Kübra Quliyeva, “Ədəbiyyat və incəsənət”

Ramazan...

İnsan ruhunun ən dərin qapılarını döyən, onu öz gerçəkliyinə qaytaran ilahi bir mövsüm. Bu ayda insan yalnız aclığı ilə deyil, ruhunun qırıq parçaları ilə də üzləşir.

Bir gün gələcək...

Bu Ramazan süfrələrində valideynlərimizin "yeməyinizi yeyin, dualar edin" sözləri yox, susqun divarların xatirəsi əks-səda verəcək. Biz bir gün, bu süfrələrdə oturub çörəyi paylaşan yox, eyni süfrədə sevdiklərini itirən insanlar olacağıq. O gün, qapının ağzında "bir qarpız al" deyən anamız yox, evin körpəsinə pul uzadıb "qaç, qarpız al" deyən biz olacağıq.

Bu ay insanın nəfsi ilə savaşdığı bir zamandır. Amma bəzən bu savaş aclıqla deyil, içimizdə yığılıb qalan həsrətlərlə aparılır. Həsrət, itirilmiş bir ata, dualarında hələ də adını çəkdiyin, ancaq qəbri uzaqlarda olan bir ana...

Ramazan gecələrində dua edərkən, sanki ruhumuz bir-bir ayrılıb getmiş insanlarımızı ziyarət edir. Onların isti nəfəsiylə dolu olan o köhnə evlər, həmin süfrələr, "Allah qəbul etsin" deyən əllər... Bütün bunlar zamanla xatirəyə çevrilir.

İnsan bəzən düşünür:

"Bu Ramazan, bəlkə də son sığınacağımızdır..."

Çünki biz bir gün valideynlərimizin yoxluğuna alışmağa çalışacağıq. O zaman, iftar vaxtı süfrəyə baxanda, yoxluq bizi daha çox doyuracaq, qəlbimizdəki boşluqlar isə sükutla dolacaq.

Bəlkə də, bu Ramazan, hər şeyi daha dərindən dərk etmək üçün bizə verilən son fürsətdir. Sevdiklərimizi sağ ikən qucaqlamaq, dualarımızda yalnız adlarını yox, varlıqlarını hiss etmək üçün son şansdır.

O gün gələndə, gözlərimiz dolacaq, çünki insan itirmədən dəyəri anlamır. Bəlkə də bu Ramazan, illər sonra "Kaş ki, o zaman daha çox sevsəydim, daha çox dua etsəydim" deməmək üçün bizə verilən bir lütfdür.

Gəl, bu Ramazanda həm ruhumuzu, həm qəlbimizi təmizləyək. Gəl, bu Ramazanda hələ qapını açan anamıza, hələ süfrəyə dua ilə oturan atamıza doyunca sarılaq. Çünki bir gün bu xatirələr də torpağa qarışacaq...

Ramazan, insanın nəfsi ilə deyil, həsrəti ilə sınandığı bir aydır...

“Ədəbiyyat və incəsənət”

(18.03.2025)