Kübra Quliyeva, “Ədəbiyyat və incəsənət”

İnsan ölmüş babası üçün darıxdığını başqalarının sağ babalarını görüb baba deməyə dili gəlməyəndə hiss edirmiş...

Keçən ildən bu ilə nə dəyişdiyini müşahidə edəndə gördüm ki, keçilər böyüyüb...

Yay tətili müddəti ənənəvi olaraq Novxanıdakı bağımıza köçürük. Lakin, artıq tətildə 3 ay dincələcək yaşını çoxdan ötdüyüm üçün məcbur oyanıb yarım stəkan çayımı içib özümü saat 07.34-də Novxanıdan keçən qatara çatdırırdım ki, işə gecikməyim.

 Novxanı mənim uşağlığımın ən gözəl çağlarının olduğu, yeniyetməliyimin keçdiyi, daim getməyə can atdığım doğma yurdumdur. Daş-kəsəkli küçələri, Rəsulzadə heykəli, heykəlin yanındakı uşaq baxçası, 1manat pul ilə hər şeyi ala bildiyimiz vaxtlardan qalma kənd marketi, səsi evimizə qədər gələn Azanın oxunduğu məscid minarələri, dağılmış köhnə hamam və sevdiyim insanı məndən alan qəbirstanlıq.

Özümü bildim biləli babagilə getməyə can atan, bütün gün babayla vaxt keçirməyə çalışan biri olaraq sözsüz ki, 75 yaşında belə olsa onun ölümü məni çox dərindən incitmişdi. Lakin, insan bəzən canının yandığını elə möhtəşəm gizlədər ki, heç kim bunun fərqinə varmazmış. Hərdən elə anda elə bir darıxarmış ki, o anda nəfəsinin kəsildiyini belə hiss edərmiş.

Və keçilər böyüdü, babam isə çoxdan ölmüşdü.

İndi başqalarının babaları keçiləri otlağa aparır.

Novxanıda qaldığım müddətdə hər gün evdən daha tez çıxıram ki, qatara gedib çata bilim. Və hər zaman 20 dəqiqəlik yolu 11 dəqiqəyə gedər, qatar gələnə qədər olan vaxtda da, keçilərini otlağa gətirən qoca baba ilə salamlaşaraq biraz söhbət edərdim.

-Necəsən nənə? (bu onun adət etdiyi xitab idi)

-Yaxşıyam, siz necəsiz?

- Sağol gözəl balam, bacın necədi?

- O da, yaxşıdır.

- Salam söyləyərsən.

- Təşəkkür edirəm.

- Allah işinizi avand eləsin, dualarımdasız.

- Allah sizə də ömür versin.

- Bax gör keçən yaydan bu yana nə dəyişib?

- Keçilər böyüyüb.

- Hə, sənin xoşuna gələni görəsən deyə nə satdım nə kəsdim. İstəyirsən şəkillərini çək.

- İcazəniz olarsa istəyirəm.

Şəkil çəkib, sağollaşaraq qatara doğru getdim.

Telefonumda çəkdiyim şəkil kənardan baxan bir cüt gözə boş, mənasız baxış kimi gəlsə belə o şəkildə danışan bir həsrət, 5 yaşlı nəvələr, böyüyən keçilər və qocalan babalar var.

“Ədəbiyyat və incəsənət”

(05.09.2025)