Nigar Xanəliyeva, “Ədəbiyyat və incəsənət”

Deyirlər, insanın içini üşüdən qış deyil, soyuq bir sözdür. Çünki havanın soyuqluğuna bədən öyrəşər, amma qəlbin donduran bir kəlməyə heç vaxt tam alışmaz.

Əvvəlcə hiss etməzsən, sadəcə, bir anlıq diksinərsən. Amma zaman keçdikcə anlayarsan ki, o söz səni dəyişib. Gözlərindəki işıq bir az azalıb, səsin əvvəlki tonda çıxmır, gülüşlərin artıq əsl gülüş deyil.

Bəzən unudursan. Günlər keçir, illər axır, yeni baharlar gəlir. Hətta elə bilirsən ki, tamam sağalmısan. Amma birdən bir mahnı, tanış bir qoxu, ya da təsadüfi bir baxış yenidən o günü xatırladır. Soyuq sözlərin səni necə titrətdiyini, bir cümlənin bir ömrü necə dəyişə biləcəyini anlayırsan.

İnsanın ən böyük yanılması isə budur: düşünür ki, zaman hər şeyi düzəldir. Amma bəzi sözlər zamana tab gətirmir, nə qədər illər keçsə də, onların izi hələ də ordadır. Və sən hər baharda, hər günəşli gündə bir anlıq özünü yaxşı hiss edirsən, amma bilirsən ki, içində bir yer var ki, qırx yaz da gəlsə, isinməyəcək…

“Ədəbiyyat və incəsənət”

(19.03.2025)