Elman Eldaroğlu, “Ədəbiyyat və incəsənət”

Qəribədir, müğənnilər, aktyor və yazarlar daha tez tanınsalar da memarların məşhurlaşması üçün bəzən insan ömrü bəs etmir. Gecəsini gündüzünə qatıb ərsəyə gətirdikləri gözəl tikililərin müəlliflərindən nədənsə çoxları xəbərsiz olur…

Deyir ki;- “2001-ci ildə Hacıbala Abutalıbov Bakı şəhərinin icra başçısı təyin olunandan sonra gördüm ki, onunla işləyə bilməyəcəm. Çünki o, dediklərimi başa düşmürdü və mən məcbur olub vəzifəmi tərk etdim. Hacıbala müəllim bir qədər qeyri-standart düşüncəli insan idi. Bir dəfə bir layihə ilə bağlı mübahisəmiz olmuşdu. Mən dedim ki, şəhərin baş memarı olduğum üçün hesab edirəm ki, bu layihə bu cür olmalıdır. Hacıbala müəllim də cavab verdi ki, Bakının başçısı da mənəm, memarı da, hakimi də. Mən də ona siz çox böyük adamsınız deyib, çıxıb getdim. Bizim necə ayrılmağımızı hamı bilir. Hətta bu hadisəni o vaxt Heydər Əliyevə də məruzə etmişdilər. Bu hadisədən bir ay sonra mənə “Şöhrət” ordeni verildi...”

Söhbət Elbay Qasımzadədən gedir. O, 1948-ci ildə Bakı şəhərində anadan olub, Ənvər Qasımzadənin oğludur. 1971-ci ildə Azərbaycan Politexnik İnstitutunun memarlıq fakültəsini bitirib. 1989–2001-ci illərdə Bakı şəhərinin baş memarı, Bakı Şəhər İcra Hakimiyyətinin Memarlıq və Şəhərsalma üzrə Baş İdarəsinin rəisi vəzifələrində çalışıb. Azərbaycan Memarlıq və İnşaat Universitetinin memarlıq fakültəsinin professorudur. 150-dən artıq layihənin, o cümlədən “Azadlıq prospekti” metrostansiyasının memarıdır. 1998-ci ildə "El&En" memarlıq şirkətini təsis edib və hal-hazırda da ona başçılıq edir və Azərbaycan Memarlar İttifaqının sədridir…

Sevinir ki, Qarabağın işğaldan azad olunmasına şahidlik edib. Qorxurdu ki, birdən ömrü yetməz…

“Qarabağda görüləcək işlər çoxdur. Bəzi uzağı görməyən adamlar deyir ki, beş ilə yenidən hər şeyi bərpa edəcəyik. Bu, düzgün söhbət deyil, məsuliyyətsiz sözdür. Buna xeyli vaxt lazımdır. Beş ilə hər şey düzələ bilməz. Oranı 30 ilə viran qoyublar. Əgər ermənilərin Qarabağda qalmaq niyyəti olsaydı, dağıtmazdılar, qurub-yaradardılar. Onlar bilirdilər ki, gec-tez torpaqların əsl sahibləri gələcək və oradan çıxacaqlar…”- söyləyir.

İşlədiyi dövrdə başına xeyli maraqlı hadisələr gəlib.

Deyir ki;- “Bakının baş memarı işlədiyim dövrdə Milli Bankın təzə binasının tikintisi başladı. Halbuki mən bankın binasının Tbilisi prospektində tikilməsini istəyirdim və o cür sənədləşdirmişdim də. Ancaq mənim razılığım olmadan binanın tikintisinə başladılar. Güclü adamlar idilər. Açılış mərasimi zamanı rəhmətlik Heydər Əliyev çıxışında dedi ki, bu binanın tikintisində baş memar səhvə yol verib, əslində, bu bina burada tikilməli deyildi. Bu çıxış xronikada da, dövrün qəzetlərində də var. Bir dəfə Heydər Əliyev şəhəri seyr edərkən mən də yanında idim. İmkan tapıb dedim ki, cənab prezident, icazə verirsinizmi bir söz deyim? Dedi, buyurun. Dedim;- “Mən nə bu binanın tikintisinə, nə də layihəsinə icazə vermişdim, icazəsiz tikdilər.”

İnanın ki, uzun müddət Rəşid Behbudov küçəsindən keçəndə Milli Bankın binası tərəfə baxmırdım. Artıq zaman ötüb, yaxşı ku, bina mühitə uyğunlaşıb…”

Çox baməzə adamdır. İncə yumor hissi var. Şirin Bakı ləhcəsiylə adamı məftun edir. Necə deyərlər, əsl “qədeş”lərə məxsus dialekti var.

 “Bakının ruhu təkcə onun daşlarında deyil, Bakının ruhu orada yaşayan insanlardadır. Altmışıncı illərdə deyirdilər ki, İçərişəhərin əhalisini köçürmək, bəzi abidələri söküb yeniləmək lazımdır. Nə yaxşı ki, o vaxt başa düşən adamlar bu layihəni yaxın buraxmadılar və dedilər ki, İçərişəhərdə əhali yaşamasa, İçərişəhər də yaşamaz. Cansız daşlarda nə ruh ola bilər? Heç bir şey. Onu ruhlandıran orada yaşayan insanlardır. İçərişəhərin də əlbəttə ruhu dəyişib. Mən ora tez-tez gedirəm. Orada mənə yaşlı içərişəhərlilər hələ də “qədeş” deyirlər. Bu söz pis söz deyil ha. Onlar qədeş sözünü hörmət etdikləri adamlara deyirlər. Həyatdır da…”- söyləyir.

Zəngin kitabxanası var. Bu kitabxanada texniki kitablarla yanaşı, ümumilikdə doqquz minə yaxın bədii kitab da toplayıb. On iki yaşından şeir yazır, amma şeirlərini heç vaxt üzə çıxarmayıb.

Nə isə, Elbay Qasımzadə haqqında çox danışmaq olar, məqsədim, onu 75 illik yubileyi münasibətilə təbrik etmək olduğu üçün hələlik burada saxlayıram. Axı dekabrın 26-sı onun ad günü idi.

Ömrünüz uzun olsun, Elbay müəllim!

“Ədəbiyyat və incəsənət”

(28.12.2023)

Xədicə Əliyeva, “Ədəbiyyat və incəsənət”

Fikir vermisinizmi? Eyni kitabları oxuyur, eyni filmlərə baxır, eyni musiqiləri dinləyir, eyni yerlərə gedib-gəlir, qısacası, düşüncələrimizi eyniləşdirmişik. Az izlənməsi, az dinləyicisi olan film-mahnıları sınayıb, bəyənməkdən qorxuruq. Dillərdən "mən azad fikirliyəm" sözləri, gözlərdən "mən fərqliyəm" baxışları əks olunur və iddia edilir. Amma heç kim özünü dinləyəcək cəsarəti tapmır. Hissləri danışmaq istəyib dilə gəldikdə, həmin o dili, kəsir yavaş-yavaş beyindəki məntiq. 

Daima bir-birləri ilə məsləhət alış-verişi edir, sanki biz qarşı fikirlə, qarşımızdaki isə bizim fikrimizlə özünü qarantiya altına alır. Hərkəs azad fikrə sahib olub, sürü psixologiyası ilə gedir, istəklərini isə susdurub, ruhunda dustaq edir. Hərkəs eyniləşmiş düşüncələr zəncirinə tutunub gedir. Kiçikkən beyin və düşüncələrimiz istədiyimiz kimi yox, istədikləri kimi formalaşdırılır, eyniləşdirilir. Sanki gözlərimizi bağlayıb, cahillik yolundaki karvana qoşurlar. Biz isə, o qədər kor oluruq ki, əllərimizin olduğundan xəbərsiz qalırıq. Gözlərimizin görməsinin nə xeyri, başqa əllər bizi həqiqətə kor etdikdən sonra?

Yolunu itirmiş bir insanın qarşısına iki yol çıxır. Bir yolda insanlar baş alıb, karvantək ard-arda, "gözləri bağlı" şəkildə gedir. Digər yolda isə heç kim olmur. Həmin insan heç düşünmədən sürüyə qoşulub gedəcək. Qaranlıq yolun sonunu aydınlıq, aydınlıq yolun sonunun qaranlıq ola bilmə ehtimalını düşünmədən gedəcək. Yolun hara aparacağını bilmədən. Bəlkə də o qorxduğu yol, onu "özünə aparacaqdı." Lakin o, özündən qorxurdu. Çünki o, özünü tanımırdı, çünki o, özünə yad idi. İnsan çox qorxaq varlıqdır əslində. Daima "əsl özündən qorxub." Tək qərar verməyə, tək düşünməyə, tək addım atmağa, tək yaşamağa, bir şeyləri tək başına bacarmaqdan qorxub. 

Hər məsələdə özünə hər daim "yol yoldaşı" axtarıb.

“Ədəbiyyat və incəsənət”

(28.12.2023)

  “Ədəbiyyat və incəsənət”in Qiraət saatı rubrikasında bu gündən etibarən siyasi romanlar müəllifi kimi tanıdığınız Adəm İsmayıl Bakuvinin bu dəfə eşq romanı ilə tanış olacaqsınız.

“Eşq mələyi” sizi bir başqa dünyaya aparacaq. Orada haqq ilə nahaq, yalan ilə həqiqət, namus ilə əxlaqsızlıq mübarizə aparır. Bu sayaq mübarizələrdə ədalət qalib gəlirmi?

Bu sualın cavabını romanı bitirərkən biləcəksiniz.

23-cü hissə

Yeni həyata başlamaq

Gülgün Rəşid müəllimin ayırdığı maşınla Ülkərin dalınca gəldi, Bayıla getdilər. Orada Rəşid müəllim onları gözləyirdi. Axunddar küçədə yerləşən öz həyət evində onların kəbinini kəsdi. Məscidə getməyi Rəşid müəllim istəməmişdi, kiminsə görə biləcəyindən narahat olmuşdu.

Elə həmin gün gecə Rəşid müəllimin Namiq adlı sürücüsü Ülkərin dalınca gəldi ki, onu hotel otağına – Rəşid müəllimlə ilk zifaf gecəsi yaşamağa aparsın.

Ülkər arxada əyləşmişdi, salon güzgüsündən ona odlu-odlu baxan sürücünün baxışlarından narahat olurdu.

Hotel otağında Rəşid müəllim əla süfrə açdırmışdı, şampan partladıb badə-badəyə toqquşdurdular, birgə həyatlarının sağlığına içdilər.

-- Sən, həqiqətən, mənim qadın idealımsan. Xoşbəxtəm ki, səni tapmışam.

-- ...

-- Bu gözəlliyi Tanrı necə yaradıb? Sizin rayonu mən gözəllər diyarı elan edirəm.

-- ...

-- Sən ən gözəl qadınsan. Xasiyyətin də ipək kimi mülayimdir. Kül o ərin olmuş kişinin başına ki, sənin kimi mələkdən vaz keçib.

-- ...

Rəşid müəllim Ülkərin ata-anasının, tanışlıqlarına bais olmuş Gülgünün, bir qədər sərxoş olduqdan sonra (şampanı araqla qarışdırmışdı) növbəti badəni hətta Madarın sağlığına içdi, dedi, o köpəyoğlu səni boşamasaydı, biz indi əsla qovuşa bilməzdik.

Sonra iri, enli, pərqu yatağa saldı Ülkəri. Həyatında iki kişi olmuşdu, birinci ilə yataq münasibətləri tamamilə zövqsüz olmuşdu, gah sərxoş, gah nəşəli, gah yorğun gələn, robot kimi tezbazar “işini görüb dərhal da xoruldayan” Madarla yataq bölüşmək ona əsl işgəncə olmuşdu. İkincidə bu münasibətlər həzzvericiydi, Rasimə simpatiyası vardı, bir-birinin bədənlərindən ləzzət duya-duya sevişirdilər. Bax, indi isə Ülkər özünü bu yaşlı adamla xeyli narahat hiss edir, aralarında baş verən prosesin tez bitməsini arzulayırdı.

Rəşid müəllim elə həmin o Bayıl ərazisində yeni tikilmiş çoxmərtəbənin altıncı mərtəbəsində Ülkəri ikiotaqlı mənzilə köçürtdü. Ülkərin anası ilə vidalaşıb yeni mənzilə köçməsi mənzərəsi çox toxundurucu oldu.

Zöhrə qızının yaşlı kişiylə yaşamasını həzm edə bilmirdi, kişinin bağışladığı evdə yaşamaqdan da qəti imtina etdi.

-- Sən bir çirkabdan çıxıb birinə batmağının fərqindəsənmi? Atan yaşda kişi səni xoşbəxtmi edəcək? Onun varına, puluna niyə aldanırsan axı? Evində yavan çörək ye, amma başını uca tut.

-- Ana, niyə məni başa düşmək istəmirsən? Mənim nə yaşım var ki, ömrümün sonuna kimi tək yaşamağa qərar verim? Mənim də sevgiyə, tumara, nəvazişə ehtiyacım var. Üstəlik də dəstəyə, maddi təminata ehtiyacım var. Hələ ömrümün az hissəsini yaşamışam, indidən məğlubiyyətlə barışıb niyə özümü puç eləyim ki? Bəs mənim gül balamın axırı nə olar onda? Rasim uşaq idi, razıyam səninlə, uşaq əqli ilə anasından yox, məndən vaz keçdi. Amma Rəşid müəllim ki yetkin bir şəxsdir, böyük vəzifə sahibidir, nüfuzlu birisidir. Onun da ana sözü ilə məndən vaz keçəcəyi məsələsi gündəmdə deyil axı.

Beləcə, Ülkər qızı Aylini yeni mənzilə gətirdi. Zoğalı rəngli çamadanını komodun üzərinə qoyanda kövrəldi, dedi, mənim vəfalı dostum, sən bu ünvanda mütləq xoşbəxt olacaqsan, bu qədər bədbəxtlik yetər!

Aylin bu gen mənzildə ayrıca otaq yiyəsi oldu, ona çəhrayı mebel gətirilib quraşdırıldı, ayrıca yazı masası, hətta lövhəsi də var idi. Otağından eyvana adlayır, maşınlar şütüyən prospektə baxır, skaypla rəfiqələri ilə danışır, təzə mənzillərini onlara nümayiş etdirir, fərəhlə anasının boynuna atılırdı.

Rəşid müəllim Ülkərin üç yüz əlli manat maaşa görə həftənin beş günü səhərdən-axşamadək işləməsinə dərhal son qoydu, onu işdən çıxartdırdı. Ülkərə arzusuna görə bir qadın salonu açdı. Həmin qışda sevgili cananını Dubaya apardı, yayda Bodruma.

Dubay möcüzə idi, Ülkər bu gözəllikləri ağzıaçıq seyr edirdi, o vaxt Dubaya ilk gəlişində kimsə ona desəydi ki, illər sonra sən gəlib burada fahişəlik edəcəksən, inanardımı? Dilindən vurmazdımı?

Dubaya Aylini aparmamışdılar, məktəb vardı, məşğələlər vardı, uşağı təhsildən ayırmaq qəti olmazdı. Amma yayda Bodruma üçlükdə getmişdilər. Egey dənizinin maviliyində Ülkər sanırdı ki, keçmişinin bütün ağrı-acılarını yuyub tökür. Ona elə gəlirdi ki, Aylini çiyninə alıb gəzdirən, onlar üçün hər cür əyləncə təşkil edən bu kişi onun xoşbəxtlik açarıdır.Gah hava şarında uçur, gah gəmi kruizinə çıxır, gah diskotekaya, konsertlərə gedirdilər. O yay Bodrumda Səda Sayanın konsertinə gedib xeyli məmnun olmuşdular.

Səda Sayan da Səda Sayandır. Bu meqaulduzun canlı-canlı konsertində olmaq az iş deyil. Məşhur “Gecələr” mahnısının ifası bütün zalı coşdurmuşdu, hamı ayaqda idi.

Sensizligi yaşarken,

Nerelere gideyim,

Her kes gülüp oynarken

Ben senin derdindeyim.

Ah geceler, sensiz geceler,

Kabus kibi çöker geceler.

Ayrılıklar vurur beni,

Sabahları dar geceler...

Rəşid müəllim iri bir gül buketi bağlatdırmışdı, onu da Aylin aparıb Səda Sayana vermiş, şəkil çəkdirmişdilər.

Salon işlətmək isə Ülkər üçün bir ayrı xoşbəxtlik idi. Ülkər salondan ayda nə qədər pul götürürdü, üstəlik, hər ay Rəşid müəllim ona iki min dollar xərclik verirdi. Ülkərə maşın almaq istəyirdi, amma Ülkər maşın sürməyə həvəsli olmadığına görə onu ora-bura Namiq aparıb gətirirdi.

Allah mərdimazara lənət eləsin, onlar hər addımda adamın qarşısına çıxırlar, onu kölgə kimi izləyirlər. Allah, görəsən, bu pisləri, bu murdarları niyə xəlq edir? Bu qədər yaramazlıqları niyə axı bir adamda cəmləyir, görən?

Bu Namiqi hansı ana doğmuşdu? İlk baxışda adi adam təsiri bağışlayan bu kəs nə qədər üfunətli birisi imiş? İdmançı olmuşdu əvvəllər, bədənindən əzələli olduğu dərhal duyulurdu. Çox kor-kobud, nataraz birisi idi. Ədəb-ərkanın nə olduğunu bilmirdi. Sanki bu insanın beyni, düşüncəsi yox idi.

Bir dəfə Namiq Ülkərə kompliment dedi, Ülkər bunu cavabsız buraxdı. Növbəti dəfə Namiq “Atan yaşda kişidə nə tapmısan axı? Mənim kimi simpatyaqa ilə yəni seks yaşamağın gözəlliyini dadmaq istəmirsən? Seksin hər çalarını eləyək, elə ləzzət yaşadım ki sənə” kəlmələrindən qeyzə gəldi, Namiqin üstünə çəmkirdi.

-- Utanmırsan? Sənin anan-bacın yoxdur ki, qarşındakı hər qadına yataq təklif edirsən?

Namiq də qəzəbini boğa bilmədi:

-- Anam-bacımın adını dilinə gətirmə. Sən yönlü qadın olsaydın, vara-dövlətə görə atan yaşda kişinin altına yıxılmazdın.

Ülkər həmin gün Rəşid müəllimdən xahiş etdi ki, bir də Namiqi sürücü qismində onu aparmağa yollamasın. Səbəbini “çox deyingəndir” deyə izah etdi. Kaş ki, o vaxt deyəydi əsl səbəbi.

“Ədəbiyyat və incəsənət”

(28.12.2023)

Sərtyel, “Ədəbiyyat və incəsənət”

Bu gün amerikalılar Qutuda Konfet Gününü qeyd edirlər.

Madam ki, qutuda konfetdən söhbət düşdü, mütləq bir haşiyəyə çıxım. Bizdə sovetlər dönəmində, eləcə də müstəqilliyin ilk illərində qutuda şokolad ən qiymətli hədiyyələrdən sayılırdı, insanlar bir-birinin evinə gedəndə bir şokolad qutusu aparırdılar, o evdəkilər də onu açmır, servantda əziz əşya kimi saxlayırdılar. Sumqayıtda yaşayan Vəliyevlər ailəsi də onlara gətirilmiş, üzərində Məleykə Əsədovanın şəkli olan şokolad qutusunu açıb yeməmişdi, dar gün üçün saxlamışdı, amma evin kiçik uşağı nadinclik edib xanım Əsədovaya bığ çəkmişdi, evin qadını da bu bığı cidi-cəhdlə silsə də yeri qalmışdı.

Bir il keçəndən sonra Vəliyevlər hansısa bir qohumlarıgilə qonaq getməli olanda bu qutunu da büküb aparırlar, qutuyla vidalaşırlar. Daha iki il keçmiş onlara hansısa bir tanışları qonaq gələndə bığlı Məleykə qutusu yenidən onların evinə qayıdır. Qonaqlar gedəndən sonra Vəliyevlər bu dəfə “halal qismətləri olan” şokoladları yemək qərarı verirlər, qutunu açanda görürlər, şokoladlar qurdlayıb, ovxalanıb. İndi diqqət edirlər ki, ərzağın yararlılıq müddəti 4 ildir ki ötübmüş.

Bax belə bir əhvalat. Biz “saxla samanı, gələr zamanı” deyibən dar gün üçün tədarüklü xalqıq, düzdür. Amma bəzən fərqinə varmırıq ki, samanın da saxlanma zamanı var, bu zaman keçəndən sonra o, ən yaxşı halda zibilə atılası olur.

Allah sizləri heç vaxt dəyərdən salmasın, əziz oxucular!

“Ədəbiyyat və incəsənət”

(28.12.2023)

Bəzən jurnalist müsahibindən söz ala bilmir. Necə edəsən ki, müsahibin danışsın? “Ədəbiyyat və incəsənət” portalı tanınmış tənqidçi Əsəd Cahangirlə “Ustad dərsləri” rubrikasını təqdim edir. Burada Əsəd Cahangirin müxtəlif illərdə götürdüyü ən maraqlı müsahibələr tarixi ardıcıllıqla təqdim olunur. 

Müsahiblərdən vəfat edəni də var, fəaliyyətini davam etdirəni də.

Növbəti müsahib müğənni Aygün Hümmətovadır (hazırda özünə Bəylər təxəllüsünü götürüb) . Ondan müsahibə1998-ci ilin sentyabrında götürülüb.

“KİŞİNİN PAPAĞI BAŞINDA OLAR”

Bu sözləri gənc və istedadlı müğənni Ayğün Hümmətova dedi.

-Aygün xanım, sənətə gәlişiniz necә olub?

-(gülümsəyərək) Әvvәllər toylarda nağara çalardım. Sonra toyda qarmon çalan xalam mәnә mәslәһәt gördü ki, sәnin “slux"un var. Niyә maһnı oxumursan? 13 yaşından etibarәn nağara çalırdım. 19 yaşımdan müğәnni kimi fәaliyyәt göstәrirәm.

-Bәs, televiziyadakı ilk çıxışınız necә oldu?

-Mәnim çıxışım Ramiz Mirişlinin çox xoşuna gәlmişdi. O mәni "Gәl, sәһәrim" verilişinә dәvәt etdi vә bu verilişdәn sonra birdәn-birә bütün respublikada mәşһurlaşdım.

-Demәli, siz musiqi tәһsili almamısınız?

-Bu il Bakı Dövlәt Musiqi Akademiyasının muğam şöbәsinә daxil olmuşam.

-Müәlliminiz kimdir?

-Hәlә dәqiq mәlum deyil. Yәqin ki, İslam Rzayev olacaq.

-Tәһsil almamısınızsa, çox çәtin muğamlarımızı indiyәdәk necә ifa edirdiniz?

-Beş il әrzindә mәn Alim Qasımovun һәtta iyirmi il bundan әvvәl yazılmış “zapis"lәrinә qulaq asmışam. Mәһz bu mәndә muğam oxumağa böyük һәvәs oyatdı.

-Siz oxuyanda eһtiyatda olan bütün sәsinizi sәrf edirsiniz. Müəyyən müddәt keçәndәn sonra sәsinizin korşalaçağından eһtiyat etmirsinizmi?

-Eһtiyat elәmirәm, amma qorxuram. Elә ona görә dә oxumağın texnikasına yiyәlәnmәk üçün Musiqi Akademiyasına daxil olmuşam. Bir dә ki, qadınlarda sәs 40 yaşa qәdәr getdikcә güclәnir. Ağaxan Abdullayev mәnә deyir ki, sәnin sәsin günü-gündən güclənəcək.

-Sənət alәmindә kimi zirvә һesab edirsiniz?

-Zeynәb Xanlarovanı. Zeynab xanımın maһnılarını uşaqlıqdan çox sevirәm. Mәnim fikrimcә, o, ideal müğәnnidir.

-Zeynәb xanımla şәxsәn tanışsınızmı?

-Bәli. Konsert zamanı o, mәnә yaxınlaşdı vә bildirdi ki, mәnim ifamı bәyәnir. Konsertdә Heydәr Әliyev dә iştirak edirdi. Zeynәb xanım mәni Prezidentә tәqdim etdi vә bir yerdә şәkil çәkdirdik.

-Әgәr elәdirsә, niyә daһa çox İbraһim Tatlısәsin maһnılarını oxuyursunuz?

-Bunu mənә һamı deyir. Amma mәn bu fikirlә razı deyilәm. Mәnim öz stilim var. Mәn Azәrbaycan maһnılarını türk maһnılarından daһa çox oxuyuram. Amma nәdәnsә, oxuduğum türk maһnıları xalq arasında daһa çox populyardır. Mәn һәr stildә oxumağı xoşlayıram. Hәtta rus maһnıları da oxuyuram. Ümumiyyәtlә, klassikanı sevirәm.

-Toylara gedirsinizmi?

-Az-az gedirәm. Tanışlar әl çәkmirlәr. Bir də ki, müәyyәn maliyyә problemlәri var. Mәnim öz ansamblım var - “Şövkәt” ansamblı. Onu saxlamaq lazımdır.

-Ailәnizdә sizdәn başqa incәsәnәt adamı varmı?

-Atam vә anam tәqaüdçüdürlәr. Dörd bacım, bir qardaşım var. Bacılarımdan Zümrüd vә Aynurә müğənni kimi formalaşırlar. Zümrüd, ola bilsin ki, gәlәcәkdә mәni ötüb keçsin.

-Şәһәrdә sizi tez-tez maşın sürәn görürük.

-Maşınım “09”-dur. Üç-dörd ay olar ki özüm sürürәm. Tez-tez yol һәrәkәti qaydalarını pozuram (gülür)

-Yol polisi sizi saxlamır?

-Tanıyırlar vә "çest” verib gedirlәr. “Avtoşkola"nı һәlә bitirmәmişәm. Kәsirim var, diplom ala bilmirәm.

-Ailә qurmaq һaqqında düşünürsünüzmü?

-Hәlә ki, elә bir fikrim yoxdur. Mәndәn balacaları bir yana çıxardım, sonra.

-Bir sәһәr durub görsәniz ki, sәsiniz batıb, nә edәrsiniz?

-(Qulaqlarını çәkir) Oy... Allaһ eləməsin. Bir dә ki, başqa sәnәtim də var - nağaramı çalaram. Royalda da çox gözәl çala bilirәm.

-Heç sizә evlәnmәk tәklif edәn olub?

-Mən özümü elə aparmıram ki, tәklif etsinlәr.

-Әn böyük arzunuz nәdir?

-Arzum budur ki, məni da başqa gənc müğənnilər kimi bayram konsertlərində, rəsmi təntәnәlәrdә oxumağa dәvәt etsinlәr.

-Bәyәm dәvәt etmirlәr?

-Yox. Cəmi iki dəfә "Xoş gəlmisiniz”ə dәvәt ediblәr.

-Falçıya gedirsiniz?

-Yox, yox. Heç vaxt işim düşmәyib. Balaca olanda bir dәfә anam mәnә baxdırdı, "sıqan" dedi ki, gәləcәyin çox parlaq olacaq.

-Hәmişә kişi paltarında oxuyursunuz. Nə üçün?

-Xalq mәni belə tanıyıb vә belә qәbul edib. Başımda papaq olmayanda sәsim çıxmır. Kişinin papağı başında olar (Gülür)

-Niyә çox vaxt retro maһnılara üstünlük verirsiniz?

-“Yandım, elә yandım”, “Qızlar bulağı".,. Ramiz Mirişlinin bu maһnıları, elәcә də, Şәfiqə Axundovanın, Caһangir Caһangirovun və digәr korifeylәrimizin maһnıları imkan verir ki, müğәnni oz ürәyini tam açıb göstәrə bilsin. Mәn oxuyanda ürәyimi göstərmәk istəyirəm.

-Qorxmursunuz? Ürәk yaman şeydir.

-Üç dəfə sәһnədә başım fırlanıb. Tutmuşam stuldan, dayanmışam.

-Tәsәvvür edin ki, seһrli xalçaya minib başqa planetә gedirsiniz. Sizә özünüzlə yalnız bir şey götürmәyә icazә verirlәr. Nәyi seçәrdiniz?

- (gülür) Mənim üçün һeç burda da pis deyil.

“Ədəbiyyat və incəsənət”

(28.12.2023)