Super User
“Ömrüm qara qələmdi” - SAQİF QARATORPAĞIN ƏN YENİ ŞEİRLƏRİ
“Ədəbiyyat və incəsənət” portalı ƏN YENİ ŞEİRLƏR rubrikasında bu gün sizlərə istedadlı şair Saqif Qaratorpağın 2 şeirini təqdim edir.
Sən elə şeirsən ki, ha yazsam da bitməzsən!
Ömrümün sonunacan havalı dolanaram.
Su deyib inildəyən bir çiçəkdən ötəri
Içimdən qırılaram, gözümdən bulanaram.
Damla-damla süzülüb, deşib daşı gələrəm,
Bir dəfə pıçıldayıb qırıq-qırıq “gəl”-desən.
Vecimə də almaram qışı, qarı, ayazı;
Qönçələnib gülərəm bircə yol gülümsəsən.
Misra-misra boy verər xəyalımda surətin,
Rəsmini gecə çəkib ürəyimdən asaram.
Dan yeritək qızaran gözlərimdə doğarsan,
Alın yazısı kimi hər gün səni yazaram...
Bilirsənmi, bənövşəm, ömrüm qara qələmdi,
Nə yaxşı sən çıxmısan qismətinə, bəxtinə.
Götürüb bircə söz yaz könlümün varağına,
Üşüyürəm... isinim əlinin istisinə.
*
Bu gün də səssizcə ötdü,
Məni axtaran olmadı.
Itdim adamlar içində,
Halımı soran olmadı.
Öz oduma gizli yandım,
Bir gələn yoxdu tüstümə.
Gedirəm, boz papağımı
Basıb gözümün üstünə.
Bu ömür harda qırılar?
Mən də bir yetim qarışqa.
Gecədi... qapım döyülür...
Kim ola ölümdən başqa.
Şükür olsun sənə, Tanrım!
Məni də saldın yadına.
Nə olar, bir az dözüm ver,
Məni sevən o qadına...
“Ədəbiyyat və incəsənət”
(15.03.2024)
“Sən tələsdin, mən gecikdim..." - ESSE
Heyran Zöhrabova, “Ədəbiyyat və incəsənət”
“Qarşımda günahkarsan. Və qarşında günahkaram. Ən böyük həqiqət bax budur.
Hər bir insanın içində işıq var. Çox vaxt insanların içindəki işığı zaman söndürür. Amma biz içimizdəki işığı özümüz söndürdük...”
Varis, “Son məktub”
Hər dəfə darıxanda evimizə gedirəm. Qapısından içəri girən kimi, xatirələr balaca uşaq kimi yüyürərək əlimdən tutub məni bütün ev boyu arxalarıyca gəzdirirlər.
Evi bir insana hər zaman doğmadır da, bura isə bir evdən daha çox, çoxdandır görmədiyim, uzaqda qalan ən doğma insan kimidir mənə..
Elə ev də bəzən bir insan deyilmidir insana?!
Barmaqlarım üstünü toz basmış, hər əşyanın üzərində gəzdikcə, hər qapıya, pəncərəyə, divara toxunduqca bu evdə keçən xoş günlərimiz üsulca film lenti kimi gəlib keçir gözlərimin önündən.
Yalnış bənzətmə oldu deyəsən, əslində film lentindən daha çox bir qatar kimi gəlib keçirlər gözlərimin önündən.
Xoş günlər bir qatar, hər vaqon isə bir xoş xatirə..
Bəli, hər vaqondan bir xoş xatirə boylanır mənə.
Mən isə o qatara gecikmiş sərnişin kimi perronda duraraq gözdən itməkdə olan qatarın arxasınca baxa qalıram yenə..
Yenə deyirəm, çünki o qatar bir dəfə getdi bəlkə, amma mən.. mən hər gün gecikirəm o qatara..
Hər xatırlayanda, hər darıxanda, hər kaş deyəndə, hər bəlkə deyə köks ötürəndə, hər peşman olanda, hər pis olanda, hər kədərlənəndə gecikirəm o qatara.
Bir söz var e, deyir:
"Bir gün ən sevdiyim öldü. Mən nəyə üzülsəm, onun ölümünə ağladım həmişə."
Bax eynən eləcə o qatar da bir dəfə və birdəfəlik getdi. Mən isə hər gün gecikdim ona. Və açılan hər sabahda, düşən hər gecədə də, gecikməkdə davam edəcəm qaliba.
Odur qarşı-qarşıya oturub çay içdiyimiz stol, bir cüt gülən göz görürəm sanki, oğrun-oğrun baxıb gülümsəyirsən mənə.
"İki dənə təzə, dəmli isti çay süz, gəlib otur qarşıma, sənə şeir oxuyum"-, deyirsən..
Mən də gülümsəyirəm, elə tam yaxınlaşıb qarşındakı stulda oturanda, birdən xəyal kimi süzdüyüm isti çaydan yüksələn buğla birlikdə yoxa çıxırsan..
Huylu huyundan vaz keçməz deyiblər, ehh sən də köhnə adətlərindən əl çəkmirsən, bax yenə çay süz deyib, gəlmirsən, yenə soyudursan çayını.
Çayla birlikdə hava da soyuyur yavaş - yavaş, xatirələrin isti nəfəsi qucaqlayır üşüyən ümidləri. Axşam düşür, üşümüş ümidlər yenə xülyalara, xəyallara bürünüb yatır.
Evimiz isə əksinə, o həmişə sımsıcaqdır, mən yoxluğunun soyuğunda üşüyəndə sığınıb orda qızınıram hər zaman.
Masadakı o soyumuş çayın da, pilləkanın pillələrinin də, dibçəkdəki çiçəklərin də, evin qapısının da, hər gün tozunu sildiyim xatirələrin, hər gün üstünü qopardığım yaraların da gözü yol çəkir.
Gəl bir səhər yenə otur qarşıma, bir çay süzüm, bu dəfə soyutmadan isti-isti iç.
Danış yenə deyə-gülə, üsulca arala biraz aramızdakı həsrət pərdəsini..
Danış yenə mənə gələnlərdən - gedənlərdən,
Danış bilim indi nələr keçir o qocaman qəlbindən ?
Düşürdümmü heç yadına? Və yoxluğumun heç incidib, ağlatdığı oldumu səni?
Sən də üşüdünmü heç Göydələnlərin kölgəsində tək-tənha qalmış balaca bir daxma kimi?
Əyilib üfürdüm ürkək-ürkək yanan o şamı unudulmuş ad günümdə, o şamlar çoxdan sönmüşdü zatən sənin könlündə.
Tələsik getdin, gedəndə nəsə apardınmı özünlə ? Mən bilmədim ki, heç..
Barı soyuq olanda səni isidə biləcək bir neçə isti xatirə qoyaydın gedərkən çantana.
Arxanca boylandım qaranlıqdı, dəyişmişdi sanki küçə, səni aparan yolları, tapıb yetişə bilmədim..
Mən özgə deyiləm ki, nə vaxt yolun düşsə gəl qonağım ol, isti bir çay süzüm sənə, azca qayğına qalım, üşümüşdür sənin ruhun indi özgə, uzaq, soyuq yerlərdə, otur azca, tələsmə çıxıb getməyə.
Bir gün qayıdıb da, tapa bilməsən əgər evimizi, xatirələrin ünvanına yollanıb orda axtar.
Elə o ev xatirələrimizdi.
“Ədəbiyyat və incəsənət”
(15.03.2024)
“Aldatmaq da varmış, atmaq da varmış...” - Şamil Ənvəroğlunun şeirləri
“Ədəbiyat və incəsənət” portalının sizlərin Şamil Ənvəroğlunun şeirləri ilə tanışlığınızı davam etdirir.
Darıxmıram ki,
ürəyimi ləçək-ləçək qoparıram,
bu həyat bizə də nə vaxtsa
"güləcək, gülməyəcək" deyə...
Üzülmürəm ki,
özümdən nağıllar uydurub sonunda düşəcək o üç almanı gözləyirəm,
"düşəcək, düşməyəcək" deyə...
İncimirəm ki,
qəlbimin sınan yerlərini ümidlərimlə yamayıram,
"bitişəcək, bitişməyəcək" deyə...
Ağlamıram ki,
gözümdən meyvəsini dərirəm qəlbimdəki dərd ağacının ve səssizcə gözləyirəm yenə də,
"bitəcək, bitməyəcək" deyə...
Yaşamıram ki,
arzularımı toplayıram, çıxıram,
günlərimi vururam, bölürəm,
yerdə nəsə
"qalacaq, qalmayacaq" deyə...
Ölmürəm ki,
nəfəs-nəfəs tükənsəm də,
gündə yüz yol büdrəsəm də,
günəşimə boylanıram,
"doğacaq, doğmayacaq" deyə...
***
Qurban olum, darıxma,
sabahı bilmək olmaz.
Bax, çoxunun arzusu
bu gün çin olur axı...
Sən həyatı bu qədər
asan sanma, əzizim.
Yoxuşları çıxanın
Büdrəməyi var axı...
Kimdir o xoşbəxt adam?
Xoşbəxt yoxdur dünyada!
Üzdə gülənlər ki var,
Nə çəkirlər arxada.
Hələ şəkillərə bax,
boyalı üzə baxma,
kədərli gözlərə bax.
Sirli ağrılar yatır,
o güləyən qadında
Sən də elə bilirsən,
Ağrı nədir, bilmir o?
İnan ki, üzü gülür.
Unudub sevinməyi,
Heç ürəkdən gülmür o...
Daş deyilik gözlyək,
Kimsə qaldıra yerdən,
Ağac ki sayılmırıq,
bağban su verə hərdən,
Axı, heyvan deyilik,
Sahibimiz yem verə.
Olanlara baxma sən,
Nə qədər çətin olsa,
Yenə qalaq ayaqda,
Yenə qaçaq hər işə,
Qoruyaq özümüzü,
İNSAN qalaq həmişə...
***
Ha böyüt ruhunda bir gül fidanı,
ha gözlə gülünü, açmırsa, açmır.
ha bəslə qanadı sınıq arzunu,
ha qaldır baş üstə, uçmursa, uçmur...
ha qov nankorları, getsin yanından,
ha qaç taleyindən – ömür "payından",
ha tut əllərindən, çox sev canından,
ha istə Tanrıdan, olmursa, olmur...
ha qayna bulaqtək, axsın sözlərin,
ha gizlət içini, gülsün gözlərin,
ha qoru, dəyməsin yerə dizlərin,
ha ağla, boşluqlar dolmursa, dolmur...
ha çalış arzular sağ olsun deyə,
ha vuruş pisliklər yox olsun deyə,
ha istə yaxşılar çox olsun deyə,
ha səslə ağ günü, gəlmirsə, gəlmir...
ha soruş, bu dərdlər nəydi, İlahi?
niyə dərd qəddimi əydi, İlahi?
kimlər qarğış etdi, söydü, İlahi?
ha tök göz yaşını, sönmürsə, sönmür...
ha sev birini də, nəfəs say onu,
ha eylə günəşə, aya tay onu,
ha say həyatına şirin pay onu,
ha et hər bir kəsin, sevmirsə, sevmir...
ha de, "ümidim var, yaxşı olacaq",
ha de "xoş günlərdən bizə çatacaq",
ha de "bu zülmətə günəş doğacaq",
ha gözlə günəşi, doğmursa, doğmur...
ha deyin "bir daha sevməyəcəm mən",
ha söylə "kimsəyə gülməyəcəm mən",
ha and iç "güvən nə, bilməyəcəm mən",
ha tükən, son ümid ölmürsə, ölmür...
***
Sevgi də tanıyır öz yuvasını,
sahibi olduğu ürək başqadır.
"Sevirəm, sevirəm" bağırmaq başqa,
səssizcə dərindən sevmək başqadır.
Gen gündə yanında "varam" bir ayrı,
"Hələ ölməmişəm, sağam", bir ayrı,
"Arxanda yıxılmaz dağam", bir ayrı,
Dar gündə yanında olmaq başqadır.
Özünü çoxbilmiş bilmək çox asan,
Hamıdan ağıllı saymaq çox asan,
"Səni anlayıram" – demək çox asan,
O isə qəlbini duymaq başqadır.
Ayaqdan yapışıb dartmaq da varmış,
Şərəfi, qeyrəti satmaq da varmış,
Aldatmaq da varmış, atmaq da varmış,
Bir də İNSAN kimi qalmaq başqadır.
"Bu həyat gözəldir" – deməyə nə var,
Təkcə şəkillərdə gülməyə nə var,
Şirin xəyalları qurmağa nə var,
Ömrünü YAŞAYA bilmək başqadır...
***
Gəl bir ömrü paylaşaq,
yarı bölək səninlə,
Gəl bir daha doğulaq,
bir gün görək səninlə.
Gəl həyatı, dünyanı birgə sevək səninlə,
ay mənim həyatımın anlamı,
çiçək QADIN,
Gəl bu ömrə bir xoşbəxt eşq tablosu çək, QADIN.
Havasız günlərində sənə nəfəs olaram,
darıxan günün olsa,
ovudan səs olaram,
təkcə sevdiyin deyil,
sənə HƏR KƏS olaram,
ay mənim zülmətimə Günəştək doğan QADIN,
bu ruha, bu bədənə hər an eşq yağan QADIN.
Bəyaz gəlinliyinlə bəyaz günlər gətir sən,
o ruhunla dünyama sevgi saçan ətirsən,
hər yazımda boy atan ümid dolu sətirsən,
ay ümidli sabahım,
ay aydın səmam, QADIN,
zamanımı donduran ayrıca dünyam QADIN.
Neçə gözəl əsərdə sevgi dolu SÖZ olaq,
hər yorğun günümüzdə baş qoyulan DİZ olaq,
bütöv bir ruha dönək,
"sən","mən" deyil,
BİZ olaq,
ay yaralı qəlbimə şəfa olanım, QADIN,
təpədən dırnağadək mənə dolanım, QADIN.
Bir qadın nə istəyər?
SEVGİ,
SAYĞI,
ANLAYIŞ...
Anlamı nə həyatın?
gəl onu məndən soruş,
kəlmələr əsas deyil,
NİYYƏTƏ bax, bil, danış,
gözləyirəm yolunu,
gəlirsən haçan, QADIN?
Bir görəm yanımdasan,
boyuna qurban, QADIN.
“Ədəbiyyat və incəsənət”
(15.03.2024)
“Bir kimsəsiz uşaq qalıb içimdə...” - Xəyalə Sevilin şeirləri
“Ədəbiyyat və incəsənət” portalı sizlərə Xəyalə Sevilin şeirlərini təqdim etməkdədir.
SƏNİ HARDA BAŞLADIM?
Səni harda başladım?
Harda bitirdim səni?
Çıxdım ürəyimin qapısınacan,
Ötürdüm səni.
Yolun yaxın olmasın.
Nə doğmamsan, nə yadım,
Əllərini üz, dedin,
Ümidini kəs, dedin,
Kəsdim,
Yeddi qapıya payladım.
Azın, çoxun qalmasın.
Ruh deyilsən, can deyilsən,
Həvəssən, bədəndən çıxdın.
Elə də sevmədim səni.
Ürəyimin zirvəsinə
Hərdən çıxdın...
Eh! Mənim də gizli-gizli
Darıxmağım olmasın.
SÜKUT EYLƏDİM
Nə çox söz var deyiləsi...
Dinmədim, sükut eylədim.
Sən məni işğal etmədin,
Mən özüm süqut eylədim.
Sən ki yanlışdın əlimə...
Necə qovuşdun əlimə?
Səni danışdım əlimə,
Beləcə qunut eylədim.
Adın uca səsdən düşdü,
Ah çəkdim, nəfəsdən düşdün.
Ürəyimə qəsdən düşdün,
Sonra da "unut" eylədin...
ÜZÜ SƏNƏ DAYANMIŞAM, İLAHİ…
Üzü sənə dayanmışam, İlahi,
Əllərini ver, tutum...
Bu təklik də ürəyimdə
Adam kimi yer tutur.
Mən hər gecə yastığıma
Dağıtdığım
Fikrim, qayğım nə varsa,
Gözlərimə toplayıram.
Baxışlarım çaparsa,
Tanrı duyar,
Tanrı alar məktubumu...
Yanağıma dalğa dəyir,
İçim dəniz.
Yıxılmışam, İlahi,
Elə bilmə,
Mən dincimi alıram...
Ən uzaq, ən gözəl xatirələrdən
Sevincimi alıram.
ÖZÜMLƏ SÖHBƏT...
– Gedən gedib, ümidini kəs.
– Necə?
Sevgi deyil, həsrət deyil, ağrıdı.
– Yaradı də, ağrıdacaq, bəs necə?!
– Göz yaşımı yanağıma
Sərib qurutmuşam daha.
Gördün? Yaş deyiləm ki.
Amma hərdən düşür yada,
Göynəyir adamın içi,
Baxma, daş deyiləm ki.
– Təzədi, yaran təzədi...
Boşalt, ürəyini boşalt,
Elə bil ki, kuzədi.
– Yolları kim çəkir belə
Ayağımın altından?
Dururam, gedə bilmirəm.
Bir az başımı qataram,
Yaşayaram, nə var ki.
Bir kimsəsiz uşaq qalıb içimdə,
Onu kiridə bilmirəm.
“Ədəbiyyat və incəsənət”
(15.03.2024)
MÜTALİƏ SAATInda Fəxrəddin Qasımoğlu, “İkibaşlı əjdaha”
Dəyərli oxucularımız. “Mütaliə saatı” rubrikasında “Ədəbiyyat və incəsənət” sizlər üçün yeni romanın yayımlanmasına başlayır: Fəxrəddin Qasımoğlu, “İkibaşlı əjdaha”!
«Son gecə» və «On ikiyə işləmiş» adlı iki biri-birindən maraqlı romanlarla debüt edən yazıçının hər iki romanı portalımızda dərc edilib. Əminik ki, Fəxrəddin Qasımoğlunun “İkibaşlı əjdaha”sını da bəyənəcəksiniz.
İkimərtəbəli evdə yaşayan adam pilləkənləri qalxıb eyvana çıxdı. Bir qədər açıq eyvanda dayanıb hava alırmış kimi ətrafı gözdən keçirdi. O, eyvanına sancdığı bayrağı çıxarıb əks tərəfdə, eyvanın solunda asmışdı. Bu, əmanətin sahibinə çatmasını bildirən işarə idi. Qonağı gedəndən sonra bayrağın yerini tələsik dəyişdiyi üçün indi qaranlıqdan istifadə edib onun möhkəm dayandığını bir daha yoxladı. Hər şey qaydasında idi. Bir qədər də ətrafa baxıb sonra aşağı mərtəbəyə endi. Gərginliyi keçsə də, tam rahat ola bilmirdi. O, təhlükəli çəlik evdə olduqca bir dəfə də olsun rahat yata bilməmişdi. Gecələr diksinib oyanır, saatlarla yuxuya gedə bilmirdi. Çəliyi təhvil verdikdən sonra rahatlanacağını düşünsə də, belə olmadı. Yuxusu sanki ərşə çəkilmişdi. Saata baxdı. Gecə 2-ni keçmişdi. Başa düşə bilmədiyi, içindən gələn bir narahatlıq ondan əl çəkmirdi. Əslində, o, qorxaq adam deyildi. Kürəkləri arxasında illərin həbsxana həyatı var idi, çoxlu keşməkeşlərdən, çətinliklərdən keçmişdi. Müəyyən dairələrdə onu tanıyır və sayırdılar. Ancaq indi elə bir oyuna düşmüşdü ki, heç cür çıxış yolu tapa bilməmiş, tanımadığı adamların dediklərinə tabe olmağa məcbur olmuşdu. Əvvəlcə evinin qapısını döyən bir uşaq ona bir bağlı zərf verib getmişdi. Zərfin kimdən olduğunu soruşanda uşaq,-«bilmirəm, bir əmi verdi, mənə də bir manat pul verdi ki, sizə çatdırım»,-deyib getmişdi. On bir-on iki yaşlı uşaqdan bundan artıq heç nə öyrənə bilməmişdi. Qapını örtüb zərfi açanda dəhşətə gəlmişdi. Özünü zorla kresloya çatdırıb oraya çökmüş, bir neçə saat heykəl kimi oturduğu yerdə donub qalmışdı. Zərfin içindəkilər onunçün ölümdən bətər bir şey idi. Bir gün sonra qapısını döyən adam içəri keçməyə icazə istəmişdi. Yay tətili yeni başlamışdı. Yoldaşı uşaqları ilə birlikdə rayonda, atası evində idi. Niyə gəldiyini təxmin edib onu içəri buraxmışdı. İcazə istəmədən keçib oturan adam nəzakətlə danışmağa başlamışdı. Onların arasında belə bir dialoq olmuşdu:
-Yəqin ki, dünən sizə göndərdiymiz zərfi almısınız.
Gələn adam Azərbaycan dilində danışsa da, onun danışığında hansısa yad notların olduğunu tuta bilmişdi.
-Siz kimsiniz, məndən nə istəyirsiz?-istər-istəməz o da bu adama siz deyə müraciət etmişdi.
-Əgər hər şeyin aramızda qalmasını istəyirsizsə, qulağınıza sırğa edin, sualları mən verirəm, şərtləri də mən müəyyən edəcəyəm.
Əlini həmişə belində gəzdirdiyi bıçağa sürtsə də, susub onun nə deyəcəyini gözləmişdi. Bu hərəkətini gözdən qaçırmayan adam demişdi:
-Siz ağıllı adamsınız. Mənə hücum etməyi ağlınızın ucundan da keçirməyin. O zərfin içindəkilərdən bizdə çoxdur. Yarım saatdan sonra mən bu evdən çıxmasam, onlar sizin ən yaxınlarınıza veriləcək.
Barmağı ilə qolundakı saatı döyəcləyən adam davam etmişdi:
-Biz bilirik ki, dörd il əvvəl Amerikaya köçən dayınız oğlu buradakı iki mənzilinə göz olmağı sizə tapşırıb. Mənzillərdən biri onun adına rəsmiləşib. Bu, bir otaqlı yarızirzəmi sadə mənzildir. İkincini, ikimərtəbəli olanı isə dostunun adına rəsmiləşdirib ki, miqrant kimi getdiyi ölkədə əmlakı barədə məlumatları göstərərkən iki evi olduğu üzə çıxmasın. Siz lazım olanda bir müddətə birinci evin açarlarını bizə verəcəksiniz. Elə həmin vaxt özünüz də ailənizə şəhərdə olmadığınızı deyib ikinci evə yığışacaqsınız. Belə lazımdır. Narahat olmayın, bu bir aydan çox çəkməyəcək. Bunun vaxtını sizə deyəcəyik. Amma o vaxta qədər başqa bir şey də etməli olacaqsınız.
-Nə?-dözməyib yenə sual vermişdi.
-Səbirli olun, dedim axı sual verməyin. Bu axşam dəmir yolu vağzalına gedərsiz. Saxlama kameralarının on yeddinci xanasında olan bir çantanı götürəcəksiz. Xananın şifrəsini yadda saxlayın. Adam şifrəni səsləndirib davam etmişdi. Çanta təxminən on kilodur. Onu qalacağınız ikimərtəbəli evə aparıb gizlədin. Sonra kimə verəcəyinizi deyəcəyik. Nəbadə çantanı açıb baxasınız, bu, qəti qadağandar. Hələlik, bu qədər. Vaxtı gələndə qalan deyəcəklərimizi də yerinə yetirsəniz, daha sizi heç kim narahat etməyəcək. Sirriniz də aramızda qalacaq. Sonra öz «şokoladçı» qadınınızla nə qədər istəyirsiz kef edin.
«Şokoladçı» sözünü eşidəndə diksinmişdi. Bu adamlar, hətta, onun ikinci ailəsi kimi saxladığı qadınının keçmiş «şokoladçı» olduğunu da bilirlərmiş.
Bunları deyən adam nəzakətlə sağollaşıb getmişdi. Onun dediklərini bir xeyli götür-qoy edib yerinə yetirəcəyinə qərar vermişdi. Əslində başqa çarəsi yox idi. Onu elə bir şeylə şantaj edirdilər ki, ən qorxulu şey ölüm idisə, o şeyin üzə çıxması onun üçün ölümdən də pis idi. Üstəlik də adam gedərkən ailəsinin rayonda olduğunu bildiyinə eyham vurmuşdu. Nə qədər fikirləşsə də, barəsində hər şeydən xəbəri olan bu adamın bütün bunları haradan öyrənə bildiyini heç yerə yoza bilməmişdi. Həmin gün saxlama kameralarındakı çantanı götürüb dayısı oğlunun-hazırda özünün qaldığı evində gizlətmişdi. Fikirləşmişdi ki, cəhənnəmə, bir çantadır, deyilən vaxt aparıb kiməsə verər, sonra da bir ay evin açarını verib bir təhər o ayı ötüşdürər, canı bu adamdan qurtarar. Ancaq sən demə bunlar hamısı başlanğıc imiş. Çantanı götürdükdən bir müddət sonra, yayın ortalarında onu Sərxan adlı birisinə verməyi tapşırmışdılar. Çantadan canını qurtardığı üçün sevinsə də əsil dəhşət bundan sonra başlamışdı. Zərflə kifayətlənməyib evinə videogörüntülər olan bir disk göndərmişdilər. Görüntülərə baxanda zərfdəkilərin bu görüntülərin yanında toya getməli olduğunu görmüşdü. Bu onun iradəsini tamam sındırmışdı. Bundan bir gün sonra ona Mahmud adlı birini, iki ay sonra isə artıq tanıdığı Sərxanı aradan götürmək tapşırılmışdı. Adam öldürmək onun üçün yeni deyildi. Ancaq ona heç nə etməmiş bu adamları öldürmək ona ağır gəlmişdi. Başqa çarəsi olmadığından yenə də deyiləni etməyə məcbur olmuşdu. Gecə saatlarında görüş yerinə öz ayağı ilə gələn Mahmudu cibində gizlətdiyi nazik kapron iplə boğub maşının yük yerinə qoymuş, şəhər kənarındakı gölə aparıb, ayağına daş bağlayıb suya atmışdı. Sərxanı isə şəhər qəbiristanlığında bıçaqla qətlə yetirmişdi. İndi də dayısı oğlunun bir evinin açarını həmin adama vermiş, özü isə ikinci evində qalırdı.
Siqaret yandırıb tüstünü ciyərlərinə çəkdi. Bütün bu şeylərlə yanaşı ilk gündən bir məsələ də ona rahatlıq vermirdi: Görəsən bu adamlar İnarənin evinə necə giriblər? İnarə, onun kənarda hamıdan gizli saxladığı, ilk gəlişində adamın eyham vurduğu ikinci arvadı, keçmiş «şokoladçı» qadın idi…
“Ədəbiyyat və incəsənət”
(15.03.2024)
“Bir bənd şeir bəndəsiyəm” - Zülfiyyə Yaqubun şeirləri
“Ədəbiyyat və incəsənət” portalının “Ulduz” jurnalı ilə birgə BİRİ İKİSİNDƏ layihəsində şeir vaxtıdır, sizlərə Zülfiyyə Yaqubun şeirlərini təqdim edirik.
ŞƏRQİN ÇIÇƏYI
Öncə kölgələr sərinlədər ruhunu,
sonra küsüb gedən
qaranlığın soyuqluğu barışar
titrəyən baxışınla.
Verər əllərinə ətəyini ayrılıq,
yapışarsan bərk-bərk.
Sən artıq sönmüş ümid,
o, səmitsiz bir külək...
Uçurar xəyalını,
qanadlı quş olarsan.
Səmadan bulud-bulud,
müammalı baxışla
öncə səssiz dayanıb,
sonra pıçıldayarsan:
''Şimal Buzlu Okean,
Gəl bir yerdə üşüyək!''
Səhralar gülümsəyər
bu çağrışa, nidaya,
qum selinin dilindən
səda qalxar səmaya:
“Qalın buz qatları da
günə yanır, deyəsən,
uç, get, Şərqin çiçəyi,
geri dönmə yerə sən”.
TANRININ SÖZ KİTABI
Gecəni dönüb-dolaşıb,
Söz çəkir azan vaxtına.
Yarpaq-yarpaq ömür düşür
Qələmin yazan vaxtına.
Kəpənək qanadlarında
Qırx nərgizəm, qırx bənövşə.
Qırx gizli qapıdan keçib
Tələsərdim bu görüşə.
Deyirlər, ulduzum da var,
Mənə bənzər, öz yaşıdım.
Göylər tanrılaşan gündən
Sirrimi əl-əl daşıdım.
Yağış, qar, dolu şəklində
Bulud ovcumda dincəlir.
Toxumu qəlbimdə olan
Cismimdə ruhum cücərir.
Nə gizlinəm, nə aşikar,
Layla səsi, sur səsiyəm.
Tanrının söz kitabında
Bir bənd şeir bəndəsiyəm.
VƏTƏN OLAN YUXULARIM
Anam məni qadın doğub,
Yuxuda əsgər oluram.
Hər gecə eyni səhnələr,
Hər gecə eyni yuxular.
Nə yolumdan çəkilirəm,
Nə ürəyimdə qorxu var.
Anam məni qadın doğub,
Yuxuda bayraq oluram.
Sancılıb Ana torpağa,
Dalğa-dağla ucalıram.
Şəhid qanına boyanıb
Zəfərimdən güc alıram.
Anam məni qadın doğub,
Yuxuda torpaq oluram.
Ovuc-ovuc səpilirəm
Murovdağdan Şah dağına.
Dağ-dağ olub, çöl-çöl olub,
Vətən olub üz tuturam
Qarabağdan İrəvana...
Gələn yuxunun birində
Bir də şəhid ola bilsəm,
Bir də şəhid ola bilsəm,
Oyatma məni, ay ana!
QAĞAYI NƏĞMƏSİ
Səma aydınlıqdı, dəniz bulanlıq...
Suların dibinə çökən qaranlıq
yatıb yuxusunu, sübh oyanacaq.
Orda – çox uzaqda,
lap uzaqlarda
dan yeri əyninə günəş geyinər,
sonra libasını yağış isladar.
Buludlar dənizə səpələndikcə
göylərin tamını balıqlar dadar...
“Səma aydınlıqdı, dəniz bulanlıq” –
deyir bu nəğməni bəxtsiz qağayı.
Sahibsiz qayıqlar, sınıq qayıqlar
baxıb gülümsəyir günəş sayağı.
“Ədəbiyyat və incəsənət”
(15.03.2024)
“Hər səhər güzgü qarşısında beş dəqiqə gülün” - Robin Şarmanın uğura yönəldən kəlamları
Əlibala Məhərrəmzadə, “Ədəbiyyat və incəsənət”
Robin Şarmanın kitablarından bəyənib seçdiyim bəzi fikirləri əziz oxucularıma təqdim etməkdəyəm.
Robin Şarmanı həmkarlarından fərqləndirən əsas cəhətləri hansılardır? İlk öncə, onun klassik fəlsəfənin taftalogiya şəkli almış aforizmlərindən xeyli uzaqda dayanaraq müasir, 3-cü minillik fəlsəfəsini yaratmaq istəməsi cəhdi.
Robin Şarma yazır:
1. Xoşbəxtlik gedib çıxacağın hansısa bir məkan deyil, bu, sənin özünün yaratdığın daxili haldır.
2. Nə qədər ki, düz hərəkət etdiyini bilirsən, qoy səni başqalarının fikri narahat etməsin.
3. Biz hamımız bu dünyaya hansısa bir vacib səbəbə görə gəlmişik. Öz keçmişinin əsiri olma. Öz gələcəyinin memarı ol.
4. Olmağı arzuladığın insan olmaq heç vaxt gec deyil.
5. Ağrı – müəllimdir, uğursuzluqsa uğura gedən düzgün yol. Gitarada çalmağı öyrənmək əvvəlcə bir neçə falş akkordlar götürmədən mümkün deyil. Eləcə də yelkənli qayıq sürməyi öyrənməkçün mütləq qayığı bir neçə dəfə əyməlisən.
6. Bizim Yer kürəmizdə xaos yoxdur. Sizinlə baş verən hər bir şeyin özülü var, eləcə də hər bir baş verəcək şeyin. Başınıza nə gəlirsə, hər biri bir dərsdir. Odur ki, hər xürdalığı əhəmiyyətlilik ranqına qaldırmayın. Həyatdan həzz alın!
7. Heç kəs sizin icazəniz olmadan sizi incidə və təhqir edə bilməz. Harmoniyanın qızıl açarlarından biri qarşınızda baş verən hadisələrə sizin interpretasiyanızdır.
8. Hər şeyin öz səbəbi var. Hər şey hansısa məqsədçün baş verir və hər bir uğursuzluq özlüyündə bir dərsdir. Mən dərk etmişəm ki, həm şəxsi, həm peşəkar, və hətta, həm də mənəvi cəhətdən itkilərlə üzləşən insanlar öz şəxsiyyətlərinin üfüqlərini genişləndirmək bacarığına malikdirlər. İtkilər daxili inkişafa aparır və bol mənəvi zənginliklər gətirir. Heç vaxt keçmişiniz barədə təəssüflənməyin. Yaxşısı budur ki, ona yaxşı bir müəllim kimi yanaşın.
9. Ağır zamanlar güclü liderləri yaradırlar.
10. Hər səhər güzgü qarşısında beş dəqiqə gülün. Gülüş bizim orqanizmimizdə bir çox faydalı elementləri aktivləşdirir. Gülüş həm də orqanizmi balanslaşdırılmış qaydaya qaytarır. Gülüş terapiyasından ən müxtəlif xəstəliklərin müalicəsi üçün müntəzəm istifadə olunur. Həm də o, həyat problemlərindən qoruyan möcüzəli dərmandır. 4 yaşlı uşaq orta hesabla gündə 500 dəfə gülür, böyük insan isə çətinliklə bunu 15 dəfə edir. Gülmək vərdişinizi geri qaytarın, sizin həyatınız daha canlı olacaq.
Davamı da olacaq.
“Ədəbiyyat və incəsənət”
(15.03.2024)
“27 yaşımda öləcəm...“ - Məmməd Məmmədlinin hekayəsi
“Ədəbiyyat və incəsənət” portalının REDAKSİYANIN POÇTUNDAN rubrikasında bu gün sizlərə Məmməd Məmmədlinin retrospektiv tərzdə yazdığı “27 yaşımda öləcəm...“ adlı hekayəsini təqdim edirik.
Xəstəxanaya çataçatda şəhərə qaranlıq çökdü, günün gündüzündə günəş qeybə çəkildi, ətrafda səs kəsildi. Dünyanın sonu gəldiyini düşündülər. Nə baş verdiyini anlamırdılar, bir anlıq nitqləri tutuldu. Emin canındakı xofu qovub bərkdən qışqırdı:
-Hə, təbrik edirəm, Allahın qəzəbinə gəldin! Cəhənnəmə getmək istəyirsən, mənsiz get! Həyatından bezmisən, mənim nə günahım var...
Coşqun mızıldandı, lakin heç nə demədi. Allahın günahkar bəndəsi başındakı qarma-qarışıqlığı sahmana salmağa çalışdı. Beynini ha çalışdırmaq istədi, heç nə alınmadı. Yazıq-yazıq onun üzünə baxdı, susdu.
Qarşıda yalnız beşmərtəbəli bir bina görünürdü. Aləm zülmətə dönsə də bulanıq, sarımtıl rəngdə bərq vuran xəstəxananı seçə bildilər. Gördüyü mənzərənin sehrinə düşən Coşqun “biz ora getməliyik!” – deyib, dostunun qolundan dartdı.
Xəstəxananın qapıları bağlı idi, ancaq hansısa qüvvə onları maqnit kimi içəri dartırdı. İzaholunmaz bir gücün qarşısında sanki hipnoz olurdular. Coşqun öz-özünə danışırmış kimi divardan yapışdı:
-Yuxarı çıxmaq lazımdı! – deyib, kərtənkələ təki dırmaşmağa başladı.
Coşqunun inadkarlığına etiraz edə bilməyən Emin də kərtənkələ yerişini aldı. Sanki fövqəltəbii bir varlıq ona görünməmiş güc verdi.
Xəstəxananın damında ürəkləri bulanır, canlarında yüksək hərarət hiss edirdilər. Coşqunun spontan hərəkətləri Emini özündən çıxarırdı. Həyatı elə bura qədər imiş... nə etdiyini anlamır, beynində pozuntular baş qaldırırdı. Düşüncələr içində kənara çəkilib, çarəsiz-çarəsiz hadisələrin gedişatını gözlədi. Bir dost kimi əlindən gələni etmişdi, bundan sonra artıq özü bilər...
Başlarının üstünü yadplanetli obyekt alanda qorxu canlarına elə sarmaşdı ki, yerlərində donub qaldılar. Nə gizlənə, nə də qaça bilirdilər. Təslim oldular...
Arada yaranan çəkisizlik ayaqlarını binanın damından üzdü.Onlar burula-burula naməlum obyektin içinə sovruldular...
***
Cimi Hendriksə qulaq asırdı. Payız günəşinin isitdiyi yarıqaranlıq otaqda boynunu büküb oturmuşdu.“Woodstock” festivalındakı konsertlərini dəfələrlə izləmişdi. Ən çox da 1969-cu ilin videoyazılarını dinləməyi sevirdi. Ağ stratokasterdə “FoxeyLady”mahnısını qıvrıla-qıvrıla ifa edən Hendriksi özü dəfələrlə dostlarının arasında təkrarlamışdı. Həmişə də Cimi Hendriks kimi şan-şöhrətli ifaçı olmağı arzulamışdı. Amma Coşqunu Bakının “Dejavu” rok-klubundan o yana tanımırdılar. Pis ifa etmirdi, musiqiyə ürəyini qoymuşdu, səhnədə özünü unudur, Hendriks kimi tamaşaçıların gözlərini qamaşdırırdı. Daha o qaradərilinin taleyini yaşamaq istəmirdi! Bu vaxt qapı döyüldü. Qalxmağa halı olmadığından elə oturduğu yerdən səsləndi:
-Gəl!
Emin içəri keçəndə gözlərinə inanmadı. Dostu onunla zarafat etmirdi. Coşqunun oturduğu divanın bir tərəfi al-qana boyanmışdı.
-Sən... Niyə özünü bu günə qoymusan?
-Emin, məni xəstəxanaya çatdır...
-Məsləhət görərdim, əvvəlcə başını yoxladasan. Heç utanırsan? Bir qaradərilinin üstündə özünü öldürmək ancaq sənin kimi axmağın ağlına gələrdi, - deyinə-deyinə ağıldan zayın qolundan tutub, ehmalca onu dikəltdi.
Xoşbəxtlikdən, xəstəxana yaxında idi. Yol boyu Emin ona həyatın astar üzünü başa salırdı.
-Sən bilirsənmi, insanın özünü öldürməsi Allah qarşısında işlətdiyi ən böyük günahıdır?
Coşqunun canından üşütmə keçdi.
-Sən bu hərəkəti eliyəndə heç ata-ananı düşündün? – Emin davam etdi. –Məlumun olsun ki, səndən fərqli, Cimi Hendriks özünü öldürməyib. Sən yaxşı ifaçısan, amma başqasının yolunu gedirsən. Bu, səni məşhur etməyəcək... bunu birdəfəlik qulağında sırğa elə...
Coşqun ağzına su alıbmış kimi yazıq-yazıq dostunun üzünə baxırdı. Susmağı ilə sanki Eminin fikirləri ilə razılaşırdı.
Qəflətən hava qaraldı, günəş yoxa çıxdı. Küçələrdən insanlar, maşınlar qeybə çəkildi. Dostların canına vic-vicə düşdü...
***
Gitarasını səsgücləndiriciyə qoşub 70-ci illərin dəbdə olan rok mahnılarını çalırdı. Səsi o qədər qaldırmışdı ki, küçədəkilər səs gələn tərəfə baxır, narazı-narazı ötüb keçirdilər. Qonşularsa bu dəliqanlı gitaraçının musiqisinə çoxdan öyrəncəli idilər. Həftəsonu dostlarını başına yığan Coşqun 27 yaşını qeyd etmək üçün bu dəfə evində “parti” keçirirdi. Dostları da deyib-gülür, qızlı-oğlanlı oynayır, kresloda yayxanıb “Xırdalan” pivəsindən içə-içə Coşqunun ifasına qulaq asırdı. Kefləri saz idi... O qədər siqaret üfürmüşdülər ki, günəş işığı içəri düşməyə çətinlik çəkirdi. Coşqun da Hendriks kimi qıvrılır, gitaranı boyunun arxasında çalırdı, hərdən də simlərini dişi ilə tərpədirdi. Üç saatlıq “səs-küydən” sonra qonaqlar dağılışdı.
Coşqun günü “yaxşı” başa vurmağı planlamışdı. Görəsən həyatı bu gün bitsəydi, necə olardı? Odur ki, Cimi Hendriksin “Woodstock”dakı konsertlərini qoşub divanda özünə yer elədi. Damağında “Marlboro”, bir əlində də pivə şüşəsindən yapışan dəliqanlı gənc həyatını vərəqləməyə başladı. Öləndən sonra yaddaşlarda qalacağına inanırdı. “27-lər klubu”nun üzvü olmaq ümidi ilə cibindəki “lezvanı” çıxartdı. Kağızını cırıb qolun bükülən yerindən astaca sürtdü. Həmən dərisi açıldı... ağappaq damarı üzə çıxdı... İkinci cəhddən sonra içəridə axan tünd qırmızı mayeni azadlığa buraxdı. Qan fəvvarə təki elə fışqırdı ki, divanı, yeri, hətta tavanı belə qırmızı rəngə boyadı. Damağındakı siqareti buraxmadan qanı ilə çəkdiyi mənzərəyə tamaşa edirdi...
Qanın təzyiqi düşdü, fəvvarənin gücü azaldı, ancaq o, huşunu itirmədi...
“Qəribədir niyə ölmürəm bəs?” – deyə ağlından keçirdi. Bir anda ölmək fikrindən daşındı. Anladı ki, ömür insana verilən taledir və o, bu taleni yaşamalıdır. “Görünür vaxtım hələ çatmayıb...” – öz-özünə dedi.
Mobil telefonla dostuna zəng vurdu.
-Emin, damarımı kəsmişəm, tez məni həkimə apar, - deyib, telefonu bağladı.
Televizorda“FoxeyLady” mahnısını ifa edən Cimi Hendriks ağ gitarası ilə tamaşaçıları coşdururdu, ancaq Coşqun üçün indi bunun heç bir əhəmiyyəti yox idi...
***
Coşqun yuxudan ayılıb adəti üzrə səhərin siftəsinə siqaretini yandırdı. Tüstülədə-tüstülədə başını pəncərədən çıxarıb yoldan keçən maşınlara, işə tələsən adamlara baxdı. Günəş düz gözünə düşürdü. Kefi kökdür. Necədə olmasın, axı bu gün 27 yaşı tamam olurdu. Özəl günündə valideynlərini qohumlarıgilə yollayıb “parti” keçirmək üçün dostlarını evə çağırdı. Yeyib-içmək, siqaret, bir də gitara... necə deyərlər, budəfəki ad günü yaddaqalan olacaqdı. Emini də unutmadı. Telefonla zəng vurub dəvətinin məqsədini açıqladı:
-Şimal maralı, necəsən? – o, dostunu belə çağırırdı. – Sənə bir sualım var. Sən “27-lər klubu” haqqında nə bilirsən?
-Coşqun, sən elə bir vaxtda zəng vurdun ki...əlimdə işim var, sonra danışarıq.
-Yox e, sən bilirsən ki, Cimi Hendriks,Cennis Coplin, Emi Vaynhaus, Morrison, Kurt Kobeyn...
-Hansı Kurt Kobeyn, “Nirvana” qrupundakını deyirsən?
-Bəli dostum, özüdür ki, var. Onların hamısı 27 yaşda ölüb. Mənim də bu gün 27 yaşım tamam olur. Odur ki, səni “parti”mə dəvət edirəm.
-Nəsə mənə tam aydın olmadı. Əvvəla təbrik edirəm, 100 yaşa. Amma sənin “27-lər klubu” ilə nə əlaqən? Bəlkə, kluba üzv olmaq istəyirsən?
-Bəli dostum, düz başa düşdün. Mən bu gün dostlarımla vidalaşıram.
-Nəsə gözümə “yaxşı” dəyirsən. Amma mən bu gün məşğulam. Sabah bir yerdə oturarıq, – deyib telefonu bağladı.
Coşqunun kefi saz idi, Hendriksin gitarası kimi... Odur ki, küncə qoyduğu ağ stratokasterini götürüb divanda yerini rahatladı. Gitarasını kökləyib, “Mi” simini “Re”yə endirdi. Bu gün “ağır parti” olacaqdı, bütün dostları ilə yaxşı əylənəcəkdi...
“Ədəbiyyat və incəsənət”
(15.03.2024)
Şəhidlər barədə şeirlər – Ramil Quliyev
“Ədəbiyyat və incəsənət” portalı Azərbaycan Yazıçılar Birliyinin üzvü Coşqun Xəliloğlunun “Şəhidlər barədə şeirlər” silsiləsini təqdim edir. Bu gün Ramil Quliyevə həsr edilmiş şeirlə tanış olacaqsınız.
RAMIL NURALI OĞLU QULİYEV
(28.01.1981.-30.09.2020.)
Kürdəmir rayonunun Qarasu kəndindən olan, Azərbaycan Silahlı Qüvvələrinin baş giziri, Qarabağ uğrunda Vətən müharibəsinin şəhidi
VURÜŞDU DƏYANƏTLƏ
Uşaqlıq arzusuydu, hərbçi oldu Ramil,
Çalışdı, ordumuzda, olsun, peşəkar, kamil.
Hər işi, tapşırığı vaxtında bitirirdi,
Hərbi xidmət Ramilə şan-şöhrət gətirirdi.
Orduda xidmət etmək hamı bilir, çətindir,
Sonacan dözüb duran, həqiqətən mətindir.
Hərbçilər arasında dürüst, ləyaqətliydi.
Təlimlərdə, məşqlərdə cəsur mətanətliydi.
Qəzəbdən alışırdı; -Torpağım işğaldadır,
Bu dünya hara baxır, bəs həqiqət hardadır?
Həyatını, ömrünü həsr etmişdi hərbiyə,
Neçə cavan əsgərə vermişdi o, tərbiyə.
Saf, təmiz insanlara hər bir yerdə inam var,
Zabitlər də Ramilə edirdilər etibar.
Dəfələrlə Ramil almış idi mükafat,
Təşəkkür, Tərifnamə, Fəxri-Fərman, nərd, saat.
Müharibə başladı, “İrəli” - döyüşlərə,
Düşməndən azad olsun meşə, cığır, dağ, dərə.
Qələbə bizimlədir, qardaşlarım, söylədi,
Ramil dostlarıyla düşməni məhv eylədi.
Füzuli uğrunda o, döyüşdü qətiyyətlə,
Qorxmayaraq ölümdən, vuruşdu dəyanətlə.
Canını fəda etdi doğma torpağımıza,
Qanı yerdə qalmadı, baxın bayrağımıza.
Dalğalanır Şuşada necə də vüqar ilə,
Ürəyimiz döyünür sonsuz iftixar ilə.
Ramilin üç övladı xalqıma əmanətdir,
Xalq üçün yaşamağın özü bir səadətdir.
Onlar ataları tək Vətəni sevəcəklər,
Xeyirxah işlər görüb daim yüksələcəklər.
“Ədəbiyyat və incəsənət”
(15.03.2024)
Ya aşırı tərifləyir, ya pisləyirlər - ANAR OLMAQ ÇƏTİNMİŞ
Sadiq Qarayev, “Ədəbiyyat və incəsənət” üçün
Yaza bilən də, bilməyən də üzünü tutdu Anara, onunla müqayisə edilməyə, ya qısqanmağa, ya tərifləməyə, yaltaqlanmağa, ya da daş atmağa...
Onu bir azərbaycanlı yazıçı, ziyalı kimi ürəkdən tərifləyənlər, qürur duyanlar, nələrsə gözləyib, ümidində üzülüb tənqid edənlər də oldu.
Hər iki zümrəyə alqış düşür, çünki arqumentlər və hisslər, düşüncələr təbii idi.
Onu uca görüb paxıllıqdan tənqid edənlər, ya nəsə umub tərif edənlər də oldu.
Bunlar sünilər idi, hər qurumda, hər yerdə var. Çox təhlükəli kateqoriyadılar.
Bu yerdə deyim ki, ilk vaxtlar AYB- yə gedəndə bir neçə nəfərdən eşitdim ki, Anar haqqında bu məqaləni, o şeri, bu hekayəni yazmışam, mənə qəribə gəlmişdi.. Niyə bu qədər adam məhz ondan yazmalıdı, başqa yazıçı yoxdu, ya iş kəsiblər bunlara?
Anar Şuşada oturdu divanda, müzakirələr başladı.
Bir qrup dedi yaxşı edib, digərləri dedi elə bil şəhəri bu alıb. Necə oturmalıydı ki? Qısılıb ya bardaş qurub? Qalib ölkənin ziyalısı kimi oturmuşdu. ALLAH şəhidlərimizə rəhmət eləsin.
Belə bir müzakirə də var, bir qrup deyir Anarın ətrafındakılar vəzifədə saxlayıb ondan istifadə edir, digər qrup deyir ki, Anar onların hərəsindən bir cür istifadə edir.
Digərləri də qalıb girinc ki, görəsən hansı düz deyir...
Anar qurultaya getdi, yenidən seçildi. Dedilər, yaşlıdı, niyə seçildi? Bu neçənci dəfədir, belə olmaz!
Bir tərəfdən də səslər gəldi ki, təcrübəsi, nüfuzu, yaradıcılığı bunu zəruri və haqq edir. O olmasa AYB dağılar.
Anarın əvəzinə başqası seçilsə nə dəyişəckdi? Əmin olun ki, heç nə.
Ya seçilməsəydi, lap elə AYB dağılsaydı nə olacaqdı? Hər halda dünya da dağılmayacaqdı.
Bəs bütün bunların fonunda Anar kimdir?
Azərbaycan xalqının yetişdirdiyi dəyərli azərbaycanlılardan biri, görkəmli yazıçı, anadan istedadlı, bəy kimi doğulan bir ziyalı.
Onun ətrafında baş verən hadisələr, söz- söhbətlər ağı-qarasıyla, gecəsi- gündüzü ilə işığa məxsus olan xassələrdir.
İşığın yaşı olmur.
“Ədəbiyyat və incəsənət”
(15.03.2024)
