Super User
Koronavirusu məğlub edən ilk ölkə məlum oldu
Xəstəxanalar tam boşaldılır, xüsusi kovid şöbələri bağlanır, dövlətdə praktiki olaraq sıfır yoluxma səviyyəsi qeydə alınır. Bu ölkə hansıdır və bu cür uğurlara necə nail ola bilib?
Söhbət sahəsi 61 kv. km olan San-Marinodan - kiçik turizm dövlətindən gedir.
“Ədəbiyyat və incəsənət” portalı CNN-ə istinadən məlumat verir ki, San Marinoda post kovid dövrü bərqərar olub, bərpa olunanların statistikasına baxanda görünür ki, ölkə 90 sanmarinolunu itirib, 5 min nəfər isə xəstələnib və sağalıb.
Ölkə rəhbərliyi məcburi peyvənd sayəsində kovidi qovmağa müvəffəq olub. Burada peyvəndi yalnız ölkə vətəndaşlarına deyil, həm də səyahətçilərə də ediblər, öz arzuları ilə. Enjeksiyonlar 22 min yerli sakin tərəfindən tətbiq olunub, onlardan 14 min nəfər artıq tam peyvənd kursunu tamamlayıb. Turistlər "səyahətçilər üçün əlavə xidmət" kimi pullu prosedurdan keçirlər.
Nə üçün San-Marino peyvəndləməyə bu qədər tez qərar verib, halbuki böyük ölkələrdə vətəndaşların yalnız 20- 25 faizi peyvənd olunub?
Məsələ ondadır ki, pandemiya onsuz da azsaylı San-Marino əhalisini məhv etmək təhlükəsi ilə üzləşdirmişdi. Bununla əlaqədar olaraq, lokdaun tətbiq edilərdi və ölkə iqtisadiyyatı iflasa uğrayardı. Xoşbəxtlikdən, hakimiyyət tez bir zamanda problemə reaksiya verdi və tədbirlər gördü. Onlar nəinki yerli, həm də minlərlə xarici vətəndaşların həyatını xilas edə bildilər. Və iqtisadiyyat da zərər görmədi.
Kovid nədir, hardan peyda oldu, süni yollamı yayılır, arxasında hansı maraqlar dayanır kimi suallarla bütün dünya məşğul ikən San Marino əməli iş gördü və məsələni çözdü. Bax belə.
“Yaradanlar” filmi İtaliyada mükafata layiq görülüb
Rejissor Şamil Əliyevin “Yaradanlar” bədii-sənədli filmi “Vesuvius İnternational Film Festival 2021”in (Napoli, İtaliya) münsiflərinin xüsusi mükafatına layiq görülüb.
AzərTAC-ın verdiyi xəbərə görə “Yaradanlar” filmi dahi memarlar Mikayıl Hüseynov və Sadıq Dadaşovun həyat və yaradıcılığı fonunda XX əsrdə kommunist ideologiyasının Azərbaycan mədəni irsinə, əxlaqına vurduğu şiddətli zərbənin araşdırılmasından bəhs edir. 1937-ci il repressiyasında onların qohumlarından olan ziyalıların əksəriyyəti məhv edildi. Mikayıl Hüseynov və Sadıq Dadaşov ömürlərinin bir hissəsini qorxu və mənəvi sıxıntılarla yaşamağa məcbur oldular.
Qeyd edək ki, “Yaradanlar” filmi Mədəniyyət Nazirliyinin sifarişi ilə “Salnamə” studiyasında 2020-ci ildə istehsal olunub. Filmin ssenari müəllifi Natiq Rəsulzadə, operatoru Rüfət Süleymanov, bəstəkarı Azər Əsgərov, rəssamı Lalə Hüseynzadə, prodüseri Nazim Hüseynovdur.
Şuşa - İslam dünyasının mədəniyyət paytaxtı elan ediləcək
Bu vacib xəbər İslam Dünyası Elm, Təhsil və Mədəniyyət Təşkilatının (ICESCO) baş qərargahında təşkilatın Baş direktoru Salim bin Məhəmməd Əl-Malik ilə Azərbaycanın Mərakeşdəki səfiri Oktay Qurbanov arasında keçirilmiş görüşdə səslənib.
Şuşa şəhərinin 2022-ci ildə İslam dünyasının Asiya regionu üzrə mədəniyyət paytaxtı elan olunması üzrə təşəbbüsü ISESCO irəli sürüb, Salim bin Məhəmməd Əl-Malik görüşdə qeyd edib ki, onun rəhbərlik etdiyi təşkilat bu mühüm təşəbbüsün yüksək səviyyədə həyata keçirilməsi üçün lazım olan bütün tədbirləri görəcək. O, əlavə edib ki, Şuşanın İslam Dünyası Mədəniyyət Paytaxtı tədbirləri çərçivəsində ICESCO-nun Azərbaycanda regional ofisinin açılması da nəzərdə tutulur.
2021-ci il Emmy mükafatı nominantları məlum oldu
"Tac" (The crown) və "Mandalorian" (The Mandalorian) serialları Emmy televiziya mükafatına nominasiya sayına görə əsas namizəddirlər, bu il Emmy 73-cü dəfə veriləcəkdir. Nominantların siyahısı çərşənbə axşamı mükafatın saytında dərc olunub.
“Ədəbiyyat və incəsənət” portalı SBC-yə istinadən məlumat verir ki,
bu iki serial bütün 24 nominasiya kateqoriyalarında təqdim olunurlar. 23 nominasiyada mükafata "Vanda/Vijn" (The Wanda vision) mini-serialı namizəddir. Striminq xidmətləri arasında HBO Max liderlik edir ki, o da ümumilikdə 130 müxtəlif nominasiya əldə etmişdir. Netflix onlayn kinoteatrı 129 nominasiya ilə ikinci yerdədir, üçüncü isə 71 nominasiya ilə Disney kompaniyasıdır.
Əsas nominasiyalardan biri - Ən yaxşı dram serialına namizədlər arasında - "Tac" və "Mandalorian” serialları ilə birlikdə "Oğlanlar" (The Boys), "Bridcertonlar" (Bridgerton, 2020 ), "Qulluqçu hekayəsi" (The Handmaid ' s Tale), "Lavkraft ölkəsi" (Lovecraft Country)"Poza" (Pose) və “Bu bizik” (This) yer alır.
Ən yaxşı komediya serialına görə nominasiyada "Qara komediya" (Black-ish), "Kobra Kai" (Cobra Kai), “Parisdə Emily” (Emily in Paris) və “Hiylələr” (Hacks) yer alıb.
"Vanda/Vijn” ilə rəqabətdə Ən yaxşı mini-serial kateqoriyasında mükafata digər namizədlər “Mən səni məhv edə bilərəm" (I may Destroy), "İsttaundan Meyr" (Easttoon Mare), "Kraliçanın gedişi" (The Queen ' s Gambit) və "Yeraltı dəmir yolu" (The Underground Railroad) seriallarıdır.
Aktyor nominasiyaları da elan edilib.
"Ən yaxşı dramatik aktrisa" kateqoriyasında "Tac"da rol almış Emma Corrine və Olivia Colman təmsil olunur. Onlarla rəqabəti Elizabet Moss ("Xidmətçinin hekayəsi"), Emcey Rodriqes ("Poza"), Cerni Smollett ("Lavkraft ölkəsi") və Ozo Aduba ("Xəstələr”) aparırlar.
Analoji kateqoriyada kişilər arasında Coş O ' Konnor ("Tac"), Rege-Jan Peyc ("Bricertonlar"), Conatan Meycers ("Lavkraft ölkəsi"), Metyu Riz ("Perri Mason"), Billi Porter ("Poza") və Sterlinq K. Braun ("Bu bizik”) statuet uğrunda mübarizə aparacaqlar.
Əlində atom modeli olan qanadlı qadının heykəlciyi olan Emmy mükafatı ABŞ televiziya elmləri və İncəsənət Akademiyası tərəfindən ən aktiv baxış zamanı - praym taym zamanı (axşam saatlarında) yayımlanan teleseriallların ən yaxşısını müəyyənləşdirməkçün verilir. Mükafatların təqdimetmə mərasimi sentyabrın 19-da keçiriləcək, onu SBC teleşirkəti saat 20:00 (03:00)- dan canlı yayımlayacaq.
Tbilisi şəhərinin meri mədəniyyətimizlə tanış oldu
Gürcüstanın paytaxtı Tbilisi şəhərinin meri Kaxa Kaladzenin başçılıq etdiyi nümayəndə heyəti ölkəmizə səfər çərçivəsində dünən İçərişəhəri ziyarət edib.”İçərişəhər” Dövlət Tarix-Memarlıq Qoruğu İdarəsinin İdarə Heyətinin sədri Əsgər Ələkbərov tərəfindən qarşılanan qonaqlar Bakı Xan Sarayı Kompleksinin parkı və Yeraltı hamamla tanış olublar.
Gürcüstanlı rəsmilər, eyni zamanda, “İçərişəhər” Ənənəvi İncəsənət Mərkəzində də olublar, burada onları ən dəyərli əl işləri nümunələri ilə tanış ediblər. Daha sonra qonaqlar Bakı Fotoqrafiya Evini ziyarət ediblər.
Həmçinin ekskursiya zamanı ziyarətçilərə Qız Qalası, Qala divarları kimi abidələrin tarixi və memarlıq xüsusiyyətləri barədə dolğun məlumat verilib.
Kaxa Kaladze və Nümayəndə heyəti qədim şəhərdən xoş və zəngin təəssüratla ayrılıblar, Azərbaycan mədəni irsini yüksək qiymətləndiriblər.
Xatırladaq ki, Kaxa Kaladze vaxtı ilə futbolçu olub, Gürcüstan futbol tarixinin bir nömrəlisi hesab olunur. Azərbaycanlılar onu İtaliyanın “Milan” klubindakı möhtəşəm çıxışı ilə xatırlayırlar.
Danimarkada qumdan dünyanın ən böyük qəsrini yaratdılar.
Koronavirus dönəmi insanlığa elə bir zərbə vurub ki, acısı hələ uzun illər qalacaq. O, incəsənətdə, ədəbiyyatda da çoxsaylı əsərlərdə təcəssüm olunacaq. Halbuki, belə sənət əsərlərindən biri artıq ortaya qoyulmuşdur.
“Ədəbiyyat və incəsənət” portalı BBC-yə istinadən məlumat verir ki, Danimarkanın Blokxus şəhərində
Koronovan adında qum qəsr inşa edilib. 21 metr 16 santimetrlik bu qəsri 30 könüllü 5 ton qumdan ərsəyə gətirib. Bu, dünyanın ən böyük qum qəsridir.
Müəlliflər Koronovan adını korona virusundan götürüblər, qəsrin divarlarında ayrı-ayrı fiqurlarla korona epoxasının faciəsini fiksə eləyiblər: insan ölümü, sərhədlərin bağlanması, tibbi maskada gəzmək, qəm-kədər görüntüləri və s.
“Mədəniyyət/Culture” jurnalının yeni nömrəsi işıq üzü gördü
“Mədəniyyət/Culture” jurnalının 2021-ci ilə aid növbəti nömrəsi işıq üzü gördü. Bu elmi-metodiki, publisistik jurnalın bu nömrəsi bütövlükdə ilin möhtəşəm mədəniyyət hadisəsinə çevrilmiş "Xarıbülbül" Musiqi Festivalının Şuşada az qala üç on illikdən sonra yenidən baş tutması haqqında yazı, eləcə də bu milli özünüdərk bayramının bəzi iştirakçılarının festival və Şuşa təəssüratları ilə açılır.
İlin əvvəlindən başlayan “Mədəniyyətdən əbədiyyətə”, "Səhnədən hərb meydanına" layihələri Vətən müharibəsinin şəhid, qazi və veteranlarının cəbhə yolundan bəhs edir. Bütün bu məqalələr "Qarabağ Azərbaycandır!" rubrikasında birləşib.
“Azərbaycan Cümhuriyyəti – 103” rubrikasında Ceyhun Hacıbəylinin həyat və fəaliyyətinin indiyə qədər naməlum qalan tərəflərinə nəzər salınıb.
"Ədəbiyyat" rubrikasının oxucularını Aşıq Ələsgərin 200 illik yubileyi ilində saz-söz ustadının varislərindən biri olan Xətai Ələsgərlə geniş söhbət, görkəmli alim, Azərbaycan-özbək ədəbi əlaqələrinin ilk tədqiqatçılarından Qulamhüseyn Əliyevin Özbəkistan Respublikasında iki dildə nəşr edilən kitabı haqqında rəy və digər maraqlı məqalələr gözləyir.
“Musiqi” rubrikası görkəmli vokalçı Bülbülə həsr olunmuş məqalə və X Beynəlxalq Caz Günü ənənəsinin Azərbaycanda əks-sədası ilə səslənir.
Jurnalın “Teatr” rubrikasındakı yazı Jan Lui Barro və onun "Teatr haqqında düşüncələr"inin Azərbaycan dilinə tərcüməsinin davamıdır.
“Memarlıq” rubrikasındakı “Baş tutmayan müsahibə” korifey memarımız Mikayıl Useynovun həyatının son aylarına işıq salır. “Muzeylər” rubrikası Bakıdakı Nizami Gəncəvi adına Milli Azərbaycan Ədəbiyyatı Muzeyinə və Şəkidəki Şəkixanovların evinə həsr edilib.
Jurnalda işğaldan azad edilmiş ərazilərimizdə qurulmasına start verilmiş “Ağıllı kənd” layihəsinin gerçəkləşdirilməsi məsələlərinə də toxunulur.
Görkəmli kinooperator Rasim İsmayılovun anadan olmasından 85 il ötür
Azərbaycan kinosunun qızıl fonduna daxil olan bir çox filmlərə operator kimi quruluş verən görkəmli kinooperator, kinorejissor Rasim İsmayılov sağ olsaydı, bu gün 85 illiyini qeyd edərdi.
O, 1936-cı il iyul ayının 13-də Bakıda anadan olub, həyatını milli kinomuzun inkişafına həsr edib. “Sevil”, “Yeddi oğul istərəm”, “Axırıncı aşırım”, “Gün keçdi”, “Nəsimi”, “Dədə Qorqud”, “Babək” və başqa filmlər onun adı ilə bağlıdır. O, 68 illik ömrünün 46 ilini milli kinomuza xərcləyib, bu illər ərzində operator kimi 20 bədii, 10 sənədli film, rejissor və ssenari müəllifi kimi dörd “Mozalan”, iki animasiya filmi çəkib. Quruluş verdiyi son ekran əsəri 1990-cı ildə lentə alınan “Tələ” filmidir.
Rasim İsmayılov həmçinin Azərbaycan televiziyasında animasiya filmlərinin yaradıcılarından biri kimi də tanınır. 1965-ci ildə “Danışan işıqlar”, 1969-cu ildə “Qırmızılar, qaralar və başqaları” cizgi filmlərinə quruluş verib.
Görkəmli kino xadimi 1976-cı ildə Azərbaycan SSR-nin “Əməkdar incəsənət xadimi” fəxri adına, 1978-ci ildə Dövlət mükafatına layiq görülüb.
Rasim İsmayılov 2004-cü il mart ayının 3-də vəfat edib.
Ruhu şad olsun!
Orxan Pamuk: “Yaşlandıqca həvəsim azalmayıb: günün eyni vaxtında yuxum gəlir, eyni ümidsizliyə düçar oluram, eyni cür sevinirəm”.
Xəbər verdiyimiz kimi, ədəbiyyatşünas, şair Ramil Əhmədin ədəbiyyat üzrə Nobel mükafatı laureatı, məşhur türk yazıçısı Orxan Pamukla tanışlığının, görüşünün detalları, eləcə də ədibin evində gerçəkləşən söhbətləri yer alan “Orxan Pamukun evində” adlı kitabı işıq üzü görüb. Kitabın bəzi hissələri mətbuatda işıqlandırılsa da kitabda daha öncə yayımlanmayan yazılar, fotolar və Pamukun yaradıcılığına aydınlıq gətirən nüanslar var. Orxan Pamuk ilk dəfə bu kitabda yarımçıq gənclik romanından, gələcəkdə “Məsumiyyət Muzeyi”nin qapalı qutularında sərgilənəcək əşyalardan, romanlarında ailəsindən gələn detallardan, evdəki “zəka terrorundan” qaçıb ədəbiyyata sığınmasından bəhs edir. Kitabda həm fiziki mənada Orxan Pamukun İstanbulda yaşadığı evindən, həm də məcazi mənada onun sözlərlə qurduğu ədəbiyyat evindən söhbət açılır.
Ramil Əhməd kitabdan bəzi hissələri “Ədəbiyyat və incəsənət” portalının oxucularına təqdim edir. Buyurun, oxuyun, böyük türk yazıçısı ilə qiyabi tanışlığınızı daha təfərrüatlı edin.
“40 NƏDİR, 400 İL DƏ ROMAN YAZARAM”
Ramil Əhməd: Bu yaxınlarda Orxan Pamuk külliyyatının ilk cildi “Atalar, analar və oğullar” yayımlandı. İlk iki və sonuncu romanınız kitabda yer alıb. Bu trilogiya fikri əvvəldən mövcud idi, yoxsa sonradan belə alındı?
Orxan Pamuk: Xeyr, bu romanlar trilogiya kimi yazılmayıb. Külliyyat təklifi “Yapı Kredi” Nəşriyyatından gəldi. Onlar “Delta” seriyasından belə bir cild hazırlamaq istəyirdilər. Bu barədə söhbət etdik. Mən daha çox mövzu-ideya uyğunluğunun tərəfdarı idim. Bu üç roman, həqiqətən də, bir ortaq nöqtədə birləşir: üç fərqli nəsli əhatə etməsi, ataların əkdiyi toxumların istədikləri şəkildə böyüməməsi və sair. Birinci nəsil radikal davranar, tənqid edər, yeni dünya qurmaq istəyər, ikinci nəsil bu dünyanı qurar, üçüncü nəsil isə artıq qurulmuş dünyanın arzu olunanın əksi olduğunu görər. Belə hekayələri sevirəm. “Cövdət bəy və oğulları”, “Səssiz ev”, “Qırmızısaçlı qadın”da bu məsələni – birinci nəslin ümidlərinin üçüncü nəsildən necə göründüyünü əks etdirmişəm.
R.Ə: İlk və son romanınız, dediyiniz kimi, üç nəsillə hesablaşır. Bu romanlar arasında təxminən otuz beş il fərq var. “Cövdət bəy və oğulları”nı yazan...
O.P: Hətta qırx!
R.Ə: Bəli, qırx... İlk romanı “Cövdət bəy və oğulları”nı yazan Orxan Pamukla onuncu romanı “Qırmızısaçlı qadın”ı yazan Orxan Pamuk arasında nə kimi fərqlər var?
O.P: Gözəl sualdır. Bu barədə danışmaq istəyirəm. Qırx ildir yazıram, amma bu uzun zaman mənə sadəcə dörd il kimi gəlir. “Cövdət bəy və oğulları”ı romanı ilə “Milliyyət Roman Mükafatı”na layiq görüldüm, amma roman yayımlanmadı. (Bu roman 1979-cu ildə “Milliyət Roman Mükafatı” alsa da 1982-ci ildə nəşr olunub. 1983-cü ildə Orxan Kamal Roman Mükafatını aldıqdan sonra ədəbiyyat dünyasında diqqət çəkib –red.). Mən də yeni roman yazmağa başladım...
R.Ə: “Səssiz ev” romanı...
O.P: Xeyr. Siyasi romana başladım, elə bu vaxt hərbi çevriliş oldu.(12 sentyabr 1980-ci il çevrilişi nəzərdə tutulur. Bioqrafiyasına baxanda Pamukun ikinci romanı “Səssiz ev”dir, ancaq ədib bu müsahibədə ilk dəfə yayımlamadığı romandan bəhs edir –red.). Təbii ki, o da hərbi çevrilişdən dolayı çap oluna bilməzdi. Yarımçıq qoydum, atdım bir küncə. Sonra “Səssiz ev”i yazmağa başladım. Yarımçıq qalan o roman “Səssiz ev”ə təsir etdi. Forma olaraq bu iki roman bir-birinə bənzəyir. Bu yaxınlarda həmin yarımçıq romanı arxivimdən tapdım və “Bunu bitirmək istəyirəm!” – dedim. Niyə deyirəm bunu? Çünki o an keçən qırx ili hiss etdim. Yücəl bəy gözləri təəccübdən böyümüş halda mətnin əvvəlinə qırx il bundan əvvəl yazıldığını qeyd elədi. Mənim üçün isə ciddi dəyişiklik yox idi, elə bil keçən həftə yazmışam. Oxuyanda o cümlələri sanki qırx il əvvəl yox, dünən yazmışam kimi gəldi, hər an üzərində işləyib bitirə bilərəm yəni. Başqası mənə iyirmi beş yaşımda “Qırx ildir, roman yazıram” desəydi, daş dövründən qalma adam kimi baxardım. Qəribə duyğudur... Qırx ildir, eyni işlə məşğulam. Qırx nədir ki, dörd yüz il də roman yazaram kimi gəlir mənə, amma bir tərəfdən də ömrün sonuna yaxınlaşırıq. Səhhətimin həmişə belə qalmayacağını, o biri tərəfə keçmək vaxtının yaxınlaşdığını hiss edirəm. Halbuki iki-üç ildə bir roman yazaraq yaşaya bilərəm kimi gəlir mənə. Kədərli olan budur....
(Səs tonundakı dəyişikliyi hiss edirəm. Sual vermirəm. Qaldığı yerdən davam etməsini gözləyirəm.)
Lütfən, sualınızı bir də təkrarlayın.
R.Ə: İlk romanını yazan Orxan Pamukla onuncu romanını yazan Orxan Pamuk arasında hansı fərqlər var?
O.P: Başladığım kimiyəm, yaşlandıqca həvəsim azalmayıb: günün eyni vaxtında yuxum gəlir, eyni ümidsizliyə düçar oluram, eyni cür sevinirəm. Bir sözlə, eyni insanam. Sadəcə yazıçı kimi daha təcrübəliyəm, “bunun üzərində işləmə, indi alınmaz, başqa fəsilə keç” deyirəm özümə. Durğunluq və uğursuzluğun yaxınlaşdığını daha tez sezə bilirəm, məni xoşbəxt edəcək səhnənin üzərində dayanmağım lazım gəldiyini də. Bir yandan mükafatlar, kitablarımın altmış dilə tərcüməsi, uğurlar mənə daha çox motivasiya verir. Uğur məni daha istəkli edir. Düşüncə cəhətdənsə bu uğurlar məni özünəqapalı, təvazökar şəxsə çevirir. Bir yandan insanlar da başqalarının uğuruna sevinmir. Əsas fərqlərdən biri romançı olaraq özümə inamımın artmasıdır. Bu qırx ildə ədib kimi özgüvənim çoxalıb. Gəncliyimdə də, indi də romanı yazmağın ən gözəl tərəfi yazmazdan əvvəl onu səhnə-səhnə beynimdə təsvir etmək idi. Hələ də bu metoddan istifadə edirəm. Uzun sözün qısası, iki Orxan arasında çox böyük fərq yoxdur. Yenə zaman-zaman ümidsizliyə qapılıram, “bu hissəni yaxşı yaza bilmədim” deyirəm, “bu gün gözəl iki səhifə yazacağam” deyib günün sonunda bir cümlə belə yaza bilməyib depresiyaya düşdüyüm günlər qırx il əvvəlki kimi hələ də olur.
“ƏDƏBİYYAT ŞAHMAT OYUNU DEYİL”
Ramil Əhməd: Orxan bəy, romanlarınızın adı rənglərlə həmahəngdir: “Bəyaz qala”, “Qara kitab”, “Başqa rənglər”, “Qırmızısaçlı qadın”, hətta “Qar” da ağ rəngi xatırladır. Bu ad seçimləri məqsədli şəkildəmi edilib? Bunun rəssamlığa olan marağınızla əlaqəsi varmı?
Orxan Pamuk: Rəngləri çox vaxt İslam simvolikası ilə əlaqələndirirlər, lakin bu, doğru dəyərləndirmə deyil. Mənim “rənglərim” İslam simvolikası ilə əlaqəli deyil. Sadəcə səthi ifadə etmək üçündür. Yəni “Mənim adım Qırmızı”dakı “qırmızı” kommunizmin, ya da “Qırmızısaçlı qadın”dakı “qırmızı” qəzəbin rəmzi deyil, sadəcə həqiqi rəngdir. Bununla əsərlərimdə simvolların, alleqoriyaların, ikinci mənaların, başqa mətnlərə göndərmələrin, qeyri-müəyyənliklərin, məna zənginliyinin olmadığını demirəm. Romanlarımdakı hər şey realizmlə də ölçülə bilməz. Burada vurğulamaq istədiyim ucuz simvolizm fəndlərindən istifadə etməməyimdir, etmərəm də. Adətən, ədəbiyyatı sevməyən, ona biganə münasibət göstərənlər özlərini altı yüz səhifəlik romanı oxuyanlardan daha ağıllı sayıb ada baxaraq nəsə “demək” istəyir. Belə şey mümkün deyil. Ədəbiyyatı anlamaq, ədibin ifadə etdiyi fikri qavramaq üçün mətnin içinə daxil olmalısan. Hər nə qədər mətndə alleqoriyanı, simvolikanı, alt mənaları, müxtəlif oyunları sevsək də, ədəbiyyat mətnin içinə sirlər yerləşdirib, oxuyucudan da o sirləri faş etməsini gözlədiyimiz şahmat oyunu deyil. Ədəbiyyatın belə fəndləri gözəldir, lakin mətndə ancaq bunlara fokuslananları anlaya bilmirəm. Onun yalnız şahmatvari tərəflərini görənlərə etirazım var.
R.Ə: Şahmatdan söz açılmışkən, iki həftə öncə Memar Sinan Universitetində keçirilən şahmat turnirində universitet çempionu oldum.
O.P: Təbrik edirəm. Bilirsiniz... Yaxşı sualınızı tamamlayın, şahmata olan marağımdan danışacağam.
R.Ə: Bir sıra romanlarınızda şahmata göndərmələr, bu oyunla bağlı bənzətmələriniz var. Hətta “Qara kitab”da Şah İsmayıl və Yavuz Səlimin şahmat oynaması ilə bağlı kiçik hekayə də yer alıb. Deyəsən, bu, şahmata olan marağınızdan qaynaqlanır. Bu barədə fikirlərinizi öyrənmək istərdim.
O.P: Cəbri sevən, mühəndis ailəsində böyümüşəm. Səkkiz yaşım olanda qardaşım mənə şahmat oynamağı öyrətdi. Şahmatla ilk tanışlığım belə başlayıb. Düzdür, o, mütəmadi olaraq şahmat fəndlərinə dair kitabları oxuyub məni məğlub edirdi. Bununla belə, mənə öyrətdikləri üçün atamdan çox ona minnətdaram. Bizim ailədə zehni oyunlara, riyazi məsəllərə rəğbət vardı. Atam Türkiyənin Briç Milli Komandasında oynayıb. Əmioğlum Murad Pamuk şahmata çox bağlıdır. Kitabxanasının çoxu şahmat kitablarıdır. Bir zamanlar Türkiyə Gənc Şahmatçılar Klubunda oynayırdı, sonradan milli komandaya keçdi və Avropadakı turnirlərdə Türkiyəni təmsil edirdi. Mən ondan bir çox şahmat hekayələri eşitmişəm. Yəni bizim ailədə cəbrə, mühəndisliyə böyük maraq var. Bəlli ki, bunun arxasında toplumda zəkayla önə çıxmaq istəyi vardı. Bilirsiniz ki, babam mühəndis idi. Əmim də bizə tez-tez riyazi suallar verərdi. Atamın cəbrlə bağlı maraqlı əhvalatı var: orta məktəbdə ikən özündən üç sinif yuxarıda oxuyan şagirdlərin cəbr məsələlərini həll edirdi. Qardaşım Amerikada keçirilən cəbr imtahanında sualların hamısına düzgün cavab verib birinci olmuşdu. Belə demək mümkünsə, zəka oyunlarına yatqınlıq genetikamda var. Bütün bunlar özündən müştəbehlik kimi səslənməsin. Əslində, bir az da bunlardan, evdəki “zəka terroru”ndan qaçıb sənətə gəldim. Baxın, ətrafım sənət kitablarıyla doludur. Özümü sənət adamı olacaq şəkildə yetişdirdim. Cəbri sevən ailədən gəlməyim yaradıcılığıma təsirsiz ötüşmədi. Məsələn, “Səssiz ev”də ikirəqəmli ədədləri bir-birinə vurub tez cavab tapan obraz var.
R.Ə: Mətin!
O.P:Bu, ailəmdən gələn detal idi.
“ZAMAN DEYİLƏN DALĞA HƏR ŞEYİ YUYUB APARAR“
R.Ə: Sosial və texnoloji yeniliklər şəxsiyyətimizə təsirsiz ötüşmür və siz bu dəyişikliyə obrazın gözündən baxırsınız. Xüsusən “Beynimdə qəribəlik” və “Qırmızısaçlı qadın” romanlarınızda bu əsaslı dəyişikliyi görürük. İstanbulun sürətlə dəyişilməsi istanbullu olaraq sizə və romanınıza necə təsir göstərir?
O.P: Bu, çox geniş məsələdir. “Beynimdə qəribəlik” romanımı yazanda İstanbuldakı göydələnlərin vəziyyətini anlamaq üçün araşdırma edirdim. Yazırdılar ki, önümüzdəki bir neçə ildə bu göydələnlərin sayı iki dəfə artacaq. İndi gördüyünüz bu binalar – əliylə eyvandan görünən bəzi tikililərə işarə edir – beş il əvvəl yoxuydu. Yaşadığım şəhər inanılmaz şəkildə dəyişir. Doğulduğum zaman şəhərin əhalisi iki milyon yarım idi (Orxan Pamuk 1952-ci ildə İstanbulda doğulub –red.), indi isə təxminən on yeddi milyondur. Mən bütün bu dəyişikliyin içindəydim, hər şeyi öz gözlərimlə görmüşəm. Bəşəriyyət tarixində belə dəyişikliyi görən çox az yazıçı var. İlk romanlarımda zəngin burjua təbəqəsindən, böyüdüyüm Nişantaşı səmtindən bəhrələndim, sonra şəhər dəyişdikcə mən də İstanbulun fərqli səmtlərindən, məhəllələrindən, yoxsul təbəqəsindən söz açmaq istədim. Dünyada adım haqlı olaraq “İstanbul yazarı” kimi çıxdıqdan sonra sanki İstanbulun hər qarışını, hər insanını təsvir etmək, sadəcə aid olduğum mühiti yox, İstanbulu bütünüylə yazmaq istədim. Bir romanım istisna bütün romanlarımda İstanbul mərkəzdə dayanır. Bütün həyatım bu şəhərdə keçdi. İstanbulda gördüklərimi hekayələşdirirəm. Mənim dünyam İstanbulun dünyasıdır. Amma bunun içində türk tarixi də var, Osmanlı tarixi də. Məsələ tarix də deyil, insanların hekayəsidir. İnsanların azadlığı, qısqanclığı, xoşbəxtliyi, gözləntiləri, əsəbi, sıxıntıları, xəyalları... bütün bunlar məni maraqlandırır.
Şəhərin bu qədər sürətlə dəyişməsinə nə deyə bilərəm ki? Həqiqət payı olsa da, “mənim o əski və gözəl İstanbulumu öldürdülər” demirəm, nostalgiyaya qapılan adam deyiləm. “Hər şey əladır” da deyə bilmirəm, hər tərəf beton binalarla doludur, bunda əla nəsə görmürəm.
Bilirsiniz, birtərəfli baxış onsuz da mövcud deyil. Həyat belədir, hansısa nəsil səhnəyə çıxar, nələrsə edər, sonra onların binalarını, şeirlərini, musiqilərini zaman deyilən dalğa yuyub aparar. Ondan sonrakı nəsil, heç səni tanımadan da daha yaxşı işlər görər, önəmsəməz heç səni. Bax, həyatın belə olduğunu görməyə başlamışam. Bunu qəbul etmək, əslində, qocalmağı, ölümü qəbul etmək kimidir...
(Son cümləsini nəzərdə tutaraq əlavə edir: “Bəlkə də, bunu bu şəkildə deməməliydim. Davam edək.”)
R.Ə: Hər insanda keçmişə sahib çıxmaq, onu xatirədə canlandırmaq meyli var. Məsələn, siz romanlarınızda bunu rəsmlərin, əşyaların, kəlmələrin timsalında əks etdirirsiniz. Bəs musiqilər sizə keçmiş barədə nəsə deyirmi?
O.P: Bəzən dostlarıma da deyirəm ki, mən “musical idiot”am. Dinləməkdən zövq alıram, amma musiqini yaratmaq, anlamaq, dəyişmək istedadım yoxdur. Düşünürəm ki, nəyinsə daxili qatına enmək üçün öncə onunla çox məşğul olmaq lazımdır. Xüsusən musiqini anlamaq üçün mütləq hansısa alətdə ifa etməyi bacarmalısan. Nitsşe deyir ki, ey tənqidçilər, tənqid etməyi bir kənara buraxıb bir dəfə də yaratmağı sınayın. Musiqini tam mənada dərk etmək üçün bu barədə çox düşünmək, ifa etmək və musiqi alətini bədəninin bir üzvünə çevirmək lazımdır. Mən musiqiyə sadəcə qulaq misafiri oldum və dərin qulaq misafiri ola bilmədim.
“DEYİRLƏR, BAKI ÇOX DƏYİŞİB”
R.Ə: 2004-cü ildə Bakıya gəlmişdiniz. Şəhər yaddaşınızda necə izlər qoydu? Bakını necə xatırlayırsınız?
O.P: Bakı yaddaşımda mehriban insanları ilə qalıb. Aradan on dörd il keçib. İndi də gəlib-gedənlərdən şəhər barədə soruşuram. Deyirlər, Bakı çox dəyişib, əvvəl daha yoxsul idi, indi isə vəziyyət düzəlib.
Mənim üçün ən maraqlı hadisə Azərbaycan Yazıçılar Birliyinin qurultayında iştirak etməyim oldu. Zala daxil oldum ki, yüzlərlə adam var və hamısı şair, yazıçı idi. Maraqlıdır ki, 2004-cü ildə yazıçılarınız məni “Nobel alacaq ilk türk” deyə təqdim edib alqışladılar. Hələ o zamanlar Nobel alacağıma dair söyləntilər yoxuydu. Mən ancaq iki il sonra o alqışların haqqını verdim (gülüşmə).
Xatırlayıram ki, yazıçılarınız kitabların az satılmasından narazılığını bildirirdilər. Sovet dövründə kitab sənayesinin daha yaxşı inkişaf etdiyindən danışırdılar. Bilmirəm, işlər indi dəyişib, ya yox. Görünür, dəyişib. Çünki tez-tez kitablarımın Bakıda çap olunma xəbəri gəlir.
Kitab satışının gəliri “Yaşat” Fonduna köçürüləcək
Xəbər verdiyimiz kimi Türkiyənin ölkəmizdəki sabiq səfiri, Azərbaycanın böyük dostu Hulusi Kılıç iyulun 10-da “Azərkitab-Kitab Mərkəzi"ndə "44 Gün Vətən Müharibəsi " kitabını ictimaiyyətə təqdim etmiş, İmza Günü keçirmişdi. İyulun 12-də bu mərasim davam etmişdir.
Qeyd edək ki, kitabın satışından əldə edilən gəlir Yaşat Fonduna ianə olunacaqdır.
Dəyərli Hulusi bəyə bu nəcib təşəbbüs üçün minnətdarlıq bildiririk.