Aynur İsmayılova, “Ədəbiyyat və incəsənət”

İnsan həyatdan uzaqlaşdıqca, özünə daha yaxın olmağa başlayır.

Bu — bir küncə çəkilib səssizcə öz içində yaşamaq deyil.

Bu — özünü sorğulamağa, kəşf etməyə, suallar verməyə və hər birinin cavabında daha çox özünə çatmağa bənzəyir.

Əvvəllər başqalarının gözündə kim olduğumu düşünürdümsə, indi öz gözümə kim göründüyümü anlamağa çalışıram.

Və bunu gənc yaşımda dərk etdiyim üçün özümü xoşbəxt hiss edirəm.

Bir zamanlar hər kəs olmağa çalışan, hər şeyə sahib olmaq istəyən qız indi heç kimə bənzəmək istəmir, sadəcə öz səsinə qulaq asmaq, özü olmaq istəyir.

Mən, Aynur İsmayılova.

Ömür yolumun 26-cı dönümünə bir neçə saat qalmış bu yazını yazıram.

Bu — 25 yaşımın son sətirləri, bəlkə də epiloqudur.

Bəlkə də yeni bir başlanğıcın ilk pıçıltısıdır.

Bu gün sadəcə hiss etmək və düşünmək istəyirəm.

25 il əslində çox da deyil, ancaq kifayət qədər çoxdur ki, insan özündən qaçmağı və yenidən özünü tapmağı öyrənsin.

Hansı ki, hər şeyi bacarmağa çalışan Aynur, indi yalnız özünü tanımaq istəyir.

Aynur uşaqlıqdan yarım qalmadı. Gəzirdim, əylənirdim, sevinirdim.

O yaşların içində sevgi də, mübarizə də, qayğı da vardı.

Amma zaman keçdikcə Aynur o uşağı susdurdu.

O səs qayğılar altında boğulmağa başladı.

Bəzən isə tamamilə səssizləşdi.

Və mən qurban olmağa başladım.

Bir zamanlar sərhəd tanımayan, özünü səmanın sonsuz sərhədlərində hiss edən,

“yox” sözünü sevməyən inadkar bir qız —

İndi hər ehtiyaca çatmağa, heç kəs inciməsin deyə özünü sıxmağa başladı.

Artıq onun üçün “özüm” demək ayıb sayılırdı.

Hər dəfə özünə qayıtmaq istəyəndə ehtiyaclar daha çox artırdı.

Heç zaman bitmirdi...

Amma o tükənirdi — səssizcə, içində.

Hardasa dərinlərdə o səsi axtarırdı. Bir yol... bir işıq...

Çünki içində qəribə bir hiss vardı — aid olmama hissi.

Hər kəsə yaxın olsa belə, əslində hər kəsə yad idi.

Bəlkə də bu yadlıq ən çox özünə qarşı idi.

Kim olduğunu bilmirdi.

Bəzən Şəkər Portağalındakı Zeze,

bəzən Balaca Şahzadədəki tənha planet sakini,

Simyacıdakı Santiago,

“Cinayət və cəza”dakı Sonya idim...

İndi isə...

Mən özüm belə bilmirdim kiməm.

Bəlkə batan ulduz, bəlkə yanan şamam — başqalarına işıq verən, özü əridikcə susan...

İndi içimdə bir qız var.

O, sadəcə Aynurdur.

Uşaqlığı ilə barışmaq, gəncliyini yaşamaq, özünü tapmaq istəyən bir qadındır.

Bəlkə də bu yazı bir başlanğıcdır.

Səsini unutduğum özümə səssizcə “xoş gəldin” deməyin yolu.

İndi mən kiminsə ehtiyaclarını qarşılayan, hamıya yetməyə çalışan biri deyil,

özüm olmaq istəyirəm.

Bu — mənim yolum, mənim hekayəmdir.

Dərin, səssiz və tam mənə aid bir yol.

“Ədəbiyyat və incəsənət”

(15.07.2025)