“Ədəbiyyat və incəsənət”in Qiraət saatı rubrikasında bu gündən etibarən siyasi romanlar müəllifi kimi tanıdığınız Adəm İsmayıl Bakuvinin bu dəfə eşq romanı ilə tanış olacaqsınız.

“Eşq mələyi” sizi bir başqa dünyaya aparacaq. Orada haqq ilə nahaq, yalan ilə həqiqət, namus ilə əxlaqsızlıq mübarizə aparır. Bu sayaq mübarizələrdə ədalət qalib gəlirmi?

Bu sualın cavabını romanı bitirərkən biləcəksiniz.

42-ci hissə

Manqabaşçısı

“The pimping of prostitution: Abolishing the Sex Work Myth” kitabı ilə tanışlıqdan sonra Ülkərin həyatı lap cəhənnəm əzabına döndü. Əlcək kimi dəyişdirdiyi kişilərdən tanış olanlar da çıxırdı, hətta bir dəfə o qədər inanılmaz olay baş vermişdi ki… Bir xeyli yaşlı,-- əllibeş-altmış yaşı olardı, -- kişi intim yaxınlıq bitəndən sonra Ülkərlə belə bir dialoqa getmişdi:

-- Ay qızım, sən mənə yaman tanış gəlirsən. Elə bil ki, bizim rayonnusan. Hardansan ki sən?

-- Buralıyam. Yerliyəm, a kişi. Nə rayon?!

-- Bizim rayonda bir anasının əmcəyini kəsən polis rəisi varıydı, Qələndərov. Nədisə də, səni onun qızlarına bənzətdim. İki qızı var idi, biri Ülkəriydi, biri Leyli. Qonşuyduq. Birevli kimiydik.

Deməzsənmiş, bayaqdan suyu şirin gələn bu kişi qonşuları Əbdül kişiymiş, Türkanla Səlimin ataları. Bazara heyva vurub gətiribmiş rayondan. Qazancı yaxşı olubmuş deyə cavanlıq eləmək fikrinə düşübmüş.

Ülkərin bədənindən sanki cərəyan keçdi, durub tez əynini geyinib kafenin kabinəsindən çıxdı, azacıq aralanıb hönkürtüylə ağlamağa başladı. Demək, təsadüfən kiməsə qulluq eləyəndə mütləq onu tanıya bilərdilər. Bu kişi oxşatdı, amma tam tanıya bilmədi, növbətisi tanıya bilərdi amma.

Göz yaşları içində Allaha yalvardı ki, ya Rəbb, məni bu yola saldın, barı axıradək gizli qalmağımda, sirrimin üstünün açılmamasında mənə yardımçı ol.

Əlbəttə ki, təsadüfən elə qardaşı Xəyal sifarişçisi ola bilərdi, Xəyal o vaxtdan arvadbaz idi, fahişə xidmətindən istifadə edirdi. Özünə fahişə sifariş verə bilərdi, həmin ünvana da Naza bilməyərəkdən Ülkəri göndərərdi. Gör bir onda nə həngamə qopardı. Yaxud Rəşid müəllimdən, Rasimdən biri müştərisi çıxa bilərdi. Ən pisi isə həmin o eynəkli alim, İqbal. Nələr olardı, nələr keçərdi...

Mənfur 2016-cı il – otuz illik yubiley ili bax beləcə -- ağrılı-acılı davam etməkdə, öz sonuna çatmaqda idi. Bu il Turalı itirmiş, taledən ağır bir zərbə almışdı. Ardınca İqbal onun xoşbəxt olmaq üşün son tutalqasını əlindən almışdı. Ardınca da fahişəliyi seçmişdi. Zərbə zərbə dalınca.

Ülkər bir qədər dikbaş idi, Nazanın qızlarının əksəriyyəti yaşca ondan kiçik idilər, subaydılar, onların üstlərinə qışqırmağı, acıqlanaraq onları divara qısnamağı var idi, qızlar əksərən ondan çəkinirdilər, sözünün qarşısında söz demirdilər. Bəzən Ülkər heç nədən əsəbiləşir, hansısa qızı vurmaqdan, saçını yolmaqdan belə çəkinmirdi. Ağrılı-acılı illər onun əsəblərini pozmuşdu, elə olurdu ki, özünüidarəni belə itirirdi.

Naza çox vaxt xarici səfərlərdə olurdu, xüsusən Dubaya seks turlar təşkil edir, seçmə qızları ora aparırdı, həmin məqamlarda həftələrlə Bakıda olmurdu, buradakı qızlara nəzarəti itirir, gəlir-çıxarını eləyə bilmirdi. Ülkərin qızlar arasındakı çəkisini görüb Naza onu manqabaşçısı təyin etdi, artıq Ülkər özü müştəri ilə nadir hallarda görüşürdü, daha çox müştərilərlə qızları calamaqla, pul bölgüsü aparmaqla məşğul olurdu. Bu, onu xeyli yüngülləşdirmışdı.

Bir gün yuxusunu qarışdırmışdı. Rayondakı evləriydi, anası və üç uşaq oturmuşdular. Nə idisə yeyirdilər. Sonra atası da gəldi. O da oturdu, anası həmin o yediklərindən ona da çəkdi. Bu vaxt uğultu səsi eşidildi, taxta qapı laybalay yerindən qopdu. Rayon camaatı idi, əllərində bel, yaba, balta. Tökülüşdülər bunların üstünə. Əvvəl bacısını, sonra qardaşını, sonra anasını, sonra atasını parçaladılar. Ən sonda Ülkərin üstünə gəldilər. Ülkər titrəyirdi, qışqırıb imdad diləyirdi. Amma imdad eləmədilər, öncə ayaq və əl barmaqlarını, sonra ayaqlarını və əllərini kəsdilər, sonra da başını yerindən üzdülər. Şorultuyla qanı axdı...

Qan-tər içində yuxudan ayılanda başa düşdü ki, bu gün nəsə yaxşı gün olmayacaq.

Naza Dubayda idi. İşləri aşırmaq Ülkərin boynunda idi. Naza “iş telefonu” dediyi telefonu gedəndə Ülkərdə qoyub gedirdi, sifarişləri Ülkər qəbul edirdi. Adətən sifarişlər günortadan başlayır, axşamüstü kəlləçarxa vururdu.

Yenə də günorta ilk zəng gəldi. Vorovskiyə iki bahalı sütül qız göndərdi. Sonra “Veterok”a “Sovtransavto” sürücüsünə ucuzvari bir xala yolladı. Bakı-Sumqayıt yolundakı moteldə əylənən üç dosta üç qız göndərəndən sonra televizorda rayonlardan birində reyd edildiyi, əxlaqsızlıq yuvası aşkar edildiyi barədə süjet gördü, dalağı sancdı. Polislər yarıçılpaq qızları, kişiləri sıraya düzmüşdülər, onlar da üzlərini kameradan gizləyirdilər. “Ay Allah, uzaq elə” deyə imdad dilədi, bir gün belə bir aqibətə özünün də tuş olacağı ağlını zəbt etdi, çox qorxdu. Gecə yuxusunu qarışdırması yenə yadına düşdü, telefonu qapatdı ki, bu gün heç nə eləməsin, bu gün nəsə xoşagəlməz bir şey olacaq.

Az keçmiş Naza Ülkərin şəxsi nömrəsinə zəng vurdu, dişinin dibindən çıxanı ona dedi. “Necə yəni telefonu söndürmüsən, işimizi iflic etmisən?”Naza onu cərimələməklə, saçını yolmaqla hədələdi, “zaryatka qurtarıb” bəhanəsi yersiz idi əlbəttə. Nazanın rəfiqəsi hansısa məmurun bağına qız göndərməyə boyun olubmuş, “iş nömrəsi”nə zəng vurub telefonu sönülü görmüş, dərhal Nazanı yığmışdı...

Məmurun işini cəld düz-qoş etdikdən sonra “Veterok”a altı qız çıxarmaq sifarişi gəldi, axşam saat 9 radələri idi, belə qrup halında sifariş olanda manqabaşçısı özü mütləq hadisə yerinə gedir, qızları aparır, pulu alır, qızlar işlərini görüb qurtardıqdan sonra onlara düşən məvacibi verib evlərinə yola salırdı.

Qızları da götürüb iki taksiylə kafeyə getdilər. Kafeni işlədən şəxs Ülkərlə çox qarşılaşmışdı, hətta bir dəfə onun müştərisi də olmuşdu. Qoşa deyə çağırılan bu şəxs altı qızdan ötrü on birinci sinif şagirlərindən altı yüz manat aldığını, pulun yüzünü özündə saxlayacağını izhar etdi. Ülkərə öncə olay çox iyrənc göründü, məktəblilər gəlib kafedə spirtli içki qəbul edirlər, ardınca da intim həyat yaşayırlar, belə şeymi olar? Oğlanlara baxdı. Sütül ana uşaqları idi. Cəmiyyət nə zaman bu qədər etinasız olmuşdu ki, bu ana uşaqları bir belə pulla gəlib burada araq içmişdilər, indi də hətta bəzisi anaları yaşda olan qadınlarla intim əlaqədə olacaqdılar?

Etirazını bildirəndə Qoşa qəhqəhə çəkdi, dedi, rəhmətliyin qızı, yaşın nə fərqi var, kişilik qalxanda gərək onun tələbini ödəyəsən.

Qızlar kabinələr üzrə bölündülər, Ülkər zalda oturub gözlədi. Vaxt əsla keçmirdi. Qoşadan aldığı beş yüz manatı bufetçidə xırdalamışdı ki, qızların hərəsinə əlli manatdan versin, yerdə qalan iki yüz manatı da daxıla atacaqdı.

“Bircə bu günü sağ-salamat başa vurub evə gedə biləydim”.

Diləyi bu idi.

Bir də onu gördü ki, səs-küy qalxdı, aləm bir-birinə dəydi.

Polislərdi, qapıları bağlayıb yetəni divar dibinə düzürdülər.

Sonra hadisələr bir göz qırpımında cərəyan etdi. Yarıçılpaq qızlarla sütül məktəbli oğlanları, kafenin işçilərini, digər iki-üç müştərini Qoşa və Ülkərlə bərabər avtobusa basdılar.

Ülkər qurtulmaq üçün çabalar göstərdi, ağlaya-ağlaya polisə dedi:

-- Ay qardaş, məni niyə aparırsız, mən yazıq bir qısmat şörək yeməyə gəlmişdim bura. Günahım nədir axı?

Sən demə, gələnlərə yerli-yataqlı hər şey məlum imiş. Kimin kim olduğunu onlar yaxşı bilirdilər.

-- Qəhbəbaşı, sən sus. Nə yuvanın quşu olduğunu gözəl bilirik. Ad batıran ləçər. Barı polis rəisi olmuş atanın adını batırmayaydın.

Yer yarılsaydı, Ülkər yerə girərdi.

Ən pisi isə o idi ki, televiziyalar da reyddə iştirak edir, onları çəkirdilər. Üz gizlətmək də kara gəlmirdi. Ülkərin adı, soyadı, ata adı – hamısı elan olundu. Bu boyda rüsvayçılığın altından necə çıxacağını bilmirdi. Həmin an məqam tapıb özünü öldürmək istəyirdi ki, sonrasından xəbəri olmasın. Allahdan möcüzə diləyirdi ki, bircə yer yarılaydı, o da orada qərq olaydı.

“Ədəbiyyat və incəsənət”

(26.01.2024)