Cahangir Namazov, “Ədəbiyyat və incəsənət” portalının Özbəkistan təmsilçisi

 

Azərbaycan oxucuları məni tanınmış dünya yazarlarından müsahibələr alan, tərcümələr edən əməkdaş kimi tanıyırlar. Amma mən şairəm və bu 2 sentyabr günüdə məmnuniyyətlə sizlərə öz şeirlərimi təqdim edirəm. Bəyənərsiniz, nə xoş mənə.

 

ÖZÜMÜ MƏHKƏMƏYƏ ÇƏKDİM

 

Özümü məhkəməyə çəkdim –

Nə şahid var,

nə vəkil,

nə də ittiham oxuyan qınayıcı.

Yalnız bir güzgü...

O da sınıq, lal.

 

Mən cavab verdim,

günahsız günahıma –

cavablarım uzandıqca uzandı.

Ağlamadım – amma içimdə

çırpınıb bir şey... sınandı.

Dilimdə söz dondu,

göz yaşım axdı.

Qarşımda özüm –

amma yad bir adam kimi dayandım...

Heç bir yerdə özüm ola bilmədim.

Ancaq özlüyümdə – hər kəsə çevrildim.

 

Gözümün sual işarələrini

yaşlarım sildi apardı.

Əlimdə – dəftər,

sözlər belə çəkindi,

Mən yazmadım –

Sözlər yazılmaqdan boyun qaçırdı.

Bu – musiqi, məclis deyil –

məhkəmə iclasıdır.

 

Qanımda axan – sükut.

Dırnağım altında yığılan həsəd –

sükut qədər yumşaq,

ağrı qədər iti.

Mən özümü bağışladım.

 

Özümü məhkəməyə çəkdim...

Qanun — VİCDAN,

Təqsirkar — ÖZÜM.

Bütün günahı çiynimə aldım,

Öz qarşımda qaraldı üzüm...

 

 

ÖZÜMÜ UNUTDUGUM GÜN

 

Mən özümü unutduğum gün —

güzgüm məni xatırladı.

Adım — sükut oldu,

Nəfəsim — şübhə.

 

Kölgəm məndən qaçdı,

nədən yenə ardımca gəldi?

Mən geriyə baxmadan irəli qaçdım,

və zaman — məni yarıb keçdi.

 

Mən həqiqəti yalanlarda tapdım,

yalanlarım məni xilas etdi.

Çünki bəzən ən doğru söz —

deyilməmiş olandır.

 

Mən ölü fikirləri diriltdim,

yeni düşüncələri basdırdım.

Yaşamağım — ölümə qarşı üsyan,

Ölməyim — həyata hörmət idi.

 

Mən güldüm —

göz yaşlarım gülüşümdən xəcalət çəkdi.

Mən ağladım —

qəhqəhəm sükuta çevrildi.

 

Mən yazdım —

sözlər ox oldu, mən isə nişan.

Mən susdum —

və bu ən gurultulu fəryada döndü.

 

İndi mən yoxam —

amma hər yerdə varlığım duyulur.

Mən heç kim deyiləm —

lakin hər ürəkdə adım anılacaq!

 

 

***

 

Səni —

bağışlamaq üçün sevmişdim,

bağışlanmaz bir yerdə tapdım özümü.

Əllərim sənin üçün deyil,

məhəbbətdə qalmaq üçün duaya açıldı.

Gələndə yaralarımı sarıyarsan, — dedim,

amma sən qəlbimi açıb

böyük bir yaraya çevirdin.

Dərman olmağını gözlədim,

amma sən xəstəliyimə ad qoydun.

“Ayrılıq” dedin.

Və o adla daha da çox ağrıtdın...

 

Mən arzularımı sənin gözlərində gördüm,

unutmaq üçün isə dodaqlarına baxdım.

İlk öncə sən qəlbimi fəth etdin,

axırda isə mən

sənin eşqinin əsiri oldum.

 

Səni ağlayaraq dilədim —

hər göz yaşımda bir parça məhəbbət,

hər ahımda bir böyük həqiqət.

Və indi —

“Yaralarımı özüm sarıyaram”,

deyə gedərkən

ən ağır zərbən —

“gecikmiş məhəbbətin” oldu.

 

 

SƏNI ELƏ UNUDACAĞAM KI…

 

Səni elə unudacağam ki,

gözlərin külə dönəcək,

xatirən qaranlıq bir dənizdə

dalğa-dalğa udulacaq.

 

Unutmayacağın tək şey,

mənim səssiz çığırtım olacaq,

külümün içində gizlənən alov

hər gecə qəlbinə sancılacaq.

 

Adım — zamana vurulmuş bir yara,

dodaqlarında çarəsiz bir heca.

Unutmaq yox, unutdurmaq istəyirəm,

amma mən elə bir fırtınayam ki,

sənin dünyan dağılacaq,

özünlə yanıb kül olacaqsan.

 

Səni unutmaq —

bir qiyaməti səssizcə başlatmaq,

bir ulduzun gecəni parçalaması kimi;

səssiz, amma sonsuz sarsıntılarla…

 

Unutsan əgər,

mənim unuduşumun yükünü daşıyarsan,

üzləşərsən kölgəmlə,

qaçışın yox, gizlənməyin boş.

 

Çünki mən —

unutmağın ən qaranlıq cəhənnəmiyəm;

səni elə unudacağam ki,

sən əsla unuda bilməyəcəksən...

 

***

 

Xəyallarımı danışa bilmədim,

sükutumun belə dili vardı halbuki.

Amma mən —

qorxdum suya pıçıldamaqdan,

çünki su

yalnız şəffaflığı deyil,

qaranlığı da daşıyır.

 

Tutummu özümü,

yoxsa buraxıb getsəmmı

sularla birgə?

Amma içimdə

zaten bir ömür

axıb duran bir çay var —

adı hüsran,

adı sükut,

adı: “danışa bilmədiklərim.”

 

Suya demədim,

göyə də hayqırmadım…

çünki yuxumun yozumu yox idi —

bəlkə də taleyi belə yox idi,

ya da vardı,

amma mən o qapını

heç döymədim.

 

Sular eşitməsin istədim

ürəyimin içindəki

o qara qorxuları.

“Bəsdir” dedim,

bir ömür

yalnız içimdə axıb getsin

göz yaşlarımla bərabər.

 

Çünki bəzi yuxular

yalnız içimizdə böyüyər,

yalnız içimizdə ölər

və yalnız içimizdə

daşar…

 

 

AH, SƏNƏ BİR SARILSAM…

 

 

“Ah, sənə bir sarılsam indi,

qırılsa tənhalığımın sümükləri.”

 

     (Özdemir Asaf)

 

“Ah, sənə bir sarılsam indi,

qırılsa tənhalığımın sümükləri.” *

Bir anlıq toxunuşla

qırılmadan öncə içimdəki o dərin boşluq

yoxa çıxsa,

zamanın axışı dayansa

və həmişə səninlə qalsam,

bir ömür boyu o istiliklə.

 

De, nə olar, bir an daha ver mənə,

içimdəki tənhalıqda boğulmadan,

bir sarılmanın gücüylə

bütün qaranlıqları yıxım…

 

Ah, sənə bir sarılsam indi,

işıqsız gecələrdə itmiş xəyallarım

sənə toxunuşla oyansa

və bir daha heç yatmasam.

 

Bir tək sarılmağınla

bütün incikliklər silinsə,

içimdə buz tutmuş ürəyim

bir azca isinib çözülə bilsə.

 

Ah, sənə bir sarılsam indi,

qırılsa tənhalığımın sümükləri

və bir daha yalnız qalmasam…

 

Bütün dünyaya səni danışardım,

bir tək sarılmağınla

yenidən doğulsam.

 

“Ədəbiyyat və incəsənət”

(02.09.2025)