Təqdim edir: Heyran Zöhrabova, “Ədəbiyyat və incəsənət”

Təbriz kədərliydi, sən ağlayırdın, 

Gecəydi biz səndən ayrılan zaman, 

Pərişan görkəmin, o son sözlərin 

Bir an xatirimdən çıxmamış, inan. 

Adını dilimə gətirəndə mən, 

Sanki, alov alır dodaqlarımı. 

Yaxın gəl, yaxın gəl öpüm üzündən, 

Öpüm rəngi qaçmış yanaqlarını. 

Elə məlul-məlul baxma üzümə! 

Baxışın qəlbimə od saçır sənin. 

Sən yalqız deyilsən, sıxma qəlbini, 

Böyük bir xalqın var, böyük vətənin. 

O xalqın, o elin qızısan sən də, 

Onun qüdrəti də, şöhrəti də var. 

Qəhrəman ölkəmiz sarsılmamışdır, 

Soyub taladısa onu yağılar. 

Bilirəm, çox sıxır səni ayrılıq. 

Əsarət dünyası başına dardır. 

Lakin unutma ki, hər bir gecənin 

Min bir şüa saçan gündüzü vardır. 

Əlimdən nə gəlir? Demə bir daha, 

Demə ki, qocayam, saçlarım dūmağ 

Vətən öz qəhrəman oğlu, qızını 

Hər zaman, hər zaman gənc saxlayacaq 

Alnının xətləri, bəyaz saçların 

Keçmiş həyatından bir yadigardır. 

Hörmət o saçlara, nifrət keçmişə, 

Bu günün öz adı, mənası vardır. 

Qalx ana, qalx ana! səni döyüşə 

Çağıran öz qızın, öz vətənindir.

Bax, yanır odlarda odłar diyarı, 

Bu Vətən, bu torpaq, bu el sənindir!

“Ədəbiyyat və incəsənət”

(27.06.2024)