Salam, hörmətli “Ədəbiyyat və incəsənət”.

Bu yazıları bəyənib dərc etsəniz, minnətdar olaram.

Hörmətlə: İmarət Cəlilqızı.

BARYER

Əşyalar catlayanda, qopulanda, sıyrılanda deyirlər, zədələnib.

İnsanlar da çatlayır, qopulur, sıyrılır, amma onlar haqqinda zədələnib demirlər, yaralanıb deyirlər. Həm  də insanın digər varlıqlardan fərqli olaraq, təkcə vücudu deyil, ruhu da yaralanır.

Ruh yaralarının sağalması daha uzun çəkir, bəzən heç sağalmır da. Bu yaraların sağalması üçün təkcə təbib deyil, insan özü də çarə araya gərək. Təsirli çarələrdən biri özünə söz verməkdir. Gərək özunə söz verəsən -- söz verəsən ki, heç kimin (hətta o sənə yaxın, əziz, dogma şəxslərdən olmuş olsa belə) sənə qarşı

yanlış,

kobud,

laqeyd,

ədəbsiz,

istehzalı,

aqressiv,

saxta,

vicdansız,

qədirsiz,

unutqan,

bədxah,

təşəxxüslü,

təmənnalı,

hiyləgər,

sərt,

ədalətsiz

münasibətindən inciməyəcəksən. Və gərək özünə verdiyin bu sözü hər yaralandığin ilk saniyələrdə dərhal xatırlayıb yaralarının üstünə məlhəm kimi cəkəsən.

Özünə verdiyin həmin sözü heç vaxt yadindan çıxarmasan, daha yaxşı: o zaman o söz artiq məlhəm deyil, zireh olar və sənin ruhunu  yaralanmaqdan qoruyar.

Çətindir, əlbəttə. Amma mümkündür.

Vücud və ruhlarınıza sağlıq diləyilə.

“Ədəbiyyat və incəsənət”

(18.04.2025)