar belə zərərsizləşdirə bilmirdilər.

1956-cı ildə, mayın 24-də Musa Əliyev taledən növbəti zərbəni aldı - cəmi 50 yaşında Səməd Vurğun vəfat etdi. Ən yaxın dostunu, sirdaşını, arxa-dayağını itirmək çox əzablıdır. Bir-birilərini bir baxışdan başa düşərdilər, bir-birilərinə təsəlli verməyi bacarardılar. Səməd Vurğun gənclərin kumiri, bütün SSRİ-nin sevimlisi, Azərbaycanın mədəniyyət siması idi. Bir dəfə Səməd Vurğun ona demişdi: “Mən gecələr yatmıram, çamadanla divanda otururam. Gözləyirəm, onlar nə vaxt dalımca gələcəklər. Yaxınlarım üçün problem yaratmaq istəmirəm. Gəlsələr, ləngimədən onlarla gedəcəyəm”

Səməd də repressiya qurbanı idi. Nə fərqi var, səni gülləylə ödürələr, ya çərlədib öldürələr.

 

14.

İMAM MUSTAFAYEVİN ATLA GEDİŞİ

Dostunun ölümü Musa Əliyevi tamam ruhdan salmışdı, tamam sarsıtmışdı. İmam Mustafayevlə isə heç yola gedə bilmirdi. İmam Mustafayev xalqın gözündə ucalmaq üçün milli inqilab etmək istəyirdi, dərhal rus dilindən imtina, bütün yazışmaların azərbaycanca aparılması kimi təkliflər irəli sürürdü. İllər öncə akademiyanın bütün institutlarının fəaliyyətini rus dilindən Azərbaycan dilinə çevirmiş, Azərbaycan dilində mühazirə oxuyan ilk şəxslərdən biri kimi tanınmış, nəticədə də millətçi damğası almış Musa Əliyevsə bunları dərhal yox, tədricən etməyin mümkünlüyünü isbatlayır, əks təqdirdə Kremlin qəzəbinə düçar olacaqlarını və xalq üçün daha heç nə edə bilməyəcəklərini israr edirdi. Nəticədə aralarında ciddi ixtilaf yaranmışdı. Və Mustafayevin onu antixalq mövqedə suşlamasına, ittiham etməsinə də əsla dözə bilmirdi. Bu, böyük bir haqsızlıq, ədalətsizlik idi.

1957-ci ildə Musa Əliyev işdən getməsi barədə Mustafayevə ərizə yazdı, əvəzində özü yaratdığı Paleontologiya və strafiqrafiya institutunda çalışmaq istədiyini bildirdi. Uzun müddət Mustafayevdən cavab gəlmədi. Yalnız 58-ci ildə, Musa Əliyevin 50 illiyində Mustafayevdən ona iki cavab birdən gəldi. Öncə respublikanın rəhbəri onun istefa ərizəsini qəbul edirdi, ardınca isə Paleontologiya və strafiqrafiya institutunun ləğv edildiyini bildirirdi. Beləcə, Musa Əliyev havada qaldı. Həmin il ona daha bir zərbə atasının ölümü oldu. Tam depressiya halında, tam ruhdan düşmüş halda ikən xilas teleqramı aldı. Onu Moskvaya çağırırdılar...

 

15.

QÜRBƏT DÖNƏMİ

Vətənin qəribə bir cazibəsi olur. Onu tərk edib gedəndə heç cür bu cazibə səni rahat buraxmır. Hey çəkir, çəkir... Neft qoxulu, küləkli Bakınınsa bir ayrı cazibəsi var. Bakıdan gedib başqa yerdə yaşamaq ən ağır sınaqdır.

58-ci ildə Musa Əliyev ailəsiylə Moskvaya köçdü, ailəsini də gətirdi, Aşqabadda yaranmış, ordan Bakıya köçürülmüş zəngin kitabxanasını da özüylə gətirdi, ömürlərinin növbəti dönəmü başladı. SSRİ EA nəzdindəki Yanar Qazıntı Yataqlarının Geologiyası və İşlədilməsi İnstitutunun direktor müvini təyin edilmişdi, ömrünün sonunadək də bu institutda işlədi.

Onun elmi fəaliyyətinin coğrafiyası geniş oldu, Cənubi Qafqazdan Qərbi Sibirə, Orta Asiyaya qədər uzandı. Arada ömrünün Əlcəzair mərhələsi də oldu, Əlcəzair prezidentinin neft məsələləri üzrə müşaviri kimi çalışdı, Sahara neft yatağını kəşf etdi. Bu isə 1967-ci ildə baş verdi. Bir müqavilə müddətini işlədi, iki müqavilə müdətini işlədi, ikinci müqavilə başa çatanda Əlcəzairin iqtisadiyyat naziri  Əbdulsalam ona “Sonatrach” kəşfiyyat idarəsinin rəisi vəzifəsini və 6 min dinar aylıq maaş təklif etdi, amma o, “mən vətənimi heç bir ölkəyə dəyişmərəm” deyib bu cəzbedici təklifdən imtina elədi. Nə olsun ki, Moskva Bakı deyildi, hər halda, SSRİ idi, oradan Bakı daha əlçatan görünürdü.

Bakıda yaşadıqları dönəmdə 1952-ci ildə Neftçilər (ovaxtkı Stalin) prospektində, Funiklyorun yaxınlığında alimlər üçün inşa edilmiş gözəl binaya köçmüşdülər. 3-cü mərtəbədə yaşayırdılar. Dördüncüdə isə tanınmış yazıçı Mir Cəlal ailəsi ilə birgə yaşayırdı. Dərhal dostlaşdılar, uşaqları – Musa Əliyevin qızı Rəna və Mir Cəlalın oğlu Hafiz eyni sinifdə - 6 nömrəli məktəbin səkkizinci sinfində oxudular. Qeyri-adi bir şirinliyi vardı Rənanın, Hafizi dərhal cəzb etmişdi. İllər sonra Musa Əliyev ailəsi ilə Moskvaya köçəndə institutu bitirən Hafiz də seçimini etmiş, Moskvanın Kurçatov adına institutunun aspiranturasında təhsilini davam etdirmişdi. Köhnə qonşular kimi Hafiz onlara gəlib-gedirmiş. Və Musa Əliyevin Əlcəzairdə yaşamaq məsələsi çıxanda qızı Rənanı Moskvada tək qoymaq istəməyən və bunun sıxıntısını çəkən Musa müəllim üçün gənclərin bir-birini sevməsi xəbəri lap göydəndüşmə oldu. Tezliklə onların toylarını edərək həyat yoldaşı ilə rahatca Əlcəzairə yollandı.

 

16.

XATİRƏ DƏFTƏRİ

Onda sakit bir yay axşamı idi. Açıq pəncərədən əsən yüngül meh içəri ağac yarpaqlarının xışıltısını daşıyırdı. Musa Əliyev bu səsi dinləyir və düşünürdü. İstəyirdi anlasın ki, insan niyə doğulur, nə səbəbə yaşayır, məqsədi və məramı nədir. Yetmiş yaşı var idi. Bir anda həyatı kino lenti kimi gözünün qabağından keçdi. Və o, özü də bilmədən bir də gördü ki, kağız-qələmə sarılıb və yazır.

Yazdığı ilk cümlələr də bunlar oldu: “...1978-ci il. Moskva ətrafında yerləşən Perxuşkovo Akademiya qəsəbəsi. Böyük, amma sükutlu. Elə indi də sakit bir yay axşamıdır. Pəncərəm açıqdır. İlıq, xumarlanan bir külək kollarda astaca xışıldayır. Mən bu xışıltını dinləyir və düşünürəm...”

Bəli, o, 1978-ci ildə memuarlarını yazmağa başladı. Yaxşı da ki yazdı. Təlatümlü bir ömrün ən vacib məqamları orada əks olundu. Ömrünün axırına yaxın görmə qabiliyyətini tam itirmişdi. Bununla belə, yenə yazır, uzun, kəşməkeşli, hadisələrlə bol ömrünün məqamlarını fiksə edirdi.

...Düz 3 ildən sonra o, memuarlarını yazıb qurtaranda yazdığı son qeydləri bunlar olacaqdı: “1981-ci il. Payızın əvvəli. Aşağıda sakitlikdir. Hamı öz yatağına yollanıb. Deməli, gecə çatıb. Zülmət bir qaranlıq. Mən kor olmuşam. Artıq yaza bilmirəm. Yalnız səsləri ayıra bilirəm. Mən artıq böyük dünyadan ayrılmışam. Amma onun nəfəsini hiss edirəm. Hiss edirəm ki, indi yalnız içimdə kəsişən bütün zamanlar qayıtmaz olaraq keçmişə düşür...”

 

17.

VƏ SON

Biz zamanın içərisindən keçirik. Yaşadığımız illər ömür deyə bizə pərçimlənir. Amma zaman da eynən bizim içimizdən keçir. Gah öz təlatümləri ilə bizi çalxaladıqca çalxalayır, gah da öz sükutu ilə bizi rahat buraxır.

1985-ci ilin mayı gələndə Moskva səması sıx qara buludlarla örtülmüşdü, fasiləsiz yağışlar yağırdı. Cənublular günəşsizliklə əsla barışmazlar, israrla səmadan günəşi tələb edərlər. Ümidlənərsən ki, əvvəl-axır günəş çıxacaq, öz şəfəqləri ilə hərarət və işıq gətirəcək. Biri də var, sənin zülmətin əbədi olsun...

Musa Əliyev xatirələrinin son vərəqlərində övladlarından bəhs edib. Oğulları Ömər Xəyyam və İkram barədə qeydlər verib, daha sonra yazıb:

“Üçüncü uşağım Rəna isə ən sevimli övladımdır. Anam Nabata çox bənzəyir. O, ciddi, ağıllı və gözəldir. Moskva Dövlət Universitetinin nəzdindəki Moskva İnstitutunun Şərq dilləri fakültəsini bitirib. Ərəb, fransız, ingilis, rus və əlbəttə ki, Azərbaycan dillərini bilir. Uğurla ərəb ədəbiyyatı üzrə namizədlik işi müdafiə edib. Onun həyat yoldaşı Hafiz Paşayev Kurçatov İnstitutunun məzunudur. Tanınmış fizik, ağıllı, savadlı bir adamdır. Azərbaycan Elmlər Akademiyasının fizika-riyaziyyat institutunda laboratoriya müdiridir. Onlar çox gözəl, bir-birilərini sevən bir cütlükdürlər. Onların iki övladı var: oğulları Camal və qızları Cəmilə. Bax mənim varislərim bunlardır.”

O çiskinli may günləri ağır xəstəliklər güc gələndə Musa Əliyev vəsiyyətini etdi. Cəmi iki istəyi vardı. O da əmisi kimi çox unikal kitabxana yaratmışdı, əmisinin özü də, kitabxanası da ermənilərin güdazına getmişdi, o isə öz kitabxanasını qorumaq istəyirdi, bir vəsiyyəti bu oldu ki, bu zəngin kitabxanası doğma Bakısının Dövlət Universitetinin Paleontologiya kafedrtasına təhvil verilsin. İkinci vəsiyyəti isə Bakıda dəfn edilməsi oldu.

O, 1985-ci il may ayının 3-də 77 yaşında ikən vəfat etdi, vəsiyyətinə uyğun olaraq Bakıda dəfn edildi, I Fəxri Xiyabanda.

Musa Əliyev böyük çətinliklə yazdığı xatirələrinin dərcini vəsiyyət etməmişdi. Qızı Rəna illərlə bu yazıları qoruyub saxladı, onları oxuduqca atasının tək onların ailələrinə deyil, bütün Azərbaycana, hətta daha böyük coğrafiyaya aid olması həqiqətini dərk etdi.

Rəna Əliyeva-Paşayeva atasının dövlət və xalq qarşısındakı xidmətləri barədə yazılanlara sözardı olaraq atasının şəxsi keyfiyyətlərindən birini – onun əsl altruist olmasını öz yazılarında bu cür qeyd eləmişdi:

“Mənim atam şox xeyirxah adam idi. Harda oluruqsa olaq – Bakıda, Moskvada, Əlcəzairdəmi, - mütləq tanımadığımız bir adam tapılırdı ki, bizə yaxınlaşaraq atamın haçansa onunçün böyük bir iş gördüyünü, çətin məqamda kömək etdiyini söyləsin və hərarətlə minnətdarlığını bildirsin. Atamsa çox vaxt nə qədər fikirləşsə də, yada sala bilmirdi ki, söhbət onun etdiyi hansı yaxşılıqdan gedir. O, çoxlarına yardım edir, dayaq dururdu...”

Amma çox təəssüf ki, atasının xatirələrini dərc etmək məqamı gələndə əcəl Rəna xanıma imkan vermədi. Bu missiyanı həyat yoldaşı Hafiz Paşayev həyata keçirdi. Musa Əliyevin xatirələri “Ömrüm” adlı nəfis tərtibatlı bir kitabda əbədiləşdi.

Qəribə məxluqdur insan. Bütün həyatı boyu əlləşir, vuruşur. Bütün çətinliklərə, əzab və ağrılara rəğmən həyatdan gedəndə yaşadıqca heç də işıqlı olmadığını duyduğu, daim gileyləndiyi həyatın sanki işığını duyur, ondan dördəlli yapışmaq istəyir. Əbədi getdiyi bu dünyadan qopmaq istəmir. Amma Musa Əliyev 1985-ci ilin 3 may günündə dünyadan köçəndə çox sakit köçdü. Çünki o, yalnız ömrünün cismani qismini itirdiyini gözəl duyurdu. O, tam əmin idi ki, tarixdə qoyduğu izlər onun ömrünün bitməsinə imkan verməyəcək.

Və onun ömür kitabının ömrü uzandıqca uzanacaq.

 

“Ədəbiyyat və incəsənət”

(31.05.2024)

Şotlandiyanın Qlazqo Universitetində hər il ənənəvi olaraq keçirilən “UNESCO-nun Yay məktəbi”ndə Qlazqo Azərbaycan Cəmiyyətinin üzvləri də iştirak edib. Diasporla İş üzrə Dövlət Komitəsinin dəstəyi və Qlazqo Azərbaycan Cəmiyyətinin təşkilatçılığı ilə “Yay məktəbi” çərçivəsində iki hissəli tədbir keçirilib. 

 

Bu barədə “Ədəbiyyat və incəsənət” portalı Diasporla İş üzrə Dövlət Komitəsinə istinadən məlumat verir. 

Tədbirin birinci hissəsində Qlazqo Azərbaycan Cəmiyyətinin üzvü, Qlazqo Universitetinin tələbəsi Samirə Həsənzadə “Yay məktəbi”nin iştirakçılarına Azərbaycan dili dərsini tədris edib.

 

İştirakçılara ana dilimizin və milli mədəniyyətimizin rəngarəngliyini əks etdirən videoçarxlar təqdim olunub, Azərbaycanın tarixi yerləri və şanlı Zəfərimiz haqqında müxtəlif kitablar sərgilənib.

 

Zəngin mədəniyyətimizi və adət-ənənələrimizi əks etdirən stendə baxan qonaqlar Azərbaycan xalçaçılığı, milli geyimləri və musiqisi ilə tanış olublar.

 

Tədbirin “Azərbaycan çay süfrəsi” adlı ikinci hissəsində Qlazqo Universitetinin tələbələri Samirə Həsənzadə, Nərmin Əliyeva, Şəbnəm Məmmədova və Şamxal Qənizadə xarici qonaqlara çayın hazırlanması və süfrəyə təqdim edilməsi prosesi barədə ətraflı danışıblar. Qonaqlara milli şirniyyatlarımız – şəkərbura və paxlavanın tarixi haqqında məlumat verib, nümunələr təqdim ediblər.

 

Stenddə kəlağayıya, milli qadın və kişi geyimlərimizə böyük maraq göstərilib.

 

“Ədəbiyyat və incəsənət”

(31.05.2024)

 

Kənan Məmmədli, “Ədəbiyyat və incəsənət”

 

 

Qan təzyiqi

Bəzi məmurlar kimi
Qalxdığı yerdən
düşmək istəmir,
a kişilər!
Belə-belə işlər!

 

Bu şeir Fikrət Sadığındır. Bir qədər baməzə, sözü üzə deyən, mərdimərdanə, köhnə kişilərdən idi Fikrət Sadıq. 

Bu da onun şeiridir:


Adam qəhətə çıxıbdı,
Özüm-özümlə dərdləşirəm.
Bu da, bir cür ömürdü, 
Mən də bir cür - bəşərəm.

 

Anlamaq dərdi ağır dərddir və ətrafda baş verənlərin mahiyyətini anladıqca, dünyanı olduğu kimi gördükcə insan təkləşir, məcbur qalır ki, özü özüylə dərdləşsin. 

 

Fikrət Sadıq 1930-cu ilin bu günündə - mayın 30-da Şamaxı şəhərində anadan olmuşdur. Burada ibtidai, Kürdəmirdə isə orta təhsil aldıqdan sonra 1946-cı ildə Bakıda sənət məktəbini bitirmişdir. Və əmək fəaliyyətinə başlamışdır.

6 il (1946-1952) Naftalanda və Tərtərdə neft kəşfiyyatı sahəsində elektrik montyoru işləmişdir. Sovet ordusunda xidməti borcunu yerinə yetirəndən sonra Bakıda bir müddət kinomexanik kimi çalışmışdır. Sonra ADU-nun Filologiya fakültəsində təhsil almışdır (1956-1961). Ədəbi fəaliyyətə tələbəlik illərində universitet nəşriyyatının buraxdığı "Gənclik nəğmələri" almanaxında dərc etdirdiyi "Artist" və "Ana əli" şeirləri ilə başlamışdır. Poetik yaradıcılığında bədii tərcürməyə də meyl etmişdir. "Yumaq top", "Bir parça vətən", "Oğul" pyesləri, "Xırdaca gəlin", "Daş balkon", "İlk məhəbbət haqqında daha bir hekayə" və s. onun qələminin bəhrəsidir (1974-1983). Şamaxıda kənd müəllimi, rayon qəzeti redaksiyasında ədəbi işçi, ADU-nun Azərbaycan ədəbiyyatı tarixi kafedrasında baş laborant, Azərbaycan Sovet Ensiklopediyasının Baş redaksiyasında elmi redaktor, şöbə müdiri, C.Cabbarlı adına "Azərbaycanfilm" kinostudiyasında elmi-kütləvi və sənədli filmlər birliyi idarəsində baş redaktor, Azərbaycan Yazıçılar İttifaqında bədii ədəbiyyatın təbliği bürosunun direktoru olmuşdur (1961-1975).

Tümen, Perm, Novosibirsk və Altay vilayətlərində keçirilən ədəbiyyat günlərində iştirak etmişdir. Macarıstan Xalq Respublikasına yaradıcılıq təşkilatlarının təcrübə mübadiləsi müşavirəsinə göndərilən sovet yazıçıları nümayəndə heyətinin tərkibində olmuşdur (1980).

Azərbaycan yazıçılarının VII-VIII qurultaylarında Azərbaycan Yazıçıları İttifaqı təftiş komissiyasının sədri, IX qurultayında idarə heyətinin üzvü, qəbul komissiyasının və Şirvan filialının sədri seçilmişdir. Azərbaycan Ali Soveti Rəyasət Heyətinin Fəxri Fərmanı, "Əməkdə igidliyə görə" medalı ilə (1986) təltif olunmuşdur. 2002-ci ildən prezident təqaüdçüsü idi. 

16 noyabr 2016-cı ildə 86 yaşında Bakıda vəfat etmişdir.

Fikrət Sadığın övladları - oğlu, tanınmış yazıçı və ssenarist, Azərbaycan Respublikası Kino Agentliyinin direktoru Orxan Fikrətoğlu və qızı, yazıçı və publisist, Azərbaycan Milli Konservatoriyasının mətbuat katibi Aysel Fikrət indi onun yolunu davam etdirirlər. 

 

ŞÜŞƏ KİMİ

Şuşa yadıma düşəndə,

Qəlbim sınır şüşə kimi.

Görərsən görərmiyəm,

Şuşanı bu qışa kimi.

 

Alınmaz qalaydı, gərək,

Qala da qalaydı gərək!

Şuşa dağılaydı gərək,

Son yaralı daşa kimi.

 

Vaqifin məzarı ağlar,

Ağlar o dərələr, dağlar.

Solub doğma bağça, bağlar.

Bu başdan, o başa kimi.

 

Torpaq dözmür yad təpiyə,

Bax, bu dərəyə, təpəyə.

Çıxıbdı fəryadı göyə,

Kədərli tamaşa kimi.

 

Bu şeir böyük şairin Vətən sevgisinin təzahürüdür. Ömrünün sonuna yaxın xüsusən ürəyi düşmən tapdağında qalmış torpaqlar üçün qübar bağlamışdı. Çox təəssüf ki, o, Şuşanın və digər rayonlarımızın azadlığını görə bilmədi. 

 

ANA DİLİN

Sənin Ana dilin dövlət dilidir,

Sən Ana dilini aləmə bildir.

Yoxsa özgə dildə lövhələr asmaq,

Sənə görə hələ günah deyildir...

 

Kim icad elədi bu yaltaq dəbi?

Bu ikiüzlülüyün nədir mətləbi?!

Özün yaz, özün də oxuya bilmə,

Təki razı qalsın beş-üç əcnəbi.

 

Dünyanı gəz, axtar, gör yad elində,

Bir yazı varmola sənin dilində?

Sən sözdə azadsan, işdə mütisən,

Kiməsə tabesən hər əməlində. 

 

Bu şeirdə şair öz dilinə həqarətlə baxanları cəsarətlə tənqid atəşinə tutur. Çünki belələri ən yüksək mərtəbələrə ucaldıqca ana dilinə arxa çevirirlər. 

 

BİR DAHA KİTAB HAQQINDA

Bir yerdə soruşdum gəlib keçəndən,

Tanıyan olmadı kitabxananı.

Çörək hayındadı cümlə el-vətən

Kitab oxumağa indi vaxt hanı?

 

Lap şair şairin, alim alimin,

Kitabını açmır, dəyişib zaman.

Ən yaxın dostlar da biri-birini,

Ya qəsdən oxumur, ya paxıllıqdan.

 

Ara qarışıbdı, məzhəb itibdi,

Qardaşın qardaşa yanmayır canı,

Sənə nə düşüb ki, bu basabasda,

Düşüb axtarırsan kitabxananı.

 

Bu günlər heç kəsi bəyənmir heç kəs,

Hamı özəl olub, güdür özünü.

İndi mərifət bir qəpiyə dəyməz,

Kitab, kitabxana dedi sözünü.

 

İndi oyun gedir, sərvət oyunu,

Hər tində bank çıxır qarşına sənin.

Bir də kitabxana gəzib soruşma,

Yoxsa, söz qəhətdi başına sənin. 

 

Bu isə Fikrət Sadığın kitaba münasibətin dözülməz həddə çatması ilə bağlı keçirdiyi narahatçılığın təzahürüdür. Kitab mənəvi yüksəlişin təməlidirsə, ona ögey münasibət mənəviyyatsızlığa yuvarlanma deyilmi? 


BELƏ DÜNYANI NEYNİRƏM

Hər yerdə yol kəsir yolu,

Belə dünyanı neynirəm.

Yolu yolkəsənlə dolu,

Belə dünyanı neynirəm.

 

Adamları ikiüzlü,

Dili teyxa haça sözlü.

Üstü açıq, altı gizli,

Belə dünyanı neynirəm.

 

Otları var acı, şirin,

Məskənidir, xeyrin, şərin.

Adlatmasıdır bəşərin,

Belə dünyanı neynirəm.

 

Yolçu yolda - necə olar,

Günü - gündüz, gecə olar.

Yol qurtarar, o heç olar,

Belə dünyanı neynirəm.

 

Səfası çox, vəfası yox!

Cəfası çox, səfası yox!

Qadağa çox, rəvası yox!

Belə dünyanı neynirəm.

 

Haqdır, demir düz deyənə

İşıq vermir gözləyənə

Şərikdir şər söz deyənə,

Belə dünyanı neynirəm.

 

Bu gəraylı - yeddibənddi!

Birər dərddi hər bir bəndi.

Bu  - açılmaz qıfılbəndi,

Belə dünyanı neynirəm!

 

Və ən nəhayət, bu şeirində Fikrət Sadıq üzüdönük dünyadan, onun cılızlaşan insanlarından şikayətlənir. 

Şair düzü düz, əyrini əyri yazır, eynən yüz il öncə həmyerlisi Sabir yazan kimi. 

Ruhun şad olsun, böyük insan, böyük şair!

 

“Ədəbiyyat və incəsənət”

(30.05.2024)

Ötən ilin bugünkü 30 may günündə bütün diqqətlər Fransaya, Kəhraba sahilə yönəlmişdi. "Çöküş anatomiyası" filmi üçün "Qızıl palma budağı”nı alan aktyorlar və rejissor layihə üzərində necə işləmələri barədə Euronews-a danışmışdılar. “Ədəbiyyat və incəsənət” portalının tərcüməçisi də efirə növbətçilik edərək bu maraqlı məlumatı oxucular üçün hazırlamışdı.

 

Juli Dyukurno "Titan" filminə görə "Qızıl Palma budağı " aldıqdan iki il sonra, 2023-cü ildə Kann kinofestivalının baş mükafatı yenidən fransız rejissoruna verildi. Bu dəfə qadın rejissora - Castin Trieuya.

Castin Trieunun "Çöküş anatomiyası" üç dildə bir cütlüyün həyatının ən qaranlıq məqamlarını tədqiq edir, cütlüyün qadın obrazını alman aktrisası Sandra Hüller canlandırır. Və bu qadın qətldə ittiham edillr.

 

CASTİN TRİEU

Rejissor Castin Trieu söyləyir: "Əvvəldən dil bizim üçün çox vacib bir nəsnə idi və həqiqətən lap əvvəldən layihənin mərkəzində idi. Və mütləq həqiqətdir ki, birlikdə belə bir təcrübə əldə etmək çox xoş idi".

 

SANDRA HÜLLER

Sandra Hüller – milliyyətcə alman olan aktrisa isə söyləyir: "Bir nəfərin qərar verib başqalarına nə edəcəyini söyləməyindənsə, birlikdə işləmək həmişə yaxşıdır. Rejissorun qadın olması mənimçün xüsusən önəmli idi. O, hər kəslə məsələləri müzakirə edir və kollegial olaraq düzgün həll yolu tapmağa çalışırdı. Və bu da gördüyümüz işi o qədər dolğun,  şən və fərəhli edirdi ki."

 

Filmin adından da göründüyü kimi, “Çöküş anatomiyası" bir insanın fatal olaraq çöküşünün, ölümcül düşməsinin təsadüfi olub olmadığını öyrənmək üçün təhlil edir. Məhkəmə isə həqiqətin həmişə aşkarda olmadığını göstərəcəkdir.

 

FREDERİK PONSAR

Frederik Ponsar – “Еuronews”un şərhçisi isə söyləyir: "Film yalnız bir neçə favoritlərdən biri olsa da, münsiflər heyəti bu xüsusi lenti qalib seçdi və gənc fransız rejissoru çox dərin Avropa filminə görə mükafatlandırdı. Aktiv siyasi mövqe tutaraq Castin Trieu müəllif filmi ideyasını bacarıqla müdafiə edir." 

 

 

“Ədəbiyyat və incəsənət”

(30.05.2024)

 

 

 

 

 

Əlibala Məhərrəmzadə, “Ədəbiyyat və incəsənət”

 

           

 

Əlbəttə, biz hamımız müvəffəqiyyətli adam olmağa cəhd edirik, amma çox vaxt bunun üçün nə edəcəyimizi bilmirik. Tanınmış motivasiya spikeri Barbara Şerin  Enn Qotliblə birgə yazdığı «Arzulamaq ziyanlı deyil» adlı təlimi ilə tanışlıqdan hədsiz məmnun olmuşam. Belə ki, xanım Barbara arzuları həyata keçirmək metodikasını açıqlayır. Özü də o, «arzulara inan, onlar mütləq həyata keçəcək» kimi banal məsləhət vermir, «sabahkı gündən hər şeyi yenidən başla» kimi taftalogiyaya müraciət etmir. O, həyat tərzinizi dəyişmədən hər gün məqsədə, uğura doğru bir kiçik addım atmağın yolunu göstərir. Çox maraqlıdır, deyilmi?

 

«Arzulamaq ziyanlı deyil» - bəzən biz bu frazanı kinayə ilə, ironiya ilə işlədirik. Amma Barbara Şer isbat edir ki, arzulamaq heç də ziyan deyil, əksinə, olduqca faydalıdır. Ən əsası – düzgün arzulamaq lazımdır,  bəxtəvərlikdən göylərdə üçmaq, dünyaya sahib olmaq, xoşbəxtlik istəmək kimi mücərrəd arzulardan qopmaq, konkret olaraq nə istədiyini bilmək lazımdır.

Barbaranın tam adı «Arzulamaq ziyanlı deyil. Doğrudan da, istədiyin şeyi necə əldə etməli» olan kitabın məğzi budur: «Arzuların həyata keçməsi üçün özünühipnozla məşğul olmaq, ekstrasens – falçı yanına getmək lazım deyil. Lazım olan arzuya çatmaq məsələsinin praktiki  metodikasını işləyib hazırlamaq, planlaşdıra bilmək bacarığı, özünü yeniliklərə hazırlamaq xüsusiyyəti, lazımi material və informasiyalara yol tapmaq, yeni kontaktlar qazanmaqdır».

Barbara Şerin kitabında çox dəyərli bir hissə var: həyatdan nə istədiyinizi bilmək, özünüzə yaxın olan emosional obrazı tapmaq, öz arzularınızı daha yaxşı ifadə etmək üçün 5 sadə çalışma.

Həmin çalışmaları sıra ilə sizlərə təqdim edirəm.

 

 

 

Beşinci çalışma.

Ən xırda epizodlarına kimi öz ideal gününüzü vərəqə köçürün. Siz kiminlə və harada yaşayırsınız? Saat neçədə yuxudan durursunuz? Nə geyinirsiniz? Gün ərzində nə ilə məşğul olursunuz? Gün ərzindəki arzu və istəklərinizi də yazın. Və unutmayın ki, «Kaş ki, olaydı» ifadəsi əsil arzunu ifadə edə bilmir. Əsil arzu birinci şəxsin dilindən, özü də qəti, «olacaq» ifadəsi ilə ifadə olunmalıdır.

Öz ideal gününüzü yazdıqdan sonra arzularınızı 3 kateqoriyaya bölməyə çalışın.

1.     Sizə xoş olan, həyatınız üçün ən zəruri şeylər hansılardır? Hansı ki, onlarsız siz özünüzü havasız kimi hiss edirsiniz. Məsələn, sizə rahatlıq verən mənziliniz, sizə güc və həyat eşqi verən kabinetiniz, sizə fərqlilik, komfort gətirən avtomobiliniz və s.

2.     O qədər də vacib olmayan, amma arzuladığınız elementlər: məsələn,  eyvandan dəniz mənzərəsi, kabinetinizin pəncərəsindən güllü-çiçəkli bağın mənzərəsi və s.

3.     Sizdə olması xoş olan, amma onsuz da keçinə biləcəyiniz əşya. Məsələn, yeni IPhone modeli, əl işi olan bahalı qələm və s.

Düşünün, sizin ideal gününüzdə hansı elementlər var, hansılar yoxdur? Sizin şəxsi pazlda nələr çatışmır? Nə etməlisiniz ki, şəxsi pazl tam olsun?

Həqiqi arzuları seçib onlara qovuşmaq yolunu tapmaq, baxın, bu çalışmalardan keçir.

Bu bölmədə ən sonda nəyi qeyd etmək istəyirəm? Əziz oxucu, unutma ki, arzuya gedən yolda gərgin çalışmalar, qətiyyət və inam başlıca yer tutur.

Amma arzularınızı da mütləq korrektə edin. Sizi həqiqi yolunuzdan sapındıracaq arzularla sizi uğura aparacaq arzuları mütləq ayırmağı bacarın!

Əlbəttə ki, yaxşı arzulamaq əsla ziyanlı deyil!

 

“Ədəbiyyat və incəsənət”

(30.05.2024)

 

 

 

“Ədəbiyyat və incəsənət” portalının “Ulduz” jurnalı ilə birgə BİRİ İKİSNDƏ layihəsində bu gün Müsahibə zamanıdır, sizlərə Günel Natiq tanınmış yazıçı Seyran Səxavətlə söhbəti təqdim ediləcək.

 

 

 

O, sözün də, insanın da safını sevir. Azərbaycan ədəbi dilinin normalarına xələl gətirən yazılar onu xəstə yatağına belə sala bilir. Müdrik zarafatlarına görə isə onu çağdaş günümüzün Molla Nəsrəddini adlandırmaq olar.

Azərbaycan ədəbiyyatının Seyran Səxavəti ilə söhbətimizə ustad yazıçının uşaqlıq illərilə bağlı xatirələrdən körpü saldıq.

 

– Seyran müəllim, doğrudur ki, ilk şeirinizi rus dilində yazmısız?

 

– Şayiədi. Bizim millət şayiə janrını xoşlayır. Hansısa informasiyanı alır, o informasiya onu doyurmayanda, böyür-başını şayiə janrında tamamlayır. Şeir rus dilində deyil, sadəcə, rus sözləri var içində. Rus qızına yazmışdım o şeiri, rus dili müəllimimizin, Lena müəllimənin qızıydı. Kənddəki bütün qızlardan fərqlənirdi. Özünə sığal çəkirdi, saçlarına tumar çəkirdi, lent vururdu, olurdu gözəl. Bütün oğlanlar da onu sevirdi. Bizim qızların ağlına gəlmirdi özlərinə sığal çəksinlər. Mən də 3-də, ya da 4-də oxuyurdum, dəqiq yadımda deyil.

Bizim torpaq da ki güclü, yeməli torpaq! Ayağımız torpaqda, başımıza da gün vurur – Qarabağ günəşi! Düzdü, belə coğrafi termin olmasa da... Orda oğlan uşaqları çox tez ayılırdı. Çox tez cücərirdilər. O cücərənlərin içində, yəqin, mən də olmuşam. Rus dili müəlliməsinin qızını sevənlərdən biri də mən idim. O vaxt rəhmətlik anam Füzuli şəhərindən kəndə gəlin gəlmişdi. Kənddə iki kitabxana vardı: biri kolxozun kitabxanası, biri anamın kitabxanası. Anam bizim kəndə çox şeylər gətirmişdi. Kənddə şoraba nə olduğunu bilmirdilər. Anam onlara öyrətdi. Mürəbbə nədir, bilməzdilər. Uzaqbaşı tutdan "irçal" deyilən şey var, onu bişirərdilər. Anam müəllimə idi, rus dilini çox gözəl bilirdi. Ondan iki həftə aralıqla üç söz öyrəndim. Bir gün soruşdum ki, "mən" nə deməkdir? Dedi "ya". Bir həftə sonra, anam ilk xəbər aldığım sözü unudanda soruşdum ki, "səni" nə deməkdir? Dedi, "tebya". Bir həftədən sonra da "sevirəm" sözünün mənasını öyrəndim.

 

– Bu minvalla “əsas sözlərin” mənalarını öyrənmiş oldunuz...

 

– Hə, əsas sözləri öyrəndim və kolxozun həyətində ot tayasının yanında rus dili müəlliməsinin qızı gəlib keçəndə tutdum onu. Dedim: "Ya tebya lyublyu". O da qayıtdı ki, net.

Gəldim evə, anamdan ümidlə soruşdum ki, "net" nə deməkdi? Dedi, "net", yəni yox.

 

– Həyatınızın ilk rədd cavabını aldınız beləcə...

 

– Ay sağ ol. O sarsıntıdan iki bənd şeir yazmışdım.

 

İndiyə qədər yadımdadır:

Sizdən bir cavab istədim,

Rusca mənə "net" dediniz.

Saf eşqimi lağa qoyub,

Hərdən "privet" dediniz.

Amma düşünmədin, gözəl,

Gördüyün iş necə işdi?

Mən biləni, anan sənə

Rusca layla deməmişdi.

 

– Şeiri kiçik yaşda yazsanız da, hissiyyatınız güclü olub. Xüsusilə son misra çox təsirlidir...

 

– Hə, yəni rusca yazmamışam, obyekt özü rusca olub.

 

– Deyirlər, kənd uşaqları sevəndə gözəl sevir, şəhərdə böyüyən uşaqlar belə dəli-dolu sevməyi bacarmır...

 

– Kim deyibsə, düz deyib. Şəhər çox yekrəngdi. Şəhərdə nə var? Ancaq yekrəng evlər, küçələr, asfalt, avtobuslar, trolleybuslar və başqa maşınlar. Şəhərin atributları bununla da qurtardı. Amma kənddə nələr yoxdu. Çinarlar, dağlar, dərələr, təpələr, bulaqlar, meşələr, çəmənliklər...

 

– Bütün bunlar adamı şair edir...

 

– Elədi. Şəhərdə hər yerin öz adı var da, düzdü? Şəhər İcra Hakimiyyəti tərəfindən adlandırılıb. Kənddə  icra hakimiyyəti-filan yox idi, amma hər yerin öz adı vardı. Məsələn, Çirişli dərə. Orda çiriş bitirdi. Qaraquzey. Arazölən, Taxtalı. Bütün bunlar kənd adamını yerə- yurda doğma edirdi. Hər kəs elə bilirdi ki, kənd onun özününküdür. Şəhərdə yaşayan adam heç vaxt şəhəri özününkü hesab eləmir, çünki şərik çoxdur.

Mənə bir dəfə dedilər ki, niyə sən çox vaxt gecələr işləyirsən? Dedim, çünki gecələr bəşəriyyətin yarıdan çoxu yatır, dünya daha çox mənimki olur.

 

– Şəhərə özünü yad hiss edənlər, şəhərin özünə yad hiss etdiyi adamlar, yəqin ki, bunun xiffətini çəkir.

 

– Bunun çox qısa cavabı var. Gözünü şəhərdə açan, ömür boyu şəhərdə yaşayan adam kəndə ezam olunsun – 10 illik, 15 illik. O hansı dərəcədə kəndçi ola biləcəksə, şəhərə gələn kəndçilər də o qədər şəhərli olacaq. Bunun cavabı budur, özü də mütləq cavabdır ha, başqa variantı yoxdur.

 

– Siz bir ifadə işlətdiniz, dediniz, "yeməli torpaq". Kənddə doğulan yazıçının ən böyük gücü torpağı hiss etməyidi. Şəhərdə doğulan yazıçı bunu hiss edə bilməz.

 

– Düzdür, yenə özümdən sitat gətirəcəyəm, aşıq gördüyün çağırar... Bir dəfə Novruzqabağı televiziyada çıxış edirdik, qabaqdan da torpaq çərşənbəsi gəlirdi. Dedim, ümumiyyətcə, Novruz bayramı şəhər adamlarına aid deyil. Aparıcı da yaxşı bir qız idi, deyəsən, bakılı idi. Gördüm, mısmırığını salladı. Dedim, qızım, incimə e, torpaq çərşənbəsi var, elədir? Bəs asfalt çərşənbəsi necə, var? Dedi, yox. Dedim, day nə deyirsən?

(gülüşmə).

Torpaq enerji mənbəyidir. Mənim üçün günəşdən də güclü enerji mənbəyi torpaqdır. Torpaq zəhər kimi istiot da yetişdirir, bal kimi əncir də. İşə bir bax! Məkan, zaman bir, dad- tam başqa. Günəşdə biz bunu hiss etməmişik. Demək, torpaq günəşdən də güclü enerjiyə sahibdir.

Torpağın bir üstünlüyü də var. Günəş yandıra, məhv edə də bilir, amma torpaq mərhəmətlidir. Torpaq kimi yandırıb indiyə qədər?

 

                                  "Baş redaktora süd apardım ki, içib əmələ gəlsin"

 

– Seyran müəllim, o vaxt sizə məsləhət görüblər ki, Qızıl Meydana, Kremlə, Lenin babaya şeir yazasız. Nəzərə aldınızmı?

 

– Deyim də. Bizim rayonda "Qızıl Araz" qəzeti çıxırdı. Allah rəhmət eləsin, çox möhtəşəm bir baş redaktoru vardı, Firuz Atakişiyev. Qələmi olan adam idi. Rus qızına yazdığım şeiri apardım, oxuyub güldü. Qəzet şəhər mərkəzində yerləşirdi, bizim kənd – Yağlıvənd kəndi isə Ağdam – Füzuli yolunun kənarında. Arada 7 km yol var idi. Ya atla gedirdim, ya eşşəklə. Redaksiya da məsciddə yerləşirdi. Özümlə də bir litr süd aparmışdım ki, bu arıq, cansız kişi içsin, bir az əmələ gəlsin.

 

– Balaca yaşınıza uyuşmayan çoxbilmişlik...

 

– Hə, görünür, o vaxtdan canımızda varmış, mən bunları sonradan dərk edirəm e. O vaxtdan danışıram, amma bu vaxtın adından. Rus qızına yazdığım şeir bir az antisovet şeiri kimi çıxırdı. Dedi, bala, Şamama Həsənovanı tanıyırsan? Şamama Həsənova da SSRİ Ali Sovetinin deputatı idi, iki dəfə Sosialist Əməyi Qəhrəmanı... məşhur adam idi, bir sözlə. Dedim, tanıyıram. Dedi, hə, bax, ondan yaz, partiyadan yaz, Lenindən yaz, Qızıl Meydandan yaz. Mən də çap olunmaq istəyirdim. Şamama xanımdan yazmadım, baxmayaraq ki, onu bir dəfə görmüşdüm. Gördüyümdən yazmadım, amma görmədiyim Qızıl Meydandan, görmədiyim Moskvadan, görmədiyim Lenin "babamdan" yazırdım. Yəqin, bunlar da ürəkdən gəlmədiyindən baş redaktor oxuyub deyirdi, get bir az da yaz.

 

– Siz bu haqda ürəklə və əlbəttə ki, yumorla söhbət açırsız. Hərçənd  şairlərin çoxu Leninə şeir həsr etdiklərini danırlar.

 

– Mənim yaşıdlarımdan da bunu danan var, onlar saxtadırlar. Özlərinə də deyirəm. Deyirəm ə, yazmışıq da. Boynuna almamaq nə deməkdir? Bilirsən, bu nəyə oxşayır? Bir qatarda gedirik, sən beşinci vaqondasan, mən onuncu vaqonda. Nə sən çalışa bilərsən məndən sürətlə gedəsən, nə də mən çalışa bilərəm mənim vaqonum səninkindən sürətlə getsin. Sürətin vahid və mütləq olduğu məqamlar və məkanlar var.

 

– Seyran müəllim, siz kifayət qədər populyar şair olmusuz.  Bəs siz şeirə nə vaxt inanmaqdan vaz keçdiniz ki, nəsr yazmağa başladınız?

 

         – Yox, bu şeirə olan inamsızlıqdan gəldiyim nəticə deyil. Ən azı ona görə ki, şeirin də, nəsrin də materialı sözdü də. Sadəcə, mən 4-5 il heç nə yaza bilmədim. Hətta Məmməd Araz "Ulduz" jurnalında məqalə yazmışdı ki, Seyran Səxavət niyə ədəbiyyatdan qaçaq düşüb? Mən həm ölkədən getmişdim, Bişkekdə işləyirdim, həm də elə bil ki, ədəbiyyatdan getmişdim. Yaza bilmirdim, yazmırdım da. Bir dəfə bir jurnalist məndən soruşdu ki, siz 5 il susmusunuz, nə üçün susdunuz?  Dedim, o vaxta qədər yazmışam, pis-yaxşı, ədəbiyyata xidmət etmişəm. Beş il susmaq da o deməkdir ki, beş il də yaza bilməyəndə susmağımla ədəbiyyata xidmət etmişəm. Və özümü haqlı hesab edirəm. Sonra mən şahın vaxtında İrana işləməyə getdim, 1974-cü ildə. Artıq 4-5 il idi ki, heç nə yazmırdım. Beynimdə nəsə fırlanırdı, dumanlı şəkildə, ordan da buxarlanıb gedirdi. Yəni gəlib ürəkdən keçmirdi, yol bağlanmışdı elə bil. Orda ilk hekayəmi yazdım. İranda işləyəndə "Azərbaycan", "Ulduz" jurnallarına, "Ədəbiyyat qəzeti"nə abunəydim. Göndərdim "Ədəbiyyat qəzeti"nə. Üzeyir Hacıbəyovun yubileyi ərəfəsində, 15 sentyabr nömrəsində dərc olundu. Nəsə nəsr məni daha çox çəkdi. Şeirlə nəsrin fərqini mən müsahibələrimin birində qısa və konkret belə demişəm ki, şeir mənim üçün şəhər uşağıdı, nəsr kənd uşağı. Elə bil mən öz ilkinliyimə qayıtdım. Baxmayaraq ki, ikisi də sənətdir, ikisinin də materialı sözdü, nəsr mənə daha ciddi gəldi.

Elə olub ki, bir oturuma on iki şeir yazmışam, elə olub, on oturuma bir şeir də yazmamışam. 7 roman yazmışam, 8-9 povestim var, radio, televiziya pyesləri, teatr tamaşaları üçün pyeslər... Yəni nəsr mənim üçün bir az torpaq işidi, ağır işdi.

 

– Əsərləriniz arasında fərq qoyursuzmu? Valideynlər də övladlarının ən uğurlusunu sevirlər...

 

– Mənim öz əsərlərimə baxışım, deyim, necədir. Bunlar, əslində, bir əsərdi. Şərti olaraq birinin adı "Nekroloq"du, biri "Daş evlər"di, biri "Yəhudi əlifbası". "Seyran Səxavətin yaradıcılığı"-  bax, düzgün ifadə budu. Əslində, bunun özü də şərtidi. Bir az böyük miqyasda götürəndə, var "Azərbaycan ədəbiyyatı". Seyran Səxavət yaradıcılığı o ifadənin içindədi. Adlar şərtidi. Hətta Seyran Səxavətin özü də nisbətən şərtidi.

 

– Bir neçə il qabaq romanlarınıza tənqidçilərin bir az laqeyd yanaşmasından gileylənmişdiniz...

 

– Laqeydlik bir az ayrı şeydi. Məsələn, götürək "Nekroloq" romanını. "Yəhudi əlifbası"nı da onun davamı hesab edirəm hardasa. 60 ildir ədəbiyyat aləmindəyəm, pis-yaxşı hamını tanıyıram. Adlı-sanlı, bərkgedən tənqidçilərin hamısına o kitabı verdim və dedim ki, bunun altını üstünə çevirin, nə bilim, əlcək kimi çevirin, nə istəyirsiz, edin. Heç biri yaxın dura bilmədi. Bu, biganəlik yox, prinsipsizlikdi. Həm də sözə olan diqqətsizlikdi. Çoxdan bu fikirdəydim, bu fikir son iyirmi ildə təsdiq olundu: sovet dövründə muzdlu tənqidçilər vardı, müstəqillik dövründə isə "Azərbaycan tənqidi" deyilən anlayış günəmuzd tənqiddən ibarətdi.

 

                               "Yer kürəsini ağıllı adamlardan qorumalıyıq"

 

– Sizin kitablarınız sovet dövründə böyük tirajlarla çap olunub. Məsələn,  o dövrdə bestseller sayılan  "Daş evlər" 90 min tirajla çap olunub və hamısı da satılıb. Kitablarınızın böyük tirajla çap edildiyi dövr üçün darıxırsınızmı?

 

– Əlbəttə, darıxıram, adam döyüləm? Elə darıxıram! Heç bir zamanı, elə məkanı da qaralamaq olmaz. Böyük mənada "zaman" deyirəm ha. İndi "zaman"ı da yerində işlətmirlər. Deyirsən, gedək çay içək, deyir, zamanım yoxdur. Zaman ayrı şeydi, zamana minilliklər sığmır. Hə, şura hökumətinin çox gözəl cəhətləri vardı. İndi mənim kitabım çıxır 200-300 tirajla, o vaxt çıxırdı yüz min tirajla, Moskvada əlli min tirajla. İndi mən durub deyim, darıxmıram?

 

– Belə bir fikir var ki, o vaxt internet olmadığına görə yeni nəşrlər hadisə sayılırdı.

 

– İnternetin qəti dəxli yoxdu. Sən mənə bir il qabaq kitab vermişdin, bir günün içində oxudum, onda internet yox idi?

Biz söhbətimizdə bəzi bəlalardan danışdıq. Ola bilsin, sənə qəribə gəlsin, amma bütün bəlaların kökündə, fövqündə bir şey dayanır. Biz insan olaraq dünyanı, yer kürəsini və bəşəriyyəti ağıllı adamlardan qorumalıyıq! Yoxsa dünyanı dağıdırlar!

 

– Texnologiyanın insan faktoru üzərində üstünlüyünü nəzərdə tutursuz?

 

– Elə hər mənada deyirəm. Dünyanı irəli aparmaq nə deməkdi? Dünyanın öz sürəti var, öz tənzimi var. Mənim bir nənəm vardı, şuşalı qızı idi, onlar özlərinə "qalalı" deyirlər. 1961-ci ildə Qaqarin kosmosa uçanda dedi ki, göyün filan yeri yırtıldı, bundan sonra dünya dağılacaq. Savadsız adam idi, belə bir şərh vermişdi bu hadisəyə.

O ağıllı adamların üzündən insanlar dünyanın bütün gedişatına qarışır. Tənzimat pozulur. Adicə bir şey deyim sənə. İsfahanda mən bir hamam görmüşəm, bircə şamla işləyirdi. Amerikanlar gəldi görsünlər ki, nə məsələdir, korlayıb getdilər. İndi şam da yanmır, hamam da işləmir. Yer kürəsi həmin ağıllı adamların "hesabına" korlana-korlana gedir.

 

– Onda bəşəriyyətin ilkinliyinə qayıdaq? Əgər ağıllı adamlar olmasaydı, bu gün söhbətimizi yaddaşda saxlamaq üçün səsyazmadan da istifadə edə bilməzdik...

 

– Eləməzdik, əlimizlə yazardıq! Bu bizə nə verdi? Bax, 30 il qabaq televizoru yandırmaq, ya kanalları dəyişmək üçün gedib gəlirdik, bir az hərəkət edirdik. İndi piylənə-piylənə oturmuşuq.  Varlığın piylənir, bədənin piylənir, beynin, düşüncən piylənir, həyata olan sevgin, eşqin piylənir. "Bəşər sivilizasiyası" deyirlər, mən bu sözü qəbul eləmirəm. Orijinal görünmək xatirinə deyil. Götürün dünyanın son 100 ilini. Gör nə boyda haqsızlıqlar, ədalətsizliklər, insan adına yaraşmayan işlər baş verib. Bunların hamısının da səbəbkarı ağıllı adamlardı. Ona görə dünyanı onlardan qorumaq lazımdı, dünya öz başını saxlaya bilər.

 

                                                "Mən öz sözümə baxan adamam"

 

– Seyran müəllim, mən bir dəfə oxudum ki, siz roman yazmazdan əvvəl yazı masanızı öpürsüz, tumarlayırsız...

 

– Ona yaltaqlanıram də.

 

– Yəni bu yanaşmanın uğur gətirəcəyinə sizdə mistik inam var?

 

– Hə, bir növ özümü inandırmışam, özü də inandırmaqda çox zəhmət çəkməmişəm, mən özüm öz sözümə baxan adamam. "Sitizen" saatım vardı, bir də "Təxti Cəmşid" təsviri olan qızıl üzük. Saatı çıxarırdım, üzüyü də qoyurdum üstünə. Bir ay təxminən hər şeydən imtina edirdim. Natiq Səfərovla, Ramiz Rövşənlə, heç kəslə  görüşmək olmaz, heç kəslə.

         Əsas birinci cümləni tapmaqdı. Mənim iki hissəli "Qaçaqaç" romanım təxminən min səhifədi. Öz həyatımdan – məndən keçən və mənim keçdiyim adamlardan yazmışam. Birinci cümləni mən aparmalıyam, yerdə qalan bütün sözlər məni aparmalıdı. Çünki sən sözü uzaqbaşı bir cümlə məsafəsinə qədər apara bilərsən, amma söz səni min cümlə məsafəsinə də apara bilər.

 

– Romandan yenidən şeirə keçid etmək istəyirəm, çünki siz dediyiniz kimi, bunlar bütöv mənada, "Seyran Səxavət yaradıcılığı" kimi qəbul edilməlidir. Sizin "İlk məhəbbət, son məhəbbət" şeiriniz on ən yaxşı sevgi şeirindən biri seçilib. Deyirsiz ki, "İnsan bir dəfə doğulduğundan elə bir dəfə də sevə bilərmiş". Siz bu şeiri yazanda, doğrudan, buna inanırdız?

 

– Bəli. Bu şeir yazılıb 22 yaşın içində. Mən yazanda ki, insanlar bir dəfə doğulduğundan elə bir dəfə də sevə bilərmiş, buna yüz faiz inanırdım. O obyekt də məlumdur, indi həyatdadır. Şeir kənd cavanının şəhər qızına olan sevgisiylə bağlı yazılmışdı. Ata-ananın ərköyün bircə qızı... Otuz yaşdan sonra mən anladım ki, özümə şər atmışam. İnsanlar bir dəfə doğulduğundan elə min dəfə də sevə bilərmiş. Həyat davam edir. Sevgi də adam kimidi. Adamlar doğulur, yaşayır, ölür. Sevgi də elədi. Amma iki seriyalı sevgilər də var, filmlər kimi. Sevgi var, bir seriyadı, qurtardı, öldü getdi. Yeddisi, qırxı çıxmamış da unudulub gedir. Elə sevgi var ki, hörmətə çevrilir. Onu da təşkil etmək mümkün deyil, gərək öz-özünə baş versin. Sevgi hörmətə çevriləndə qala bilir, nümunə ola bilir, başqalarının qibtə obyektinə və məkanına çevrilə bilir.

 

– Belə çıxır, şeirdə həqiqətdən çox yalan var.

 

– Bir türk mahnısının sözlərini eşitmişdim, çox xoşuma gəlmişdi: "Öylə bir yalan de ki, inanmayım yalandı". Füzuli baba nə deyir? "Aldanma ki, şair sözü, əlbəttə, yalandı".

 

– Bu misralardakı hisslərin ölməzliyinə elə inanmaq istəyir ki, insan.

 

"Sıxma ürəyimi, ürək cəhənnəm,

Axı sən ordasan, sən sıxılarsan".

 

– Bayaqkı şeirin sonudu. Məhəbbət Kazımov mahnı da yazıb, məşhur mahnıdı. Bu şeiri o vaxt qızlar "Xatirə" dəftərinə yazırdılar. Sonra bizim arvadın da "Xatirə" dəftərindən çıxdı. Çox populyar şeir idi, adamlar bir-birinə göndərirdilər. O şeirin hesabına mən təxminən 1200 manat pul qazanmışam. "Qaçaqaç" romanında yazmışam bunu. 22 yaşında mən şərqşünaslıq fakültəsinin 3-cü kursunda oxuyurdum. Bizim bir məşhur şairimiz zəng etdi ki, radiodan səni axtarırlar. Şaxtalı bir qış günü idi.  Getdim. Dedi, sənin şeirlərin xoşuma gəldi, gəl 10 dəqiqəlik "Poeziya dəqiqələri"ndə şeirlərini oxu. O vaxt o verilişə Məmməd Rahim, Bəxtiyar Vahabzadə kimi məşhur şairlər çıxırdı. Mənim o verilişə çıxmağım qeyri-mümkün bir şey idi. Amma çıxdım. Qonorarı da çox yüksək idi, 10 dəqiqəyə 1200 manat aldım mən. Pulu alandan sonra dərslərimi yarımçıq qoyub getdim Moskvaya. Dərs-zad yaddan çıxdı.

Otuz beş-qırx il sonra həmin şairlə Moskvada liftdə "naxalni" görüşümüz oldu. Dedi, indi sən, maşallah, adlı-sanlı adamsan, bəs nə əcəb o vaxt soruşmadın ki, ay filankəs müəllim, bu nə hörmət idi, sən mənə elədin? "Poeziya dəqiqələri"ndə tələbə oğlanın çıxış etməyi mümkünsüz bir şey idi.

Dedim, yəqin, şeirlərim xoşuna gəlib. Dedi, həm də ona görə. Mən bir xanımı sevirdim, necə oldusa, kobudluğum tutdu, onu incitdim, o da məndən üz döndərdi. Məktublarıma cavab vermir, zənglərimə cavab vermir. Axırda "Azərbaycan" jurnalında sənin bu şeirini, "İlk məhəbbət, son məhəbbət" şeirini kəsdim, ümidsiz göndərdim onun ünvanına. 8 gündən sonra zəng gəldi. İşdə bir telefonum vardı, ancaq evdən zəng edirdilər ona. Bir də gördüm, telefon zəng çaldı. Elə bildim, arvad yenə deyəcək filan şey al, filan şey al. Amma o xanımın səsi gəldi, adımı da çox nəvazişlə çəkdi... Bax ona görə səni çağırdım, sən o xanımı mənə qaytardın o şeirinlə.

 

                           "Ortaya nəsə qoy, biz də baxıb öyrənək"

 

– Bu gün Azərbaycan ədəbiyyatının ən böyük problemi nədir?

 

– Ədəbiyyatın bircə problemi var, heç o da ədəbiyyatın problemi deyil, oxucuların problemidir. İndi kitab oxuyan azdı. Ədəbiyyat onsuz da yaranır. Bu gün oxunmayacaq, sabah oxunacaq. Ədəbiyyata gündəlik tələbat malı kimi baxmaq lazım deyil. Ədəbiyyat şüurun, hissin ən yuxarı zirvəsində məskunlaşmış bir şeydi. Ədəbiyyat Allah kimi bir şeydi. Ədəbiyyata təşkilat kimi baxmaq lazım deyil. Ədəbiyyat onsuz da öz işini görür. Başını aşağı salıb adam balası kimi öz işinlə məşğul olanda həyatın da, sənətin də orda gedir, hörməti də orda qazanırsan.

Təxminən 25 il qabaq bəzi cavanlar ortaya çıxmışdılar, mənimlə də görüş keçirdilər. Gördüm bunların arasında istedadlı cavanlar da var. Amma əxlaq deyilən bir şey var də. Əxlaq deyəndə Azərbaycan xalqı ancaq yorğan-döşək söhbətini gətirir gözünün qabağına. Ancaq əxlaq çox geniş məfhumdur, Kainatdan sonra əxlaq gəlir mənim aləmimdə. Gördüm bunların o məsələdə bir az əlləri aşağıdı. Axırda mənə sual verdilər ki, bu görüşdən bizim haqqımızda hansı fikirlərlə ayrılırsız? Dedim, sizə qulaq asdım, içinizdə istedadlı cavanlar var. Amma bir şey hiss elədim, çalışın özünüzü ondan qoruyun. Hamınız başınızın razmerindən böyük danışırsız.

         Həmin cavanlar heç kimi bəyənmədilər, gündəmə gəlmək üçün Üzeyir bəydən, Cəlil Məmmədquluzadədən tutmuş, Səməd Vurğun, Rəsul Rza, Bəxtiyar Vahabzadəyə qədər hamını tökdülər çölə. Ən çox tənqid olunan da Anar oldu. Hikkələri bəraətlərindən dəfələrlə böyükdü. Demirsən ki, ədəbiyyat belə olmalıdı? Ortaya qoy, biz də baxıb "öyrənək də". Deyənlərin yaşı 50-ni keçib, hələ ortada heç nə yoxdur.

Bəziləri ağızları köpüklənə-köpüklənə deyir ki, Şuşanı qaytardılar, bəs niyə əsərlər yazılmır? Bu, ədəbiyyat deyil. Qabaqlar SSRİ vaxtı sosializm yarışı vardı, ona bənzəyən bir şeydi. Ədəbiyyatın öz tempi, öz hövsələsi var. Öz qəbahəti və öz bəraəti var. Sən kimsən, ədəbiyyata sifariş verəsən?

İkinci Qarabağ müharibəsindən əvvəl bizi – bir neçə yazıçını bir proqrama dəvət etmişdilər. Aparıcı bizi ortaya qoyub sinif rəhbəri kimi danlayırdı. "Niyə müharibədən yazmırsız?" və bu kimi şeylər.

Dedim, mən bütün ərkim keçən dostlarıma – Musa Yaquba, Ramiz Rövşənə, Sabir Rüstəmxanlıya, Vaqif Bəhmənliyə Qarabağ haqqında yazmağı qadağan eləmişəm. Çünki Qarabağ məsələsi artıq ədəbiyyat mövzusu deyil, müharibə mövzusudu, döyüş mövzusudu. Qarabağ haqqında ən mükəmməl və ən vacib əsəri Ali Baş Komandan Azərbaycan əsgəri ilə bir yerdə yazmalıdı. Şükürlər olsun ki, yazıldı. Poemada, povestdə, romanda alınan Qarabağ mənə lazım deyil. Mənim də az-çox fantaziyam var, bir obraz yaradaram, Rembo kimi qıra-qıra düz gedər İrəvana qədər. Mənə Qarabağ lazımdır, gedib İsa bulağında ovcumu doldurub naturada su içim, torpaqla üz-gözümü yuyum. Şükürlər olsun ki, o əsər yazıldı. Son iki yüz ilin ən vacib əsəri!

 

– Yəqin ki, Qarabağla bağlı mənəvi yükünüz çox böyük idi...

 

– Bilirsən, adama ən çox ağır gələn nə idi? Sənin əlinə baxan bir millət başqasının hesabına gəlib sənin torpaqlarını alır, sənə diktə edir. Bu, çox ağır məsələdi. Bu hətta torpağın işğal olunmasından da min dəfə ağır bir şeydi. Mənim bir erməni dostum vardı: Levon Adyan. Ağdərədən idi. Yaxın dost olmuşduq, Azərbaycan ədəbiyyatçıları onun xətrini çox istəyirdi. Bu hadisələrdən sonra köçüb getdi Peterburqa. İldə bir dəfə mənə mesaj yazırdı: "Bez slov". ("Sözsüz"). O iki kəlmə mənə bir il bəs edirdi. Başı aşağı, dili gödək nə qədər yaşamaq olardı?

Qarabağ azad olunandan sonra ona bircə dəfə yazdım. Yazdım: “bez slov"…  

 

– Bəs siz yazandan sonra cavab gəlmədi?

 

– Yox, cavabı məndən əvvəl Azərbaycan ordusu vermişdi.

 

– Kin-küdurətə baxın! Bu illər ərzində hər il Qarabağı aldıqlarına eyham vurmaq!.. Qələbədən üç il keçib, bəlkə, siz də onun etdiyi kimi, hər il bu sözü yazıb göndərməliydiz.

 

– Yox, elə bircə dəfə göndərdim. Mən ayrı kişiyəm axı. Mən azərbaycanlıyam, o isə ermənidi.

 

– Yurd yerinə getdinizmi?

 

– Kəndimiz azad olunandan üç gün sonra getdim. Amma yaxşı qurtardım...

 

– Ərazi minalanmışdı?

 

– Yox, başqa məsələdi. Məni bir polkovnik dostum qeyri-qanuni aparmışdı. Bizim kəndimiz gözəl bir gölün kənarında yerləşirdi. Ordan Şuşaya 40 km yol var. Molla Nəsrəddin yolub – yəni qısa yol. Dağ çayı boyunca gedirsən, meşəlik, cırcıramalar da burdan oraya kimi oxuyurlar səninçün. İndi kənddən əsər-əlamət yoxdu, göldən bildim ki, bizim kənddi... Dostuma dedim ki, məni tez çıxarın burdan. Orda çox qalmaq çətin olardı...

 

– Xankəndi də düşməndən təmizləndi. Təbii ki, hamımız buna sevindik. Qarışıq duyğular yaşayanlar da vardı. Məsələn, bəzi yazı adamları dinc ermənilərin köçünə baxıb sevinə bilmədiklərini bildirdilər. Sizin içinizdəki sevinc hissini qısnayan bir hiss varmı, məsələn, mərhəmət kimi?

 

– Mən bir dəfə bir görüntüyə baxdım. Orda Zori Balayan bir qadına müsahibə verirdi. Bu danışır, erməni anası olan qadın da hayıl-mayıl olub ona qulaq asırdı. Zori Balayan deyirdi ki, türk balasını pəncərəyə mıxlayırdıq. O bağırırdı, səsi qulağımıza gəlirdi. Bu səs bizə ləzzət edirdi. Amma birdən bizə elə gəldi ki, onun ağzını yummaq lazımdı, anasını da tutmuşduq, onun döşlərini kəsib, uşağın ağzına basdıq ki, səsi kəsilsin...

Mən dünyanın ən alçaq canlısına mərhəmət göstərə bilərəm, amma bunlara rəhm edə bilmərəm.

 

                                               

                               "Yusif Səmədoğlu ilə oturub hortadardıq"

 

– Seyran müəllim, dediyiniz kimi, siz İranda şahın dövründə iki il tərcüməçi işləmisiz. Necə xatırlayırsız o illəri?

 

– Şah azərbaycanlıların bütün hüquq və bərabərliklərini əlindən almışdı, ermənilərin isə neçə məktəbi, qəzeti, kilsəsi – hər şeyi vardı. Amma indikilərə baxanda şaha min şükür. Şahın dövründə tərəqqi vardı. Həm də İran dünyanın ən maraqlı məkanlarından biridi. Ora mənimçün türk məmləkəti kimi bir şeydi. Neçə yüz il orda türklər şahlıq ediblər. Sonuncu şah Rza Pəhləvi idi, onun da xanımı azərbaycanlıydı.

 

– Fərəh xanımla görüşdünüzmü heç?

 

– Yox, şahın qayınanası ilə görüşmüşəm. Ququşla görüşmüşəm. Şahın bacısı vardı, Əşrəf Pəhləvi, idman işlərinə baxırdı, onunla görüşmüşəm. Mənim "Daş evlər" romanımın bir xətti elə İranla bağlıdır.

 

– "Qaçaqaç" romanı həyatınızdan keçən qələm dostlarınıza həsr olunub. Bəs indi hansı şair və yazıcılarla üzbəüz oturub söhbət etmək istərdiz? Yaşadığı dövrdən və məkandan asılı olmayaraq...

 

– Məsələn, Ziqfrid Lenslə (o, almandı) oturub bir pivə içərdim. Gürcü Nodar Dumbadze ilə söhbət etmək istərdim. Onunla görüşmüşəm də. Möhtəşəm insan və çox istedadlı yazıçı idi. On ildən bir onu başdan-ayağa oxuyuram. Azərbaycana gəldikdə, Yusif Səmədoğlu ilə oturub, onun özü demişkən, hortadardıq. Sonra qarabağlı yazıçı var, əjdaha, "Qatarda" pyesini yazıb, İşi Məlikzadə bax, onunla uzaq səfərə gedərdim. Amma mənim işim bununla qurtarmır axı. Tutaq ki, mənim on yazıçı dostum olubsa, min qeyri-yazıçı dostum da olub.

 

– Bəli, deyilənə görə, dostlarınız arasında hətta qırçılar da olub. Müxtəlif peşə sahibləri ilə dostluq etmək obraz tapmaq istəyindən irəli gəlib?

 

– Obraz axtarmaq istəyi nəinki məndə, yazıçıların heç birində olmur. Bu, sadəcə, onun həyatıdır. İstəsə belə, onu özü təşkil edə bilməz. Bunda, sadəcə, belə alınıb. Mənim həyatımda o qədər maraqlı adamlar olub ki. Adil Hacıyev, Zeynal Zeynalov – dünyanın ən maraqlı adamlarından idilər...

 

– Seyran müəllim, sözə sevgi, adətən, genetik olur. Övladlarınızdan sözə, qələmə meyilli olan varmı?

 

– Yox, yoxdur. Bəlkə, ona görə ki, onlar da bayaq tənqid etdiyim gənclər kimi pis dövrə – keçid dövrünə düşdülər. O vaxt bir qəzet vardı, "Oxu məni". Orda bir rubrika vardı, məşhur adamların uşaqlarından müsahibə alırdılar. Bir xanım mənə zəng vurub uşaqlardan müsahibə almaq istədiyini bildirdi, dedim, gəlin.

Əvvəl Orxana üz tutdum. Dedi ki, bir o qalıb ki, mənim şəklim qəzetdə çıxsın? Toğrula dedim, o da razı olmadı. Qızım Ləman 8-ci sinifdə oxuyurdu, dedi, mən danışaram. Yaxşı da müsahibə vermişdi. Hətta müxbir Ləmana sual vermişdi ki, qardaşlarınla necə yola gedirsən? Demişdi, "itlə pişik kimi. Amma bir-birimizi çox istəyirik".

Müxbir gedəndə Orxana dedim ki, ötür xanımı. Gördüm xanım deyir ki, Orxan, yaxşı, müsahibə vermirsən, heç olmasa de görüm, Seyran Səxavətin əsərlərini oxumusan? Bu da dedi ki, mən heç Məhəmməd Füzulini oxumuram, Seyran Səxavəti oxuyacam?

(gülüşmə)

 

– Sözü, adətən gül qoxusu, yarpaq qoxusu ilə müqayisə edirlər. Siz isə belə bir ifadə işlətmisiniz: sözün üfunət qoxusu. Söz nə vaxt üfunət qoxusu verir?

 

– Bu suala qısa cavab verəcəyəm. Sözün yükü yalan olanda it iyi verir… Türkiyə türkcəsindən dilimizə keçən bir deyim var, məsələn, deyirlər, “filankəs sözünü tutmadı”. Söz quş-zaddı onu tutum? Bəs Azərbaycan dilində necə deyirlər: “Filankəs sözünün üstündə durmadı”. Çünki sözünün üstündə durmaq hər kişinin işi deyil. Söz bütün böyüklüyülə, nəhəngliyilə həm də sürüşkən şeydi, çoxları onun üstündə dura bilmir, yıxılır…

 

“Ədəbiyyat və incəsənət”

(30.05.2024)