“Ədəbiyyat və incəsənət” portalının Güney Azərbaycan təmsilçisi Əli Çağla məşhur macar yazarı Aqota Kristofun “Balta” hekayəsini dilimizə çevirib. Onu təqdim edirik. 

“Keçin içəri, doktor. Hə, burdadır. Hə, mən sizə zəng elədim. Ərimə bir şey olub. Hə, təhlükəli bir hadisə olduğunu düşünürəm. Çox təhlükəli. Yuxarı mərtəbəyə qalxmalıyıq. Yataq otağımızdadır. Bu tərəfdən. Bağışlayın, yataq səliqəli deyil. O qədər qanı gördüyümdə, bir az qorxdum, hansı cürətimlə siləcəyimi bilmədim. Gedib başqa yerdə yaşamağımı düşünürəm.” 

“Buyurun, otaq buradır. Ərim ordadır; yatağın yanında, xalçanın üzərində. Başına bir balta keçibdir. Müayinə etmək istəyirsiniz? Hə, müayinə edin. Belə bir hadisənin baş verməsi axmaqlıqdır, elə deyilmi? Yuxudaykən yataqdan aşıb bu baltanın üstünə düşübdür.” 

“Hə, bu balta bizimdir. Biz onu adətən zala qoyuruq, kaminin qırağına, kiçik ağacları doğramaq üçün.” 

“Niyə yatağın yanındaydı? Mən haradan bilim? Bəlkə də ərim özü baltanı çarpayıya dayamışdı. Bəlkə də oğrulardan qorxurdu. Bizim evimiz şəhərdən çox uzaqdadır.”

“Nə dediniz? Ölüb? Özüm də öncədən öldüyünü zənn etmişdim. Ancaq bir doktorun bu mövzunu təsdiqləməsini istəyirdim.” 

“Zəng etmək istəyirsiniz? Ah, elədir! Ambulansa zəng etmək istəyirsiniz, elədirmi? Polis? Polisə niyə? Bir hadisə idi, yataqdan düşdü, baltanın üstünə. Hə, bir nadir hadisədir. Amma belə axmaqca hadisələr də az olmur.” 

“Oh! Baltanı yatağın yanına mən özüm qoyduğumu, ərimin onun üzərinə düşməsini zənn edirsinizmi? Ancaq mən onun yataqdan düşəcəyini haradan biləydim?!” 

“Hətta bəlkə də mənim onu bilərəkdən itələdiyimi düşünürsünüz. Sonra da onun xorultularını eşitmədən, qoxusunu duymadan rahatcasına, təkcə böyük yatağımızda yatdığımı zənn edirsiniz?”

“Doktor, mənə baxın. Siz belə şeylərə fikirləşməməlisiniz, siz edə bilməzsiniz...”

“Doğrudur, mən yaxşı yatmışdım. Neçə illərdən sonra bu qədər yaxşı yata biləcəyimi bacarmışdım. Səhər saat 08:00-da oyandım. Pəncərədən eşiyə baxdım. Yel əsirdi. Ağ-boz girdə buludlar  günəşin gözünün önündə oynayırdılar. Şad idim. İnsanın heç zaman buludların gördükləri işlərindən baş tapmadığınafikirləşdim. Bəlkə də tezliklə dağılacaqdırlar, sürətlə keçib gedəcəkdirlər, bəlkə də bir-birilərinə qoşulacaqdırlar və yağış şəklində çiyinlərimizə düşəcəkdirlər. Mənim üçün fərqi yox idi. Yağışı çox sevirəm. Üstəlik, bu gün səhər çağı hər şey gözümdə əla görünürdü. Özümü uzun müddətdir çiyinlərimdə olan bir ağır yükdən qurtarmış kimi aparırdım, yüngülləşdiyimi hiss edirdim,...”

“Bu hisslərdən sonra arxaya çevrildim, bu hadisə ilə qarşılaşdım və ara vermədən sizə zəng elədim.” 

“Siz də zəng etmək istəyirsinizsə telefon burdadır. Ambulans çağırıb onlara cəsədi aparacaqlarını bildirmək istəyirsiniz, elədirmi?” 

“Mənim üçün ambulans çağırırsınız?! Anlamıram. Mən yaralı deyiləm. Heç bir yerim ağrımır, halım da çox yaxşıdır. Bu qan ərimin qanıdır, paltarımın üstünə fışqırdı, bu hadisə, bu had...” 

“Ədəbiyyat və incəsənət”

(06.09.2024)