Əli Çağla, “Ədəbiyyat və incəsənət”, Güney Azərbaycan təmsilçisi
Azərbaycan Ədəbiyyat Fondunun təşkilati dəstəyi ilə “Ədəbiyyat və incəsənət” portalında həyata keçirilən “Güney Azərbaycan Ədəbiyyatının təbliği” layihəsində bu gün sizlərə Pərisa Təqizadənin şeirlərini təqdim edəcək.
Son bir ildə böyük oxucu auditoriyası toplayan və hər iki Azərbaycanda sevilərək izlənən layihəmiz davam edir.
I.
Darıxır xiyabanlar
Küçələr
Pəncərələr,
Əsarətin zəncirini qırmağa
Yerikləyirlər gülləyə
Baramanı tərk edən kəpənəklər.
Yarır Ərkin bağrını dilsiz etirazlar
Baltalanırlar birbəbir çinarlar,
Artıq zeytun dalları kökdən qurusun
Mən güllərə darıxmışam
Güllələrsə ürəyimə
Gəl qanımı sovur azadlıq
Canım gicişir adın gələndə
Damarlarımda al qanım darıxır.
II.
Bu şəhər bu qədər qaranlıq deyildi
Qar yağardı zalımın xiyabanlarına
Əriyib canlanardı ürəyimizdə
Novdanların taqqataq səsi
Oxuyardı sərçələri,
Yaşayırmışıq kimi
Xəyal qurub
Qol-boyun dolaşardıq
Sevgimizdən keflənmiş küçələrini
Biz uduzduq.
Bir gecə yarısı
Çıxmaz küçələrə azadlıq adı veriləndə
Bağışla ana
Uduzan balana
Ölüm yaraşar.
III.
Gicəlir otağım
Bir kölgə düşdü pəncərəyə sanki
Saat qabağının zili tək
Səsin beynimdə hələ də fırlanır.
Yoxluğun Təbrizi səssizliyə bürüyür
Təbrizin də gözləri küçələrindədir.
Aynalar əl-ələ səni yoxlayır
Sənsizlik başıma belə çırpılmamışdı.
IV.
Mən
Mirzə Cəlilin yazmadığı son məktubam.
Molla Nəsrəddin nağılında
Pəncərə həsrətində boğulan
Müsəlman qadın.
Qəm pəncərəsinin ssenari təməli.
Kefli İsgəndərin içməyə qıymadığı son bardağıyam.
Mən tanrının ətəyindən asılan yasaq almayam.
Bayraq olub göylərdə əsməyə həvəslidirsə ürəyim
Mən barış ağacının sınan beliyəm.
Mən tanrının göndərməmiş son mələyi.
İnsanların çəkə bilmədikləri həsrət yükü.
Çiçəklərin solan üzüyəm
Hər yarpağım torpaq qoxulu.
Mən tanrının doğulmamış sonbeşik qızıyam.
V.
Nə qədər yetimdir ürəyin şair,
Payız yetişəndə dərdin deşilir.
Darıxır varlığın, sıxılır canın,
Solunda sızlayan həyat eşilir.
Batır qulaqların ədalət kimi,
Kimsəni eşitmək istəmir canın.
Bir sən olursan, bir də sonsuz yağış,
Həsrətdir damarda dolaşan qanın.
Kədərli atırsan addımlarını,
Bilmirsən taleyin harasındasan?
Gəzirsən tapasan həsrətin sonun,
Oyanmaz bəxtinin çarasındasan.
Dənizsən, önündə damladır həyat,
Sığmayır yer-göyə dəli ürəyin.
Nə yatdın, nə yuxu görəsən axı –
Nə biləsən nədir arzun, diləyin?
Qasırğa, yaz, yağış, əsən küləklər,
Hər fəsil şairə güzdür, payızdır.
Dəlidən soraqlaş şairin halın,
Dəlilik şairə yaranan özdür.
“Ədəbiyyat və incəsənət”
(07.03.2025)
