Murad Vəlixanov, "Ədəbiyyat və İncəsənət"

Mən on beş yaşında, iyirmi yaşında

Elə bilirdim ki, qırx qocalıqdır

Bax qırxı ötmüşəm ancaq başımda

Uşaqlıq havası hələ qalıbdır.

Elə bil dünəndi, çiynimdə çanta

Qorğa yeyə-yeyə dərsə getdiyim.

Elə bil dünəndi, o qamış atda

Nəzil qamçı vurub "at" səyirtdiyim.

Hiss edə bilmirəm yaşımı neylim,

Ürək o ürəkdir, həvəs o həvəs

Gah arana düşür, gah dağa meylim

Nədir sinəmdəki bu duyğular bəs?

Elə bil dünənin uşağıyam mən

Bu eşqə, həvəsə bəzən gülürəm.

Amma qınamıram özümü bəzən

Axı nə yatdım ki, nə yuxu görəm?!

                                 (Həsən Əbluc)

Fikirlərimə Həsən Əblucun gözəl şeiri ilə başlamaq qərarına gəldim. Çünkü bu günkü mövzumuz uşaqlıq barədədir. Çoxusunun yadına gəlmir, ya da fərqli bir ortamda böyüdüyü üçün o duyğuları dərk etmir. Ancaq mənim bildiyim uşaqlıq tamam fərqli idi. Məsələn, biz dəcəl idik, ancaq fərqli idik. Biz sosial şəbəkələrsiz böyüyən sonuncu nəsilik. Səhərdən axşama qədər ancaq küçədə olurduq. Nə telefon, nə planşet, nə də "like"lar maraq dairəmizdə yox idi. Bəli, biz sonuncu nəsilik. Məsələn, bizim vaxtımızda evə qayıtmaq vaxtını telefon zəngi deyil, ananın pəncərədən bizi səsləməsi təyin edirdi. Biz duyğulu filmlər və insani dəyərlərlə böyümüşük. Təsəvvürlərimizlə hər cür möcüzələr yaradırdıq. Oyunlarımız hərşeydən yaranırdı. Sadəcə dostlarımızın qapısını döyüb onların çıxmasını gözləyirdik. Gecələmələr isə biz sonuncu nəsil üçün əsl macəra idi. Dünya daha rəngarəng, daha canlı idi. Məclislər sadə, ancaq unudulmaz olurdu. Şəkillərimiz belə "instagram" ideallarından uzaq idi. Amma ruhumuza toxunan nəsə var idi. Biz telefonsuz gülür, qaçır, oynayırdıq, daim bildirişlər olmadan. O vaxt panik atak nədir, nə olan şeydir demək olar ki, heç kim bilmirdi. Sadəcə deyirdilər ki, zəif olma. Biz xırda şeylərdən sevinməyi bacarırdıq və bəlkə də bunu bacaran sonuncu nəsil biz idik. 

“Ədəbiyyat və incəsənət”

(10.10.2025)