Nigar Xanəliyeva, “Ədəbiyyat və incəsənət”

Bir soyuq qış gecəsi idi. Səfəvi sarayının dəhlizlərində sakitlik hökm sürürdü. Şah Abbas İçərişəhərdəki gizli bir məclisdən qayıtmış, öz şəxsi otağında düşüncələrə dalmışdı. Onun sükutunu qıran isə Əmirzadə Arazın səsi oldu.

– Şahım, bu nə haldır? Axı hər kəs sizin cəsarətinizdən danışır. Nə üçün bu qədər kədər içindəsiniz? – deyə Araz ehtiyatla soruşdu.

Şah Abbas ağır nəfəs alıb əllərini ocağa tərəf uzatdı. Onun üzündə dərin qırışlar yaranmışdı. Sanki keçmişin ağırlığı bu qırışlara hopmuşdu.

– Araz, sən heç yaralanmısan? – deyə Şah Abbas birdən soruşdu.

– Yox, şahım, Allah saxlasın, mən hər zaman diqqətli olmuşam, – deyə Araz qürurla cavab verdi.

Şah Abbas acı-acı gülümsədi:

– Bəs sən heç bilirsənmi, yarası olan biri üçün istehza nə qədər ağırdır? 

Bunu deyib şah sərt baxışlarını ona çevirdi: – Mənim hər zəfərimdə, hər itirdiyimdə bir yara var, Araz. Amma insanlar bunu görmür. Onlar yalnız zahiri qələbəni görürlər,  qəlbimin dərinliklərindəki qanayan yaralardan xəbərsizdirlər.

Araz susdu. Şahın sözləri ona düşündürdü.

– Bir hadisəni sənə danışım, – deyə şah davam etdi. – Çaldıran döyüşündə babam Şah İsmayıl böyük bir məğlubiyyət yaşadı. Onun yarası yalnız bədənində deyil, qəlbində idi. Amma nə oldu? İnsanlar onu məğlubiyyətinə görə qınadı. Heç kim onun yaşadığı acını, çəkdiyi əzabı anlamadı.

Araz sakitcə başını aşağı saldı.

– Şahım, mən sizdən öyrənməliyəm. Bəlkə də mənim bu günə qədər yaralanmamış olmağım məni anlayışsız edib. Amma mən indi başa düşürəm ki, yara bəzən qüruru öldürsə də, insanı kamilləşdirir.

Şah Abbas gözlərini bağladı, sanki ağır xatirələrdən qurtulmaq istəyirdi.

– Araz, insan həqiqi döyüşçü olmaq istəyirsə, əvvəlcə yaralanmağı öyrənməlidir. Yarasız olan, yaralanmışın acısını heç vaxt dərk edə bilməz.

O gecə Şah Abbasın sözləri Arazın həyatında dönüş nöqtəsi oldu. İnsan yalnız fiziki cəhətdən deyil, həm də ruhən yara alıb bunu başqalarına hiss etdirmədən yaşamağı öyrənməlidir.

Bu hadisə tarixdə bir izi olmayan adi danışıq kimi qaldı, amma Şah Abbasın sözləri saray divarlarından keçib, gələcək nəsillərə miras kimi çatdı.

“Yarayla istehza edər yaralanmamış olan” – amma yalnız yaralanan anlayar ki, həyatın həqiqi dərsi bu yaraların dərinliyində gizlidir.

“Ədəbiyyat və incəsənət”

(06.01.2025)

Harun Soltanov, “Ədəbiyyat və incəsənət”

Hər bir ilin sonunda, hər bir digər ilin başlanğıcında sanki həyatın özü bizə bir dəstə suallar verir - bu il kim olduq, nə qazandıq, nə itirdik? 

Bu sualların cavabı həmişə aydın olmur, çünki həyatın axarı nə qədər sadə görünsə də, içimizdə qarmaqarışıqlıq buraxır. Yeni il qapımızı döyməsi köhnə ilin gətirdiyi dərsləri və itirdiyimiz zamanın dəyərini dərk etmək üçün bir fürsətdir.

Bu gün yalnız təqvimin dəyişməsi deyil, həm də ruhun təzələnməsi üçün bir məqamdır. Yeni il nurunun işığında dünya yenidən sevgini və bağışlamağı öyrənir. İnsanlar bəzən sadə hədiyyələrlə, bəzən də səmimi sözlərlə bir-birinə yaxınlaşır. Amma ən böyük hədiyyə bəlkə də ruhun səmimiyyətidir – sevgi ilə dolu, heç bir şərt qoymadan verilən bir təbəssüm.

Dünya Azərbaycanlılarının Həmrəylik Günü isə bizi bir kökə bağlı olmağın nə qədər dəyərli olduğunu xatırladır. Bəli, biz dünyanın müxtəlif guşələrinə səpələnmiş bir millətik. Amma unutmayaq ki, biz hələ də bir ağacın budaqlarıyıq, köklərimiz bir yerdədir. Həmrəylik – sadəcə şüar deyil, bir çağırışdır. Birlikdə olmaq, bir-birimizi hiss etmək, bəzən də bir-birimizin yaralarını sarmaq üçün bir fürsətdir. Bu gün bizim tariximizdə və ruhumuzda dərindən kök salmışdır.

Yeni ilin özü isə bizə yenilənmək üçün bir mesajdır. Həyatın çətinlikləri bəzən insanı sındırmağa çalışır. Amma insan yalnız ruhundan imtina etdikdə həqiqətən məğlub olur. Mən sizlərə bu altıncı gününü yaşadığımız yeni ildə yalnız xoşbəxtlik deyil, həm də güc arzulayıram. Elə bir güc ki, keçmişdəki bütün ağrıları bir dərs kimi dəyərləndirə biləsiniz.

Qoy bu 2025-ci il sizə sevgi və hüzur gətirsin. Həyatınızın hər günü özünüzü bir az daha dərk etdiyiniz bir gün olsun. 

İnsan özünü tapdıqda, həm həyatını, həm də ətrafını dəyişdirmək gücünə sahib olur. Siz - oxucularımın hər bir mənim üçün həyatın fərqli bir rəngisiniz və mən minnətdaram ki, bu rənglər dünyamı daha da gözəlləşdirir.

Unutmayın, xoşbəxtlik yalnız xarici dünyada deyil, ruhun dərinliklərində gizlidir. 

Yeni ildə bu xoşbəxtliyi tapmağınızı, onu əzizləyib qorumağınızı arzulayıram.

Ruhunuzda həmişə işıq və sevgi yansın! 

Səmimi hörmət və sevgi ilə!!!

“Ədəbiyyat və incəsənət”

(06.01.2025)

Heyran Zöhrabova, “Ədəbiyyat və incəsənət”

Əməkdaşlarımızın sosial sorğu kimi ortaya qoyduğu azadlıq mövzusu demək olar ki, oxuduğum kitabın mövzusu ilə də üst-üstə düşdüyündən istədim bir yazıda həm sorğuya, həm də kitaba münasibət bildirim.

"Əksər qağayılar üçün uçuş özünü sahildən yemə çatdırmaq və geri qayıtmaqdan ibarətdir. Bundan artığına onlar can atmırlar. Onların əksəriyyəti üçün uçmaq yox, qarın əsasdır. Amma Conatan üçün başlıca hədəf yemək deyildi, uçmaq idi."

Adətən insanlar özlərinə bənzəməyənləri sevmirlər, bilmirəm bu mənada mənim bəxtim gətirib, yoxsa yox. Düzü fərqli olduğun bir toplum tərəfindən sevilmək və ya o toplum tərəfindən qovulmaq, bu ehtimallardan hansında insanın bəxti gətirmiş sayılır, bu özü belə mübahisəli mövzudur.

Getməklə  qalmağın mahiyyəti, zəruriliyi məkana, zamana, kimliyinə və situasiyaya görə bir-birindən fərqlənir.

Eyni ilə Riçard Baxın “Qağayı Conatan Livinqston” əsərinin qəhrəmanı Conatanın öz dəstəsindən qovulmağını, daha sonra isə öyrəndiklərini dəstəsinə də öyrətməkdən ötrü öz istəyi ilə geri qayıtmasını buna misal çəkə bilərik.

Conatanın düşüncələri mənsubu olduğu dəstəsinin həyat fəlsəfəsinə müxalif idi. Onun fikrincə həyatın mənası bütün günü sadəcə bir qarın çörək üçün əlləşib-vuruşmaqdan ibarət ola bilməzdi. Onun üçün həyatın daha ümdə bir hədəfi olmalıydı, uçmaq kimi, azadlıq kimi. Yaxşı bəs adına azadlıq dedikləri bu məhfum nədən ibarətdir? 

Əsərin bir yerində Conatan tələbələrinə söyləyir ki: "- Bir qanadın ucundan digər qanadın ucunadək bütün bədənimiz fikrimizin gözlə görüləcək formasından başqa bir şey deyildir. Əgər düşüncəmizi buxovlayan zəncirləri qırıb-atsaq, bədənimizdəki zəncirləri də qırmış olarıq.”

Bir qədər əvvəllərdə isə bu cümlələri oxuyuruq:"- İstənilən yerə fikir sürətiylə uçmaq o deməkdir ki, sən artıq orada olduğunu özünə təlqin edirsən.

Çianqa görə bu fəndin mahiyyəti ondan ibarət idi ki, Conatan daha özünü qırx iki düym qanadları olan, yalnız kiçik bir ərazidə hərəkət edə bilən məhdud imkanlı bir bədəndə qapanıb qalmış varlıq kimi hiss eləməsin"

Bəli, əsərdə obrazlarımız qağayılar olsa da, əslində söhbət sadəcə qağayılardan getmir, söhbət elə bizdən, bəşərin özündən gedir.

Və əsərdə qağayıların dilindən deyilən bu fikirlər də, nə nağıl, nə fantastikadır. Həqiqətin özüdür.

Bəli, insan əslində bədəni ilə məhdud bir varlıq deyil.

Conatanın "bədənimiz fikrimizin gözlə görüləcək formasından başqa bir şey deyil"  fikrini başqa sözlə bədənimiz ruhumuzun gözlə görüləcək formasıdır kimi də ifadə edə bilərik. Və davamındakı düşüncəmizi buxovlayan zəncirlər ifadəsində də məhz nəfs nəzərdə tutulur.

Əsərdəki mövzuları qağayılar deyil də insanlar üzərindən dəyərləndirsək 

İnsanın iki növ ruhu vardır. Heyvani ruh və insani ruh. İnsan heyvani ruhunun diqtəsi ilə dördayaqlıdan belə aşağı, insani ruhunun diqtəsi ilə isə mələkdən belə üstün bir məqama yetişə bilər.

Yəni alçalmaq da, ucalmaq da ən nəhayətində insanın öz əlindədir.

İnsan muxtar bir varlıqdır, ixtiyar sahibidir.  Lakin eyni zamanda insan "seçimlərdə" muxtar olduğu qədər "seçimində"  də məsuldur, mükəlləfdir.

Bu məqamda məncə azad olmaq insani ruhun heyvani ruha qalib gəlməsidir.

Nəfsə gəldikdə isə “Qurani-Kərim”in  nəzərinə görə insan nəfsinin 5 növü vardır. 

1-ci Məlhəmə nəfsidir. 

Bu nəfs növünə ilham edən nəfs də deyilir.

Allah insana yaxşılığı da, pisliyi də əta edir və hər kəs öz tərəfini tutub ona əməl etsin. 

Yəni insan fitrətən əslində nəyin pis və nəyin yaxşı olduğunu dərk edir. Başa düşür ki, 

doğruluq, ədalət  və s. yaxşı sifətlər, xəyanət, riya, zülm və s. isə bəyənilməyən və rəzil sifətlərdir. 

2-ci məsulə nəfsidir.

Bu nəfs növünə məsul nəfs, vəsvəsə edən nəfs də deyilir.

Məsulə nəfsi insanın meyillərini dəyişdirməyə çalışır. İnsana pisi yaxşı, yaxşılıqları pis kimi, haqqı batil, batili isə haqq kimi göstərir.

3-cü əmmarə nəfsidir. 

İnsan əmmarə nəfsinə yetişəndə o şeylər ki, məsulə nəfsi onun gözündə cilvələndirmişdi, yaxşı göstərmişdi, onları həyata keçirməyə başlayır. Yəni insan arıtq nəfsinin əsirinə çevrilir. Əmmarə nəfsi insana nə diqtə edirsə insan onu edir. Və əgər insan Allaha söykənməz və ona pənah aparmazsa əmmarə nəfsinə məğlub olacaq.

4-cü ləvvamə nəfsidir. 

Bu nəfs növünə danlayan nəfs də deyilir. 

İnsan əmmarə nəfsinə uyub xəta edəndə, günah edəndə, insanda vicdan hissi oynmağa başlayır ki, bu da ləvvamə nəfsinin başlanğıcı sayılır.

Ləvvamə nəfsi gördüyü  pis əməllərə görə insanı danlamağa, mühakimə etməyə başlayır. Vicdan insanı boğur və insan ləvvamə nəfsinin sayəsində peşman olaraq tövbəyə üz tutur və paklanır.

Ləvvamə nəfsinə yetişmiş şəxs vicdan məhkəməsi ilə üzləşmiş şəxs sayılır.

5-ci mütməinnə nəfsidir. 

Bu nəfs növü nəfsin ən ali məqamıdır. 

Qurani-Kərim bu nəfs barəsində buyurur:

Ey (təqvanın kamalı sayəsində) arxayın olmuş nəfs (elə bir məqama yetişmiş nəfs ki, həvayi-həvəslər və şeytanlar onu azdırmağa qadir deyildir)!

Dön Rəbbinə, sən Ondan, O da səndən razı olaraq! Mənim bəndələrimin zümrəsinə daxil ol". ("Fəcr" 27-29).

Nəfsin mutməinnə həddinə yetişmiş insan kamil insandır. İnsan o qədər təkamül edir, nəfsini elə tərbiyə edir ki, artıq şeytan belə ona təsir qoya bilmir. 

Və mütməinnə nəfsinə yetişən insan azad olur. 

Çox təəssüf ki, günümüzdə bir çox insan azadlığı istədiyi hər şeyi etməkdə, özünə heç bir qadağa qoymamaqda görür, lakin, bilmir ki, bu zaman insan nəinki azad olur, əksinə, nəfsinin əsirinə çevrilir. Azadlıq isə insanın bütün nəfsi istəhkləri üzərində qələbə çalıb mütməinnə nəfsinə yetişməsidir. Kamil insan olmasıdır.

Conatanın da söylədiyi kimii

"düşüncənizi buxovlayan zəncirləri qırıb-atsanız, bədəninizdəki zəncirləri də qırmış olarsınız."

Bütün nəfsi istəklərini ram etmiş kamil insanın  bütün bədən əzaları da artıq tam olaraq ona tabe olur. 

Böyük islam Alimlərindən biri olan Əllamə Təbatəbai bir gün göz əməliyyatı üçün İngiltərəyə gedir. Həkimlər əməliyyata başlamazdan əvvəl ona narkoz vuracaqlarını söylədikləri zaman o, narkozdan imtina edir.

Həkimlər heyrətlənir, bunun heç cür mümkün olmayacağını, əməliyyat əsnasında onun hey gözünü yumub-açacağını söyləyirlər. Lakin, alim gülümsəyərək belə cavab verir: "Gözün nə ixtiyarı var, öz-özünə yumulub açıla, o mənim ixtiyarımdadır, mən onu yummayacağam”.

Həkimlər onun bu sözlərindən nə qədər heyrətlənsələr də, əməliyyat narkozsuz baş verir və  əməliyyat əsnasında  Əllamə Təbatəbai qətiyyən gözlərini yummur.

Bəli, insanın nəfsi üzərində qazandığı qələbə - əsl azadlıq məhz tam olaraq budur. 

Həmçinin yalnız nəfsini tam olaraq ram etmiş kamil bir insan əsərdə 

"fikir sürətiylə uçmaq" kimi  keçən "Teyyülərz" ( bədənin sürətli yerdəyişməsi,

insanın özünü olduğu məkandan nəzərdə tutduğu və istədiyi məkana aparması)  etmək qüdrətinə nail ola bilər.

Əsərdə də deyildiyi kimi insan (əsərdə insan deyil, qağayılar nəzərdə tutularaq deyilir) sıxıntını, ətaləti, qəzəbi və qorxunu qəlbindən çıxardığı zaman daha gözəl və uzun bir ömür yaşayır.

Bizim cəmiyyətlərimiz də eyni ilə Qağayı Conatanın dəstəsi kimidir.

Burada dəstə başçıları kimi olanlar da var, digər qağayılar kimi olanlar da və nəhayət Qağayı Conatan kimi fərqlənənlər, öyrənmək həvəsi ilə yaşayıb, nəfsini tərbiyə edərək daim özünü inkişaf etdirənlər də.

Riçard Bax “Qağayı Conatan Livinqston” əsərində bir qağayı həyatının motivləri əsasında oxucuya həyatın hər gün sadəcə bir qarın çörəkdən ötrü əlləşib-vuruşmaqdan ibarət olmadığını, bəşərin əslində nələrə qadir olduğunu, həyatını yaradılışına, misyasına uyğun qurarsa, öyrənmək eşqi ilə daim çalışarsa, həyatın mənası haqqında təfəkkür edərsə, həyatda yeməkdən, savaşdan, hakimiyyətdən daha ümdə məsələlərin varlığı kimi ilkin bir həqiqəti dərk edərsə və nəfsini tərbiyə edərək kamillik həddinə yetişərsə, azad olarsa insanın hansı məqamlara yüksələ biləcəyini və hansı qüdrətə sahibi ola biləcəyini çatdırır.

Və sonda qeyd etməliyəm ki, kitabın nəfis tərtibatına görə “Parlaq imzalar” nəşriyyatına xüsusi təşəkəkkür düşür.

“Ədəbiyyat və incəsənət”

(06.01.2025)

Könül, “Ədəbiyyat və incəsənət”

Türk xalqlarının sıx inteqrasiyası fonunda ədəbi dairələr də öz əməkdaşlıqlarını genişləndirməkdədirlər. Bu cərgədə əlbəttə ki, Dünya Gənc Türk Yazarlar Birliyi əhəmiyyətli rol oynamaqdadır. 

Bayram tərilində bu dəfə qurumun səsi Lənkərandan gəldi. 

Daha ətraflı məlimat almaq üçün qurumun başqanı İntiqam Yaşara üz tutduq. 

Azərbaycan Respublikasının Gənclər və İdman Nazirliyinin dəstəyi və bizim Dünya Gənc Türk Yazarlar Birliyinin təşkilatçılığı ilə "Türk dünyası gənc yazarlarının Lənkəran toplantısı" adlı layihənin yekun tədbiri məhz subtropiklər diyarı Lənkəran şəhərində baş tutdu. 

Lənkəran Mədəniyyət Mərkəzində reallaşan tədbiri giriş sözü ilə açan Lənkəran-Astara Regional Mədəniyyət İdarəsinin rəisi Bəxtiyar Qılıncov tədbirin Türk dünyası üçün önəmini diqqətə çatdırdı. Ardınca mən çıxış edərək Dünya Gənc Türk Yazarlar Birliyinin tədbir üçün niyə məhz Lənkəranı seçməsinə aydınlıq gətirdim. 2024-cü il Lənkəran şəhərinin Türk dünyasının Gənclər paytaxtı seçilməsi çərçivəsində il boyu burada önəmli tədbirlər təşkil olundu və bu tədbirin də mövzu ilə əlaqədar növbəti addım olduğunu diqqətə çatdırdım. 

Azərbaycan Yazıçılar Birliyi Lənkəran şöbəsinin sədri Qafar Cəfərov bölgənin gənc yazarlarının ədəbiyyatımıza verdikləri töhfədən bəhs etdi. 

Daha sonra Türk ölkə və topluluqlarından gələn yazarlar - Özbəkistandan şair Suhrab Ziya, Mohira Eşpoladova, Türkiyədən Enver Aykol, Çuvaşıstandan Natalya Gerasimova çıxış edərək layihənin önəmindən bəhs etdilər. Yazar Banu Muharremin moderatorluğu ilə davam edən tədbirdə Azərbaycandan olan yazarlar Bilal Alarlı,  Yusif Nazim, Ayşən Rəhim, Müşfiq Cəbi, Aysel Xanlarqızı, Taleh Mansur, Rizvan Fikrətoğlu, Aytən Qurbanova, Şükür Əli və digərləri çıxış edərək fikirlərini bölüşdülər. Sonda xarici  ölkələrdən gələn nümayəndələrə və tədbirin təşkilatçılığında dəstək olan qurumlara Dünya Gənc Türk Yazarlar Birliyinin təltiflərini təqdim etdik.  

Xatirə fotosu ilə tədbirimizə yekun vuruldu.

2024-cü il bitdi, türk dünyası ədəbi gəncliyin birgə fəaliyyəti isə 2025-ci ilə adladı.

“Ədəbiyyat və incəsənət”

(06.01.2025)

4 yanvar, 2025-ci il - Bu gün Braziliyada ötən il dekabrın 25-də Aktauda qəzaya uğramış Azərbaycana məxsus Embraer 190 təyyarəsinin qara qutusunun deşifrəsinə başlanılıb.

Bu barədə “Ədəbiyyat və incəsənət” portalı Braziliya Hərbi Hava Qüvvələrinə istinadən xəbər yayan Euronews-dan məlumat götürüb.

Braziliyanın Hərbi Hava Qüvvələrinin Avia Qəzaların Araşdırılması Mərkəzinin  (CANİPA) mütəxəssiləri xəbər verirlər ki, dekabrın 25-də Aktau yaxınlığında qəzaya uğramış Azərbaycan Hava Yollarına məxsus Embraer 190 təyyarəsinin qara qutusunun deşifrəsini 4 yanvar tarixindən etibarən mütəxəssislər qrupu həyata keçirir.

Təyyarənin istehsalçısı olan Braziliya mütəxəssisləri ilə yanaşı deşifrə prosesinə 3 ölkənin – Qazaxıstan, Azərbaycan və Rusiyanın mütəxəssiləri də qatılıblar.

Məlumatda deyilir ki, “qara qutudan” götürülən analiz – pilotların səsi və bütün uçuş boyu təyyarənin vəziyyəti barədə məlumatlar qısa müddətdə tam əldə ediləcək.

Analizin nəticələri barədə məlumatlar Mülki Aviasiya Konvensiyasına əsaslanaraq qəzanın baş verdiyi ölkəyə– Qazaxıstana veriləcək.

Foto: Gavin Blackburn, AP

“Ədəbiyyat və incəsənət”

(04.01.2025)

Aysel Fikrət, «Ədəbiyyat və incəsənət”

Yeni il gəlsə də bu hadisə əsla ötən ildə qalmadı, bu hadisə tarixdə qalacaq, mütləq qalacaq. 

Ölkə başçımızın sərəncamı ilə onlar Milli Qəhrəman oldular. Onları dəfn etdik. Anaların fəryadı səmada əks-səda verdi. O səmada ki, onlar təyyarədən sağ qalma ehtimalı olmadan sərnişinlər üçün əllərindən gələn qəhrəmanlığı etdilər. Qonşu ölkənin etinasızlıqla qəbul etmədiyi təyyarəni çarəsizlik içində, son damla ömür payına qədər qorudular. Çarəsizliklə, ölüm ilə döyüşdülər.
"Hər şey yaxşı olacaq," - dedilər. Axı hər şey pis ola bilməz.

Azərbaycan 20 Yanvar kimi böyük faciəni yaşamış, uzun illər müqəddəs torpağı uğrunda itkilər vermiş bir ölkədir. Zəfər sevinci bu bəlalara su çilədi, dərdini dinlətdi. İndi isə bu faciədən sonra kiçikdən böyüyə hər kəs hüznə qərq olub. Şəhərin küçələrindən bayram abu-havası silindi. Hər kəs qayğılı və fikirliydi. Azərbaycanın onsuz da keşməkeşli tarixində bu da bir acı səhifə oldu.

Doğmaları ilə Yeni İli qarşılamağa gedən dinc sakinlərin belə bir faciə ilə üzləşməsi dəhşətlidir. Faciə qurbanı olan soydaşlarımıza ilk qayğını göstərən Qazaxıstan dövləti oldu. Düşünürəm, təyyarəmiz başqa bir torpağa düşsəydi, eyni qayğını görəcəkdikmi? Enməyə belə imkan verməyən, təyyarəni ölümə sürükləyən və hələ üstəlik onu ittiham edənlər bizə necə yanaşardı? Təyyarəmiz Çeçenistan Respublikasının ərazisinə düşsəydi, bəlkə də sağ qalanlar həyatda olmazdılar.

Ən dəhşətli hal çətinlikdə və darda qalmaqdır. Azərbaycan xalqının hər sahəsində, hər peşəsində torpağına və işinə sadiq belə qəhrəmanlarımız var.
Vətən sevgisi elə bir məfhumdur ki, hər millətə xas deyil. Bu qəhrəmanlar Azərbaycan torpağına, Prezident İlham Əliyevə layiq oldular. Prezident İlham Əliyevin məlum çıxışını dinlədikdə fəxr etdim, qürur duydum. Ucalıq budur: xalqının yanında olub, ona etinasız yanaşan hər kəsə həddini bildirmək.
Azərbaycan 44 günlük Vətən müharibəsi strategiyası ilə torpaqlarını geri alan qəhrəmanlar ölkəsidir. Bütün dünyaya səs salan döyüş taktikasını hərb meydanında tarixə yazıb. İndi necə olur ki, belə bir etinasızlıqla üzləşirik?

Həmin an sərnişinlərin keçirdiyi qorxu, körpələrin duyduğu hisslər, 13 yaşlı azyaşlı oğlanın doğmalardan uzaq keçirdiyi çarəsizlik və zülm — bütün bunları düşünməmək mümkün deyil. 

Təmsil etdiyim, mətbuat katibi olduğum Azərbaycan Milli Konservatoriyasının rektoru sənətşünaslıq doktoru Kamilə Dadaş-zadə həmin gündən etibarən bütün tədbirləri təxirə saldı. AMK-nin Elmi Şurasında qəza nəticəsində həyatını itirmiş sərnişinlərin xatirəsinə bir dəqiqəlik sükut elan olundu. Hadisənin faktları açıqlanmağa davam etdikcə və həlak olanların kimliyi bilindikcə ağrımız da artır. Azərbaycan Milli Konservatoriyasının Musiqi məbədi olan təhsil ocağının səsi-sədası kəsilib. Musiqi səsləri eşidilmir. Bu cür faciələr tələbələrimizin də daxili aləminə mənfi təsir edib. İmtahan qayğıları ilə yanaşı bu faciənin də abu-havası onları düşündürür. Azərbaycan gəncliyi xoşbəxt və işıqlı yaşamağa layiq olduğu halda nə qədər çətinliklər yaşayıb. Bu məqam həmişə məni düşündürüb.

Göylər mələyi Hökümə xanımın ölüm təhlükəsini tam dərk etdiyi anda sərnişinlərə göstərdiyi qayğı Azərbaycan qadınlarının nə qədər güclü olduğunun bir sübutudur. 25 dekabr, saat 10:30-da hadisə yerində bütün mübarizə və qurtulmaq cəhdi sona çatdı. Dünyada ən dəhşətli sarsıntı etimadı itirməkdir. Son dəqiqəyə qədər sərnişinlərə ümid dolu sözlər deyən Hökümə qızımız nümunədir. Faciədən sağ qalmış sərnişinlərdən biri son ana qədər bizimlə danışdı. Ona halal olsun, çünki son dəqiqəyə qədər xidməti vəzifəsini yerinə yetirdi.

Son illər müharibə zamanı olduğu kimi, bu faciədə də gənclərimizə böyük ümid bəsləyirəm. Bu torpağın suyu, çörəyi qəhrəman övladlarımıza halal olsun.
Sarsıntımız sonsuzdur. Göylərdə mələyə çevrilmiş soydaşlarımızın ruhu qarşısında baş əyirəm. Vətənimi, torpağımı, dövlətimi sevirəm. Qəhrəmanlarımla fəxr edirəm.

“Ədəbiyyat və incəsənət”

(02.01.2025)

 Sərtyel, “Ədəbiyyat və incəsənət”

Sizinlə 2025-ci ilin ilk görüşünə Buddanın rəvayəti ilə gəlməyim əbəs deyil. Oxuyanda özünüz səbəbini biləcəksiniz.

Budda birini rahib işinə götürür, deyir, sənə hər ay yüz gümüş maaş verəcəm, gündə 3 dəfə yemək-içmək verəcəm, işinsə ildə bir dəfə - filan ayın filan günündəki Ay tutulması zamanı  məbədin 202  pilləkəni ilə qalxıb, yüksəklikdə şam yandırmaqdan ibarət olacaq. 

Həmin şəxs işi sevincək qəbul edir, hər gün dadlı yeməklərdən yeyir, gözəl içkilərdən içir, dincəlir, gümüşlərini də üst-üstə torbasına yığır. 

Nəhayət zaman yetişir, Ay tutulur. 

Budda ibadət üçün kürsüyə qalxanda şamın yandırılmadığını görüb dəli olur, əsəbi halda təzə rahibin üzərinə gedib qışqırır ki, sən niyə şamı yandırmamısan, məsuliyyətsizlik etmisən?

Rahib də deyir: -Nə böyük iş olub? Yatıb qalmışam da. Hər gün işimi işləyəndə yaxşıyam, indi bir gün işləməyəndə pisəm? 

YENİ İLDƏ HAMINIZA ƏN VACİB İŞİNİZİ GÖRƏRKƏN YATIB QALMAMAĞI ARZULAYIRIQ!!!

“Ədəbiyyat və incəsənət”

(01.01.2025)

“Ədəbiyyat və incəsənət” portalı Xalq yazıçısı, AYB sədri Anarın APA-nın müxbiri Nadir Yalçına “Ötənilin son gecəsi” müsahibəsini təqdim edir. Yeri gəlmişkən, Anar müəllimi bu cür danışdırmaq hər kəsə nəsib olmur. 

– Anar müəllim, siz yaşda adamların növbəti ildən umacağı olur?

– Umacağı təkcə həmin ilə çıxmaq olur, yəni bir il də yaşamaq istəyir.

– 2025-dən başqa nələr gözləyirsiniz?

– Vaxt umuram. Həmişə deyirəm ki, ölümdən qorxmuram. Hamı gec-tez öləcək. Allah lütf edib ki, bu yaşa çatmışam. Yəqin, Allah belə lazım bilib. Təəssüf ki, dostlarımın çoxu vaxtsız getdi həyatdan. Bircə ondan qorxuram ki, əcəl qəfil gələr, natamam qalan bəzi işlərimi tamamlaya bilmərəm.

– Hansı işlərdi onlar?

– Beynimdə, ürəyimdə beş-altı kitab var ki, onları yazıb bitirmək istəyirəm.

– Məsələn?

– Müxtəlifdi... Aralarında bioqrafik kitablar da var. Bəziləri, demək olar, hazırdı... Gülməli də olsa, deyəcəm. “Keçən keçdi, olan oldu” adlı ailəmizin bioqrafiyasını əhatə edən kitab yazıram, bu kitabın anonsunu isə XX əsrdə vermişdim... Bir ay lazımdı ki, tamamlayım. Çox güman, 25-ci ildə hazır olacaq.

– Digər kitablar nə barədədir?

– Dediyim kimi beş kitab hazırlayıram, hərəsi bir janrdadır. Biri povestdir, biri memuardır, biri esselərdi. Bir kitab da artıq nəşriyyatdadır. “İki ailədə dörd Xalq şairi, üç Xalq yazıçısı”. Səməd Vurğunla Rəsul Rzanın ailəsində dörd Xalq şairi var: Rəsul Rza, Nigar Rəfibəyli, Səməd Vurğun, Vaqif Səmədoğlu. Üç Xalq yazıçısı var: Ənvər Məmmədxanlı, Yusif Səmədoğlu və mən. Kitab bu barədədir.

– Ən yaddaqalan Yeni il axşamınız nə vaxt olub? Həmin Yeni ili yaddaqalan edən hadisələri xatırlayırsızmı?

– Hadisələr çox olub. Atam-anam sağ olanda Yeni il gecələrini onlarla birgə qeyd edirdim. Sonra ayrı yaşayası oldum, həmişə bayramı onlarla qeyd edə bilmədim. Buna görə təəssüflənirəm. Yeni ilə bir gün qalmış ailəmizin həyatında kədərli hadisə baş verdi, dekabrın 31-də qayınatam rəhmətə getdi. Anam deyirdi ki, bundan sonra siz Yeni ili kədərqarışıq hisslərlə qarşılayacaqsınız. O gündən çox illər keçməsinə baxmayaraq, hər il dekabrın 31-i onun məzarını ziyarət edirik.

– Atalı-analı bayramaxşamılarından yadınızda nə qalıb?

– Atamın bir sözünü xatırlayıram. Yeni ilin gəlişindən beş dəqiqə keçəndən sonra deyirdi: “Ay aman, artıq yeni ildən də beş dəqiqə keçdi”. Bir arzusu da var idi; deyirdi, bir gün də olsa, XXI əsrdə yaşayım. Qismət olmadı...

– Siz iki əsr gördünüz...

– Bəli.

– XXII əsri görməyi arzulamırsınız?

– Yox, daha ona qalmaram...

– Yeni ili xaricdə qarşılamısınız?

– Bəli, Moskvada.

– Necə xatırlayırsınız?

– Vaqif Səmədoğlu, Maqsud İbrahimbəyov, bir neçə moskvalı dostumla birgə qarşılamışdıq Yeni ili. Elə adi, sadə masa arxasında...

– Həyat yoldaşınız Zemfira xanımın səhhətində yaranan problemlərə çox həssas yanaşırsınız. Hətta xaricdə olanda apteklərdən şəxsən özünüz dərman axtarırsınız...

– Bu xüsusi həssaslıq deyil, məncə, çox normal haldı. Elə belə də olmalıdır... Məsələn, Türkiyədən apteklərdən hansısa dərmanı axtarmağım çox adi haldır. Birinci dəfə bu söhbət Nəbi Xəzri ilə Türkiyədə səfərdəykən olub. Aptekdən Zemfira xanım üçün bir dərman axtarırdım. Nəbi müəllim buna çox təəccüblənmişdi. Niyə təəccüblənmişdi? İndi də bilmirəm. Ötən il sizinlə səfərdə olanda da eyni hal baş verdi, hətta Ulucay Akif bunu yazmışdı... Ailəmdi, ömür-gün yoldaşımdı, həyatımı onunla keçirmişəm. Yeddi yaşından tanıyıram onu...

– Yazıçılar məişət qayğılarından uzaqda dayanmağa çalışırlar. Amma elə hal yaşanır, istəsən də, istəməsən də, məişət gəlib yaxandan ikiəlli yapışır. Maraqlıdır, yazı-pozu əhlinin də övladları yerbəyer etmək kimi nigaranlığı var, ya onlar bu məsələyə bir az soyuq yanaşır?

– Valideynlik hissi peşəyə baxmır. Yazıçı da eynilə övladlarından ötrü nigaran olur. Özü də qəribədir, sən hamının qeydinə qala bilərsən, amma öz balanın qeydinə qalanda deyirlər ki, niyə sən ona xüsusi yanaşırsan?.. Bilirsən ki, oğlum da, qızım da yazır. Hər cür çalışıram ki, Yazıçılar Birliyi vasitəsilə onlar heç bir imtiyazdan yararlanmasın. Nə təqaüd, nə hansısa təltif, nə çap olunmaq, heç nə... Nə edirlərsə, öz güclərinə edirlər. Bu halda belə söz qoşurlar ki, Anar öz balalarına təqaüd verir. Görün, nəsə etsəydim, nələr danışardılar?! Onda da deyəcəkdilər ki, Anar Yazıçılar Birliyinin binasını balalarına bağışlayıb.

– Təsadüfən, bu gün Yusif Səmədoğlunun doğulduğu gündür...

– Həyatda rast gəldiyim ən işıqlı, təmiz adamlardan biri Yusif idi. Çox istedadlı yazıçı, incə qəlbli, zövqlü insan idi. Daim onun yeri görünür. Həm də çox həssas idi. Hansısa səbəblərdən ovqatım olmayanda Yusifin xüsusi qayğısını hiss edirdim... 93-cü ildə yeddi ay Türkiyədə dərs dedim. Getməmişdən əvvəl Yazıçılar Birliyində plenum çağırıldı və Yusif birliyin birinci katibi seçildi. O vaxtlar Yusifin ölkə rəhbərliyi ilə münasibətləri yaxşı idi və ona çox hörmət edirdilər. Başqası olsaydı, mənim Azərbaycanda olmamağımdan istifadə edib plenum çağırardı və Yazıçılar Birliyinin sədri olardı. Buna nə hökumət, nə də yazıçılar etiraz edərdi. Sözün açığı, mən də razı olardım. Amma Yusif bunu etmədi. Çünki dostluq, etibar onun üçün vəzifədən üstün idi. Qəzetlər mənim ölkədən birdəfəlik getməyim barədə yazanda Yusif təkzib yazırdı ki, Anar müvəqqəti gedib. Bunu çox az adam edə bilərdi. Həmin az adamlardan biri də Yusif idi.

– Altmışıncılar nəsrindən üçünüz qalmısınız: Əkrəm Əylisli, Elçin Əfəndiyev və siz. Hərdən elə bilirəm, gizlin hardasa görüşürsünüz. Bu, həqiqət olmasa belə, maraqlı yalandı...

– Elçinlə ayda bir dəfə, iki dəfə gizlin yox, aşkar görüşürük. Ya mən zəng edirəm, ya o zəng edir. Əkrəmlə görüşmürük.

– Əkrəm Əylislini görmək istəyirsiniz?

– Açığı, yox. Çünki mən ondan çox incimişəm. Atam haqqında, mənim haqqımda bütün yazdıqlarına baxmayaraq, vaxtilə “Komsomolskaya pravda” qəzetində onun haqqında məqalə yazdım. Moskvada Əkrəm barədə çıxan ilk yazı idi. Əkrəm deyir, Anar bu yazını da sifarişlə yazıb. Halbuki öz təşəbbüsümlə yazmışam. “Daş yuxular” haqq-hesabından sonra o təklənməsin deyə, həmin məqaləni Azərbaycan dilinə çevirib “Azərbaycan” jurnalında çap etdirdim. “Daş yuxular”dan sonra Azərbaycan mətbuatında ilk dəfə idi ki, Əkrəm haqqında müsbət yazı gedirdi. Dedim, Əkrəm nəcabət göstərər, zəng edib deyər ki, sağ ol, hamı məni pisikdirdiyi vaxtda sən belə addım atmısan. Olmadı, gördüm düzələn deyil...

– Bu yaxınlarda Əkrəm müəllim “Tənha çinarın nağılı” adlı yazı yazdı...

– Mənə göstərdilər, yarısı yalan idi. Dedilər, cavab yaz, dedim, lazım deyil.

– Yazır ki, 87-ci ildə “Karvansara” restoranında görüşmüsünüz, Yazıçılar İttifaqının katibi vəzifəsini təklif etmisiniz. Əvvəl, razı olmayıb, siz kövrəlmisiniz, sonra razılaşıb...

– Əşi, nə kövrəlmək?! Boş sözdü. Görüşdük, əvvəlcə, qəbul etmədi təklifimi, sonra razılaşdı. Bilirsən, niyə ondan inciyirəm? Çox şeyi uydurur. O Yazıçılar İttifaqının üzvlüyündən istefa ərizəsində yazıb ki, xahiş edirəm, məni üzvlükdən azad edəsiniz. İndi deyir, guya, o vaxt ərizədə yazıb ki, getdikcə daha çox iylənməkdə olan və iyləndikcə daha çox üfunət saçan bir təşkilatın üzvü olmağın... nə bilim nə... O ərizə məndə qalır və belə sözlər orda yoxdu. Bax bunu niyə yalan deyirsən, ay Əkrəm?

– Sadiqlik məsələsini əsas tutursunuz...

– Bəli.

– Həmin sadiq adamlardan biri sürücünüz Seyran kişi idi. Bir neçə həftə əvvəl vəfat etdi...

– O bizim ailə üzvümüz kimi idi. Sonuncu gün hansısa tədbirdən gəldik. Həmişə məni liftə qədər ötürürdü. Bu dəfə də liftin önünə qədər gəldi. Dedim, Seyran, daha get, birinci gün gələrsən. Dedi, yox, gözləyəcəm, lift qalxsın, sonra gedəcəm. Sonuncu qayğısı bu oldu. Getdi, bazar ertəsi gəlməli idi. İki gün sonra zəng gəldi ki, Seyran dünyadan köçüb. Elə bildim, göy guruldadı. Heç gözləməzdim... Bəziləri deyirdi ki, gözləri zəifdir, qəza törədə bilər. Deyirdim, yox, nə qədər işləyə biləcək, mən hər yerə onunla gedəcəm... Yeri çox görünür...

– “Ötən ilin son gecəsi” pyesinizdə Yeni il axşamı tənha qalan Həmidə obrazı var. Övladları hərəsi bir yerdə təzə ili qarşılayır, ana isə tənha qalır, mərhum həyat yoldaşının səs yazısını dinləyir. Günü-gündən seyrələn ətrafınızın fonunda nə vaxtsa özünüzü Həmidənin situasiyasında hiss etmisiniz?

– Daim özümü Həmidənin situasiyasında hiss edirəm. Bəzən həmsöhbət tapmıram. Elə söhbətlər var ki, onları ancaq öz yaşıdlarımla, həyat yolumuz bir olan, eyni problemlərlə üzləşdiyim adamlarla edə bilərdim. Onların çoxu qalmayıb, bir-iki nəfər var.

– “Ötən ilin son gecəsi” pyesiniz yeni il ab-havası kontekstində yazılıb deyə bir neçə dəfə rejissorların müraciət etdiyi əsər olub...

– Moskva televiziyası iki dəfə “Ötən ilin son gecəsi”ni səhnələşdirmişdi. Birincini televiziyadan izləmişdim, bəyənməmişdim. Çünki Həmidə xanım obrazını canlandıran aktrisa yüngülvari oynayırdı rolu. Təxminən, üç-dörd ay sonra ikinci teletamaşanı çəkdilər. O isə çox ürəyimcə oldu. Tamaşa nümayiş ediləndən sonra Ləmbəranski mənə teleqram vurdu, məmnuniyyətini bildirdi. Sonra “Ötən ilin son gecəsi” radio tamaşasını hazırladılar. Həmidə xanım obrazını Ramiz Həsənoğlunun anası Ətayə Əliyeva ifa edirdi. Sonra əsər Gənc Tamaşaçılar Teatrında səhnələşdirildi, baş rolu Firəngiz Şərifova oynayırdı. Ondan bir neçə il sonra Azərpaşa Nemətovun quruluşunda pyesin rus dilində olan variantı səhnəyə qoyuldu, elə həmin tamaşada da Firəngiz Şərifova Həmidə xanım obrazını canlandırırdı. Bir müddət sonra – 1978-ci ildə Ramiz Həsənoğlu “Ötən ilin son gecəsi” teletamaşasını çəkdi, Zərnigar Ağakişiyeva baş rolda idi. Nəhayət, 1983-cü ildə Gülbəniz Əzimzadənin rejissorluğu ilə eyniadlı film çəkildi. Həmin filmdə də Həmidə xanım obrazını Elmira Şabanova canlandırırdı.

– Hansı versiyanı daha çox bəyənmisiniz?

– Moskvada çəkilmiş ilk versiyadan başqa, hamısını bəyənmişəm. Hərəsinin öz məziyyəti var... SSRİ xarici işlər naziri Qromıko 83-də çəkilən filmi izləyəndə televiziyanın sədrinə zəng edib ki, uşaqlar evə qayıdacaqlar, ya yox? Sədr deyib, qayıdacaqlar... Əslində, istəmirdim film o cür bitsin. Məcbur olub dəyişdik.

– Finalı hansı səbəblə dəyişdilər?

– Hər şeyə müdaxilə edirdilər. İndi Rusiyanın filmlərinə baxıram, gülmək tutur məni. Filmlərində hamı içir. O vaxt filmdə stolun üzərində bir rumka belə ola bilməzdi. Qəribə şeylər var idi... Tələbləri belə idi ki, gərək, hər şey nikbin sonluqla bitsin. Dedilər, ya çəkiləcək, ya da çəkilməyəcək. Məcbur qaldım... Sənətə də çox xəyanət etməməyə çalışdıq, nisbətən, bədii final tapdıq.

– Anar müəllim, vəsiyyət eləmisiniz?

– “Yaşamaq haqqı” kitabım mənim vəsiyyətimdir. Onun əvvəlində yazmışam ki, ölməyə tələsmirəm, amma vəsiyyət adama yüngüllük gətirir. Bu kitab xalqıma vəsiyyətimdir.

– Onu iki-üç kəlməyə sığışdıra bilərik?

– Mümkün deyil... İstərəm, o kitabı bütün azərbaycanlılar oxusun. İstərəm, cavan yazıçılar o kitabı oxusun. “Anar nə yazıb ki?” deyənlər də “Yaşamaq haqqı”nı oxusun. Eybi yox, oxusun, ondan sonra desin, Anar nə yazıb ki?.. Bilirəm, elə adamlar var ki, mən nə yazsam, deyəcəklər pisdi...

– Bu müsahibə dekabrın 31-i axşam yayımlanacaq. 2025-ci ilin ilk günü söhbətimizi oxuyanlar bu müsahibəni ötən ilin son gecəsinin söhbəti, yaxud ötən ilin son söhbəti kimi səciyyələndirəcəklər. Elə hesab edək ki, ekran qarşısındasınız, bu bayramaxşamı ürək sözlərinizi xalqımızla bölüşün...

– Bütün insanlara xoşbəxtlik, rifah arzulayıram. Nə edim, necə edim deməsinlər. Ailə başçıları ailələrini dolandıra bilsinlər, balalarını böyüdə bilsinlər. Müharibə olmasın, ölüm-itim olmasın. İnsanların fərəhli günləri daha çox olsun. Rusiya-Ukrayna müharibəsi də bitsin...

apa.az

31 dekabr 2024

“Ədəbiyyat və incəsənət”

(01.01.2025)

Əkbər QOŞALI, “Ədəbiyyat və incəsənət” üçün

Hər yeni il, əslində, bir təqvim dəyişikliyindən daha üstün olmağı (qavranmağı) haqq edir. İnsanlıq üçün bu, həm rəmzi, həm də mahiyyətcə yeni üfüqlərin açılması, üfüqötəsinə canatımdır. Zamanın axarı və onun gətirdikləri, fərdlər və toplumlar üçün keçmişlə gələcək arasında körpü rolu oynayır.

Keçmişdən gətirdiyimiz təcrübələr, yaddaşımızda yaşayan hadisələr və öyrəndiklərimiz bizi gələcəyə götürən ən güclü vasitələrdir. Yeni il, həm də fərdi və kollektiv olaraq özümüzü elə məhz özümüzlə qiyaslamaq fürsətidir: Biz nəyi dəyişmək istəyirik? Hansı xəyallar bizi irəliyə çəkir? - Necə deyərlər, öz içdünyamıza pəncərə açırıq…

Yeni ilin mədəniyyətlərdəki təsiri universal dəyərlərin bir daha idrakına münbit ortam yaradır. Tarix boyu insanlar yenilənməni müxtəlif rəmzlər və ayinlərlə vurğulamış və keçirmişlər. Atəşlər yandırılmış, dualar edilmiş, qapı-bacalar bəzədilmişdir. Bu ritualistik yanaşma bizə bir həqiqəti xatırladır: hər son, əslində, bir başlanğıc üçün zəmin yaradır. Bir dalğanın bitdiyi nöqtə digər dalğanın başlanğıc nöqtəsidir. Bitişlər olmasa, başlanğıclar da olmaz…

Çağdaş dünyada isə yenilənmə və ümid rəmzi olaraq, yeni il texnoloji inkişaf, fərdi rifah və sosial dəyişikliklər kontekstində daha da anlamlı hala gəlir. İnsanlıq texnoformasiya mərhələsinə qədəm qoyarkən, artıq sadəcə təqvim dəyişikliyi deyil, həm də sosial-mədəni transformasiyalar labüdləşir...

Yeni ilin gəlişi ilə insanlar hədəflərini müəyyənləşdirir, yaxud yeniləyir və yeni vərdişlərə yiyələnməyə çalışır. Burada bir sualın da at səyirtdiyini görürük: bu hədəflər həqiqətən bizim öz mahiyyətimizdənmi gəlir, yoxsa dövrün tələblərinə uyğun formal bir yanaşmadır?

Düşünürəm ki, hər bir mədəniyyət fərdi dəyərlərin kollektiv şüurla sintezini təmin edən bir platformadır. Əgər yenilənmə sürəci həqiqi mənəvi qalxınma ilə müşayiət olunarsa, yeni il həm fərdi, həm də kollektiv inkişaf üçün bir tramplinə çevriləcəkdir.

Yeni il, ümidlərin, xəyalların və yenilənmə arzusunun ən parlaq dövrüdür. O, həm də bizə bir şeyi xatırladır: gələcəyi yalnız keçmişin dərsləri və bu günün enerjisi ilə qura, düzənləyə bilərik.

Yeni ilin hər birimiz üçün daha parlaq və daha dərin mədəniyyət yolları açması diləyi ilə…

İLAYDINLAR!

DÖVLƏTİMİZ ZAVAL GÖRMƏSİN!

“Ədəbiyyat və incəsənət”

(01.01.2025)

Kənan Məmmədli, “Ədəbiyyat və incəsənət”

Xəbər verdiyimiz kimi, ötən ilin sonunda Azərbaycan Respublikasının Gənclər və İdman Nazirliyinin dəstəyi ilə Dünya Gənc Türk Yazarlar Birliyinin həyata keçirdiyi "Türk dünyası gənc yazarlarının Lənkəran toplantısı" adlı layihə çərçivəsində Türk dünyasından Azərbaycana gəlmiş yazarların iştirakı ilə Bakı şəhərində diqqətçəkən bir tədbir keçirildi.

Tədbir barədə ətraflı məlumat almaq üçün Dünya Gənc Türk Yazarlar Birliyinin başqanı İntiqam Yaşara üz tutduq və ondan aşağıdakı bilgiləri aldıq:

-Sabir Ocağında baş tutan tədbirdə Türk dünyasının ədəbi-mədəni əlaqələrinin inkişafı, gənclərin üzərinə düşən vəzifələr, bu günə qədər görülmüş və görüləcək işlər barədə fikir mübadiləsi aparıldı. Tədbiri Azərbaycanın Xalq şairi Sabir Rüstəmxanlı açaraq qonaqları salamladı. Tədbirin baş tutmasını əlamətdar hadisə adlandırdı. Türk dünyası ədəbi-mədəni əlaqələrinin inkişafı yönündə görülən işlərdə Dünya Gənc Türk Yazarlar Birliyinin xüsusi önəm daşıdığını vurğulayaraq, yeni nəsil yazarlara tövsiyyələrini çatdırdı. Daha sonra  Dünya Gənc Türk Yazarlar Birliyinin başqanı kimi mən layihənin məqsədi, layihə çərçivəsində çap olunmuş kitab və s. haqqında ətraflı məlumat verdim.

Türk dünyasının müxtəlif nöqtələrindən Azərbaycana gəlmiş yazarlar Türkiyə Respublikasının təmsilçisi Ənvər Aykol, Özbəkistan Respublikasının təmsilçiləri  Suhrab Ziya, Mohira Eşpoladova, Çuvaşıstan Respublikası təmsilçisi Natalya Gerasimova, Azərbaycan Respublikasından olan yazarlar Yusif Nazim, Ayşən Rəhim, Həsən Kür, Rizvan Fikrətoğlu, Aytən Qurbanova və başqaları çıxış edərək layihənin önəmindən, qardaş xalqlar arasında ədəbi əlaqələrin inkişafında vacibliyindən bəhs etdilər. Tədbirin sonunda Xalq şairi Sabir Rüstəmxanlıya təşkilatın 25 illik yubiley medalını təqdim etdim. Xatirə fotosu ilə tədbirə yekun vuruldu. Əlbəttə ki, bu sayaq tədbirlərin bol olması türk dünyasının, o cümlədən də türk ədəbiyyatının gələcəyinin parlaq olacağına inam yaradır.

“Ədəbiyyat və incəsənət”

(01.01.2025)