“Ədəbiyyat və incəsənət” portalının “Ulduz” jurnalı ilə birlikdə BİRİ İKİSİNDƏ layihəsində növbə poeziyanınıdr, sizlərə Seyid Aynurun şeirləri təqdim edilir.

 

 

 

QARABAĞ

 

“Qarabağ şikəstəsi”ni oxuyar

Şuşadan çıxan o sonuncu zabit,

"Qayıdacağıq!" deyib

Dəfn edər yaddaş məzarıstanında

Hey qisas gözləyən nakam ruhların

Susmayan harayını.

Əsir düşmüş körpə gülüşləridir –

Döyülməkdən sırtılan ən pis uşaq,

Ölümdür müharibə!..

İşğal olunmuş saysız ümidlərdir,

“Topxana”dan gələn imdad səsləri,

Qəbirlərdir yiyəsiz.

Kaş üşüyən vüqarımın çiyninə

Buşlatını atasan, şanlı əsgər.

Həsrət gözümü qırıb –

Bakının havası düşmədi yaman,

Qohumlarım xatirə oldu bir-bir,

Quş olub uçdu hamı.

Quruyar gözlərimdən axan çaylar

Dalğalanar göydə zəfər bayrağı

Duman olub çəkilər

Gözümüzdən vətənsizlik qorxusu;

Xoşbəxtlikdən hamıyla qucaqlaşar,

Doğmalaşar insanlar.

Həqiqətin dilində azan verər

Yarası sağalan Şuşa məscidi.

Dayanıb namaz qılar

üzünü küləyə tutan çiçəklər.

Dağlara düşən şəhid qanı dönüb

qırmızı lalə olar.

 

 

YAĞIŞ

 

Bu şəhərin kiri axır üzündən,

Diri baxır ölüləri özündən.

Buludlardan düşən bir yağışam mən,

Qismət olsa, yanağından öpəcəm.

Bu ağlağan göy üzündən qurtulub

Əllərini, kirpiyini sevəcəm.

Mən bir evəm,

Başım üstə damım yox,

Darıxmağa dostum yox,

Adamım yox.

Yağmağım da gəlmir daha çöllərə,

Qan qoxuyan, qisas görən ellərə.

Daha gülə, budağa qonacağam.

Yar qoxuyan otağa hopacağam.

Bu şəhərin kiri axır üzündən,

Diri baxır ölüləri özündən.

Günahını sərib gecə yollara,

Dəyişib namusu dövlətə, vara-

Bu şəhərin kiri axır üzündən,

Diri baxır ölüləri özündən.

Düşürəm mən hər fəsil,

Bu sonsuz yer üzünə.

Göy üzünün gözündən,

Buludların içindən

Qara, sarı torpağa,

Bağrı yarıq torpağa.

Mənə yol ver,

Yola doğru yoldaş ver!,

Mənə söz ver,

Söz tutacaq sirdaş ver!..

Daşa çevir məni indi, ilahi!,

Puça çevir, heçə çevir, ilahi!

 

 

SƏN

 

Lal divarlar.

Utandığından gözlərini yummuş çilçıraq.

Bir fincan qəhvə –

içinə şəkər əvəzi gülüş qatılmış.

“Sən” – “O”:

Vanna otağının tərli kafelləri.

Üzlü pərdələrin

gizlətməyə çalışdığını hayqıran vicdanlı

pəncərələr,

doğulmayacaq körpə.

“Sən” – “Mən”,

“Ər” – “Arvad”:

orta statistik ailə olmağı bacarmayanlar.

Sevilməyən bədənlərdə əllərin yox,

yad gözlərin izi qalır.

 

 

SÜKUT

 

Arzularımı ağ vərəqə yazıb

qoydum ümidin cibinə,

qum üzərində bir alma ağacı çəkdim

günahlarımı xatırladan,

gözlərimi dənizin ətəklərinə

sıxıb ağladım –

bir də baxdım, gün çıxıb.

 

 

ŞEİR

 

Eyvanda “ayrılıq” sözü tumurcuqlayırdı:

səbri tulladım uçurumdan üzüaşağı,

şeir çiçəklədi ağ vərəqdə

dalğalanma daha, nəm çəkən gözlərim.

Qolumu qaldırıb

yatmış körpəmin üstünü örtmək istədim –

bir də gördüm əllərim

bir cüt qanad olub.

 

 

MEŞƏLİ

 

O gün Adilənin qırmızı başmağı

Ağquta atın təkindəki

qırmızı qotazlı xurcunun gözündə qaldı-

qırdı camaatı ermənilər.

Göz-göz olmuşdu,

düz yetmiş səkkiz dəfə

ürəyindən vurulmuş,

erməninin hirsi soyumamışdı.

Günahsızam dedi məhkəməyə gətirilən Xaçaturyan:

Qopdu Meşəlidə gəzən ruhların fəryadı,

Ədalətin güclü əli sıxdı boğazını –

Tarix unudulmadı!..

 

YUXU

 

Bəyaz gecələrin

rəngli yuxusunu görən alma ağacları

ağappaq əlləri, al yanaqları olan bir

qızcığaza nağıl danışdı:

“Ömür qanadıqırıq insanların

quş kimi azad olmaq arzusudur.

Xoş gəldin,

Doğum günün mübarək!”.

 

 

UŞAQ

Bu gün “Ayrılıqlar qəbiristanı”nda

əllərimlə torpağa qoyduğum

Sevgimizin qırxı çıxdı.

Onsuz da bütün eşqlər yalan,

Məcnunlar ağciyərdir.

Əllərini qoynuna qoyan

Qış günəşi mənə tərəf baxır,

Biixtiyar qışqırıram yollara:

Məhəbbətin dilini bilmədinsə,

“İngiliscə”ni tum kimi çırtlamaq

hünər deyil.

Sən bilməzsən ürəyimdəkiləri,

bilməzsən,

bilməzsən, uşaq!..

 

 

MÜHARİBƏDƏN KASKAD ŞEİR

 

Gözlərinin dibi mavi, yoxsa yaşılmıydı, bilmədim,

Gecənin gündüzə toxunduğu o al-qırmızı sabah.

Dil açdı bətnimdə azadlıq,

Gileyləndi olanlardan,

Bakının havası düşmədi – qocalar qırıldı bir-bir.

Dizin-dizin alçaldı ucaboy, enlikürək cavanlar,

Ay da kədər dolu baxışlarla son dəfə oxşar kimi

Daradı o gur, buruq-buruq saçlarını Həkərinin.

Gözlərinin dibi mavi, yoxsa yaşılmıydı, bilmədim.

Düşmən durmadan göydən mərmilər yağdırdı

başımıza,

Yamacdan boylanan gülxətmi də ağladı kəndimizi.

Mən evimizin pəncərəsində durub səni gözlədim

Gecənin gündüzə toxunduğu o al-qırmızı sabah.

Laçından bəd xəbər gətirdi bizim əmioğlu Abo,

Zəhrimar “Koridor” sözünü ilk dəfə onda eşitdim.

Bir də köçkünlükdə bir özgə mənzilinə

sığmayanda,

Dil açdı bətnimdə azadlıq,

Gileyləndi olanlardan.

Şuşadan tək xatirə – başdaşlarında şəkillər qaldı…

Son nəfəsdə nənəm dodaq qurudan həsrətlə

danışdı:

“Bizləri bir az da elə bu özümüzkülər öldürdü,

Bakının havası düşmədi – qocalar qırıldı bir-bir”.

 

 

DARIXMAQ

 

Yollar –

Dünyanın əlifbasıdır!

Çata bilməyəcəyim yasəmən qoxulu

arzudur uşaqlıq.

Rəssam olsam, kətan üstünə

Çiçəklərin ətrini çəksəm…

Adın düşüb yada –

darıxmışam iki heca.

 

 

SEVGİSİZLİK

 

A Z A D L I Q – çörək pulu üçün qadınların

Qul bazarında sərbəst dayanmasıydı!..

Hər gün evlərdə

neçə-neçə qadının ümidlərini

udurdu tozsoran.

Böyüklər gün eynəkləri taxırdı

gecə-gündüz,

vitrindəki konfetlərə baxa-baxa qalırdı uşaqlar.

Adamlar baxışlarıyla güllələyirdi

əl-ələ gəzənləri,

hamı rəsmi idi –

şəxsiyyət vəsiqəsindəki

fotolardakı kimi,

bu şəhərdə ölmüşdü sevgi.

 

 

LAVANDA

 

Lavanda tarlası.

Türkiyə,

Quyucuq kəndi:

Yanaqlarını sevgilisinin üzünə

sərən gülərüz qadın

bənövşəyi sonsuzluğa baxar,

sığal çəkər dikəlmiş qarnına

soruşar pıçıltıyla:

“Şair, yoxsa rəssam olsun?..”

 

 

PORTAĞAL

 

Radioya bənzəyirdi

o gün adamlar – hərənin ağzında bir avaz,

ürəyində bir dalğa.

Mən portağal qabıqlarından

qayıqlar düzəldib

dənizə buraxdım,

portağal qoxulu adam

şirin-şirin çarpayısında yatırdı.

Ailə tabloları çəkə bilməyən

sağ əlim

cızdı qumun üzərində:

məni,

onu,

bir də körpə portağalı.

 

 

KİBRİT

 

sinirləri yumaq edib,

ərinə köynək toxuyan bəstəboy qadın.

divarda göz boyda dəlik açıb

qonşusunu

seyr edən kişi.

bir qutu qədər ev –

və bir daha heç vaxt

alışmayacaq bir cüt kibrit.

 

 

XOCALI

 

Cavan, qoca, körpə:

kim vardısa,

hamısını “uddu” Xocalı.

Birdən silah səsləri gəldi:

hər kəs “adətdəndir” deyib,

bəyi gözlədi,

qara gəldi mamaqızı Sədiqənin toyu.

Göydən yağış kimi yağdı mərmilər,

əmioğlu Azadın qollarını qoparıb

yüyrüktək ağacın budağına asdı,

mən isə xatirələri,

toz olmasın deyə,

ovuclarıma yığdım

və üşüdüm zirvəyə sancılmış bayraq kimi.

Gecdir daha –

ümidin gözlərini sığadım,

külək əsdikcə

qəfil burnuma

hardansa qarağac qoxusu gəldi.

Ağac-ağac hıçqırdı,

ləpələndi yaşıl gözləri Badaranın,

ağı deyib özünü

o yan-bu yana çırpdı.

Suya düşən ağ yelkənə bənzədi

körpələrin cansız bədəni.

Qız-gəlinin naləsi

kəndi bürüdü,

Həlimə arvad qışqırdı möhkəm:

“Ayılın, ay camaat,

qırıldı xocalılar”.

 

“Ədəbiyyat və incəsənət”

(07.06.2024)