Rəqsanə Babayeva, “Ədəbiyyat və incəsənət” üçün

İllərin qovuşuğu mənim üçün təqvimdəki bir dəyişiklik deyil. Bu, zamanın bir anlıq dayanıb insana geriyə baxmaq fürsəti verdiyi səssiz bir məqamdır. Keçmişlə gələcək arasında qaldığın o incə nöqtə. Burada nə özünü aldatmaq olur, nə də yaşananları görməməzliyə vurmaq. Çünki illər yalanı sevmir — yalnız həqiqəti saxlayır.

Bu qovuşuqda ilk olaraq keçdiklərim gözümün önünə gəlir. Asan olmayan yollar, səbr tələb edən gözləntilər, bəzən təkbaşına verilən qərarlar. Həyat məni həmişə rahat seçimlərə aparmadı. Əksinə, çox vaxt sınaqlarla danışdı. Amma indi anlayıram ki, məhz o keşməkeşlər məni gücləndirdi. İnsanı yol yox, yolda yaşadıqları dəyişir.

Bu illər ərzində qazandıqlarım az olmadı. Ən başlıcası — insanlar. Dost adını hər kəs daşımadı, amma daşıyanlar da özlərini sözlə yox, davranışla sübut etdilər. Çətin günlərdə yanında səssizcə dayanan, uğurunda səninlə səmimi sevinən insanlar. Zaman öyrətdi ki, dostluq çoxluq deyil, dərinlik məsələsidir.

Uğurlarım da oldu. Amma onlar heç vaxt göydən düşmədi. Hər uğurun arxasında yorğunluq, tərəddüd, bəzən də inamsız baxışlar vardı. Elə anlar oldu ki, kimsə inanmadı, amma mən yoluma davam etdim. Çünki insan bəzən tək qalanda özünü daha yaxşı tanıyır. Uğur mənim üçün nəticədən çox, yolda özüm olaraq qalmaq oldu.

Və əlbəttə, illərin qovuşuğu mənə insanları də xatırlatdı — bizə nankorluqları ilə dərs verənləri. Verdiyin dəyəri adiləşdirənləri, sədaqəti zəiflik sayanları. O vaxt incitdi, susdurdu, bəlkə də dəyişdirdi. Amma indi baxanda anlayıram: onlar mənə kimlərə həddindən artıq bağlanmamağı, kimləri ürəyimdə saxlamamağı öyrətdilər. Hər itki bir az da seçim dərsidir.

Bu qovuşuq həm də barış anıdır. Keçmişdə edə bilmədiklərimlə, gecikdirdiyim sözlərlə, yarımçıq qalan cümlələrlə. Hər şey düz olmadı, amma hər şey lazım imiş. Çünki insan yalnız səhvləri ilə böyüyür, yalnız yanıldıqca dəqiqləşir.

İllərin qovuşuğu mənə bir həqiqəti aydın göstərdi:

İnsan böyüdükcə daha az danışır, daha çox anlayır.

Daha az gözləyir, amma daha çox dəyər verir.

Bu gün geriyə baxanda peşmanlıqdan çox şükür hissi var içimdə. Asan olmadı, amma mən bu yolda özümü itirmədim. İtirdiklərim oldu, amma qazandıqlarım məni daha möhkəm etdi.

Əgər bu qovuşuqda özümə bir cümlə desəm, bu olar:

“Bu illər məni sındırmadı — məni formalaşdırdı.”

Və bəlkə də insan üçün ən böyük qazanc elə budur. "Keçmişə şükür, gələcəyə dua ilə"

“Ədəbiyyat və incəsənət”

(26.12.2025)