Aynur İsmayılova, “Ədəbiyyat və incəsənət”

Bəzən ruhumun azad olduğunu hiss edirəm. Səmanın sonsuz sərhədlərində suzən quş kimi. Küləyin ritminə qarışıb qəlbimin sevincdən titrədiyi yerlərə uçuram. Burada nə bir sərhəd var, nə də məni həbs edəcək zəncirlər. Bu an mənə özümü qaytarır, var olduğumu hiss edirəm.

Mənim varlığım başqaları üçün sadəcə görünən insan obrazını xatırladır. Amma mən ruhumun azad olduğunu hiss edəndə var oluram. Mən sərhədsiz anlarda özümü tapıram. Və həyat gözümdə yaşanacaq sehirli və sonsuz bir yaşam kimi canlanır. Bu anda nə keçmişin izlərini xatırlayıram, nə də gələcək qayğılarını. Bu an indi var və mən bu anın sehrində yox oluram. Bəlkədə heç bitməsini istəmirəm. Lakin elə anlar olur ki, arxanı dönüb geriyə baxanda sən bu sərhədsizliyin içində bir sərhəd olduğunu hiss edirsən. Sanki bir ip səni geriyə çəkir və səni reallığa döndərir. Həyatın indidən ibarət olmadığını, keçmişin və gələcəyinlə birlikdə bu hekayənin bir bütöv olduğunu xatırladır. Bu hissin içində bir paradoks var: sərhədsizliyin içində yaşamağa can atarkən, bu anın içindəki sərhədləri də qəbul edirik.

Ruhumun qəfəsdə olduğu anlar isə mənə nə qədər sıxıldığımı, məhdudlaşdırıldığımı hiss etdirir. Sanki mən bu qaydalara məhkum oluram. Və mən bu qəfəsin içindən çıxmağa çalışdıqca həyat məni bu qəfəsə daha çox zəncirləmək istəyir. Hər çıxışımda daha çox tükənirəm, əzab çəkirəm. Ancaq mən bu yoldan dönmürəm. Mübarizə aparıram - həm həyata, həm də özümə qarşı. Mənim mübarizəm təkcə dünyaya, həyata qarşı deyil, həm də daxilimdəki özümə, qorxularıma, məhv etdiyim xəyallarıma, üzləşməkdən qaçaraq basdırmağa çalışdığım duyğularıma qarşıdır. Mən sərhədsiz olmaq üçün savaşıram. Bu asan olmayacaq bilirəm, ancaq mən bu qəfəsi sındırmalıyam... 

“Ədəbiyyat və incəsənət”

(18.03.2025)