Tələbə yaradıçılığı rubrikasında sizlərə Ağdam Dövlət Sosial-İqtisad Kollecinin 2-ci kurs tələbəsi Nuray Fərzəliyevanın –“Unudulmuş arzu” hekayəsini təqdim edirik.
“Bəzi arzular ölür, bəziləri isə sadəcə unudulur. Amma bir gün, səni tapmaq üçün geri qayıdırlar…”
Kənan bu həyatı özü seçməmişdi. Əslində, heç vaxt öz seçimini etməmişdi. Atası hüquq fakültəsinə daxil olmasını istəmişdi, o da daxil olmuşdu. Anası sabit işinin olmasını istəmişdi, o da ofisə bağlanmışdı. Hər kəs ondan nələrisə gözləmişdi, o isə özündən heç nə gözləmirdi. Həyatı - başqalarının onun üçün çəkdiyi bir yolda addımlamaqdan ibarət idi. Və o, bu yolda sanki bir kölgəyə çevrilmişdi. Hər səhər eyni marşrut, eyni insanlarla göz kontaktından qaçan solğun üzlər, eyni boz divarlar arasında keçən saatlar… Axşam isə eyni yorğun bədən, eyni susqun televiziya ekranı, eyni boşluq. Bəs içindəki o keçmiş xəyal? Bir vaxtlar gecələr boyu yazıb-pozduğu hekayələr? Uşaq yaşlarında əlindən buraxmadığı dəftərlər, öz hekayələri ilə dolu o dünyalar? Sanki başqasının keçmişi idi. Ancaq bəzən, çox nadir hallarda, içində qəribə bir səs pıçıldayırdı:
“Sən bu həyat üçün doğulmadın.”
Amma Kənan hər dəfə bu səsi boğurdu. Çünki artıq çox gec idi… Elə deyilmi?
O gün təsadüf onu keçmişinin qapısına gətirdi. Uşaqlıq evində anası köhnə əşyaları ayırırdı. Kənan otaqları gəzdi və bir sandığa toxundu. Toz basmış köhnə dəftər sandığın içindəydi. Saralmış səhifələr, solğun cümlələr… və birdən, gözünə bir yazı sataşdı: “Böyüyəndə bu dəftərə qayıdacaqsan. Əgər yazmağı unutmusansa, xahiş edirəm, yenidən başla”O, bunu illər əvvəl öz-özünə yazmışdı. Və indi bu sözlər, sanki illərin tozu altında basdırılmış ruhunu silkələyirdi. Dəftəri vərəqlədikcə, keçmişi gözlərinin önündə canlandı. Balaca Kənan… Gözlərində həyəcan, ürəyində min bir hekayə… Bəs indi? İndi o, sadəcə bir ofis işçisi idi. Sənədlərə imza atan, həftə sonlarını seriallarla öldürən, hər səhər yuxulu halda işə gedən biri. İçində bir şey qırıldı. Axşam yata bilmədi. Dəfələrlə eyni sual beynində dövr edirdi: “Mən nə vaxt xəyallarımı dəfn etdim?” Gözlərini tavana dikdi. Xatırladı… İlk dəfə yazılarını dostlarına oxutmuşdu, onlar gülmüşdü. Müəllimi “buna vaxtını sərf etmə” demişdi. Valideynləri isə “yazıçılıq sənə pul qazandırmaz” deyib onu hüquqa yönləndirmişdi. Və o, inandı. İnandı ki, bu xəyal yaşamaq üçün yetərli deyil.
Amma indi…
İndi bilirdi ki, daha betəri var: Xəyalınla yaşamamaq. Nə isə dəyişməli idi. Sabah oyananda ilk dəfə başqa bir marşrut seçdi. İşə yox, kitabxanaya getdi. Öz-özünə söz verdi: “Hər gün az da olsa yazacağam. Baxım görüm, içimdəki Kənan hələ sağdırmı?” İlk cümlə çətin gəldi. İllərdir unutduğu sözlər, beynində sanki paslanmış bir qapının arxasında qalmışdı. Amma sonra sanki içində kilidlənmiş olan bir dünya açıldı. Səhifələr bir-birini əvəz edirdi.
Gecələr daha da uzanırdı. Bir gün yazdıqlarını bir dostuna göndərdi. Cavab gözlədiyindən fərqli oldu: “Bu, mükəmməldir. Niyə bu vaxta qədər yazmamısan?” Kənan gözlərini yumdu. Həqiqətən, niyə? İllərdir qorxurdu. Başqalarının nə deyəcəyindən, uğursuz olmaqdan, özünü gülünc vəziyyətə salmaqdan. Amma indi fərqi yox idi. Çünki o, nəhayət ki, içindəki həqiqi səsi tapmışdı. Kənan bir gün işini atdı. Bu, onun üçün ən çətin addımlardan biri oldu. Anası əsəbiləşdi, dostları onu “dəli” adlandırdı.“Necə yəni işdən çıxırsan? Yazmaqla nə qazanacaqsan?” Amma o, artıq qorxmurdu. Çünki o, nəhayət ki, özü üçün yaşayırdı.
İllər keçdi. O, bir kitab yazdı. Sonra başqa bir kitab… İnsanlar onun sözlərində özlərini tapmağa başladılar. Bir gün gənc bir oxucudan məktub aldı: “Sizin kitabınızı oxuyandan sonra həyatım dəyişdi. Mən də yazmağa başladım. Artıq bilirəm ki, xəyal qurmaqdan qorxmaq lazım deyil.” O, məktubu oxuyandagözləri doldu. İllər əvvəl, balaca Kənan da belə düşünürdü. Amma sonra böyüdü, inamını itirdi. İndi isə yenidən tapmışdı.
Məktubu dəftərinin arasına qoydu. Və bir cümlə yazdı:
“Xəyallarını basdırma. Bir gün səni oyatmaq üçün geri qayıdacaqlar.”
Xəyalın varsa, onu öldürmə. Dünya onsuz da kifayət qədər solğun və ruhsuzdur. Əgər içində səni çağıran bir səs varsa, ona qulaq as. Çünki arzularını dəfn etsən, bir gün sən də özünü itirəcəksən.
“Ədəbiyyat və incəsənət”
(12.02.2025)
