Ülviyyə Əbülfəzqızı, “Ədəbiyyat və incəsənət”

 

SUAL:

-Aysel xanım, “Qadın  kimdir?”- sualına tərif  verilsəydi, sizin cümləniz necə olardı?

 

CAVAB:

-Qadın…

Otaqda yığılan köynəklər kimi

Ütüləyib geyər ümidlərini.

İtirər yataqda bəzən yerini,

Gecə kürəyindən ağrıyar, Qadın.

 

Qurban verər dərdli doğrularını,

Dəyişməz yarasın sarğılarını.

Alar sevdiyinin ağrılarını,

Gizlicə gözündən oğrayar, Qadın.

 

Yuxusun analıq hissiylə bölər,

İllər saçlarının qarasın silər.

Ən son əl uzadar süfrəyə belə,

Övladı doyarsa, bir doyar Qadın.

 

Tapdansa, hüququ əyər içini,

Olmaz istəyinin azad seçimi.

Körpə arzuları bir alma kimi,

Bölüb dilimləyər, hey soyar Qadın.

 

Qovurub içini yeyər dərdləri,

Solar yaddaşında keçmişin yeri.

Üzündən, gözündən yağan kədəri,

Mətbəxdə soğan tək doğrayar Qadın.

 

Ruhdakı təkliyin toplanmaz cəmi,

Olmaz həsrətinin, içilməz dəmi.

Qaynayıb dağılan duyğular kimi,

Çaydanın gözündən ağlayar Qadın…

 

-bu sualınızı illər öncə yazdığım bu şeirlə cavablayıram.

 

“Ədəbiyyat və incəsənət”

(07.03.2024)

Könül, “Ədəbiyyat və incəsənət”

 

Heydər Əliyev Mərkəzi bir neçə gündür ki, Türk dünyası rəssamlarının “Tomris” adlı beynəlxalq sərgisinın ovqatına köklənib. 

Mədəniyyət Nazirliyi, Heydər Əliyev Mərkəzi və Beynəlxalq Türk Mədəniyyəti Təşkilatının (TÜRKSOY) birgə təşkilatçılığı ilə gerçəkləşən, ideya müəllifi Xalq rəssamımız Sakit Məmmədov olan sərgidə Azərbaycan, Türkiyə, Qazaxıstan, Qırğızıstan və Özbəkistandan 20-yə yaxın rəssamın əsərləri nümayiş olunur.

 

Tomris kimdir? Türk dünyasının qadın sərkərdəsi, hökmdarı, türkün yenilməzliyi simvolu. Onu azərbaycanlı bir cür, qazax bir cür, qırğız bir başqa cür çəkib. Amma bütün tablolar ürəklə və sevgiylə çəkilib. 

Rəssamların hamısı öz ölkəsində kifayət qədər məşhurdur. Sakit Məmmədov, Arif Əziz, Xanlar Əhmədov (Azərbaycan), Sembiqali Smaqulov, Aqimsal
Düzelxanov, Ədilğali Bayandı, Əlibi Bayğojanov, Tolkın Tabısbek, Möldir
Bayğojanova, Bakıtbek Zerde, Aytkul
Tasmaqambetova, Botagöz Toleş,
Rahat Saparaliyeva (Qazaxıstan), Talant
Oqobayev, Jılkıcı Jakıpov, Rahat İtikeyev,
Yuristanbek Şıqayev, Eldar Aytmatov, Suyutbek Torobekov (Qırğızıstan),
Sardor Alaberqenov (Qırğızıstan) və Refik Aziz (Türkiyə) - türk dünyasının ən məşhur rəssamları. Tablolarda həm Tomris vəsf olunub, həm türk tarixi barədə mənzərələr  yer alıb. 

Mənim xüsusi marağımı şəkən dahi qırğız yazıçısı, dünyaşöhrətli Çingiz Aytmatovun oğlu Eldar Aytmatov oldu. Deməkmiş, Çingiz Aytmatovun oğlu tanınmış rəssam imiş. 

Sərginin açılışı günü Eldar bəy jurnalistlərə açıqlamasında belə dedi: 

-Burada sərgilənən əl işlərindən biri olan “Ölüm kötüyü” öz adını Çingiz Aytmatovun əsərindən götürüb. Mən orada həyat və ölümü təsvir etmişəm və bununla, bu iki hadisənin həyatımızın tərkib hissəsi olduğunu ifadə etməyə çalışmışam. Mən 

əsərlərimin Bakıda, bu gözəl Heydər Əliyev Mərkəzində nümayiş etdirilməsindən xeyli məmnunam. Bu, mənim üçün böyük şərəf və qürurdur.

Tomris həm Qərb, həm də Şərq incəsənətinin ikonik fiqurlarından hesab olunur. Onun obrazına Herodot vasitəsilə İntibah dövrünün böyük sənətkarları müraciət ediblər. Tomrisin obrazına müraciət XX əsrdə türk rəssamları, yazıçıları və digər incəsənət xadimləri tərəfindən olsa da, XXI əsrdə o yeni ruh, yeni rəng əldə edib. Bakı sərgisi Tomris obrazına müxtəlif yanaşmaları, fərqli bədii üslubları özündə əks etdirir. Tomris həm hökmdar, həm sərkərdə, həm də incə xanım, ana obrazlarını özündə birləşdirir. Türk tarixində və mədəniyyətində onun özünəməxsus yeri var.

 

“Ədəbiyyat və incəsənət”

(07.03.2024)

Famil Hacısoy, “Ədəbiyyat və incəsənət”

 

Vətənim verdi mənə namü nəmək,

Vətəni unutmaq, məncə, nə demək?!

(Abbas Səhhət)

 

Dünyanın əşrəfi sayılan insan məfhumunu səciyyələndirən başlıca amillərdən ən mühümüdür vətən. Hər kəsə Tanrı tərəfindən bəxş edilmiş ülvi nemətlərdəndir torpaq. Bu nemətlərin ən dəyərlisi də elə vətəndir. Vətənin tarixi hardasa bəlkə də bəşərdən daha qədimdir. “Hər insanın doğulduğu yerdi vətən“, yaxud hər kəsə anadan olduğu yerdi vətən”- deyənlər yanılırlar. Bu, heç də belə deyil. Bu cür fikirləşənlərin mövqeyindən yanaşaraq, bəşər övladının harada doğulmağını və harada anadan olmağını fərdi qaydada əsas götürsək, Vətən anlayışı əl yetəcək zaman, vaxt qədər günümüzə yaxındır. Belə olduqdasa əcdadlarımızın- ulu babalarımızın haqqına girmiş olarıq. Vətən uluların sabahlarına mirasıdır. Bizə görə, vətən əcdadlarımızın doğulduğu yerdi, ilk vaxtlardan qoruyub, məskunlaşdıqları məkandır. Bu məqamda din adamı Qautama Buddanın sözü müəyyən mənada yerinə düşür: “Bu günkü həyatımız dünənki düşüncələrimizin, sabahkı həyatımız da bu günkü düşüncələrimizin əsəridir…”

Bundan əlavə, aşağıdakı belə bir deyimlə də tez-tez qarşılaşırıq: “Günün harda xoş keçirsə, ora da vətəndi.” Bu düşüncədə olan insanlar var ki, ona gün-güzaranı qürbətdə də xoş keçir kimi gələ bilir. Bu cür adamlara xatırlatmaq yerinə düşər ki, hörmətli yazarımız A. Yenisey demişkən: “Vətən dörd bir yanı qürbətlə əhatə olunmuş yerdir.”

Çox güman ki, bu səbəbdən də qürbətlə vətənin həzzini bir-birindən ayıra bilmədiyindən vətən həsrətini, vətəndaşlıq hissini hələ dərk etməmişlər, hislər labirintində azmışlar. Görünür ki, bu adamların millət, vətən duyğularını qürbət ləzzəti üstələmiş, könüllərindəki yurd ocağının tonqalı yaxşı qalanmamışdır. Vətənə məhəbbət ailənin, cəmiyyətin və dövlətin ayaqda qalması, milli mənəvi dəyərlərin qorunması,onun gələcək nəsillərə aşılanması deməkdir. Qürbəti vətən hesab edənlər, bunu gündəlik həyat tərzinə çevirənlər unudurlar ki, hər doğulan uşaq dəyərli şairimiz M. Araz demişkən vətən daşı olmalıdır. Vətən daşı olan bu uşaq eyni zamanda vətəndaşlıq hissinin sabaha daşıyıcısıdır. İlk vətəndaşsa Adəm övladı olub. Vətəndaşlıq həzzinin ilk daşıyıcısı da odur. Adəm övladları çoxaldıqca nəsil əmələ gətirərək yer üzünə səpələnmişlər. Nəsillər dəyişdikcə yer kürəsi vətənlərə bölünmüşdür. Nəsil nümayəndələrinin vətəndaş olmasısa ta qədimdən uşağın doğulduğu ailədən, mənsub olduğu nəslin genindən və düşdüyü mühitdən, cəmiyyətindən asılı olmuşdur. vətəndaşlıq hissi körpəlikdən və onun tərbiyəsindən başlanır. Vətən təəssübkeşliyi, xalqa, millətə rəğbət hissi valideynin uşağa bəslədiyi münasibətindən, övladın ata-anasına hörmətindən qidalana-qidalana körpənin mənsub olduğu ailənin düşdüyü mühitin ona necə aşılanması ilə nəsildən nəslə ötürülərək formalaşır. Necə ki, ağaç kökləri ilə torpaq və havayla təmasda olmasa, su içə bilməz, qol-budaq atammaz, pöhrələməz, çoxalmaz. Çoxları o yaşda özü də bilmədən bu duyğunun ilahi duyğu olduğunun fərqinə varmır. Ana qucağından onu ayrılmağa qoymayan hansı duyğunun, hansı hissin nə olduğunu anlamır. Elə buna görədir ki, müdriklərimiz vətəni, torpağı ana qucağı ilə tən tutmuşlar.

Vətəndaşlıq hissi özünü dərk edənlər üçün həmişəyaşıldır, hər bir vaxt təzə-tərdir, həmişəyaşardı. Vətənpərvərlik duyğusu yazın orta ayına bənzər. Təbiətin bu çağında hər tərəfdən şeriyyət yağır. Canlı rəssam tablosunu seyr etməkdən göz doymayır, ürək riqqətə gəlir. Yamyaşıl don geymiş ağaclardan, məstedici rayihəsi ətrafı bürüyən rəngbərəng güllərdən, çiçəkləri al-əlvan çəmənlərdən, quşların təkrarsız əsrarəngiz nəğmələrindən adamın canına şirin bir istilik yayılır, damarında qanı qaynayır, o kəsin yaşamağa həvəsi artır.

İnsan yaşlaşdıqca, müdriklik yaşına çatdıqca vətənə qarşı sevgisi də böyüyür. Necəki, günlər bir-birini qovaraq ayları, aylarsa illəri doğur. İl üstə il gəldikcə insanın hiss və duyğuları da qol-budaq atıb şaxələnir, uşaqlıq xatirələri ayaq açıb, yaddaşda varaqlanır. Ömrün qürub çağı yaxınlaşdıqca  o bir az da duyğusallaşır. Bəlkə də, bu onun torpaqdan yaranıb torpağa gedəcəyindəndir. Klassiklərimizdən birinin dediyi kimi: “Bu dünya duracaq yer deyil, ey can səfər eylə!” Bu fikrin davamını ən çox oxunan hesab olunan alman mütəfəkkiri Artur Şopenhauerin aforizmlərindən birində də görürük: “Öldükdən sonra, doğulmadan öncə haradaydıqsa, oraya qayıdacağıq.”

Bizim fikrimizcə də, insanın ahıl çağında vətən, yurd, el-oba məhəbbəti torpaq yağışı, qarı canına hopdurduğutək adamı daha çox özünə cəlb edir, duyğularını oyadaraq iliyinə, qanına yeriyir. Bu elə bir ilahi həzz, elə bir ruhi hissdir ki, insan can üstdə olanda belə dünyasını dəyişənə qədər onu tərk etmir. Bayatılardan birində əbəs yerə deməyiblər: 

 

Əzizim vətən yaxşı,

Geyməyə kətan yaxşı.

Gəzməyə qərib ölkə,

Ölməyə vətən yaxşı.

 

Belə bir fikir də var ki, can tərk edəndə cismini həmin kəsin son umacaq yeri, dünyadan rahat köçmə təsəllisi vətəndir. Bu baxımdan da “ölməyə vətən yaxşı”- deyiblər müdriklərimiz. Ömür boyu yaşamaq uğurunda dəniz kimi coşub çağlayan, qarışqa tək hər zəhmtə qatlaşan insan ölümüylə torpağa qarışırsa, qoyub getdiyi əməlləri ilə bu dünyada yaşayaraq vətəndaşlıq hissini gələcək nəsillərə ötürür. Vay o gündən ki, qürbətin təmtərağına, cah-cəlalına aldanıb gecikəsən...

 

Nə qədər insan gördüm ki,əynində libası yox,

Nə qədər libas gördüm ki,içində insan yox…

(Mövlana Cəlaləddin Rumi)

 

“Ədəbiyyat və incəsənət”

(07.03.2024)

Zəhra Allahverdiyeva, “Ədəbiyyat və İncəsənət”

 

Mənim təhlil edəcəyim film 2018-ci ildə çəkilmiş ləzgi filmi olan “Soyuq günəş" filmidir. Layihə ləzgi xalqının ilk tammetrajlı bədii filmi hesab olunur. Filmdə ləzgi xalqının qədim adət-ənənələri və həyat tərzi haqqında təsvirlər verilib.

 

Hadisələr isə belə baş verir: Film Yarmətin bağda sevgilisi Yarqunatla görüşü ilə başlayır.  Üzərindən bir neçə gün keçir, Yarqunat və ailəsi toy məclisinə gedirlər. Toydan sonra Yarqunat və Yarmət görüşür, bunu Yarqunatın qardaşı Həmdulla görür və onların münasibətinə qarşı çıxır. Toy zamanı varlı ailədən olan Osmanın Yarqunatdan xoşu gəlir və ailəsinə söz göndərir. Bundan xəbər tutan Yarmət anasının Yarqunatın ailəsinə elçiliyə getməsini istəyir, o da gedir. Lakin Yarqunatın ailəsi bu gəlişi rədd edir. Yarqunat və Osmanın toyu tezləşir. Toy zamanı Yarmət toyu pozmaq istəyir. Lakin bu vaxt Hitlerin hücumu, Böyük Vətən müharibəsinin başlanması xəbəri gəlir, gəncləri səfərbərliyə toplayırlar. Yarmət Toya mane ola bilmir və cəbhəyə yollanır.

Yarqunat Osmanı qəbul etmir, dərddən yatağa düşür və rəngi solur. Bundan sonra Yarqunatın ailəsi peşman olur. Yarqunat Yarmətin anasının yanına köçür. Yarmətdən heç bir xəbər gəlmir. Yarmətin anası dünyasını dəyişir. Yarqunat da bir oğlan uşağını himayəsinə götürür. Oğlan böyüyür Türkiyəyə təhsil almaq üçün gedir. Orada Yarmətin qızı ilə bir kafedə qarşılaşır. Oğlan  sadəcə anasından eşitdiyi ləzgi dilində bir mahnı səsləndirir. Oğlan qızla danışır və bu mahnını atasının ona öyrətdiyini deyir. Qız oğlan ləzgi olduğu üçün onu atası ilə görüşdürür. Yarmət hər şeyi öyrənir və başına döyür, amma artıq gec olur. Oğlan Yarməti anasının - yəni Yarqunatın yanına gətirir. Ağlaşma və dərdləşmə olur. Yarmədin qızı Yarqunatın oğlu ilə sevgili olur.  Onlar hamısı birlikdə şam yeməyi yeyir. Film Yarmətin Türkiyədəki ailəsinin yanına qayıtması ilə bitir. 

Qəribədir... Bəxt onları yenidən qarşılaşdırır . Yarqunat ölənə qədər gözləyən qadın , Yarmət Yarqunatın ona xəyanət etdiyini düşünüb ailə quran adam. 

İllər də keçsə Yarmətə qarşı bitməyən, tükənməyən bir sevgi ilə yaşayan bir qadın. Sevgi inama bağlıdır. Düşünürəm ki, Yarmət yarına inanmırdı. Niyə? Çünki yarının ona xəyanət edəcəyini düşündü. Yarqunat isə heç vaxt sevgisinə xəyanət etmədi. Ölənə qədər saf sevgisini qorudu. Kaş qədrini bilən də olardı...

Düşünürəm ki, aktyorlar bu filmdə rol almaq üçün doğulub. Mimikaları, səs tembrləri, simaları bu rollarla tam tutuşur. Yarqunatın üzündəki məsumluq və saflığın xarakterə xüsusi qatqısının olduğunu düşünürəm.

Sizə mənə təsir edən bir neçə hissədən nümunələr: 

 

1) (Yarqunat Yarmətə)

Bağışla məni, Yarqunat

-Get, Yarmət, get..

Elə zənn edirdim ki, nə vaxtsa həyatıma "İsti Günəş " kimi doğacaqsan. Sən demə sən "Soyuq Günəş" sənmiş...

 

2) (Yarmətin hayqırışı)

Allah bizi ayırmadı. Bunlar bizi ayırdılar , Yarqunat.. Bu allahsızlar, bu insafsızlar bizi ayırdı, Yarqunat!

 

3)(Yarqunat anasına)

İki dünya bir olsa da, başqasına yar olmam!

 

Portalın oxucularına şiddətlə tövsiyyə edirəm. Mütləq baxın!

 

“Ədəbiyyat və incəsənət”

(07.03.2024)

Əlibala Məhərrəmzadə, “Ədəbiyyat və incəsənət”

 

Biz bir neçə gün ərzində biznesdə, peşə fəaliyyətində uğur qazanmağın yolunu göstərən ən çox tələb olunan kitablardan 10-na nəzər yetirdik. İndi də gəlin, ümumiyyətlə adi insanı uğurlu insana çevirən, insanın düşüncə tərzini, adət və xasiyyətini, xarakterik cəhətlərini dəyişən ən populyar kitablardan 10-na nəzər yetirək.

Bu kitablar, əziz oxucularım, insanlara düzgün istiqamət verir, sürətli və keyfiyyətli dəyişikliklərə bir təkan olur.

Beləliklə, seçdiyim növbəti 10-luğu sizlərə təqdim edirəm.

 

Norman Vinsent Pil, «Pozitiv düşüncənin gücü»

Daha bir superbestseller. Onun fəlsəfəsi milyonlarla insana, şəxsi, mənəvi və maliyyə hədəflərini vurmağa kömək edib. Müəllif qəti əmindir ki, pozitiv düşüncə həmişə müsbət nəticəyə gətirir. O, on illər boyunca bu təlimi öyrənib, əksər uğur qazanan insanın sirlərinə bələd olub və başa düşüb ki, bu təlim 100%  işləyir.

Az qala 100 il yaşayan amerikalı yazıçı və din xadimi (1896 - 1993) Norman Vinsant Pil motivasiya kitabları boyunca aforizm səviyyəsinədək yüksələn gözəl fikirlərini səpələməklə də xüsusi maraq oyadır.

Əziz oxucum, gəlin onlardan bəzilərinə diqqət edək:

 - Həyatımızdakı bu və ya digər cəhət özlüyündə heç bir məna  kəsb etmir. Məna kəsb edən -  sizin ona münasibətinizdir. Və məhz bu münasibət uğuru və uğursuzluğu müəyyənləşdirir.

 - Fikirlərinizi dəyişin və siz öz dünyanızı dəyişəcəksiniz.

 - Həyatın nə qədər miskin olsa da gözlərini aç və çalış ki, imkanları görəsən. Mütləq görəcəksən. Çünki onlar var.

 - Boş ciblər heç vaxt sizə olmaq istədiyiniz mərtəbəyə çatmağa mane ola bilməzlər. Mane ola bilənlər boş başlar və boş ürəklərdir.

 - Sürətlə üzmək üçün asta avar çəkmək lazımdır.

 

“Ədəbiyyat və incəsənət”

(07.03.2024)

 

Dəyərli oxucularımız. “Mütaliə saatı” rubrikasında “Ədəbiyyat və incəsənət” sizlər üçün yeni romanın yayımlanmasına başlayır: Fəxrəddin Qasımoğlu, “İkibaşlı əjdaha”!

«Son gecə» və «On ikiyə işləmiş» adlı iki biri-birindən maraqlı romanlarla debüt edən yazıçının hər iki romanı portalımızda dərc edilib. Əminik ki, Fəxrəddin Qasımoğlunun “İkibaşlı əjdaha”sını da bəyənəcəksiniz.

 

Yaşıllaşdırma işçisinin kimliyinin müəyyən edilməsi ilə nələrəsə, bəlkə də çox şeylərə aydınlıq gələcəyinə ümidim böyük idi. Ancaq Mahirin dünənki zəngi ilə bu ümidlər alt-üst olmuşdu. Adam düz iki ay bundan əvvəl yoxa çıxmışdı. Bunun nə demək olduğu Mahirə da, mənə də gün kimi aydın idi. Baş verə biləcək dəhşətli hadisələrin fonunda, son iki gündə təkcə Tərxanın il yarım əvvəlki yalançı ölümünün təfərrüatlarını aydınlaşdırmaqla kifayətlənməyim, qalan vaxtda evdə oturmağa məcbur olmağım məni çox sıxırdı. Divarda asılmış şəkilli iri təqvimə yaxınlaşıb sentyabr ayını göstərən vərəqini çevirdim. Artıq oktyabr ayının 1-i idi.

Araşdırma aparanda məqsədimə çatanadək bəzən gecələr də yatmamaq adətim idi. Bu mənim özümdən asılı deyildi və sanki orqanizmim də belə vaxtlarda başqa rejimə keçir, nə yemək, nə də yatmaq yadıma düşmür, yorulmaq bilmirdim. Əksər əməliyyatçılarda illərlə formalaşan bu xüsusiyyət məndə əsil ovçu instinktinə çevrilmişdi. Ona görə də hazırkı hərəkətsizliyim mənim üçün dözülməz idi. Xüsusilə, belə bir əməliyyatda…

Fikirlərdən məni Mahirin zəngi ayırdı.

-Bəxtiyar, hazırlaş. Dalınca gəlirəm, təcili bir ünvanı yoxlamalıyıq.

Qeyri-ixtiyari dedim:

-Nəhayət ki.

Beş dəqiqədən sonra həyətdə Mahiri gözləyirdim. Daha iyirmi dəqiqə sonra isə artıq onun dediyi ünvanın qarşısında idik. Sahə inspektoru Mənzil-Kommunal Təsərrüfatı Birliyindən çağırdığı çilingərlə qapının ağzında bizi gözləyirdi. Onlarla salamlaşan Mahir qapıya işarə edib,-açın,-deyə göstəriş verdi.

Çilingər əyilib qapının açar yerinə diqqətlə baxdı. Sonra çantasından lazım olan aləti götürüb işə başladı.  

Yolda Mahirin dediklərindən öyrənmişdim ki, hazırda bir qədər aralıda dayanmış mayor rütbəli sahə inspektoru ərazisində daha bir rusiyalı qonağın kirayədə qalması barədə qonşuların birindən məlumat alıb. Onun kimliyini öyrənmək məqsədi ilə ünvana gələndə isə qapını nə qədər döysə də heç kim açmayıb. Eyni mərtəbədə yaşayan həmin qonşu qadın bir neçə saat əvvəl çiynində çanta olan kirayənişinin mənzili tərk etdiyini deyib. Diqqətli qadın maraqlı bir məlumat da verib. Mənzili bir nəfərin kirayələdiyini deyən qonşu iki dəfə oradan tamam fərqli adamın, çəliklə gəzən birinin çıxdığını deyib. Elə bu gün çanta ilə çıxan adam da həmin axsayan adam imiş. Hər dəfə blokdan səs gələndə qapıdakı gözlükdən baxmağı özünə adət etmiş bu evdar qadın başqa bir şeyə də fikir verib. Kirayənişin demək olar ki, evdən bayıra çıxmırmış, ancaq hər axşam eyni vaxtda blokdakı poçt qutusunu yoxlayırmış. Bu çox maraqlı idi. Qonaq gəldiyin şəhərdə evə qapanıb qalacaqdınsa, niyə gəlirdin? Ayrıca, kirayə qaldığın mənzilin poçt qutusunu niyə yoxlayasan ki?

O ki, qaldı, ev sahibinə, sahə inspektorunun dediyinə görə dörd il əvvəl Amerika Birləşmiş Ştatlarına köçübmüş. Bu müddətdə mənzildə kimsə yaşamırmış. Evi hansı şəraitdə, kim kirayəyə verib bilmir. Elə kirayənişini də gec aşkar etməsinin səbəbi bu olub.

Yolboyu bu danışdıqlarından sonra Mahirin niyə belə tələsdiyi mənə məlum olmuşdu. Alınan məlumat qızıla bərabər bir məlumat idi.

-Hazırdır.

Bayaqdan çömbəltmə oturub qıfıl ilə əlləşən çilingər ayağa qalxıb qapını itələdi. Seyf qapı cırıltı ilə açıldı.

-Siz qapının ağzında dayanmayın. Bir mərtəbə yuxarı qalxıb orada gözləyin.

Mahir yenə də göstəriş verib içəri keçdi. Onun ardınca mən də mənzilə daxil oldum.

-Bizdə «Koramal»ın barmaq izlərinin nümunəsi var. Mən ekspert kriminalist çağırmışam. Təcili buradakı əl-barmaq izlərini yoxlamaq lazımdır. Əgər o burada olubsa, mütləq kiçik də olsa, bir iz qoymalıydı. Bizsə, ekspert gələnə qədər burada axtarış aparaq. Görək nə tapırıq. Sən mətbəxdən başla. Mən hamamxanaya keçirəm. Sonda otağa baxarıq.

Mahirin bu sözlərindən sonra hərəmiz bir tərəfdən olduğumuz məkana baxış keçirməyə başladıq. Mətbəxdə elə də çox əşya yox idi. Əlavə izlər qoyub ekspertin işini artırmamaq üçün cib dəsmallarımızı əlimizdə tutmuş, əşyalara dəsmalla toxunurduq.

On dəqiqə sonra mətbəxdə və hamamxanada işimizi bitirdik. Hələ ki, maraq doğuracaq bir şey yox idi. İndi otağa baxacaqdıq. Birlikdə diqqətlə nə isə tapa biləcəyimiz bütün mümkün yerlərə baxırdıq. Təxminən iyirmi dəqiqə axtarışlardan sonra heç nə tapmayıb keçib divanda oturduq. Elə bu vaxt kriminalist qapını döyüb içəri girdi. Qalxıb onunla görüşdük. Mahir mənzillə işini bitirdikdən sonra poçt qutusundakı barmaq izlərini də götürməyi ona tapşırıb yenidən keçib yanımda oturdu. Kriminalist zabit masanın üstünə qoyduğu xüsusi çamadanı açıb aramla lazım olan şeyləri çıxardı və işə başladı. İlk baxışdan onun işinin əsil peşəkarı olduğunu başa düşdüm. Mahir rəhbərlikdən məhz bu mütəxəssisi göndərməyi xahiş etmişdi. Xüsusi hazırlıq keçmiş bir peşəkarın hansısa iz qoyduğuna az inansaq da, digər bir peşəkarın nə isə tapacağına ümidimizi itirmirdik.

Hələ ki, heç nə tapmasaq da, axtarışlar zamanı bir şey diqqətimi çəkmişdi. Dolabda bir diyircəkli qələm var idi. Onun uc hissəsində qurumuş mürəkkəb yapışıb qalmışdı. Dırnağımla həmin qurumuş mürəkkəbi qoparanda altındakı, qələmin diyircəyində yığılıb qalmış mürəkkəbin hələ qurumadığını gördüm. Təkrar toxunanda barmağım azca mürəkkəbə batmışdı. Deməli, bu qələmdən yaxın vaxtda istifadə olunmuşdu. Çoxdan istifadə olunmayan diyircəkli qələmlərin ucları quruyur və hətta bu halda yazması üçün bir neçə dəfə vərəqə sürtmək lazım gəlir. Ancaq məsələ bundadır ki, qələmlə nəsə yazmaq üçün otaqda bir dənə də olsun nəinki kitab yaxud dəftər, heç qəzet parçası da yox idi. Bu, mənə maraqlı gəlmişdi. Qonşu qadın kirayənişinin hər axşam poçt qutusunu yoxladığını deyib. Bəlkə o, hansısa məlumatları kağıza yazıb poçt qutusuna qoyurmuş, sonradan onu oradan götürürmüşlər? Gedərkən isə yazdığı dəftəri özü ilə aparıb. Bu, mümkün ehtimal idi. Bəlkə nəsə taparam deyə ayağa qalxıb bir daha otağı nəzərdən keçirdim.  Mahir hərəkətlərimi diqqətlə izləyir, ancaq heç nə soruşmurdu. Birdən gözüm evin küncündəki tumbanın üstünə qoyulmuş telefon aparatına sataşdı. Aparat tumbanın üstündən bir qədər hündürdə dayanmış kimi görünürdü. Stop. Telefon aparatlarının ayağı belə hündür olmur. Yaxınlaşıb aparatı götürdüm. Zənnim məni aldatmamışdı. Aparatın altında bloknot ölçüsündə olan telefon məlumat kitabçası var idi. Keçmişdə çox böyük ölçüdə olan, hər bir evdə rast gəlinən telefon kitablarını sonradan təkmilləşdirib xeyli kiçik ölçüdə çap etməyə başlamışdılar. Ona görə də aparatın altında qoyulmuş kitabçanı əvvəldən görə bilməmişdik. Qayıdıb Mahirin yanında oturdum və kitabçanı vərəqləməyə başladım. Kolleqam yenə hərəkətlərimə baxır, amma heç nə soruşmurdu. Sonuncu vərəqə çatdım. Heç bir yazı yox idi kitabçada. Təəssüflə kitabçanı kənara qoydum.

Nəsə məni narahat edirdi. Əgər kirayənişin, fikirləşdiyim kimi, hansısa məlumatları yazıb poçt qutusuna atırdısa və gedəndə də istifadə etdiyi dəftəri özü ilə aparıbsa, bu zaman otaqdakı qələmin mürəkkəbinin qurumamasının izahı var idi. Ancaq bunu təkzib edən başqa bir şey də var idi. Qonşunun dediyinə görə gəldiyi gündən mənzilə qapanıb demək olar ki, heç yerə çıxmayan biri hansı məlumatı ötürə bilərdi ki? Əgər ehtimal etsək ki, mənzildə qalan Solomin olub, bu halda daha çox poçt qutusu vasitəsilə onun özünə məlumat ötürülməsi ağlabatan deyildimi? Qələmdənsə, yüz faiz bu yaxında istifadə olunub. Mənzildəki yeganə nəsə cızmaqara edilə biləcək kağız məmulatı da bu yanıma qoyduğum telefon kitabçasıdır. Belə olan halda məntiq nə deyir?

Kitabçanı götürüb axıra qədər yenə vərəqlədim. Sonuncu vərəqi də çevirdim. Yenə heç nə yox idi. Stop. Axırıncı vərəq telefon nömrələri ilə bitirdi kitabda. Belə olmur axı. Bu kitabın çapını həyata keçirən nəşriyyat mütləq özünə aid məlumatları, kitabçanın çap kodunu, tirajını göstərməli idi. Kitabçanı işığa tutub diqqətlə baxdım. Elədir ki var, sonuncu vərəq kitabçadan qoparılmışdı, özü də çox səliqə ilə. Tez üzümü ekspert-kriminalistə tutub dedim:

-Qardaş, zəhmət olmasa, zərrəbini mənə ver.

Əllərinin hər ikisi işlətdiyi kriminalistik toza batmış ekspert zabit çamadanına işarə etdi. Qalxıb iri böyüdücü şüşəsi olan zərrəbini çamadandan götürdüm. Mahir yenə də baxıb susurdu. Cırılmış vərəqdən sonra gələn sonuncu, kitabın üz qabığının arxa iç tərəfinə zərrəbini yaxınlaşdırıb diqqətlə baxdım. Karton vərəqin üzərində zəif cızıqların olduğu  zərrəbinin altında aşkar görünürdü. Çönüb hərəkətlərimi izləyən Mahirə baxdım. O, nə demək istədiyimi o dəqiqə başa düşdü. Başı işinə qarışmış eksperti yanına çağırıb soruşdu?

-Gördüyün bu konturların nə ifadə etdiyini bu dəqiqə, burada üzə çıxara bilərsənmi?

-Asanlıqla.

Kriminalist zabit qısa cavab verib çamadanına yaxınlaşdı. Əllərini silib oradan götürdüyü hansısa toz və pambıq parçası ilə geri qayıtdı. Tozu karton vərəqin üstünə töküb pambıqla hər yerinə yaydıqdan sonra yenə təmiz pambıq parçası götürüb tozun üzərində gəzdirdi. Bundan sonra tozun cızıqlara dolmayan qalığını ehtiyatla kənara üfürüb alışqanla kartonu altdan qızdırmağa başladı. Bir dəqiqədən sonra gözümüzün önündə maraqlı bir mənzərə yarandı. Cırılmış vərəqə basılan qələmin kartonda qoyduğu izlərə dolan ağ rəngli toz qızan kimi qaraldı və kartonun üzərində iki şəkil peyda oldu. Mahirlə baxışdıq.

Şəkillərin birində çarpayıda uzanmış qadın, o birisində ikibaşlı əjdaha əks olunmuşdu. Əjdahanın hər iki ağzından alov püskürürdü. Bu nə ola bilərdi? Şəkillərin olduğu vərəqin cırılması elə-belə deyildi. Beynim sürətlə işləməyə başlamışdı. Hissiyyatım da bu şəkillərlə nəsə bir ipucu tapacağımı deyirdi. Divana oturub adətim üzrə gözlərimi tavana dikdim. Belə vəziyyətdə fikrimi daha yaxşı cəmləyə bilirdim. Qadın şəkli mənə tanış gəlirdi. Onu haradasa görmüşdüm. Bu şəkil baxana daha çox sakitləşdirici təsir bağışlayırdı. Amma əjdaha şəkli haqqında bunu demək olmazdı. Fikrimcə, bu konkret bir simvolika idi və nəyəsə işarə vardı bu şəkildə. Özü də ikibaşlı əjdaha. Hər halda bu vaxta qədər mən heç bir mifdə, əsatirdə yaxud nağılda ikibaşlı əjdahaya rast gəlməmişdim. Bəli, burada yüz faiz nəyəsə işarə var idi. Amma nəyə, bax bunu tapmaq lazım idi. Nəhayət, növbəti addımlarımı müəyyənləşdirdim. Cəld telefonu çıxarıb Stepanı yığdım.

-Eşidirəm, Baxa,-Stepan dərhal cavab verdi.

-Əziz dostum, təcili bizim obyektin Moskvada qaldığı evə təkrar baxış keçirin. Orada olan nə qədər dəftər, kitab, bloknot, bir sözlə üzərində şəkil çəkmək mümkün olan istənilən kağız parçası varsa bir daha gözdən keçirin. Qələmlə çəkilmiş hansısa şəkil və ya simvolika aşkar etsəz, həmin şəklin nə vaxt çəkildiyini müəyyən et və dərhal məlumat ver. Paralel olaraq onun sonuncu dəfə yatdığı təkadamlıq kameraya da baxış keçirilib sənə məlumat verilsin. Orada da çəkilmiş şəkillər varsa, bu məlumatlara əlavə et. Bunu niyə istədiyimi sonra başa salaram. İndi isə bu işləri tez görün. Hə, bir də ki, telefon kitabçası varsa o evdə, ona da baxmağı unutmayın. Bir də, obyektimizin rəssamlıqla hansı əlaqəsinin olduğunu aydınlaşdır, bunu mütləq öyrən.

-Başa düşdüm, Baxa. Dərhal başlayırıq.

Telefon danışığımı dinləyən Mahir mənə baxıb soruşdu:

-De görüm yenə nə fikirləşmisən?

 

 “Ədəbiyyat və incəsənət”

(07.03.2024)

 

 

 

 

“Ədəbiyyat və incəsənət” portalının elektron poçtuna gələn növbəti məktub Bosniya-Hersoqovinadandır.  Maid Corbic adlı gənc şair göndərdiyi “Dünyanın mərkəzi Praqa” adlı şeirinin portalımızda dərc edilməsini xahiş edir. Onun məktubunu, tərcümeyi-halını və sözügedən şeirini oxucularımıza təqdim edirik. Əlbəttə ki, sətri tərcümədə şeir öz gözəlliyini qoruyub saxlaya bilmir. Bununla belə, Maid Corbic-in şeirində Praqanın əzəməti duyulmaqdadır.

 

Salam hörmətli redaksiya.

Nəzərə alınmaq və vebsaytınızda yer almaq üçün seçilmək ümidi ilə sizə şeirimi və tərcümeyi-halımı göndərirəm. Bütün bunlar bu mətnin altındakı əlavədədir. Hər hansı bir sualınız və ya narahatlığınız varsa, xahiş edirəm mənə mümkün qədər tez bildirin. Cavabınızı ürəkdən gözləyirəm.

 

Hörmətlə,

Maid Corbic, Bosniya və Herseqovina.

 

TƏRCÜMEYİ-HAL

Maid Corbic Bosniya və Herseqovinada, Tuzla şəhərində yaşayır. Onun iyirmi iki yaşı var. O, boş vaxtının çox hissəsini kitab oxumaqla və şeir yazmaqla keçirir. 

Onun şeirləri indiyə kimi “Kosovo Peonies”, “Amritanyali Journal” kimi yerli portallarda dərc edilmişdir. “Krajberzje.mk”, “VIS Internationaly Magazine” kimi dünyanın bir çox digər ədəbi portalları da onun yaradıcılığına yer ayırıb. 

Sizlərə onun “Dünyanın mərkəzi Praqa” şeiri təqdim edilir.

 

DÜNYANIN MƏRKƏZİ PRAQA

(sətri tərcümədə)

Praqada çox xoşbəxt idim.

Çünki bura, sadəcə çex pivəsinin yox,

həm də tarixin məskənidir.

Möhtəşəm tikililər, abidələr...

Tarixlə məhz burda tanış oldum.

Çexiya mövcudluq ölkəsidir,

Praqa onun nidası.

İnsanların çox xoşbəxt olduğu bu yerdə

Nə xoş ki, iki günlük turist idim.

Amma mən özümü,

turist kimi hiss etmirdim.

Mən sanki Praqanın sakiniydim.

Çünki buranın mehriban insanları,

Özləriylə qonağa fərq qoymaz ki.

Onlar həqiqətən yaxşı insanlardır.

Onlar mənə

tarixi döyüşlər gedən

yerləri göstərdilər,

əlıqılınclı, dəbilqəli, at belində insanları

döyüşdükləri yerdə

sanki gözlərimlə görürdüm.

Ölkəsinin tarixi üçün

Hər bir praqalının qatqısı var,

Onlar bu tarixi əzbərdən bilirlər.

Və bu tarixdə mənə də yer eləyirlər,

Döyüşləri, zəfərləri, quruculuğu

Sanki öz gözümlə görürəm,

Bütün bu olaylarda sanki özümü tapıram.

Çünki həyatın mənası öz varlığını

Öz kiçik parçanı 

böyüklər, nəhənglər içrə görməkdir.

Qədimdən qədim Praqa

Sevgi də o gözəl və qədim zamanda

orada  yaranıb.

Heç kimin heç nə vecinə olmayanda,

bu diyarda sevib-sevilirdilər.

Praqa mənim üçün dünyanın mərkəzidir daha.

Çünki orada özümü çox sərbəst hiss etdim.

Həyatın mənası gəzmək və görməkdir.

Çexiya sülh və xoşbəxtlik ölkəsidir

Mən gəzdim, gördüm,

Sülhdən və xoşbəxtlikdən həzz aldım.

Xoşbəxtliklər varsa, 

niyə bədbəxtliklər axtarsın axı insanlar?

“Ədəbiyyat və incəsənət”

(07.03.2024)

 

Azərbaycan Respublikasının Əməkdar müəllimi İmran Verdiyev Xalq şairi Səməd Vurğun barədə oğuzluların xatirələrindən ibarət “Səməd Vurğun haqqında Oğuzla bağlı xatirə” yazısını “Ədəbiyyat və incəsənət”ə təqdim edib. Yazı, düşünürük ki, vurğunsevərlərə, ümumən, bütün oxucularımıza maraqlı gələcək.

 

Təbiət vurğunu olan Xalq şairi Səməd Vurğun Azərbaycanın dilbər guşələrini gəzib, təbiətin gözəlliyindən zövq almağı xoşlayardı. Onun ən çox səfər etdiyi bölgələrdən biri də ovaxtkı Vartaşen - indiki Oğuz rayonu idi. Rayonun səfalı təbiəti, yaşıl meşələri, buz bulaqları şairi çox cəlb edirdi. Odur ki, Vurğun tez-tez bu yerlərə qonaq gələrdi.

Burada onun çoxlu dostları vardı. S.Vurğunun dəfələrlə Oğuzda olmasını onu şəxsən tanıyan, rayonun yaşlı sakinlərindən M.Xudiyev, F.Babayev, A.Səmədov, İ.Vahabov, S.Qarayev, A.Aşurov, A.Verdiyev və digərləri də təsdiq edirlər.

Vətənpərvər ziyalılarımızdan olan P.Yaqub da özünün “Padar kəndinin ensiklopediyası” adlı əsərində yazır ki, “…şair hər gələndə çox vaxt rayonun Padar kəndində kolxoz sədri işləyən Hidayət Qasımovun qonağı olar, onunla birlikdə bir neçə gün təbiətin qoynunda gəzər, həm ov edər, həm də buranın füsünkar gözəlliyindən ilham alaraq, bulaqların başında oturub şeir yazar, dostlarının və camaatın xeyrində-şərində iştirak edərdı.

Belə səfərlərin birində o, Padar kəndinin qırağındakı bulağın başında “Ceyran ” şeirini yazmış və yanındakı ovçu yoldaşlarına oxumuşdu. Aradan bir müddət keçəndən sonra, Hidayət kişi həmin şeiri radiodan eşidəndə heyrət etmiş və sevinclə uşaqlarına demişdi ki, bu şeir bizim kənddə yazılıb və şeirin ilk dinləyicilərindən biri də odur.

Hidayət Qasımov söhbət edərmiş ki, Səməd Vurğun ov həvəskarı və sərrast atıcı olsa da, özü heyvana güllə atmağı xoşlamazmış. Adətən bərədə dayanıb, ovu nişan alar, amma tətiyi çəkməyə tələsməzmiş. Qəsdən yubanarmış ki, ovçu yoldaşları atsınlar. Təbiətə gözəllik verən bu yaraşıqlı heyvanları öldürməyə şairin əli gəlməzmiş.

Hidayət Qasımovun ad günündə iştirak edən Səməd Vurğun dostuna bir dənə aynalı beşatılan, bir dənə də xəncər bağışlayıb. Lakin Hidayət kişi rəhmətə gedəndə onun sevə-sevə saxladığı bu yadıgarı, eləcə də, birlikdə çəkdirdikləri şəkilləri qardaşı Şükür saxlamaq üçün öz evinə aparıb. Sonralar Şükürün evində yanğın baş vermiş, həmin əşyalar da orada yanmışdır. Odur ki, böyük şairdən padarlılara yalnız xoş xatirələr və burada yazdığı şeirlər qalmışdır.

Bu yerlərdə - Oğuzda S.Vurğunu xoş xatirələrlə yada salanlardan biri də rayonun Kərimli kənd sakini Yetim Qara idi. Çörək pulunu maşın yumaqla qazanan bu zəhmət adamı, şairin səxavətindən ağız dolusu danışarmış. Deyirmiş ki, rayonun birinci katibinin maşınını yuyanda üç manat verir, yeri gəldi- gəlmədi üstümə də qışqırırdı. Vurğunun maşınını yuyanda isə, ondan pul almaq istəməzdim, amma özü zorla cibimə “iyirmibeşlik” basardı. Maşına da baxmazdı ki, necə yumuşam”.

Onu da qeyd edək ki, şairin özündən böyük və yeganə qardaşı Mehdixan Vəkilov da bir müddət Oğuzda yaşamışdır. Görkəmli yazışımız İsmayıl Şıxlı 12 mart 1959-cu il tarixli 21 saylı “Azərbaycan müəllimi” qəzetində çap olunmuş xatirəsində qeyd edir ki, Azərbaycanın xalq şairi S.Vurğunun qardaşı Qazax seminariyasının ilk məzunlarından olan, ictimai-siyasi xadim, tarixçi alim, yazıçı, pedaqoq, Azərbaycan Pedaqoji İnstitutunun rektoru (1956–1962), 1958–1962-ci illərdə V çağırış Azərbaycan SSR Ali Sovetinin deputatı və Ali Sovet Sədrinin müavini, tarix elmləri doktoru (1969) və professor (1969), Əməkdar elm xadimi və Qabaqcıl maarif xadimi (1959 və 1973) fəxri adlarına layiq görülmüş, 1-ci dərəcəli Vətən Müharibəsi ordeni (1943), iki “Şərəf nişanı” ordeni (1944 və 1961) və keçmiş SSRİ-nin müxtəlif medalları ilə təltif edilmiş M.Vəkilov seminariyanı qurtardıqdan sonra bir müddət Quba, sonra isə Vartaşen (indiki Oğuz) rayonlarında müəllim işləmişdi.

Beləcə, sizlərə Vəkilovların Oğuz rayonu ilə bağlılıqlarından söhbət açdıq.

 

“Ədəbiyyat və incəsənət”

(07.03.2024)

“Ədəbiyyat və incəsənət” portalının “Ulduz” jurnalı ilə birgə BİRİ İKİSİNDƏ layihəsində bu gün sizlərə Ülviyyə Qəhrəmanın debüt şeirləri təqdim ediləcək. Qeyd edək ki, şeirlər 2021-ci ildə qələmə alınmışdır.

 

 

PAYIZ, SƏNDƏN BİR RİCAM VAR

 

Payız,səndən bir ricam var,çox tələsmə...  

Qoy geciksin boranlı qar!

Vətənimin yad əllərdə hələ əsir torpaqları,

Döyüşlərdə əsgəri var,Tanrı olsun onlara yar!

                                                                   

Sən həlim ol, asta tərpən,

Leysan olub yağma birdən,

Bir az bəslə buludları ətəyində,

Üşüməsin əsgərimin əli silah tətiyində!

 

Xəsislik et,gözəl payız,

Torpağıma su qatanda...

Yüngül olsun əsgərimin çəkmələri

Zirvələrə can atanda!

 

Dumanını ahəstə çək, naxışları nəmli payız,

Vətənimin nər həsrətli dağlarına,

Hərarətin qüvvət versin

Alnı açıq zirvələrə bayraq sancan igidlərin qollarına!

 

Payız, səndən son ricam var,

Gözü yolda olanlara,

İgidlərdən xoş xəbərlər gətir nübar.

Qoy bu payız müjdə versin mərd xalqıma

Qələbədən,zəfərdən bar!

                     

 

VƏTƏN

 

Cavidlərin gülüşündə,..

Elvinlərin baxışında,..

YatanVətən!

Qətrə-qətrə torpağına

Damla-damla şəhid qanı

HopanVətən!

                                 

Qəlpə-qəlpə  yaralanan,

Hissə-hissə sarıqlanan,

Zərrə-zərrə bütövlənən,

Kafirlərin caynağından

Sıyrıq-sıyıq qopanVətən!

 

Xudayarlar  avazında

dastanlara dönənVətən!

Elçinlərin,..nəfəsində

Kəsik-kəsik gülənVətən!

 

Əhvalına yarı sevinc,

yarı kədər qatanVətən!

Dəlik-dəlik ürəyində

30 illik arzusuna çatan

Vətən!

                                       

 

... ŞƏKİLLƏR                                            

 

Soyuq bir qış gecəsi...

Açılmaz sabah kimi,

Bir balanın çöhrəsi

Dikilir şəkildəki qayğılı baxışlara,

Düyünlənmiş qaşlara,..

Dolaşır çox fikirlər,..

Son təsəlli şəkillər...    

                  

İslanır çərçivəsi ananın baxışında,

Tumarlanır şüşəsi əlinin qırışında...

Kədər havasında,dərd yağışında,

Həsrətlə yuyunub,qəmlə quryub,

Ata fəryadını duyan şəkillər,

Danışan şəkillər,dinən şəkillər.

                                   

Tənha səssiz gecələrdə

Ürəklərin üstə qonan,

Öpüləndə göz yaşları

Çatlaq dodaqlara dolan,

Gözlərdə sevgisi,üzdə gülüşü,

Buz kimi soyuyubsolan şəkillər,

İsti qucaqlarda donan şəkillər.

                          

Səssizcə bizdən danışan...

Gah küsüb,gah da barışan...

Yalan üzlərdə sayrışan,

Saxta Vətən “sevgi”sinə

Daşlardan qəzəblə baxan şəkillər,

Vüqarlı şəkillər,təmiz şəkillər,

Oxşanan şəkillər,əziz şəkillər.

 

 

BU QAR SƏNƏ BƏNZƏYİR...

 

Bu qar sənə bənzəyir –

Baxsam, parlaq,

Ağappaq,təmiz ...

Gözlərimi qamaşdırıb

Büllurunu yandıracaq.

Yumsam gözlərimi,

bəbəklərimdə

kölgən qalacaq.

 

Bu qar sənə bənzəyir –

Tənha,kimsəsiz...

Toxunsam, yumşaq,

Barmaq uclarımda əriyib                                       

Ovuclarımdan axacaq.                                      

Öpsəm isti dodağımı,                                      

Soyuqluğu donduracaq.                                      

 

Bu qar sənə bənzəyir –                                       

Cığırsız, izsiz...                                      

Bir addım atsam,                                      

Dərin bir çökək                                      

Varlığında iz qoyacaq.                                      

Qalsam, ruhum soyuyacaq,                                      

Getsən, yerimi yad bir ləpir dolduracaq!

 

                                      

PAYIZ QADIN

               

Ruhu bahar,cismi

Payız fəsli qadın.                                   

Özü tənha,ətrafı                                   

Hər kəsli qadın.                                  

Gündüz günəş,gecələrə                                  

Sazaq qadın                                  

Bir az isti,bir az soyuq                                  

Yasaq qadın                                   

Xəbərin var?                                  

Hər gün ömür ağacından                                  

Qızıl sarı yarpaq düşür...                                  

Ürək qızıl,əlləri bərk                                   

Dəmir qadın,                                  

Tənhalığa hənir qadın,                                    

Qəlbi kövrək,gözü nəmli                                  

Naxış  qadın,                                  

Kəlmələri susuz qəlbə                                   

Yağış qadın,

Xəbərin var?                                  

Hər gün bir ağ çiçək                                  

açır saçlarında...                                  

Hər çiçəyin öz dərdi var,                                  

Xəbərin var?                                  

 

         

*QIŞ MƏKTUBU*

   

Salam,                                      

Yaz həvəsli,                                     

Yay diləyiylə                                     

Payız həyatımaqış gətirənim!                                     

Darıxmır ürəyin                                     

Baxıb çardaqdakı cüt  göyərçinə?                                     

Üşümür əllərin öz əllərində?                                     

Dikilmir baxışlar                                     

Ağ tavanında                                     

Su damıb saldığı böyük ləkəyə?                                     

Bu gün də arzunu küləyə söylə,                                     

Külək pıçıldasın qar dənəsinə,                                     

Uçsun boz şəhərin səmalarında,                                     

Axtarsın mən olan ünvanı tapsın,                                     

Toxunsun evimin pəncərəsinə,                                     

Əriyən dənəsi arzunu yazsın!..

 

“Ədəbiyyat və incəsənət”

(07.03.2024)