Professor Əlibala Məhərrəmzadə “Ev tapşırığı: Uğur düsturunu tapacağıq”  layihəsini sizlərə təqdim edir

Əslində, uğur formulası ümumi olduğu qədər də spesifikdir, yəni bir xalq üçün lazım olan uğur qazanmaq keyfiyyətləri başqa bir xalq üçün aparıcı olmaya da bilər. Məsələn, Azərbaycanda (ümumən Şərqdə) uğur formulasında mental qayda-qanunlara, davranış tərzinə istinadı, möhkəm ailə faktorunun, nümunəvi tərbiyənin rolunun hegemonluğunu, milli kökə və dini mənsubiyyətə bağlılıq faktorunu spesifikliyə aid edə bilərik.

Mən öz şəxsi təcrübəm, eləcə də illərdir ki, davam edən müşahidələrim nəticəsində uğurun qazanılmasında aşağıdakı parametrləri xüsusi olaraq qabardardım:

1) Nümunəvi tərbiyə almaq.

Həyatda uğur qazanmaqçün nümunəvi ailədən çıxmaq, ziyalı, dünyagörüşlü, cəmiyyət üçün etiket sayıla biləcək valideynlərdən tərbiyə almaq əlavə, hətta deyərdim ki, çox böyük şərt və stimuldur. Sonrakı mərhələdə bağça və məktəb müəllimlərindən, kollektivdə ustad və qabaqcıllardan, cəmiyyətdə liderlərdən, örnək götürüləcək hər bir şəxsdən əxz edilən tərbiyə, xarakter formalaşdıracaq öyüd, nəsihət və vərdişlər fərdin tam kamilləşməsinə xidmət edir, bu da onun uğur yolunda daha qətiyyətli addımlar atmasına təsir göstərir.

Nümunəvi tərbiyə alan insan sonucda mütləq özü nümunəvi tərbiyəsi olan insana çevriləcək. Bu tip insan da öz növbəsində ətrafındakılara tərbiyəli olmaq mədəniyyətini aşılamağa başlayır, gələcək nəslin tərbiyə əxz edərək formalaşmasına təkan verir.

Primitiv bir misal çəkim. Tərbiyəli olmaq o demək deyil ki, hər hansı bir məclisdə yeməyi süfrəyə dağıtmayasan. Tərbiyəli olmaq odur ki, yanında əyləşən şəxs bunu edəndə onu pərt vəziyyətə salmamaq üçün özünü görməməzliyə vurasan.

Növbəti dəfə “Möhkəm ailəyə malik olmaq” barədə danışacağıq.

“Ədəbiyyat və incəsənət”

(02.02. 2023)

Müğənni, Xalq artisti Niyaməddin Musayevin adı çəkiləndə hamının üzündə xoş təbəssüm oyanır. Haqqında lətifələr qoşulan sənətkarımız bu obrazda özünü heç də pərt hiss etmir, insanlara gülüş bəxş etmək də bir istedaddır. 

Xalq artisti “Künc-bucaq" YouTube  layihəsində qonaq olarkən yenə bizləri güldürüb. Bir nəzər yetirək: 

-O zamanlar diskoteka anlayışı Azərbaycanda yox idi. "Udarnik" var, ona vururdular, amma musiqi düz gəlmirdi. "Dubts-dubts" ritmi almaq üçün həmin "udarnik"ə "poduşka" qoyur, min dənə iş görürdüm. Sadə ritmlər olmurdu. Diskotekanı, o ritmləri ölkəyə mən gətirmişəm. Yeniliklər var, amma o diskotekada da milli ruh olmalıdır. Milli ruh olmasa, o mahnı sevilməz, nə də onu başqa xalqlar qəbul edər. Necə şeirlərdə söz yığınağı var, musiqidə də eyni şey olacaq. Ona görə də alınmaz.

Və yaxud bu fikir:

-Aparıcılar hansı müğənnilərlə yaxınlıq edirlər, onları da tərifləyib, reklam edirlər. Həmin müğənnini böyüdüb, böyük sənət kimi qələmə verirlər. Baxırsan ki, qabiliyyəti də yoxdur. O aparıcılar mənim gətirdiyim janr haqda bir kəlmə də olsun danışmırlar. Elə bil içlərində paxıllıq, qısqanclıq var. Uğurlu insanam. Ulu öndər Heydər Əliyev tərəfindən qiymətləndirilmişəm. Özüm-özümə bu qiyməti verməmişəm. Onlar da bilməlidirlər ki, bu janrı yaradan Niyaməddin Musayevdir.

Və bu:

-Nəğmələrimi oxuyan aranjimançılar özlərindən müştəbehdirlər. Musiqimə elə notlar əlavə edirlər ki, tamam yad olur. O musiqi ilə bu musiqi tamam uzlaşmır. Musiqidə gətirdiyim stili, janrı və nəfəsi xarab edir. Müğənnilərin əksəriyyəti musiqini düz oxumurlar.

Sonda da bir gülümsəyən smaylik.

(Mətnin stenoqramı axşam.az-dan götürülmüşdür) 

“Ədəbiyyat və incəsənət”

(02.02.2023)

Ötən gün Bakıda şadlıq saraylarının birində meyxana ustadları itə meyxana deyiblər.

“Ədəbiyyat və incəsənət” portalı xəbər verir ki, saytlarımızın yerləşdirdiyi bu xəbər ən çox oxunan mədəniyyət xəbər kimi gündəmi zəbt edib. 

İtə meyxana deyilməsi meyxana xridarlarının kəskin etirazına səbəb olub.

Hadisə meyxana ustası Mübariz Maştağalının ad günündə baş verib. Belə ki, Sadiq adlı biznesmen meyxana sifariş verib və itinin təriflənməsini istəyib.

Məclisdə iştirak edən meyxana ustadları - Ağamirzə, Mehman Əhmədli, Akif Arif, Mübariz Maştağalı sifarişi böyük həvəslə yerinə yetiriblər.

Biz sənəti niyə bunca ucuzlaşdırırıq? Yadımıza böyük Seyid Əzim Şirvaninin yüz illər öncə yazdığı misralar düşür:

İt deyil, o dəxi bizim birimiz,

Belə ölmüşlərə fəda dirimiz. 

Bəli, biz dəyişmirik ki, dəyişmirik. 

“Ədəbiyyat və incəsənət”

(02.02.2023)

“Ədəbiyyat və incəsənət” portalının əməkdaşı Könül Siyavuşqızı yazır

Deyirlər, “Gözəllik ondur, doqquzu dondur”. Qədimdən bizə ərmağan olan bu atalar sözünün hikmətinə görə bütün dövrlərdə gözəl geyimlərə üstünlük verilib. Bu gün gözümüz çeşid-çeşid geyimlər görür, könlümüz bu rəngarənglikdən, bolluqdan xoş olur, amma gəlin, görək, qədim zamanlarda geyimlərimiz necə olub, paşaların, ağaların, rəiyyətin geyimi arasındakı fərq nədən ibarət olub?

İlk buraxılımızı şöhrəti dünyaya yayılan dilbər guşəmiz Qarabağa həsr etmişik. Amma, əvvəlcə ümumilikdə milli geyimlərimiz haqda söz açmaq istərdik, diqqət edin ki, tariximizin incə ilmələrindən bir-bir xəbər tutasınız.

Azərbaycan ərazisində məskunlaşan ilk insanlar bürüncək, sarıq, örtmə kimi dəri, süni liflərdən düzələn geyimlərdən istifadə edib. Orta əsrlər dövründə geyimin təkmilləşməsi yönündə bir sıçrayış nəzərə çarpır.

Tarixi filmlərdən, şəkillərdən seyr etdiyimiz geyimlər əslində XİV- XVİ əsrədək formaca bir-birinə çox bənzəyib, hətta ilk baxışdan onların fərqli cəhətləri çox gözə çarpmayıb. XVI-XVII əsrlərdə Azərbaycanda ipəkçilik, toxuculuq geniş vüsət almağa başladığı vaxtdan geyimlər yaxşı mənada dəyişdi, gözəlləşdi, çeşidləndi. Parçalar arasında zərbəft, xara, atlas, tafta, qanovuz, kəmxa, kiseyə, məxmər, darayı, mahud, şal, tirmə, midqal, bezin adlarını çəkmək olar.  Bəziləri  xalq arasında "Hacı mənə bax", "gecə-gündüz", "gendə dur", "alışdım yandım", "küçə mənə dar gəlir" və s. ad altında məşhur idi.

XVİİ-XVİİİ əsrlərdə Azərbaycanda xanlıqlar yarandı və bölgələrin geyim tərzləri bir-birindən əməllicə fərqlənməyə başladı. Müxtəlif coğrafi bölgələr, adət- ənənələr buna rəvac verirdi. Parçanın çeşid və növündən tutmuş, saplar, bəzək aksesuarları, düymə, basmalaradək, rəngindən tutmuş, naxışlarına kimi hər şey düşünülüb öz təyinatına uyğun biçilib tikilirdi. Burda ən önəmli məqamlardan biri qadının və kişinin statusu, yaşı idi.  Cavan qızın və ailəli qadının geyimlərində fərqlər olurdu. Cavan gəlinlər daha rəngarəng geyinərdilər, qızlar və yaşlı qadınlar bəzək elementlərindən az istifadə edirdilər. Bu tarazlıq  bütün bölgələrdə saxlanırdı. Şəriətlə bağlı qəbul olunmuş geyim qaydalarına da ciddi əməl olunurdu.

XVİ - əsr "qızılbaşlar" dövründə  kişilər başlarına təpəsi nazik və hündür  qırmızı  papaq qoyub, ətrafına sarıq dolayırdılar. Zadəganlar və rütbəli hərbi xidməçilərsə əmmamənin üstündən 12 qaş taxar, ya da  zərli xətlər çəkdirərdilər.  Xalq arasında adi bəzəksiz,  ağ əmmamələr də vardı.

Qadınların baş geyimləri arasında çalma ilə yanaşı, qoyun dərisindən tikilən başqa formalı papaqlar, gözəl, əlvan naxışlı örpəklər, naxışlı araqçınlar, yun, pambıq şallar, kəlağayılar, çənə altından bağlanan xəz və məxmərdən tikilmiş papaqlar var idi. Soyuq havalarda tirmə, kəşmiri, təbii yundan toxunmuş şaldan istifadə olunardı. Qadınlar küçəyə çıxarkən isə çarşabsız çıxmazdılar, çarşabsız gəzmək kiçik qızlara, bir də yaşlı qadınlara icazə verilirdi. Baş örtüsü sürüşməsin deyə, qüllabı  adlı  çəngəl, boğazaltıdan istifadə olunurdu.

Kişi üst geyimlərindən danışsaq, deməliyik ki, nisbətən varlı təbəqəyə mənsub kişilər üstdən ətəkləri, çiyin və boyun hissələri tikməli xələt, əba və çuxa  geyərdilər. Əbanı, əsasən, mollalar və hörmətli qocalar geyərdi.

Qadın üst geyimlərinə gəlincə, varlı təbəqədən olan qadınlar da çiyinlərinə bəzək üçün uzunqollu xələt salardılar. Üst geyimləri - üst köynəyi, çəpkən, arxalıq, kürdü, küləcə, ləbbadə, eşmək və baharıdan ibarət idi. Qadın üst geyimlərindən biri də kürdü idi. Kürdü sarıqlı və qolsuz olduğundan qış fəslində geyildiyi üçün onun boynuna, yaxası və ətəklərinə xəz tikilərdi.

Ayaqqabılardan da söz açsaq, ən çox işlədilən kişi ayaqqabıları dəridən tikilmiş dabansız  başmaq -  nəleyin idi. Dövlətlilər nazik dəridən tikilmiş uzunboğaz çəkmələr, kəndlilər isə bağları yun ipdən toxunan çarıq geyərdilər. Qadınlar üzü tikməli başmaq və ya uzun boğazı olan tikməli çəkmələr  geyirdilər. Qadınlarının ənənəvi ayaq geyimlərinə yun və ya ipək corab, çarıq, badış, şətəl, başmaq, çust, uzunboğaz və yarımboğaz çəkmələr daxil idi.

Azərbaycanın milli geyimləri, onların növləri, çeşidləri haqda ümumi məlumat verdik. Gəlin görək, Qarabaq bölgəsinin geyimlərinin  digər bölglərdən fərqli və oxşar  edən cəhətləri nələr olub?

Gəncə-Qarabağ geyimləri çox bənzəyib. Bu geyimlər də dəst halında olurdu, üst tumanla üst çiyin geyimi eyni, ya da oxşar, köynək isə açıq və parlaq rənglərdə tikilirdi.

Qarabağ çəpkənini digər bölgələridən fərqi qollarının sallamaqollu olmasıdır. Qollar çiyin tikilişlərinin üstünə əlavə tikilir, ucları əlcək və qolçaqla tamamlanırdı. Qoltuqdan dirsəyə, biləkdən barmaq uclarına qədər hissəsi açıq saxlanırdı. Çəpkən bəzən pullu olurdu. “Baharı” adlı  bəzəkli üst geyimi də ən çox  bu bölgədə geyilib. Tünd qırmızı, moruğu rəngli məxmərdən tikilən “Baharı”nın qolları düz, uzunluğu dirsəyə qədər, bel xəttindən əlavə büzməli ətək tikilir, hər ətəkdə kəsmə cib qoyulurdu. Yaxa, qolağzı, ətək tikmələrlə bəzədilirdi. Qarabağ küdrüsü də məxməridən tikilməyi, bədənə kip oturmağı, qolsuz olmağı xəz və baftadan başqa heç bir bəzəyinin olmamasıyla digər bölgədəki  küdrülərdən  seçilib.  Bəzən o, sırıqlı formada da tikilirdi. 

Qarabağ  bölgəsində  istifadə  olunan köynəyin gövdəsi qatlama üsulu ilə biçildiyindən çiyinliyi tikişsizdir. Qollarının üstündəki xırda  qırçınlar əsasən bəzək məqsədi daşıyır. Köynəyin qıraqlarında "peş" adlanan çapıqlar olur.  Qolların ağzına və yaxa kəsiyinə bafta tikilir. Milli geyimlərin əsas hissəsi olan tuman qaz-qazı, zərxara, atlas kimi parçalardan tikilirdi. Ətəklərin aşağısına müxtəlif ölçüdə tirmə və başqa parçadan qat payı tikilirdi.

Qarabağın arxalıq üst geyimi qiymətli parçalardan tikilir,  tox rənglərdən istifadə olunurdu. Al rənglərə çox üstünlük verilmirdi. Arxalığın daha da gözəl görünməsi üçün qol ağzına və yaxa kəsiyinə qırçınlı - büzməli əlavələr  tikilirdi. Yaxası buta formasında olan arxalıqlara da təsadüf edilirdi. Onların yaxalığı ikiüzlü qırçınlanmış parça ilə bəzədilirdi. Qarabağ-Gəncə arxalıqları "nülufər qollu", yelparəli olurdular. Qol dirsəyədək yelparəli, dirsəkdən aşağı zanbaq formasında biçilirdi, ağzına isə qırçınlı-büzməli əlavələr verilirdi ki,  arxalığı daha baxımlı və gözəl göstərsin.

Beləcə, sizə  milli geyimlərimizdən  danışdıq. Qarabağ bölgəsinin geyimlərinin fərqli və oxşar cəhətlərini də vurğuladıq. Bütün bölgələrimizin geyimləri bütövlükdə Azərbaycanımızın mədəni irsi, izi  əsrlərin, qərinələrin  içindən keçib gəldikləri uzun, məşəqqətli yol soy kökümüzün, dədə -babalarımızın  irsi, izidir. Bu irsə sahib çıxmaqsa bizim  müqəddəs borcumuzdur. Gəlin,  araşdıraq, öyrənək, gələcək nəsillərə ötürək ki, əbədiyən yaddaşlara yazılsın.  

“Ədəbiyyat və incəsənət”

(02.02.2023)