Fatimə Məmmədova, “Ədəbiyyat və incəsənət”

Bilirsiz, mən hər dəfə bəzi rəsmlərə baxanda elə bil özümə baxıram. Hər şəkilin öz mənası var. Orada rəssamın iztirabı, hissləri, düşüncələri gizlənib. Hər rəsm bir anın, bir duyğunun canlanmasıdır. İlk baxışda valeh olursan, gözün göturur, amma sonra bir neçə dəfə baxdıqca, insan özü də anlamadan nöqsan axtarmağa başlayır. Amma elə şəkillər var ki, orada qüsur yoxdu, sadəcə hər detal sənin içini silkələyir. Sanki uçan milçəyin səsini belə eşitmirsən, çünki şəkilə o qədər bağlanmısan ki. Və bu səssizlikdə öz hisslərini, öz yorğunluğunu görürsən.

Tomasz Alen Kopera var.Onun çəkdiyi rəsmlər o qədər canlıdır ki, baxanda elə bil özünü görürsən. Birində bitmiş halını, digərində tükənmiş halını, başqa birində isə parçalanmış, amma yenidən dirçələn halını. Hər biri bir mesaj verir. Sən də dağılsan, sənin də yenidən qalxmağın mümkündür. Həyat da elə deyil? Bəzən dağıldığımızı, yorulduğumuzu hiss edirik, amma yenidən güc tapırıq.

Bu rəsmdəki kişi obrazı… Bilirsiz, o sadəcə qulağına pıçıldayan biri deyil. O, insanın başını dolduran, fikirlərini qarışdıran, öz narsizmini başqasının üzərində göstərən bir varlıqdır. Hər kəsin həyatında belə insanlar var. Bəzən dərhal başa düşmürsən, amma zamanla onların izləri qalır, qəlbində, fikirlərində. Və insan başa düşür ki, bəzən yorğunluq, qəzəb sözdən yox, sözün arxasındakı niyyətdən gəlir. Bu insanları başa düşəndə, özünü qorumağı öyrənirsən. Amma eyni zamanda bu şəkillər göstərir ki, nə qədər qaranlıq təsir olsa da, sən öz iradənlə qalxıb yenidən güc tapacaqsan. Parçalanırsan, özünü itirmiş kimi olursan, amma yenidən ayağa qalxmağı, gücünü tapmağı, özünü tanımağı öyrənirsən. Həyat elədir, bəzən ağrıdır, bəzən parçalayır, amma sən yenidən qalxırsan, özünü tapırsan. Hər parçanla yenidən bütöv olursan.

Bilirsiz, baxanda ağlayırsan. Bəzən özünü tapa bilmədiyin günləri xatırlayırsan. Amma eyni zamanda gücünü hiss edirsən. Narsistlərin, manipulyativ insanların varlığı bizi qırır, amma eyni zamanda bizi daha diqqətli, daha şüurlu, daha güclü edir. Hər parçalanmış obraz bizə deyir: sən özünü itirməyəcəksən. Sən qalxacaqsan. Hər parçanla yenidən bütöv olacaqsan. Və bilirsiz, məncə, elə buna görə də bu rəsmlər insanı həm ağladır, həm də gücləndirir. Həyat belədir çətin, ağrılıdır, amma yenidən qalxmaq üçün hər zaman bir yol var.

“Ədəbiyyat və incəsənət”

(16.12.2025)