Azərbaycan Ədəbiyyat Fondunun təşkilati  dəstəyi ilə “Ədəbiyyat və incəsənət” portalında həyata keçirilən “Güney Azərbaycan Ədəbiyyatının təbliği” layihəsində bu gün sizlərə Arəş Əhmədinin şeirləri təqdim ediləcək. 

Son bir ildə böyük oxucu auditoriyası toplayan və hər iki Azərbaycanda sevilərək izlənən layihənin koordinatoru Təbrizdə yaşayıb yaradan şair, yazar və tərcüməçi Əli Çağladır.

 

 

I.

Yadımda deyil

Hansı şəkildə yarandı sevgimiz,

Hansı saat yaralandı sevgimiz.

 

Hansı quş darıxdı içimdə uçmağa...

Hansı şair darıxdı son şeirin yazmağa...

Hansı axşam gözlərimdə yağış yağdı...

 

Yaralarım amma yadımdadır

Barmaqlarımdan başladı ağrılarım

Yaralarımın qanadığı...

 

Mən divarların arxası

Mən kölgələrin qorxaq üzü

Mən,

Uzaqlar,

Sonsuz yolların yolçusu

Mən qəbirlərin cənazəsi...

 

Haçan kəlmələrin qaçaqçısı oldum?!

Gecələr, darıxmaların axşamlığında

Gözlərimin arxasında gizlənən sıxıntılara...

 

Sonra yaralarımı yalamağa başladım

Yaralarımı yazmağa

Yarlarımla yatmağa...

 

Sükut ən sevdiyim səs

Qaranlıq sevdiyim rəng

Və kabuslarım sevdiyim röyalar...

 

Hər şey tərsinə başlandı sənsizlikdən...

 

Haçan başlansa da sevgimiz

Yadıma gəlmir heç bir şey

Təkcə röyadır bunlar...

 

 

II.

Odamdakı kaktus çiçəyinin tənhalığını,

Öz bağrıma basıb qucaqlayıram

Yaralanıram

Qanayıram.

Qucaq həsrəti!

Caniko mən belə başlanıram...

Yeməklərə etisab edirəm,

Aclığıma danışıram ağrılarımı

Və

Dustaqdakı yoldaşımı unutmamışam bilsin aclığımı, ac qoyuram!

Yas törəninə gedirəm sanki,

Paltar komodumdan,

Qara köynək

Qara şalvar

Qaralara biçirəm özümü...

Qarğalar gözləyir sanki məni,

Aynada mən boyda bir mətn var

Saçlarında varaq-varaq ağları darayıb,

Gözlərimin içinə baxıb

Gülümsəyib aynadakına

Axmaq birisisən deyib ona

Sonrası

İkimiz də qəhqəhə çəkib

Vidalaşırıq bir-birimizdən...

Eşitməsinlər,

Ciblərimdəki

Yumruqlarımda sıxdığım etirazların səsini –

Uzaq gəzəcəm

Qardaşımın sümüklərindən yonulmuş batonları

Və

Bacımın saçlarından hörülmüş şallaqları –

Polislərdən.

Burax...

Tökülürəm

Xiyabanlara

Və

Adamların izdihamında gəzirəm

Xəlvətimi...

Başmaqlarımı yorur ayaqlarım!

Parklarda park edirəm,

Başmaqlarımın yorğunluğunu.

Başımı öz çiynimə söykəyib

Dizlərimi qucaqlayıb,

Məzar soyuqluğu boyda

Bir səndəl üstə

Uzadıram darıxmalarla dolu “Arəş” adla bir cənazəni.

Və sonrası

Unuduram dustaqdakı dostumu

Çaysızlığımda...

Çaysızlığımın əlindən yapışıb

Günəş qəfəsinə qonaq edirəm.

Günəşdə

“Günəşi” darıxıram...

Qəfənin dinc, xəlvət və sərin küncündə

Siqaretlər məni yandırıb

Çəkirlər.

Siqaretlər məni söndürürlər külqabında.

Bir kişi qalıb bütün kafelərdə,

Və iki fincan çay önündə.

Külqabından kül altında qalan köz kimi qalxıram.

Durub özümü yığışdırıb qəfədən çıxıram...

Evə götürüb özümü,

Gəlirəm...

Açarlarım məni itirib!

Divar əlimdən yapışıb

Məni tullayır həyətimizə.

Nar ağacı məni salamlayır!

Dodaqlarında saxta gülüş,

Baxışında məni qorxudan qorxular var –

Nar ağacının...

Keçirəm etinasızca!

Hələ səndən asılmağa

İndiki vəziyyətim düz deyil –

Sərilirəm yorğan-döşəyimə.

Gecələr gözlərimdən qaçan yuxunu,

Yuxusuzluğu,

Mən

Ağrıyıram!

Mən

Gözlərimi ağlayıram!

Ağrılarım məndən durub

Səssizcə

Kor gözlərini zilləyib

Pəncərəsiz otağımın pəncərəsindən eşiyə baxır.

Küçələrdə elektronika dirəkləri,

Ayaq üstə ölülərdir sanki!

İşıq saçmayırlar,

Darıxma yağdırırlar

Gecələrimin yalqızlığına.

“Ay” səndən sonra

2Aylardır” gedib mənim göyümdən...

Və ulduzlar

əsgərlər kimi

“Aylar”ını darıxırlar!

Birazdan özümü axtarıram...

Bax...

Şeir dəftərimin “İntihar sətrində” durmuşam!

 

Caniko

Qəlbimi sıxan

Ağrıları

Haçan,

Hansı gecə

Qəlbimin yaxasından qurtarıb

Öləcəyəm?!

Caniko

Özünü

Bir gecə gizlicə götürüb gəl mənə.

 

 

III.

Buralarda

Bir izdihamda

Gəzirdim

İnsanların baxışını hiss etmədən.

 

Buralarda hər an yeni bir xəbər

Yeni bir olay

İnsanlar gəlib getmədə.

 

Duraqlarda

Yorğun insanlar

Sürgün insanlar

Azğın əsgərlər

Evə qayıdan bir qadın

Metroda yorğunluğunu yatan bir kişi –

Qırmızı çıraqlarda xoşbəxtliyi çiçəklərində

Gizlədib satan iş uşaqları...

 

Buralarda

Bilmirsən nə qədər tənhalıq var

Bilmirsən nə qədər ürəklərdə boğulan sevgilər var

Sevgini etiraf edirdi bir oğlan, qız arxadaşına,

Siqaretini son nəfsdə içinə aldığında

Bilmirsən...

 

Sən,

Bir öpüşsən yaxılırsan tənimə!

Sən,

Bir odekolon qoxususan, yayılırsan tənimə!

Sən, eşqsən axırsan damarlarımda...

 

Sonralar

Sən, bir quşsan

Səni yalnız qəfəsdə sevmək olur...

Sən, bir səssən

Səni yalnız bir mahnıda dinləmək olur...

Sən, bir darıxmasan

Səni yalnız bu şeirdə danışmaq olur

Sən...

 

Adını unuduram

Adını unutmaq istəyirəm.

Xoşca qalın

Sizə yaxşı günlər arzulayıram.

Sizə mənsiz saatlar,

Sizə gözəl bir sevgi...

 

Sən, “Azadlığa çatmayan inqilabsan!”

Mən evində bir sürgün!

Bax,

Tehran

Sevginin beşinci fəslidir...

 

IV.

Daha heç bir olay olmayacaq

Daha gecələr

Otağımın divarından axmayacaq dünya

Savaşlarında

Ölən məsum uşaqların qanı

Və anaların döşlərindən süd

İçib keflənən oğlanlara

Nifrət etməyəcəyəm.

 

Qızcığazların yataqlarda

Bakirə olduqlarına həvəslənməyəcəyəm.

Hızlı kişilərin baxışlarından

Pomada çəkilir qadınların dodaqlarına.

 

Burax!

 

Daha polislərdən qorxmayıram

Daha yormur məni müfəttişin sorğuları

Daha gicəlmirəm

Daha ürəyim bulanmayır

Daha dar ağaclarına boynum sıxılmır

Daha mərmilərə ayaqlarım yıxılmır...

 

Mən neçə vaxtdır bu şeirdə uzanıb ölmüşəm!

Gülüşlərinin ayaq izlərində!

Divar çəkdiyim gözlərində!

Və geri dönmüş məktublarda...

 

Ölümün adəti uzanıb ölməkdir.

 

V.

Mən sonu görüşümüzün yeddi il sonrasıyam

Heç nə dəyişilməyib,

Heç nə olmayıb

Üzülmə mənim üçün nazlım...

 

Yalnız

Siqaret çox çəkirəm

Qəlbim piano çalan qız

Əllərim, əllərinə darıxır

Gözlərimdən silinmir gözlərin...

Yadımdan çıxmamış deyim

Saçlarımı kəsdim

Bəlkə əllərinin izini silə bilsəm...

 

Üzülmə nazlım

Cümə günü darıxmağın son durağı

Və mən xiyabanlarla, xəyalınla gəzirəm!

Yerin boş

Üzülmə...

 

Gəl

Yalan danışaq

Halımız yaxşıdır.

Gəl inanaq buna...

 

“Ədəbiyyat və incəsənət”

(05.07.2024)