Oruc Ələsgərov, “Ədəbiyyat və incəsənət”

Həyatda ömrünü başa vurmuş, hazırda ömür sürən və bu fani dünyaya hələ gəlməmiş insanların öz kiçik dünyaları olub, var və olacaq. Hər kəs öz dünyasının sakinidir, qurucusudur. İnsan yaşadıqca onun dünyası da öz-özünə fırlanır, illərini tamamlayır, fəsillərini ötüşdürür. Bəs birdən dünyanız qəfildən fırlanmağı dayandırsa, nə baş verər? Mən bu hadisəni bu gecə yaşadım.

Bu gün kiçik bir hadisənin üstündə özümdən asılı olmadan anamı ağlatdım. İlk dəfə idi ki, bu 19 illik həyatımda anamın qəlbini qırırdım. Fəsadlarını, o prosesin necə olduğunu bilmirdim və şahidi olandan sonra heç bir övlada bu hadisəni yaşamağı arzulamıram. İlk dəfə idi ki, özümdən bu qədər utanmışdım. Özümü bu dünyanın ən pis övladı hiss edirdim, halbuki Allah şahiddir ki, ömür boyu atama da, anama da pis övlad olmamış, hər zaman ailəmi bütün məsələlərdən daha öndə tutmuşam.

Anamla mübahisəmizdən sonra yatağıma uzanıb yarım saatdan daha çox durmadan ağlayıb özümü tənbeh etdim. Bir müddət sonra başımı balışdan qaldırıb yatağımda oturdum. Hissizləşmişdim. Dünyamın dayandığını anlamışdım. O an hiss etdiyim ilk şey nifrət oldu. Özümə və bu dünyadakı hər kəsə nifrət edirdim. Kainatda olan bütün varlıqların özünü necə hiss etdiyi vecimə belə deyildi. 

Donub qalmışdım, nə yenidən yata bilir, nə də başqa şey etmək istəyirdim. Daha sonra hiss etdiyim işığımın sönməsi oldu. 19 ildir ki, Yer adlanan nəhəng planetin sakiniyəm, bu illər ərzində ən birinci amalım valideynlərimi incitməmək olub. Hər zaman onlara bacı və qardaşlarım arasında ən yaxşı övlad olmaq ümidi ilə yaşamışam. Amma deyəsən anamın qəlbini qırdıqdan, dünyamın qəfil durmasından sonra bu ümid işığım da sönmüşdü. 

Milyon-milyon sual arasında itib batmışam, görəsən mən həqiqətən də pis övladammı?

Bu yazımı oxuyan bütün övladlardan tək bir istəyim var: valideynlərinizi incitməyin. Unutmayın ki, onlar da sizin kimi bu həyatı ilk dəfədir yaşayırlar. Valideynləriniz də bütün hissləri ilk dəfədir keçirir, onlara da sizin kimi cəmi bircə dəfə yaşamaq imkanı verilib. Onları incidib övladları ilə bağlı ümidlərini suya salmayın. Əks halda, əgər yaxşı övladsınızsa, siz də dünyanızın durduğunu hiss edəcəksiniz.

Bütün bu olanlardan sonra bir daha anladım ki, mənim dünyam elə anamdır. Onun gözlərindəki işıq sönəndə mənim də dünyam sönür. Onun ümidləri qırılanda mənim illərdir güclə inşa etdiyim şəhərlərim dağılır, qəlbim parça-parça olur. 

Məni bağışla ana! İcazə ver, sənin qəlbini, öz dünyamı bir daha yenidən dirçəldim! Bütün bu olanlara və səni istəməyərək incitdiyimə görə məni bağışla ana!

Bütün vücudum əsər, ruhum eyləyər pərvaz,

Uçar səmalara o, aləmi-xəyalətdə.

Yatar, ölər bədənim, nitqdən düşər bir söz:

-Ana… Ana… Sənə mən rahibəm itaətdə!.. (C.Cabbarlı)

“Ədəbiyyat və incəsənət”

(06.05.2024)