Təqdim edir: Aida Eyvazlı, “Ədəbiyyat və incəsənət”

Tanınmış amerikalı satirik, iti söz ustadı Corc Karlin həyat yoldaşı öldükdən sonra belə qeydlər yazmışdı. Bu qeydləri dünyanın hər yerində oxuyurlar. Düşündüm ki, portalımızın oxucuları da oxusular yaxşı olar.

Məhəbbət üçün vaxt ayırın, söhbət etməyə  vaxt ayırın, öz həyatınızda baş verən bütün yaxşı və pis anlarınızı sevdiyinizlə, ana-atanızla, doğmalarınızla bölüşməyə vaxt ayırın ki, sonra həmin doğmanız yanınızda olmayanda peşiman olmayasınız, deməyəsiniz ki, kaş ki... son dəfə nə düşündüyünü biləydim...

Bizim zəmanəmizin  paradoksu odur ki, biz yüksək səviyyələrə malik olmadığımız halda, çox səbirsizlik edib, geniş magistrallara kiçik gözlüklərdən baxırıq. Az qazandığımız halda çox xərcləyirik, alılcılıq qabiliyyətimiz yüksək, bunun əksi olaraq sevincimiz azdır. Böyük imarətlər, evlər tikib orada kiçik ailəmizlə, 1 və ya iki uşağımızla yaşayırıq, gözəl şərait yaradıb, orada səmərəli yaşamağa vaxt tapmırıq. Ən yüksək səviyyəli təhsilə malik olduğumuz halda, düşünmək qabiliyyətimiz yoxdur, çoxalmış ekspertlərin içərisində baş verən hadisələri qədərincə qiymətləndirə bilənləri çox azdır, özümüz üçün problemlərin sayını artırırıq, ən yaxşı tibbi qururuq, lakin xəstəliklərdən sağalanımız çox azdır. 

Çox içirik, çox çəkirik, əhəmiyyətsiz şeylərə pul xərcləyirik, az gülürük, avtomobildə çox sürətlə gedirik, çox tez qızışırıq, çox gec yatıb, yorğun oyanırıq, az oxuyuruq, televizorlarda boş-boş verilişlərlə beynimizi yoruruq və Tanrıya dua etməyi, minnətdar olmağı unuduruq. Özümüzün mənəvi dəyərlərimizi itirmişik. 

Çox danışıb, tez sevib, tez də ayrılırıq, Yaşamaq üçün hər yola gedirik, lakin necə yaşamaq haqqında düşünmürük. İnsan həyatının illərinin üstünə il gətiririk, lakin o illərə həyat vermirik. Aya da gedib qayıtdıq, lakin yolu keçib qarşıdakı qonşu ilə tanış olmaq, salamlaşmaq istəmirik. Kosmosu fəth edirik, ürəkləri fəth edə bilmirik. Çox işlər görürürk, çoxsu da insanlığın ziyanına işləyir. Dövlətin verdiyi qərarlar, vətəndaşa yox, dövlətə xeyir gətirir. 

Havanı təmizləmək istəyirik, qəlbimizi isə çirkləndiririk.

Atomu təmir edirik, lakin öz düşüncələrimizi incələyə bilmirik.

Çox yazıb, az öyrənirik.

Böyük planlar qururuq, az bir şeyə nail oluruq. 

Tələsməyə öyrəndik, gözləməyi öyrənə bilmədik. 

Saysız informasiyaları yaddaşında saxlayan güclü kompyüterlər yaratdıq, bununla da öyrənmək yox, köçürmək adətini mənimsədik.  Bir-birimizlə ünsiyyəti azaltdıq.

Hazır yeməklərlə mədəmizi korladıq, bu yeməklər böyük adamları kiçik adamlara döndərdi.  Ailə büdcəmiz artıqca , cütlüklərin boşanmaları çoxaldı. Qəşəng evlər tikib, nə qədər isti ailə ocağını dağıtdıq. 

Bir gecəlik görüşlər, kiçik məsafələrdə görüşmədiyimiz doğmalar, birgünlük yalançı mənəvi görüntü, çəkimizi azaltmaq istədiyimiz tabletlər bizi dəyişdirib, əsəbi etdi, ya da sakitləşdirdi, sonra da öldürdü.

Yeni texnologiya vasitəsi ilə yazdıqlarını bir an içərisində hamıya bəyan etmək fürsəti və ya birdəfəlik bir barmaqla "Delete" etmək qabiliyyətinə yiyələndik. 

Yadınızda saxlayın, sizi boya-başa çatdıran əzizlərinizə çox diqqət yetirin, onlar əbədi deyillər. Bir gün olmayacaqlar.  Əziz ananızı, atanızı, sizə doğma olanları, sizə ehtiyacı olanları bağrınıza basın, qucaqlayın ki, sonra peşiman olmayasınız. Bu sizin alıb-sata bilməyəcəyiniz qiymətsiz bir hissdir.

Əgər səndən umacağı olan insanı səmimi qəlbdən qucaqlayıb bağrına basa bilsən, bütün küsülülüklər unudulacaq. 

Fikirləş ki, bir gün onu qucaqlamaq istəyənda qolların boş qalacaq. Nə qədər ki, sağdır, yanındadır, dəyərini bil. Zaman gözləmir. 

“Ədəbiyyat və incəsənət”

(11.07.2024)