Aynur İsmayılova, “Ədəbiyyat və incəsənət”

Bir zamanlar hər kəsin bir qəhrəmanı vardı.

Əvvəllər bir film qəhrəmanı olmaq istərdik. Ona bənzəmək, onun kimi geyinmək, danışmaq, hərəkətlərini təkrarlamaq... Özümüzü onunla bir dünyada hiss edirdik. O an bütün hadisələrin mərkəzində idik — qorxusuz, cəsur, mübarizə aparan hekayə qəhrəmanı.

Sadəcə bir istəyimiz vardı — onun kimi olmaq.

Hər tərəf onun şəkilləri ilə dolu olardı. Hər cümlənin əvvəli onun adıyla bağlıydı. İndi isə həyatımızı filmə bənzədirik. Bir yox, daha çox qəhrəman olmağa çalışır, ətrafımızda baş verən hadisələri, insanları da dəyişməyə çalışırıq.

“Bax, onlar necə də gözəl, anlamlı həyat sürürlər. Hər şey belə olsa, biz də xoşbəxt ola bilərik,” — deyərək manipulyasiya etməyə başlayırıq. Həm aldanır, həm də aldadırıq.

Qəhrəman olmaq sadəcə xoşbəxtlik gətirmir, bəzən xoşbəxt anlarını da əlindən alır. Xoşbəxtlik göstərilən həyatlarda yox, görünməyən yaşamın arxasında gizlidir.

Və biz bu gün görüntüyə aldanaraq gerçək həyatı, yaşam tərzimizi görməzdən gəlməyə, xoşbəxt dolu anları itirməyə başlayırıq.

Nə həyatımızı filmə çevirə bilirik, nə də bir qəhrəman olmağı bacarırıq. Həyatımız elə bu iki arzunun arasında — boşluqda keçir. Nə tam yaşaya bilirik, nə də tam xəyala qapıla bilirik.

Bir gün anlamağa başlayırsan ki, hər insan əslində öz hekayəsinin qəhrəmanıdır. Hər kəs öz hekayəsini fərqli şəkildə yazır. Önəmli olan isə bu hekayəni yaşamaqdır — düşə-qalxa, cəsarətlə, ümid dolu. Çünki yaşamağı bacarmaq, elə qəhrəman olmaq deməkdir.

“Ədəbiyyat və incəsənət”

(21.10.2025)