Kübra Quliyeva, “Ədəbiyyat və incəsənət”

Bilirsən, mən çox düşünmüşəm bu ifadəni.

Riyaziyyat deyir “1+1=2”, amma məncə, sevəndə bu hesab işləmir.

Çünki sən mənim həyatımda olanda, mən sadəcə artırılmıram — tamamlanıram.

Elə buna görə də deyirəm: 1+1=11.

Sən mənə qarışanda bir şey dəyişir içimdə.

Sakitlik gəlir, amma içində qəribə bir istiliklə.

Sanki dünya dayanır, amma ürəyim daha sürətlə döyünür.

Bəzən səni düşünürəm və ağlım yox olur, amma hisslərim danışır.

Elə o an anlayıram ki, biz sadəcə iki nəfər deyilik —

biz bir bütövük, bir tənlik kimi, bir sirr kimi.

“11” mənim üçün sanki bizik.

İki tənha xətt, amma bir-birindən heç ayrılmadan yanaşı gedən.

Heç toxunmadan bir-birinə isinən,

bəzən sükutla danışan, baxışla başa düşən iki ruh.

Səninlə tanış olandan bəri, mənim üçün hər şeyin mənası dəyişdi.

Sadə şeylərdə belə səni görürəm —

külək əsəndə səsini xatırlayıram,

günəş doğanda baxışlarını.

Bəzən elə gəlir ki, sən olmasan, rənglər də solacaq.

Çünki sənin varlığınla hər şey bir az daha parlaq, bir az daha mənalı olur.

Bilirsən, mən heç vaxt çox danışan olmamışam,

amma səni düşünəndə içimdə min cümlə yaranır.

Sadəcə onları deməyə cəsarət tapmıram,

çünki qorxuram — desəm, sehr pozular.

Ona görə yazıram.

Sözlər səssiz olsa da, ən azı səni anladar deyə.

Sən mənim həyatımda riyaziyyatın səhv etdiyi ən gözəl andısan.

Çünki səninlə birləşəndə say düz gəlmir,

amma hər şey yerinə oturur.

Səninlə “biz” olmaq, heç kimin anlamadığı bir hesab kimidir.

Sadəcə biz bilirik cavabını — 1+1=11.

Hər dəfə səni xatırlayanda, bu cümlə gözümün önünə gəlir.

Çünki biz heç vaxt 2 olmadıq — biz yan-yana duran iki düz xətt olduq,

bir yerdə durub bütün dünyanı tənliksiz qoyan bir cüt “bir”.

Və bəlkə də, bu, ən saf, ən səmimi sevgi növüdür.

Mən səni sevdim, çünki səndə özümü tapdım.

Səni sevdim, çünki səninlə mən tam oldum.

Riyaziyyat deyə bilməz, amma ürəyim bilir —

1+1=11.

Və bu, mənim üçün dünyanın ən doğru hesabıdır.

“Ədəbiyyat və incəsənət”

(04.11.2025)