“Ədəbiyyat və incəsənət” portalı “Qiraət saatı”nda Fəxrəddin Qasımoğlunun “Son gecə” detektiv romanının dərcinə başlayır. Öncədən deyirik, özü polis orqanlarında çalışan, ən dəhşətli, tükürpədici cinayətlərdən bilavasitə xəbər tuta bilən müəllifin romanı sizləri sonadək gərginlik içində saxlayacaq. Və siz bu romanı çox bəyənəcəksiniz.

 

 

10-cu dərc

İyirmi səkkiz dəqiqədən sonra müəllimin evinin qarşısına çatdıq.

- Bax bu qapıdır, -deyib Səməd kişi nəfəsini dərdi.

Həyətin giriş qapısı küçədəki o biri qapılar kimi birbaşa səkiyə açılan ikilaylı taxta qapı idi. Adətən belə qapıların bir layı həmişə bağlı olur, digər layı isə giriş-çıxış üçün istifadə edilir. Həyətə hansısa böyük əşya gətirilərsə və ya əksinə, həyətdən nəyisə çıxarmaq lazım olarsa, o zaman qapının ikinci layı açılar, sonra yenə ehtiyac olmadığından bağlı saxlanılardı.

-Müəllimi görmək istəyirsinizmi? -Səməd kişi soruşdu.

-Xeyr, hələ ki, buna ehtiyac yoxdur. Mümkünsə geri qayıdaq. Nərminin otağına baxmaq istəyirəm.

-Gedək, -Nərminin adını eşidəndə Səməd kişi dərin bir ah çəkdi.

Üçotaqlı, çoxdan təmir olunmayan evin qapısından içəri keçəndə, təzə dəm çayın ətri burnuma vurdu.

Səməd kişi məni otağa ötürüb oturmağa yer göstərdi, sonra həyat yoldaşına səsləndi:

-Bizə bir çay ver, ay Səlminaz.

-Beşcə dəqiqəyə gətirirəm. Çaydanı qaynadıb soyumaması üçün vam odda sobanın üstündə saxlamışdım. Elə pəncərədən gəldiyinizi görüb çayı tez dəmlədim. İndicə dəm alar.

Otağı gözdən keçirdim. Köhnə mebel, masa və dörd stul, televizor, bir də nimdaş bir divandan başqa heç nə yox idi. Divarda cavan bir ailənin çoxdan çəkilmiş, palıdı rəngli çərçivədə şəkli asılmışdı. Yəqin ki, şəkildəkilər Nərminin valideyni, ananın qucağındakı təxminən iki yaşlı qız uşağı isə Nərmin idi.

Səlminaz nənə gətirdiyi çayları masanın üstünə qoyub özü mənimlə üzbəüz stulda oturdu.

-Bəxtiyar müəllim Nərminin otağına baxacaq, -Səməd kişi hər ehtimala qarşı həyat yoldaşını xəbərdar etdi.

Nənə baxışları ilə onu sakitləşdirdi.

Uzun illər bir yerdə yaşamış bu ahıl cütlük bir-birlərini neçə də yaxşı başa düşürdülər. Onlara lap həsəd apardım.

Əlbəttə, Nərmin cavan qız idi və ola bilərdi ki, öz otağında hər-hansı intim əşyasını göz qabağında qoymuş olardı. Ancaq Nərmin itəndən bəlkə də yüz dəfə onun otağına girmiş nənə otaqda hər şeyin yerli-yerində olduğunu bilirdi.

…Artıq çayları içmişdik və ayağa qalxıb Nərminin otağına keçdik. Bu otaqda kiçik bir iş masası, stul, çarpayı, kitab və paltar dolabı var idi. Evin arxa tərəfinə baxan pəncərənin pərdəsi nəfəslik olan tərəfində yarıya qədər çəkilmiş, nəfəslik isə otağa hava gəlməsi üçün azca aralı saxlanmışdı.

İş masasının kənarında səliqə ilə Nərminin bir neçə kitabı qoyulmuşdu.

Kitab dolabını açdım. Burada da rəflərdə səliqə ilə yığılmış kitab və dəftərlərdən başqa bir şey yox idi.

Hələ ki, nə axtardığımı özüm də bilmirdim. Ancaq cinayətlərin araşdırılması zamanı ən əhəmiyyətsiz bir detalın gələcəkdə ən həlledici sübuta çevrilə biləcəyi, ya da elə birbaşa cinayətin açılmasına gətirib çıxaracağı dəfələrlə sınaqdan çıxdığından, qızın otağına baxmağım vacib şərt idi.

Xidmətə yeni başladığım gənc yaşlarımda bəzən əməliyyatçının otaqdan çıxmadan bir gün ərzində cinayəti açdığını görəndə təəccübdən nə edəcəyimi bilmir, bəzən də elə həmin əməliyyatçının hadisə yerində dizi üstə, əlində zərrəbin az qala yerə uzanaraq nə isə axtardığına heyrətlənirdim. Ancaq hadisə yerində tapılmış bir insan tükü ilə ölüm işinin açılmasının şahidi olanda, hər cinayətin spesifik araşdırma üsulu olduğunu anladım.

Ancaq hələ ki, Nərminin otağında diqqətimi cəlb edən heç nə aşkar edə bilmirdim.

 İş masasının üstündəki kitabları vərəqləməyə başladım.

-Nərmin hansı ixtisası seçib?

-Ədəbiyyatı çox sevir. Ona görə də, ədəbiyyatçı olmağa qərar verib, -Səlminaz nənə Nərminin adı çəkilən kimi eynən Səməd kişi kimi ah çəkdi.

“Görəsən, bu qocaları sevindirə biləcəyəmmi” fikri ilə masa üzərindəki sonuncu kitabı götürdüm. Kitabın altında iki kağız qoyulmuşdu. Vərəqləmədən kitabı kənara qoyub kağızları götürdüm. Üstdəki kağız sağlamlıq haqqında, ondan sonrakı isə  yaşayış yerindən arayışlar idi.

Arayışların tarixi bir həftə əvvələ təsadüf edirdi.

Onları əvvəlki yerinə qoyub paltar dolabını açmağı xahiş etdim. Dolabı açan Səlminaz nənə kənara çəkilib mənə yol verdi. Yaxınlaşıb toxunmadan paltarlara baxdım. İnsanın geyim tərzi onun haqqında çox məlumat verir. Nərminin geyimləri hamısı səliqə ilə asılqandan asılmışdı, onların arasında açıq-saçıqlığı ilə seçiləni yox idi. Adi ev qızının geyimləri. Vəssalam.

-Gedə bilərik.

 Otaqdan çıxanda bir stəkan da çay içməyi təklif edən qocalara təşəkkür edib, sağollaşdım. Polis bölməsinə gedib  kapitan Qasımlı ilə görüşməliydim.

Bölməyə getmək üçün yolumu bir qədər uzadıb bayaq Səməd kişi ilə getdiyim yolla gəldim. Bu dəfə ətrafı öyrənməklə yanaşı həm də addımlarımı sayırdım. Müəllimin evinə qədər olan məsafə iki min addımdan bir qədər çox idi, bu da təxminən 1700 -1800 metr məsafə edirdi. Bu yoldakı videomüşahidə kameraları isə bir-birindən təxminən beş yüz metr məsafədə quraşdırılmışdı.

Əgər məşğələdən çıxandan sonra Nərmin evə bu yol ilə getmişdisə, təxminən üç-dörd dəqiqə sonra birinci kameranın əhatə dairəsində görünməli idi.

Bayaq yerişimi Səməd babanın addımlarına uyğunlaşdırmalı idim. İndi isə vaxtı təkrar ölçərkən həmin məsafəni iyirmi bir dəqiqəyə qət etdim.

Bunları dəqiqləşdirib polis bölməsinə üz tutdum.

Kapitan Rəşad Qasımlı yorğun görünsə də, məni gülərüzlə qarşıladı.

Qocalar Nərminin axtarışları üçün detektiv agentliyinə də müraciət etdiklərini ona bildirmişdilər.

-Buyurun, səhv etmirəmsə, Bəxtiyar müəllimsiniz?

-Səhv etmirsiniz, -deyə həmin tonda ona cavab verdim, -Polis ümumiyyətlə nadir hallarda səhvə yol verir.

Zarafatım Qasımlının xoşuna gəldi.

-Hiss olunur ki, uzun müddət polis sıralarında xidmət etmisiniz. Buyurun əyləşin, -deyib, təxminən iyirmi doqquz-otuz yaşlarında olan, idmançı cüssəli əməliyyatçı yenə də gülümsədi.

-Sağ olun, -deyib ondan sağ tərəfdəki boş stula əyləşdim. -Bəli, düz on səkkiz il.

-Onda bizim söhbətimiz tutacaq. Ümidvaram ki, səylərimiz nəticə verəcək və Nərmini tezliklə tapa biləcəyik.

- Bu günə olan vəziyyət necədir? -deyib mətləbə keçdim.

-Təəssüf ki, elə də çox şey dəqiqləşdirə bilməmişik. Təxminən saat 19:52-də müəllimin evindən çıxan Nərmin uşaqlarla sağollaşıb və “Kubinka”nın ara yolları ilə evə yollanıb. Yəqin ki, əraziyə baxmısınız. Yolboyu üç videonəzarət kamerası var. Müəllimin evindən gedəndə birinci kameranın əhatə dairəsinə daxil olan Nərmin təxminən əlli metr də gedəndən sonra birdən dayanaraq gödəkçəsinin cibindən telefonunu çıxarıb baxır, yenidən qaytarıb cibinə qoyur, sonra tələsik geri qayıdır, kameranın əhatə dairəsindən çıxır və bundan sonra da onu görən olmayıb. Maraqlı burasıdır ki, qayıtdığı yola birləşən bütün istiqamətdə olan mərkəzi küçələrdəki kameraların görüntülərində də Nərmini aşkar etmək mümkün olmayıb. Qeydə alındığı kamera isə yolun cəmi üç yüz metr məsafəsini tutur, sonra yol sola meyl etdiyi üçün görüntü məhdudlaşır. Həmin döngədən müəllimin evinədək olan məsafə isə dörd yüz metrdir. Bax nə baş veribsə də, orada baş verib.

-Bəs telefonuna gələn zənglər?

-Yoxlamışıq. Həmin gün günortadan sonra telefonundan heç kimi yığmayıb və ona da zəng edən olmayıb, yalnız evə gəlmədiyini görən babasının zənglərindən başqa. Bu zənglər zamanı da Nərminin telefonu bağlı olduğu üçün ona zəng çatmayıb.

-Maraqlıdır, əgər zəng gəlməyibsə, Nərmin qayıtmazdan əvvəl qəfildən telefonu çıxarıb niyə baxsın. Bəlkə nə isə yadına düşüb və saata baxıb. Yox, yenə düz gəlmir, bağlı telefonda saatın siferblatı da görünmür. Ekran tamamən sönür. Onda bəs nə? Bu halda, haradasa müəllimin evi ilə birinci kameranın arasındakı məsafədə şahidləri müəyyənləşdirmək, axtarışlara oradan davam etmək lazımdır.

-Məsələ burasındadır ki, bütün zəruri tədbirləri həyata keçirmişik. Heç kim heç bir şey görməyib. Ya da görübsə də, demək istəmir. İstənilən halda o ərazidəki axtarışlarımız heç bir nəticə verməyib.

-Hər halda bir ipucu olmalıdır. Fikrinizcə, müəllim nəyisə bilib gizlətmir ki? Axı Nərmin müəllimin evindən başqa o istiqamətdə hara qayıda bilərdi?

-Görüntülərin təhlilindən sonra mən də bu qənaətə gəldim. Ancaq həmin vaxt artıq müəllim haqqında lazımi məlumatı toplamışdım. İsmiyev Tahir Səfixan oğlu. Qocaman təhsil işçisidir. Təqaüddədir. Bütün onu tanıyanlar barəsində yalnız yaxşı sözlər deyirlər. Bununla belə, müəllimi polis bölməsinə dəvət edib ikinci dəfə sorğu-sual etdim. Əvvəlki izahatına heç nə əlavə etmədi. Məşğələdən çıxandan sonra görməmişəm, vəssalam. Özü də Tahir müəllim çox sakit insandır, Nərminə görə də çox həyəcan keçirir. Fikirləşirəm ki, o həqiqəti deyir.

Belə-belə işlər… Əlimi çənəmə söykəyib fikrə getdim. Daha Qasımlıya veriləcək bir sualım qalmamışdı.

-Təklif edirəm ki, yeni nə isə öyrənəriksə bir-birimizi məlumatlandıraq.

Bunu deyib vizit kartımı Rəşada uzatdım.

Qalxdığımı görən Rəşad, -Mütləq, bu da mənim vizit kartım, -deyib, əlini mənə uzatdı. Sol əli ilə uzatdığı kartı alaraq sağ əlini sıxıb otaqdan çıxdım.

Gənc olsa da, Rəşad Qasımlının yaxşı əməliyyatçı olduğu hiss olunurdu. Özünü şux tutmasına baxmayaraq, qızarmış şişkin gözlərindən bu gecə cəmi bir neçə saat yatması aşkar görünürdü.

Polis peşəsi dünyada ən çətin, təhlükəli və idealist məşğuliyyətdir. Bu peşə, həssaslığı ilə digər peşələrdən fərqlənir. İnsanlar polisə güzəştsiz yanaşır, davranışlarını izləyir, hər addımını müzakirə edir. Uğurla nəticələnən hər bir iş haqqında “bu onların vəzifəsidir” deyir, uğursuzluq olarsa, tənqid edirlər.

Bir şeyi dəqiq bilirəm. Əgər insanlar polisin fəaliyyətinin görünməyən tərəflərinin bircə faizi barədə məlumatlı olarlarsa, onların bu ağır zəhməti qarşısında edilən tənqidlər minnətdarlıq hissi ilə əvəz olunar. Bunu sizə uzun illər polis sıralarında xidmət etmiş birisi kimi deyirəm. Çox təəssüf ki, bu peşənin görünməyən tərəfləri sirr olaraq, elə görünməyən də qalmalıdır. Çünki hər hadisənin arxasında onlarla insan taleyi dayanır. 

Qasımlının dediyi dörd yüz metr məsafəni gəzib baxmalıydım. Bəlkə də orada nəsə gözdən qaçıb. Hər şeyi özüm yoxlayacaqdım. Bu mənim iş prinsipim idi. Hər şeyi yoxlamaq. Vaxt itirmədən üçüncü dəfə müəllimin evinə tərəf istiqamət aldım.

Fikirləşə bilərsiniz ki, polisin keçirdiyi tədbirlər heç nə verməmişdi və konkret nəticə əldə olunmamışdı. Ancaq unutmaq lazım deyil ki, mənfi nəticə özü də bir nəticədir. Ən azı artıq konkret məsafəni gəzib baxacaq, o məsafədəki obyekt sahibləri, evlərin sakinləri ilə söhbət edəcəkdim və axtarış aparacağım ərazi təxminən dörd-beş dəfə kiçilməklə artıq vaxt itkisinə lüzum olmayacaqdı.

Nərmin məşğələdən çıxıb evə tərəf getdiyi üçün mən də onun hərəkətə başladığı nöqtədən, müəllimin evinin qarşısından başlamağı qərara almışdım. Polis bölməsində videogörüntülərə baxmasam da, Nərminin müşahidə kamerasının əhatə dairəsinə daxil olduqdan sonra təxminən haraya qədər gedib sonra qəfil dayanaraq geri qayıtmasını dəqiqləşdirmişdim. Həmin yer el arasında “moykalar” kimi tanınan, avtomobilyuma xidməti göstərən bir neçə obyektin cəmləşdiyi küçə idi. Bu “moykalar” həm də, nisbətən ucuz qiymətə xidmət göstərdikləri və şəhərdə ilk dəfə “Sedan dörd manat”, “Cip yeddi manat” yazılmış elanları ilə daha çox məşhurlaşmışdı.

Nərminin dayanaraq qayıtdığı yerə qədər bir neçə nəfərlə söhbət etdim, onun əlamətlərini dedim, lakin hər hansı bir məlumat ala bilmədim. Nəhayət birinci avtomobilyuma məntəqəsinin yanına çatdım. Rəşad Qasımlı təxminən son nöqtə kimi buranı mənə izah etmişdi.

Məntəqənin işçisi olan cavan oğlana yaxınlaşdım.

-Salam, bacoğlu.

-Salam, dayı.

-İki gün əvvəl bax o istiqamətdən gələn bir qız sənin işlədiyin bu məntəqənin tuşuna qədər gəlib və sonra geri qayıdıb. Bəlkə o qızı görmüsən, ya da nəsə xatırlayırsan.

-Həmin qızı polislər də soruşurdular. Əgər nə isə görsəydim, mütləq deyərdim dayı, ancaq buradan o qədər adam keçir ki, hamısını yadda saxlamaq olmur. Həm də işimiz çox olur deyə başımız maşınlara qarışır.

-Hə, elədir, -deyib, oğlanla sagollaşdım.

Kimsə yaxınlaşmayıb, uzaqdan da çağıran olmayıb, telefonu sönmüş vəziyyətdə olub, zəng gələ bilməzdi, niyə bəs onda bu qız birdən-birə dayanaraq, sürətlə geri qayıtsın? Belə çıxır ki, bura çatanda birdən nə isə yadına düşüb. Yaxşı bəs nəyisə unutmuş olsa, deyək ki, kitabını, ya da dəftərini, onda müəllmin evinə qayıtmalı idi. Ora isə qayıtmayıb. Bu bir. İkincisi, qayıtdıqdan sonra ətraf küçələrin heç birində müşahidə olunmayıb. Onda ya döngəyə burulandan sonra hansısa maşına oturub və ya zorla otuzdurulub, ya da ki, yaxınlıqdakı evlərdən birinə girib və indiyədək orada saxlanılır. Yox, evə giribsə, sonradan oradan da maşınla harasa aparıla bilərdi. Amma niyə? İki qoca, imkansız insanın himayəsində böyüyən bir qızı qaçırmaqda məqsəd nə ola bilərdi. Burada qızı qaytarmağa görə pul tələb etmədən söhbət belə gedə bilməzdi. Qocaların nəyi var idi ki, onlardan nə də tələb etsinlər? Vəziyyət heç də yaxşıya oxşamır. Əgər Nərmin hələ sağdırsa da, həyatı böyük təhlükə altındadır.  Beynimə gələn ən pis fikri özümdən qovdum.

Bizim işimizdə sentimentallığa yer yoxdur. Əgər ağlıma gələn mülahizəm doğru idisə, onda mənim bir, maksimum iki günüm var idi. Ya da məğlubiyyətimlə barışmalı olacaqdım.

Mən isə məğlub olmağı heç sevmirəm. Çünki mənim uduzmağım, şahmat lövhəsində və ya nərdtaxtada uduzmaqdan çox fərqlidir. İndiki halda isə mat və ya mars olmağın  deyil, bir insan həyatını xilas edə bilməməyin təəssüfünü yaşamaq dayanırdı bu məğlubiyyətin arxasında.

“Səni tapacağam, Nərmin, söz verirəm, harada olsan da səni tapacağam!!!”

Çoxdan yaşamadığım bir hiss baş qaldırmağa başlayırdı. Bu hissi yaşayarkən hətta həyat tərzim belə dəyişir, rahat yataqdakı yuxumu bir-iki saat maşının oturacağında və ya kresloda mürgüləməklə əvəz edir, çox vaxt yeməyi belə unudaraq məqsədimə çatanadək rahatlığı, istirahəti özümə qadağan edirdim.

Qocaları dinlədiyim ilk dəqiqələrdən nəvələrinin başında bir iş olduğunu başa düşsəm də, hələ bəlkə də Nərminin könüllü olaraq sevdiyi oğlana qoşulub qaçması ehtimalına kiçik də olsa, bir ümidim var idi. Həyat həmişə sürprizlərlə dolu olub. Ancaq Rəşad Qasımlı ilə söhbətimdən sonra məsələdə çoxlu müəmmaların olması bu ümidimin üstündən xətt çəkdi. Üstəlik də, əgər könüllü qaçmış olsaydı, nənə-babasını bu qədər çox istəyən Nərmin onları intizarda qoymaz, mütləq telefon əlaqəsi saxlayardı. Artıq axşam düşürdü və onun itməsindən qırx səkkiz saata yaxın vaxt keçirdi.

Yolun kənarındakı, bir-birinə yaxın əkilmiş iki söyüd ağacının gövdələri arasında skamya kimi bərkidilmiş taxtanın üstünə oturdum.

Hərəkət planımı müəyyənləşdirib işə başlamalı idim. Deməli belə… İlk növbədə Nərmini son dəfə görən müəllim və iki şagirdi tapıb söhbət etməliyidim. Qoy onlar mənə də əməliyyatçılara verdikləri cavabları versinlər. Mənim onlara mənasını yalnız özüm bildiyim, başqaları üçün qəribə görünə bilən suallarım olacaqdı.

Gəldiyim yolla qayıdıb müəllimin qapısına çatdım. Həyət qapısını nə qədər döysəm də, hay verən yox idi. Qapını azca aralayıb həyətə boylandım. Tahir müəllimin həyəti enli olmasa da, evi kifayət qədər uzun həyətin lap axırında  idi. Həyətə girib evə yaxınlaşdım. Qapını taqqıldadıb gözlədim. Ancaq yenə heç kim hay vermədi. Yenidən qapını bir qədər bərk taqqıldatdım. Nəhayət müəllim qapıda göründü.

-Salam, Tahir müəllim.

İlk baxışdan təqaüddə olması şübhə doğurmayan bu qocaman müəllim elə Nərminin nənə və babası kimi yetmiş yaşlarında olardı.

-Əleykümsalam.

-Mən detektiv Bəxtiyar Nəzərliyəm, sizin şagirdiniz Nərminin itməsi ilə bağlı babası Səməd kişinin xahişi ilə araşdırma aparıram.

- Buyurun içəri, Bəxtiyar müəllim. O qızın itməsi heç mənim başımdan çıxmır, görəsən uşağın başında nə iş var? O gündən özümə yer tapa bilmirəm. Həm də axı, sonuncu dəfə məhz mənim evimdən çıxıb.

Təşəkkür edib, içəri keçdim. Müəllimin göstərdiyi yerdə oturub evə nəzər yetirdim. Köhnə Bakı üslubunda tikilmiş sadə üçotaqlı evdə qadın səliqə-səhmanı hiss olunmurdu. Yəqin ki, Tahir müəllim məşğələni də indi oturduğumuz bu otaqda keçirirdi.

-Zəhmət olmasa mənim suallarımı cavablandırın.

-Əlbəttə, nə köməyim dəyə bilərsə, mən hazır. Ancaq qorxuram, polis əməkdaşlarına dediklərimə nə isə əlavə edə bilməyim.

-Mümkünsə deyin, adətən məşğələləriniz saat neçədə yekunlaşır?

-Adətən axşam saat 8-də. Həftənin cüt günləri. Ola bilər hərdən bir qədər tez bitsin, ancaq gec heç vaxt. Həftənin tək günləri isə dincəlirəm.

-Bəs Nərmin yoxa çıxan günü məşğələni saat neçədə yekunlaşdırdınız?

-Həmin gün saat səkkizə on dəqiqə qalmış, çünki hərdən uşaqlar tapşırığın öhdəsindən tez gəlirlər. Hə, bir də ki, ilk saatın əlli dəqiqəsinin tamamında uşaqlara on dəqiqə fasilə verirəm. Bəlkə kimsə ayaqyoluna getmək istəyər, amma deməyə utanar, başa düşürsünüz də. Üç şagirddən ikisi qız uşağıdır. Hərdən elə masanın arxasında oturub dincəlirlər, hərdən həyətə çıxırlar fasilədə. Ayaqyolu da həyətdədir.

-Mümkünsə deyin, bu evdə Sizdən başqa kimsə yaşayır, yəni ailə üzvləriniz, ya kimsə?

-Xeyr, Allah mənə övlad qismət eləmədi, həyat yoldaşımın vəfatından sonra isə  uzun illərdir ki, tək yaşayıram.

-Bağışlayın, Allah rəhmət eləsin.

-Sağ olun. Biz ailədə dörd uşaq olmuşuq. Mən uşaqların ən böyüyüyəm. Bir bacımızı çox tez itirdik. O biri bacımız həyat yoldaşının işi ilə əlaqədar Qazaxıstana köçməli oldu. Sonbeşiyimiz isə ixtisasca zootexnikdir. Hərdən vaxtı olanda gəlib mənə baş çəkir, böyük qardaşı kimi. Bilirsiz, mən bütün sevgimi şagirdlərimə yönəltmişəm, onlar üçün yaşayıram. Bir də ki, çox sevdiyim peşəmə bağlıyam. Məşğələdən sonra isə bax gördüyünüz o otağa çəkilib, memuar yazıram.

Müəllimin göstərdiyi otağa tərəf baxdım. Həyət kimi elə uzunsov olmaqla tikilmiş evin bu otağının oturduğumuz otağa baxan pəncərəsi var idi. Bu, köhnə Bakı evləri üçün xarakterik olan bir üslub idi. Yəqin ki, arxadan qonşu evlərin divarlarına söykəndiyi üçün başqa pəncərəsi olmayan bu otaq sakitliyinə görə işləmək üçün ən əlverişli otaq idi. Görünür, müəllim bu otaqda olduğuna görə səsimi gec eşitmişdi. Həmin otaqla yan-yana olan üçüncü otaq isə yataq otağı idi.

-Məşğələ bitən kimi uşaqlar dərhal getdilər?

-Bəli, bir-iki dəqiqə sonra sağollaşıb həyət qapısından çıxmışdılar.

-Siz onlarla birlikdə həyətə çıxmışdınızmı?

-Buna ehtiyac olmur, uşaqlar mənimlə həmişə otaqda sağollaşırlar, küçə qapısını isə ancaq yatanda bağlayıram.

Müəllim səbrlə mənim suallarımı cavablandırırdı.

-Bəs onlar gedəndən sonra nə etdiniz?

-Həmişəki kimi, iş otağıma keçdim və təxminən saat onun yarısına kimi işlədim. Düşünə bilərsiniz ki, məşğələdən dərhal sonra yorğun deyildimmi. Ancaq məndə əksinədir, memuarlarım üzərində çalışanda sanki yorğunluğum çıxır. Hər şeyi unuduram.

-Bu hiss mənə də tanışdır, -müəllimi gözəl başa düşdüyümü bildirmək üçün ona baxıb gülümsədim.

-Görünür ki, siz də peşənizə çox bağlısınız, -Tahir müəllim də gülümsədi.

-Həm də necə?! -deyib qaşlarımı qaldırdım.

Tahir müəllim bu dəfə aforizm söylədi:

-Peşəsini sevməyən insan heç vaxt öz sahəsində uğur qazana bilməz.

-Elədir, -razılıq işarəsi olaraq başımı tərpətdim.

İnsanı tanımaq üçün çox vaxt onunla qısa zaman kəsiyində ünsiyyətdə olmaq kifayət edir. Nərmin məsələsində müəllim bütün şübhələrdən kənar idi. Bunu özümçün müəyyən etdikdən sonra müəllimə bir sual da verdim.

-Tahir müəllim, bir pedaqoq kimi Nərminin psixoloji portretini çəkə bilərsinizmi?

-Əlbəttə. İllərlə şagirdlərlə işləyəndə insan özü psixoloq olur. Nərmin balamız, çox həyatsevər, şən qızdır. Bəzən, məşğələarası yaranan kiçik fasilələrdə deyib-gülməyi xoşlasa da, məşğələ başlayan kimi ciddiləşir, bütün fikrini dərsinə yönəldir. Sadə geyinməyi xoşlayır, bəzi cavan qızlar kimi dəbdəbəyə meyilli deyil. Ədəbiyyatçı olmaq istəyir. Bir dəfə onunla söhbət zamanı dedi ki, arzum ali təhsil alaraq işləmək, nənəmin və babamın mənim üçün çəkdikləri əziyyətlərin əvəzini verməkdir. Hətta gülə-gülə dedi ki, onları hər il kurorta göndərəcəyəm. O vaxt başını sığallayıb demişdim ki, inşallah bütün arzularına çatarsan. Yəqin valideyninin faciəli ölümündən xəbəriniz var.

Tahir müəllim kövrəldi.

Yaranmış xoşagəlməz sükutun çox uzanmasını istəmədim.

-Mümkünsə, Nərminlə birlikdə məşğələyə gələn digər iki şagirdin telefon nömrələrini mənə verərdiniz. Onlarla da görüşüb danışmağım çox vacibdir.

-Bir dəqiqə, -deyib, müəllim otaqdakı rəflərdən birinə yaxınlaşdı. Rəfdən götürdüyü sarı üzlüklü qeyd kitabını açıb hər iki şagirdin telefon nömrələrini dedi.

Cəld nömrələri və şagirdlərin adlarını telefonumun yaddaşına yazdım.

Artıq getmək lazım idi. Ayağa qalxdım.

 

Davamı var

 

 “Ədəbiyyat və incəsənət”

(10.05.2023)

 

“Ədəbiyyat və incəsənət” portalının Güney Azərbaycan təmsilçisi Əli Çağla xəbər verir ki, güneyli şair Zaman Paşazadənin “Aynada öl-dirilmək” adlı ilk şeir toplusunun Farsca çevirisi “Şəkildən asılmış divar” adında Tehranın Şalgərdən nəşriyyatı tərəfindən çap olunubdur.

Qeyd edək ki, Zaman Paşazadənin şeirlərini güneyli şair, publisist və mütərcim Sürəyya Xəliq Xiyavi Azərbaycan Türkcəsindən Farscaya tərcümə edibdir. Bundan öncə Güneydən gələn səslər rubrikasınıda şeirləri paylaşılan Zaman Paşazadənin Tehranda kitabının çap olunması Güney Azərbaycan ədəbiyyatının geniş yayımlanmasında dəyərli işdir.

 

KLAUSTROFOBİYA

 

Qapıdan içəri keçən əşyaları alkollayıramsa

Pəncərədən sızan hər bir şeyi

Quşların səsini

Çiçəklərin qoxusunu

Havanı

Və uzaq keçmişdə öpüşdüyümü xatırlayıb alkollayıramsa

Fikir vasvasılığı deyil

Ardı kəsilməyən faciələrin normal qorxularıdır.

Hələ ayaqla görüşmək nədir ki,

Plastic geyimlə izolə sevişmək ehtimalı da var.

 

Bütün gücsüzləşdirən ölümcül viruslardan

Öldürməyib də gücləndirən kabuslara qədər

Dünya sonu sinemasının ssenari qaynağıdır qorxularımız.

Biz möcüzələrə inandığımız yerdə

Tanrının şapkasından bir dovşan çıxıb dişlərini ağardır

Acizliyimiz möcüzələrdən daha böyük

İnanmaq kələməsi daha kiçikdir.

 

Biz qum saatının boğazında ilişən nisbilik nəzəriyyəsiyik

Biz hər səhər tanrının ümidi ilə yuxudan durub,

Hər gecə ateist giririk yatağımıza

Bütün günü yuxuda gördüyümüz dörd divarı unutmağa çalışırıq.

İndi gəl “Evdə qal” çağırışına ləbbeyk de

İndi gəl qərəntinə trendinə qoşul

İndi gəl klaustrofobiyanı açıqla polislərə

Çörək klaustrofobiyası

Ev kirası klaustrofobiyası

Leylanın gözlərinin klaustrofobiyası

İndi gəl evdə qal və bütün fobiyalara yolux.

 

Gəlin, tanınmamaq üçün maskalarımızı taxaq, əziz vətəndaşlar

Çünki “taclı adam yeyənlər” əli silahlı gəzir şəhərdə

Çünki ölüm maskalılara toxunmur.

 

Bir gün tanrı da yer kürəsini billiard topu kimi qara dəliyə salıb

Maskasını götürəcək üzündən

Biz o zaman tanıyacağıq tanrını

Və oyun bitəcək.

 

“Ədəbiyyat və incəsənət”

(10.05.2023)

Ötən gün müstəqil Azərbaycanın və SSRİ-nin Xalq artisti, Dövlət mükafatı laureatı, Azərbaycan Milli Elmlər Akademiyasının həqiqi üzvü Arif Məlikovun vəfatından dörd il ötdü. Arif Məlikov 2019-cu il mayın 9-da 85 yaşında dünyasını dəyişib və I Fəxri xiyabanda dəfn olunub. Ruhu şad olsun! 

 

“Ədəbiyyat və incəsənət” portalı xəbər verir ki, Arif Məlikov şöhrətə gedən yolu çox gənc yaşlarından fəth etdi. 26 yaşında yazdığı “Məhəbbət əfsanəsi” operası ilə milyonların məhəbbətini qazandı. Amma bu uğur heç də onu arxayın salmadı. Gecəsini gündüzünə qataraq daha böyük inadla yazıb-yaratdı. Nə yazdısa ürəyinin səsi, qəlbinin hökmü ilə yazdı. Bir an da olsun belə sənətə ötəri həvəs kimi yanaşmadı. 

O, öz simfoniyaları ilə XX əsrin sonu–XXI əsrin əvvəlində milli simfonik musiqimizin əsas inkişaf istiqamətini müəyyən etdi, bu sahədə aparıcı rol oynadı. Sənətdə ilk addımlarından o, musiqi aləmində bir ulduz kimi parlayıb, sahibi olduğu fitri istedadını sonrakı illərdə cilalayıb kamilləşdirdiyi peşəkarlığı ilə tamamlayaraq yeni zirvələrə yüksəldi. 

Arif Məlikov belə möhtəşəm əsərləri - “Metamorfozlar”, Nazim Hikmətin sözlərinə 2 vokal silsilə, xalq çalğı alətləri orkestri üçün əsərlər, 7 nömrəli simfoniya, “Azərbaycan” balladası, 8 nömrəli simfoniya və digər teatr tamaşalarına yazdığı musiqiləri ilə çoxdan əbədiyaşarlıq qazanıb.

A.Məlikov, eyni zamanda, ən gözəl Azərbaycan filmlərinə musiqi yazmış bəstəkardır. Onların sırasında “Sehrli xalat”, “Axırıncı aşırım”, “Ulduzlar sönmür”, “Qərib cinlər diyarında” və başqalarını xüsusi qeyd etmək olar.

Görkəmli bəstəkarın xalqımız tərəfindən böyük rəğbətlə qarşılanan, sevilən əsərləri eyni həyəcan və coşqu ilə dünyanın hər bir ölkəsində dinlənilir, səhnələşdirilir. Arif Məlikov musiqisi ilə Azərbaycan musiqi sənəti dünyanın bir çox ölkəsində təmsil olunaraq rəğbət qazanır. Buna misal olaraq bəstəkarın hələ gənc yaşlarında yazdığı, dünyanın 60-dan çox ölkəsinin səhnələrini gəzən “Məhəbbət əfsanəsi” baletini göstərmək olar.

Əgər iri janrlarda bəstəkar alovlu bir natiq kimi geniş kütlələrə, milyonlara müraciət edərək ümumbəşəri problemlərdən, hamımızı narahat edən həyat məsələlərindən söz açırsa, miniatür əsərlərində – romanslar, fortepiano pyeslərində o, qəlbinin dərinliklərində gizlədiyi ən məhrəm duyğuları, lirik düşüncələri ilə dinləyicilərin ürəyinə yol tapır.

XX əsrin məktəblərinə, cərəyan və təmayüllərinə gözəl bələd olan, müasir kompozisiya texnikasına mükəmməl yiyələnən bəstəkar ən yeni yazı üsullarından sərbəst istifadə edir. Lakin müəllimi Qara Qarayev kimi, o da əvvəla, ən yeni vasitələrin məqsədə çevrilməsinə heç vaxt yol vermir, ikincisi isə heç vaxt möhkəm milli zəmindən, xalq musiqisinin sağlam köklərindən, həmişəyaşar qaynaqlardan ayrılmır. Vaxtilə təhsilini Asəf Zeynallı adına məktəbin xalq çalğı alətləri şöbəsindən başlayan, Əhməd Bakıxanov, Mansur Mansurov kimi sənətkarlardan tar ifaçılığının sirlərini öyrənən, öz barmaqlarını tara toxunduraraq muğamların, xalq musiqisi nümunələrinin cövhərini qəlbinə hopduran A.Məlikov bəstəkar kimi püxtələşib yetişdikdən sonra öz əsərlərində bu milli musiqi incilərinə yeni həyat vermişdir.

Onun bir bəstəkar kimi qazandığı nailiyyətlər özlüyündə təkcə musiqimizdə deyil, ümumilikdə, milli-mədəni tərəqqi naminə göstərilən xidmətlər hesab edilməlidir.

A.Məlikov həm də təcrübəli müəllim kimi böyük nüfuz sahibi idi. Onun sinfində təhsil alan onlarla istedadlı gənc bəstəkar öz müəllimindən sənətin sirlərini, kompozisiyanın əsaslarını öyrənməklə yanaşı, bəlkə bundan daha vacib olan keyfiyyətləri – Vətənə, xalqa məhəbbət hissini, milli-mənəvi sərvətləri göz bəbəyi kimi qorumaq, klassik ənənələrimizi yaşadıb inkişaf etdirmək məsuliyyətini də əxz edib, onun himayəsi altında böyük həyat məktəbi keçib.

Böyük bəstəkar həm də bir vətəndaş kimi Azərbaycanımızın bütün çətin məqamlarında sözünü deməyi, vətəndaşlıq mövqeyini ortaya qoymağı bacarıb. Xalqımızın ağır günündə o, qələmə sarılaraq 20 Yanvar faciəsini əks etdirən “İttiham edirəm” kitabını yazıb. Kitabda bu hadisələrdə günahı olan insanları cəsarətlə ifşa edərək, xalqımızın ağrı-acılarını dünyaya çatdırıb.

Arif Məlikovun sənət yaşını heç kəs bilmir. Onun yaşı musiqimizin yaşı qədər qədimdir.

Və sonda istəyərdik dahi bəstəkar Dmitri Şostakoviçin “Məhəbbət əfsanəsi” baleti haqqında söylədiyi dəyərli fikirləri diqqətinizə çatdıraq:

“Arif Məlikov istedadlı bəstəkardır. Musiqisi əsl professionaldır. Onun əsərində dərin musiqi dramaturgiyası, daxili inkişaf, dəqiqlik, qəhrəmanların xarakterini yüksək səviyyədə ifadə etmək məziyyətləri vardır. Orkestrin idarə edilməsində Arif Məlikovun nadir istedadı musiqiyə rəngarənglik və tamaşaçılara məftunluq gətirib”.

 

“Ədəbiyyat və incəsənət”

(10.05.2023)

 

“Ədəbiyyat və incəsənət” portalı istedadlı şair Zaur Ərmuğanın şeirlərini təqdim edir. 

 

Zaur Ərmuğan (Əsgərov) 1979-cu ildə Neftçala rayonunun Həsənabad qəsəbəsində anadan olub. 2002-ci ildə BDU-nun filologiya fakültəsini bitirib. 2006-cı ildən dövri mətbuatda çap olunur. "Ədəbiyyat qəzeti", "Ədalət", "Kredo" və digər qəzetlərdə, "Mədəni-maarif", "Sözün işığı", "Xəzan" kimi jurnallarında çap olunub. Şeirləri özbək dilinə də tərcümə edilib, "Mənəviyyat çeşməsi" qəzetində və "Müasir Azərbaycan şeirləri" antologiyasında dərc olunub. 

 

 

“Muğanın səsi", "Türk dünyası şeir seçkisi", "Xəzər nəğmələri ədəbi birliyi", "Xarıbülbül", "Zirvə", "Şərqin səsi", "Rəvan" kimi müxtəlif toplu, məcmuə,  antologiya və almanaxlarda, ədəbi-bədii nümunələrlə çıxışlar edib.

 

 

2012-ci ildə "Günəş ömrü istəyirəm" adlı şeirlər kitabı ilə oxucularla görüşə gəlib.

 

2017-ci ildə Dünya Gənc Türk Yazarlar Birliyinin Fəxri Fərmanı ilə təltif edilib. 2019-cu ildən Azərbaycan Jurnalistlər Birliyinin üzvüdür.

 

 

 

 

 

QONAĞAM

 

 

 

Dünya dərin bir dəryadır,

 

Toruna düşən balığam.

 

Yeri, göyü də səhradır,

 

Yolundan keçən çarığam.

 

 

 

Əlimdədir əl ağacım, 

 

Duamdan yetə əlacım.

 

Məzara gedir bir ucum,

 

Beşikdəki o uşağam.

 

 

 

Ömür ucuzmuş, gün baha,

 

Gördüyümü gördüm daha.

 

Diş altındadır iştaha,

 

Dişi ağrıyan damağam.

 

 

 

Hərə öz bəxtini yeyir,

 

Ağız dediyini deyir.

 

Dünyadan umum nə xeyir?!

 

Yola verilən qonağam.

 

 

 

 

 

ÇIXIB GEDƏSƏN

 

 

 

Bir səssiz gecəni bələdçi tutub

 

Qaçasan bir ayaq dəyməyən yerə.

 

Bütün olanları elə unudub

 

Gedəsən gümanın gəlməyən yerə.

 

 

 

Gedəsən, gözündə ümid solmaya,

 

Gedəsən, gedəsən axıra kimi.

 

Gedəsən, qəmlənib könlün dolmaya,

 

Gedəsən, nə deyim, yol hara kimi?!...

 

 

 

Saxta sifətlərdən, süni nəfəsdən

 

Canını qurtaran addımın ola.

 

Boşboğaz ağızdan, hay-küylü səsdən

 

Uzaqda balaca bir damın ola.

 

 

 

Ağzı açıq qala yalançı dostlar,

 

Yalançı qonşular, yalançı qohum.

 

Daha səslənməyə yalançı tostlar,

 

Bir məclis qurasan, keflənə ruhun.

 

 

 

Arxanca qarğıyıb üzə gülənin

 

Üzü də, gözü də yada düşməyə.

 

Bir yerə gedəsən, gəlib gedənin

 

Heç tapılmaya da bir görüşməyə.

 

 

 

Hər dedi-qodudan gen dolanasan,

 

Düşüb daban-daban güdənin ki yox!

 

Onda nəfəs alar rahatlıqla can,

 

Səni səndən özgə görənin ki yox!

 

 

 

Düzünü min yerə əyri yozanlar,

 

O yaman ağızlar, o bəd çənələr,

 

Sənə diri-diri qəbir qazanlar

 

Elə yox ola ki, nə var dinələr?!

 

 

 

Gecə sübhə kimi yol yorğunutək

 

Ulduzlar, bir də ay işığın, nurun...

 

Başını götürüb lap o başadək

 

Qaşasan, təki bu qurğudan qorun!

 

 

 

Qovub ömürlərdən çəni, dumanı,

 

Zülmətdə qalana gün bağışladım.

 

Olmadım əllərin nəsnə umanı,

 

Mən səsə səs verdim, ün bağışladım.

 

 

 

Əritdim canımı yanar şam kimi,

 

Yanıram, üstümə su tökənim kim?!

 

İçildim bir dolu qızıl cam kimi,

 

Görmədim, gözümə mil çəkənim kim.

 

 

 

Aldanıb fəndgirə saflıq ucundan,

 

Hiyləgər məkriylə tora düşdüm hey.

 

Çoxunu qurtardım dar ağacından,

 

Özüm də çıxılmaz dara düşdüm hey.

 

 

 

Hənirsiz ürəkdir odsuz adamlar,

 

Titrədər köksümü buz soyuqluğu.

 

Hələ adından da adsız adamlar

 

Elə pay yedilər, oğru ki oğru!

 

 

 

Nə deyim, kimlərə tutum üzümü?

 

Mənim göz yaşımı silsin içimdən?

 

Bircə bu düyünün budur çözümü,

 

Allah! Bir bəxt doldur bu bir içimdən.

 

 

 

Gedəsən bir yolluq, çıxıb gedəsən,

 

Sevdiyin o qız da unuda səni.

 

Qəlbin nə deyirsə, onu edəsən,

 

Səsin sığal-sığal ovuda səni.

 

 

 

Dönüb geriyə də baxmaya gözün,

 

Gedəsən bulaqlar ağlayan yerə.

 

Qəlbə sirdaş olan sirr daşın özün,

 

Gedəsən çağları çağlayan yerə.

 

 

 

O yerin nə yolu, cığırı ola,

 

O yerin adını kimsə bilməyə.

 

Getdiyin o yolda uğurun ola,

 

Arzular sönməyə, ümid ölməyə.

 

 

 

Dünyanın bir dağı, çölü, meşəsi,

 

Dünyanın quşqonmaz daşı deyimmi?

 

Dünyanın elə bir rahat guşəsi

 

Ola, bir çıxasan başa deyimmi?

 

 

 

Bir səssiz gecəni bələdçi tutub

 

Gedəsən ayağın dəyməyən yerə.

 

Nə varsa, nə varsa, daha unudub

 

Gedəsən dönməyin gəlməyən yerə.

 

 

 

 

 

DÜNYA

 

 

 

Dünya tərsinə fırlanır,

 

Cızından çıxıbdır dünya.

 

Sınıb çarxı, sınıb oxu,

 

Özündən çıxıbdır dünya.

 

 

 

Düşdük bu yollar ardına,

 

Tapıb gətirək yurduna.

 

Tapşıraq dağda qurduna,

 

Düzündən çıxıbdır dünya.

 

 

 

Bu göyərən, bu solanı,

 

Niyə saldı bu talanı?

 

Üzə duran ağ yalanın 

 

Yüzündən çıxıbdır dünya.

 

 

 

Vədələri nağıl imiş,

 

Bəxtimiz nə ağır imiş?!

 

Gör bir necə cığal imiş,

 

Sözündən çıxıbdır dünya.

 

 

 

 

 

ÜMİD PUÇ OLANDA

 

 

 

Tale yüküm dağdan ağır,

 

özümü daşıyıram çiynimdə.

 

Kədərim

 

təzələnən dərdim kimi

 

həmişə geyindiyim

 

köhnə libasımdır əynimdə.

 

Ümidimin qaralıb nəfəsi,

 

Başı üstə dayanıb 

 

tutmuşam üzünü qibləyə.

 

Allahımdan səs çıxmır.

 

Bağlanıb qapılar sabaha.

 

Əl-ələ tutub dayanmışıq ölməyə.

 

 

 

 

 

SƏNƏ SARI

 

 

 

Elə duyuram səni,

 

günəşi

 

kor öz içinin nurunda görən kimi,

 

işığı sevən kimi.

 

Xoşbəxtliyin yaşanırkən

 

görünməz olduğu qədər,

 

bilinməz olduğu qədər

 

bir həsrətsən.

 

Sevgin

 

yalnız ruhumun yetişəcəyi əlçatmazlıq.

 

Hələ də axtarıram səni

 

qəlbin qəlbimdə var ikən

 

əllərini əlimdə tapmağa.

 

Sənə yol gəlirəm

 

daha bu sənsizlikdən qopmağa.

 

Qarşıla məni.

 

 

 

 

 

ÜRƏYİMƏ

 

 

 

Gözümdən axır göz yaşı,

 

Nəmi yığdım ürəyimə.

 

Dərdin mənə yol yoldaşı,

 

Qəmi yığdım ürəyimə.

 

 

 

Ərşə çəkdin sən yuxumu,

 

Həm azımı, həm çoxumu.

 

Əkdin bircə dərd toxumu,

 

Zəmi yığdım ürəyimə.

 

 

 

Bir gileyin min havası,

 

Bir talanam, eşq yuvası.

 

Köklənmişəm, var havası,

 

Dəmi yığdım ürəyimə.

 

 

 

Məni məndən alan aldı,

 

Məni məndə oda saldı.

 

Kimim getdi, kimim qaldı?

 

Kimi yığdım ürəyimə?

 

 

 

Ərmuğan, bil, dərdim çoxdur,

 

Başım üstə şimşək çaxdı.

 

Vayıma el şərik çıxdı,

 

Cəmi yığdım ürəyimə.

 

 

 

 

 

ƏBƏDİ BAHAR

 

 

 

Bir zülmət içindən çıxıb günəşə,

 

Özümlə gətirdim dünyama səni.

 

Telinə taxdığım bircə bənövşə

 

Əbədi bağladı yazına məni.

 

 

 

 

 

DARLIQ

 

 

 

Ayaqlarım ilişib 

 

Yer kürəsi tələsinə.

 

Təpiklərimlə döyəcləyirəm 

 

divarlarını dünyanın.

 

Nə qaça bilirəm,

 

Nə uça bilirəm

 

bu darlıqdan.

 

 

 

“Ədəbiyyat və incəsənət”

 

(10.05.2023)

 

 

 

 

“Ədəbiyyat və incəsənət” portalı xəbər verir ki, istedadlı, sevilən şairə Nigar Həsənzadənin şeirləri Nepalın paytaxtı Katmanduda işıq üzü görmüş “Poeziyanın sərsəmliyi” antologiyasında yer alıb.

 

Redaktoru Keshab Sigdel olan, Redpanda nəşr evinin WPM ilə birgə ərsəyə gətirdiyi antologiyada dünyanın seçilən şairlərinin seçmə şeirləri toplanıb.

 

Həmin gün

məxməri səssizliyə bürünəcək ev bütün.

Eşidilməz nə bir yağış, nə də bir külək səsi,

asta-asta duyular əşyaların nəfəsi.

Amma mən,

MƏN elə bir sükunətəm

divarlar da elə bilər yoxdu evin yiyəsi…

 

Mən donaram, 

gözləyərəm heykəl təmkini ilən

“gecə-gündüz” gülü kimi bükülərəm özümə.

Ki, eşidim ürəyimə atılan güllə səsin.

Bir də ürək hanı axı,

büsbütün ürək olubdu 

üstüm-başım, bədənim…

 

Həmin gün

ayaqlarım altında xışıldayanda tozlar,

divarlar xəz manto kimi qucaqlayar çiynimi,

mən isə ot tayasında gizlənən iynə kimi tapılmaram,

təhlükəmi anlamasınlar onlar.

 

Həmin gün

aram-aram nəfəs alıb pəncərəyə qısılmaq,

ötüb-keçən zamanın qoxusunu da duymaq,

təzələnmək, dirilmək, bir cümə günü olmaq,

yumruqlarını açmaq və dualar oxumaq…

 

Bilirsənmi əvvəl-axır çin olur

ən ölü yuxular da.

Çırıl-çılpaq dura bilsən Tanrının qarşısında

yavaş-yavaş yoxa çıxar günahlar, qorxular da.

 

Səadətə ümid də lap qırmızı sap olsun,

nə olar ki… biləyimə bağlamaq istəyirəm.

Həmin gün

gözlərinə baxacam və yəqin, ağlayaraq

deyəcəm ki, indi daha yaşamaq istəyirəm…

Həmin gün

məxməri səssizliyə bürünəcək ev bütün.

Eşidilməz nə bir yağış, nə də bir külək səsi,

puça çıxar hər nə var, yox heç nəyin kölgəsi.

Və sən demə

SƏNdən başqa yoxmuş bu evdə kimsə…

 

“Ədəbiyyat və incəsənət”

(10.05.2023)