Vətən

Nəğmə də bitir,

şeir də,

yol da…

Hələ arzular da -

bircə sən,

bircə sən

bitmirsən,

Vətən!

  Şükranlıq türküsü

İllərin həsrətini yerə vurdu bu görüş,

Uzanan yad əlləri elə qırdı bu görüş,

Qaranlığın bağrını yardı, yardı bu görüş,

Şükür, bizi bizlərə qovuşdurana Şükür!

Başımızdan dərdləri sovuşdurana Şükür!

Harda isə gümanlar gümana düşüb getdi,

Çin çıxmayan yuxular dumana düşüb getdi,

Şuşasız zamanımız zamana düşüb getdi,

Şükür, bizi zamanla barışdırana Şükür!

Şükür, bizi Şuşaya qovuşdurana Şükür!

Bir tərəfdən gün çıxdı, bir tərəfdən ay doğdu,

Payızların içindən bahar doğdu, yay doğdu,

Başımızın üstündə mutlu, mavi göy doğdu,

Şükür, bizi bu göyə yaraşdırana Şükür!

Şükür, bizi Şuşaya qovuşdurana Şükür!

Ha tərəfə yön aldıq, yönümüz çiçəklədi,

Səsimiz qönçə tutdu, ünümüz çiçəklədi,

Sabahın gətirdiyi günümüz çiçəklədi,

Şükür, bizi bizlərə qovuşdurana Şükür!

Ayrılığı Şuşadan sovuşdurana Şükür!

Şuşam!

O bizim ağaclarıydı,

o bizim küləkləriydi,

o bizim yağışlarıydı...

Duruşundan tanıyırdım

qoxusundan tanıyırdım,

yağmasından tanıyırdım.

Ağac da boynubüküydü

külək də qırıq-qırığıydı

bulud da cilik-ciliyiydi...

Ağacına qurban olum, dedim

buluduna qurban olum, dedim,

daş yoluna qurban olum dedim…

O qədər qurban oldum ki, -

gördüm anam da qurbandı,

gördüm balam da qurbandı…

Qurbanlarını qəbul elə, Şuşam!

Şuşam necəsən?

Elə nigaranam küçələrindən,

gecələr düşəndə gecələrindən,

suyundan, havandan, sərçələrindən,

elə nigaranam, Şuşam, necəsən?

Gəzdiyim talalar yenə dururmu,

səsim dincliyini yenə yorurmu,

bir uşaq arada məni sorurmu,

elə nigaranam, Şuşam, necəsən?

Uçduğum budaqlar yuvasızdımı,

sağalmaz dərdlərin dəvasızdımı,

indi səhərlərin havasızdımı,

elə nigaranam, Şuşam necəsən.

Yazların içində o yaza bəndəm,

hələ də könlümdə bir qıza bəndəm,

bu Cıdır ömürdə bir Düzə bəndəm,

elə nigaranam, Şuşam necəsən!

Evimizə gedirəm

               Akif Səmədə

Ürəyim elə atır,

evimizə gedirəm.

İlahi, nə mutluluq,

bu gün bizə gedirəm.

Qollarım qoşa qanad,

uçacağam yolları.

Yaralarıma təpib

qucacağam yolları.

Bənövşə qoxusunun

içindən keçəcəyəm.

Məni məndə gizlədən

Elçindən keçəcəyəm.

Bu ayrılıq, bu həsrət

Şükür ki, başa çatır.

Evimizə gedirəm,

evimiz Şuşadadır.

Ağdam camisində yazılan şeir

Darıxacaq burnumun

ucunda ayrılıqlar.

Qəfildən gün çıxacaq

itəcək qaranlıqlar.

Bir uşaq yüyürəcək

xəyallardan üstümə.

Baxacağam bu uşaq,

özümmüşəm sən demə.

Qəmər nənəm gələcək

boyumu oxşamağa.

Bir ömür başlayacaq

yenidən yaşanmağa.

Cıdır düzündən etüd

Cıdır Düzünə düşən axşamların

aydınlığında qeyb oluram...

Qollarımı yana açıb ən gözəl uçuşunu

yaşamaq istəyirəm

geriyə qalan ömrün.

Bu uçuş bitsin, istəmirəm,

bu aydınlıq qaralsın, istəmirəm.

Bütün tərk edilmiş evlərin sevincini

yaşamaq istəyi var ruhumda, canımda.

Bütün qaranlıq yolları işıqla doldurmaq həvəsim var,

bütün qırıq yolları bir-birinə bağlamağım gəlir,

yenidən, yenidən qollarımı yana açıram,

uçuram, uçuram, -

unutmamaq üçün,

xatırlamaq üçün,

yaşamaq üçün.

Cıdır düzündə Rəsul Rzanı xatırlarkən

Yaşılından sarısına düşürük ömrün,

ağından qarasına,

mavisindən qırmızısına.

Hər günü bir rəngə batır vaxtımız,

bir rəng boyayır bizi,

ya da biz bir rəngi boyayırıq

ovqatımızla,

halımızla..

sonra rəngləri qurtarır ömrün, -

bir göy qurşağı asılır göydən.

Ağdamda ilk şeir

Bir ötən günün qoxusu burnumda,

havası başımda

və neçə vaxtdır ki,

o günü yaşamaq istəyim

burnumun ucunda alça çiçəyi tək açılır,

alça çiçəyi tək solur.

Burnumun ucunda darıxır

Olanlar,

unudulanlar,

ötənlər,

bir də mən,

Ən çox mən darıxıram hamıdan ötrü -

hamı da o gündə,

o ötən gündə.

... burnumun ucundan keçir külək,

alça çiçəklərini sovuraraq...

Bir şəhərlik sükut

Ağdamıma

İndi bir şəhər susuram,

bir uzaq şəhər…

Bütün unutduqlarım küçələrində,

yollarında,

yaddaşında…

Xəyallarımda kor olmuş əllərim bir divar gəzir

üstü kömür yazılı,

təbaşir yazılı

adımın baş hərfi o divarda unudub sevdalı olduğunu…

Və bütün sevdalar unudulur, bildim

amma ayrılıqlar unudulmur,

unudulmur…

Və o boşluqda ən çox notlara möhtacam

bir şəhərin nəğməsini susuram

qum saatının boşalmış şüşəsində…

İstanbulda Şuşa yuxuma girdi

İstanbulda Şuşa yuxuma girdi –

Köhnə məhəlləmiz... dəmir darvaza...

Bu necə yuxudu, ah bu nə sirdi –

Boz dağlar təzəcə çıxmışdı yaza.

Xanın səsi gəldi Qala tərəfdən,

Buludlar axırdı – bəyaz buludlar...

Bir qaya üstündə dayanmışdım mən,

Gözümdə könlümdə böyük umudlar.

Yuxudan oyandım, - gecə yarıydı,

Quyruqlu bir ulduz düşdü dənizə.

Həsrət ürəyimi sancan arıydı, -

Şuşa ilğım kimi göründü gözə.

Dəniz sahilində poyraz əsirdi,

İstanbul yuxusuz, İstanbul oyaq.

Boğazda qərib bir xəyal gəzirdi,

Qız qülləsi yaxın... Şuşa çox uzaq...