Neçə doğma adı itirmişəm mən,

Mən dünən min idim, indi neçəyəm?

Dərdi övladlığa götürmüşəm mən-

Onu balam kimi böyüdəcəyəm…

Dünya bir sobaymış- od-ocağı yox,

Bir qoca deyinir evdə qarıyla.

O yetim uşağın oyuncağı yox,

O uşaq oynayır göz yaşlarıyla…

Dəyir qulağıma ölümün səsi,

Az qalıb qırılıb yerə düşməyə.

O son budaqdakı sərçə neynəsin,

Başqa budaq yoxsa yer dəyişməyə?..

Sən elə bilirsən diriyəm, qızım-

Sənin də bir ümid baxtına düşüb.

Üstünə gələndə “qara kağız”ım,

Nə yaxşı, savadsız vaxtına düşüb…

Görən nə istəyir əlim yaxamdan,

Görən tərs keçmişəm yolu harda mən?

Bir sevgi qazandım bu dünya xamdan,

Bir ömür uduzdum bu qumarda mən.

Çoxu bu dünyayla durub güləşdi,

Yıxdı öz evini…tikmək istəyən.

Gecə ay işığı, gündüz günəşdi,

Məni göy üzünə çəkmək istəyən.

…Bizim axşamlarda yanmayır bu şam,

Sevinc bir qatardı- bizi götürmür.

İlahi, nə yaman ağır olmuşam-

Məni bu dünyanın gözü götürmür…

Əlizadə Nuri