“Ədəbiyyat və incəsənət” portalının Güney Azərbaycan təmsilçisi Əli Çağla bu hün sizlərə növbəti Güney şairini təqdim edir: Vüqar Neməti.
KİMDİ BU DƏLİ?
Görəsən kimdi bu dəli?
Biz keçdik, bizi söymədi.
O tanrını qaraladı,
İt-pişik payı qoymadı.
Söydü, yeri-göyü söydü,
Döydü, kölgəsini döydü,
Hamının ağzını əydi,
Zorbaya, zora əymədi.
Getməz, o üzdən getmədi,
Bilmədik davası nədi?!
Birazdan çaldı, oynadı,
Artıq heç kəsi saymadı.
Ağıl axtara-axtara,
Gör bir gəlib çıxıb hara?!
Bu dünyaya, pula, vara,
Uymaz, heç nəyə uymadı.
Həm buralı, həm oralı,
Görəsən kimdir bu dəli??
Hamı yolun çaşdı, vəli
O öz yolunu caymadı!..
EŞQİN PƏRDƏ ARXASI
Gör bir kimi sevdim mən arxadaş!
Üzümə, üzümə durdu.
Gözləri əsla eşitməz
Və qulaqları kordu!..
Durdum gecə boyu yoxluğunun qapısında
Uçdum sözcüklərin qanadlarında
Özgə-özgə düşünüb
Ağladım öz yerimə
Heç bir kimsə bilmədi
Gülüşlərim qanadı
Mən bir sevda yolçusuydum
Uyur-gəzərlər kimi.
Sətir-sətir gəzərdim
Bu yağış ölkəsini.
Yoluma işıq tutardı onun gözləri
Gözlüyünü saxlamaq üçün
Yaxşıca tasarlanmışdı
Qulaqları və burnu!..
Həsrətdir, kədərdir, acıdır, qəmdir
Eşqin pərdə arxası cəhənnəmdir.
Durmadan qaralar qanlar
Özünü div aynasında görən bunu nə anlar?!
Göy üzünü dilə-dişə saldılar
Ölü göz adamlar.
Aktyor adamlar.
Bir də, adı pisə çıxmış bir ölüm!..
Gör bir kimi sevdim mən arxadaş!
Üzümə, üzümə vurdu.
Gözləri əsla eşitməz
Və qulaqları kordu!..
YAZIQLAR OLSUN
Mən bir fidan əkdim, “tutmaz” – dedilər,
Mənsə tutan bildim, yazıqlar olsun!
“Bu hicran, bu həsrət bitməz” – dedilər,
Nəsə bitən bildim, yazıqlar olsun!
Mənim o ulduzum, de, harda qaldı?
Ya göyə çəkildi, ya yerdə qaldı,
Mənə “Tən” deyənim bəs harda qaldı?
Mən onu tən bildim, yazıqlar olsun!
Sənə nə “Get” – dedim, nə də ki, “Qayıt”,
Buna göy şahiddir, buna yer şahid,
Bu yolda hər zaman özümü şəhid
Səni vətən bildim, yazıqlar olsun!..
İNSAN HEÇ NƏYƏ BƏNZƏMƏZ
İnsan heç nəyə bənzəməz yavrum mənim
Gülü, güldür
Tikanı, tikandır dünyanın.
Amma insan
Özünə belə bənzəməz.
Baxarsan
Adam kimi adam
Əl uzadsan yanar əllərin
Yaxınlaşsan ürəyin üşüyər!..
Qış, qışdır
Yaz da yazdır, bilirsən.
Yaz
İnsan heç nəyə bənzəməz mənim gülüm
Hər şeyə bənzədiyi kimi!..
QARĞA
Yenə nə qar-qar edirsən,
Qoy get öz işinə qarğa!
Həp öz sözünü deyirsən
Bəxtəvər başıma qarğa!
Sən ağa, mən ağa ancaq,
Buludları kim sağacaq?
Tələsmə, qar da yağacaq,
Bu qalan işinə qarğa!
Bəxtin qara, üzün qara,
İnanma qarla ağara,
Ağlıq nədir ay avara?!
Düşübsən peşinə qarğa!
Sən yatarsan, səsin yatmaz,
Heç kimin ağlına batmaz,
Əlin çatar, ağlın çatmaz,
Dünyanın daşına qarğa!
Payız gəlir, əsin düşür,
Küləklə də bəhsin düşür,
O səsindən ağ dən düşür,
Mənim də başıma qarğa!
“Ədəbiyyat və incəsənət”
(13.02.2024)