“Ədəbiyyat və incəsənət” portalının Güney Azərbaycan təmsilçisi Əli Çağla bu gün sizləri Vəhid Məlekin şeirləri ilə tanış edir.
I.
Əlimdə beynimə dayadığım qədim koltla
Qaçıram şəhəri
Və qayıtmaq daş olmaq deməkdir, arxaya baxmaqda
Hər bir acı gülüş,
Hər bir acığım gələn üz,
Hər bir çığırtı,
Ayağım altında qalan daş,
Çəkə bilər də koltun tətiyini.
Qayıtmamalı,
Arxana baxmamalı,
Göz yaşını silmə
Donacaq bu qış.
Donunu geyib, oynamasan gözümün bəbəyində
Səni mənə gətirməyən hansı yolun yaxasından yapışım?
Hansı səni gətirməyən yolun üzünə yumruqlar çırpım?
Hər yan yoldur,
Hər yan da yolsuzluq
Bu qara-qışlı şəhərin adı Təbriz deyil,
Sənsizlikdir xanım!
Əlimdən kim ala bilər qaça-qaça beynimə dayadığım tapançanı?
İstəsəydin tapardım səni,
Tapsaydım sevərdim səni,
Sevsəydim ölərdim səni,
Var olmağı unutdurub,
Yoxluqla istedadını mədə becərdən qadın.
Sən qadın olmayacaq idin
Sənə baş Şaman yoxluqları doğan tanrıça ad qoyacaq idi,
Mən axşamlar odlanacaq idim Kərəm kimi, yox ürəyim kimi.
İndi haradasan bir çiçək al özün üçün,
Qəfil bir axşam üstü gəl.
De “Gözləyirəm, tez yetir özünü”
Sonra
Boş yerini də yığışdır apar bu şəhərdən,
Apar əllərimdən əllərinin yoxluğunu.
Ürəyimdən sevgisizlik boşluğunu,
Apar çay içdiyimiz günün qoxusunu,
Amma,
Getmədən öncə bir də bax gözlərim, de:
- Sən yoxsan Vəhid.
II.
Davam etmişdi məndən öncələr torpaq
Və
Sonrası da
Mənim görüşümə gəlib daşa rastlaşan hər kimi
Aldadıb məzarların memarı
Hansı funtda yazsalar adımı, yalandır
“Gördüyün yer daşdır, torpaqdır”.
Əlim, ayağım, gözüm çürüdükcə,
Gözün işlədikcə,
Unudulmaq yolundayıq.
Çıx şəhər qırağında təpə üstünə Xəlil Şəbani,
Məsələn yüz iyirmi il sonra bir nəfər də qalmayıb bu şəhərdə.
Yeni torpaq olmaq potensiyalı daşıyan adamlar gəlib
Yeni xəyanətlər, sevgilər,
Mən hər zaman əlvida dediyimdə bitir hər nə
Monro demişdi: “Ağıllı qız tərk olunmadan öncə tərk edər”.
Ağıllı oğul da əlvida eşitmədən, əlvida deyər.
Torpaq olmasına qalan hər bir şeyə,
Qucağımda pişik oturub indi.
Qucağımda sevgilim oturmuşdu illər öncə,
Ürəyimdə kədər oturub,
Kürəyimdə əzrail daşıyıram.
Sağ gözüm zəifləşib,
Şeirlərim kütləşib,
Kəlmələrim itib Xəlil.
Sənin adaşının qılıncı kimi mina dağında,
Şeirin ardın yazmağım gəlmir, son qoyuram başlamadan buna da.
III.
Yorğun bir pəncərəyəm
İki adam əlində
Baxılmağa yaradılmış.
Nisgil məndən baxılmayan bir cüt gözdür hər axşam,
Açılmağa iki əldir həsrətim.
Yorğunluq, sənsizlik kəlməsinin başqacasına yazılışıdır
Fasilədən yaranan qucaqsızlığının fotosu olmalı.
Köhnə bir kafedə tam bir leş kimi sərilməkdir sənsizlik,
Bunu pəncərəliyimin dilindən yazıram sənə.
Pəncərə açılmasa, qolları bağlıdır,
Qollarını uzat, nə qədər uzaq olsan da
Divarlardan aç məni.
Sən məni sevməyə çatan günə qaçım səni,
Divar, sənsizlik kəlməsinin başqacasına yazılışıdır;
Bunu sənsizliyimin dilindən yazıram sənə.
Yalqızlığıma toxunurlar yoldaşlarım,
Ara-sıra çoxlu qadınlarla yatmaqlarını özlərinə üstünlük sanırlar.
Məni “modern”
“ləş”
“məmiş”
Birisi sayırlar.
Yol-daşlarımın daşı sındırır şüşələrimi
Aç məni divarlardan bir mahnı kimi.
Bunu gecəliyimin dilindən yazıram sənə,
Arxadan vurulan yaralar çox olsa da,
Qulağım boş qalmasın mahnıdan ən azı.
Bəşər haqlarının mənşuruna de bunu da artırsınlar;
“Vurmayın kimsəni qaranlıqda
Qaranlıqda hardan vursan birisinin arxası sayılar.”
Biraz səsindən göndər, vurum yaralarım sağalsın.
Yorğun bir pəncərə var köhnə bir kafedə,
Əllərinsiz,
Gözlərinsiz,
Divar da bezib onu saxlamaqdan.
IV.
İndisə nə varlığın, nə yoxluğun
Nə də sevgiyə yazdığım şeirlər
Aldatmır həyatın acısını;
Sən düşünməyəcəksən
Şairləri axtardıqca şəhərdən bezməyi;
Bu gecə son əfyun olacaq
Şairlərin ağzından acıları gözəl eşitmək.
Sonralar bezəcəksən
Əllərimdən,
Gözlərimdən,
Şeirlərimdən,
Siqaretimin ucuzlu markasından,
Bir çiçək arzulayarsansa məndən
Səni aldatmaq üçün, mənimlə qalmağa...
Burax! Bu işlər bizə yaraşmaz dirilikdə
Çiçəklər başqa insanlarındır.
Vidalaşmadan telefonu bağla
Bir gecə başlansın yenə
İndisə polislər də çörək ümidini kəsiblər məndən.
Daha dindirmirlər əllərimi,
Bəlkə sanırlar bir kölgəyəm şəhərin ortasında,
Bəlkə də qaranlıq mənim kölgəmdir
Sərilib şəhərin üstünə.
Birazdan gündüz başlanacaq şair olmayan adamlara,
Zibilçilər süpürürlər göz yaşlarımı küçələrdən.
- Sən nə axtarırsan oğlan?
İtirdiyin, axtardığın nədir?
- Kaş o qıza heç nə deməyəydim.
- Burax, ümid ölmüşdü sən doğulanda
İndisə itlər də çörək ümidini kəsiblər.
Zibil qabılardan
Küsürlər, gedirlər şəhərdən.
Tulaları bizim daşlarımıza tuşlanmasın deyə
- Sən nə axtarırsan oğlan?
İtirdiyin, axtardığın nədir?
- Bəlkə bir itin yuvasından həyata baxmaqdır arzum.
- Burax! Şəhər itlərinin evi olmaz,
Dayan, dayan!
Getmə! O itin də evi yoxdur.
V.
Nə bir saz çala bildim,
Nə bir ay bacardım, rəsm edəm gecələrə.
Nə ata ola bildim, nə oğul,
Öz boğazını öz əllərindən qurtarmağa çalışan bir reformist
Həm silah sevdim, həm çiçək, həm qadın,
-Şəkillərdə sınıq-salxaqlığını “Gizlədənliyim”
Özünü inkar etdi dünən,
İfşa olmadan öncə-
Mən yollara baxıb getmək düşünən
Yollar isə yerdən qopa bilməyən çarəsizlər.
-Yollar özləri hardan getməlidirlər?-
Addımı yox imiş,
Yolların beyni boş imiş yoldaş.
Təkcə mən,
Dözümümü itirmişdim.
Yubandıqca,
Baxdıqca ala-toranlığa,
Gəl bir də
Əlimi boğazımdan qurtar.
Tut əlimi öz əlinlə
Burax məni,
Ayını çəkə bilmədiyim gecədə,
Sevdiyim silahla, güllə ilə.
Bir çiçək qoy yaramın üstünə
Və bir qadın mən üçün yox,
Yolların yolsuzluğuna ağlasın...
“Ədəbiyyat və incəsənət”
(24.06.2024)