Heyran Zöhrabova, “Ədəbiyyat və incəsənət”
"Bir gün getsən, unutma
Unutma, geridə qoyub getdiyini
Getsən də, xoş get. Əlvidasız, səssiz səmirsiz
Çayını soyut get
Son məktubunda heç nə yazmadan get
Xatirələri çamadana yığıb yandır, sonra məni də unut get
Elə get ki, bir də dönməyəsən geri
Elə get ki, utanmadan başı dik get
Dünya kiçikdir, üz-üzə gəldik, bəlkə...
Elə get ki, üz-üzə gəlsək utanma..."- demişdin mənə.
Amma… amma dünyanın işinə, həyatın ironiyasına bir bax, gün gəldi, çıxıb gedən özün oldun.. Hansı ki, elə getdin ki, bir gün üz-üzə gələsi olsaq, utanacaq olan da elə yenə sən olacaqsan.
Əgər bir gün çıxıb gedəsi olsam, məndən başı dik getməmi istəyən sən, bəs özün niyə elə getmədin, iki gözüm?
"Bir gün getsən unutma
İtirən sən olacaqsan
Sən getsən, mən bir qələm itirəcəm
Sən bir yazı itirəcəksən"- demişdin.
Amma qələmi də, yazını da, deyəsən, özün itirdin axı...
"Bəlkə, mən nə vaxtsa, bir qələm tapdım, amma sən getsən bir də çətin o yazını tapasan"- demişdin. Lakin qələmimdən süzülən hər sətir mürəkkəbdə sən vardın. Mən oxuduğum hər bir yazıda səni tapmışdım sən bunu bilmədin.
"Fikrini dəqiqləşdir getmədən öncə
Son dəfə yoxla çamadanları.
İçinə bəhanələri qoyduğundan əmin ol"- demişdin.
Maraqlıdır, görəsən, sonda hansımızın "bəhanələri" daha keçərli, daha tutarlı oldu?
"Son dəfə dilindən qopsun əlvida sözü"- demişdin. Bəs özün niyə vidasız getdin?
"Son dəfə göz yaşların yusun getdiyin yolu
Son dəfə üzül..."- demişdin. Sən gedərkən ağladınmı, iki gözüm? Sən üzüldünmü bizə heç? Bir dəfə olsun arxana baxdınmı gedərkən? Az da olsa, içində bir tərəddüd etdinmi?
"Elə yerə get ki, orda itirdiklərin qazandıqlarına dəysin"- demişdin. İndi soruşuram səndən, getdiyin yerdə qazandıqların itirdiklərinə dəydimi barı? Qəlbin, vicdanın rahatdırmı?
"Elə yerə get ki, ahım da tapa bilməsin səni
Sorağıma da gəlib çata bilməyəsən
Elə yerə get ki orda tanrı da unutsun səni
Bir gün getsən unutma
Mən o mən olmayacam
Gedişinlə dəyişib başqa aləm olacam
Nə yoluna çıxaram, nə üzünə baxaram"- demişdin.
"Üz-üzə gələcəyimiz şəhərdən çıxıb gedərəm bir yolluq
Bir gün getsən, elə get ki
Addımların əzməsin ayaqlarının altında qalan xəyallarımı"- demişdin.
Bəs sənin gedişinin tapdaladığı xəyallarım, xəyallarımız necə olsun? Gedərkən onları ayaqıladığın zaman qəlbin heç sızlamadımı yəni?
"Kaşkiləri, bəlkələri al yanına get. Heç bir ümid qoyma mənə
Yazmadığın son məktub kimi unudum səni.
Getsən, elə get ki, göz yaşların yusun günahını"- demişdin.
Sənin günahını nə yuyacaq bəs? Sənin də varmı barı günahını yuyacaq göz yaşların?
"Ən üşüdüyün anda xatırla getdiyin yeri,
gəlib ağlına təxəyyülündə isidim səni
Bir gün getsən, unutma
Bu gedişin vüsalı müşkül,
Ölüb gedənlər kimi get.
Qoy torpaqdan alım qoxunu
Torpaqdan boylanan hər çiçək xatırlatsın gül üzünü
Hər solmuş yarpaq xatirəmiz olsun
Sonra güllər solanda geri gəl
Qürurumu tapdala gəl gəldiyin yolda
Mən gəl deyirəmsə, qürurumdan keçmişəm sənin üçün...
Gəl son dəfə ağla məzarım üstə.
Torpaq sən qoxurdu deyə torpağa qarışdım...
Elə həmin güldə məzarım üstündə solmuşdu.
O gül sən idin, hər ləçəyi xatirələr"- demişdin.
Amma sonda məzar olan mən oldum, içimə gömülənsə sən və xatirələrimiz oldu.
Bəli, səni də, xatirələrini də içimə gömüb gedişinlə bir məzara çevrildim mən.
Yad edilməyən, çiçəksiz, kimsəsiz bir məzara.
"Bir gün getsən bunları düşün get"- demişdin. Sən gedərkən bunları heç düşündünmü, iki gözüm?
"Sənə görə qürurumdan keçərəm"- demişdin, "Səndən heç vaxt keçə bilmərəm. İnanmıram ki, kiməsə görə səndən keçim"- demişdin. Amma elə ən asan keçdiyin mən oldum sənin.
Halbuki mənim ən böyük qürurum elə bizim sevgimiz idi.
“Ədəbiyyat və incəsənət”
(18.11.2024)
