“Ədəbiyyat və uncəsənət” portalının ƏDƏBİ DEBÜT rubrikasında bu gün Cansel Cavid debüt edəcək.
Cansel Kamandar qızı Hacıyeva 2000-ci ildə Sumqayıt şəhərində anadan olmuşdur. Sumqayıt şəhər “İstedad” liseyini 2018-ci ildə bitirmiş, həmin il Azərbaycan Dövlət Pedaqoji Universitetinin filologiya fakültəsinə daxil olmuş, 2022-ci ildə həmin universitetdən məzun olmuşdur. Həmin il magistr təhsili olaraq Bakı Dövlət Universitetinin filologiya (Ədəbi tənqidin nəzəriyyəsi və tarixi) ixtisasına qəbul olmuşdur.
Hisslərindən asılmışlar
Bu gecə ölüm beşiyindən
dəhşətli səslər gəlir.
Sanki kimsə incidir
mənim günah körpəmi.
Ağlayış səsləri və hıçqırıq...
Mənsə sanki bir intihar anası
Beşiyə yaxınlaşıb görmürəm heç bir yara
Sezmirəm heç bir qırıq.
Mənim ölüm beşiyim
bir zəlzələ yaratmış
Əzilərək qalmışam
daş hisslərin altında.
Mənə yaxın keçmişim,
məni yıxan keçmişim
Tamam yad bir taleyə
İndi məndən uzaqda
başqa cür rənglər çəkir
saçlarımın ağıyla
qarası arasında.
Bu gecə o beşikdən
dəhşətli səslər gəlir.
Sanki ölçüb-biçir
hər anı, hər saatı
Bir intihar nəğməsinin
ən hüznlü son notları.
Dəyişmir cizgiləri,
Dəyişmir baxışları
Ölümün ən duyğulu
ən qorxusuz bu halı.
Buna sağlıq süzürəm
Gözlərdən son yaşları...
Bu gecə o beşikdən
Ölüm marşı səslənir.
Mənim günah körpəmsə
bu marşın sədasında
Mənə doğru addımlayır,
yeriyir.
Ruhum onun qarşısında
Susqunlaşır, qısılır.
Duyğulara sığınıb
Hissə-hissə olaraq
Hisslərindən asılır.
Dəyişilmir yasaqlar
Dəyişilmir qaydalar:
o dünyada üçə-beşə alınmır
bu həyatdan satılmışlar
Bəlkə heç kainata
təzədən gələ bilmir
Hisslərindən asılmışlar…
*
Dünən gəzdiyim yeri gəzmirəm daha
Əvvəlki tək qorxusuz da deyiləm.
Keçmişin izinə rastlasam əgər,
Qayğısız körpənin addımı kimi
Ayağım ilişib yıxılsam əgər,
Bir an uşaqlığa qayıtsam əgər
Düşməz bu günümə onun izləri
Uzaq baxışların kölgəsi kimi...
Bu gün məğlub olduğum o yerdə idim...
Sol tərəfdə çilik-çilik aynalar,
kədər, qüssə.
Sanki kəsmək istəyir
olan-qalan hisslərimi
pərçim-pərçim, hissə-hissə...
Əlvidalar lazım gəlir
dünəninə, bu gününə.
Yol almağın vaxtı çatır
şıltaq tale qatarının
zamansızlıq sürgününə...
*
Ləpələr hakim tək qənim kəsilib
Alır hisslərimi dilimdən bir-bir.
Üsyanla yoğrulan göz yaşlarının
Dadını lal olan dodaqlar bilir.
Gözlər axtarır axan yaşları
Süzülən ağrının hər damlasında.
Daha itiribsə, o baxışları
Ayaqlar itməkdən qorxur
Nə fayda?
Qayıda bilməzsən bir yolçu kimi
Zaman bilet satmır ötən gününə:
dövr edən bir təsbeh dənəsi kimi
Fırlanıb yenidən çatsın əlinə.
Ucu yanıq səhifələr daha kəsib ümidi
Səni ölü sanarlar!
“Ömür” adlı yazına sən qoyduğun vergülü
Didərlər sağsağanlar...
*
..Sonra birdən zaman gəldi,
qocaldın.
Üzərini ilan basmış saman gəldi,
Titrədin, çırpındın.
Zamanın keçmişi bir ilan kimi
Gəldi yuxularına, oyatdı səni.
Fırlandı, fırlandı, fikrə dolandı
Ən gözəl anından o çaldı səni.
Ətrafına nəzər saldın,
Sənə doğma yadlarını tanımadın–
Yaddaşını tanımadın...
Ruhu dəhşət bürüyəndə
Ürək təlaş dəmləyəndə
Yerin altı namə duydu:
“Oyan şirin yuxudan
Dünən bir qartal öldü”...
Axtarma heç dünəni
Geriyə dönmək faciə, zinhar
Dayan orda, bir addıma lüzum yox.
Daha sənin atacağın hər addım
bir az ölümü qoxlamaq.
Bir az intihar...
O sabahlar daha deyil səninki
O sevgilər daha deyil səninki
Ümid dolu açılan qucaqlarındır.
Bir zamanlar yağmurundan bezdiyin,
Qızıl rəngli, narın üzlü torpaqdan
Palçıq evlər düzəldən uşaqlarındır.
Xəzan təşrif buyurdu
Ağaclar şikar oldu.
Vərəqlənən təqvimin gənclik səhifələri
yarpaqtək quruduldu.
Axıb gedən ömrünsə hesabı unuduldu.
Saatları itirdin, dəqiqələri itirdin.
Sən zamanın zərrəsisən:
Sən zamanı itirdin.
Bağışlama, zaman, məni
İndi sənin nisgilinin dilənçisi
olan mənəm!
Yanağından ömür süzən
günah mənəm!
Yaralarım qan ağlayır–
yaram mənəm!
Şəfa uman ağrıların,
sızıldayan qayğıların
cürətini qıran mənəm...
Göz yaşlarım maleh axır hər sətirdə
gizlin-gizlin.
Günahlarım əldə qədəh nalə satır
gildir-gildir...
“Ədəbiyyat və incəsənət”
(05.07.2024)