“Ədəbiyyat və incəsənət” portal “Oxucularımızın yaradıcılığı” rubrikasında bu gün sizlərə Cəfər Atayevin “Quyu” hekayəsini təqdim edir.

Əslində hər şey qaydasında gedirdi. Davutlu kəndinin sakinləri həmişəki kimi öz həyatlarına davam edirdilər. Ta ki o günə kimi...

İl 1989. Qəribə bir yay günü idi. Ağaclar yaşlı insan kimi görünür, budaqları isə vahimələndirirdi. Hələ ayda qırmızımtıl parıldayırdı. Sanki təbiət bu günü özəl edəcək nəsə hazırlamışdı. Yorğun bir günün sonunda Nazlı, sanki illərin yorğunluğunu göstərən gözləri yumulmasın deyə özünü zar-zor tuturdu. Yelləncəyində mürgüləyərək yellənən Nazlı arxadan gələn bir səsi eşitcək diksindi. Astaca balaca əlləri ilə yorğun gözlərini, iri, açıq, zilqara bəbəklərini sanki “bir azca da oyaq qal” deyərmişcəsinə ovuşdurdu.

Səs bağın ortasındakı ağacların arasından gəlirdi.

Nazlı az sonra olacaqlardan xəbərsiz, ağlında “bu toyuqları hinə salmaqdan bezdim, bunlar çıxmaqdan bezmədi”- deyə deyinərək ora yaxınlaşdı.

Nəhayət üç yaşlı, bədheybət ağacın arasından gələn səsə boylandı. Orada heç nə yox idi. Az öncə gələn səs isə gah sağdakı ağac tərəfdən, gah soldakından, gah da tam qarşısındakından gəlirmiş kimi əks-səda verirdi. Nazlı reaksiya vermədən donub qalmışdı, olanlara kiçik beynində bir anlam verməyə çalışırdı. Alnından süzülən soyuq tər damcılarının neçəsi qara iri bəbəklərinin içinə gedib göynədir, neçəsi yanağından çartlamış dodağlarını yandıraraq süzülürdü. Ağzı açıq, dəli kimi gah sağa, gah sola boylanırdı. Sanki ayaqları yerə yapışıbmışcasına bədənini tərpədə bilmir, bu hadisədən qaçıb qurtulammırdı.

Bu dəmdə yanındakı quyudan gələn körpə çığırtısı Nazlının bütün bədənini titrətdi, bu səs indiyə qədərki vəziyyəti tamam dəyişmişdi. Elə bil ruhu bədənindən çıxdı,  yox-yox, sanki ruhu bədəninə daxil oldu, ya da yox, bu ruh deyildi... Bu tam başqa bir şey idi. Bu şey Nazlının zülmət qarası gözlərini parıldadıb, beynini keyləşdirmişdi. Lakin quyudakı inilti dinməmişdi.

Az sonra özünü uşaq ağlaması və ara bir fəryad səsi ilə əvəz edən bu inilti Nazlının balaca qəlbində həm qorxu, həm mərhəmət hissi oyatdı. Quyunun qapısını açmağı tapşırırdı içindəki səs, belə də etdi. Çətinliklə də olsa bu dəmiri yerə salmağı bacarmışdı. Amma quyunun suyu çəkilmişdi. Su yerinə yerdə üçbucaq şəklində bir-birinə yaxın üç yanılı şam var idi, ortasında isə bir gəlincik.  Bunca fəryadın bu vahiməli gəlincikdən çıxması nə qədər ağılasığmaz olsa da, o şamları ora kimin qoyması və hələ yandırması düşüncəsi daha betər qorxudurdu adamı... Bu, başdan ayağa dəlilik idi.

Bütün bədəni qan tər olan Nazlıya içindəki səs o gəlinciyi xilas eləməyi tapşırdı. Uzun kəndir tapıb, bir ucunu belinə bağlayıb, digər ucunu isə quyunu əhatə edən 3 ağacın ətrafında dəfələrlə dolayaraq nəhayətində bağlaya bildi. Dərindən nəfəs alıb quyunun üstünə çıxdı. Astaca birinci ayaqlarını, sonra bədənini quyuya saldı.

Sağa-sola baxır, sanki çırpınırdı bu boşluğun içində.

Nəfəsi daralır, quyunun dərininə düşdükcə ciyərləri ağırlaşırdı. Getdikcə uzanan uzun yolun sonunda quyunun dibinə enməyi bacardı, amma bu dəmdə bədəni yüngülləşmişdi, sanki illərlə bədənində həbs olan bir şey azad olmuşdu.. Bir qədər donub, daha sora gördüyünə inana bilmədi. Yerdə nə şamlar, nə də gəlincik var idi.  

Nazlının gözlərinin parıtlısı itdi. Tez əlini bura düşdüyü kəndirə atanda orda kəndirin olmadığını gördü. Son dəfə çabaladı, başı gicəlləndi, yerə yıxıldı. Gözünü açanda özünü qaranlıq bir otaqda tapdı. Bu, otaq da deyil, tunel idi, damdar idi, məzar kimi. Yox-yox, geniş idi.

Nazlı getməyə başladı, get-gedə uzanan yol isə onu yorurdu. Budur, o çatmışdı. Qarşısında yol ayrıcı və hər yol ayrıcında bir qapı durmuşdu. Sağdakı qapı tərəfdə qışqırıq, fəryad, soldakından isə gülüş səsləri yüksəlirdi. Nazlı özü də bilmədən bir-birindən bağımsız iki kainatın ortasında idi. Bir qədər düşünüb gülüş gələn qapıya tərəf qaçdı. Nazlı qaçdığca qapı ondan daha da uzağa düşürdü..

Yorulan Nazlı içindəki bir səslə daha da şiddətli qaçmağa başladı.

 “Get, get, sən bacararsan!”

Nazlı qapıya yaxınlaşanda artıq təmiz taqətdən düşmüşdü, yorğunluq ifadə edən qara gözləri bozarmış, göz altları sallanmış, ayaqları isə sanki bədənindən uzaqlaşmaq istəyirmiş kimi qaçırdı. Boğazı o qədər qurumuşdu ki, elə bil, illərlə suya həsrət olan səhra yerləşirdi ağzının içində.

Bayaqdan yanında qaçıb fikir vermədiyi bir budağa gözü sataşdı. Bu budaq Cənnətdən çıxmışdı. Budağın üstündə isə parıldayan almalar göz oxşayırdı.

Sol əlini bir ümüdlə atıb almanın birini qopardı...

***

Səhər saatları.

Ailə 9 yaşında Nazlını bütün qorum-qonşudan sorub-soruşdurandan sonra, ümidini  üzüb, ən yaxın polis şöbəsinə üz tutdu. Həyətdə axtarış zamanı qapağı yarımçıq  qoyulmuş bir yer quyusu polislərin diqqətlərini çəkdi. İçində isə Nazlının şişmiş, cansız bədəni. Əlində isə bir dişlənmiş alma.

Uzun tərəddüddən sonra ailə qızın yuxuda gəzdiyini etiraf etdi və cinayət işi bağlandı.

O hadisədən bir həftə keçmişdi ki, ailəni gecə yarısı bir səs oyatdı.  Quyudan uşaq çığırtısı səsi gəlirdi...

“Ədəbiyyat və incəsənət”

(31.07.2024)      

“Ədəbiyyat və incəsənət” portalının Güney Azərbaycan Poeziyası Antologiyası layihəsində Təbriz təmsilçimiz Əli Çağla Təbrizdə yaşayıb yaradan Aydın Sabahın  şeirlərini təqdim edir. 

Aydın Sabah

Təbriz

OLDUM

Dur gəl bu yetim duyğulara mən qapaz oldum,

Səssizcə bahar könlümə qış, qış ayaz oldum.

Oxlandı günəş zirvəsi tel-tel yaralandım,

Yoxsa ki, Saram könlünə sel-sel Araz oldum.

İl ötdüsə, ay ötdü budaqlar tək ələndim,

Saçlar önünə gözdən iraq qar, bəyaz oldum.

Bayquş yuxusuydu deməli gəldi bu axşam,

Sinsitdi qapı, pəncərəmi oxşamaz oldum.

Neylim ki, daha güllərimiz soldu, saraldı,

Bəlkə bu yalan bağçamıza təkcə yaz oldum.

Mən dağdan uca çənli dumanlar günəş idim,

Qar-qat əridimsə, qoluna dəstəmaz oldum.

İllərdi çiçəklər yarası burda sağalmır,

Dur gəl bu yetim duyğulara mən qapaz oldum.

“Ədəbiyyat və incəsənət”

(31.07.2024)

İmran Verdiyev, Azərbaycan Respublikasının Əməkdar müəllimi – “Ədəbiyyat və incəsənət” portalı üçün

Əlifba və yazı xalqın milli mədəniyyətinin tərkib hissələrindən biri, başqa sözlə, həmin xalqın mədəniyyət silahı, milli-mənəvi sərvətidir. Ona görə də əlifba məsələsi mədəni inkişaf və tərəqqi üçün həmişə vacib hesab olunub.

Tarixi faktlar sübut edir ki, Azərbaycan qədim əlifbaların yarandığı, müxtəlif əlifbaların istifadəyə edildiyi ölkələrdən biri olmuşdur. Təsadüfi deyildir ki, “Azərbaycan əlifbası və Azərbaycan dili gününün təsis edilməsi haqqında” Azərbaycan Respublikasının Prezidenti H.Əliyevin imzaladığı fərmanda oxuyuruq: “Qədim və zəngin mədəniyyətə malik olan Azərbaycan xalqı dünya sivilizasiyasına bir çox dəyərli töhfələr vermişdir. Onların ilk nümunələri bəşər tarixinin böyük kəşfi olan yazı vasitəsi ilə Qobustan və Gəmiqaya təsvirləri, həmçinin epiqrafik abidələr şəklində daşların yaddaşına həkk olunaraq günümüzədək yaşamışdır. Tarixi faktlar sübut edir ki, bu qiymətli əsərləri yaradarkən Azərbaycan xalqı müxtəlif əlifbalardan istifadə etmişdir. İslamın qəbuluna qədər olan dövrün yazıları ilə yaradılan bu qiymətli xəzinənin böyük bir qismi məhv edilmiş, zaman keçdikdə həmin abidələrin qələmə alındığı yazı şəkilləri unudulmuş” və digər əlifbalardan istifadə edilməyə başlanmışdır. 

Tarix göstərir ki, Azərbaycanda əsrlər boyu aşağıda göstərilən müxtəlif quruluşlu əlifbalardan istifadə edilmişdir:

1.   qədim milli türk əlifbalarından (qədimdən VII əsrin II yarısınadək)

2.   ərəb qrafikalı əlifbadan (VII əsrin II yarısından 1929-cu ilədək)

3.   latın qrafikalı əlifbadan (1929 – 1940)

4.   kiril qrafikalı əlifbadan (1940 – 1992)

1992-ci ilədən hal-hazıradək ölkəmizdə latın qrafikalı tamamilə yeni

əlifbadan istifadə olunur. Araşdırmalar göstərir ki, Azərbaycanda latın qrafikalı əlifbaya keçid heç də asanlıqla baş tutmamışdır. (Düzdür, Azərbaycan ərazisində qədim latın qrafikalı ilk yazı Qobustan qayasında 1948-ci ildə arxeoloq İ.Cəfərzadə tərəfindən aşkarlanmışdır. Əlbəttə, eramızın I əsrində imperator Domisianın zamanında XII Fulminat Roma legionunun Azərbaycanda olmasını təsdiq edən altı sətrdən ibarət bu kitabə  ölkəmizdə bir vaxtlar latın qrafikalı əlifbadan istifadə edilməsi anlamına gələ bilməz.)

         Arxiv materialları göstərir ki, latın qrafikalı əlifbaya keçmək cəhdləri və təşəbbüsləri XIX əsrin ikinci yarısından  başlamışdır.  

Həmin dövrdə cərəyan edən ictimai-siyasi və mədəni proseslərin gedişatı mövcud ərəb əlifbasını daha münasibi ilə əvəz etmək ideyasını meydana çıxarmışdı. Bu, əslində tarixi şəraitdən doğan zərurət idi. Bu zərurəti meydana çıxaran əsas amillər isə bunlar idi:

-         birincisi, ərəb qrafikası dilimizin fonetik xüsusiyyətlərini bütün dolğunluğu ilə əks etdirə bilmir, onun quruluşu və xarakteri haqqında tam aydın təsəvvür yaratmırdı.

-         İkincisi, öz qaynağını Avropadan alan yeni dövrün maarifçilik hərəkatı Azərbaycan mədəniyyətinin inkişaf istiqamətini müəyyənləşdirmiş və bu da yeni mədəniyyət tipinə uyğun müasir əlifbaya olan ehtiyacı aktuallaşdırırdı.

-         Üçüncüsü, ərəb əlifbası ilə yazmaq və oxumaq çox müşkül bir iş idi.Təsadüfi deyil ki, ərəb əlifbası ilə savad almağın çətinliyi haqqındaM.A.Şahtaxtlı “Şərqi-rus”da  yazırdı: “İstemal eyləməkdə olduğumuz ərəb əlifbasıyla nəinki özgə dillərin və bəlkə öz türk dilimizin sözlərinin həqiqi tələffüzünü göstərmək mümkün deyil”. C.Məmmədquluzadə isə belə deyirdi: "Bunu hamı bilir ki, müsəlmanca oxumaq və qanmaq bir hünərdir. Əvvələn, o hürufat ki, biz yazırıq, onu oxumaq çətin bir məsələdir. Bu barədə çox danışmışıq. Hazır bu yazdığım "danışmışıq" kəlməsinin on beş nöqtəsinin biri artıq-əskik düşsə, oxumağı çətin olacaq, vay bizim halımıza, vay mürəttiblərin gününə, heyif oxucularımızın gözlərinin işığına".

Məhz bu səbəblər XIX əsrin ikinci yarısından etibarən Mirzə Fətəli Axundzadə başda olmaqla dövrün mütərəqqi maarifçi ziyalılarını əlifba islahatı problemi üzərində düşünməyə vadar etmişdir.  

Bütün türk dünyasında, o cümlədən Azərbaycanda əlifbanın dəyişdirlməsi, latın qrafikalı əlifbaya keçilməsi ilə bağlı ilk təşəbbüs göstərən böyük mütəfəkkir M.F.Axundzadə olmuşdur.Akademik Tofiq Hacıyev bununla bağlı qeyd edir: “Yeni əlifba ideyası, ərəb əlifbasına qarşı mübarizə kimi böyük tarixi hadisə türk dünyasında və ümumən, Şərqdə Azərbaycan milli mədəniyyəti ilə bağlıdır və bütün dünyaya buradan car olmuşdur”.

İlkin olaraq ərəb əlifbasını dəyişdirmək fikrində olan M.F.Axundzadə  sonda  başa düşmüşdü ki, bu əlifbanı dəyişdirmək mümkün olmayacaq. Ona görə də ərəb yazısını dəyişmək cəhdindən əl çəkib diqqətini bir neçə kiril hərfləri ilə dəyişilmiş latın əlifbasının üzərində cəmləmişdi. Bu, böyük inqilabi ideya idi. O, latın qrafikası əsasında hazırladığı layihəni rəy almaq üçün Paris, London, Berlin, San-Peterburq və başqa şəhərlərə göndərmiş, Rusiyanın, Şərqin və Qərbin bir sıra dövlət və içtimai xadimlərinə müraciət etmişdi. Lakin hazırladığı bu əlifba layihəsinin özünün sözləri ilə desək, “…həyata keçirilməsini caiz görmədilər”. Ruhdan düşməyən M.F.Axundzadə uzagörənliklə akademik B.Dorna məktubunda yazırdı:” 100 ildən sonra mənim əlifbam Şərq ədəbiyyatında layiqli yerini tutacaq, onun vasitəsi ilə yeni əsərlər yaradılacaq. Onda mənim məqsədim yerinə yetəcək və mən qabaqcadan rahat ola bilərəm”.

Rusiya Elmlər Akademiyasının ilk azərbaycanlı üzvü, şərqşünas,M.F.Axundzadə ilə fikir ortağı olan M.Kazımbəyözünün «İndiki Hindistanda maarifin başlanğıcı» adlı məqaləsində vəziyyəti obyektivcəsinə qiymətləndirərək yazırdı:”…müsəlmanları Avropa əlifbalarının onların əlifbasından yaxşı olması fikrinə inandırmaq çətindir. Lakin hər şey zamanla, vaxtla bağlıdır. Elə mənafelər vardır ki, onlar hər şeyi idarə edə bilirlər”. Alim ”belə mənafelərdən» biri kimi mədəni tərəqqiyə coşqun meyli qeyd edir və göstərir ki, bu meyil gec-tez əlifba ideyasının reallaşmasına gətirib çıxaracaqdır.

M.F.Axundovun əlifba layihələri, o cümlədən latın qrafikalı əlifba layihəsi qəbul edilməsə də, geniş iştimai müzakirələrə səbəb olmuşdu. Onunəlifba islahatı ilə bağlı görüşləri və yeni əlifba uğrunda mübarizəsi Azərbaycanın mütərəqqi fikirli ziyalılarını bu məsələnin geniş aspektdə müzakirəsinə səfərbər etdi, onlara inam və güc verdi. T.Hacıyevin yazdığı kimi, “M. F. Axundzadə … ərəb əlifbasına qarşı mübarizəni böyük ictimai hərəkata çevirdi”.

Məhz bu inam və güc sayəsində M.F.Axundzadənin vəfatından bir neçə ay sonra onun məsləkdaşlarından olan, görkəmli mətbuat işçisi, Bakı Uniuversitetinin professoruM.Şahtaxtlı (1879-cu ilin yanvarında) Tiflisdə “Təkmillənmiş müsəlman əlifbeyi” adlı kitab nəşr etdirdi. Bu əsər Azərbaycanda yeni əlifba uğrunda mübarizə tarixində ilk kitab olub.

1886-cı ildə “Qafqaz” qəzetində M.Əliməhəmmədin ərəb yazısının dəyişdirlməsi barədə məqaləsi çap olundu. Yazıda ərəb əlifbasının dəyişdirlməsinin səbəblərindən və vacibliyindən söz açılırdı.

1898-ci ildə isə tanınmış ədəbiyyatşünas alim F,Köçərli tərəfindən yazılmış “Ərəb əlifbası və onun çatışmazlıqları” məqaləsi nəşr olundu.

Əlifba islahatı ilə bağlı müzakirələr XX əsrin əvvəllərində “İrşad”, “İqbal”, “Tərəqqi”, “Tazə həyat”, “Tərcüman” qəzetlərində, “Molla Nəsrəddin” jurnalında və digər mətbuat orqanlarında davam etdirilirdi.Görkəmli yazıcımız C.Məmmədquluzadə “Molla Nəsrəddin”in səhifələrində ərəb əlifbası barədə yazırdı:”Bu heroqlifləri latın əlifbası ilə əvəzləmək vacibdir”.

M.F.Axundzadədən sonra bu məsələyə öz yaradıcılığında geniş yer verən ziyalılar arasında yuxarıda adları çəkilənlərdən başqa daha çox fəallıq göstərənlər İ.Qaspiralı, R.Əfəndiyev, M.T.Sidqi, F.Ağazadə, S.M.Qənizadə, S.S.Axundov, Ö.F.Nemanzadə, M.Mahmudbəyov, A.Əfəndizadə, A.Tağızadə, M.Seyidov, H.Şahtaxtinski, A.Əmirov, Ə.Pepinov və digərləri idi. 

Şübhəsiz ki, əlifba islaharının həyata keçirilməsində bütün mütərəqqi fikirli ziyalılarımızın rolu olmuşdur. Bizcə, onlardan iki nəfəri  - M.Şahtaxlını və F.Ağazadəni xüsusi olaraq qeyd etmək lazımdır. Doğrudur, M.Şahtaxlı da yaradıcılığının ilk dövründə ərəb əlifbasının islah edilməsinin tərəfdarı olub. Lakin “Şərqi-Rus” qəzetindən sonrakı dövr yaradıcılığında o artıq latın əlifbasına keçməyin tərəfdarı kimi çıxış edirdi. 1914-cü ildə Peterburqda çıxan “Mir islama” jurnalındakı bir məqalədə qeyd olunurdu ki, M.Şaxtaxtlının 5 əlifba layihəsi olsa da, o daha çox şərq latın əlifbasına ümid bəsləmişdir. Bundan başqa öz dövrünün tanınmış əlifba ıslahatçılarından F.Ağazadə özünün “Nə üçün ərəb hərfləri türk dilinə yaramır?” adlı əsərində əlifba hərəkatı tarixinmdə “Məhəmmədağa dövrü”nü xüsusi fərqləndirir. Hətta bəziləri haqlı olaraq M.Şahtaxtlını “yeni əlifba hərəkatının atası” adlandırırlar.

F.Ağazadə isə ərəb əlifbasından latın əlifbasına keçilməsi prosesində ən fəal iştirak edənlərdən idi. O, həmin dövrdə mətbuat səhifələrində tez-tez yeni əlifba ilə bağlı məqalələrlə çıxış edir, təklif olunan əlifba layihələrinə münasibət bildirirdi. O, mətbuatda çap olunan “Əlifba tarixində türklərin vəziyyəti”, “Dilimizin türkləşməyinə çarələr” adlı silsilə məqalələrində, “Nə üçün ərəb hərfləri türk dilinə yaramır?” adlı əsərində ərəb əlifbasının yararsızlığını sübut edir, ciddi faktlarla latın əlifbasına keçməyin düzgün yol olduğunu əsaslandırırdı.

Cümhuriyyət dövründə ərəb əlifbasının islah edilməsi və latın əlifbasına keçid məsələləri daha qızğın şəkildə müzakirə olunurdu. Bu dövrdə Azərbaycanda ərəb əlifbasından latın əlifbasına keçilməsi prosesi çox geniş vüsət almaqda idi və bu məsələdə ən fəal yenə də Fərhad Ağazadə olmuşdur. Türk dilini dövlət dili elan edən AXC hökuməti latın qrafikalı əlifbanın qəbuluna da laqeyd deyildi.

 Artıq əlifba məsələsinin kifayət qədər müzakirə obyektinə çevrildiyini görən hökumət məsələyə müdaxilə edir və 21 mart 1919-cu ildə parlamentdə bu barədə  AXC hökumətinin üzvü X.Məlikaslanovun məruzəsi dinlənilir. AXC Nazirlər şurasının qərarı ilə XMN-nə ərəb əlifbasının islahatı üzrə komissiya yaratmaq və komissiyanın hazırladığı təklifləri baxilmaq üçün Nazirlər Şurasına təqdim etmək tapşırılır.Komissiyaya üç layihə təqdim olunur. Uzun mübahisə və müzakirələrdən sonra A.Əfəndizadənin latın qrafikası əsasında tərtib olunmuş “Son türk əlifbası” layihəsi qəbul edilərək çapına icazə verilir. Layihə 1919-cu ildə keçirilən müəllimlər qurultayında müzakirə olunandan sonra parlamentin təsdiqinə verilmişdi. Lakin aprel işğalı və AXC hökumətinin devrilməsi ilə onun reallaşdırılması mümkün olmur.Beləlikllə, əlifba məsələsi aktual olmaqda davam edir.

1921-ci ildən N.Nərimanovun təşəbbüsü ilə əlifba məsələsi yenidən müzakirə obyektinə çevrilir. Əsas mübarizə “latınçılar”la “ərəbçilər” arasında gedirdi. Hər iki tərəfəlayihələr təqdim etmək təklif olunsa da, yalnız “latınçılar” layihə təqdim etdilər və hökumət onu qəbul etdi. 1922-ci ildə  Azərbaycan Mərkəzi İcraiyyə Komitəsi (AMİK) yanında yeni əlifba komitəsi (AYTƏK) yaradıldı. AMİK-in20 oktyabr 1923-cü il tarixli qərarı ilə latın əlifbası ərəb əlifbası ilə bərabərhüquqlu hesab edilmiş, lakin 27 iyun 1924-cü il tarixdən məcbiri dövlət əlifbası olmuşdur. Onu da qeyd edək ki, latın qrafikalı hərflərlə yanaşı Avropadakı rəqəm sistemi də qəbul olunmuşdur.01 yanvar 1929-cu ildən etibarən Azərbaycanda ərəb əlifbası rəsmən ləğv edilərək latın əlifbası ilə əvəz olunmuşdur.

Təəssüf ki, 1939-cu ildə latın qrafikalı əlifbadan kiril qrafikası əsasında yaradılmış yeni Azərbaycan yazısına qəti və məcburi keçmək haqqında qərar  verildi. Ümummilli liderimiz tərəfindən imzalanmış “Latın qrafikalı Azırbaycan əlifbasının bərpası haqqında” Azərbaycan Respublikasının Qanununda göstərilir ki, “1939-cu ildə latın əlifbasının kiril əlifbası ilə əvəz olunması 30-cu illərin kütləvi repressiyalarının məntiqi davamı olub, türk xalqlarının milli özünüdərk prosesinin qarşısını almaq, onları tədricən yadlaşdırıb bir-birindən uzaqlaşdırmaq məqsədi güdürdü”. Təcrübə də göstərirdi ki, kril qrafikasının dilimizin səs quruluşuna uyğunlaşdırılması yolunda nə qədər cəhd göstərilsə də, optimal variantın tapilması mümkün deyildir, bu da nə vaxtsa onun dəyişdiriləcəyi ehtimalını gücləndirirdi.

XX əsrin sonlarında Azərbaycanda azadlıq uğrunda mübarizənin yeni dalğası yüksəldi. Nəhayət, xalqımız XX əsrdə ikinci dəfə, amma bu dəfə daimi və əbədi olmaqla öz müstəqilliyinə qovuşdu. Latın qrafikalı Azərbaycan əlifbasının bərpası üçün də tarixi şərait yarandı.

Azərbaycan 1991-ci ildə müstəqillik əldə etdikdən sonraSSRİ dövründə məcbur qəbul edilmiş qərarlara yenidən baxılmasınabaşlandı. Belə qərarlardan biri də əlifba ilə bağlı oldu. Müstəqillik əldə etdikdən sonra yenidən latın qrafikası əlifbaya keçilməsi təklifi irəli sürüldü. Xeyli müzakirələrdən sonra 1992-ci ildə latın qrafikalı Azərbaycan əlifbasının tətbiqi barədə Qanun qəbul olundu. 2001-ci ildə isə latın qrafikalı Azərbaycan əlifbasına keçid başa çatdırıldı.

2001-ci il avqustun 9-daAzərbaycan Respublikasının Prezidenti Heydər Əliyev tərəfindən avqustun birinin Azərbaycan Respublikasında Azərbaycan Əlifbası və Azərbaycan Dili Günü kimi qeyd olunması haqqında fərman imzaladı.

“Ədəbiyyat və incəsənət”

(31.07.2024)

“Ədəbiyyat və incəsənət” portalının “Ulduz” jurnalı ilə birgə BİRİ İKİSİNDƏ layihəsində sizlərə portalın və jurnalın birgə təşkilatçılığı ilə Xalq şairi Vaqif Səmədoğlunun 85 illiyi münasibətilə keçirilən Poeziya müsabiqəsində fərqlənən gənc şairlərin şeirlərini təqdim edirik.

I YER

Cavid QASIMOV

***

Dil bilməyən sərçələr

Bu qışı da qarşıladı

Həyətimizdə.

Yenə dua edirlər:

– Bol olsun süfrələrin çörək qırıntıları...

Dəyirmanların ürəyi daşdan olmasaydı,

Köçməzdi ölkədən ölkəyə quşlar...

Zaman ötdükcə anlayıram ki,

Sünbül günəşdən də yandırıcıdır.

Yoxluğu nəinki yeriməyi bacaranlar,

Uçmağı bilən quşlar üçün də utandırıcıdır.

Gileylənmirəm, İlahi, gileylənmirəm.

Buna da şükür,

Bizi sərçələrin duaları saxlayır,

Sərçələri sən.

***

O gün yadımdadır, qarışqalar da

Yeraltıbahardan qayıdırdılar,

Çiçəklər təzəcə dil açmışdı ki,

Arılar nahardan qayıdırdılar.

Mən isə dənizdən şeir deyirdim

Qanadı qırılmış qağayılara.

O gün yadımdadır, yarasalardan

Gecənin qanını götürürdülər.

Hə, hə...

Yadımdadır çarpayısında

Uzanan adama köçürürdülər.

Mən isə həyatdan şeir deyirdim

Gecəni yatmayan səfil dostuma.

O gün yadımdadır, işıqforların

Gözləri hirsindən qan bağlamışdı.

Görmüşdü uzaqda işıq dirəyin

Kimsəsiz bir uşaq, qucaqlamışdı.

Mən isə anadan şeir deyirdim

Körpələr evinin darvazasında.

O gün yadımdadır, dostum gəlmədi,

Onu da bayraqla gətirmişdilər.

Heç vaxt uzaqlara ata bilməyən

Ayağın uzaqdan götürmüşdülər.

Mən isə yollardan şeir deyirdim

Oğlu itkin düşmüş ata evində.

O gün yadımdadır, ağaclar hələ

Körpə meyvələrin bəsləyirdilər.

Dəcəl uşaqları meyvə dərməyə

Kölgə-kölgə düşüb səsləyirdilər.

Mən isə qocaya şeir deyirdim

Meyvədən xəbərsiz əlağacından.

O gün yadımdadır, xatırlayıram:

Daha günüm yoxdur xatırlanası.

Söz verdim Allaha, şeir yazmaram

Qadın qulağına pıçıldanası.

O gün yadındadır?

– Yadımda deyil...

“Ədəbiyyat və incəsənət”

(31.07.2024)

Əlibala Məhərrəmzadə, “Ədəbiyyat və incəsənət”

Bütün yüksəliş və enmələr liderliyin sayəsində baş verir» sözləri ilə başlayan «Liderliyin 21 inkaredilməz qanunu» kitabını – Con Maksvellin bu incisini, yəqin ki, oxumayan əz-əz liderə rast gəlmək olar. Rəsmən onun özünün, yaratdığı EQUIP və The John Maxwell Company təşkilatlarının bu günədək liderliyin sirlərini öyrətdiyi 5 milyon müdavimi var. Bu gün ABŞ-ın Vest Poynt Hərbi Akadesmiyasından tutmuş BMT-yədək, nüfuzlu Fortune 500 siyahısındakı əksər şirkətlər təmsil olunmaqla az qala hər bir qurumda Con Maksvelldən liderlik dərsi almış insanlara rast gəlmək olar.

Con Maksvellin təqdim etdiyi liderlik qanunlarının 21-nə də qısaca da olsa nəzər yetirməyimiz vacibdir. Belə ki, öz şəxsi həyatlarında və bizneslərində bu qanunlara əməl etməklə insanlar dərhal fayda əldə edirlər.

7.     Hörmət qanunu.

«İnsanlar təbii şəkildə elə bir liderin ardınca gedirlər ki, o, onlardan güclü olur».

1820-ci ildə ABŞ-ın cənubundakı Merilend ştatında anadan olan Qarriet Tabmen adlı zənci qadın cəmi 30 yaşında liderə çevrilərək Peyğəmbərin şərəfinə Musa adlandırıldı. Xırda mehmanxanalarda döşəmələri silən, zibil daşıyan, hədsiz dərəcədə yoxsul olan, savadı olmayan, yeniyetməliyində iş yerində sahibkar tərəfindən başına dəmir parçası ilə vurularaq ağır zədə alıb sağlamlığını belə itirən bir qadının lider olmaq ehtimalı neçə faiz ola bilər? Əlbəttə ki, sıfır deyəcəksiniz.

O dövrdə qara dərililər cənub ştatlarında qul hesab edilirdilər. Bununla əsla razılaşmayaraq «ya azadlıq, ya ölüm» devizi ilə Tabmen şimala – Filadelfiyaya qaçır. Özü azad olur, ancaq Merilenddə qalan qohumlarını da azadlığa çıxarmaq fikri ilə yaşayır. Tezliklə gizli dəmir yolu vasitəsilə gedib onları da Filadelfiyaya gətirə bilir. Bundan sonra qadın hər bahar həyatı ilə risk edərək cənub ştatlarına gedib çox sayda zənciləri xilas edərək Şimala gətirməyə başlayır. O, qorxu bilməz birinə çevrilir, onun liderliyi isə get-gedə möhkəmlənir.

1850-1860-cı illərdə Qarriet Tabmen 19 dəfəyə Cənubdan 300-dən çox qul çıxara bilir, «mənim qatarım bircə dəfə də relsdən çıxmayıb», - söyləyən qadın xilas etdikləri arasında bircə nəfəri belə itirmir.

Cənubdakı ağ ağalar hətta onun başına 12 min dollar pul da qoyurlar. Bununla belə, onun gözünü qorxuda bilmirlər. Tabmenin şöhrəti get-gedə artır, o, Amerika tarixinə ən çox qulun azadlığına nail olmuş insan kimi düşür.

Tabmen şimalda təşkil edilən iclaslarda iştirak edir, onu tək zəncilər deyil, bütün cəmiyyət lider kimi tanımağa başlayır. Hətta Avraam Linkoln hökumətində dövlət katibi olmuş Frederik Duqlas, senator Uilyam Syuard, məşhur inqilabçı Con Braun belə bu qadından liderlik sirlərini öyrənirlər.

Beləliklə, əslində lider olmaqçun heç bir perspektivi görünməyən Qarriet Tabmen inanılmaz gücü və təsiretmə qabiliyyəti ilə liderə çevrilir. Səbəb sadədir: insanlar onların özlərindən güclü olan liderin ardınca gedirlər. Heç vaxt olmur ki, insanlar kiminsə ardınca elə-belə getsinlər. Onlar, liderliyinə hörmət etdikləri adamların ardınca gedirlər.

Əvvəl təqdim edilən qanunlar isə burda sıralanıb:

1.Tavan qanunu.

«Liderlik qabiliyyətini insanın effektivliyi müəyyənləşdirir».

Şəxsin liderlik effektivliyi tavanla xarakterizə edilir. Şəxsin insanları öz ardınca apara bilmək qabiliyyəti nə qədər azdırsa, onun potensial imkanlar tavanı da o qədər alçaqdır.

Liderlik keyfiyyətləri həmişə individuumun təşkilatda effektivlik tavanı yaratmasını təmin edir. Liderlik güclüdürsə, tavan da yüksək olacaq. Ölkə çətin duruma düşəndə yeni prezident, firma pullarını itirəndə yeni baş direktor, kilsə ziyarət olunmayanda yeni baş pastor, idman komandası ardıcıl məğlubiyyətlərə uğrayanda yeni baş məşqçi axtarışına çıxırlar. Liderliklə effektivlik arasındakı qarşılıqlı əlaqə ən çox idmanda özünü göstərir. Hər bir komandada istedadlar olur. Amma komandaların fərqini məşqçi və bir neçə əsas oyunçunun təmin etdiyi liderlik yaradır. Komandanın effektivliyini dəyişmək üçün məşqçi tərəfindən onun liderlik çəviyyəsini yüksəltmək lazımdır. Bax bu da fəaliyyətdə olan tavan qanunudar.

2.Təsir qanunu.

«Liderliyin həqiqi ölçüsü təsirdir».

Əgər insan başqalarına təsir edə bilmirsə, heç vaxt öz ardınca adam apara bilməz. Əsl liderlik heç vaxt hansısa posta təyin olunmaqla baş tutmur, o, yalnız təsir edə bilmək qabiliyyətindən asılıdır.

3.Proses qanunu.

«Lider bir gün ərzində deyil, günbəgün olurlar».

Liderə çevrilmək prosesi haradasa aksiya bazarında müvəqqəti kapital investisiyasına bənzəyir. Siz bir günə varidat toplamaq istəyirsinizsə, uğur qazanmağa əsla şansınız yoxdur. Burada ən vacib olan olduqca uzun məsafəyə qaçışda sizin gündəlik hərəkətlərinizdir. Liderlik – çox mürəkkəb məfhumdur. Onun olduqca çox aspektləri var: təcrübə, emosional güc, hörmət, insanlarla ünsiyyət təcrübəsi, nizam-intizam, perspektiv, uzaqgörənlik, vaxtında qərarvermə bacarığı, hücuma keçmə əzmi. Bunların hamısı qeyri-maddi şeylərdir, onları birdən-birə əldə etmək mümkünsüzdür. Məhz buna görə də liderlərə effektiv olmaq üçün belə uzun müddətlik möhkəmlənmə, güclənmə lazım gəlir.

Con Maksvell iddia edir ki, liderliyin bir çox aspektlərini o özü məhz uzun illərdən sonra 51 yaşında hiss etməyə başlayıb. Liderləri digərlərindən fərqləndirən əsas cəhətlər məhz öz bacarıqlarını inkaşaf etdirmək, yaxşılaşdırmaq qabiliyyətidir. Uğurlu liderlər öyrənməyi bacarır və sevirlər. Və öyrənmə prosesi onlarda ömür boyu davam edir.

«İnsan nəyi bilmədiyini bilmirsə, o inkişaf edə bilməz».

4.Liderlik – inkişaf qanunlarına tabedir. Naviqasiya qanunu.

«Gəminin sükanını hər kəs fırlada bilər, ancaq kursu tapmaq üçün lider lazımdır».

Bəzi şturmanlar limanı tərk etməzdən öncə bütün baş tutacaq səyahəti beyin süzgəclərindən keçirə bilirlər. Onlar gözəl bilirlər ki, lazım olan məntəqəyə çatmaq üçün nə qədər güc sərf etmək, komandaya ekspedisiyanın uğur qazanması üçün kimləri salmaq lazımdır. Onlar üfüqdəki maneələri hamıdan tez görürlər.

Lider elə bir şəxsdir ki, başqaları görəndən daha çox görür, başqaları duyandan daha çox duyur.

Bəzən eyni zamanda dörd təyyarənin məhv olmasından danışılır. Bu ona görə olur ki, qırıcı təyyarə dördlükdə sıx halda uçanda mütləq onlardan birinin pilotu aparıcı olur, lider olur. O, öndə gedir, digər üçü ardınca gedərək onun hərəkətlərini təkrarlayır. Bu təkrarlama sonadək, hətta lider sürəti itirib dağa çırpılanda belə davam edir.

Naviqatorlar üçün hər bir keçmiş uğur və uğursuzluq özlüyündə informasiya, müdriklik mənbəyidir. Uğurlar insana özünü daha yaxşı tanımağa, öz bacarıq və istedadına daha çox güvənməyə imkan verir. Uğursuzluqsa səhvləri görüb onların üzərində işləməyə, onları düzəltməyə imkan yaradır.

Naviqatorlar bir çox mənbələrdən informasiya toplayır, aşağı səviyyədə nə baş verdiyini öyrənmək üçün komanda üzvləri ilə daim təmasda olurlar. Onlar situasiyanı dərindən öyrənməyə çalışırlar.

«Əgər siz açıq gözlərlə fəaliyyət göstərməsəniz həyat daim sizə qurşaqdan aşağı gözlənilməz zərbələr vuracaq», - yazır müəllif. O yazır: «Optimizmlə realizmi, intuisiyayla planlaşdırmanı, inamla faktları balanslaşdırmaq çox çətindir. Amma yol göstərən lider kimi effektiv olmaqçün məhz bunlar vacibdir».

Con Maksvell kitabın bu bölümündə öz liderlik fəaliyyətində daim istifadə etdiyi strategiyanı da göstərib:

 - Bütün fəaliyyət ardıcıllığını öncədən düşünmək;

 - məqsədi lokallaşdırmaq və sistemləşdirmək;

 - prioritetləri ünvanlı korrektə etmək;

 - əsas personalı müəyyənləşdirib onu məlumatlandırmaq;

 - planın bəyənilməsi üçün vaxt rezervasiya etmək;

 - reallaşdırmaya fəal qoşulmaq;

 - gözlənilən problemlərə uyğunlaşmaq;

 - uğurları təbii şəkildə görmək və qeyd etmək;

 - hər gün öz planına nəzarət etmək.

Con Maksvellin naviqasiya qanununun əsas məğzi – hazırlıqdır.

5.E.F.Xatton qanunu.

«Əsl lider danışanda insanlar ona qulaq asır».

Əsl lider təkcə vəzifəyə malik deyil, o, hakimiyyətə malikdir.

«E.F.Xatton» - maliyyə xidməti göstərən kompaniyadar. ABŞ-da belə bir televiziya reklamı var imiş bir zamanlar: Ağzınadək dolu restoranda iki nəfər maliyyə mövzusunda danışırmış. Biri deyirmiş ki, hansısa investisiya barədə filan şey eləmək lazımdır. Bu vaxt ikinci deyirmiş ki, hər şey yaxşıdır, amma mənim brokerim Xatton deyir ki... Həmin an səs-küylü restoranda lal sükut yaranırmış, hamı gözləyirmiş ki, ikinci personal Xattonun sözlərini söyləsin.

Maksvell məhz buna görə öz növbəti qanununu hamının qulaq asdığı Xattonun adı ilə adlandırıb.

Əgər siz əvvəl heç tanımadığınız insan qrupu ilə görüşə gedirsinizsə, cəmi beş dəqiqəyə onların hansının lider olduğunu sezə biləcəksiniz. Kiminsə sualı yarananda bütün qrup uzvləri kimə baxırlar? Kimin sözlərini gözləyirlər? Bax real lider odur.

Vəzifəcə lider birinci danışır, real lidersə sonda.

 - Həqiqi liderlik həmişə daxildən gəlir, xarakterin gücündə özünü göstərir;

 - Liderlik ətrafdakılarla yaxşı əlaqə qura bilmək, güclü çevrəyə malik olmaqdan qaynaqlanır; lazımi adamları tapa bilməklə əlaqələndirilir;

 - Lider çoxlu informasiyaya malik olur;

 - Liderlik intuisiya qabiliyyəti tələb edir;

 - Liderlik təcrübədən qaynaqlanır;

Maksvell Xatton qanununun məğzini dərk etməkçün liderlik arzusunda olan insana məsləhət görür ki, özü-özünə bu sualları versin:

 - Mən danışanda insanlar həqiqətənmi məni dinləyirlər?

 - Onlar bu mövzuda başqa birisinin də danışmasını arzulamırlar ki?

6.Möhkəm özül qanunu

«Liderliyin əsası etibardır»

Sistematik olaraq yaxşı qərarlar qəbul edən, öz hesabına qələbələr yazan lider komandasının etibar kreditini daim yüksəldir. O, hətta nöqsan buraxanda belə etibarına xələl gətirmir.

Özünə etibar qazanmaqçun liderdə kompetentlik, xarakter, habelə ətrafındakılarla əlaqə yaradıb müntəzəm bu əlaqəni saxlamaq bacarığı olmalıdır.

General Şvartskopf yazır: «Liderlik strategiya və xarakterin güclü birliyidir. Əgər siz bu iki keyfiyyətdən birindən imtina etməyə məcbursunuzsa, onda yaxşısı budur strategiyasız qalın».

Liderin xarakteri güclü olanda insanlar ona etibar edirlər, eləcə də onlarda çalışdıqları təşkilatın gözəl gələcəyinə böyük inamları yaranır. Güclü xarakter – liderin möhkəm özül üzərində bərqərar olması deməkdir.

Liderlər necə olur ki, özlərinə hörmət qazanırlar? Ağıllı qərarlar qəbul edəndə, öz səhvlərini etiraf edəndə, bir də ardıcıllarının, təşkilatının maraqlarını öz şəxsi maraqlarından üstün tutanda.

Liderin möhkəm xarakteri ardıcılları arasında ona etibar yaradır. Amma elə ki, lider ümidləri doğrultmur, o, insanları ardınca aparmaq qabiliyyətini itirir. Möhkəm özül qanunu məhz budur.

“Ədəbiyyat və incəsənət”

(31.07.2024)

“Ədəbiyyat və incəsənət” portalının “Ədəbiyyat qəzeti” ilə birgə ƏDƏBİYYATIMIZI SEVDİRƏK layihəsində bu gün sizlərə gənc Ayaz Səlimxanoğlunun “Rəngli karandaşlar” hekayəsini təqdim edəcəyik. 

Cəbhəyə yolumuz Cəbrayıl rayonundan keçirdi.

Hava yavaş-yavaş qaralmağa başlamışdı. Sırada sonuncu tank bizim olduğundan komandirimiz gecəni şəhərə yaxın bir yerdə gecələməyi əmr etdi. İkimərtəbəli yaşayış binalarının yaxınlığında uşaq bağçasına oxşar köhnə bir tikili vardı. Tankımızı o tikilinin qarşısında saxlayıb, aşağı endik. Gecə ekipaj ilə birlikdə növbəli olaraq tankın yanında gözətçi olduq. Mənim növbəm gecə saatlarına təsadüf etdi. O gecə qətiyyən gözümə yuxu getmədi. Bağçanın qarşısında, yamyaşıl otların üstündə arxası üstə uzanıb, göyün üzündə sayrışan ulduzlara baxırdım. Ulduzlar sanki Ayın başına dolanır, Ay isə diqqətlə mənim üzümə baxırdı. Uzandığım yerdən ayağa qalxdım. Çox sakit gecə olduğundan, çöməlib dizimin üstündə ayın rəsmini aramla gündəliyimə çəkməyə başladım. Aradan bir neçə saat keçmişdi, elə bil tank komandirim pis yuxu gördü, səs-küylə tankdan endi, gündəliyi əlimdə görüb, özündən çıxdı:

- Ayaz! Gecənin bu vaxtı kimə məktub yazırsan?

- Komandir, məktub yazmıram, rəsm çəkirəm, - gülə-gülə dedim.

- Ayaz, sən cəbhəyə gələndən, özünü lap uşaq kimi aparırsan...

Heç kəsin eşitməyəcəyi asta bir səslə dedim: - Komandir, uşağam da, 18 yaşım təzə tamam olub, bax, hələ uzumdə əməlli tük də çıxmayıb...

...Sentyabr ayının ilk həftəsi idi. Səhər təzə açılırdı. Tanka söykənib təzə doğan günəşə, dağlara, ətrafda olan yaşıllıqlara tamaşa edirdim. Artıq səhər tezdən insanlar küçələrdə dolaşırdı. İşə tələsən adamlar, məktəbə gedən müəllimələr, şagirdlər, hamısı məni  salamlayırdı. Ağ önlüklü, uzun saçlı, saçlarında qoşa ağ bant olan kiçikyaşlı bir məktəbli qız mənə tərəf yaxınlaşıb:

- Salam, əsgər əmi, sənə "çətə" gətirmişəm, -  dedi.

- Salam, gözəl qız, nə gətirmisən? - mən də təəccüblə soruşdum.

- Çətə! Çətə bilmirsən nədir, əsgər əmi?

Elə bildim mənə məktub gətirib. Qızın qabaq dişləri olmadığından kətə sözü dilində çətə kimi səslənirdi. 

Qız çantasını açıb ağa bükülmüş bağlamanı mənə tərəf uzadıb, şirin ləhcə ilə dilləndi:

- Götür, əsgər əmi, anam səninçün göndərib.

Utana-utana ağa bükülmüş bağlamanı əlimə götürdüm. Bağlamanı açanda gördüm ki, göy qutabıdır. Od kimi isti qutabların ətri məni valeh etdi. Göy qutabından elə bil anamın ətri gəldi. Anam göy qutabını tez-tez bişirərdi. Gözümdə anamın ocaqda qutab bişirdiyi anlar canlandı. Bir neçə dəqiqə danışıb-dinmədim, gözlərim doldu, göz yaşlarımı güclə saxladım ki, məktəbli qız göz yaşlarımı görməsin. Boğula-boğula, ona "çox sağ ol" dedim. Ayrılmaq istəyəndə ondan soruşdum:

- Gözəl qız, sənin neçə yaşın var?

- Səkkiz yaşım var, adım da Gülərdi. Məktəbdən qayıdanda bağlamanı  götürəcəm, - deyib sevincək uzaqlaşdı.

2

Cəbhə yoldaşlarım tankın içindəki yerlərində əyləşib mürgüləyirdilər. Üç əsgər idik. Bir əsgər yoldaşım da məntəqədə keşik çəkirdi. Bağlamanı yaşıl otların üstündə açıb, onları da dəvət etdim. Birlikdə əyləşib bəh-bəhlə qutabları yedik. Qutablardan birini də keşikdə olan cəbhə yoldaşıma saxladım.

Düzü, kətə nə olduğunu mən bilmirdim. İlk dəfə Gülərin dilindən eşitdim. Biz tərəflərdə kətəyə göy qutabı deyirlər.

Gülərin məktəbdən dönməsini gözləyirdim. Fikirləşdim ki, Gülər üçün nəsə bir maraqlı hədiyyə hazırlayım. Tankın içindən bir "PK" silahının patronunu götürüb, barıtını boşaltdım, çəmənlikdəki rəngbərəng, gözəl çiçəklərdən dərib, patronun içinə yerləşdirdim. Çox əntiqə bir hədiyyə alındı. Onun məktəbdən dönməsini gözləyirdim ki, qutabla gələn boş süfrəni hədiyyəmlə birlikdə ona verim. Kiçik məktəblilər yolboyu gülə-gülə, oynaya-oynaya məktəbdən gəlirdilər. Geyimlərindən bir-birlərinə çox oxşayırdı. Gülərin onlardan fərqi məktəbli çantasının narıncı rəngli olması idi. Uzaqdan gördüm ki, Gülər də gəlir, amma o, mənim üzümə baxmadan düz getdi. Arxasınca "Gülər, Gülərim" səslədim, dönüb arxaya baxmadı. Özüm də təəccüblü qaldım ki, görəsən, bu qıza nə olub. Tez iti addımlarla onun qarşısına çıxıb, şirin-şirin onu dindirdim:

- Salam, Gülər, nəsə olub? Qaşqabaqlı görünürsən, deyəsən, dərsindən iki almısan.

Gözləri dolub qalmışdı, ağlamağı gəlirdi, dodaqlarını büzüb titrək səslə dedi:

- Sən uşaqları tüfəngləyirsən!

Eşitdiklərimə inanmadım, təkrar soruşdum:

- Nə edirəm? Onu sənə kim deyib ki, mən uşaqları tüfəngləyirəm?

Mən onun nə demək istədiyini  yaxşı başa düşdüm, amma özümü elə aparırdım ki, guya heç nə bilmirəm. Mən bilirdim ki, o, məktəbdə sinif yoldaşlarına mənim haqqımda danışıb. Ucadan danışdığımı görən qız, göz yaşlarını saxlaya bilməyib, hönkür-hönkür ağladı. Onun göz yaşlarını görüb dizlərimi onun qarşısında yerə qoydum və onu inandırmağa çalışdım:

- Gülər, bax, mənim heç tüfəngim də yoxdur. Olsa da, biz əsgərlər heç düşmən uşaqlarını da tüfəngləmirik, axı uşaqların heç bir günahı yoxdu... Mən də uşaqları dünyalar qədər çox sevirəm.

- Əsgər əmi, doğrudan da,  sənin tüfəngin yoxdur?

- Yoxdur, Gülər, yoxdur. Mən rəssamam, istəyirsən, sənin də rəsmini çəkim. Gündəliyi qoltuq cibimdən çıxarıb, çəkdiyim rəsmlərdən ona göstərdim. Gülər rəsmlərə diqqətlə baxdıqdan sonra gülümsədi və dərindən nəfəs alıb dilləndi:

- Əsgər əmi, doğrudan da, bu şəkilləri sən çəkmisən?

- Bəli, mən çəkmişəm. Bax, çəkdiyim son rəsm, "Aylı gecə"dir. Sən dünən gecə mışıl-mışıl yatanda, mən gecə yatmayıb ayın rəsmini çəkirdim.

3

Gülər həqiqətən də, mənim rəssam olduğuma inanıb, ağappaq pambıq kimi əlləri ilə göz yaşlarını silib  boynuma sarıldı. Məni bərk-bərk qucaqlayıb titrək əlləri ilə əlimdən tutdu, sevincək gözlərimə baxıb:

- Əsgər əmi, mənim də bacımın şəklini çəkə bilərsən? - ərklə soruşdu.

- Bəli, çəkə bilərəm. Bacın hardadır? Çağır, gəlsin, səninlə birlikdə onun da rəsmini çəkim.

- Bax, bacım pəncərədən bizə baxır, bax, o pəncərədən.

O, sağ əlini qaldırıb bacısı olduğu pəncərəni mənə göstərdi. Gözlərimə inanmadım, tankımızın lüləsi düz onların yaşadığı evin pəncərəsinə tuşlanmışdı.

Pəncərədən bizə boylanan körpə qızın başında qırmızı panama, əynində güllü don var idi. Bir əlini də yuxarı qaldırıb elə bil məni salamlayırdı. Çox dəhşətli bir səhnə idi, körpə pəncərədən baxır, tankın lüləsi də düz körpə olan pəncərəyə tuşlanıb. Mən belə  bir rəsmi necə çəkə bilərdim, belə çıxır ki, mən həqiqətən də qatıləm. Nə deyim, necə edim, bilmədim. Özümü itirdim, bir anlıq dilim tutuldu, nəfəsim qurudu. Güləri bu fikirdən daşındırmaq üçün onun üzünə baxıb dedim:

- Gülər, mənim bircə qələmim var, o da qara qələmdir. Mənə rəngli karandaşlar lazımdır ki, sənin bacının şəklini çəkə bilim.

- Əsgər əmi, gözlə, mən indi sənə öz karandaşlarımı gətirirəm, - deyib, qaçaraq evlərinə tərəf getdi.

Onun evdən geri dönməsini gözləyirdim. Pəncərədən boylanan körpəyə diqqətlə baxırdım. Amma nədənsə bu körpə heç yerə tərpənmirdi. Mənə çox qəribə gəldi ki, niyə bu körpə hərəkət etmir.

Gülər rəngli karandaşları gətirib mənə tərəf uzatdı: - Götür, səndə qalsın, anam mənə yeni karandaşlar alacaq.

- Gülər, bacının şəklini bu axşam çəkəcəm. Səhər sən məktəbə gedəndə verərəm. Sinif yoldaşlarına da göstərərsən. Məni komandir çağırır, getməliyəm, sən də get evə, dərslərini oxu.

Onunla sağollaşıb komandirin yanına gəldim.

Komandir: - Ayaz, bilirəm, uşaqları çox sevirsən, onlar bizim gələcəyimizdir, amma biz onları düşməndən qorumalıyıq, ona görə də axşam saat 6-dan sonra silahını da götürüb məntəqəyə gedərsən. Bizim taqımdan olan əsgəri də əvəz edərsən.

Axşama kimi bir neçə dəfə cəhd etsəm də, pəncərədən boylanan körpənin rəsmini çəkə bilmədim. İstəmirdim mən rəsm çəkəndə komandir görsün.

Saat 6-nın yarısı tankın yanından aralanıb, gəzə-gəzə gəlib məntəqəyə çatdım. Məntəqədə keşikdə duran döyüşçü yoldaşımı əvəz etdim. Qaradinməz əsgər idi. Ondan xahiş etdim ki, səhər tez gəlib məni məntəqədə əvəz etsin. O da məndən təəccüblə xəbər aldı: -Səhər tezdən hara getməlisən?

- Gedəsi yerim yoxdur, bu gün səhər balaca bir məktəbli qız bizə göy qutabı gətirmişdi, sənin payını da saxlamışam. Həmin balaca qıza söz vermişəm ki, səhər o, məktəbə gedəndə onunla tankın yanında görüşüm.

4

- Ayaz, səni başa düşdüm, amma sabah bazar günüdür, dərs yoxdur. İnanmırsansa, divardan təqvim asılıb, özün baxa bilərsən. Ayaz, onu da deyim ki, məlumatın olsun, sabah gecə Cəbrayıldan Laçına, ön cəbhəyə yollanırıq. Batalyon komandirinin əmridir!

- Ola bilsin, səhər tezdən məktəbli qız tanka yaxınlaşıb məni xəbər alsın, - deyərsən ki...

- Nə deyim ki, Ayaz?

- Heç nə demə, tankın içində mənim yerimdə onun bağlaması var, bağlamanın yanında onun balaca bir hədiyyəsi var, bağlama ilə birlikdə hədiyyəni də ona verərsən...

Cəbhə yoldaşım məntəqədən uzaqlaşdıqdan sonra, yaxınlaşıb divardan asılan təqvimə baxdım: 06.09.1992-ci il, həqiqətən, bazar günü idi.

Dalğın-dalğın yollara baxırdım. Gülərin o ürək parçalayan sözləri qulağımdan getmirdi. Özlüyümdə fikirləşdim ki, necə olursa-olsun, körpənin rəsmini çəkməliyəm, çəkməsəm, təkcə Gülərin yox, bütün məktəbli şagirdlərin yaddaşında yalançı əsgər kimi qalacam. Gecəni keşikdə durmaq çox məsuliyyətlidir, olduqca ayıq-sayıq və hər an döyüşə hazır vəziyyətdə olmalısan. Səhəri gün axşama yaxın macal tapıb rəsmi gündəliyimə çəkdim. Ola bilsin ki, mən bir daha Güləri görməyim, ona görə də çəkdiyim rəsmin sonunda tarıx, vaxt, bir də keşikdə olduğumu qeyd etdim.

Qaş qaralan vaxtı tankın səsini eşidib məntəqədən çölə çıxdım. Cəbhə yoldaşlarımla birlikdə ön cəbhəyə yollandıq. Əsgər yoldaşımdan tez-tələsik Güləri xəbər aldım.

- Ayaz, Gülər səhər tezdən gəlib səni xəbər aldı, eşidəndə ki, sən yoxsan,  çox pərt oldu və üzümə baxıb titrək səslə dilləndi:

- Əsgər əmiyə deyərsən ki, pəncərədən baxan bacım deyil, mənim kuklamdı... 

...Cəbhədən sağ-salamat geri dönsəm, Gülərin təhsil aldığı məktəbə yollanacam, çəkdiyim rəsmi sinif yoldaşlarının qarşısında Gülərə verib, qürurla deyəcəm:

- Mən Azərbaycan əsgəriyəm! Mən uşaqları tüfəngləmirəm, mən uşaqları düşmən top-tüfəngindən qoruyuram!

“Ədəbiyyat və incəsənət”

(31.07.2024)

Ülviyyə Əbülfəzqızı, “Ədəbiyyat və incəsənət”

SUAL

Sən elə o qızsan, həminki qızsan, 

Yaxşı bir şeirdən tutulan, dolan. 

Şirin duyğuların heyranı olan... 

Mən də o oğlanam coşan, çağlayan, 

Sevgidən havalı həmin o dəli... 

Deyə bilmədiyim sözün qurbanı, 

Aça bilmədiyim sirrin heykəli... 

(M.Ələkbərli) 

Əziz Musa bəy, Sevimli şairimiz, sevginin həmişə cavan qalmasının sehri nədədir? Sevgi niyə qocalmır axı? 

 CAVAB

Klassik poeziyamızdan kiçik bir örnək gətirmək istəyirəm.  

Haqqdan yanan bir çıraq, 

Bad ilə sönən deyil. 

 Sevgi həmişə gənclik, güc-qüvvət, ərşi-əlaya ucalmaq, dünyanı köksünə sıxmaq ehtirası üstündə köklənmiş əbədi bir hissdir. Neçə ki, dünyada gözəllik var, gözəllər var, bu hiss qocalmayacaq.  

...Dünyanı köksümə sıxıb gəlmişəm, 

Nə desən verərəm təki sən istə. 

İndi nağıllardan çıxıb gəlmişəm, 

Bir zümrüd quşunun qanadı üstə. 

Mənəm göydən düşən almaya ortaq, 

İsti kəlmələrdir qızılım, zərim. 

Şeirimlə açılar qırxıncı otaq 

Xəzinəyə dönər düşüncələrim... 

Mənə elə gəlir ki, sevənlərin hər birinin fərqinə vardığı, varmadığı bir qırxıncı otağı var. O otağın açarını itirməyənlər qocalıqdan, düşkünlükdən uzaq olur. Cismən qocalsalar belə. Vallah, bu sualınızın cavabını ürəyimcə ifadə edə bilmirəm. Qoy “Sevgi” adlı bir şeirimi oxuyum: 

Çoxdandı sinəmdə mürgüləmişdi 

Nə vaxtsız, nə qəfil oyandı sevgi. 

Damcı sevincimi tökdü gözümdən, 

Dərya kədərimə boyandı sevgi. 

 Ulduza qanad aç, ayı qucaqla, 

Qolların çatmayır? – Axı nə haqla? 

Könlündən dilinə köçürmə, saxla, 

Səni gözlərindən duyandı sevgi. 

 Hansı qəlbə axdı, ürəyə sızdı, 

Bir tonqal çatacaq... o amansızdı, 

Göydə günəş qədər təmənnasızdı, 

Yerdə yeri-göyü qıyandı sevgi. 

 Əlli il yalvaram, yüz il ləliyəm, 

Tanrı ağıl verməz mən tək dəliyə. 

Süstlüyə, sükuta, biganəliyə 

Haraydı, üsyandı, qiyamdı sevgi. 

 Açıq ürəyimdi, saf niyyətimdi, 

Bəlkə ona görə belə yetimdi?!  

Tarixdə tarixi həqiqətimdi, 

Həqiqətdən doğan röyamdı sevgi. 

 Dərk edə bilmədim xeyirdi, şərdi? 

Yaşadım bu ali, insani dərdi. 

Mən belə dünyadan çoxdan gedərdim, 

Dünyada ayrıca dünyamdı sevgi. 

 Şairin ən dəqiq, ən məntiqli intervüsü onun şeirləridir. Qoy başqa bir şeirimdən də sualınıza hardasa tən gələn misraları yada salım: 

Döngəyə, dalana dirənir bəzən 

Adamı hardasa yollar ləngidir. 

Dünyaya ürəklə bağlana bilsən 

Yaşın hər çağında sevgi sevgidir. 

Yanımdan yan ötsün qanlı süngüsü 

Əzrayıl adımı yada salmasın. 

Sevgi istəyirəm – tanrı sevgisi 

Həyat sevgisini məndən almasın. 

Sevgi istəyirəm – qəlbə dəyməyən 

Bənzəri, oxşarı olmayan sevgi. 

Yaşın yaş hökmünə boyun əyməyən 

Bütün fəsillərdə solmayan sevgi. 

Sevgi əgər ilahidən gəlirsə, onun sirri də, sehri də ancaq tanrıya məxsus olur. Biz bu sirri-sehri yaşaya bilirik, “nədən”inə vara bilmirik.

“Ədəbiyyat və incəsənət”

(31.07.2024)