Aynur İsmayılova, “Ədəbiyyat və incəsənət”

Günəş bizi tərk edib, zülmət qaranlıq içində tənha qoyan zamanlarda mən məni tapdım. Bəzən axtardığını tapmaq üçün bir işığa yox, bir zülmət qaranlığa gərək duyar insan. Bəzən hər şeydə bir rəng axtarmaq mənasız görünür. Qaranlıq olandabiz yaşamırıqmı?

Bilmirəm, nə üçün həyat gözümdə mənasızlaşır. Mən böyüyürəm, yoxsa həyat kiçilir?

Görəsən, insan üçün elə bir yaş dönəmi varmı ki, həmin zamanda yalnız xoşbəxt olur? Xoşbəxtlik, yanında kimsə olmadan, nə zaman qapımı döyəcək? Biz birlikdəhər dərddən, sıxıntıdan uzaqlaşıb, bir-birimizə sarılıb bu dünyanın gözəlliklərini nəvaxt dadacağıq?

Mən bu arzuya yuxularımda da çata bilmirəm. Əlimi uzatdığım hər şey məndən elə uzaqda dayanıb ki, sanki hər şey mənə çatmağı istəmirmiş kimi. Ya da əlimi uzatdığım şeylər mənə mümkünsüz görünür, heç zaman çata bilməyəcəyim kimi. Bunlar mən qorxduğum üçündür, yoxsa həqiqətən bacara bilməyəcəyimistəklərimdir? İnsan bacara bilməyəcəyi bir şeyin xəyalı ilə yaşarmı? Xəyal qurur,hədəfləyirsə, demək ki, edə biləcəyi üçündür.

Bəzən doğru zamanı, bəzən də zamanda doğru yolu gözləmək lazımdır. Bu dahəyatın sirli qapılarında gizlidir və biz bu qapıların arxasında olanlardan xəbərsizmübarizə aparırıq. Bu mübarizədə qalib və ya məğlub olmaq isə insanın öz əlindədir.

Mən də bu savaşın içindəyəm. Ancaq bu savaş digərlərindən fərqlidir.Çünki mən işıqla savaşıram – qaranlığa çatmaq üçün. Mən qaranlığı seçirəm. İşıqdan uzaqlaşıram, çünki işıq hər şeyi – saxta gülüşləri, yalançı xoşbəxtlikləri,

insanların üzündəki səmimiyyətsizlikləri aşkara çıxarır. Ancaq qaranlıq... O, olduğukimidir. Həqiqət və səmimiyyət ordadır. İşıq sənə başqalarını göstərərkən, qaranlıqsənə özün olmağı, özünü tapmağı öyrədir.

Burada mən özüməm – hər şeydən, hər kəsdən uzaq. Bəlkə də qaranlıqda olduğumüçün məni tapmaq çətindir. Ancaq mən bu qaranlıqdan qorxmuram, çünki bilirəm ki,qaranlıq yoxluq deyil, o, bir başlanğıcdır.

“Ədəbiyyat və incəsənət”

(03.03.2025)