Fatimə Məmmədova, “Ədəbiyyat və incəsənət”

Bəzən insanlar bir-birindən uzaq düşürlər. Bəzən bunu seçim kimi düşünürük, amma çox vaxt həyatın özü məcbur edir. Məcburiyyət. O, sevginin, bağlılığın, hətta ümidin üzərinə düşən səssiz bir ağırlıqdır. İnsanlar buna qarşı çıxa bilmir, yalnız dözür, saxlayır, bəzən isə susur.Məcburiyyətdən yaranan ayrılıqların heç biri asan olmur. Onlar gözlə görünməyən yaralar qoyur, qəlbi bəzən daha çox sarsıdır. Hər birimizin həyatında belə anlar olur – susmaq məcburiyyətində qalmaq, danışa bilməmək, seçimi əlindən alınmış kimi hiss etmək.

Bu məcburiyyətlərin içindən çıxan hekayələrdən biri də "Soyuq Günəş" filminin Yarmət obrazıdır. Onun içindəki sevgi və həsrət tamaşaçıya hiss etdirilir, amma heç vaxt birbaşa göstərilmir. Beləcə, Yarmət çox sevsə də məcburiyyətdən ayrılığı görən birinə çevrilir.

Yarməti canlandıran Sənan Kazımov fikirlərini bizimlə bölüşüb:

 “Filmdə mənə ən çox təsir edən səhnələrdən biri nərdivan səhnəsidir. Axşam Yarmət Yarqunatın pəncərəsinin altına gəlir, onları dialoqda görürük. Yarqunat Yarmətə deyir ki, "məni Osmana ərə verirlər", Yarmət isə cavab verir: "Gəl səni qaçırım". Bu səhnə çox təsirlidir.

Bundan əlavə, Yarmətin müharibəyə getmə səhnəsi də təsirlidir. Yarqunat onun arxasınca qaçır, amma çatmaq mümkün olmur.

Yarmət kasıb bir ailədə doğulub, atasız böyüyüb, bütün ailənin yükü onun üzərinə düşüb. Sevdiyi qız da bu səbəbdən ona verilmir. O, sevgisi üçün sonadək mübarizə aparmağa çalışır, amma məcburiyyət qarşısında sonda müharibəyə getməli olur. Müasir dövrdə deyildi ki, telefon vasitəsilə əlaqə saxlaya bilsin. Müharibədən isə arxaya qayıtmaq heç mümkün deyil. Burada hansı mübarizədən söhbət gedə bilər ki?”

“Ədəbiyyat və incəsənət”

(18.12.2025)