Salam, hörmətli “Ədəbiyyat və incəsənət”!

Sizi narahat edən Naxçıvan Dövlət Universitetinin Tarix-filologiya fakültəsinin Filologiya ixtisası üzrə II kurs tələbəsi Telli Həsənovadır. Həmçinin NDU gənc yazarlar və ədəbiyyatşünaslar klubunun üzvüyəm. Keçən günlərdə məqaləmi dərc etmişdiniz və bəyənilmişdi. Bu səfər isə sizə öz yazdığım hekayəmi təqdim etmək istəyirəm. Qeyd edim ki, ilk hekayəmdir və fikirləriniz çox önəmlidir! İndidən təşəkkürlər!

Ruhu kitab qoxuyan qız

 Payızın o məşhur axşamlarından biri idi - yağışın damcısı pəncərəyə toxunan kimi iz qoyub süzülən axşamlardan… Hava sərin, bir az da qaranlıq idi, sanki bütün şəhər yorğunluğunu bu axşama sərmişdi. Küçədən keçən adamların addım səsləri belə xəyali bir melodiyanın notları kimi gecənin səssizliyində itib-batırdı.

Yağış damlaları pəncərə şüşəsinə toxunduqca iz qoyub süzülürdü. Hər damcı sanki öz içində bir hüzün daşıyırdı. Arabir eşidilən avtomobil siqnalları və uzaqdan gələn xoşbəxt bir gülüş… Hamısı ona yad idi. Çünki onun üçün dünya bu otaqdan ibarət idi. Qapalı, darıxdırıcı, lakin öz sirli aləmi ilə dolu olan bir otaqdan.

 O, otağında idi. Bu otaq uzun müddətdir onun sığınacaq yeri olmuşdu. Darıxdırıcı dörd divar arasında, küləyin pəncərə şüşəsinə toxunmasından başqa heç bir səsin eşidilmədiyi bir otaq… Burada danışmadan, izah etmədən, hiss etdiklərini çəkinmədən yaşaya bilirdi. Pəncərənin qarşısında dayanan yazı masası, üstündə dağınıq kağızlar, qələmlər və kənarda, bir küncdə üst-üstə yığılmış kitablar… Onun isə əlləri hər dəfə kağızlardan birini götürüb bir şeylər yazır, sonra isə kağızı hirslə əzişdirib yerə atırdı. Yenə də alınmırdı. Yenə də içindəki o izaholunmaz boşluq dolmurdu.

Həmin boşluq nə idi?

Sevgi?

Qayğısızlıq?

Özünü anlaya bilməmək?

Yoxsa sadəcə payızın gətirdiyi kədər?

Dəqiq bilmirdi. Bildiyi tək şey beyninin içində minlərlə sualın dolandığı, amma heç bir cavabın tapılmadığı idi. Sanki hər şeydən yorulmuşdu. Beynindəki səslər susmaq bilmirdi.

“Niyə?” və “Necə?” sualları ilə dolu idi içi… Otağın divarları isə sanki onun düşüncələrinin yükünü daşıyırdı.

O, qələmi götürüb kağızın üzərinə toxundurdu. Bir neçə söz yazdı, sonra isə hirslə cırıb kənara atdı. Bir daha cəhd etdi, yenə alınmadı. Yazdığı hər cümlə ona yalan gəlirdi, sanki öz hisslərini kağıza köçürə bilmirdi. İçində elə bir qarmaqarışıqlıq vardı ki, onu sözlərə tökmək qeyri-mümkün görünürdü.

Artıq bir saat olardı ki, bu hal belə davam edirdi. O, kağızları əzişdirib yerə atdıqca otağın döşəməsi üsyan edirdi sanki.

Başını masaya söykəyib dərin bir nəfəs aldı. Niyə bu qədər çətin idi? Niyə içindəki sualların heç bir cavabı yox idi? Sanki həyat özü bir labirintə çevrilmişdi və o, bu labirintdə yolunu itirmişdi.

Ayağa qalxanda ətrafına göz gəzdirdi, bütün döşəmə kağız parçaları ilə örtülmüşdü. Otaq öz içinə gömülmüş, bir ruhsuzluq qoxusu almışdı.

Qız başını əlləri arasına aldı, dərindən ah çəkdikdən sonra öz-özünə pıçıldadı:

— Nə edim? Necə edim?

 Sanki bu sözlərə cavab verəcək biri varmış kimi gözlərini tavana dikdi. Heç nə dəyişmədi.

O, əlini saçlarının arasına keçirib gözlərini yumdu. Ağlına xatirələr dolmağa başladı. Uşaqlıqdan bəri həmişə fərqli biri olmuşdu. Digərləri kimi deyil, başqalarının anlamadığı duyğular içində böyümüşdü. İnsanlar ona “sakit”, “tənhalığı sevən”, “çox düşünən” deyirdilər. Amma o, sadəcə ruhu dincələcək bir yer axtarırdı. Bəzən o yeri kitablarda tapırdı, bəzən də qələmində… Lakin bu gün nə kitablar, nə də qələmi onu sakitləşdirə bilirdi.

 Birdən qapı döyüldü. Anasının səsi gəldi:

 — Qızım, yeməyə gəl.

 Anasının səsi hər zamankı kimi mülayim idi. Anası həmişə qayğıkeş idi, həmişə qızının ən dərin duyğularını hiss edə bilirdi. Amma bu axşam qız heç kimlə danışmaq istəmirdi. İçində bir şeylər qırılmışdı və o qırıqlarla necə yaşayacağını bilmirdi.

 — Ac deyiləm, ana! — deyə qışqırdı. Səsinin tonu sərt çıxmışdı. Səsi otağın dörd divarına çırpıldı.

 Anası bir anlıq dayandı, sonra heç nə demədən qapını sakitcə örtüb uzaqlaşdı.

 Qız yerində donub qaldı. Sanki içindəki ağırlıq daha da artdı. O, anasına səsini yüksəltməyə layiq deyildi. Bilirdi ki, ana sadəcə onu düşünür, ona yaxşılıq etmək istəyir. Amma o, içindəki bu boşluğu izah edə bilmirdi. Nə qədər cəhd etsə də, sözlər boğazında düyünlənirdi. Həmin peşmançılıq da digər hisslər kimi içinə yığıldı.

Yenə masaya oturdu. Eyni vərdiş, kağız, qələm, və səssizlik. Təkcə saatın saniyə əqrəbi susmaq bilmirdi. O, bir az mızıldandı, sonra isə pıçıltısı sanki otağın içində əks-səda verdi:

— Çık, çık, çık…

 Bu dəfə saatın əqrəbi ilə onun təqlidi bir-birilərinə cavab verirdilər. “Çık, çık, çık…”

Birdən içindəki fırtına daşqına çevrildi. Qız titrəyən əlləri ilə qələmi kağıza sürtdü və səsini yüksəldərək yazmağa başladı:

“Salam, Sarvan…”

Azacıq ara verib sonar sürətlə yazmağa davam etdi:

“Bilmirəm keçirim hansı halını?

Oynayım toyuna, batım yasına?

Hər gün neçə məktub yazıb cırıram,

Cırıb tullayıram… poçt qutusuna.

Gözləməkdən gözüm çuxura düşüb,

Gör heç soruşursan, nə çöküntüdü?

Sənli xatirələr dağılıb evə…

Bağışla, otağım tör-töküntüdü…

 Son sətirləri oxuyanda artıq göz yaşlarına sahib çıxa bilmədi. Hönkürtü ilə ağladı. Sanki içində illərdir donmuş buzlar əriyirdi, göz yaşları ilə birlikdə içindən axıb gedirdi. Otaq onun ağrısını içində saxlayan bir qucaq kimi susurdu.

 Sonra kağızı yenə əzişdirib yerə atdı… Amma bu dəfə fərqli idi. Çünki ilk dəfə idi ki, kağızı atandan sonra bir az da olsa yüngülləşdiyini hiss edirdi. Sanki içindəki ağırlıq az da olsa çəkilmişdi.

Başını arxaya söykəyib gözlərini yumdu. Dərin nəfəs aldı. Pəncərədən gələn sərin payız havası dərisini üşütdü. Bəlkə də bu axşam ilk dəfə idi ki, özü ilə tam səmimi olmuşdu.

Və o anda pəncərənin şüşəsinə toxunan yağış damcılarına baxaraq düşündü. Yağış damlaları sakitcə süzülürdü. 

 Bəlkə də, bu payız sadəcə bir fəsil deyildi…

Bəlkə də, payız, ruhu kitab qoxuyan qızın içindəki fəsil idi…

“Ədəbiyyat və incəsənət”

(01.04.2025)