Heyran Zöhrabova, “Ədəbiyyat və incəsənət”

Bəzən saatlar, günlər, aylar keçmək bilmir, amma bəzən də dönüb geriyə baxanda zamanın necə də tez keçdiyini görürük.

Nə keçirdiyimiz narahatçılıqlar fayda verir, nə sevinclərimiz bizimlə qalır. Bizimlə qalan sadəcə və sadəcə ötüb keçən zamanla birlikdə geridə qalan acılı-şirinli xatirələr olur.

Bəzən zaman özü ilə birlikdə sadəcə xoş anlarımızı, uşaqlığımızı və ya gəncliyimizi deyil, məsumluğumuzu, hisslərimizi də alıb aparır.

Hər şeyin nisbi olduğu bu dünyada şam kimi əriyən ömür payında hamı öz səhvləri ilə öz doğrusuna sığınaraq, kimi arzuları, kimi də peşmanlıqları üçün yanır.

Hamı bir şeylərin mübarizəsində, hamı bir şeylərin təlaşındadır.

Lakin, bir az dərin düşünəndə görürük ki, əslində insanın ən böyük mübarizəsi elə özüylədir.

Və hamıya qalib gəlsə belə insan adətən bu mübarizədə həmişə özünə uduzur.

Hər daim azadlığa can atan insan mütləq özünü nələrəsə qurban edir.

Bəzən o qurbangahına özü can atır, bəzənsə ora məcburən aparılır.

Və insan bu ziddiyyətli istək və əməli arasında sərgərdana çevrilir.

Mən kiməm? Mən Heyran Zöhrabova!

Həyatım boyu mənə çox güvəndilər. 

Ailəm, dostlarım, müəllimlərim həmişə mənə şübhəsiz etibar etdilər.

Bəlkə də ilk baxışda bu ki, çox yaxşı bir şeydir deyəcəksiniz, amma mən bunun bədəlini çətinliklər qarşınıda həmişə tək buraxılmaqla ödədim.

Sən bacararsan, Sən onsuz da bilirsən, sən tək də öhtəsindən gələ bilərsən, sən bunu edərsən, sənə inanıram sözlərinin ağırlığı heç vaxt çiyinlərimi tərk etmədi.

Bəzən insanın güvənə deyil dəstəyə ehtiyacı olur.

Hamı məni zirvədə gördü lakin ora hansı zəhmətlə çıxdığımı görmədi.

Kənardan xoşbəxt görünürük, ya da elə görünməyə çalışırıq, amma kənardan saray stunlarını xatırladan bu dik duruşumuzun neçə yerdən qırıq, neçə yerdən dayaqlı, neçə yerdən yamaqlı olduğunu kimsə bilmir.

Hər döyüşdə qalib, hər mühitdə məğrur olan ədamızın kölgəsində uyuyan məğlubiyyətləri yuxuya verməkdən ötrü neçə gecə yuxusuz qaldığımızdan şübhəsiz heç kəsin xəbəri yoxdur.

Bəzən söylədiyimiz, bəzən udduğumuz, amma ən çox da heç özümuzlə təklikdə belə dilə gətirə bilmədiyimiz sözlər bizi aram-aram öldürür.

Dünyalar qədər dəyərliykən bəzən kiçik bir ehtiyatsızlıq səbəbi ilə özümüzü gözdən sala bilirik.

Bəzən bir nöqtəyə kilitlənib çata bilməyəcəyimiz, bəlkə heç dəyməyəcək olanlara tələsərkən dəyərimizə layiq olanları itirdiyimizin fərqinə belə varmırıq və gecikirik.

İnsanlar termus kimi sınır və bəzən biz onları qırmadıgımızı düşünüb eyni istiliyi gözləyirik. Hər halda buna sadəlövlük deyə bilmərik.

Bəzən eqomuzu təmin etmək üçün insanları sevgi adı altında əzirik.

Deyirlər hamı sevdiyini öldürür,  Santiaqoda deyirdiki "Hamı bir-birini və ya nəyisə müəyyən bir bəhanə, bir yolla öldürür." Yəqin onun da balığı sevərək öldürdüyü kimi.

Mələyi də elə ona azadlıq istəyən xalq parçalamışdı, Arturun ölümünü təsdiqləyən ona mənim dünyada səndən başqa heç kimim yoxdu söyləyən Montorelli olmuşdu.

Həsənin əzabına göz yuman səndən ötrü min yol dediyi Əmir idi.

Mumunu çayda boğan da, Lennini çayın qırağında güllələyən də onları hamıdan qoruyan Gerasim və Corc idi.

Mən heç vaxt uşaq olmadım. Uşaqlar uşaqlıqlarını yaşayıb böyüdülər mən isə bir para uşaqlıqdan bir para yetkinlikdən yarım qaldım.

Mən həmişə özümün ən yaxşı versiyası olmaq istədim amma heç vaxt bir başqası və ya bir başqasının yerində olmaq istəmədim.

Bir yandan sonuncu ölən ümidin yasını tutarkən digər yandan kiçik qığılcım görsəm oduna pərvanəyəm.

Deyəsən ulduzda batsa, şamda ölsə, hamıda getsə, kimsə qalmasada, yarımda olsa, yarımçıq da olsa yenə yaxşı olmağın hələ də mümkünolduğuna inanmaqdayam.

“Ədəbiyyat və incəsənət”

(11.07.2025)