Ukrayna yazıçılarının “Yazıçılar internet məkanında” adlanan sosial media platformasında şair Dmitriy Kolomenskinin “Vera Petrovna” adlı şeiri dərc edilib. 

Əlbəttə, şairin yaratdığı obraz bizə çox tanış gəlir, şeirə aid  karikaturada isə simaca da onu kiməsə oxşadırıq. Qadın obrazlı bu kişini kim tanımır ki? Bəs niyə

qadın obrazı? Çünki o, tək özünü yox, bütün ölkəni təmsil edir, ölkə isə rus qrammatikasında qadın cinsinə aiddir. 

“Ədəbiyyat və incəsənət” portalı üçün şeiri Məhbub Ələsgərli sətri tərcümə edib. 

 

Tanış olun, 

bu Vera Petrovnadır,

O adamyeyəndir.

 

Özü də o, 

deməyin ki, adamları 

nahara bişirib yeyir.

Ya da, deməyin ki, onları

gecə gizlincə ovlayır,

Köpək dişlərinə çəkir,

Sümüklərindən də gübrə kimi

bağ-bostan əkir. 

Yox ki yox!

Vera Petrovna fərqli birisidir, 

insan əti yemək tərzi də 

tam fərqlidir.

 

Bu qadın qanqal kimi böyüyür,

Qərb küləyi əsəndə 

şərqə əyilir,

şərq küləyi əsəndə - qərbə. 

Elə ki böyük, ya kiçik rəislər

Kütləvi çıxışlarında sülhdən,

xoşbəxtlikdən dəm vururlar, 

Bax onda Vera Petrovnaya 

sanki xüsusi siqnal ötürülür.

 

Bu zaman onun kürəkləri enliləşir, 

gözündə qırmızı işıq yanır. 

Üst-üstə qalaqlanır 

milli, sinfi nifrət, 

dini həqarət.

Qızlıq qüruru da

lap ayaqda dayanır.

Və o, başlayır yeməkçün 

adam axtarmağa.

Düşmən baxış, zəhərli dil,

xoşagəlməz burun görəndə

Genişqəlbli Vera Petrovna 

donos yazır, 

qəbir qazır. 

Qələmini itiləyib məqaləyə də keçir.

Məqaləsinə belə bir ad da seçir:

“Rusiyanın ayağa qalxmasına

və cənnətdə yaşamasına 

mane olan siyasi cəhətdən

zərərli elementlərin adlarının 

tam külliyyatı…”

Qarışdırır bir-birinə

Publisistikayla ədəbiyyatı.

 

Doyunca ət yemək üçünsə

Polisə, prokurorluğa, məhkəməyə 

işə düzəlir. 

Orda ət də təzədir, 

təchizat da fasiləsizdir, 

hər şey də əqillə hesablanır. 

Və ümumən, 

kollektivdə qidalanmaq

tək qidalanmaqdan 

daha öndə dayanır. 

 

İstənilən ölkədə, istənilən əsrdə

bu cür “mətbəxə” aid

çoxlu nümunələr olub.

İnsan ətini daha dadlı edən souslar

İnsan əti yeməyin ən uyğun zamanlarında 

Normativlərə yazılıb. 

Beş dəqiqəndən keç,

Bəyən və seç.

 

Lakin qəfildən zaman dəyişir,

Rəislər əmrlərini ləğv edirlər. 

Vera Petrovna məyusluqla 

çiyinlərini çəkir,

qırmızı gözü maviyə dəyişilir. 

Nifrət və qəzəb dolu baxışları ilə

O adiləşir, adi adama dönür.

Elə bil arzuları da qəfil sönür.

 

Və bir gün də biz, 

Onunla eyni avtobusda 

yanaşı oturub gedirik,

Uzun yolu söhbətimizlə 

yarı edirik. 

Ki, bu il kartof yaxşı məhsul vermədi,

Ki, soğan məhsuldar oldu. 

Ki, qış sərt keçdi,

Ki, bahar mülayimliklə doldu…

Birdən Vera Petrovna içini çəkir,

“Ət də yaman bahalaşıb”, - söyləyir.

Gözünü döyür, ağzını əyir.

Sonra hərisliklə 

baxır mənim bədənimə.

Sanki baxışları deyir:

“Bu hissədən bozartma çıxar,

Bu hissədən qızartma.”

 

Adi insan beləmi olar?

İçinə bunca vəhşilikmi dolar? 

“Gündüz çıraqla da

ət tapa bilmirəm”- 

şikayətlənir bu kəs,

Ağzı sulanır, 

xəyalən ətimi basıb yeyir nakəs. 

 

Qışqırsam da,

sürücüyə səslənsəm də,

avtobus dayanmır.

Pəncərədən dibsiz çöllər bozarır. 

Vera Petrovnanınsa mavi gözləri  

hey qızarır, qızarır.