Kubra Quliyeva, “Ədəbiyyat və incəsənət”

“Ölsəm bağışla, amma unutma…”

Yay tətilini faydalı keçirmənin ən gözəl yolu film izləmək və kitab oxumaqdır məncə. Düzdür hər kəsin zövqü müxtəlifdir, bir çoxu köhnə Azərbaycan filmlərini "müasir" xarici filmlərə dəyişir. Ancaq mənim üçün köhnə filmlərin yeri başqadır. Hələ mövzusu müharibə olan filmləri əvvəllər izləyəndə çox da təsirlənməzdim, lakin indi hər müharibə filmi məni 3il əvvələ aparır. Elə bu film kimi. Fəxrəddin Manafovun həyat verdiyi baş qəhrəman müharibədən qalib qayıdır,  ancaq üzündə sevincdən əsər-əlamət yoxdur. Gözləri yorğun və daim

intizardadır. Dəfələrlə filmdə təkrarlanan bir cümlə də var, “biz cəbhədə vuruşanda onlar burada özləri üçün kef çəkib". Həə, bu indi də belədir, vətən üçün vuruşanlara bəzən  yer tapılmaz, yarlar yaralar açar, yaşanılacaq hayatlar yarım qalar. Bəlkə filmi izləyənlərin çoxu deyəcək ki, hər nə olursa olsun, Yusif atasının qisasını pulla almamalı, evli qadını qaçırtmamalıydı. Axı bu, el gözündə düzgün deyil. Bəs elin gözü hərbidə vuruşan adamın nişanlısını başqasına verəndə, Sovetə qarşı, harın məmurların özbaşınalıqlarına qarşı niyə yumulu idi? İllərlə zülm, əzab və cəfa içində yaşamaqdansa Yusif kimi son günlərini "kantuziyalı halda" hər şeydən bixəbər yaşamaq daha yaxşıdır.

Bir sözlə, mən bəyəndiyim filmdən söz açdım, baxsanız da sağ olun, baxmasanız da.

“Ədəbiyyat və incəsənət”

(25.08.2023)